Του Serge Halimi* ΜΠΟΡΟΥΜΕ να στοιχηματίσουμε ότι στις επόμενες ευρωεκλογές θα μιλάνε πολύ λιγότερο γι’ αυτό το ζήτημα απ’ ό,τι για τον αριθμό των παράνομων μεταναστών που απελάθηκαν ή την (υποτίθεται) διδασκαλία της «θεωρίας των φύλων» στα σχολεία. Για ποιο ζήτημα πρόκειται; Για τη Συμφωνία Διατλαντικής Εμπορικής και Επενδυτικής Συνεργασίας (Transatlantic Trade and Investment Partnership, ΤΤΙΡ), η οποία αφορά 800 εκατομμύρια κατοίκους με σημαντική αγοραστική δύναμη και σχεδόν τον μισό πλούτο της Γης.1 Η Ευρωπαϊκή Επιτροπή διαπραγματεύεται αυτή τη συμφωνία ελεύθερου εμπορίου με την Ουάσινγκτον στο όνομα των 25 κρατών-μελών της Ευρωπαϊκή Ένωσης. Το Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο που θα εκλεγεί τον Μάιο θα κληθεί να την επικυρώσει. Τίποτα δεν έχει ακόμα παιχτεί, αλλά στις 11 Φεβρουαρίου, κατά τη διάρκεια της επίσκεψής του στην Ουάσινγκτον, ο Γάλλος πρόεδρος Φρανσουά Ολάντ πρότεινε να επισπεύσουν τις διαδικασίες. «Αν πάμε γρήγορα, έχουμε πολλά να κερδίσουμε. Αλλιώς, το ξέρουμε ότι θα υπάρξει συγκέντρωση φόβου, απειλών, εντάσεων». «Αν πάμε γρήγορα, έχουμε πολλά να κερδίσουμε»; Αντίθετα, σε αυτήν την υπόθεση, είναι σημαντικό να σταματήσουμε τη μηχανή του νεοφιλελευθερισμού και των βιομηχανικών λόμπι (τόσο αμερικανικών όσο και ευρωπαϊκών)
* Ο Serge Halimi είναι ο διευθυντής της Le Monde Diplomatique
Κάθε βδομάδα αποδεικνύεται ότι η γαλλική σοσιαλιστική κυβέρνηση προσχωρεί ολοένα περισσότερο στις πλέον νεοφιλελεύθερες οικονομικές στρατηγικές: προώθηση της «πολιτικής της προσφοράς», πετσόκομμα των δημόσιων δαπανών, στιγματισμός της «κατασπατάλησης» και των «καταχρήσεων» στην κοινωνική ασφάλιση. Κι όλα αυτά σε βαθμό που οδηγεί την εργοδοσία να διστάζει για την πορεία που οφείλει να ακολουθήσει. Και τη Δεξιά να ομολογεί την αμηχανία της μπροστά σε μια τόσο μεγάλης έκτασης αντιγραφή ιδεών και λογοκλοπή...
LE
Μια διατλαντική
ΠΑΓΙΔΑ
που την εμπνέουν. Είναι ακόμα πιο απαραίτητο, αφού οι όροι της διαπραγμάτευσης, τους οποίους χειρίζονται οι επίτροποι στις Βρυξέλλες, έμειναν κρυφοί από τους βουλευτές της Γηραιάς Ηπείρου, ενώ η εμπορική στρατηγική της Ένωσης (εάν υφίσταται κάποια στρατηγική εκτός από την απαγγελία του Ιερού Βιβλίου της πλήρους απελευθέρωσης) δεν έχει κανένα μυστικό για τα αυτιά της Αμερικανικής Υπηρεσίας Ασφαλείας...2 Μια τέτοια φροντίδα απόκρυψης δεν μπορεί ποτέ να είναι προάγγελος ωραίων εκπλήξεων. Εκ των πραγμάτων υπάρχει κίνδυνος, η φυγή προς τα εμπρός της πλήρους απελευθέρωσης και του ατλαντισμού να κάνει τους Ευρωπαίους να εισάγουν κρέας με ορμόνες, γενετικά τροποποιημένο καλαμπόκι, κοτόπουλα πλυμένα με χλώριο. Και από την άλλη ν’ απαγορεύσει στους Αμερικανούς να ευνοούν τους τοπικούς παραγωγούς (Buy American Act) όταν χρησιμοποιούνται δημόσια κεφάλαια για τη μάχη κατά της ανεργίας. Κι όμως, το πρόσχημα της συμφωνίας είναι η απασχόληση. Αλλά, παίρνοντας θάρρος από τις «μελέτες», οι οποίες συχνά χρηματοδοτούνται από λόμπι, οι υπέρμαχοι της συμφωνίας είναι πολύ περισσότερο φλύαροι για τις θέσεις εργασίας που θα δημιουργηθούν χάρη στις εξαγωγές και πο-
λύ λιγότερο για εκείνες που θα χαθούν εξαιτίας των εισαγωγών (ή ενός υπερεκτιμημένου ευρώ...). Ωστόσο, ο οικονομολόγος Ζαν-Λικ Γρεό θυμίζει ότι, εδώ και εικοσιπέντε χρόνια, κάθε καινούργια νεοφιλελεύθερη επανάσταση ενιαία αγορά, κοινό νόμισμα, διατλαντική αγορά- υιοθετήθηκε με την πρόφαση ότι θα μείωνε την ανεργία. Έτσι, μια έκθεση του 1988 με τίτλο «Πρόκληση 1992», ανακοίνωνε ότι «θα κερδίσουμε 5 ή 6 εκατομμύρια θέσεις εργασίας χάρη στην ενιαία αγορά. Ωστόσο, τη στιγμή που εδραιώθηκε, η Ευρώπη, θύμα της ύφεσης, έχασε τρία έως τέσσερα εκατομμύρια θέσεις εργασίας...».3 Το 1998, η Πολυμερής Συμφωνία για τις Επενδύσεις, που είχε ήδη δημιουργηθεί από και για τις πολυεθνικές, έγινε σκόνη από τη λαϊκή κινητοποίηση.4 Η διατλαντική συμφωνία, που παίρνει κάποιες από τις πιο επιβλαβής ιδέες της θα πρέπει να τύχει της ίδιας αντιμετώπισης. Βλ. Lori M.Wallach, «Η διατλαντική συμφωνία, ένας τυφώνας που απειλεί τους Ευρωπαίους», http://www.mondediplomatique.gr/spip.php?article489.
1
Ο Πατρίκ Λε Ιγιαρίκ, ευρωβουλευτής της Ενωμένης Αριστεράς, δημοσίευσε ολόκληρο το κείμενο των διαπραγματεύσεων στο βιβλίο του «Dracula contre les peuples», Editions de L’ Humanité, Σεν-Ντενί, 2013.
2
Jean-Luc Gréau, dans «Le projet de marché transatlantique», actes du colloque de la Fondation Res Publica, Παρίσι, Σεπτέμβριος 2013.
3
Christian de Brie, «Comment l’ AMI fut mis en pièces», Le Monde diplomatique, Δεκέμβριος 1998.
4
MONDE
Η ΑΥΓΗ ΤΗΣ ΚΥΡΙΑΚΗΣ ΚΥΡΙΑΚΗ 13 ΑΠΡΙΛΙΟΥ 2014 TEYXOΣ 65
diplomatique ΟΙΚΟΝΟΜΙΑ Οι επιχειρήσεις δεν δημιουργούν θέσεις εργασίας
Του Frédéric Lordon*
M
ονάχα αν έχει κατεβάσει κανείς άφθονα ποτήρια οινοπνευματωδών ποτών, και βρίσκεται ακόμα κάτω από την επήρεια του αλκοόλ, που μας κάνει να βλέπουμε όλους τους δρόμους δύσβατους και γεμάτους στροφές, μόνο τότε θα δει όπως κάνουν σχεδόν εν χορώ όλοι οι σχολιαστές- μια «δεξιά στροφή» στο «Σύμφωνο Υπευθυνότητας» που εξήγγειλε ο Φρανουά Ολάντ.1 Ακόμα κι αυτός που δεν απέχει εντελώς από το ποτό και πίνει τα ποτηράκια
* Ο Frédéric Lordon είναι οικονομολόγος. Τελευταίο έργο του, το «Malfaçon. Monnaie européenne et souveraineté démocratique», Les Liens qui libèrent, Παρίσι, 2014.
EΛΛΗΝΙΚΗ ΕΚΔΟΣΗ
του με μέτρο θα αναγκαστεί να καταλήξει στο εξής προφανές και κοινότοπο συμπέρασμα: ο δρόμος είναι εντελώς ίσιος, δίχως την παραμικρή στροφή και μάλιστα παρουσιάζει μεγάλη κλίση. Για την ακρίβεια, πρόκειται για μια πολύ απότομη κατηφόρα και, επιπλέον, τα φρένα του οχήματος έχουν σπάσει. Στην πραγματικότητα, η εντελώς ευθύγραμμη... στροφή δεν κάνει τίποτε άλλο από το να ακολουθεί πιστά και να εμβαθύνει στη λογική της παρούσας προεδρικής πενταετίας, όπως αυτή εκφράστηκε ήδη από τους πρώτους μήνες της θητείας του Ολάντ. Αυτή η κατακαημένη λογική αποπνέει απελπισία και παραίτηση. Γιατί, στην προκειμένη περίπτωση, οι μακροχρόνιες τάσεις της ιδεολογικής προδοσίας αναμειγνύονται με πανικόβλητους υπολογισμούς, καθώς οι εκφραστές της -έχοντας εγκαταλείψει κάθε ιδέα για ΣΥΝΕΧΕΙΑ ΣΤΗ ΣΕΛΙΔΑ 2