Ένας άγνωστος...γνωστός

8ο Δ.Σ. Λιβαδειάς

Στ΄ Δηµοτικού Τµήµα: 2ο

Λιβαδειά 2011-2012

Εισαγωγή Αφορµή για την εργασία µας στάθηκε η άσκηση παραγωγής γραπτού λόγου «Ένας γνωστός… άγνωστος!» από το Τετράδιο Εργασιών της Γλώσσας, στο κεφάλαιο «Συγγενικές σχέσεις». Η εργασία ανατέθηκε για το σπίτι µια και παιδιά ήθελαν να ψάξουν στα οικογενειακά τους άλµπουµ για φωτογραφίες. Την επόµενη ηµέρα οι µαθητές έφεραν στην τάξη τις φωτογραφίες και διαβάσαµε τις ιστορίες στην τάξη. Αφού τελειώσαµε την ανάγνωση και είδαµε τις φωτογραφίες, αποφασίσαµε να τις συγκεντρώσουµε σε ένα µικρό έντυπο και να τις µοιραστούµε µε τους αναγνώστες του ιστολογίου µας! Στο σηµείο αυτό πρέπει να διευκρινίσω ότι δεν είναι όλες οι εργασίες των παιδιών µια και κάποια δεν ήθελαν να αναρτήσουν στο ιστολόγιο την εργασία ή τη φωτογραφία τους! Ο δάσκαλος της τάξης Σαµούχος Πέτρος

Μια µέρα συζητούσα µε τον µπαµπά µου για την εποχή που ήταν µικρός. Τότε αποφάσισε να µου δείξει κάποια ενθύµια που είχε σε µια µικρή βαλιτσούλα. Όταν την άνοιξε, είδα µια µικρή ασπρόµαυρη φωτογραφία στην οποία ήταν ένας ψηλός άντρας µε µπάλα ποδοσφαίρου. Φορούσε λευκό πουκάµισο, µαύρο σορτσάκι και ποδοσφαιρικά παπούτσια. Ήταν ψηλός, αδύνατος γυµνασµένος και καµαρωτός. Είχε λίγα και κοντά µαλλιά, µεγάλα φρύδια και µικρά µάτια. Έδειχνε σοβαρός και αποφασιστικός. Αναρωτιέµαι ποιος ήταν, τι άνθρωπος ήταν και πώς ζούσε. Φαντάζοµαι πως ήταν ποδοσφαιριστής και έπαιζε σε κάποια οµάδα µαζί µε τους άλλους δύο άντρες της φωτογραφίας. Υποθέτω ότι ήταν φιλικός, ευχάριστος, εργατικός, αθλητικός τύπος και δεν ζητούσε πολλά πράγµατα για τον εαυτό του. Όταν ρώτησα τον µπαµπά µου ποιος είναι, µου απάντησε πως ήταν ο παππούς του, ο πατέρας της γιαγιάς µου δηλαδή. Τον έλεγαν Αθανάσιο Μπαρµπούτη, ήταν τσαγκάρης και καλός τερµατοφύλακας! Από το µαθητή Κωνσταντίνο Β.

Ξεφυλλίζοντας το οικογενειακό άλµπουµ στο σπίτι του παππού µου, είδα µια παλιά φωτογραφία. Σ’ αυτή υπήρχε ένας νεαρός άνδρας µε όµορφα χαρακτηριστικά, ο οποίος φορούσε στρατιωτική στολή και ακροβατούσε πάνω σε µια µηχανή. Το πρόσωπο αυτό µου ήταν άγνωστο. Υπέθεσα βέβαια ότι θα ήταν µέλος της οικογένειάς µας. Φαινόταν ότι ήταν στρατιωτικός. Στάθηκα και κοίταξα µε θαυµασµό και περηφάνεια για αρκετή ώρα τη φωτογραφία αυτή. Ήταν ένας άνθρωπος µε λεπτά χαρακτηριστικά αλλά µε σοβαρό και αυστηρό ύφος.. Ρώτησα τον παππού µου, που µε «ξεναγούσε» στο άλµπουµ, ποιος ήταν αυτός ο άντρας και µου εξήγησε µε συγκίνηση ότι ήταν ο αδελφός του, τον οποίο θαύµαζε και αγαπούσε. Από το µαθητή Νίκο Χ.

Μια µέρα καθώς ξεφύλλιζα ένα παλιό οικογενειακό άλµπουµ είδα και φωτογραφία, που µου έκανε µεγάλη εντύπωση, γιατί δεν την είχα ξαναδεί! Ήταν ένας νεαρός περίπου 15 µε 18 χρονών, ψηλός, ξανθός, µε καλοσχηµατισµένο σώµα. Φορούσε στολή µπάσκετ και φαινόταν πολύ χαρούµενος. Τον κοιτούσα πολλή ώρα, γιατί µου φαινόταν πολύ γνωστός αλλά δεν µπορούσα να κατάλάβω ποιος ήταν. Σκέφτηκα ότι θα ήταν χαρούµενος επειδή κέρδισε σε έναν αγώνα. Θα ήθελα να µάθω αν συνέχισε να παίζει µπάσκετ, αν του άρεσε αυτό που έκανε και τι άλλα χόµπι είχε. Εκεί που καθόµουν βλέποντας τη φωτογραφία, µπαίνει ξαφνικά η µητέρα µου και µε βλέπει να την κρατάω στα χέρια. Με ρώτησε αν γνώριζα ποιος ήταν και όταν της απάντησα ότι δεν ξέρω ποιος είναι γέλασε! Μου αποκάλυψε πώς ήταν ο πατέρας µου σε νεαρή ηλικία µέσα σε ένα γήπεδο µπάσκετ. Τότε κατάλαβα γιατί µου αρέσει το µπάσκετ! Από το µαθητή Νικόλα Π.

Σήµερα άνοιξα το οικογενειακό άλµπουµ και είδα τον µπαµπά µου, όταν ήταν µικρός να σβήνει τα κεράκια από την τούρτα γενεθλίων του. Η ηλικία του ήταν περίπου 2 χρονών, όταν τραβήχτηκε αυτή η φωτογραφία. Η αλήθεια είναι ότι µε την πρώτη µατιά δεν αναγνώρισα τον µπαµπά µου αλλά µετά από επίµονη παρατήρηση τον κατάλαβα. Φορούσε το καλό του κοστούµι σε χρώµα µαύρο και άσπρα παπούτσια. Ήταν αδύνατος µε κοντά καστανά µαλλιά και φαινόταν πολύ χαρούµενος. Μου φάνηκε πολύ περίεργο που είδα τον µπαµπά µου µικρό, γιατί στο µυαλό µου νόµιζα ότι δεν είχε περάσει ποτέ από αυτή την ηλικία! Επίσης πολύ περίεργο ήταν που η φωτογραφία ήταν ασπρόµαυρη. Μου φαίνεται ένα ήσυχο παιδάκι αλλά κατά τα λεγόµενα της γιαγιάς µου ήταν το αντίθετο. Όσα όµως και να λέγονται γι’ αυτό το παιδί, για µένα θα είναι ο καλύτερος µπαµπάς! Από το µαθητή Λεωνίδα Κ.

Χθες, καθώς ξεφύλλιζα ένα παλιό άλµπουµ, είδα µια φωτογραφία κάποιου συγγενή µου αλλά δεν τον αναγνώρισα. Φαινόταν πως ζύµωνε ψωµί, όµως, δεν ήταν ξεκάθαρο γιατί η φωτογραφία ήταν θολή. Η εντύπωση που µου έδωσε η φωτογραφία ήταν ότι το πρόσωπο ήταν χαρούµενο και ευτυχισµένο γι’ αυτό που έκανε. Φορούσε ένα µακρύ φόρεµα και µια µαντίλα στο κεφάλι. Είχε πολύ µακριά µαλλιά και ήταν µικρό σε ηλικία. Βλέποντας αυτή την εικόνα σκεφτόµουν πώς ήταν η ζωή παλιότερα. Αισθανόµουν πολύ µεγάλη περιέργεια, γιατί ήθελα να µάθω ποιο ήταν αυτό το πρόσωπο. Όταν ρώτησα τη µαµά µου, µού είπε ότι ήταν η γιαγιά της. Από τη µαθήτρια Ισιδώρα Σ.

Αυτή τη φωτογραφία, την είδα πρώτη φορά πέρυσι το καλοκαίρι όταν καθόµουνα να δω όλες τις φωτογραφίες που έχουµε στο σπίτι. Στη φωτογραφία φαίνεται να παίζω στο καροτσάκι µου µε το αγαπηµένο µου αρκουδάκι και απ’ ότι µου έχει πει η µαµά µου σε αυτή τη φωτογραφία είµαι περίπου 1 έτους. Τα µάγουλά µου είναι πολύ στρουµπουλά και φαίνοµαι πολύ απασχοληµένη µε το αρκουδάκι. Έχω κοντά, πολύ κοντά µαλλιά, διότι ήµουν µωρό ακόµα. Αυτή η εικόνα µου δηµιουργεί χαρά, γιατί τη βλέπω και θυµάµαι πως ήµουν µικρή. Από τη µαθήτρια Κωνσταντίνα Κ.

Το θείο Κωνσταντίνο τον γνώρισα σε µια φωτογραφία που έβλεπα στο άλµπουµ. Στην αρχή νόµιζα πώς ήταν άγνωστος αλλά όταν ρώτησα τη µαµά εκείνη µου είπε ότι ήταν θείος µου και εγώ χάρηκα. Έχει κοντά µαλλιά, καστανά µάτια, η ηλικία του είναι 31 χρονών και του αρέσει να ξενυχτάει σε κλαµπ και καφετέριες. Όταν τον βλέπω λέω ότι θέλω και εγώ να γίνω σαν αυτόν. Του αρέσει να φοράει σκισµένα τζιν και κουστούµια µε σχέδια. Φαντάζοµαι πως έχει πολλούς φίλους. Θα ήθελα να µάθω ότι άλλο δε µου έχει πει, είναι ο πιο κουλ θείος του κόσµου! Από το µαθητή Παναγιώτη Π.

Τον παππού µου τον έλεγαν Τάκη Τριανταφύλλου. Ήταν ψηλός, γεροδεµένος, µε γκρίζα µαλλιά και γαλανά µάτια. Η δουλειά του ήταν να φτιάχνει ταπετσαρίες αυτοκινήτων. Ήταν πολύ εργατικός και από τους καλύτερους µάστορες. Είχε πολλά εργαλεία και µηχανήµατα και µου άρεσε να µαστορεύω µαζί του, όταν ήµουν µικρός. Πάντα του άρεσε να µας διηγείται ιστορίες από την Κατοχή µε τους Γερµανούς και για το πώς ήταν η ζωή τα παλιά χρόνια. Στο ταπετσέρικο έρχονταν φίλοι του και θυµόντουσαν τα παλιά και εγώ τους άκουγα λες και έλεγαν παραµύθια. Ποτέ δεν πήγαινε στο καφενείο, αλλά ποτέ δεν είχε χάσει αγώνα του Λεβαδειακού και του Παναθηναϊκού. Μέχρι και στην Αγγλία είχε πάει για να δει τον αγώνα του Παναθηναϊκού µε το Άγιαξ! Δυστυχώς όµως πέθανε πριν από έξι χρόνια µετά από µια σύντοµη µάχη που έδωσε. Έπασχε από λευχαιµία. Θα θυµάµαι όµως πόσο καλόκαρδος, φιλότιµος, σοβαρός και αγαπητός ήταν. Θα τον αγαπάω και θα τον θυµάµαι για πάντα! Από το µαθητή Άγγελο-Νικηφόρο Γ.

Από τη µαθήτρια Αστερούλα Κ.