Η ΑΥΓΗ ΤΗΣ ΚΥΡΙΑΚΗΣ
ΑΝΑΓΝΩΣΕΙΣ
Σύνταξη: Κώστας Βούλγαρης, Κώστας Γαβρόγλου, Λήδα Καζαντζάκη, Γιώργος Μερτίκας, Άλκης Ρήγος, Πέτρος-Ιωσήφ Στανγκανέλλης, Kώστας Χριστόπουλος ΤΕΥΧΟΣ 542
ΚΡΙΤΙΚΗ ΒΙΒΛΙΟΥ, ΤΕΧΝΩΝ ΚΑΙ ΕΠΙΣΤΗΜΩΝ
4 ΜΑΪΟΥ 2013
www.avgi-anagnoseis.blogspot.com
ΦΥΛΛΑ ΣΤΟΝ ΚΑΙΡΟ
Πάσχα ιερόν... Ο ασκητής έσκυβε ευλαβικά πάνω από τα εικονίσματα σε μια μικρή εκκλησία στο χωριό του Παγασητικού όπου συνήθιζε να πηγαίνει κατά τις μέρες των εορτών. Του άρεσε να μπαίνει και σε τούτη την μικρή εκκλησία. Αγαπούσε την ησυχία τού τόπου γιατί του άφηνε χώρο στις αναμνήσεις. «Ιδού αναβαίνομεν εις Ιερουσαλήμ και ο Υιός του Ανθρώπου...», άκουγε με ηδύτητα τα ιερά λόγια για αυτόν που πολλοί θεωρούν ότι ήταν ο Γιος του Θεού. Ακόμη κι αν δεν ήταν, σκέφτηκε ο ασκητής, έζησε σαν να ήταν. Σε τούτη την πορεία για το Πάσχα, είχε συντροφιά του και την Μαρία την Μαγδαληνή, ... «Κύριε η εν πολλαίς αμαρτίαις περιπεσούσα γυνή...» Ποια ήταν η αμαρτία που την έκανε τόσο αγαπημένη στις ψυχές των ανθρώπων; Ο ασκητής δεν μπορούσε να δώσει την αυτονόητη απάντηση. Άλλωστε είχε συντροφιά και τις δικές του αγαπημένες αμαρτίες, αυτές που κάποια στιγμή στο παρελθόν τον έσπρωξαν να βάλει το ράσο. Παράξενο Πάσχα φέτος, σκέφτηκε. Κοιτούσε τα λιπόσαρκα κορμιά των μεταναστών της Μανωλάδας και του θύμιζαν έντονα τους ηθοποιούς στο «Κατά Ματθαίον Ευαγγέλιο» του Παζολίνι. Εκεί στην ευλογημένη γη της Σικελίας. Λιπόσαρκοι, σε μια ασπρόμαυρη εικόνα λες και χρόνια μετά οι ίδιοι άνθρωποι μαζί με τον μελαχρινό Χριστό στεκόντουσαν απέναντι στους φονιάδες που σήκωσαν τα όπλα. Άκουγε την καμπάνα να χτυπά και εντός του ένοιωθε χρόνια μετά να χτυπά και η δική του καρδιά. Ίσως, σκέφτηκε, δεν υπάρχει πιο ελευθέρια γιορτή από το Πάσχα. Και αυτό που την κάνει τέτοια δεν είναι κάτι άλλο παρά το Πένθος. Το Πένθος για τον θάνατο και για τον έρωτα. Η νοσταλγία υπάρχει εντός της πασχάλιας εορτής. Η νοσταλγία για τον χαμένο παράδεισο, αλλά και η προσμονή. Σε όρια πάντα ανθρώπινα και όχι υπερφυσικά. Ακόμη και η ανάσταση των χριστιανών είναι εντός του κόσμου. Οι σκέψεις αυτές του ασκητή αδυνάτιζαν την αίσθηση του παρόντος χρόνου. Σαν το χωριό να είχε απομονωθεί από τον γύρω κόσμο, αλλά και όσα συνέβαιναν στον κόσμο. Ή αλλιώς, ο ίδιος ο ασκητής είχε σκύψει εντός του και προχωρούσε στην ομφαλοσκόπηση, μνήμη παλιά και αυτή από τα χρόνια των ιερών σπουδών. Όμως δεν μπορούσε να δεχτεί αυτήν την παραίτηση. Η θάλασσα μπροστά του τον επανέφερε. «Τις ανομίες μου εγώ γιγνώσκω κύριε, εισακουσόν με...» Ήταν καιρός του να εξομολογηθεί, για όσα πόθησε να κάνει και δεν έκανε εξαιτίας μιας αποκοτιάς. Να μιλήσει την Μεγάλη Τρίτη στην μικρή εκκλησία για την Αγία Πόρνη.
Xωρίς τίτλο
Άλλη μια παρεξήγηση που έγινε σώμα των ανθρώπων χωρίς κάτι το μεμπτό. Τα δάκρυα της Μαγδαληνής είναι τα δάκρυα της Παναγίας, του είχε πει η αγαπημένη του φίλη, λίγο πριν φύγει για το χωριό. Τα δάκρυα της Παναγίας είναι ο ύμνος για κάθε χαμένη ζωή, για κάθε άστεγο και εξαθλιωμένο του σήμερα σκέφτηκε ο ασκητής. Ναι είπε, τούτο το Πάσχα είναι πιο σιωπηλό και πιο πένθιμο, γιατί έχουν αυγατίσει οι απόβλητοι του σήμερα, οι εξόριστοι και οι πένητες. Μέρες μεγάλου πολέμου είναι τούτες, σκέφτηκε ο ασκητής. Τούτη την ανάσταση θα τη γιορτάσουμε κρυφά, μαζεμένα, χωρίς αυτό να σημάνει πως η ελπίδα θα είναι λιγότερη. Απέναντι, το Πήλιο λες και προστάτευε τους ανθρώπους από κάποια εισβολή. Στο βάθος του κόλπου μια μικρή βάρκα έφερνε την αγαπημένη του φίλη κι εκείνη του έφερνε αυγά κόκκινα και τσουρέκια της Λαμπρής. Είναι αλήθεια πως χάρηκε. Την πήρε απ’ το χέρι και ανέβηκαν μαζί προς την εκκλησία. «Σήμερον κρεμάται επί ξύλου...» Πάνω σ’ αυτό το ξύλο πολλοί κρεμούν τις ελπίδες τους, σκέφτηκε ο άνθρωπος του Θεού. Πάνω σ’ αυτόν τον σταυρό ανασταίνονται τα πάθη μας, του είπε η αγαπημένη του φίλη. Τα εόρτια πάθη, τα αισθαντικά, αυτά τα τιμαλφή της ψυχής.
Χριστός Ανέστη, του είπε εκείνη, κι αυτός ψιθύρισε κάτι που το’ χε ξεχάσει χρόνια τώρα: «Αληθώς Ανέστη». Ήξερε πως την επαύριο πάλι θα γυρνούσε στην αμφιβολία του. Αλλά κατά μία έννοια, είτε ήταν άνθρωπος είτε Θεός, ανέστη ως πράξη. Η αγαπημένη του φίλη, λες και κατά-
λαβε τι του συμβαίνει, του είπε πως η ανάσταση δεν είναι τίποτε άλλο παρά το ξεγέλασμα του θανάτου. Ο ασκητής έστριψε το βλέμμα του κατά την Ανατολή. Πάσχα ιερόν, Πάσχα Άγιον ψιθύρισε, και άφησε τον χρόνο να κυλήσει ανεμπόδιστα. ΣΤΑΜΑΤΗΣ ΣΑΚΕΛΛΙΩΝ
ΠΟΙΗΜΑΤΑ ΠΟΥ ΤΩΡΑ ΓΡΑΦΟΝΤΑΙ
Τελικώς Κλέβω ανάσες φως σε δύσκολο καιρό κι εκεί ζητώ να χτίσω σπίτι Τοκίζει η στέρηση τον πόθο κι οι παρατάσεις σε φλογίζουν Δεσμεύσεις ηθουργών ακροβασίες σοφών ασφυκτικές και μέσα τους σε πνίγουν Μας ξοδεύει η φλυαρία κι η διαδρομή, όλο αύριο κι αύριο,
ανώφελη μακραίνει Γιορτές αναβολής και δεν είναι κανείς τέτοιο ποτάμι να γυρίσει Ποιά άγνωστη θάλπη μας καλεί; Ποιό διαβατήριο στα ίδια «πρέπει» πάντοτε μας οδηγεί και μες στο ψέμα μας κοιμίζει; Πάνος Κυπαρίσσης