Η ΑΥΓΗ ΤΗΣ ΚΥΡΙΑΚΗΣ
ΕΝΘΕΜΑΤΑ
Κείμενα των: Στρατή Μπουρνάζου, Σ.Ο. Ενθεμάτων, Μαρίνας Πρεντουλή, Δημήτρη Χριστόπουλου, Γιάννη Σταφίδα, Κώστα Αθανασίου, Μικαέλ Λεβί, Μαρίας Πετρίτση, Γιάννη Σκλαβούνου, Δημήτρη Θ. Ζάχου, Κωνσταντίνου Χατζηνικολάου ΑΡ. ΦΥΛΛΟΥ 744
ΚΥΡΙΑΚΗ 14 IOYΛIOY 2013
ΓΝΩΜΕΣ & ΙΔΕΕΣ - ΛΟΓΟΣ & ΤΕΧΝΕΣ
ΕΠΙΜΕΛΕΙΑ: ΣΤΡΑΤΗΣ ΜΠΟΥΡΝΑΖΟΣ ΣΥΝΤΑΚΤΙΚΗ ΟΜΑΔΑ: ΜΑΝΟΣ ΑΥΓΕΡΙΔΗΣ, ΜΑΡΙΑ ΚΑΛΑΝΤΖΟΠΟΥΛΟΥ, ΙΩΑΝΝΑ ΜΕΪΤΑΝΗ, ΣΤΡΑΤΗΣ ΜΠΟΥΡΝΑΖΟΣ
ή ΕΜΕΙΣ ή ΑΥΤΟΙ
Το αλυσοπρίονο… Και το συνέδριο ΤΟΥ ΣΤΡΑΤΗ ΜΠΟΥΡΝΑΖΟΥ
Η εικόνα υπερβαίνει κάθε περιγραφή — θα προσπαθήσω όμως να την αποδώσω. Τρίτη 9 του Ιούλη, μεσημέρι. Άνδρες των ΜΑΤ, εξοπλισμένοι με αλυσοπρίονο, εφορμούν στην πόρτα του περιβόλου της Πρυτανείας του Πανεπιστημίου Αθηνών, που την έχουν κλείσει φοιτητές και υπάλληλοι. Το αλυσοπρίονο μπαίνει σε λειτουργία, αλλά καθώς το εμποδίζουν τα χέρια των ανθρώπων, δεκάδες χέρια, τελικά αναλαμβάνει δράση ο κλειδαράς: ανοίγει την πόρτα, τα ΜΑΤ εισβάλλουν, χώνουν κάμποσους φοιτητές στην κλούβα, ψεκάζουν τρεις παριστάμενους βουλευτές του ΣΥΡΙΖΑ και αναχωρούν όλοι μαζί για τη ΓΑΔΑ. Υποθέτω ότι ακόμα και οι λιγότερο ένθερμοι θιασώτες των φοιτητικών αιτημάτων θα συμφωνήσουν ότι τα προβλήματα δεν μπορούν να λύνονται, και δεν λύνονται, έτσι. Κι όμως, τα ΜΑΤ και η βία, άνευ και όρων άνευ ορίων, έχουν αναγορευθεί, από την κυβέρνηση, στον βασικό τρόπο επίλυσης κάθε διαφοράς, δίνουν το στίγμα άσκησης της εξουσίας. Το αλυσοπρίονο αποτελεί τον ανώτατο βαθμό αυτής της πολιτικής. Τι σχέση έχουν όλα αυτά με το συνέδριο του ΣΥΡΙΖΑ, που άρχισε την Τετάρτη; Φαινομενικά καμία, πλην της χρονικής εγγύτητας. Κατά βάθος, μεγάλη. Γιατί δεν είναι μόνο το αλυσοπρίονο. Είναι και η Ιερισσός. Και η «προστασία» του αρχαιολογικού περίπατου από ειρηνικές διαδηλώσεις με χημικά, ξύλο και συλλήψεις μέρα μεσημέρι. Και το «μαύρο» στην ΕΡΤ. Και η προληπτική επιστράτευση των καθηγητών. Και η —αντισυνταγματική— κράτηση Σακκά. Και οι «ωσμώσεις» Ν.Δ. και Χρυσής Αυγής. Και η —αντισυνταγματική, επίσης— απόλυση χιλιάδων δημοσίων υπαλλήλων, με κυνισμό και ανευθυνότητα. Και οι Πράξεις Νομοθετικού Περιεχομένου. Και η διάλυση του κοινωνικού κράτους, τη στιγμή που το χρειαζόμαστε περισσότερο από ποτέ. Και το ξεπούλημα πόρων και δικαιωμάτων, και, και, και… Το αλυσοπρίονο, ποικιλοτρόπως και παντοιοτρόπως, είναι παντού. Δεν είναι εξαίρεση ή ατύχημα, είναι οργανικό κομμάτι αυτής της πολιτικής, όπου η (άγρια) λιτότητα στην οικονομία συνεπάγεται (εξίσου άγρια) λιτότητα στη δημοκρατία, όπου η διάλυση του κοινωνικού κράτους πάει χέρι χέρι με τη διάλυση του πολιτεύματος. Με δεδομένη αυτή την κατάσταση, που μας βυθίζει ολοένα και πιο βαθιά στην κρίση (το Μνημόνιο δεν είναι μόνο άδικο· είναι και καταστροφικό: καταστρέφει την προοπτική για την πλει-
ονότητα των ανθρώπων της χώρας, τους οδηγεί στην εξαθλίωση και την απελπισία), το ζήτημα της κυβέρνησης αποκτά βιοτική, υπαρξιακή σημασία. Γιατί, όσο και να μη θέλεις να ασχοληθείς με την κεντρική πολιτική, όσο και να λαχταράς να αφιερωθείς στα γραφτά σου, στα παιδιά σου ή τους φίλους σου, να καλλιεργήσεις τον κήπο ή τα ενδιαφέροντά σου, δεν μπορείς. Ούτε μπορείς να μένεις περίκλειστος στον πύργο σου ή να υφαίνεις μόνο κινηματικούς δεσμούς στο μικροεπίπεδο — όπως παλιότερα. Η αλλαγή κυβέρνησης και η αλλαγή πολιτικής γίνεται ολοένα και πιο φανερό ότι αποτελεί προϋπόθεση απολύτως αναγκαία —κι ας μην είναι ικανή από μόνη της—, για να μη διαλυθούν οι ζωές μας. Με αυτή την έννοια, το αν ο ΣΥΡΙΖΑ θα μπορέσει να γίνει κυβέρνηση και αν θα μπορέσει να ανακόψει την καταστροφή αφορά πολύ περισσότερους από τα κομματικά μέλη και τους φίλους του. Ακόμα και τους πιο σκεπτικούς, αυτούς που δεν έχουν καμιά σπουδαία συμπάθεια για τον ΣΥΡΙΖΑ και την Αριστερά, ανανεωτική και ριζοσπαστική συνάμα, καθώς καταλαβαίνουν πώς η ακολουθούμενη πολιτική μάς βουλιάζει όλο και περισσότερο, δεν τους αφήνει διόλου αδιάφορους το τι κάνει, και τι μπορεί να κάνει, ο ΣΥΡΙΖΑ. Αν, κατά τη διάρκεια της τριακονταετούς βασιλείας του ΠΑΣΟΚ, για την Αριστερά το να παραμένει εκτός κυβερνητικού νυμφώνος αποτελούσε όρο πολιτικής αξιοπρέπειας και επιβίωσης, σήμερα ζούμε την εντελώς αντίθετη κατάσταση: η διεκδίκηση της εξουσίας, η αριστερή κυβέρνηση αποτελούν μονόδρομο, όχι μόνο για την πολιτική επιβίωση της Αριστεράς, αλλά και της κοινωνίας και της δημοκρατίας. Έτσι, όσα γίνονται στο Φάληρο από την Τετάρτη, και όσα θα γίνουν από τη Δευτέρα σε όλη τη χώρα, αποκτούν σπουδαία και επείγουσα σημασία: Το πώς θα μπορέσει ο ΣΥΡΙΖΑ να γίνει μια αριστερή, δημοκρατική και αποτελεσματική κυβέρνηση, κοινωνικής δικαιοσύνης και σωτηρίας, υπερβαίνει όχι μόνο τον κύκλο των μελών και των συνοδοιπόρων, αλλά και της Ελλάδας. Ή εμείς ή αυτοί, λέει το σύνθημα. Ίσως, σε κάποιους, μοιάζει απλοϊκό. Επίσης, χρειάζεται επεξηγήσεις: ας πούμε, ποιους περιλαμβάνει (κοινωνικά, πολιτικά, ιδεολογικά) το «εμείς; Ωστόσο, εκφράζει μια βαθιά αλήθεια, μια αλήθεια που καίει. Και ίσως γι’ αυτό, ρητά ή υπόρρητα, αγγίζει ολοένα και περισσότερους.
20 Ιουλίου: στην Καλαμάτα! O αγώνας ενάντια στους νεοναζιστές είναι συνεχής και (πρέπει να) δίνεται σε πολλά πεδία. Ωστόσο, υπάρχουν κάποια σημεία που αποκτούν ιδιαίτερη σημασία, συμβολική και πραγματική, τον συμπυκνώνουν και αναδεικνύονται σε στοιχήματα: και για το κίνημα αλλά και για τους ναζιστές. Τέτοιο σημείο Χαρακτικό του Γ. Στεφανίδη, από παράνομο έντυπο της Κατοχής είναι και η προσπάθεια της Χρυσής Αυγής να πραγματοποιήσει φεστιβάλ στις 3 και 4 Αυγούστου (η ημερομηνία δεν είναι τυχαία…), στην Καλαμάτα. Τους τελευταίους μήνες στην Καλαμάτα, αριστεροί, αντιφασίστες, δημοκράτες, άνθρωποι ευαίσθητοι, προσπαθούν με κάθε τρόπο, να ανακληθεί η απόφαση του Λιμενικού Ταμείου (σε αυτό ανήκει ο χώρος όπου θα γίνει το φεστιβάλ), και να πάψει ο δήμαρχος να επικαλείται την «ελευθερία της έκφρασης», να δηλώσει, επιτέλους, ότι οι νεοναζιστές είναι ανεπιθύμητοι στην πόλη. Γιατί ο Δήμος και το Λιμενικό Ταμείο δεν είναι «γραμματοκιβώτια», όπου εισέρχονται αιτήσεις για φεστιβάλ, πρωτοκολλούνται και τυπικά δίνεται η άδεια, εφόσον οι αιτήσεις υποβληθούν εμπροθέσμως. Κι όσο για την ελευθερία της έκφρασης, καμιά ελευθερία δεν στερήθηκαν οι Χρυσαυγίτες: εκδίδουν τα έντυπά τους, καλούνται στα κανάλια, βουλευτές και παράγοντες της Ν.Δ. βρίσκονται σε περίεργη ώσμωση μαζί τους (από τον Τ. Μπαλτάκο και τον Β. Πολύδωρα, μέχρι όσους ψηφίζουν εναντίον της άρσης της ασυλίας Χρυσαυγιτών). Αυτό που ζητάνε οι αντιφασίστες της Καλαμάτας, και έχουν απόλυτο δίκιο, είναι ο δήμαρχος να πάρει σαφή θέση, να δηλώσει πως οι κήρυκες του μίσους, του ναζισμού και των εγκλημάτων δεν έχουν θέση στην πόλη — όσο δεξιός κι αν είναι ο δήμαρχος, εφόσον δεν είναι φιλοναζιστής, αυτό οφείλει να κάνει. Η υπόθεση όμως δεν αφορά μόνο τους Καλαματιανούς· αφορά όλους τους Έλληνες —για να μην πούμε ευρωπαίους— αντιφασίστες. Ο αντιφασισμός δεν είναι, γενικά και αφηρημένα, ιδεολογικό ζήτημα ή ανοιχτό ερώτημα: είναι πρόταγμα, συλλογικό κεκτημένο που διαπνέει από την υπεράσπιση της δημοκρατίας μέχρι την εκπαίδευση όλων των βαθμίδων και την κοινωνική οργάνωση. Όπως τα αντιφασιστικά φεστιβάλ, με τα τραγούδια μας, τις συζητήσεις, τις πολυεθνικές κουζίνες αποτελούν μια γιορτή αλληλεγγύης και ανθρωπιάς, κάθε χρόνο, ας σκεφτούμε τι θα σημάνει, αντίστοιχα, ένα φεστιβάλ της Χρυσής Αυγής στην Καλαμάτα: με την ανοχή και επιδοκιμασία του Δήμου και του Λιμενικού Ταμείου, ναζιστικά τραγούδια, χαιρετισμοί, κραυγές μίσους, πράξεις βίας, την επέτειο της 4ης Αυγούστου, θα δονήσουν το κέντρο της πόλης. Όχι, δεν το θέλουμε, δεν μας αξίζει αυτό, είτε είμαστε Καλαματιανοί είτε όχι, αν έχουμε λίγη συμπόνια, ανθρωπιά, πνεύμα αλληλεγγύης και δημοκρατίας. Κι επειδή έχουμε όχι λίγα, αλλά πολλά από τα παραπάνω, ας είμαστε όσοι και όσες περισσότεροι, το Σάββατο στις 20 του Ιούλη στην Καλαμάτα, στην πανελλαδική αντιφασιστική πορεία. Εκεί, στην Καλαμάτα, χτυπάει, αυτή τη στιγμή, η καρδιά του αντιφασιστικού αγώνα. Η ΣΥΝΤΑΚΤΙΚΗ ΟΜΑΔΑ ΤΩΝ «ΕΝΘΕΜΑΤΩΝ»
ΥΓ. Όσοι ενδιαφέρονται να κατέβουν με πούλμαν από την Αθήνα στην Καλαμάτα στις 20 Ιουλίου, ας τηλεφωνήσουν στο 6983-352564.