a formiga castigada
Gervasio López Portela Ilustrado por: Patty Zosa
Juan e Sil acababan de comer o pan do mediodía, e as ovellas estaban deitadas debaixo dunha árbore, descansando á sombra, porque daquela facía moita calor.
Juan deitábase boca abaixo nun pequeno campo de herba verde, apoiando a cabeza nos brazos cruzados coma unha almofada, e Sil deitábase ao seu carón.
Juan decatouse dun pequeno formigueiro que había preto e observou as formigas que viñan e ían por unha senda que fixeran entre as herbas. Traballaban sen parar, e viu como ata tres se xuntaban para arrastrar unha herba que non era grande; seguiu un grupo, observando como loitaban coa carga e como a guiaban cando se enganchaba nalgún lugar.
De súpeto deuse conta dunha formiga que estaba enriba dun pau pequeno a carón do formigueiro e que non saíra a traballar.
Juan estivo moito tempo mirando e a formiga aínda non se movía de alí. «Que pasará con esta formiga?», preguntouse. Comentouno a Sil, pero el non lle fixo caso, porque tiña un pouco de sono e seguía durmido, aínda que tiña os ollos abertos.
Juan estaba intrigado pola actitude desta formiga e non se lle puido quitar da cabeza. Pensou: «Ben, supoño que vai entrar no formigueiro pola tarde; estará moi cansa».
Á hora de saír coas ovellas pola tarde, Juan achegouse ao formigueiro e viu que aquela formiguiña seguía no mesmo sitio, pero como tiña que marchar para a casa, deixouna e pensou que cando volvese pola mañá, vería se aínda estaba alí.
