Reisverslag

In coronatijd naar Terschelling

Hanneke van Vilsteren

Nog voor de avondklok maar wel in de lockdowntijd van januari, gingen we naar Terschelling. Met de boot vanuit Harlingen, je bent dan echt weg. De bootreis duurt twee uur en dat ging behoorlijk coronaproof. Je wordt verplicht een mondkapje te dragen, de anderhalve meter wordt zo goed mogelijk gegarandeerd en tussen de zitplaatsen hangt plastic. Je wordt gevraagd je zo min mogelijk te bewegen en je gaat in zones van de boot. Dit alles verliep volgens ons veilig genoeg.

Appartement

We hadden voor vier nachten een appartement gehuurd. Of de eigenaar dit appartement met alcohol had schoongemaakt, weten we niet. We hebben het niet gevraagd. Het zag er heel schoon uit. Het ligt op loopafstand van de boot en we zijn nog net op tijd om voor de komende dagen de boodschappen te doen. Verder is er helemaal niets geopend. We moeten ons zelf vermaken. Geen leuke strandtenten, geen cafétjes en geen restaurants.

Wandelingen

Thuis hadden we een (dachten we) prachtige wandeling uitgeprint. De VVV is niet geopend. Maar behalve de lockdown is het ook nog erg nat op Terschelling. Als we halverwege zijn, blijkt het pad veranderd in een sloot. Deze sloot loopt zover als het oog reikt. We besluiten tot een alternatieve route. Per slot van rekening is het overal mooi en hoef je niet perse een vaste route te volgen. We komen een eilander tegen met 4 honden. Deze honden blijken gelukkig allemaal familie te zijn. Eentje komt uit een boedelscheiding en is nog steeds gestrest. We staan bij een dode jonge zeehond. Dode zeehonden worden niet meer opgeruimd, sinds een andere eilander er mee gestopt is, beweert onze informant. Ook laten de zeehonden, die anders in dit seizoen in grote getale te zien zijn, zich nu niet zien. De kraaien zijn blij met smakelijke maaltje.

Fietsen

We besluiten een fiets te huren. De fietsenverhuur is twee huizen verderop. Vanwege de corona mogen we niet naar binnen. We moeten

bellen en dan worden de fietsen bij ons huisje afgeleverd. We geven het adres op maar omdat ons huisje een voor- en een achteringang heeft in twee straten, besloot de verhuurder de fietsen ergens in het midden te plaatsen. We komen daar vrij laat achter. Gelukkig is het mooi weer en kunnen we nog op pad. We hebben “gewone” fietsen gehuurd. Dat ze niet zo gewoon zijn, blijkt als we het duin op fietsen en achtereenvolgens door twee voorbijgangers geprezen worden, dat we zomaar naar boven fietsen zonder elektrisch aangedreven te zijn.

Alle ruimte

Zo wie zo heb je op het eiland veel ruimte op het strand. Maar vooral in deze tijd biedt het strand de ruimte voor auto’s. Er wordt flink gescheurd langs de vloedlijn. En mocht je denken dat het vooral jonge jongens zijn die dit leuk vinden, we werden bijna omver gereden door een jeep met vier meiden. Of deze vier meiden allemaal zussen uit een gezin waren, weten we niet. Ze droegen geen mondkapjes. En we dachten dat het eiland bevolkt zou zijn door pensionado’s. Die waren er ook, maar ook opvallend veel gezinnen met jonge kinderen. Dat kan natuurlijk mooi. De onlinelessen kunnen ook op het eiland gevolgd worden. En de ouders kunnen misschien ook wel gewoon doorwerken.

Uit eten

Alle restaurants zijn gesloten en we kunnen onze culinaire kwaliteiten goed beoefenen in onze prachtige keuken. Maar het is toch vakantie en dan wil je de regionale keuken ook uit proberen. Dat lukt. We kunnen bij ik weet niet hoeveel tentjes eten bestellen. We doen een gok en klokslag half zeven staat de restauranthouder aan de deur met een uitgebreide maaltijd. Het smaakt ons goed en het lijkt zo echt wel een beetje op uiteten. Het is teveel en het is onze laatste avond. Dat is jammer want niets is erger dan eten weggooien. We waren er een weekje uit, coronaproof.