Where is Where: Visions of Europe
In the question where is “where”, the semeiology would definitely answer that is nowhere else than in the written speech. This is not a conclusion far away from the conclusions of the creative photography. The written speech is one of the natures of the symbolic order, as well as finally the photographic images. This order is a bridge between the reality and the imaginative organization of the world from the human brain. So “where is where” is not only a title but a way of approach of the second part of the sequence, “visions of Europe”. By the same way that “where” is pointed out in the written speech, the photographed space is already stamped in the canals and the flows of today’s life. Vehicles of the facts are now surfaces: buildings, busts, posters, people –everything for the language of photography are surfaces. Europe is in total dialysis, economical, ethical even geographical. The sequence “visions of Europe” is not standing to the part of the crisis but in the absolute nowadays domination of the agony that has entered in the lives of the citizens. Against the unsolved dead ends, from the Balkans to the north, it has been imposed a dogma of confusion and dispersion in the cities, the families, the societies. The unity of things seems now like a joke as the logic collapses in front of the dimension of the attack. The sequence, “visions of Europe”, is a creative photographic document that speaks about the winter of the European Union. If spring ever comes in these places will definitely be late and it will be hard to put anything out of the dark.
Στο ερώτημα πού βρίσκεται το «που», η σημειολογία θα απαντούσε με σιγουριά πώς δεν βρίσκεται πουθενά αλλού παρά στο γραπτό λόγο. Και αυτό δεν είναι ένα συμπέρασμα πολύ μακρινό από τα συμπεράσματα της δημιουργικής φωτογραφίας. Ο γραπτός λόγος αποτελεί μία από τις φύσεις της συμβολικής τάξης όπως τελικά και οι φωτογραφικές εικόνες. Η τάξη αυτή είναι μία γέφυρα ανάμεσα στη πραγματικότητα και τη φαντασιακή οργάνωση του κόσμου από τον ανθρώπινο εγκέφαλο. Έτσι το «where is where» δεν είναι απλά ένας τίτλος αλλά μία μέθοδος για τη προσέγγιση του δεύτερου λεκτικού μέρους της σειράς «visions of Europe». Με τον ίδιο τρόπο που το «που» βρίσκεται στο γραπτό λόγο, ο φωτογραφημένος χώρος είναι ήδη αποτυπωμένος μέσα στα κανάλια και τις ροές της σημερινής ζωής. Φορείς των γεγονότων είναι πια επιφάνειες: κτίρια, προτομές, αφίσες, κόσμος - όλα για τη γλώσσα της φωτογραφίας είναι επιφάνειες. Μία Ευρώπη σε πλήρη διάλυση, οικονομική, ηθική ακόμα και γεωγραφική. Η σειρά visions of Europe δε στέκεται στο κομμάτι της κρίσης αλλά στην πλήρη πλέον κυριαρχία της αγωνίας που εισέβαλε στις ζωές των πολιτών. Απέναντι στα άλυτα αδιέξοδα από τα Βαλκάνια μέχρι τον βορά έχει επιβληθεί ένα δόγμα σύγχυσης και διασποράς μέσα στις πόλεις, στις οικογένειες, στις κοινωνίες. Η ενότητα των πραγμάτων φαίνεται πια σαν αστείο, η λογική καταρρέει μπροστά στο μέγεθος της επίθεσης. Η σειρά visions of Europe είναι ένα δημιουργικό φωτογραφικό ντοκουμέντο που μιλάει για τον χειμώνα της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Και αν είναι να έρθει ποτέ η άνοιξη σε αυτούς τους τόπους, αυτή θα αργήσει και δύσκολα θα βγάλει τα πράγματα από το σκοτάδι.
City Limits
(work in progress)
Τα όρια της πόλης είναι τελικά οι μη- τόποι τους οποίους η αστική διάχυση τείνει να καλύψει, τείνει να καταλάβει αφού λειτουργούν σα μοτίβα, σαν καμβάδες που περιμένουν την κατασκευή τους. Εκτάσεις απονεκρωμένες, μάντρες, αστικά μπλοκ, αποθήκες, εργοστάσια, διαλυμένα τοπία, χαλάσματα, ίχνη και βέβαια transits, ετεροτοπίες διέλευσης και φραγής που περιγράφονται ως άξονες μετακίνησης. Λειτουργούν έτσι σα φανταστική μεμβράνη, ορίζουν το τέλος της πόλης και για κάποια κομμάτια πληθυσμού την αρχή της, εξασφαλίζοντας ακριβώς τη συνέχεια μεταξύ ενός αστικού και ενός επόμενου περιβάλλοντος. Τα όρια της πόλης είναι μία σειρά τραβηγμένη στα απογεύματα που συναντάνε τα υψώματα, τις λεωφόρους και τις θάλασσες· εκεί που η Αθήνα προσπαθεί να ορίσει το τελευταίο της σπίτι, σε εκτάσεις όπου η πόλη και οι λειτουργίες της καταρρέουν σταδιακά για να εξοφληθούν τελικά στο τίποτα. Η δυναμική της εξέλιξης των πόλεων είναι εξάλλου ένα μη -προβλέψιμο φαινόμενο, χωρίς οριοθετήσεις, δεν είναι λοιπόν απίθανο, και εδώ παίζουνε καταλυτικό ρόλο οι οδικοί άξονες, η ίδια η αστική διάχυση να είναι η μορφή των αυριανών πόλεων.