Bazaar by bazaar

BAZAA R EEN TENTOONSTELLING OP PAPIER

LUK THYS, ROBERT CAPA, TITUS SIMOENS,DAMON DE BACKER BAZAAR

VOL _ 1

RINUS VAN DE VELDE DONOGOO TONKA

VOO RWOO RD Voorwoord

05.03...05.06.2016 BAZAAR WWW.SMAK.BE

BAZAAR

BEELD VAN DE MAAND

INHOU D 03 __ VOORWOORD 04 __ INHOUD 05 __ BEELD VAN DE MAAND Gregory Crewdson 06 __ WIE IS WIE 08 __ GEVESTIGDE WAARDE Luk Thys 16 __ BEELD VERHAAL Titus Simoens 22 __ GESPREK MET DE DOOD Robert Capa 28 __ DENK SPORT 30 __ JONG BLOED Damon De Backer 37 __ FOTO WEEK LILLE

GREGORY CREWDSON

52__ NIET TE MISSEN 64 __ COLOFON

BAZAAR

ALONE, IN A CROWD

BAZAAR

WIE

HOOFD REDACTEUR /// FOTOGRAAF Tine Segaert (1997) is fotografe in opleiding. Woont in Gent en studeert in Brussel (Narafi hogeschool) REDACTEURS /// FOTOGRAAF Esther Vanoverbeke (1995) is fotografe in opleiding. Woont en studeert in Brussel (Narafi hogeschool) Camille Vannoppen (1996) is fotografe in opleiding. Woont in Tienen en studeert in Brussel (Narafi hogeschool) JOURNALIST /// FOTOGRAAF Niels Verhaege (1997) is fotograaf in opleiding. Woont in Gent en studeert in Brussel (Narafi hogeschool) GRAPHIC DESIGN /// FOTOGRAAF Francis Vanhee (1995) is fotograaf in opleiding. Woont in Gent studeert in Brussel (Narafi hogeschool) BAZAAR

WIE

TOM CAL LEM IN JONGE BELGISCHE FOTOGRAFIE BAZAAR

24.06.2016 02.10.2016

LUK THYS

â&#x20AC;&#x2DC;Moments after the floodâ&#x20AC;&#x2122; Lorem ipsum dolor sit amet, consectetur adipiscing elit. Maecenas et quam eget purus volutpat posuere in eu neque. Etiam accumsan quam a iaculis porttitor. Sed hendrerit tempor ligula id luctus. Vestibulum lacus turpis, tristique ut velit quis, tincidunt faucibus nibh. Etiam fermentum fermentum dignissim. Phasellus id rutrum odio. Vivamus sit amet dolor orci.

BAZAAR

Lorem ipsum dolor sit amet, consectetur adipiscing elit. Maecenas et quam eget purus volutpat posuere in eu neque. Etiam accumsan quam a iaculis porttitor. Sed hendrerit tempor ligula id luctus. Vestibulum lacus turpis, tristique ut velit quis, tincidunt faucibus nibh. Etiam fermentum fermentum dignissim. Phasellus id rutrum odio. Vivamus sit amet dolor orci. Lorem ipsum dolor sit amet, consectetur adipiscing elit. Maecenas et quam eget purus volutpat posuere in eu neque. Etiam accumsan quam a iaculis porttitor. Sed hendrerit tempor ligula id luctus. Vestibulum lacus turpis, tristique ut velit quis, tincidunt faucibus nibh. Etiam fermentum fermentum dignissim. Phasellus id rutrum odio. Vivamus sit amet dolor orci.

Lorem ipsum

dolor sit amet, consectetur adipiscing elit. Maecenas et quam eget purus volutpat posuere in eu neque. Etiam accumsan quam a iaculis porttitor. Sed hendrerit tempor ligula id luctus. Vestibulum lacus turpis, tristique ut velit quis, tincidunt faucibus nibh. Etiam fermentum fermentum dignissim. Phasellus id rutrum odio. Vivamus sit amet dolor orci.

BAZAAR

B EELD VERHAAL

TITUS SIMOENS

BLUE, SEE

SEE

BLUE,

MOUNT SONG LOS DOMADORES Sinds 2011 tot 2015 werkte Titus Simoens aan een reeks over leerlingen die onder een streng regime schoollopen. Zo zien we in Blue, See de jongens van de Oostendse zeevaartschool IBIS. De fotoserie Mount Song, waarvoor Simoens de Monography series award van Nikon en BOZAR in 2014 in ontvangst mocht nemen, toont de leerlingen van een Chinese Kungfuschool. In deze schoollevens schept een doorgedreven discipline orde in de dagen en worden de jaren besteed aan de bijzondere opleiding waarmee men de leerlingen toekomstperspectieven probeert te bieden. Simoens integere beelden tonen de kleine momenten van vertwijfeling, kameraadschap, eenzaamheid en plezier waarin deze leerlingen voor even aan de loden gehoorzaamheid ontsnappen. Naast Blue, See en Mount Song maakte hij het derde en ook het laatste deel Los Domadores, die zich afspeelt in een boksschool in Cuba. BAZAAR

BAZAAR

SEE

BLUE,

MOUNT SONG

BAZAAR

LOS DOMADORES

BLUE, MOUNT LOS SEE SONG DOMADORES

BAZAAR

RO BERT CAPA

Elke week spreken we met een dode fotograaf. Hier voor zoeken we in archieven naar boeken, geluidsfragmenten en filmpjes waar een fotograaf een intersant interview in geeft. Deze week is het de beurt aan één van de beste oorlogsfotografen van de 20ste eeuw Robert Capa (Magnum fotograaf).

BAZAAR

De laatste keer dat we elkaar ontmoetten, was je alleen een fotograaf maar nu na het lezen van je nieuw boek, slightly out of focus, dat is de titel van het boek. Ik herhaal, het is geen literaire kritiek. Het boek Slightly out of focus is de titel. Je bent gestopt met alleen een fotograaf te zijn; je bent ook een schrijver geworden. Hoe voel je je over je nieuwe leven? Robert Capa: Ik weet het niet, ik kan het je niet zeggen want wanneer mijn boek is uitgekomen, was ik spijtig genoeg niet in het land dus was ik helemaal niet aan het stressen. Ik was in Moskou en ik was in de ambassade, kijkend door de kranten van de New York Daily Times, die had een redelijk grote recensie, dat ik twee of drie keer heb gelezen en ik kon maar niet voor mezelf uitmaken of dat nu iets goed of slecht was. Dus ik was er mee thuis, met John Steinbeck, met wie ik aan het reizen was, hij was naar mijn schilderijen aan het kijken. Je had veel ervaring met het lezen van recensies over zijn boeken, hoe voelde hij zich over jouw recensie? Capa: Wel, eerst zei hij dat als ik intelligent wou zijn of iets in die aard, ik ze niet moest lezen. Dus ik ging naar de badkamer om mijn recensie voor de – vijfde of zesde keer – ja, hij keurde het hele gebeuren af. Hoe vond je die eerste recensie in de New York Daily Times, Bob? Capa: Nu, ik kon niet kiezen, hij was me op mijn rug aan het tikken en bracht me naar een plek maar hij verliet me snel en daarna vertrok hij naar Praag. Ik wou elke Amerikaanse krant kopen, nieuwsgierig of de informatie over mijn boek goed is. Dus ik vond Time Magazine, en bij mij grote verwondering was Time Magazine toch positief.

BAZAAR

Dus je voelde je beter in Praag dan in Moskou? Capa: Ik kon het gemaakt hebben in Praag. Maar dan moest ik naar Budapest afzakken en ik vond andere magazines dan –hmm hmm- zeiden dat de foto’s fantastisch waren maar dat ik als schrijver frivool was. Wanneer ik thuis was, vond ik de Sunday Herald Tribune die zei dat ik een soort mini-Goya – of iets in die aard – was, en dat deed me ongelofelijk goed voelen – het zei dat je super was – of ongelofelijk super en ik was geheel in respect. Spijtig genoeg bevond ik mij in gehinderde tijden en ik was in de Sunday Times, dat zei dat ik wel de saaiste man was die zo ooit gehad hebben. Ik hoop dat je de Tribune bent blijven voortlezen? Capa: Nee, na wat er mij overkomen is, heb ik het niet meer gezien of gelezen. Nu doe je wat John Steinbeck je aanraadde. Ik begreep dat hij – we zullen het hotel waar hij werkt niet benoemen – maar ik begrijp dat hij je uit bed kreeg deze ochtend en je ontbijt kookte. Doet hij dat elke ochtend? Capa: Oh hij probeert een reis niet te overhaasten, en we werken en leven samen en hij staat vroeg op en kookt ontbijt. Is Steinbeck een goede kok? Capa: Ja, hij is een goede kok, hij kan zacht gekookte eieren in drie en een half minuten koken. Maar ik ga terug naar je verhaal over je fotografie in Rusland. Ja, laten we meer te weten komen over je reis? Hoe was dat, in Rusland werken? Ik bedoel, op deze kant van de aarde hebben we dit idee dat je elke keer dat je een stap neemt dat er 16 gasten met geweren over je schouder kijken en dat je dan bijna moet vechten om dat door te krijgen. Hoe was dat, met een camera werken aan de andere kant van het Ijzeren Gordijn? ͢

Capa: Kijk je zegt al twee keer Ijzeren Gordijn, maar ik weet niet, voor mij is het Ijzeren Gordijn maar een woord. Iedereen is bang in zijn hoofd. Misschien is dat een beetje anders voor de grenzen, maar ik heb er nooit problemen mee gehad. Dus je bedoelt dat je nam wat je wou nemen en dat je geen enkele problemen had met censuur? Capa: Oh dit is nooit gebeurd, maar ik was onlangs in Turkije, om een film te maken voor March Of Time. Uiteraard was het een land dat vriendelijker ingesteld zou moeten zijn als Rusland, en ik had alle bedoelingen om de foto’s door te krijgen maar ik had zeker meer moeilijkheden in Turkije dan in Rusland. Wel hoe zou je het werken onder Amerikaanse pres tijdens de oorlog vergelijken met Rusland vandaag? Capa: Wel dit is iets anders, ik zou het niet vergelijken. Ik sprak over Turkije om geen enkele andere reden dan te zeggen dat het in andere delen van de wereld camera’s en pres nog taboe is. Des te meer je naar het Oosten gaat, des te minder ze je graag gaan hebben met een camera en dat voor vele, vele redenen, en de meeste onder hun zijn niet goed. Maar Bob, je zei dat je niet eens alle correcte papieren had om al je camera’s en films te dekken op je trip in Rusland. Capa:Ik had er niet echt want we hadden voor alles een aanvraag gedaan, hier in New York, tevergeefs. Maar uiteindelijk kregen we ze toch en van de ene dag op de andere konden we niet naar het consulaat gaan om speciale documenten te halen en we dachten dat wanneer we in Moskou zouden landen, dat er een soort –misschien niet rode loper – maar toch een kleine loper voor mij zou uitgerold zijn, zodat ik mijn film kon binnenbrengen.

Ik bedoel, hoe het echt gebeurd is, we kwamen van Stockholm tot Leningrad voor inspectie en twee Russen kwamen het vliegtuig op en deden elke valies open en vroegen: “wat is dat?” ik zei “film”. En dan zei hij: “voor show”. Dan zei hij nog eens: “wat is dat?” en ik: “meer film” en hij vroeg dan: “nieuw?” en ik zei: “da” en dan keek hij naar mij en zei “flitslampen?” ik antwoordde “nee” en dan sloot hij alles. – en dat betekende dat alles oké was en dat je met alles Rusland binnenmocht? – ja, en dan kwamen we aan op het vliegveld van Moskou en er was geen loper of niks en niemand vroeg voor een paspoort of niks en niemand kon ons naar Tom brengen. Dus hij checkte in voor vier dagen en niemand besefte dat je in een geleend bed moest slapen in hotel Metropole. Na dat hadden we iemand die met ons mee ging en hij vroeg of we naar Stalingrad wouden en we gingen naar Stalingrad. Dan vroeg hij of naar Georgië wouden en we gingen naar Georgië en dit hele gebeuren was een verrassing voor ons en de rest. BAZAAR

Maar ik zou toch denken dat jij en John Steinbeck foto’s aan het nemen waren en verhalen aan het schrijven waren voor de Herald Tribune en dan nog dat ze jullie reis zouden gepland hebben, zelfs het Herald Tribune kantoor jullie stappen zouden geregeld hebben. Capa: Jullie zijn de macht van een uitgewerkt Amerikaanse krant aan het overschatten in Moskou want spijtig genoeg voor hun, kunnen ze zo iets niet doen, ze kunnen amper een feestje organiseren. Ik denk dat het veel te maken had met Steinbecks reputatie en misschien nog meer te maken had met wat we vanaf het begin zeiden. Wat wij wouden doen, was een heel simpel iets en we wouden in niet in de politiek stappen, maar we wouden zien hoe deze mensen leefden en we zeiden dat we alles gingen schrijven en fotograferen wat we zagen. We zouden niet kieskeurig zijn – en dit vanaf het begin – maar we hebben nog beloofd dat we niets gingen zeggen als we ergens voor of tegen waren. Nee, ik verrouwde deze attitude veel meer dan de mensen die zeiden dat ze het positief type waren en dan professioneel negatief werden wanneer ik weg ging. Vertel mij, heb je veel problemen gehad met je film te laten uitkomen? Wat gebeurde er wanneer je jouw negatieven terugkreeg? Capa: Oh dit is een grappig verhaal want ziet u, gedurende die hele tijd probeerde ik een beslissing te nemen i.v.m. censuur en er werd mij verteld dat ik de films ongecensureerd, ontwikkeld of niet-ontwikkeld; etc. kon brengen. De allerlaatste dag voor we vertrokken, kreeg ik plotseling een telefoontje om te zeggen dat ik al mijn films moest binnenbrengen voor censuur dus de volgende dag kwam er een jongeman en ik gaf hem mijn films en ik was heel ongelukkig voor 24 uur.

De volgende ochtend kwam de jongeman terug met een doos met dingen er rond en daarop een zegel en hij zei: “je hebt dit nodig voor de douane want je kan dit niet meenemen naar de grens dus iemand gaat je een paar films nemen.” Dus ik vloog in dat vliegtuig met die doos in mijn handen, ik was erg aan het zweten. In Kiev pakten ze de zegel af en ik keek in de doos om te zien wat er weg was – en je ondervond dat de film er nog was, ze hadden het niet vervangen met zand. – nee nee, ze hadden het niet vervangen, het meeste zat erin. Zie je deze beveiligingsvraag, want je weet nooit zeker of je een persfoto hebt of niet. Want wanneer je een foto neemt, bijna elke foto ziet er hetzelfde uit voor je, en de persfoto ontstaat in de fantasie van je uitgever en het publiek dat het zien. Ooit had ik een foto dat ik erg apprecieerde – meer als de ouderen – en ik wist niet of ik het als een uitzonderlijke goede foto genomen had. Dit gebeurde in Spanje, in het begin van mijn carrière als fotograaf en in het begin van de Spaanse Burgeroorlog. Oorlog was een beetje romantisch, als je dat kan begrijpen – ja, dat kan ik. – dat was het, want het gebeurde in Andalousië en die mensen, dat waren geëngageerde soldaten, stierven elke minuut voor grotere doeleinden, en ik begreep dat het voor vrijheid was en dat het een gevecht was, waard om te vechten. En ik was daar, in de loopraaf met ongeveer 20 militairen met 20 oude geweren en aan de andere kant voor ons was een machinegeweer, en de militairen waren in de richting van dat machinegeweer aan het schieten, en dat voor ongeveer vijf minuten. Eentje stond op en zei dat we uit de loopgraaf moesten en hij ging naar dat machinegeweer. Snel genoeg opende dat machinegeweer en bracht hem neer. BAZAAR

ROBERT CAPA 22 OKTOBER 1913 25 MEI 1954 FOTOGRAAF BIJ MAGNUM

Wat van hem overbleef kwam terug. Drie of vier keer hield ik de camera boven mijn hoofd en ik keek niet eens als ik een foto maakte wanneer ze over de loopgraaf gingen en dat was het. Ik had niet veel foto’s daar en stuurde ze allemaal terug voor het grote geheel en ik ging naar de States en bleef daar drie maanden lang en wanneer ik terugkwam, was ik een hele bekende fotograaf want wanneer ik die camera boven mijn hoofd hield, had ik een foto gemaakt van een man die net beschoten was – dus dat was een geweldige foto – het was de beste foto die ik ooit gemaakt heb. Ik heb die foto nooit in een kader gezien want ik hield de camera heel ver boven mijn hoofd. Bedankt meneer Capa voor dit gesprek.

BAZAAR

DE SCHOONHEID VAN IMPERFECTIE

JO NG BLOED DAMON DE BACKER

EMILE

EMILIE BONJÉ 21 T/M 27 MAART SINT-NIKLAASKERK

BAZAAR

DAMON DE BACKER ' Ik verwacht niet om hopen geld te verdienen, ik wil mij eerts bewijzen'

Damon begint nu aan zijn tweede jaar als huisfotograaf voor de Ancienne Belgique. Hij is de jongste huisfotograaf (20) tot nu toe. We spraken af op een koude vrijdag middag in het ABcafé. INTERVIEUW EN FOTO’S FRANCIS VANHEE

BAZAAR

Francis: Laten we beginnen bij je jeugd. Wanneer is de fascinatie gekomen voor fotografie/muziek? Damon: Euhm rond mijn 12de zijn mijn pa en ik veel optredens en festivals gaan bekijken. Mijn eerste festival was Pukkelpop. Dat was echt groots, daar is zo mijn fascinatie begonnen voor muziek. Op mijn plechtige communie heb ik mijn eerste spiegelreflex gekregen. De eerste twee jaar heb ik daar niet zoveel mee gedaan. Maar daarna ben ik dat beginnen mee smokkelen naar optredens. En daarna zei er een zatte nonkel het is wel wijs wat je maakt (lacht)! Op dat moment geloofde je dat, achteraf bekeken was dat echt rommel. Door veel optredens te fotograferen ben ik dan opgepikt geweest door een online magazine Indiestyle, zo werd het echter en echter. Tijdens de jaren bij Indiestyle zag ik de foto’s van Tina Herbots (huisfotograaf 20132015) en Karen Vandenberghe hun foto’s. En ik dacht misschien is dit wel iets voor mij huisfotograaf bij de AB. Maar dat zal toch maar bij een droom blijven. En uiteindelijk ben ik hier dan toch terecht gekomen. Het was zo stapje per stapje. Het was allemaal redelijk toevalig. Maar zo zijn mijn dromen wel uitgekomen. Francis: In je eerste jaar hogeschool fotografie aan Narafi. Heb je je ingeschreven voor een wedstrijd huisfotograaf voor de AB. Als eerste jaar is dat toch zeer speciaal om daar aan mee te doen. Vond je dat dan raar dat jij als winnaar uit de bus kwam?

Ik had dat nooit verwacht. We deden met meer dan 200 mensen mee. Eind juni 2014 Ik had juist mijn diploma van het secundair onderwijs gehaald. Kwam er een vacature open voor huisfotograaf. We kregen de opdracht om een portfolio samen te stellen van 5 beelden, en een motivatie brief te maken. Op het einde van de zomer vakantie zouden ze dan bekend maken wie er de nieuwe huisfotograaf wordt. Ik was zo aan het twijfelen dat ik een week voor de vacature afliep pas alles doorgestuurd had. Heel de zomer vakantie was ik daar mee bezig met alles op punt te stellen. En aan heel veel mensen gevraagd van wat vindt je van mijn foto’s? En uiteindelijk heb ik dan alles opgestuurd toen ik er pas volledig achterstond. Daarna was het echt spannend en dat duurde ook zo lang. BAZAAR

Een paar weken later kreeg ik een antwoord dat ik mag op gesprek komen, toen waren we maar nog met 5 over. De 2de les week op Narafi kreeg ik een telefoon van mijn baas of ik het nog steeds zie zit om huisfotograaf te worden. En zo is alles aan het rollen gegaan. Het was lastig in het begin om school en de AB te combineren. Ben ik wel genoeg bezig voor school of genoeg voor de AB, want ik wou het maximum uit allebei halen. Na elk concert krijgt de huisfotograaf een eigen muur met zij beste foto’s van dat concert jaar. En op die avond kreeg te horen dat ik er nog een extra jaar mag bij doen. Dat gaf voor mij een bevestiging dat ik goed bezig ben. Dat werd ook opgepikt door de pers, ik mocht langs gaan bij studio Brussel en Tv Brussel is langs gekomen. Francis: Hoop je dat kranten/magazines je meer vragen voor andere opdrachten dan enkel concertfoto’s? Damon: Ik zou het liefst portretten en reeks maken voor kranten. Gelukkig kon ik via mijn concertfoto’s binnen geraken in die wereld. Ik krijg nu 2 à 3 opdrachten in een maand voor kranten vooral voor De Standaard. En de Knack vraagt mij ook soms. Zoals vorige zomer hebben ze mij gevraagd om elke dag een foto verslag te maken over Pukkelpop. Het is echt raar dat ik dit nu mag doen het was een droom om voor kranten en magazines te werken, dat leek allemaal zo ver af van mij. Het is wel zeer plezant om voor kranten en magazines te werken, er is altijd een strakke deadline, maar zo besef je met wat je bezig bent. Maar nu wil ik mij vooral richten op de AB.

Ik wordt hier ook niet voor betaald maardat vind ik totaal niet erg. Je moet eerst iets uit jezelf doen en een portfolio opbouwen. Ik verwacht ook niet om hopen geld er mee te verdienen ik wil mij eerst bewijzen. Sommige mensen vinden dat raar dat ik dat gratis doe. Maar ik vind dat je eerst iets moet geven voor je iets krijgt. Francis: Studio brussel heeft jou ook al gevraagd om beelden te maken. Damon: Ja inderdaad. In mijn eerste jaar was ik daar nog niet klaar voor, het was al veel AB en school en dan nog eens StuBru er bij. En ik was ook nog te bang en nog te onzeker over mijn werk. Maar door dat ik een tweede jaar bij de AB kreeg was ik al wat zeker. En in april vorig jaar heb mijn eerste opdracht bij StuBru gedaan dat waren eerst nog kleine opdrachtjes. Maar met music for life hebben ze mij dan gevraagd om de campagne foto’s te maken dat was wel zeer tof, ik mocht dan ook op de slot avond van music for life sfeer beelden maken. Francis: Uit welke fotograaf(en) haal jij inspiratie? Damon: Dit is echt een moeilijke vragen er zijn zoveel goeie (lacht). Ik vindt vooral Stefaan Temmerman, Wouter Van Vaerenbergh en Thomas Sweertvaegher zeer intersant. Vooral Thomas die werkt in zwart-wit die heel puur en heel rauw is maar Thomas is ook technisch zeer sterk. Francis: Het zijn nu ook drie relatief jonge fotografen die je noemt. ͢

BAZAAR

DAMON DE BACKER 20 JAAR STUDEERDT FOTOGRAFIE AAN NARAFI HUISFOTOGRAAF BIJ ANCIENNE BELGIQUE

Damon: Ja inderdaad er zijn ook zeer veel goeie jonge fotografen aan het opkomen in België. Die drie kijken ook naar andere beelden en daar halen ze inspiratie uit en doen ze hun eigen ding er mee. Als je met hun babbelt die leren je echt zeer veel bij. En als ik dan iemand moet kiezen die met kleur werkt dan denk ik aan Athos Burez het is totaal iets anders wat die andere drie doen, zij maken moment opnames. Athos bouwt zelf alles op, zijn omgeving zijn licht. Als er één iets verkeerd in zit werkt dat beeld niet meer, Athos zoekt echt de perfectie met imperfecte materialen. Ik ben echt dubbel op het vlak van beelden goed te vinden. Aan de ene kant mag het iets ruwer iets contrastrijker maar aan de andere kant zie ik ook graag beelden die tot het kleinste detail perfect zijn afgewerkt. Tim Walker is een goed voorbeeld van alle details perfect te maken. Francis: Welke drie momenten zijn blijven hangen van vorig jaar? Het mogen goeie maar ook slechte momenten zijn? Terwijl ik deze vraag stel eet Damon van zijn stukje chocolade die hij bij zijn koffie heeft gekregen en zegt waarom leggen ze hier chocolade echt niet goed (lacht) Damon: Ik wou vorig jaar zeer veel concerten doen, ik denk dat ik er iets meer dan 100 gedaan heb. Achtertaf bekeken was dat echt een slecht idee (lacht). Naast concerten fotograferen wou ik ook portretten maken van de artiesten, maar er was altijd miserie eerst willen ze dat doen en dan plots niet meer.

Soms lukte dat om een portret te maken van de artiesten maar dat was niet altijd goed, dus ik zat wat vast met die portretten. Maar in juni 2015 kwam brandon flowers (The Killers) optreden. En een uur voor het optreden wist ik pas dat ik er een portret mocht van maken. Ik had letterlijk 2 minuten tijd om het beeld te maken. Ik wou Brandon Flowers meenemen naar een verdieping boven zijn louge waar een mooie fluwelen rode doek hangt, zo kon ik de foto’s beter linken aan de AB. Maar hij wou daar niet naar toe gaan, dus ik werd zenuwachtig want uiteindelijk is het de frontman van de The Killers (maakt aanbiddend geluid) en ik wist ook dat het geen gemakkelijk kerel is dus ik zal gewoon een beeld maken in zijn louge, maar veel intersant is er daar niet. Toen dacht ik plotseling aan Richard Avedon, Richard had ooit eens een reeks gemaakt van bekende mensen met een witte achtergrond en met een flits, dat was simpel maar dat werkte super goed gewoon zwart-wit met een witte achtergrond.

BAZAAR

Dus ik dacht ik zal dat ook eens proberen ik zette hem voor de witte muur in zijn louge en dan gewoon flitsen, En dat werkte echt. En uit dat ééne portret ben ik nu begonnen aan een reeks van portretten van artiesten. (Denkt na over een 2de moment). Mijn eerste optreden (The 1975) dat ik moest fotograferen voor de AB dat is een perfect moment! Ik was hier al 2 uur op voorhand, ik dacht ik moet daar vroeg zijn zo dat ik niks mis, dat is eigenlijk gewoon stress hebben (lacht). Ik kwam toe rond 19uur en er was hier nog niemand. Maar ik kon gewoon nog eens stil staan bij het feit dat ik hier nu één jaar mijn ding mag doen als fotograaf (uiteindelijk zijn het twee jaar geworden). En misschien was het geen hoogstaande groep maar het was toch een magisch moment gewoon omdat het mijn eerste optreden was in de AB.

BAZAAR

Om dan uiteindelijk een slecht moment te kiezen. En dat moment is een portret met Kenji Minogue. Die twee vrouwen zijn echt gestoord (positief bedoeld). Ik heb denk ik twee uur zitten wachten in een ruimte naast hun louge, en hun manager kwam heelde tijd zeggen we zullen straks die foto’s maken. En ik dacht constant met wat ben ik eigenlijk bezig, zie mij hier nu zitten (lacht).Gelukkig kwamen ze dan opdagen. En dan heb ik letterlijk 3 foto’s mogen maken van hun. Gelukkig zat er één goeie tussen. Francis: Terwijl ik mijn tweede vraag probeer te stellen zegt Damon plots… Damon: Ooh wacht ik heb nog één moment die ik zeker wil vertellen. Het moment dat Patti Smith kwam optreden. Eerst mocht ik geen foto’s nemen op haar optreden. Vond ik echt spijtig want ik verlangde daar hard naar. Gelukkig heeft de AB dan gevraagd of het echt niet mocht, en uiteindelijk mocht het dan. Die was echt super lief en steen goed! Francis: Laatste vraag wat ga je doen na de AB? Damon: Ik zou graag meer reportages maken. Zoals nu ben ik bezig met een reportage over Molenbeek. Maar dat is nog redelijk abstract. En ook meer werken voor school want dat verwaarloos ik een beetje. Maar vooral laten komen wat komt! Francis: Damon bedankt en veel succes als huisfotograaf en succes met de toekomst!

BAZAAR

nederlands fotomuseum

CRIME SCENES | HONDERD JAAR FOTO ALS BEWIJS

FOTO WEEK LILLE TINE SEGEART / ESTHER VANOVERBEKE

LINDSEY SNAUWAERT / NIELS VERHAEGE CAMILLE VANNOPPEN / FRANCIS VANHEE

BAZAAR

URBAN WILDLIFE Foto’s en tekst: Tine Segaert

Lille, Een stad vol gebouwen. Een stad vol architectuur. Maar wanneer Ik in de kleine hoekjes van de indrukwekkende architectuur begon te zoeken, vond ik een ongelooflijke natuur. Die het landschap schoon en schroom maakte. Met de reeks ‘Urban Wildlife’ toon ik je de enorme verschillen tussen stad en natuur. De natuur brengt een rust in het enorme leven van de economie.

BAZAAR

ESTHER VANOVERBEKE

BAZAAR

Foto’s: Lindsey Snauwaert

BAZAAR

CAMILLE VANNOPPEN

BAZAAR

VERTIGO Foto’s en tekst: Francis Vanhee

BAZAAR

- YOU

BredaPhoto 15 september international 30 oktober 2016 photo festival BAZAAR

BAZAAR

N IET TE MISSEN

10 dingen die u zeker moet gezien hebben

1 CARL DE KEYZER 18.03 - 15.05.16

ROBERT POLO CALARY BRUSSEL

BAZAAR

VANAF 11.06.16 HUIS MARSEILLE AMSTERDAM

19.03 - 18.09.16 MOA/MUSEUM OUD AMELISWEERD VAN BUNNIK NEDERLAND

17.06 - 04.09.16 BOZAR EN OP VERSCHILLENDE PLAATSEN IN BRUSSEL

21.03 - 27.03.16 SINTNIKLAASKERK GENT

STEPHEN SHORE

STEPHAN VANFLETEREN

JEF BOES

BAZAAR

EMILIE BONJÉ

20.03- 08.05.16 CC SCHARPOORT EN OUTDOOR

18.03 - 05.06.16 FOAM AMSTERDAM

12.12.15 - 22.05.16 MUSÉE DE LA PHOTOGRAPHIE CHARLEROI

FF KNOKKE-HEIST

11.03 - 10.04.16 MINT GALLERY GENT

SUMMER OF PHOTOGRAPHY

DISFARMER

PAULINE BEUGNIES

BAZAAR

SUMMER OF PHOTOGRAPHY 2016

10 TOM CALLEMIN 24.06 - 02.10.16

FOMU ANTWERPEN

BAZAAR

17 JUNI ’16 / 04 SEPTEMBER ’16

BAZAAR

STIL LEVEN. STEPHAN VANFLETEREN & ARMANDO 19/3–18/9/2016

M USEUM O UD A MELISWEERD BAZAAR

BAZAAR

BAZAA R EEN TENTOONSTELLING OP PAPIER

BAZAAR