Το φαινόμενο της αποβιομηχάνισης τοποθετείται χρονικά μετά τα μέσα του 20ού αιώνα. Τα αποτελέσματά του αφορούσαν κυρίως αλλαγές στο οικονομικό σύστημα αλλά και την ερήμωση μεγάλου αριθμού εργοστασίων. Σήμερα πολλές εγκαταλελειμμένες βιομηχανικές εγκαταστάσεις παραμένουν στο εσωτερικό των πόλεων σε ερειπωμένη πλέον κατάσταση. Στις παραπάνω περιοχές, λόγω της απομάκρυνσης της ανθρώπινης δραστηριότητας, με το πέρασμα των χρόνων αναπτύχθηκε αυθόρμητη βλάστηση. Η συγκεκριμένη μορφή φύσης αναπτύσσεται χωρίς ανθρώπινη παρέμβαση κάτι που γίνεται και με την αγριότητα, δηλαδή με την φύση η οποία είναι ανέγγιχτη από τον άνθρωπο. Την ίδια, όμως, στιγμή αυτή η μορφή, καθώς αναπτύσσεται στα ερείπια ανθρώπινων κατασκευών, διαμορφώνει τον δικό της ιδιαίτερο χαρακτήρα συνδυάζοντας το φυσικό με το ανθρωπογενές. Η “Φύση της Εγκατάλειψης” εστιάζει στην παραπάνω μορφή φύσης εξετάζοντας το κατά πόσο θα μπορούσε μελλοντικά να βελτιώσει την σχέση του ανθρώπου και της πόλης με το φυσικό περιβάλλον.
