Gazeta Uliczna 2/2004

Pracy nie znajdzie tylko ten, kto nie chce pracowaæ uwa¿aj¹ specjali ci od zatrudnienia. Bo pracê maj¹.

Koniec wiata! mawia³ pan Popio³ek, gospodarz Z³otej 25 z serialu Dom . W jego g³osie by³o jednak wiêcej niedowierzania i pozytywnego w gruncie rzeczy zadziwienia zmieniaj¹cym siê wokó³ niego wiatem.

A zw³aszcza zachodz¹cymi w powojennej Warszawie i w ca³ej Polsce przemianami ludzkiej wiadomo ci i obyczajów. Tak¿e postêpem cywilizacyjnym.

Dzisiaj by³aby w tym okrzyku dezaprobata, je li nie rozpacz. Gdyby tak temu szlachetnemu warszawiakowi zdarzy³o siê posadê straciæ i stan¹æ przed drzwiami po redniaka , jak dawniej nazywano obecne urzêdy pracy.

A mo¿e zrazu i ton niedowierzania na przyk³ad przy lekturze poniedzia³kowego wydania Gazety Wyborczej . A ci lej dodatku z ofertami pracy. Tak z pozytywnym niedowierzaniem i wielk¹ nadziej¹ jeszcze przed rokiem reagowa³ Pawe³, gdy po kilku miesi¹cach od wyrzucenia go z pacy postanowi³ nie p³akaæ nad rozlanym mlekiem i wzi¹æ sprawy w swoje rêce.

Frajer na nartach Posadê, dyrektorsk¹, w jednej z przoduj¹cych w Wielkopolsce instytucji samorz¹dowej straci³ w cztery miesi¹ce po ostatnich wyborach samorz¹dowych: Jak ostatni frajer stwierdza dzisiaj, m¹drzejszy o smutne do wiadczenie. Z nowym burmistrzem miasta pracowa³ jeszcze w poprzedniej kadencji. I to wtedy ukszta³towa³y siê obyczaje urlopowe , które teraz zaprowadzi³y go na zielon¹ trawkê. Takie mianowicie, ¿e wniosek o urlop sk³ada³ (inni dyrektorzy te¿) w magistracie i nigdy nie pyta³, czy burmistrz podpisa³, czy nie. Bo zawsze podpisywa³. Tak jak i jego nastêpca.

Wiêc gdy po czterech latach pan B.

powróci³, Pawe³, wyje¿d¿aj¹c na planowane od dawna narty, zaniós³ wniosek do urzêdu, tydzieñ wcze niej zreszt¹. I pojecha³. Jak na ironiê losu drugiego dnia, w niedzielê, z³ama³ obojczyk, o czym zreszt¹ przekona³ siê dopiero po powrocie: Gdybym mia³ najmniejsz¹ w¹tpliwo æ opowiada poszed³bym do lekarza i by³bym na zwolnieniu lekarskim...

Ból zlekcewa¿y³, trochê nawet szusowa³. Gdy po kolejnym tygodniu wróci³, dowiedzia³ siê, ¿e ju¿ dyrektorem nie jest. I dopiero wtedy go zabola³o.

Nie, nie obojczyk, a dyscyplinarne zwolnienie.

Jedna na sto Nie godz¹c siê z tym sprawê odda³ do s¹du pracy (proces jeszcze trwa).

Ale po tych czterech miesi¹cach doszed³ do wniosku, ¿e najwy¿szy czas rozejrzeæ siê za now¹ posad¹. I w poniedzia³ki zacz¹³ kupowaæ Wyborcz¹ . Z pocz¹tku szuka³ czego zgodnego z wykszta³ceniem (in¿ynier rolnik) lub do wiadczeniem (organizacja pracy kulturalnej), wysy³a³ aplikacje na dwa, trzy wybrane anonse. Potem rozszerza³ kr¹g zainteresowañ o marketing, handlowca (wszystkich bran¿).

Przez ponad rok odpowiedzia³ poczt¹, czasem internetow¹, na jakie trzysta og³oszeñ. Odpowied , jak¹kolwiek, otrzyma³ z dziesiêciu firm. Do trzech czyli jednej na sto aplikacji zaproszono go na rozmowê. Ale pracy nie otrzyma³ nigdzie, choæ do wykszta³cenia dorzuci³ jeszcze studia podyplomowe z marketingu i uprawnienia, zdobyte jeszcze w dyrektorskich czasach, do zasiadania w radach nadzorczych spó³ek.

A mo¿e ksi¹¿ka?

Pawe³ jest w o tyle dobrej sytuacji, ¿e jego ¿ona ma dobrze p³atn¹ pracê

Pawe³ szuka³ pracy nawet przez internet bez skutku. Fot. autor

w banku. Ale jak d³ugo mo¿e go utrzymywaæ? Mo¿e komu by to odpowiada³o, ale nie jemu przyzwyczajonego do pracy, przebywania z lud mi. Ma po prostu wszystkiego, a siedzenia w czterech cianach szczególnie, do æ: Wiesz co najbardziej mnie denerwuje? ¯e te firmy, ludzie, którzy zajmuj¹ siê rekrutacj¹, maj¹ to wszystko w d...

Dowód? Najprostszy ze wszystkich wszelkie poradniki dla poszukuj¹cych pracy okre laj¹, jak powinno wygl¹daæ curiculum vitae, list intencyjny, jak siê ubraæ na rozmowê, co mówiæ i szereg podobnych bzdur. ¯aden jednak nie radzi potencjalnemu pracodawcy, by ten odpowiedzia³ na ka¿d¹ aplikacjê bo to te¿ wiadczy o firmie.

Móg³bym ju¿ chyba napisaæ o tym ksi¹¿kê... A wiesz, mo¿e to nie takie g³upie?

Za szczyt hipokryzji ze strony og³aszaj¹cych siê firm uwa¿a og³oszenia, po których na wakuj¹ce stanowisko i tak bierze siê swojego . W jednej, gdy zadzwoni³, bo po miesi¹cu zobaczy³ powtórzone og³oszenie, dowiedzia³ siê, ¿e... wcale nie szukaj¹ przedstawiciel handlowego, bo maj¹ takiego w Wielkopolsce. To po co zamieszczali og³oszenia? Tworzymy tak¹ wewnêtrzn¹ bazê kandydatów odpowiedzia³a rezolutnie panienka z drugiego koñca Polski.

Waldemar Mirek

4 Gazeta Uliczna daje pracê!

5-7 Wywiady ze sprzedawcami 8-9 Winda > Urodzi³ siê z gitar¹ w rêce Tomowi siê uda³o...

10 Treneiro > Zabawiæ siê na mieræ 11-13 Jeste my tu tylko na chwilê 14-15 Galeria 16-17 Bo¿y szaleniec 18 Bon voyage! Klasyczny wstêpniak 19 Dam pracê, ale...

20 Mietek...

21 Marzena...

24-25 Magiczny klub 26-27 Czwarta w³adza ma siê lepiej od pozosta³ych trzech 28-30 "Odkurzyæ idea³y"...

31 Prosto z g³owy > Opowie æ sentymentalna 32 X muza > Jak wygl¹da... Filmy na wiêta 33 Kino w Zimbabwe 34-35 Foto > Poznañ 36-38 Jazda pod wiaduktem 39 Koniec wiata! Praca dla ka¿dego

Redaktor prowadz¹cy numer: Monika Lis monika.lis@gazetauliczna.pl Redakcja: Krzysztof B¹czyk, Magda Cagara, Justyna Doro¿a³a, Barbara Dudziñska, Micha³ Kulaziñski, Ewa Morkowska, Amanda Satterly redakcja@gazetauliczna.pl Fotografie: Magda Cagara, Micha³ Kulaziñski Grafika: Maja Wolna Szef dystrybucji: Marek Jakubowski +48 501 713 669 Szef sprzedawców: Jan Ko³aczyk +48 506 923 430 Reklama: Przemys³aw Solenczew +48 505 560 867

Drogi Czytelniku, dziêki Gazecie Ulicznej, któr¹ zdecydowa³e siê kupiæ i któr¹ w³a nie trzymasz w rêce, pomagasz tworzyæ nowe miejsca pracy. Gazeta Uliczna jest jedynym przedsiêwziêciem biznesowo-spo³ecznym tego typu w Polsce. Jest jednocze nie przyk³adem, jak przy niewielkich nak³adach finansowych, mo¿na nie tylko przeciwdzia³aæ bezrobociu, ale równie¿ pomóc osobom spo³ecznie wykluczonym (czytaj s. 4).

W tym numerze znajdziesz wyj¹tkowy wywiad z Tomaszem Lisem o kondycji III RP i wywiady ze sprzedawcami Gazety Ulicznej o ich przesz³o ci, tera niejszo ci i przysz³o ci. Ponadto, przeczytaæ mo¿na o poznañskich Kanarach, skatowcach i bo¿ych szaleñcach, niecodziennym sposobie na osiedlow¹ nudê na Ratajach, a tak¿e o kinie w Zimbabwe.

40 stron o tym, czego nie pisz¹ inni. 40 stron, które pomagaj¹ innym.

Spokojnych wi¹t Bo¿ego Narodzenia i pogody ducha w Nowym Roku, ¿yczy Redakcja Gazety Ulicznej i Fundacja Pomocy Wzajemnej BARKA

Sk³ad: Daniel Majchrzak Druk: Zak³ad Pracy Chronionej Almar w Puszczykowie Wydawca: Fundacja Pomocy Wzajemnej BARKA, ul. w. Marcin 30/ 14 Poznañ, www.barka.org.pl Kontakt z Redakcj¹: redakcja@gazetauliczna.pl , tel. 61 851 6678 Kontakt z Fundacj¹: barka@barka.org.pl , tel. 61 851 6678

Kupuj¹c Gazetê Uliczn¹ pomagasz bezrobotnym tworzyæ w³asne miejsca pracy. Tym samym, w³¹czasz siê w ogólnopolsk¹ kampaniê spo³eczn¹ na rzecztworzenia nowych miejsc pracy.

CZY MIEJSCA PRACY MO¯NA TWORZYÆ?

Gazeta Uliczna jest projektem Fundacji BARKA, który ma na celu tworzenie nowych miejsc pracy. Gazeta Uliczna tworzy miejsca pracy zarówno przy kolporta¿u, jak i przy jej redagowaniu. Projekt jest adresowany szczególnie do osób bezdomnych i d³ugotrwale bezrobotnych, które dziêki Gazecie Ulicznej maj¹ szansê na legalne zatrudnienie przy sprzeda¿y gazety. Ka¿dy sprzedawca otrzymuje 50% z ceny egzemplarza (2 PLN brutto), co umo¿liwia mu stabilizacjê finansow¹ i ponowne zaistnienie na rynku pracy. Gazeta Uliczna wspiera osoby spo³ecznie wykluczone i tworzy mo¿liwo æ na ich ponown¹ reintegracjê ze spo³eczeñstwem. Stanowi tym samym niezwykle wa¿ny etap w rozwoju osobistym, zawodowym i spo³ecznym.

KAMPANIA SPO£ECZNA NA RZECZ TWORZENIA NOWYCH MIEJSC PRACY Gazeta Uliczna animuje Kampaniê Spo³eczn¹ na Rzecz Tworzenia Nowych Miejsc Pracy. Celem kampanii jest wspieranie procesu tworzenia

miejsc pracy przez bezrobotnych..

Kampania skierowana jest szczególnie do osób, które w wyniku transformacji ustrojowej wypad³y z rynku pracy, a tak¿e do tych, którzy jeszcze nie zd¹¿yli na nim zaistnieæ. Gazeta Uliczna uczy przedsiêbiorczo ci i zachowañ wolnorynkowych, zgodnie z zasadami ekonomii spo³ecznej.

Tworzenie spó³dzielni socjalnych, przedsiêbiorstw spo³ecznych oraz rozwój dzia³alno ci indywidualnej to tylko niektóre sposoby odzyskania niezale¿no ci finansowej i powrotu na rynek pracy.

W JAKI SPOSÓB CZYTELNIK GAZETY ULICZNEJ POMAGA BEZROBOTNEMU? Ka¿dy, kto kupi Gazetê Uliczn¹ tworzy miejsce pracy. Nabywaj¹c Gazetê Uliczn¹ pomaga siê sprzedawcy w sposób bezpo redni w jednej chwili tworzy siê dla niego legalne miejsce pracy i wynagradza j¹ finansowo (2 PLN brutto za egzemplarz).

Wybrany przez Gazetê Uliczn¹ model sprzeda¿y, powoduje, ¿e sprzedawca mo¿e legalnie zarobiæ na utrzymanie siebie i swojej rodziny, co w d³u¿szej perspektywie, pomaga mu odbudowaæ swoje ¿ycie, odzyskaæ szacunek w oczach innych i przezwyciê¿yæ trudno ci.

Gazeta Uliczna jest projektem Fundacji BARKA finansowanym przez

fundacje MATRA KAP, LLOYDS TSB i GENEVA GLOBAL RESEARCH. Ponadto, Gazeta Uliczna jest czê ci¹ Miêdzynarodowej Sieci Gazet Ulicznych (International Network of Street Papers), zrzeszaj¹cej podobne gazety ju¿ w 43 krajach. Jej partnerem jest ju¿ m.in. The Big Issue in Scotland jedna z najstarszych gazet ulicznych na wiecie.

Gazetê Uliczn¹ tworz¹ studenci i absolwenci poznañskich uczelni.

Sprzedawana jest na ulicach Poznania przez osoby bezdomne i bezrobotne.

Gazeta Uliczna jest szans¹ na pracê dla osób m³odych, dopiero wchodz¹cych na rynek pracy, jak i dla starszych, którzy w wyniku transformacji lub osobistych trudno ci, ju¿ z niego wypadli.

Gazety kolportowane s¹ wy³¹cznie na ulicach (nie mo¿na ich kupiæ w ¿adnym ze sklepów, kiosków, czy marketów). Ka¿dy ze sprzedawców otrzymuje specjalny identyfikator i pierwsze 10 egzemplarzy gazety za darmo. Kolejne egzemplarze kupuje ju¿ z w³asnych, zarobionych rodków, za po³owê ceny (2 PLN).

Justyna Doro¿a³a Kontakt z Redakcj¹: redakcja@gazetauliczna.pl Gazeta Uliczna w. Marcin 30/14 61-806 Poznañ tel. 851 6678

Sprzedawc¹ Gazety Ulicznej mo¿e byæ ka¿dy, kto ukoñczy³ 16 lat, pozostaje d³ugotrwale bezrobotny i respektuje zasady Kodeksu Sprzedawcy.

Kodeks Sprzedawcy jest jednakowy we wszystkich gazetach Miêdzynarodowej Sieci Gazet Ulicznych (INSP).

KODEKS SPRZEDAWCY Sprzedawcy Gazety Ulicznej zobowi¹zuj¹ siê: 1. Nie sprzedawaæ gazety pod wp³ywem alkoholu lub narkotyków 2. Nie zachowywaæ siê agresywnie i nie obra¿aæ s³ownie kupuj¹cych, innych sprzedawców i pracowników Gazety 3. Nie blokowaæ przej cia lub fizycznie zatrzymywaæ przechodniów

4. Nie sprzedawaæ innych gazet i towarów w uniformie i z identyfikatorem sprzedawcy Gazety Ulicznej 5. Nie sprzedawaæ w rodkach transportu publicznego lub na terenie prywatnym 6. Wydawaæ resztê 7. Nie przekazywaæ gazet innym osobom, które nie s¹ zarejestrowanym sprzedawcami Gazety Ulicznej

8. Nie sprzedawaæ gazet w rejonie zakazanym przez pracowników Gazety 9. Zachowywaæ siê w sposób nie zagra¿aj¹cy dobremu imieniu Gazety Ulicznej 10. Nie sprzedawaæ gazet bez identyfikatora z imieniem, nazwiskiem, numerem i dopiskiem Autoryzowany sprzedawca Gazety Ulicznej

Justyna wstaje o 4.30, ¿eby byæ na dworcu wtedy, gdy pierwsi ludzie wysiadaj¹ z porannych poci¹gów i spiesz¹ siê do pracy.

Ile trwa Twój dzieñ pracy?

Czasami wiêcej, czasami mniej, ale rednio osiem godzin.

W której czê ci Poznania mo¿na Ciê najczê ciej zobaczyæ w stroju sprzedawcy GU? Na dworcu PKP. Dobrze znam to miejsce mieszka³am tam przez rok.

Jestem alkoholiczk¹, ale ju¿ od 11 miesiêcy nie pijê i mieszkam w BARCE. Znajomi, którzy nadal ¿yj¹ na dworcu, s¹ zdziwieni, widz¹c, jak dzieñ w dzieñ pracujê i zarobionych pieniêdzy nie przeznaczam na alkohol. £api¹ siê za g³owê, bo znaj¹ mnie z zupe³nie innej, ciemnej strony. To dla mnie ogromna satysfakcja pokazywaæ im, ¿e mo¿na opu ciæ dworzec i powróciæ w jego okolice w zupe³nie innym charakterze. Mo¿e to trochê egoistyczne podej cie, ale chcê pokazaæ ludziom, ¿e to siê naprawdê mo¿e udaæ.

Dlaczego wybra³a ten rodzaj pracy? To trudne zajêcie, wymagaj¹ce podejmowania nieustannych prób kontaktu z lud mi, nie zawsze przyja nie nastawionych.

Dla mnie to praca jak ka¿da inna.

Z kontaktem z lud mi nie mam problemu: t³umaczê im cierpliwie, czemu s³u¿y Gazeta, ¿e jest czê ci¹ Kampanii przeciwdzia³aj¹cej bezrobociu, ¿e dziêki niej mogê legalnie pracowaæ.

To prawda, ¿e kiedy wieczorem jadê do domu, buzia mnie trochê boli od gadania i u miechania, ale to gadanie przynosi efekty, wiêc siê nie zniechêcam.

Czym siê ró¿ni ten rok na dworcu od poprzedniego?

Musia³abym wymieniæ bardzo du¿o rzeczy!!! W zesz³ym roku dzieñ zaczyna³ siê od picia i koñczy³ siê piciem; w miêdzyczasie trzeba by³o wy¿ebraæ pieni¹dze na picie lub liczyæ na pomoc pseudoprzyjació³, bêd¹cych w tej samej sytuacji. Teraz, gdy przychodzê na dworzec z gazetami, a kto z dawnych znajomych prosi mnie o z³otówkê, idê z nim kupiæ co do jedzenia za dobrze znam ten wiat, ¿eby nie wiedzieæ, jak¹ pokus¹ jest pieni¹dz trzymany w rêku.

Jacy ludzie najczê ciej kupuj¹ od Ciebie Gazetê? I czy maj¹ czas, ¿eby z Tob¹ porozmawiaæ, czy biegn¹ na poci¹g?

Trudno sprzedaæ albo kupiæ Gazetê Uliczn¹ bez rozmowy. To jest nowo æ, a nikt nie lubi kupowaæ kota w worku. Niektórzy nie maja zielonego pojêcia, o czym jest i czemu s³u¿y Gazeta pytaj¹, czy to wiadomo ci z ulicy, o penerach , o menelach .

Wtedy po raz kolejny t³umaczê, ¿e to moja szansa na pracê i opowiadam trochê o tre ci gazety.

Czasami siê zastanawiam, dlaczego ludzie kupuj¹ ode mnie gazetê.

Niektórzy na pewno z lito ci. Inni dla idei. A jeszcze inni mo¿e dlatego, ¿e zobaczyli co do tej pory niemo¿liwego.

Chcê, ¿eby ludzie widzieli w nas na ulicach sprzedawców, nie bezdomnych.

Niektórzy bezrobotni mówi¹, ¿e to zbyt ciê¿ka, czasami upokarzaj¹ca praca.

Stanie na ulicy, u miechanie siê i rozmowa z przechodniami nie jest niczym upokarzaj¹cym. Czasami siê denerwujê, gdy podchodzi cz³owiek i opowiada g³upoty o naszych zarobkach. ¯e nie jest problemem sprzedaæ 10 gazet przez godzinê. A ja wczoraj sprzeda³am jedn¹ w ci¹gu ca³ego dnia!

Kiedy s³yszê takie rzeczy, ogarnia mnie sza³. Justyna sprzed roku za³atwi³aby to zupe³nie inaczej; teraz próbujê siê u miechaæ i mówiê: Niech Pan sam spróbuje! .

Nie boisz siê z³o liwych odzywek, lekcewa¿¹cych uwag przechodniów?

Ka¿dy ze sprzedawców dosta³ ju¿ w ¿yciu po ty³ku. Ale teraz po raz pierwszy mo¿emy byæ pewni, ¿e wyzwiska nie dotycz¹ nas, lecz naszej przesz³o ci. Teraz jest inaczej.

Rozmawia³a: Monika Lis

Niby kupuj¹ gazetê, a przecie¿ robi¹ co dobrego

siê rano z my l¹, ¿e nikomu nie jestem potrzebna, potem sz³am na kolejna rozmowê w sprawie pracy, gdzie spotyka³a mnie odmowa. Czasami uda³o mi siê znale æ zajêcie na kilka dni. Przewróci³am siê, nios¹c pojemnik pe³ny ryb okaza³o siê, ¿e ledzie rozrzucone po pod³odze s¹ wa¿niejsze od mojej zwichniêtej kostki. Trudno d³ugo wytrzymaæ w takim miejscu.

Wszystkie si³y wk³ada³am w to, ¿eby dzieci nie odczu³y mojego przygnêbienia, i ¿eby mimo wszystko mia³y normalny dom.

Teraz ch³opcy wiedz¹, ¿e mama ma pracê. Kiedy wracam do domu, s³yszê tradycyjne pytanie chyba wszystkich dzieci: Mamo, co mi kupi³a ? . Moje dodaj¹ jeszcze: Mamo, nie zmarz³a ? .

Wojtek Szymañski, lat 25

Jest fajnie, kiedy mogê kogo zaprosiæ na kawê. Nie siedzê ju¿ w domu i nie ogl¹dam przez ca³y dzieñ telewizji. Je li bym tak robi³, kto zap³aci rachunek za pr¹d? Nawet w wiêzieniu trzeba na wszystko zapracowaæ, i nie rozumiem, dlaczego niektórzy my l¹, ¿e tutaj jest inaczej.

Sprzedajê gazety od miesi¹ca.

Pierwszego dnia wyszed³em na ulicê i powiedzia³em sobie: No dobrze, poczujmy siê wiêc jak sprzedawca! Przez pierwsze dwie godziny by³o ciê¿ko, ale teraz jest ju¿ dobrze, mimo, ¿e nie mam jeszcze bardzo dobrych wyników. Cieszê siê, ¿e mogê wspieraæ akcjê Gazety Ulicznej, chocia¿ wiem, ¿e nie mam zbyt du¿ego wp³ywu na ludzi. Ja mam tylko minutê, ¿eby przekonaæ do kupna miesiêcznika. W rzeczywisto ci jednak tylko sama Gazeta odpowie wyczerpuj¹co na pytanie: po co? o czym? dla kogo? Trudno to wyt³umaczyæ, bo nie ma ¿adnej podobnej na rynku. W zale¿no ci od sytuacji, albo siê z tego cieszê, albo mam k³opot .

Wypowied spisa³a: Monika Lis

Mamo, nie zmarz³a ?

Marzena Nowak, lat 32, mama 15-letniego Daniela i 5-letniego Andrzeja

Gazetê sprzedajê od 11 pa dziernika. Wcze niej pracowa³am w barkowej szwalni, ale kiedy us³ysza³am o Gazecie Ulicznej, od razu zaanga¿owa³am siê w jej sprzeda¿. Lubiê nowe wyzwania, a najgorsza jest nuda.

Sprzedaj¹c gazety mam kontakt z lud mi, chocia¿ ich reakcje odbieraj¹ czasami chêci do pracy. Niektórzy przechodz¹ obojêtnie, inni rzucaj¹ uszczypliwe s³ówka, sugeruj¹c, ¿e powinnam siê wzi¹æ do lepszej pracy. Byæ mo¿e zazdroszcz¹ i maj¹ mi za z³e, ¿e nikogo nie muszê prosiæ o pieni¹dze i sama potrafiê je zdobyæ. S¹ te¿ mi³e sytuacje: podszed³ do mnie starszy pan, poprosi³ o gazetê, powiedzia³, ¿e zna z do wiadczenia moj¹ sytuacjê, i od teraz zawsze bêdzie u mnie kupowa³ kolejny numer GU. Cieszy mnie, kiedy ludzie mnie rozpoznaj¹, witaj¹ siê, zaczynaj¹ rozmowê, sugeruj¹, o czym chcieliby przeczytaæ w kolejnym numerze. Inni zapraszaj¹ na kawê ale niestety, ja jestem w pracy, chocia¿ czasami dobrze by³oby napiæ siê czego ciep³ego.

Przez sze æ lat by³am bezrobotna.

Trudno znale æ pracê, kiedy samotnie wychowuje siê dzieci wiêkszo æ pracodawców od razu odrzuca³o moj¹ kandydaturê. By³o strasznie; budzi³am

Bardzo siê cieszê, ¿e mogê pracowaæ, choæ nigdy nie s¹dzi³am, ¿e bêdê zarabiaæ w ten sposób. Je li moje miejsce sprzeda¿y okolice Kupca Poznañskiego oka¿e siê szczê liwe, mo¿e uda mi siê zebraæ pieni¹dze na kurs fryzjerski? By³am ju¿ kasjerk¹, krawcow¹, motorniczym tramwaju, kwiaciark¹, teraz sprzedajê gazety kto wie, mo¿e to jeszcze nie koniec moich mo¿liwo ci?

Wypowied spisa³a: Monika Lis

wy, czysty, spokojny dlaczego nie mia³bym tego pokazaæ ludziom? Kupuj¹ ode mnie policjanci, senator £êcki, wielu innych ludzi przechodz¹cych ko³o mojego stanowiska przy Muzeum Narodowym. Wczoraj rozmawia³a ze mn¹ dziennikarka z WTK poprosi³a o mój autograf na gazecie, i zapyta³a, czego najbardziej bym chcia³. Powiedzia³em: Pani redaktor, dobrze by by³o, ¿eby nie by³o bezdomnych i bezrobotnych; je li to siê nie uda, mo¿e przynajmniej bêdê móg³ (za jakie dwa lata) zaprosiæ Pani¹ na kawê do mojego w³asnego domu?

Wypowied spisa³a: Monika Lis

W rolach g³ównych:

Adam Cezak ( wiêty Józef) Daniel Cezak (Jezusek) Adam od czterech lat mieszka w BARCE z ¿on¹ i 2-letnim Danielem.

Kiedy urodzi³ siê Daniel, wyst¹pi³ z tat¹ w bo¿onarodzeniowej szopce odt¹d stali siê rozpoznawalni na ulicach Poznania. Mo¿e szczê liwa gwiazda nadal b³yszczy nad g³ow¹ Adasia, i dlatego jest jednym z najlepszych sprzedawców Gazety Ulicznej?

Sam dla siebie jestem dyrektorem, kasjerem, pracownikiem, sprz¹taczem i sprzedawc¹. Pracujê dla siebie, a pracujê tak, jakbym zarz¹dza³ jednoosobow¹ firm¹. Pewien starszy pan uczy³ mnie kiedy gazeciarstwa, tego, jak ten fach wygl¹da³ przed wojn¹. Mo¿e dlatego tak dobrze mi idzie poza tym, jestem przecie¿ wiêtym Józefem! Kiedy wychodzê sprzedawaæ gazety, powtarzam w my li troszkê zmienione s³owa trenera Górskiego: Panowie, wyjd cie na ulice i im poka¿cie!!!

Zacz¹³em piæ, kiedy mia³em 12 lat, i pi³em wszystko, oprócz benzyny lotniczej, asfaltu i rozpuszczalnika. Nie pijê ju¿ trzy i pó³ roku, jestem trze -

URODZI£ SIÊ Z GITAR¥ W RÊCE Tadeusz Lis mówi o sobie, ¿e jest cz³owiekiem-orkiestr¹. Potrafi zagraæ na wszystkim, co wpadnie mu w rêce. Najczê ciej jednak gra na gitarze, ustnej harmonijce i bêbenku. A gdy bêbenka nie ma, takt wystukuje na odwróconym do góry dnem metalowym koszu na mieci. Poznaniakom jest dobrze znany, poniewa¿ od kilku lat piewa i gra dla nich pod Kaponier¹.

Gdy usta przymarzaj¹ do harmonijki Gra g³ównie pod Kaponier¹, ale nie tylko. Spotkaæ go mo¿na równie dobrze na dworcu kolejowym, terenie Miêdzynarodowych Targach Poznañskich, rynku £azarskim i na ulicy Paderewskiego. Sam przyznaje, ¿e gra³ ju¿ w³a ciwie wszêdzie i na ka¿dym instrumencie.

Latem jest sympatycznie, zim¹ nieco trudniej mówi Lis. Zdarza siê, ¿e w ch³odniejsze dni, struny od gitary pêkaj¹, a usta przymarzaj¹ do harmonijki. Mimo to, nawet zim¹ Tadeusz Lis nie daje za wygran¹. W swoim repertuarze ma najwiêksze bluesowe i rock and rollowe standardy od Elvisa Presleya, poprzez Beatlesów, a na Czerwonych Gitarach koñcz¹c. Jako jeden z nielicznych muzyków ulicznych posiada weryfikacjê muzyczn¹ ministra. 35 lat temu skoñczy³ redni¹ szkolê muzyczn¹. Pó niej, przez ponad dwadzie cia lat by³ gitarzyst¹ i kontrabasist¹ w lokalach tanecznych, restauracjach i barach. By³ cz³onkiem kapeli podwórkowej i orkiestry dêtej przy kopalni Be³chatów. Pracowa³ dla cyrku niemieckiego i dla fundacji.

W Wigiliê daje bezp³atny koncert kolêdowy dla bezdomnych w czasie wspólnej wieczerzy pod Kaponier¹. £¹czy przyjemne z po¿ytecznym Jest pe³en energii, optymizmu i pogody ducha. Muzyka, jak twierdzi, jest dla niego wszystkim. ¯artuje, ¿e urodzi³ siê ju¿ z gitar¹ w rêce. Wystarczy,

¿e przez kilka dni nie gra, a od razu le siê czuje. Uda³o mu siê to, co wielu osobom siê nie udaje w swojej pracy po³¹czy³ przyjemne z po¿ytecznym: kocha to co robi i zarabia na swoje utrzymanie robi¹c to, co kocha.

Nie zarabiam kokosów, ale to nie szkodzi. Pieni¹dze nie s¹ najwa¿niejsze.

Wa¿ne, ¿e robiê to, co lubiê, a jednocze nie sprawiam tym przyjemno æ innym. Choæ na co dzieñ spotyka siê z ro¿nymi reakcjami przechodniów, nigdy jeszcze nie do wiadczy³ z ich strony jakiej przykro ci. Nie pamiêta, ¿eby spotka³ siê z jawn¹ niechêci¹, wrogo ci¹ lub agresj¹ skierowan¹ pod jego adresem. Zazwyczaj s¹ to reakcje pozytywne: ludzie u miechaj¹ siê, czasem podryguj¹ do muzyki lub zaczynaj¹ nuciæ piosenkê pod nosem.

Z najwiêksz¹ sympati¹ spotyka siê ze strony ludzi m³odych. To oni najczê ciej przystaj¹, ¿eby d³u¿ej pos³uchaæ muzyki Tadeusza Lisa i wrzucaj¹ pie-

ni¹dze do futera³u. Ale Lis przyznaje, ¿e to, czy kto co wrzuci, czy nie jest ma³o istotne.

Gra dla wszystkich Gram dla wszystkich ludzi, nie tylko dla tych, którzy p³ac¹. Szczególnie lubiê graæ na dworcu ludzie podchodz¹ do mnie, zagaduj¹. Zdarza siê nawet, ¿e jestem zapraszany przez podró¿nych, którym spodoba³a siê moja muzyka, do klubów, supermarketów, na promocje i inne imprezy kulturalne. To mi³e. Dworzec, to miejsce, gdzie mo¿na nawi¹zaæ wiele ciekawych znajomo ci od pos³a do biedaka, który nie ma na chleb. Tadeusz Lis nie ma wyszukanych marzeñ dotycz¹cych swojej przysz³o ci. Chcia³by jedynie wydaæ swoj¹ kolejn¹ p³ytê. O niczym innym ju¿ nie marzê dodaje z w³a ciwym sobie szerokim u miechem.

Justyna Doro¿a³a

TOMOWI SIÊ UDA£O...

Jest wyrazisty i niezale¿ny. Ma 38 lat, przyk³adn¹ rodzinê, baczki pekaesy , bzika na punkcie pi³ki no¿nej i wynik w triathlonie poni¿ej 3 godzin. Tomasz Lis ma równie¿ talent do telewizji. Ostatnio jako Cz³onek Zarz¹du i Dyrektor Programowy Polsatu.

Daleko do Warszawy Urodzi³ siê w Zielonej Górze, gdzie w tym roku wiêtowa³ z kolegami 20 lat od zdania matury. Po liceum próbowa³ dostaæ siê na wymarzon¹ medycynê. Zawali³ przedmioty cis³e i nie zosta³ przyjêty. Postanowi³ zdawaæ na dziennikarstwo w Warszawie. Dosta³ siê i zosta³ tam ju¿ na sta³e. Z przerwami na Nowy Orlean (1992-93) i Waszyngton (1994-97). Dzi otwarcie przyznaje, ¿e ³atwiej mu by³o pokonaæ drogê z Warszawy do Waszyngtonu, ni¿ wyrwaæ siê do stolicy z rodzinnej Zielonej Góry.

Niedokoñczony prawnik w TVN Mówi o sobie, ¿e jest niedokoñczonym prawnikiem (studiowa³ te¿ prawo, którego jednak nie skoñczy³).

Tu¿ po tym, jak wygra³ konkurs do TVP, zajmowa³ siê robieniem materia³ów i pisaniem depesz do Wiadomo ci.

Pó niej zosta³ sprawozdawc¹ parlamentarnym, a w 1994 korespondentem TVP w USA. Wyjecha³ wraz z ¿on¹, King¹, po lubion¹ zaledwie 3 dni przed wylotem. Po powrocie przyj¹³ propozycjê stworzenia autorskiego dziennika w TVN. Tak powsta³y FAKTY. Zwierzê polityczne Lis jest zwierzêciem politycznym.

Mówi i my li politycznie, a do tego ma doskona³¹ polityczn¹ intuicjê. Robi³ wywiady m.in. z Billem Clintonem, George em Bushem, Icchakiem Rabinem, Shimonem Peresem, Donaldem Rumsfeldem i Colinem Powellem.

W pracy bywa bezwzglêdny. Liczy siê efekt, a nie dobre chêci. Co ciekawe, ten sam Lis, surowy i skupiony na wy-

znaczonym przez siebie celu, w innych sytuacjach potrafi doskonale wczuæ siê w nastroje i oczekiwania swojego rozmówcy. Wie jak rozmawiaæ. Wie tak¿e z kim rozmawiaæ nie chce.

Mission impossible Kiedy FAKTY by³y ju¿ profesjonalnym serwisem informacyjnym, z siln¹ pozycj¹ na rynku medialnym, Newsweek opublikowa³ sonda¿ prezydencki. Wynika³o z niego, ¿e, gdyby Lis wystartowa³ w wyborach, mia³by szansê, aby je wygraæ. Wkrótce zawieszono go w pracy, kilkana cie dni pó niej zosta³ definitywnie zwolniony z TVN. Za przyczynê zwolnienia podano doprowadzenie do kryzysu zaufania z kierownictwem TVN. Od wrze nia tego roku jest w Polsacie, gdzie m.in. prowadzi autorski program publicystyczny Co z t¹ Polsk¹? .

W jednym z wywiadów powiedzia³: Gdy zaproponowano mi tworzenie FAKTÓW, wiedzia³em, ¿e to mo¿e byæ jedyna taka szansa w ¿yciu i ¿e muszê spróbowaæ. Gdy zaproponowano mi stworzenie programu informacyjnego i mo¿liwo æ zmiany wizerunku du¿ej stacji telewizyjnej, te¿ uzna³em, ¿e muszê spróbowaæ. Jak siê gra, zawsze mo¿na przegraæ. Ale jak siê nie gra, to nigdy siê nie wygrywa. Niektórzy mówi¹, ¿e to mission impossible, ale Tomowi Cruise owi siê uda³o.

Czas Lisa Napisa³ 7 ksi¹¿ek, w tym bestseller Co z t¹ Polsk¹? , a ostatnio NIE TYLKO FAKTY . Jego hobby, to oprócz muzyki klasycznej, sport i to zarówno w formie biernej jak i czynnej.

Dawniej p³ywa³ i biega³ (lekkoatletyka), ostatnio dorzuci³ do tego jeszcze rower. Triathlon, który uprawia, to w skrócie 1,5 km p³ywania, 40 km na rowerze i 10 km biegu. Jego najlepszy czas to 2 godziny 58 minut. Nie le jak na kilkuletniego palacza. Z rzuceniem na³ogu idzie mu ju¿ gorzej. Mimo zró¿nicowanych form perswazji ¿ony (od pro by do gro by) jest wci¹¿ nieugiêty.

Justyna Doro¿a³a

Najwiêksza na wiecie kanapka z twaro¿kiem. Najd³u¿szy ³añcuch z pampersów. Olbrzymi wizerunek Elvisa u³o¿ony z klocków domina na rynku starego miasta. A mo¿e megawyka³aczka z pnia dêbu? Treneiro nie by³ pewien.

Nigdy nie by³ konformist¹. (No mo¿e raz, gdy przed dwoma laty id¹c za przyk³adem kolegów wykupi³ kupon totolotka za pó³ wyp³aty i potem przez miesi¹c ¿ywi³ siê sucharkami.)

Ale teraz po prostu nie by³o wyj cia.

Gdy tylko otworzy³ gazetê albo w³¹czy³ telewizor zawsze kto dokonywa³ jakiego wyczynu w ród wiwatuj¹cego t³umu. Widocznie tak trzeba.

A mo¿e Taaaak!!! To by³o to. Treneiro postanowi³ upiec dwie pieczenie na jednym ogniu. To znaczy nie dos³ownie; w koñcu w pieczeniu nie ma nic niezwyk³ego. Jego pomys³ umo¿liwia³ osi¹gniêcie dwóch celów dokonanie czego niecodziennego i zaoszczêdzenie poka nej sumy pieniêdzy.

Jeszcze tego samego dnia wys³a³ maila do redakcji programu telewizyjnego ¯adnych granic! . Teraz pozosta³o czekaæ, a¿ przyjad¹. A od rana bêdzie ¿y³ za cztery z³ote dziennie.

I tak przez miesi¹c!

Nastêpnego dnia Treneiro obudzi³ siê do æ wcze nie. Poszed³ do ³azienki, odkrêci³ wodê i umy³ zêby. Po chwili, gdy le¿a³ ju¿ w wannie, wzdrygnê³a nim nag³a my l: przecie¿ to kosztuje! u wiadomi³ sobie. Gwa³townym ruchem rêki zakrêci³ kurek w kranie.

Policzmy usi³owa³ wskrzesiæ swój dawno pogrzebany zmys³ matematyczny. To powinno byæ jakie 20 groszy. W³a nie wyda³em piêæ procent mojego bud¿etu!

Je¿eli ³azienkowe do wiadczenie by³o wstrz¹sem, to na okre lenie wizyty w piekarni nie wymy lono jak dot¹d odpowiedniego s³owa. Treneiro tak jak zwykle poprosi³ o cztery wie¿e bu³eczki, wymieniaj¹c przy tym u miechy z trzeci¹ ju¿ tego miesi¹ca now¹ sprzedawczyni¹. Gdy jednak jak zawsze ujrza³ na paragonie kwotê DWÓCH Z£OTYCH, nagle zblad³.

Dr¿¹c¹ rêk¹ wyj¹³ monetê z portfela,

po jego czole za przetoczy³a siê olbrzymia kropla potu. Przecie¿ to po³owa bud¿etu! Za zwyk³e bu³eczki?!

Treneiro pow³ócz¹c nogami ruszy³ w kierunku domu. Gdyby nie by³ twardzielem, to pewnie ju¿ teraz by zrezygnowa³. Zw³aszcza po tym, jak musia³ po raz pierwszy przej æ obojêtnie obok wystawy sklepowej na której prezentowa³y swe wdziêki olbrzymie krêgi sera i s³oiki d¿emu truskawkowego, który od zawsze darzy³ uwielbieniem.

W drzwiach swojego bloku Treneiro wpad³ na Tadzia, s¹siada spod czwórki. W³a ciwie to Tadeusza, w koñcu ch³op ma prawie dwa metry wzrostu i sto dziesiêæ kilo ¿ywej wagi. Jak tam, s¹siedzie? zagadn¹³ Tadeusz. Fajny meczyk wieczorem siê szykuje. Mo¿e wpadniesz z piwkiem?

Treneiro gor¹czkowo usi³owa³ sobie przypomnieæ ile kosztuje puszka piwa. Gdy tylko mu siê to uda³o, natychmiast wci¹gn¹³ piwo na listê towarów luksusowych. Eeeee, no wiesz, ja bardzo chêtnie, tylko ¿e Zawsze jak ogl¹dam to nasi przegrywaj¹ Nie ¿ebym by³ przes¹dny, ale wiesz, mo¿e jak nie bêdê ogl¹da³ Tadeusz pokiwa³ g³ow¹ ze wspó³czuciem. Po¿egnawszy siê ruszy³ w kierunku sklepu, a tymczasem Treneiro wbieg³ do mieszkania, zatrzasn¹³ drzwi i usiad³ na kuchennym krze le. By³a ósma piêtna cie, a on wyda³ ju¿ ponad dwa z³ote! Zrezygnowany zjad³ dwie suche bu³ki i popi³ je herbat¹ (10 groszy).

Kolejne godziny Treneiro spêdzi³ uk³adaj¹c jad³ospis na resztê dnia.

A w³a ciwie na wykre laniu z niego kolejnych pozycji. Zupka chiñska, pasztet z drobiu, torebka ry¿u wszystkie spotka³ ten sam nieszczêsny los. Oko³o po³udnia menu by³o gotowe. Trzydaniowe! Wystarczy³o policzyæ ka¿dego ziemniaka osobno Wczesne popo³udnie Treneiro spêdzi³ spogl¹daj¹c niecierpliwie na kuchenkê. Dlaczego te cholerne ziemniaki tak d³ugo siê gotuj¹?! wskazówki zegarka jakby zaczê³y g³o niej tykaæ.

Chwilê wcze niej Treneiro sprawdzi³ ceny gazu. Gdyby spojrza³ w lustro to

by wiedzia³, ¿e przyby³o mu dziesiêæ siwych w³osów.

Godzinê pó niej siedzia³ nieruchomo na kanapie. Po ziemniakach zosta³o ju¿ tylko wspomnienie. W przeciwieñstwie do apetytu. Treneiro wola³ ju¿ siê nie zastanawiaæ, czego dot¹d nie policzy³. Pr¹d, czynsz natrêtne my li mimowolnie przelatywa³y jednak przez jego g³owê. Powoli zacz¹³ rozumieæ, ¿e podj¹³ siê niemo¿liwego.

Siedzia³ tak pogr¹¿ony w smutku, gdy nagle za drzwiami rozleg³y siê jakie ha³asy, po czym zabrzêcza³ dzwonek.

Otwarte wymamrota³ Treneiro.

Drzwi otworzy³y siê i do rodka wpad³ ma³y mê¿czyzna d wigaj¹cy reflektor, zaraz za nim pojawi³ siê ¿uj¹cy gumê operator z w³¹czon¹ kamer¹ i wreszcie ubrany w ró¿ow¹ marynarkê Max, znany reporter z mikrofonem w rêku.

Proszê pañstwa, jeste my na placu niecodziennego boju! Ten odwa¿niak walczy w³a nie z g³odem, pragnieniem, po¿¹daniem!!!

Ju¿ nie powiedzia³ cicho Treneiro.

Ale Jak to? Przecie¿ napisa³ pan do nas! reporter nie kry³ oburzenia. ¯arty pan sobie z nas robi?

Nie, ja po prostu nie dam rady A poza tym ju¿ mnie to nie bawi. Przykro mi.

Max zrezygnowany machn¹³ rêk¹, operator wy³¹czy³ kamerê i nawet reflektor przesta³ o wietlaæ pobojowisko.

Ekipa z³orzecz¹c wymknê³a siê za drzwi, gdzie czatowa³ ju¿ Tadzio.

Oooo, pan Max! Co za niespodzianka! Mo¿e przyjedzie pan jutro?

Przygotujê najwiêksz¹ na wiecie kanapkê z twaro¿kiem! *** Ponad miliard ludzi ¿yje w krajach Po³udnia za mniej ni¿ dolara dziennie.

Dzieñ po dniu, miesi¹c po miesi¹cu, rok po roku. Dla nich to nie jest zabawa, lecz codzienna walka o przetrwanie. Wiêkszo æ rzeczy, do których dostêp uwa¿amy za oczywisty, dla nich pozostaje jedynie marzeniem.

Stanis³aw Kamiñski

TRUDNE POCZ¥TKI Jest twarda. ¯ycie nauczy³o j¹ pokonywaæ przeciwno ci. Ale ta sama Janina Ochojska, która podejmuje sie rzeczy przez innych uznane za niemo¿liwe, jest równocze nie ciep³¹, serdeczn¹ i pogodn¹ kobiet¹. Potrafi cieszyæ siê ka¿d¹ chwil¹ z bliskimi.

Niebo to inni mówi i taki tytu³ da³a

OD EQUILIBRE DO PAH-U Pocz¹tki Polskiej Akcji Humanitarnej siêgaj¹ roku 1989. W roku wolnych wyborów, w oparciu o zmienion¹ Ustawê o Fundacjach, Alain Michel, Janina Ochojska, prof. Zbigniew Ch³ap i Bogdana Pilichowska zarejestrowali polsk¹ Fundacjê EquiLibre. Jej celem by³a pomoc polskiemu spo³eczeñstwu

cuzi pomagali g³ównie poprzez wysy³ane do Polski konwoje. Od 1986 roku zaczêli wysy³aæ pomoc równie¿ do innych krajów (Nigeria, Armenia, Kurdystan Iracki, Bo nia, Rumunia ).

Wkrótce swoj¹ dzia³alno æ poszerzy³a równie¿ polska EquiLibre, organizuj¹c konwoje do Bo ni. W 1992 Janina Ochojska za³o¿y³a biuro w Warszawie,

JANKA OCHOJSKA ZNÓW POJECHA£A DO CZECZENII I Z UPOREM MANIAKA STA£A NA GRANICY. KTO INNY DAWNO BY JU¯ ZREZYGNOWA£ GDY WRÓCI£A, ZADZOWNI£AM DO NIEJ. POWIEDZIA£A, ¯E JEST W£A NIE W KUCHNI I ROBI MʯOWI KLUSKI L¥SKIE. (S. Ma³gorzata Chmielowska, Nie ma rzeczy niemo¿liwych, Kraków 2000) swojej ksi¹¿ce. W moim ¿yciu najwa¿niejsze by³o odkrycie, ¿e ból, choroba, niepe³nosprawno æ oraz zwi¹zane z tym ograniczenia nie zabieraj¹ mi prawa do szczê cia powiedzia³a w jednym z wywiadów. I ¿e daj¹ mi mo¿liwo æ innego spojrzenia na rzeczywisto æ, dostrze¿enia czego , czego bez nich bym nie dostrzeg³a. Od siedmiu lat jest szczê liw¹ mê¿atk¹.

Wraz z mê¿em, dziennikarzem Tygodnika Powszechnego, mieszka w Krakowie, gdzie uk³ada puzzle z malarstwem klasycznym i spotyka siê ze znajomymi w krakowskiej Prowincji.

Urodzi³a siê w Gdañsku. By³ marzec 1955. Studiowa³a astronomiê na Wydziale Matematyki, Fizyki i Chemii w Toruniu. Mówi biegle po francusku, rosyjsku i angielsku. W czasie studiów zwi¹zana by³a z Duszpasterstwem Akademickim oo. Jezuitów. W 1976 podpisa³a list protestacyjny w sprawie poprawek do Konstytucji i od tego czasu zaanga¿owa³a siê w dzia³alno æ opozycyjn¹ w rodowisku toruñskim.

Zachorowa³a. Wkrótce wyjecha³a do Francji na operacjê, która uratowa³a jej ¿ycie. Wtedy te¿ po raz pierwszy zetknê³a siê z EquiLibre.

przy wykorzystaniu rodków pozyskanych w Polsce. Pierwsza w Polsce fundacja EquiLibre powsta³a w Toruniu i Krakowie Jednak ju¿ piêæ lat wcze niej, Alain Michel za³o¿y³ w Lyonie (Francja) organizacjê humanitarn¹ o tej samej nazwie. Polska EquiLibre nawi¹zywa³a do swojej siostrzanej organizacji nie tylko nazw¹, ale równie¿ zakresem dzia³añ. Celem ich obu by³a pomoc Polakom. Od 1984 do 1990 Fran-

ciê¿arówka z konwoju

a rok pó niej w £odzi. Z czasem, pracownicy biur w Warszawie, £odzi i Toruniu postanowili siê od³¹czyæ od EquiLibre i zarejestrowaæ fundacjê o nazwie Polska Akcja Humanitarna, której celem jest niesienie pomocy poza granicami Polski.

PAH Pierwsza du¿a zagraniczna akcja PAH-u (wtedy jeszcze funkcjonuj¹ce

cy tym, którzy jej potrzebuj¹ jeszcze bardziej.

WSZYSCY JAKO CIERPI¥ Janka Ochojska do tej pory jest duchem sprawczym i szefow¹ PAH-u.

Jednak od czasu wypadku w Rosji w 1998 nie je dzi ju¿ z konwojami.

Do wypadku w Rosji mia³am takie poczucie, ¿e w³a ciwie wszystko potrafiê zrobiæ. Czu³am ogromn¹ si³ê wewnêtrzn¹, a te ograniczenia zewnêtrzne, które mia³am, praktycznie ogóle mi nie przeszkadza³y przyznaje. Mo¿na powiedzieæ, ¿e wypadek przypomnia³ mi o mojej niepe³nosprawno ci dodaje. Ochojska czêsto w wywiadach otwarcie mówi o swojej chorobie i cierpieniu po to, aby ci, którzy tak¿e podczas rekonesansu w Bam

go pod nazw¹ EguiLibre) polega³a na zorganizowaniu i wys³aniu konwoju dla ofiar wojny w Jugos³awii. Konwój z³o¿ony by³ z 12 ciê¿arówek; wyjecha³ do Sarajewa w grudniu 1992.

PAH by³ jedn¹ z pierwszych organizacji pozarz¹dowych w Polsce. Jego rola by³a znacz¹ca w kszta³towaniu nowej, demokratycznej wiadomo ci Polaków i wypracowywaniu standardów niesienia pomocy innym. Z czasem skrystalizowa³a siê misja i wizja PAH-u: jest ni¹ zmniejszenie cierpienia i propagowanie warto ci humanitarnych. PAH pomaga ludziom w sytuacjach kryzysowych, aby jak najszybciej mogli uzyskaæ pe³n¹ samodzielno æ, przejmuj¹c tym samym odpowiedzialno æ za swoj¹ przysz³o æ.

PAH kszta³tuje postawy humanitarne i tworzy swoist¹ kulturê pomocy.

POMÓC INNYM Naczeln¹ zasad¹ dzia³ania tej organizacji jest efektywno æ i poszanowanie godno ci cz³owieka. W ród swoich celów nadrzêdnych wymienia objêcie pomoc¹ jak najwiêkszej liczby krajów oraz zaanga¿owanie w niesienie pomocy mo¿liwie najwiêkszej liczbie ludzi. PAH przywi¹zuje równie¿ du¿¹ wagê do tego, aby dzia³aæ sprawnie i profesjonalnie (dotyczy to tak¿e sposobów finansowania poszczególnych programów), a tak¿e szybko i efektywnie reagowaæ w sytuacjach kryzysowych. Jednym z celów pobocznych

PAH-u jest równie¿ tworzenie i rozpowszechnianie wzorców kultury pomocy. Po 40 latach komunizmu, m³oda polska demokracja dopiero siê uczy, jak byæ spo³eczeñstwem otwartym na potrzeby bli nich i wspó³uczestniczyæ w miêdzynarodowych akcjach humanitarnych adresowanych do tych, którzy znajduj¹ siê w trudnych sytuacjach ¿yciowych na skutek wojen, kataklizmów, czy klêsk ¿ywio³owych. Dzia³alno æ PAH-u przyczynia siê do zmiany wizerunku Polski na arenie miêdzynarodowej. Polska, z kraju otrzymuj¹cego pomoc, systematycznie staje siê krajem udzielaj¹cym pomo-

Iran. Rozdzielanie darów w Bam po trzêsieniu ziemi

sierociniec w Bam

cierpi¹, czerpali z jej opowie ci nadziejê, i ¿eby zobaczyli mo¿liwo æ wyj cia z takiego do wiadczenia. Uwa¿a, ¿e ka¿dy w jaki sposób do wiadcza bólu, choæ niekoniecznie jest to ból fizyczny. Mo¿e on przybieraæ formy osamotnienia, odrzucenia lub nie-

nowa szko³a w Iraku zbudowana przez PAH

jedna ze szkó³ lepianek w Iraku

zrozumienia. Wszyscy jako cierpi¹ mówi.

Od czasu wypadku nie wróci³a jeszcze do formy, w jakiej by³a, zanim siê wydarzy³. Zdaje sobie sprawê, ¿e musi siê nauczyæ ¿yæ nieco inaczej ni¿ do tej pory. Moje ¿ycie ma swoj¹ cenê.

Mój tryb ¿ycia jest przeciwko mnie. Nie znaczy to jednak, ¿e Janina Ochojska jest mniej ni¿ dotychczas zaanga¿owana w dzia³ania PAH-u. Nie zwolni³a ani trochê. Nie je dzi co prawda z konwojami, poniewa¿ nie chce byæ obci¹¿eniem dla pozosta³ych uczestników, ale poza tym robi to, co robi³a.

Rzadko kiedy wychodzi z biura o przyzwoitej porze. Wiele organizuje za pomoc¹ telefonu i internetu. Jak twierdzi, w g³owie kipi jej od pomys³ów.

Najchêtniej wys³a³abym pomoc do ca³ego wiata mówi.

Justyna Doro¿a³a Wiêcej informacji o Polskiej Akcji Humanitarnej na stronie: www.pah.org.pl

sierociniec w Bam

www.pah.org.pl tablica przed szko³¹

szko³a w Kabulu po remoncie

Jest takie miejsce w Europie, gdzie mo¿na zobaczyæ stare parowozy regularnie wyruszaj¹ce w trasê z planowym poci¹giem osobowym. Imponuj¹cy jest widok kolosa sapi¹cego, zdyszanego i buchaj¹cego par¹. Mo¿na go tutaj tak¿e dotkn¹æ, popatrzeæ na niego z bliska, przyjrzeæ siê szczegó³om tej stalowej uk³adanki. Pozorny spokój w parowozowni nagle zamienia siê w widowisko pe³ne dymu i pary. Jaka niesamowita si³a popycha je do przodu. I tak codziennie, ale nie do znudzenia, tutaj zawsze jest jaka parowóz jest pod par¹. Parowozownia Wolsztyn.

Zdjêcia: Krzysztof B¹czyk, krynios@poczta.onet.pl

Tadeusz Drwal NIE ODJEDZIEMY NA ¯ADNE PO£UDNIE

Nie odjedziemy na ¿adne po³udnie przykuci do w³asnych serc przez ka¿d¹ granicê przewieziemy w³asn¹ policjê chroni¹c¹ nas przed z³em.

Boimy siê wiêzieñ, g³odu, mierci tak bardzo, ¿e wierzymy nawet w s³uszno æ tego lêku i s¹ w nas zamkniête drzwi przed innym cz³owiekiem, które umiemy tak dobrze maskowaæ, ale to niczego nie zmienia.

Nie odjedziemy na ¿adne po³udnie, dopóki nie nadejdzie nas czas.

Kraków, 24 - 26 grudnia 1980

Pierwszy list do Koryntian nawet pobo¿nego chrze cijanina mo¿e wprawiæ w zak³opotanie. I to ju¿ w pierwszym rozdziale. Przeczytaæ w nim mo¿na m.in., ¿e Bóg wybra³ to, co g³upie w oczach wiata, by zawstydziæ mêdrców, a tak¿e to, co niemocne, by poni¿yæ mocnych1. Bóg zarysowany w przytoczonym fragmencie wymyka siê prawom ludzkiej logiki. Dlaczego On, który jest ród³em m¹dro ci i wszechmocy wybiera g³upotê i s³abo æ? wiêci szaleñcy za jedn¹ ze swych g³ównych strategii dzia³ania przyjêli w³a nie wprowadzanie w zak³opotanie innych, w celu ich nawrócenia ku Bogu. wiêci na laduj¹cy Boga totalnie, na ladowali Go równie¿ w owej dziwno ci, która, je li by siê jej przyjrzeæ z boku, mog³aby równie dobrze byæ nazwana chorob¹ psychiczn¹. Niewykluczone, ¿e w pewnym sensie ka¿dy wiêty, nawet je li by³ uczonym, móg³by zostaæ uznany za niespe³na rozumu (Jim Forest). Istnieje zastanawiaj¹cy zwi¹zek pomiêdzy wiêto ci¹, a tym, co wielu nie zawaha³oby siê nazwaæ szaleñstwem, ob³¹kaniem, czy wprost chorob¹ umys³ow¹. wiêto æ chorob¹ nie jest (choæ jako taka mo¿e byæ postrzegana), ale jest jednocze nie czym wiêcej ni¿ skrajnym nonkonformizmem. A wszystko to paradoksalnie zobaczyæ mo¿na na przyk³adzie najbardziej szalonych ze wiêtych tj. wiêtych idiotów, czy jak kto woli Bo¿ych szaleñców.

Bo¿y szaleniec, czyli kto?

Podobno aureola mo¿e przypa æ w udziale ka¿demu i to wbrew zdrowo rozs¹dkowym oczekiwaniom. Zdarza³o siê w historii ko cio³a, ¿e przy1 Bóg wybra³ w³a nie to, co g³upie w oczach wiata, aby zawstydziæ mêdrców, wybra³ to, co niemocne, aby mocnych poni¿yæ 1 Kor 1, 27 .

pada³a równie¿ tym, którzy ze zdrowym rozs¹dkiem szczególnie siê nie liczyli, a swoje prawdziwe lub pozorowane szaleñstwo uczynili sposobem na wiêto æ.

Ko ció³ Rosyjski ma nawet nazwê zarezerwowan¹ dla takich wiêtych, okre laj¹c ich po prostu jurodiwymi.

Nie chodzi o g³upotê pospolit¹ , ale o g³upotê dla Chrystusa, która wyra¿a siê w totalnym oddaniu Bogu i Jego opiece. Mimo wielu prób przek³adu, czego efektem jest np. wiêty szaleniec , szaleniec Chrystusowy , g³upi w Chrystusie , ¿ebrak szalony mi³o ci¹ Chrystusa , ob³¹kany mi³o ci¹ Chrystusow¹ , b³ogos³awiony ob³¹kaniec , czy Bo¿y pomyleniec , ¿aden z polskich przek³adów s³owa jurodiwy nie jest wyczerpuj¹cy.

O tym sk¹d Bo¿y szaleniec pochodzi³, jak wygl¹da³ i czym siê zajmowa³ Prawie zawsze miejsce i czas urodzenia Bo¿ego szaleñca owiane jest tajemnic¹ lub zwyk³ym kurzem historii . Nie wiadomo o nich zbyt wiele, o ile w ogóle wiadomo cokolwiek.

W przypadku miejsca i daty mierci jest podobnie. Na szczê cie, sporo wiadomo o tym, co zdarzy³o siê miêdzy jednym, a drugim wydarzeniem.

Zwykle Szaleniec Bo¿y jest w³óczêg¹, który po d³ugiej tu³aczce trafia w koñcu do jakiego miasta. Szaleniec jest bowiem zwykle bytem miejskim. Co z kolei nierzadko widoczne jest ju¿ w jego imieniu lub przybranym przydomku ( w. Wasyl Moskiewski jest tego dobitnym przyk³adem). W ród tych, do których trafia, Bo¿y szaleniec jest obcym (przybyszem sk¹d , nosz¹cym stygmat cudzoziemsko ci), który jednak i to istotne czuje siê u siebie , czy inaczej na miejscu . Poprzez tak¹ obecno æ niepokoi tubylców i odmawia im prawa do bezpiecznego, niewzruszonego czucia siê u siebie.

Niepokojenie wszystkich dooko³a jest wyj¹tkow¹ umiejêtno ci¹ Bo¿ego szaleñca, któr¹ pos³uguje siê nadzwyczaj sprawnie i we wszystkich mo¿liwych okazjach. Robi to na ró¿ne sposoby, równie¿ poprzez swój wygl¹d.

Xenia Grigoriewna z Petersburga (jedyna w historii wiêta transwestytka, kanonizowana w 1988 roku), aby szczelniej ukryæ w³asn¹ wiêtobliwo æ, nosi³a garnitur umar³ego mê¿a i reagowa³a tylko na jego, a nie w³asne, imiê.

Inni szaleñcy, wyznaj¹c zasadê niewidzialne jest nieskryte , paradowali jak ich Pan Bóg stworzy³, co najwy¿ej owijaj¹c siê tylko we w³asn¹ brodê.

Nago æ za by³a idealnym strojem ju-

rodiwego, poniewa¿ potwierdza³a mieræ Bo¿ego szaleñca wobec grzesznego wiata.

Zrzucenie odzienia cielesnego by³o równoznaczne z przyobleczeniem siê w szaty beznamiêtno ci. Beznamiêtno æ natomiast sta³a wpó³ drogi do ostatecznego celu d¹¿eñ, którym by³a bezcielesno æ; bezcielesno æ, a wiêc ostateczne zadanie mierci wiatu, tym razem ju¿ w samym sobie. By³ to szczególny stan, w którym namiêtno ci i wszelkie ¿¹dze zosta³y ostatecznie pokonane. wiêci szaleñcy, chc¹c wypróbowaæ swoj¹ beznamiêtno æ i bezcielesno æ, posuwali siê do zachowañ wyj¹tkowo zuchwa³ych, bowiem rzucali siê... w wiat w³a nie. w. Abba Symeon,na przyk³ad, chc¹c siê przekonaæ o w³asnej bezcielesno ci, wybra³ siê do ³a ni dla kobiet. Innym razem wystawia³ swoj¹ wiêto æ na próbê w objêciach miejscowych nierz¹dnic. W hagiografii wzmiankom o tak niecodziennych sposobach sprawdzania swojej bezcielesno ci ( bez wiatowo ci ) towarzysz¹ zazwyczaj zastrze¿enia, ¿e wiêty osi¹gn¹³ taki stopieñ czysto ci i beznamiêtno ci, ¿e nie odczuwa³ ju¿ wówczas ¿adnej ¿¹dzy.

O wiêtym Symeonie dla odmiany mówiono, ¿e potrafi³ siê ubezciele niæ do tego stopnia, ¿e nie ros³y mu w³osy na g³owie ani nie odrasta³a mu broda.

W celu osi¹gniêcia bezcielesno ci stosowano bardzo ró¿ne praktyki, do których nale¿a³a m.in. asceza i umartwianie cia³a, a wiêc k³ucie, bicie, morzenie cia³a g³odem i pragnieniem, ziêbienie mrozem i przypiekanie skwarem. A je li tego by³o ma³o, to równie¿ wk³adanie go do roz¿arzonego pieca...

Trzeba przyznaæ, ¿e relacje jurodiwego z cia³em, których efektem mia³o byæ pogrzebanie wiata w sobie, nale¿a³y do grupy wyj¹tkowo bolesnych i wyszukanych praktyk wobec cia³a.

Sens by³ bowiem jeden: przebolenie cia³a i po wiecenie wiata przez zadanie jemu ostatecznej mierci w swoim ciele, w celu osi¹gniêcia zbawienia i jedno ci z Bogiem, a tak¿e dla wiadectwa i ku nawróceniu innym ludziom.

Bo¿y szaleniec pointa na temat wiêto ci Bo¿y szaleñcy posuwali siê do totalnych i wyj¹tkowo radykalnych dzia-

³añ, z wyrzeczeniem siê rozumu w³¹cznie. Uwa¿ali, ¿e ukrywana wiêto æ stoi na wy¿szym poziomie od jawnej, dlatego skrzêtnie chowali j¹ pod mask¹ ob³¹kania. Wyrzekali siê swego rozumu zarówno w sferze pojêæ praktycznych jak i w sferze stosunków spo³ecznych, podporz¹dkowuj¹c siê bezwarunkowo wewnêtrznemu rozumowi boskiemu. I tu nale¿y szukaæ rdzenia przekonañ jurodiwych na temat wiêto ci. Otó¿, gdyby zachowania Bo¿ych szaleñców nie by³y motywowane wierno ci¹ Ewangelii i Bogu, mog³yby byæ uznane za przejaw zwyk³ego szaleñstwa lub dobitniej, za przejaw pospolitej g³upoty. Bo¿y szaleniec pozbawio-

ny aureoli wiêto ci by³by... tylko szaleñcem. Tymczasem, nawet je¿eli jego ob³êd by³ prawdziwy, Bo¿y szaleniec pozosta³ wiêtym ze wzglêdu na religijn¹ charyzmê i ca³kowite po wiêcenie Bogu. Poprzez dobrowolne pozbawienie siebie wszystkiego i poprzez swoj¹ bezbronno æ stawa³ siê nieustannie wyzwaniem wobec ludzi normalnych z ich g³êboko ukrywanymi lêkami i sztywnymi schematami my lenia, zgodnymi z tym, co ogólnie akceptowalne z prawami logiki na czele. Na szczê cie jednak, logika Bo¿a zdaje siê wykraczaæ poza logikê ludzk¹.

Justyna Doro¿a³a

Jestem osob¹, która do æ czêsto korzysta z licznych rodków komunikacji publicznej. S¹ to miejsca, w których cieraj¹ siê wiaty przedstawicieli kilku grup spo³ecznych, tzn. podró¿ni i kierowcy. Jednak w tym gronie najwiêcej kontrowersji i emocji wzbudza postaæ kontrolera tzw. Kanara.

Dwa typy My lê, i¿ w tym zawodzie dominuj¹ dwa charakterystyczne typy: mê¿czy ni zwracaj¹cy na siebie uwagê i mê¿czy ni nie zwracaj¹cy na siebie uwagi. Do typu pierwszego mo¿emy zaliczyæ postawnych m³odych mê¿czyzn, którzy niewerbalnie (a czasami w do æ dosadny sposób werbalnie) próbuj¹ w ród podró¿nych wzbudziæ respekt. Niew¹tpliwie zauwa¿alni s¹ panowie z tatua¿ami, wyra nym brakiem przedniego uzêbienia, nadmiernie poc¹cy siê itd. Typ drugi to najczê ciej osoby w wieku rednim, ubrane przeciêtnie, niedostrzegalne

No i co? Nawet na te ³amy przenikn¹³ jaki podstarza³y nudziarz, który pisze o muzyce powa¿nej? Po co komu to i na co? Kto s³ucha Chopina, Brahmsa czy Bacha? No kto, pytam?

Przecie¿ poradzimy sobie bez wyfraczonych dyrygentów (po co oni tak machaj¹?), pianistów-snobów i oper, w których tak naprawdê nikt nie wie o co chodzi (zamkn¹æ wszystkie teatry operowe wiata?!).

Szanowni Pañstwo! Otó¿ nudziarzem nie jestem (raczej). Mój wiek jest tak wstydliwie nieokaza³y, ¿e nie podam go do publicznej wiadomo ci.

Moje wykszta³cenie muzyczne te¿ na razie pozostaje niekompletne. A pianistów-snobów nie rozumiem. Ale jedna cecha mnie z ca³¹ pewno ci¹ charakteryzuje: zami³owanie do muzyki klasycznej.

do momentu sakramentalnego: bileciki do kontroli proszê! .

Autobusy, autobusy...

Z moich obserwacji wynika, i¿ dzia³ania kontrolerów poprzedzone s¹ wnikliw¹ analiz¹ obszaru dzia³ania, a akcja jest starannie przemy lana.

Kontrolerzy znaj¹ najczê ciej pope³niane przez podró¿nych b³êdy i próby oszustwa. Np. w liniach jednej z podpoznañskich komunikacji istnieje mo¿liwo æ zakupu biletu u kierowcy za nieco wy¿sz¹ cenê, jednak wielu szczê liwych nabywców (zapewne przez analogiê z PEKAESEM) zapomina go skasowaæ lub nie zd¹¿y na czas przestudiowaæ informacji, którymi obklejona jest czê æ autobusu. Dodaæ nale¿y, i¿ na wspomnianej linii zawziêcie (czasami po dwa lub trzy razy w ci¹gu kursu) kontroluje typ numer dwa.

truchtotupot, nawo³ywania, prawdziwy nalot kontrolerów komandosów (charakterystyka powy¿ej plus smycze z dyndaj¹cymi identyfikatorami). S¹ szybcy i sprawni, gdy¿ po zakoñczeniu akcji musz¹ siê przesi¹ æ na nastêpny poci¹g. Wsiadaj¹ te¿ na okre lonych odcinkach. Je¿eli wsiadasz na stacji, gdzie nie ma kasy biletowej i nie zd¹¿ysz dobiec do przedzia³u konduktorskiego, który znajduje siê (cytujê): u czo³a poci¹gu , to niestety. Pewnym novum by³a dla mnie obserwacja sytuacji, gdy rzeczeni kontrolerzy wsiedli do poci¹gu na stacji Poznañ Garbary i w rekordowym! tempie zd¹¿yli skontrolowaæ poci¹g pe³en podró¿nych, jad¹cych do stacji Poznañ G³ówny. Có¿ siê okazuje bilety kupione do stacji Poznañ Garbary nie obowi¹zuj¹ na odcinku do stacji Poznañ G³ówny, to inna kilometrówka co ma te¿ swoje odzwierciedlenie w cenie. Niektórzy podró¿ni zapominaj¹, ¿e Poznañ Garbary to nie Poznañ G³ówny. Niespodzianka!

...i poci¹gi Typ pierwszy opanowa³ linie kolejowe. To g³o ne, zorganizowane akcje,

Pozostaje mi powiedzieæ: Bon voyage!

Klasycznej a nie powa¿nej! To ogromna ró¿nica. Ju¿ na samym pocz¹tku ustalmy, ¿e muzyka klasyczna nie jest zawsze powa¿na. Czy w kategoriach powa¿nych mo¿emy rozpatrywaæ Cyrulika Sewilskiego Rosinniego? Zdecydowanie nie... Spektrum oddzia³ywania muzyki klasycznej jest jednak wyj¹tkowo szerokie i obejmuje wszystkie stany psychiki cz³owieka.

Od skrajnej rozpaczy i ¿a³oby, przez mi³o æ, przyja ñ, codzienne drobne sprawy a¿ po rado æ i euforiê.

Przyznajê, ¿e muzyka klasyczna nie zawsze jest zrozumia³a ad hoc. Trzeba dopiero siê nad ni¹ zatrzymaæ i przys³uchaæ uwa¿niej. Chopina i Brahmsa rozumiej¹ od razu tylko ludzie bardzo wra¿liwi albo w s³uchaniu klasyki zaprawieni. £atwiej dociera do wszystkich tre æ najnowszych

przebojów popowych, hip-hopowych czy jeszcze innych. Dociera ³atwiej, bo jest banalna. Muzyka klasyczna jest zaprzeczeniem banalno ci w muzyce. Nie zawaham siê stwierdziæ, ¿e to co najlepsze we wszystkich stylach muzycznych... i tak z klasyki siê wywodzi.

W cyklicznych rozwa¿aniach w Gazecie Ulicznej postaram siê pokazaæ, ¿e muzyka klasyczna nie jest a¿ tak trudna i nudna. A na koncerty do filharmonii chodzi przede wszystkim m³odzie¿. Czasem trochê ju¿ podstarza³a, ale nadal pe³na energii. A je li m³odzie¿y na pierwszy rzut oka nie widaæ, to proszê siê nie przejmowaæ.

Z pewno ci¹ nie maj¹c biletów ukrywa siê gdzie na balkonach.

U podstaw muzyki klasycznej le¿y bardzo czêsto folklor ludowy. W grud-

Joanna Gajowiecka

niu wszyscy zwracamy siê w tym kierunku, piewaj¹c kolêdy bêd¹ce czêsto stylizowanymi tañcami ludowymi (mazur, polonez, kujawiak). Przez kolêdy, nawet zagorzali zwolennicy disco-polo zbli¿aj¹ siê do muzyki klasycznej. Ale przecie¿ nieco pó niej

Nowy Rok i karnawa³. Nie ma prawdziwego karnawa³u bez walców i polek Straussów, tak jak nie ma prawdziwego Nowego Roku bez transmisji Koncertu Noworocznego.

W tym grudniowym zbli¿eniu do klasyki ¿yczê wszystkim powodzenia!

PS Za miesi¹c ju¿ bez zbêdnych wstêpów na warsztat we miemy Wiedeñ. Zobaczymy co siê dzieje Nad piêknym, modrym Dunajem i jakie sekrety skrywa pewien lasek...

Adam Fr. Banaszak

Dr Teresa Chirkowska-Smolak jest adiunktem w Zak³adzie Psychologii Pracy i Organizacji w Instytucie Psychologii Uniwersytetu im. Adama Mickiewicza w Poznaniu. Jest tak¿e doradc¹ organizacyjnym i cz³onkiem miêdzynarodowej grupy konsultantów GPCON. Przy tak du¿ym bezrobociu firmy s¹ w korzystnej sytuacji kandydatów do pracy jest wiêcej, ni¿ stanowisk do obsadzenia. Chocia¿ zdarzaj¹ siê te¿ sytuacje, kiedy pracodawcy zg³aszaj¹ swoje zapotrzebowanie do urzêdu pracy, publikuj¹ swoje og³oszenia w gazetach lokalnych, a chêtnych brakuje.

Je¿eli kandydatów jest wielu, to trzeba spo ród nich wybraæ najbardziej odpowiedni¹ osobê. A z tym ocenianiem nie jest najlepiej.

Jakie b³êdy s¹ najczê ciej pope³niane przez osoby rekrutuj¹ce pracowników?

Czasami zajmuj¹ siê tym mniej wa¿ni pracownicy, tacy, których bez trudu mo¿na oddelegowaæ do prowadzenia rekrutacji. A przecie¿ powierza siê im nies³ychanie istotne zadanie, bo od jako ci nowego pracownika zale¿¹ efekty pracy pozosta³ych pracowników, a czasami nawet losy ca³ej firmy. Najwiêkszy b³¹d to brak profesjonalizmu, np. stosowanie grafologii do oceny kandydatów. Na podstawie kszta³tu liter ocenia siê czyj¹ przydatno æ do pracy. Pomimo tego, ¿e badacze z ca³ego wiata od wielu lat publikuj¹ informacje o zerowej

warto ci tej metody, wci¹¿ jest stosowana, szczególnie we Francji. Równie dobrze mo¿na losowaæ z kapelusza kartki z nazwiskami kandydatów do pracy.

W Polsce i na ca³ym wiecie najczê ciej stosowan¹ metod¹ doboru jest rozmowa kwalifikacyjna. Trudno sobie nawet wyobraziæ przyjêcie kogo do pracy bez wcze niejszej rozmowy z t¹ osob¹. Mo¿e to byæ jednak nieodpowiednia metoda, na podstawie której trudno przewidzieæ, który z kandydatów bêdzie najlepiej wykonywaæ pracê, o któr¹ siê stara. Ale to zale¿y od sposobu prowadzenia rozmowy i od przygotowania osoby prowadz¹cej j¹.

Niektórzy prowadz¹ prokuratorskie przes³uchanie zamiast rozmowy. Najgorsze, moim zdaniem, jest jednak stosowanie tzw. wywiadu stresuj¹cego.

W niektórych firmach specjalnie tworzy siê sytuacje trudne, aby zaobserwowaæ, jak ludzie zareaguj¹ na stres.

W jednej z firm handlowych stosuje siê metodê, któr¹ nazwano metod¹ na Idola . Kandydaci na przedstawicieli handlowych ustawiani s¹ w rzêdzie przed rozpartymi w fotelach cz³onkami komisji, którzy zadaj¹ im osobiste pytania i z³o liwie komentuj¹ odpowiedzi. Wszyscy chc¹ odgrywaæ rolê Kuby Wojewódzkiego, ob-

ra¿aj¹c ludzi, którzy zg³osili siê, by pracowaæ w ich firmie, naruszaj¹ ich godno æ. A przecie¿ sama rozmowa kwalifikacyjna jest wystarczaj¹co trudn¹ sytuacj¹, by móc zaobserwowaæ, jak kandydaci radz¹ sobie ze stresem. Ka¿dy, kto choæ raz uczestniczy³ w rozmowie kwalifikacyjnej, dobrze o tym wie.

W jaki sposób mo¿na zapobiegaæ takim b³êdom?

Trzeba pamiêtaæ, ¿e dobór ludzi do pracy jest wa¿nym elementem zarz¹dzania kadrami. Nie mog¹ siê tym zajmowaæ niekompetentni pracownicy.

Przecie¿ nie powierzyliby my byle komu prowadzenia spraw finansowych, a rekrutacja jest równie wa¿na.

Je¿eli kogo nie staæ na skorzystanie z us³ug wyspecjalizowanych doradców, to powinien na ten temat choæ trochê poczytaæ. A mo¿e warto zainwestowaæ w rozwój jakiego pracownika, wys³aæ go na szkolenie, by rekrutacj¹ móg³ siê zajmowaæ w przysz³o ci?

Dziêkujemy za rozmowê.

Jaros³aw Jasiñski Kinga Garczyñska

Cieszê siê, ¿e Ciê widzê to pierwsze s³owa, które s³yszy dziecko lub nastolatek, kiedy mija przeszklone drzwi KLUBU . Potem, w asy cie u miechu którego z nas, ci¹ga kurtkê, zak³ada tenisówki i wchodzi do AKWARIUM, albo KUCHNI ARTYSTYCZNEJ, gdzie wie, ¿e kto na pewno siê nim zajmie przez najbli¿sze dwie i pó³, trzy godziny. Kim jest ów kto ? I przede wszystkim co to za miejsce, ¿e warto o nim tu i teraz powiedzieæ?

KUCHNIA ARTYSTYCZNA I JEDNO WA¯NE ZDARZENIE Dooko³a sto³u, w weso³ej, piêknie wyremontowanej i przyozdobionej sali, siedzi dziesiêcioro dzieci. W zasadzie s³owo siedzi wiêkszo ci nie dotyczy; dzieci bujaj¹ siê na krzes³ach, wykonuj¹ masê, rzec by mo¿na, zbytecznych ruchów, poniewa¿ przypad³o æ , jaka zosta³a przypisana ich losowi to NADPOBUDLIWO Æ. Tylko jeden Krzy * siedzi nieruchomo, swój wzrok wbija w stó³, nie rozmawia, jak inni. Nie pomagaj¹ mu ró¿nobarwne komplety kredek; zaproszony do na-

rysowania swojego herbu , po d³ugiej chwili bierze do rêki czarny pisak i rysuje twarz. Mówi bardzo cicho: Narysowa³em tak¹ buziê, bo zawsze jestem SMUTNY .

KLUB Centrum Wspierania Rozwoju Dzieci i M³odzie¿y KLUB to miejsce magiczne. Ale magii w nim o tyle, o ile ofiarowuje siê tam dziecku czas, umiejêtno ci, s³uchanie, rozmowy, a przede wszystkim u miech i przyja ñ czyli to, czego czêsto nie mo¿e, lub czego, z ró¿nych powodów, rzadko do wiadcza na co dzieñ. Mo¿e dlatego, mimo, i¿ w Klubie stawia siê mu pewne wymagania oraz musi przestrzegaæ pewnych zasad, lubi do niego przychodziæ. Zawsze te¿ mo¿e liczyæ na ciep³¹ herbatkê i pyszn¹ grzankê z serem lub czekolad¹.

W Centrum pracuj¹ ludzie, którzy maj¹ otwarte serca dla dzieci i na sprawy m³odzie¿y; oprócz otwartych serc i zawsze(!!) ogromu entuzjazmu dysponuj¹ umiejêtno ciami, których brak dziecko czêsto odczuwa w domu.

Psychologowie i pedagodzy socjo-

terapeuci, muzykoterapeuta, terapeuta ruchem, artterapeuci oraz pracownik socjalny to za³oga Klubu . Za³oga profesjonalistów, którzy wierz¹ w to, co robi¹. Wszystkiemu dowodzi Pani Dyrektor Wies³awa Machalica (psycholog), która dba o poziom Centrum .

DLACZEGO MOJE DZIECKO JEST TAKIE? Odpowied na to pytanie nie jest prosta. Przede wszystkim: jakie? Nadpobudliwe? Zniechêcone? Wycofane?

Agresywne? Zbuntowane? Wszystkie wymienione cechy sprowadzaj¹ siê do dwóch zagadnieñ: zaburzeñ zachowania i zaburzeñ emocjonalnych. Pracownicy Klubu , jako profesjonali ci w swoich dziedzinach, znaj¹ odpowiedzi na te pytania. Dzieci czêsto uwik³ane zostaj¹ w rozgrywki tocz¹ce siê miêdzy rodzicami, w rodzinach choæ nie zdaj¹ sobie z tego sprawy. Czêsto te¿ rodzice, dzia³aj¹c w dobrej wierze, pope³niaj¹ b³êdy wychowawcze, których tym razem oni nie s¹ wiadomi. Pozostaje im tylko znamienne pytanie: dlaczego moje dziecko jest takie?

W Klubie nie pracujemy nad dociekaniem przyczyn owego zachowania. Przyczyna jest cenn¹ informacj¹, natomiast wa¿ne staje siê TU I TERAZ : co mogê zrobiæ, ¿eby mieæ lepszy nastrój? Jak mam rozmawiaæ, ¿eby umieæ siê dogadaæ bez ok³adania siê piê ciami i obrzucania wyzwiskami?

Jak mogê spo¿ytkowaæ moj¹ energiê w sposób konstruktywny, zamiast gapiæ siê w telewizor i godzinami lêczeæ przy grach komputerowych? Co robiæ, ¿eby siê nie nudziæ?

CHCIA£BYM ZWRÓCIÆ NA SIEBIE UWAGÊ czêsto w³a nie to próbuje powiedzieæ nam dziecko, m³oda osoba, kiedy jej zachowanie jest niezrozumia³e,

irytuj¹ce, b¹d przerysowane dla rodzica, nauczyciela, czy kolegi. Ka¿de zwrócenie uwagi na dziecko jest dla niego nagrod¹; je li rzucê w kogo pi³k¹, przezwê go lub zignorujê na milion sposobów i to zostanie zauwa¿one cel zosta³ osi¹gniêty. Nawet je li zosta³em za to ukarany, zosta³em dostrze¿ony i to siê dla mnie liczy.

W Klubie przykazaniem numer jeden jest NAGRADZANIE tego co po¿¹dane spo³ecznie i co we mnie jest warto ciowe, i KONSEKWENCJA, je li nie przestrzegam zasad. Ka¿de dziecko jest inne, ka¿de dziecko ma swoje sposoby, czêsto nie wiadome, na zdobywanie uwagi i aprobaty innych, zw³aszcza doros³ych, które wykorzystuje do granic swoich mo¿liwo ci. Klub oferuje mu alternatywê.

Jak¹?

AKWARIUM Du¿a niebieska przeszklona sala; masa ró¿nego rodzaju pi³ek, gier bilarda, pi³karzyków, stó³ do ping-ponga, dart, worek treningowy, skakanki, instrumenty muzyczne, materace, koce i wymieniaæ mo¿na by d³ugo. Ale nie o to chodzi; Akwarium to nie miejsce typowej rozrywki; to co wiêcej. Na uwagê zas³uguj¹ zielone krzes³a, które staj¹ siê przyczyn¹... komunikacji. Ka¿dy przedmiot w tej sali jest narzêdziem, sposobem do tego, ¿eby uczyæ siê BYÆ z innymi tak, ¿eby co z tego wynika³o. Co dobrego, co jednocze nie zostanie przyjête przez dziecko, lub m³od¹ osobê, jako jego w³asny sposób radzenia sobie ze swoimi emocjami, innymi lud mi. Bo

mówiæ mo¿na na wiele sposobów; który z nich jest po¿¹dany o tym decyduje konfrontacja z grup¹, w której dowiadujê siê czego o sobie, i przede wszystkim z prowadz¹cymi zajêcia, zawsze pozostaj¹cy tymi, od których jestem zale¿ny, ale od których mogê siê wiele nauczyæ.

W Klubie na pewno nie jest nudno; zajêcia socjoterapeutyczne, muzykoterapeutyczne, artterapia, terapia ruchem to nie puste nazwy. Banalne stwierdzenie, ¿e znajdziesz tu co dla siebie jest prawd¹; tu znajdziesz to, w czym czujesz siê najlepiej; znajdziesz to, co pomo¿e Ci rozwin¹æ skrzyd³a; znajdziesz to, co pozwoli Ci poznaæ siebie i korzystaæ z tego najlepiej, jak potrafisz. Wreszcie: znajdziesz to, czym bêdziesz móg³ siê pochwaliæ, co mo¿e byæ Twoim sposobem na efektywne komunikowanie siê z rodzicami, nauczycielami, rówie nikami.

Byæ mo¿e dziêki tym zajêciom poczujesz siê jak ryba w wodzie?

PODRÓ¯E NIE TYLKO WIRTUALNE Oprócz Kuchni artystycznej i Akwarium KLUB ma wiêcej zakamarków i niespodzianek, nie tylko dla dzieci i m³odzie¿y, ale i dla rodziców; sala komputerowa Podró¿e wirtualne to miejsce, gdzie poza godzinami zajêæ mo¿na pobyæ w cyber-przestrzeni; w sali Gadu-gadu odbywaj¹ siê miêdzy innymi rozmowy z rodzicami dzieci.

A sama podró¿ do KLUBU? To podró¿ na ulicê Sienkiewicza 11 (Je¿yce).

To naprawdê magiczne miejsce.

Magdalena Cagara psycholog * imiona zmienione

Niektórzy uwa¿aj¹ Pana za dziecko szczê cia, inni za cz³owieka, który sam zapracowa³ na swój sukces. Jak Pan my li, kto jest bli¿szy prawdy?

Prawda le¿y jak zwykle po rodku.

Aby osi¹gn¹æ sukces potrzeba wielkiego i podkre lam systematycznego wysi³ku. Niczego nie dosta³em za darmo i na wszystko, co mam, ciê¿ko zapracowa³em. Ale nie da siê ukryæ, ¿e równie¿ szczê cie mnie nie ominê³o. Jestem trochê dzieckiem prze³omowych wydarzeñ z pocz¹tku lat 90-tych, wtedy w telewizji potrzebowano nowych twarzy i nieskompromitowanych dziennikarzy, a ja akurat skoñczy³em dziennikarstwo, wystartowa³em w konkursie i tak to siê zaczê³o...

(A i B), jest pañstwem, z którym m³ody cz³owiek powinien wi¹zaæ swoj¹ przysz³o æ?

Nie ukrywam, ¿e trudno jest mówiæ do ludzi bez pracy, studentów, którzy nie mog¹ znale æ zatrudnienia po studiach, i¿ w Polsce da siê osi¹gn¹æ sukces.

Ale w Polsce jest mo¿liwy American dream . Pewnie trudniej go osi¹gn¹æ ni¿ w Ameryce, bo politycy nam tego nie u³atwiaj¹, ale jest mo¿liwy!

Wszystko zale¿y od nas samych, od naszej silnej woli i uporu. Je¿eli kto bêdzie ciê¿ko pracowa³, uczciwie pracowa³, to ma szansê na sukces indywidualny lub zostanie dostrze¿ony przez kogo , kto mo¿e mu pomóc. To

Polska demokracja ma siê i dobrze, i le. (...) Obecna sytuacja polityczna, zamieszanie wokó³ afer, pokazuje, ¿e jednak istniej¹ w naszym kraju mechanizmy samooczyszczaj¹ce. Ale znowu nie funkcjonuj¹ one do koñca tak, jak by my sobie tego ¿yczyli. Wiemy o aferach i nadu¿yciach, do których de facto nie powinno w ogóle doj æ. le, ¿e dosz³o. Ale dobrze, ¿e ju¿ przynajmniej o niektórych wiemy.

Komu lub czemu zawdziêcza Pan swój sukces?

To przede wszystkim ciê¿ka praca.

Ale gdyby nie moja ¿ona, rodzina i bliscy przyjaciele, którzy zawsze mnie wspierali, pewnie nie da³bym rady.

Chyba ka¿dy potrzebuje wsparcia psychicznego, pewnej odskoczni, choæby chwilowego azylu w ród bliskich osób, kiedy mo¿na siê wyciszyæ, nie rozmawiaæ o pracy. Gdy jestem z rodzin¹ do³adowujê bateriê :-) Czy tak zwany American dream jest mo¿liwy w III RP? Czy Polska, któr¹ jak dot¹d okre la siê tylko dwiema pierwszymi literami alfabetu

wy wiechtane i zbanalizowane has³o, ale Polska to ci¹gle kraj wielu mo¿liwo ci. Trzeba tylko siê rozgl¹daæ i korzystaæ z nadarzaj¹cych siê okazji. Nie mo¿na odpuszczaæ ¿adnej. Wtedy na pewno siê uda. Jestem o tym przekonany.

Co powiedzia³by Pan absolwentowi presti¿owej polskiej uczelni, który od 7 miesiêcy bezskutecznie szuka pracy? Jak próbowa³by Pan odwie æ go od my li o wyje dzie do Londynu czy Dublina?

Je¿eli naprawdê nie mo¿esz znale æ pracy, to wyjed na rok albo dwa.

Ale postaraj siê nie tylko pracowaæ

w restauracji czy na budowie, dorabiaj¹c jak siê da i gdzie siê da. Rozejrzyj siê za jakim szkoleniem, kursem podnosz¹cym kwalifikacje, praktykami w firmie odpowiadaj¹cej Twoim zainteresowaniom i wykszta³ceniu. A potem, gdy ju¿ zarobisz i trochê od³o¿ysz, z baga¿em do wiadczeñ wróæ do Polski. Za³ó¿ w³asn¹ firmê lub poszukaj pracy. Na pewno bêdzie ³atwiej.

Praca za granic¹ to dobra rekomendacja w CV, bo wiadczy o zdobytym do wiadczeniu i znajomo ci jêzyka obcego. Trzeba tylko uwa¿aæ, aby nie zapu ciæ tam korzeni, bo wtedy czêsto siê zostaje. Sam pracowa³em za granic¹, w Londynie i w Norwegii. I nie by³y to ambitne zajêcia. Potem studiowa³em w USA. Jednak zawsze ci¹gnê³o mnie do Polski.

Jak, Pana zdaniem, ma siê polska demokracja? Czy polskie spo³eczeñstwo jest ju¿ spo³eczeñstwem obywatelskim w pe³nym tego s³owa znaczeniu?

Polska demokracja ma siê i dobrze, i le. W porównaniu z Bia³orusi¹ czy Ukrain¹, na pewno ma siê lepiej.

W porównaniu z krajami Zachodu, mamy jeszcze wiele do zrobienia.

Obecna sytuacja polityczna, ca³e zamieszanie wokó³ afer, pokazuje, ¿e jednak istniej¹ w naszym kraju mechanizmy samooczyszczaj¹ce. Ale znowu nie funkcjonuj¹ one do koñca tak, jak by my sobie tego ¿yczyli. Wiemy o aferach i nadu¿yciach, do których de facto nie powinno w ogóle doj æ. le, ¿e dosz³o, ale dobrze, ¿e ju¿ przynajmniej o niektórych wiemy.

Na pewno czwarta w³adza ma siê lepiej od pozosta³ych trzech. To dziennikarze obna¿yli wiêkszo æ afer. Czasami mam wra¿enie, ¿e ¿yjemy ci¹gle w czasach prze³omu.

A czy jeste my spo³eczeñstwem obywatelskim? To trudne pytanie, bar-

dziej do socjologów, ni¿ do mnie. Na pewno jeste my nim bardziej ni¿ na pocz¹tku lat 90-tych, wszyscy uczestniczymy w tej lekcji demokracji od 15 lat i coraz bardziej stajemy siê obywatelami.

Gdzie Pan spêdzi wiêta Bo¿ego Narodzenia?

Jak to gdzie? W domu oczywi cie.

Z rodzin¹. wiêta Bo¿ego Narodzenia to dla mnie uroczysta Wigilia, tradycyjne potrawy, choinka, prezenty dla dzieci i Pasterka. Niby nic oryginalnego, ale ka¿de wiêta s¹ inne, niepowtarzalne. Weso³ych wi¹t dla wszystkich!

Dziêkujê za rozmowê.

Justyna Doro¿a³a

Towarzysz¹cy nam na co dzieñ materializm z powodzeniem zabija idea³y, warto ci i powoduje upadek autorytetów. Nawet wolontariat przesta³ byæ pomoc¹ niesion¹ bezinteresownie, staj¹c siê czêsto tylko okazj¹ do zdobycia, mile widzianego przez przysz³ego pracodawcê, wpisu do CV. Ludzie pomagaj¹cy innym bez korzy ci dla siebie to gatunek wymieraj¹cy. Mo¿e w³a nie dlatego s¹ dla spo³eczeñstwa na wagê z³ota.

Wojciech Burzyñski, komendant Ochotniczej Stra¿y Po¿arnej i dyrektor Miejsko-Gminnego O rodka Kultury w Margoninie, jest ¿ywym dowodem na to, ¿e nie pieni¹dz, a chêæ niesienia pomocy innym, mo¿e byæ dzi sposobem na ¿ycie.

Kieruj¹ polityk¹, rozpalaj¹ ¿¹dze, pobudzaj¹ wyobra niê i determinuj¹ podejmowane przez nas decyzje... Pieni¹dze! Wszystko siê wokó³ nich krêci. Od najm³odszych lat widzimy bogatsi maj¹ wiêcej znajomych, lepsze oceny i dziwnym trafem, mniej problemów egzystencjalnych. Prze wiadczenie, ¿e kasa jest kluczem otwieraj¹cym wszystkie, nawet podwójnie zaryglowane drzwi, zmusza nas do nieustannej walki o to, by mieæ jej dla siebie wiêcej... I wiêcej. Jak najwiêcej. Nigdy wystarczaj¹co du¿o... Czy w rzeczywisto ci regulowanej przez ekonomiê i d¹¿enie do maksymalizowania zysków, motorem dzia³ania mo¿e jeszcze byæ altruizm?

Mam nadziejê, ¿e mogê o nim mówiæ jako o przyjacielu. Ma zasady, których nigdy nie ³amie, jest honorowy, nie toleruje k³amstwa, ob³udy i zawi ci. Skromny, uczynny, zawsze stara siê pomóc, nigdy zaszkodziæ. Jest szalenie pracowity, czego dowodem jest to, jak rozwin¹³ o rodek kultury. W³o¿y³ w niego serce mówi jeden z jego przyjació³.

Gdy rozpoczyna³ swoj¹ pracê w Margoninie, istnia³a tam tylko ma³a wietlica stra¿acka... Obecnie dzia³a prê¿nie rozwijaj¹ca siê placówka kulturalna, której pozazdro ciæ tej ma³ej wielkopolskiej miejscowo ci mog¹ najwiêksze metropolie. Jak dosz³o do

tej przemiany? Wystarczy³a chêæ do pracy, inicjatywa i charyzma jednego cz³owieka. Niemo¿liwe? A jednak Przy Miejsko-Gminnym O rodku Kultury w Margoninie dzia³a kilkana cie pracowni, gdzie m³odzi ludzie (i nie tylko) mog¹ siê uczyæ oraz poszerzaæ swoje zainteresowania. Masz ciekawe hobby i potrafisz zaraziæ nim innych? Przyjd do mnie zachêca pan Wojtek. W tej chwili mo¿na skorzystaæ z pracowni archeologicznej, akwarystycznej, dydaktycznej, ³¹czno ci radiowej, plastyczno-modelarskiej, ceramicznej, wikliniarskiej, a tak¿e prawdziwej ku ni. Ma³o? S¹ te¿ dwie sale eksponatów z 600-letniej historii

Margonina, sta³a wystawa dawnych sprzêtów rolniczych, Stara GazowniaGaleria, strzelnica i mini-ogród botaniczny. Zapyta³am dyrektora o rodka, sk¹d wzi¹³ rodki finansowe.

Wbrew pozorom nie by³o ich tak du¿o potrzeba. Na funkcjonowanie o rodka ³o¿y Miasto i Gmina Margonin. Trzeba jednak pamiêtaæ, ¿e nie tylko pieni¹dze s¹ potrzebne, by tego typu placówka spe³nia³a swoje zadanie. Liczy siê chêæ do pracy. Instruktorzy zajmuj¹ siê pracowniami spo³ecznie, ja im tylko udostêpniam pomieszczenia. Je li jest kto , kto chce po wiêciæ swój czas i energiê, przyk³adowo na naukê innych rysunku czy wyplata-

nia wiklinowych koszy, dlaczego mu nie pomóc? Wystarczy chcieæ.

Wojciech Burzyñski nawi¹za³ wspó³pracê z lokalnymi firmami, dziêki czemu Miejsko-Gminny O rodek Kultury otrzymuje produkty i materia³y dla pracowni. ¯adne z pomagaj¹cych przedsiêbiorstw nie przekazuje jednak na ten cel pieniêdzy.

Zawsze mog³yby byæ potem w¹tpliwo ci co do tego, jak zosta³y wykorzystane. A tak, wszystko jest jasne. Je li pracownia wikliniarska dostaje wiklinê, wiadomo, jak ten materia³ zostanie wykorzystany. Podobnie jest z wyrobami ceramicznymi. Nie ma miejsca na jakiekolwiek nadu¿ycia czy nieczyste sytuacje..

W ca³ym powiecie chodzieskim pan Wojciech znany jest ze swej uczciwo ci, ¿elaznych zasad i bezkompromisowo ci. Ale tak¿e z tego, ¿e nigdy nikomu nie odmówi pomocy. Okre lone pogl¹dy oraz sposób ¿ycia, jaki prowadzi, zjednuj¹ mu przyjació³.

Nawet ci, którzy go nie lubi¹, przyznaj¹, i¿ trudno dzi spotkaæ równie prawego i wiernego swym idea³om cz³owieka. Mo¿e dlatego jest jednym z najbardziej popularnych radnych powiatu.

Wojciech Burzyñski nie ograniczy³ swej dzia³alno ci tylko do MiejskoGminnego O rodka Kultury. Koordynuje pracê Centrum Interwencji Spo³ecznej w Margoninie instytucji bezp³atnie zapewniaj¹cej pomoc prawn¹, administracyjn¹ i medyczn¹ wszystkim potrzebuj¹cym. Jak sam mówi jest to spo³eczna organizacja dbaj¹ca o ludzi, którzy maj¹ problemy, a nie staæ

ich na spotkanie z prawnikiem czy wizytê u psychologa. Je li mo¿na pomóc, to zawsze trzeba to robiæ . ¯ycie pana Wojciecha od lat zwi¹zane jest z Ochotnicz¹ Stra¿¹ Po¿arn¹ w Margoninie, której jest komendantem. Dziêki jego zapa³owi i ciê¿kiej pracy sta³a siê jedn¹ z najlepszych tego typu jednostek w Polsce. Zgromadzi³ wokó³ siebie kilkadziesi¹t osób, które nie tylko gasz¹ po¿ary, ale tak¿e udzielaj¹ przedmedycznej pomocy przy wypadkach. S¹ bardzo dobrze wyszkoleni. W pó³torej minuty od zawiadomienia o po¿arze, s¹ gotowi do wyjazdu na akcjê. Profesjonalizm margoniñskiej Ochotniczej Stra¿y Po¿arnej napawa komendanta dum¹, ale za najwiêkszy swój sukces uwa¿a zerwanie z powszechnie panuj¹cym przekonaniem, ¿e stra¿ak równa siê alkoholik. Aby nie æ pomoc i gasiæ po¿a-

ry trzeba byæ przede wszystkim trze wym! powtarza ka¿demu, kto chce do³¹czyæ do jego jednostki.

Szczera rado æ dziecka zawsze bêdzie mia³a dla mnie wiêksz¹ warto æ ni¿ sejf pe³en pieniêdzy - twierdzi pan Wojciech. Mo¿e w³a nie dziêki takiej postawie, wraz z burmistrzem Miasta Margonina od kilkunastu lat z powodzeniem organizuje letnie Warsztaty Muzyczne dla Dzieci i M³odzie¿y. Przez dwa tygodnie kadra znanych muzyków z Polski i zagranicy prowadzi zajêcia z m³odymi jazzmenami. Muzyka rozbrzmiewa w pomieszczeniach Miejsko-Gminnego O rodka Kultury, pod chmurk¹ , a tak¿e w gara¿ach, gdzie na co dzieñ stoj¹ stra¿ackie wozy bojowe. Wysi³ki muzycznych adeptów wieñczy uroczysty koncert fina³owy, w którym bior¹ udzia³ zarówno uczestnicy warsztatów,

jak i kadra. Czas zapytaæ sk¹d w niewielkiej miejscowo ci pieni¹dze na tak du¿e przedsiêwziêcie?

Jest to impreza samofinansuj¹ca siê, nie licz¹c niewielkich dotacji z Urzêdu Starostwa Powiatowego i Zarz¹du G³ównego Polskiego Towarzystwa Jazzowego. Pomaga nam te¿ Urz¹d Miasta i Gminy Margonin. Byæ mo¿e by³aby szansa na uzyskanie wiêkszych rodków z Urzêdu Wojewódzkiego, ale wymaga to zbyt wielu formalno ci. Przyznam, ¿e wolê dzia³aæ ni¿ wype³niaæ papierki...

Do udzia³u w letnich warsztatach muzycznych w Margoninie ju¿ teraz zg³osi³o siê tylu chêtnych, i¿ zosta³o tylko kilka wolnych miejsc. A przecie¿ mamy dopiero grudzieñ To prawda, ¿e pieni¹dze kieruj¹ polityk¹. To prawda, ¿e rozpalaj¹ ¿¹dze i pobudzaj¹ wyobra niê. Ale jak siê okazuje, nie zawsze musz¹ determinowaæ ludzkie dzia³anie. Altruizm i bezinteresowno æ zdarza siê nawet w dzisiejszych, nastawionych na zdobywanie korzy ci materialnych, czasach. Dlatego warto zauwa¿yæ prawdziwych spo³eczników, którzy ¿yj¹ w ród nas i walcz¹ o swoje idea³y, a nie o pieni¹dze.

Ania

Kiedy zaproponowano mi pisanie felietonów do Ulicznej , czaruj¹c co nieco przy okazji, nie musia³em siê d³ugo zastanawiaæ. Przecie¿ nic tak wspó³czesnego cz³owieka nie nobilituje jak, nomen omen, ulica.

Pomijaj¹c bowiem fakt stworzenia wiata (ulic jeszcze byæ nie mog³o) i narodzin Chrystusa (w stajence), niemal wszystkie najwa¿niejsze wydarzenia w dziejach mia³y miejsce w³a nie na ulicach, w tym rewolucje, z polskimi w 1956, 1970, 1976 i 1981 (13 grudnia minie trzyna cie lat) w³¹cznie. ¯e co, ta ostatnia, to nie rewolucja? No, nie b¹d my drobiazgowi to tylko kwestia punktu widzenia lub siedzenia. Ci, którzy wtedy siedzieli, na pewno siê ze mn¹ zgodz¹.

A wracaj¹c do meritum zastanawia³em siê tylko nad nazwaniem cyklu, bo to, oprócz tytu³u oczywi cie, po³owa sukcesu. I kiedy tak g³ówkowa³em, czytaj¹c przy okazji najnowsze dzie³o wybitnego wspó³czesnego dramaturga, scenarzysty i prozaika Janusza, znów nomen omen, G³owackiego, zatytu³owane Z g³owy , nasz³a mnie my l prosta, acz ol niewaj¹ca.

On otó¿, wbrew niektórym z³o liwym opiniom, sw¹ wielko æ zawdziêcza temu miêdzy innymi, ¿e pisze prosto z g³owy , a nie temu, ¿e polecia³ za chlebem do Ameryki, przez Londyn zreszt¹.

A tak¿e, co bli¿sze sercu Ulicznej dramatowi cz³owieka bezrobotnego, przez czas jaki niemal przymieraj¹cego w tym Londynie i w tej cudownej Ameryce g³odem.

Mój problem polega³ jeszcze na tym, za jaki na pocz¹tek poza powy¿szym wstêpem wzi¹æ siê temat.

Ale gdy poinformowano mnie uprzejmie, ¿e debiut wypadnie w grudniu, przed wiêtami Bo¿ego Narodzenia, mia³em go jak na widelcu, czyli z g³owy. Oczywi cie wiêta! A potem siê przerazi³em bo numer grudniowy

i wi¹teczny, ale tekst muszê napisaæ w listopadzie. Przy takim rozdziale czasowym nietrudno o wpadkê. Przyk³ad? Proszê bardzo!

Pamiêtam otó¿, jak pewien lokalny polityk zadebiutowa³ w lokalnym tygodniku, przed Bo¿ym Narodzeniem. W otwieraj¹cym cykl Skromnym zdaniem felietonie napisa³: Otuleni wie¿ym grudniowym niegowym puchem odliczamy ju¿ godziny...

I choæ p³odzi³ ów tekst piêæ dni przed drukiem, trafi³ kul¹ w p³ot. Nie niegow¹ bo choæ bardzo pragnê³y tego wszystkie dzieci w okolicy, ba³wana nie by³o z czego ulepiæ...

Darujê wiêc sobie nie¿ynki. Albo nie oddam siê wspomnieniom, bo bardziej bezpieczne, ni¿ przewidywanie pogody niewa¿ne, czy dla bogaczy, czy biednych.

To by³o dawno, bardzo dawno temu. Pojecha³em na wiêta do babci, na zamojsk¹ wie . Od ma³ej stacyjki kolejowej by³o do niej kilkana cie kilometrów, które przebyli my a jak¿e saniami. Zd¹¿yli my akurat na wigilijn¹ kolacjê, zwan¹ tam po nikiem (bo podawano postne dania, jak s¹dzê).

Nigdy nie zapomnê nastroju tamtego wieczoru, przybranej wykonanymi przez domowników ³añcuchami i paj¹czkami oraz dziesi¹tkiem innych

ozdóbek choinki (rano dziadek przywióz³ j¹ prosto z lasu Bo¿e, jak pachnia³a!). I s³oma na pod³odze, i snop ¿yta w k¹cie izby, i prezenty pod drzewkiem. A potem wyprawa, tak¿e saniami, na pasterkê, do odleg³ego o osiem kilometrów ko cio³a. Ju¿ nigdy wiêcej nie prze¿y³em takiej wigilii! Ach, ³za siê w oku zakrêci³a... I poeta Ga³czyñski mi siê przypomnia³ tak¿e: Jestem taki sentymentalny, ¿e móg³bym sprzedawaæ ³zy...

Zapamiêta³em te¿, jak w pewnej chwili kto zapuka³ do drzwi, a gdy dziadek je otworzy³, wszed³ dziad .

Bezdomny, okoliczny w³óczêga. A podejmowano go jak króla jakiego , bo nie tylko zwyczaj tak nakazywa³. Lud wiejski, bogobojny, wierzy³, ¿e oto pod postaci¹ ¿ebraka sam Bóg go odwiedza. I dlatego... ¯yczê Wam, czytelnicy Ulicznej , ¿eby cie je li nie macie takiej wigilii w pamiêci prze¿yli podobn¹ chocia¿ tego roku. Je li macie dom i rodzinê

by Was Bóg pod postaci¹ niespodziewanego Go cia odwiedzi³. A je¿eli jeste cie jak ten bezdomny, by Wam drzwi otworzono, na ucztê królewsk¹ poproszono...

Lub podano choæ kawa³ek chleba z pañskiego sto³u...

SZAMIR

Osza³amiaj¹co piêkna. Wiecznie m³oda. Dawno zgubi³a kalendarze. Kochali siê w niej najwiêksi: Griffith, Murnau, Chaplin, Leger, Bunuel, Kurosawa, Renoir, Visconti, Fellini, Coppola, Weir, Allen. Nieodparcie kusz¹ca, ale niewierna i niesta³a w uczuciach. Genialnych kochanków zmienia³a jak rêkawiczki. W m³odo ci na g³owê bi³a starsze siostry powodzeniem, bo wzorem Terpsychory, u której ten sekret podpatrzy³a interesuj¹co milcza³a. Mia³ z ni¹ romans (w kinematografie) m³ody Antoni S³onimski, wiadomo AS. Platonicznie zakochany Karol Irzykowski po wiêci³ jej osobn¹ ksi¹¿kê ( Dziesi¹ta Muza , Kraków 1924).

To wspania³a kobieta z przesz³o ci¹, na dodatek tak¹, o której nic pewnego nie da siê powiedzieæ. Po obu stronach

Atlantyku trwaj¹ k³ótnie. Amerykanie twierdz¹, ¿e jest córk¹ Edisona, Francuzi ¿e z domu Lumiere ówna b¹d Meliesówna. Przebojowa, zawsze lubi³a rozg³os, wietnie czu³a siê w blasku jupiterów. Frywolna i przekorna, potrafi³a zagraæ na nosie cenzorom i wykpiæ wiêtoszków. Za nic mia³a sztywne regu³y i konwensanse. Naganny styl bycia nadrabia³a ognistym temperamentem, umia³a rzucaæ nieodparty czar i nie sposób jej siê oprzeæ.

Dzisiaj ¿yje bardziej legend¹ dawnych lat, ale na Parnasie zawsze pozostanie najm³odsz¹ po ród Muz. To przywilej wiecznej smarkuli, starsze siostry zazdroszcz¹ jej szyku, wigoru i sex appealu a rzesze mi³o ników wybaczaj¹ swobodne obyczaje, gminny gust oraz kapry ne usposobienie.

Zazwyczaj co roku jest tak, ¿e kiedy zbli¿aj¹ siê wiêta Bo¿ego Narodzenia, w kinach pojawia siê kilka filmów zwi¹zanych z nimi tematycznie.

S¹ one przeznaczone zarówno dla dzieci, jak i ich rodziców. Obie grupy maj¹ cieszyæ siê pozytywn¹ energi¹ p³yn¹c¹ z obrazu.

I wreszcie typ trzeci to czysta komedia, w której bohaterowie maj¹ masê problemów do rozwi¹zania, nim dane im bêdzie spokojnie zasi¹ æ przy wi¹tecznym stole i z rado ci¹ odpakowaæ prezenty. Jedn¹ z ciekawszych i mieszniejszych produkcji tego typu by³ film o rodzinie Griswoldów, z ojcem Clarkiem na czele.

Trzy typy Mo¿na siê pokusiæ o wyró¿nienie trzech grup przed wi¹tecznych filmów.

Po pierwsze filmy czysto familijne, g³ównie o dzieciach, o spe³nieniu ich marzeñ, spotkaniu ze wiêtym Miko³ajem. Choæ zdarzaj¹ siê i takie, w których dziecko staje siê ma³ym niezniszczalnych bohaterem, by przypomnieæ tylko Kevina, który podczas wi¹t musia³ sam zostaæ w swoim nie ma³ym i jak siê okaza³o niezbyt bezpiecznym domu.

Ten przyk³ad ociera siê jednak ju¿ o drugi typ o komediê kryminaln¹.

Tu pojawiaj¹ siê z³odziejaszkowie, którzy w³a nie dostaj¹ zas³u¿one lanie albo nawracaj¹ siê na drogê praworz¹dno ci, czêsto za po rednictwem dzieci.

Trzy przyk³ady Okazuje siê, ¿e w tym roku polski widz bêdzie mia³ okazjê zobaczyæ realizacjê ka¿dego z trzech typów. Przyk³adem familijnym jest Ekspres polarny, film animowany w re¿yserii Roberta Zemeckisa, twórcy Powrotu do przesz³o ci czy Foresta Gumpa. Powsta³ on na podstawie popularnej w Ameryce ksi¹¿ce Chrisa van Allsburga, w której w. Miko³aj okazuje siê byæ maszynist¹ poci¹gu, zabieraj¹cego dzieci na Biegun Pó³nocny, gdzie otrzymuj¹ one a jak¿e! prezenty, choæ mo¿e nie takie, jakich siê spodziewa³y...

Drugim przyk³adem jest Z³y Miko³aj, w którego wcieli³ siê Billy Bob Thorton. Gra on nieszczê liwego z³odzie-

ja, który w przebraniu Miko³aja okrada ludzi w domach handlowych. Jego ¿ycie zmieni siê jednak pod wp³ywem o miolatka, dziêki któremu bohater dostrze¿e, co jest naprawdê wa¿ne.

Wreszcie film trzeci wiêta last minute z Timem Allenem i Jamie Lee Curtis. To opowie æ o ma³¿eñstwie, któremu nie podoba siê komercjalizacja wi¹t i planuje wyjechaæ w tym czasie na Karaiby. W ostatniej chwili ich córka pracuj¹ca w Peru postanawia wróciæ do domu, co oznacza, ¿e rodzice musz¹ zapomnieæ o swoich planach i w osza³amiaj¹cym po piechu przygotowaæ wszystko do familijnego wiêtowania.

Co wybraæ? ¯aden z tych filmów nie jest arcydzie³em. Mo¿e ten ostatni jest najbardziej godny polecenia. Ale czy o to chodzi, ¿eby te filmy by³y wybitne?

Maj¹ byæ proste, weso³e, optymistyczne . I takie w³a nie s¹.

Mi³ego wi¹tecznego ogl¹dania!

Dominik Misztal

Widownia Zanim tu przyjecha³em, ró¿nie my la³em o tym, co mnie spotka.

A szczególnie, kto mnie tu spotka. Ludzie. Biedni. Mo¿e nawet nie wiadomi swoich ró¿nych bied. Bzdury! To s¹ jak najbardziej normalni, tacy sami ludzie jak my, jak Hiszpanie, Rosjanie czy Libijczycy. Mo¿e mieli bardziej pokrêcon¹ historiê ni¿ reszta wiata, mo¿e maj¹ inny gust i temperament.

Ale tak samo siê denerwuj¹, kochaj¹, p³acz¹ i tak samo siê ciesz¹. Ch³opaki wiruj¹, panienki siê stroj¹. Nikogo nie obchodzi jaka Polska, tak samo jak Polaków Zimbabwe. Tak samo jak Polacy i oni licz¹ na pomoc z Zachodu.

Nawet czarnoskóre dzieciaki miej¹ siê z nas tak samo, jak dzieciaki w Polsce z Murzyna.

Maj¹ nawet kino. Przez trzy dni.

Popcorn Nie zgasili wiat³a w czasie seansu!

Ale po kolei. Wiadomo: kino rzecz wiêta. Nie w Zimbabwe. Za ka¿dym razem, kiedy jestem w kinie, sacrum tapla siê w profanum po uszy.

Kiedy dostanie siê bilet, oczywi cie za po rednictwem cudu, mo¿e siê okazaæ, ¿e by³ to bilet na schody lub na pod³ogê miedzy pierwszym rzêdem a ekranem.

G³odny t³um wype³nia sale dok³adnie, a to wype³nianie trwa pó³ filmu.

Wyja niam, ze t³um nie jest g³odny wra¿eñ (przesadzam! poniek¹d jest, bo je li dialogów jest za du¿o, a krwi za ma³o, to mo¿na wyczuæ w powietrzu, a nawet us³yszeæ, ten g³ód wra¿eñ). T³um jest g³odny tego, co przyniós³ ze sob¹ do jedzenia. A tu siê w kinie jada wszystko. Koniecznie zapakowane w co szeleszcz¹cego.

Muzyka Po nasyceniu pierwszego g³odu t³um zaczyna dzwoniæ. Komórki wiec¹ jak niebosk³on wmontowany w pod³ogê. I ka¿da rozmowa koñczy siê: Oddzwoñ koniecznie zaraz .

Wiêc natychmiast potem nastêpuje koncert muzyki jednokomórkowców.

Muzyka musi byæ g³o na i nie wolno odbieraæ po pierwszych piêtnastu sygna³ach taki savoir-vivre lokalny.

Wtedy budz¹ siê dzieci. Maluchy, niemowlaki, berbecie, potomstwo kinomaniaków; przestraszone wrzaskiem g³o ników i piskiem komórek zaczynaj¹ p³akaæ. Mamy nie maj¹ czasu siê nimi zaj¹æ, bo albo jeszcze jedz¹, albo ju¿ dzwoni¹. Albo gadaj¹ z s¹siadkami. Bo tu siê w kinie gada.

Tylko chyba nie wolno rozmawiaæ o filmie, który w³a nie jest na ekranie.

Najczê ciej gada siê o filmach, które ogl¹dano ostatnio albo o tych, które s¹ w planach.

Lista p³ac I nagle t³um siê rzuca do wyj cia.

Sam bym kiedy wyszed³ w po³owie seansu! Stado to potêga! Sk¹d ten przyspieszony exodus? Po prostu jaka scena wygl¹da³a jak zakoñczenie.

Mo¿e to jaki przes¹d, ¿e napisów koñcowych za nic nie wolno ujrzeæ!

Mo¿e s¹ one obdarzone ciemn¹ moc¹ sprowadzania nieszczê æ? Prawdziwy odwrót zaczyna siê wiêc ju¿ po godzinie projekcji. Oczywi cie, nikt nie zabiera ze sob¹ mieci i nieskonsumowanego jedzenia. Po kinie wyczy æ buty!

I do tego wszystkiego dzi do³o¿yli nowo æ: nie wy³¹czyli wiat³a na sali.

Pytam grzecznie pani¹ bileterkê: czy mo¿e wy³¹czyæ? Ona: Mogê. Ale nie umiem .

Kuba misjonarz werbista

Nuda na osiedlach Czêsto mówimy o profilaktyce, zapobiegaj¹cej negatywnym zjawiskom wystêpuj¹cym w rodowisku m³odzie¿owym (np. picie alkoholu, u¿ywanie narkotyków, palenie papierosów, stosowanie przemocy). Jednak profilaktyka to nie tylko eliminowanie czynników sprzyjaj¹cych tym negatywnym postawom, ale te¿ stwarzanie i promowanie realnej alternatywy dla zachowañ patogennych i niebezpiecznych.

Doro li przestrzegaj¹ m³odych ludzi przed narkotykami i piciem, ale nie daj¹ nic w zamian. A przecie¿ jednym z g³ównych problemów wspó³czesnej m³odzie¿y jest brak mo¿liwo ci realizacji pozytywnych wzorców. Rola sportu w tej dziedzinie jest sprawdzona i niekwestionowana; brakuje jednak publicznych miejsc, gdzie m³odzie¿ mog³aby uprawiaæ atrakcyjny sport, a istniej¹ce czêsto s¹ luksusem dostêpnym tylko dla bogatych. e-odlot pod wiaduktem Fundacja e-odlot opracowa³a i przedstawi³a autorski projekt obiektu sportowo-rekreacyjnego typu SKATE PARK, zlokalizowanego na os.

O wiecenia pod wiaduktami Trasy Ka-

towickiej. Ma byæ przeznaczony dla m³odzie¿y naszego miasta (udostêpniany bêdzie mieszkañcom bezp³atnie) oraz dla bezpo rednio z nim zwi¹zanego centrum edukacji i integracji m³odzie¿y europejskiej.

Ten zgodny z upodobaniami i oczekiwaniami m³odzie¿y SKATE PARK zaprojektowany zosta³ z du¿ym rozmachem i ma szansê staæ siê najwiêkszym i najbardziej profesjonalnym obiektem tego typu w Polsce, a tym samym atrakcj¹ i dum¹ naszego miasta. Odpowiedni standard SKATE PARKU umo¿liwi organizowanie presti¿owych zawodów w skejtingu, a ka¿da impreza sportowa lub kulturalna, która bêdzie na jego terenie organizowana, przyczyni siê do wzrostu presti¿u Poznania na arenie ogólnopolskiej. Obiekt bêdzie samofinansuj¹cy i umo¿liwi nie tylko zabawê i rekreacjê, ale tak¿e integracjê rodowiska w ramach wspólnych pasji i zainteresowañ. Dodatkowe korzy ci to mo¿liwo ci edukacyjne (kursy jêzykowe, komputerowe, biznesowe itp.) oraz nowe miejsca pracy dla wielu m³odych ludzi w ramach samego centrum (np. instruktorzy sportowi, wyk³adowcy kursów, sprzedawcy, pracownicy baru szybkiej

obs³ugi, ochroniarze, s³u¿by techniczne, s³u¿by utrzymania czysto ci itd).

Zorganizowanie na osiedlu bezp³atnego SKATE PARKU, integruj¹cego m³odzie¿ wokó³ tego zagadnienia, mo¿e ustrzec m³odych ludzi przed niektórymi b³êdami, wskazuj¹c jednocze nie alternatywne rozwi¹zania, np. rozwijanie zainteresowañ i aktywno ci sportowej.

Skate park potrzebny od zaraz ¯eby przybli¿yæ czytelnikom temat SKATE PARKU i u wiadomiæ, jak bardzo grupa Poznaniaków oczekuje realizacji tej inwestycji, poprosili my kilku czo³owych przedstawicieli poznañskiego rodowiska sportów ekstremalnych (rolkarzy, deskorolkarzy, kolarzy ekstremalnych) oraz fanów jazdy szybkiej na rolkach o udzielenie krótkiego wywiadu: OTO NASZE PYTANIA: Kim jeste i jakim sportem siê zajmujesz?

Czy ten sport ma w Polsce szansê rozwoju?

Co sadzisz o projekcie budowy SKATE PARKU w Poznaniu pod wiaduktami?

Miko³aj LABEDA Mam 20 lat, je¿d¿ê na rolkach od 8 lat i nie wyobra¿am sobie ¿ycia bez rolek. Od 4 lat biorê czynny udzia³ w zawodach i ró¿nego typu imprezach. Podró¿uje po Europie w po cigu za t¹ niezwyk³¹ zajawk¹ .

Czêsto zajmujê pozycjê w cis³ej czo³ówce, najwiêkszym osi¹gniêciem by³o 3 miejsce na Rollfescie 2002. Poza jazda organizuje zawody rolkowe na streecie .

W przysz³o ci planujê podró¿e po wiecie w celu je¿d¿enia na rolkach oraz prowadzenie dzia³alno ci na rzecz rozwoju tego sportu.

Oczywi cie, ¿e ten sport ma szansê rozwoju. Patrz¹c z perspektywy czasu, agressive in-line skating by³ w Polsce bardzo popularny. W 1996 na ka¿dym osiedlu je dzi³o kilkadziesi¹t osób. Z czasem wykruszali siê, mo¿e dlatego, ¿e nie mieli gdzie rozwijaæ swoich umiejêtno ci (brak Skate Parków ). Przetrwali tylko najbardziej cierpliwi, miedzy innymi ja. W ostatnich dwóch latach zaobserwowa³em ponowny szybki rozwój dyscypliny, na ka¿dych zawodach widzê nowe twarze i nowe talenty. Rolki kszta³tuj¹ wszystkie partie miê ni, s¹ znakomitym hobby dla dzieciaków, które poszukuj¹ mocnych wra¿eñ i przygód, poza tym motywuje do dzia³ania i nie jest drogi.

SKATE PARK pod wiaduktami to wspania³a inicjatywa Fundacji e-odlot . Da on szansê m³odym na rozwijanie swoich pasji i odsunie ich od narkomanii. Da mo¿liwo æ wykorzystania czasu wolnego w konstruktywny sposób, oraz szansê wy³onienia nowych talentów, które mog¹ zrobiæ karierê na arenie miêdzynarodowej. Z ca³ego serca popieram ten projekt! Pozdro dla rolkarzy!!

KUBA WINOWIECKI (Cz³onek Zarz¹du Fundacji e-odlot , V-ce Prezes Stowarzyszenia Sportów Ekstremalnych) Mam 25 lat . Na desce je¿d¿ê ponad 10 lat. Najwiêkszym sukcesem jest chyba to, ¿e ci¹gle je¿d¿ê z najlepszymi, choæ by³em jednym z prekursorów skateboardingu w Poznaniu. Poza tym uczê je dziæ m³odszych skaterów na obozach deskorolkowych woodcamp. Za³o¿y³em te¿ Stowarzyszenie Sportów Ekstremalnych, dziêki któremu uda³o siê stworzyæ skatepark w Suchym Lesie. Ostatnio zrealizowa³em swoje dwa ogromne marzenia: z pomoc¹ kolegów uda³o siê zbudowaæ najlepsz¹ chyba Minirampê w Polsce oraz otworzy³em w³asny sklep Miniramp skate shop.

Oczywi cie, ¿e skateboarding ma w Polsce szansê rozwoju! Tylko teraz zale¿y to nie od samych je¿d¿¹cych, bo tych jest ci¹gle coraz wiêcej, tylko od zbudowania jakiego miejsca, gdzie bêdzie mo¿na rozwijaæ umiejêtno ci. Je li nie powstanie naprawdê szybko jaki skatepark z prawdziwego zdarzenia to s³abo to widzê...

S¹dzê, ¿e teraz jest dobry moment na budowê SKATE PARKU pod wiaduktami i to jest jedyna szansa na realizacjê takiego przedsiêwziêcia. I wierzê, ¿e siê uda!!

Jakub ZICO Ciesielski (V-ce prezes klubu SSW Malta Poznañ) Mam 28 lat, je¿d¿ê na rolkach ponad 10 lat, z tego 7 lat agresywnie, od 2002 jazda szybka na rolkach. Sukcesy: wygrane zawody i czo³owe miejsca w je dzie agresywnej na rolkach w latach 1996-1999, w skokach wzwy¿ na rolkach 19992002. Jestem instruktorem sportów wrotkarskich, w przysz³o ci bêdê zachêca³ i pomaga³ w stawianiu pierwszych kroków na rolkach.

Jazda szybka na rolkach rozwija siê. Widaæ to by³o na najwiêkszym maratonie w Poznaniu w pa dzierniku, gdzie wystartowa³o oko³o 200 osób. W 2005 roku zapadnie decyzja, czy rolki (wrotkarstwo) bêd¹ sportem olimpijskim.

Projekt budowy profesjonalnego SKATE PARKU z dirtem rowerowym oraz torem do jazdy szybkiej na rolkach jest jak najbardziej rzeczow¹ inwestycj¹, przy tak znacznym wzro cie liczby osób je¿d¿¹cych na rolkach, deskorolkach i rowerach, jaki obserwujemy w Poznaniu i w ca³ej Polsce. Inne kraje ju¿ to zauwa¿y³y, wiêc dlaczego mamy byæ znowu z ty³u i zaprzepa ciæ szansê przysz³ych mistrzów tych sportów? Jest to potrzebne ju¿ teraz.

Artur STAN Uczê siê w LO nr XX w Poznaniu. Mam 17 lat, moj¹ pasj¹ jest jazda na rowerze g³ównie w streecie i dircie. Je¿d¿ê ju¿ 3 lata z wiêkszymi i mniejszymi sukcesami. Ca³y czas æwiczê, aby dorównaæ innym czo³owym zawodnikom z Polski i zagranicy. W przysz³o ci chcia³bym uprawiaæ ten sport zawodowo.

Z rowerem jest trochê inaczej, ni¿ z rolkami albo desk¹. My mo¿emy je dziæ po ka¿dej nawierzchni, ale przy tym du¿o niszczymy. SKATE PARK jest perspektyw¹ na zmniejszenie zniszczeñ oraz doskona³ym pomys³em na spêdzanie wolnego czasu .Jestem pewien, ¿e ta inwestycja bêdzie zrealizowana, bo bez tego nie widzê szansy na pog³êbianie swoich umiejêtno ci.

Marceli Koralewski Prezes SSW Malta Mam 54 lata. Od 12 lat na ³y¿worolkach. Obok cigania na rolkach zajmujê siê propagowaniem tego sportu oraz prac¹ z dzieæmi i m³odzie¿¹.

Sukcesy: Mistrzostwo Polski amatorów, 6 miejsce na Mistrzostwach Europy Masters, oraz miejsca od 1 do 3 (w swojej grupie wiekowej) w presti¿owych zawodach w Europie (np. Berlin Marathon) Moi podopieczni zdobywali kilkakrotnie tytu³ Mistrza Polski w kategorii M³odzik i Junior M³odszy oraz wchodzili w sk³ad Kadry Narodowej na Mistrzostwa Europy.

Jest to dyscyplina sportu dla wszystkich i w ka¿dym wieku. Jestem przekonany, ¿e w³¹czenie wrotkarstwa do sportów olimpijskich to kwestia czasu. Jedynym mankamentem jest brak toru do jazdy szybkiej z prawdziwego zdarzenia. Budowa SKATE PARKU by³aby z pewno ci¹ niezwykle cenn¹ inicjatyw¹, która obok rekreacji dla wszystkich pozwoli³aby przygotowaæ przysz³ych olimpijczyków.

>> Szczegó³y << >> projektu << >> na stronie <<

www.pyrlandia.com