Rowan Marijnissen: 'Ik voel me geen held, ik doe mijn werk

'Ik voel me geen held, ik doe mijn werk.'

Bij vlagen was het een oorlogssituatie, op de IC. "Veel collega’s zien het zo: een moderne oorlog met een onzichtbare vijand, het coronavirus. Zeker in de ergste dagen, in maart en april. Ik herinner me een van de eerste patiënten, een Brabantse man van 47 met benauwdheidsklachten. Aan het begin van mijn dienst maakte ik een praatje met hem. "Als ik er zo vanaf kom", zei hij, "mag ik in mijn handen knijpen." "Nou, dat mag u zeker", antwoordde ik."

Rowan Marijnissen (30) is ICVerpleegkundige in het ETZ en voorzitter van V&VN IC "We twijfelden of deze meneer wel op de IC moest liggen: hij was niet vitaal bedreigd. Hij had nog makkelijk op de verpleegafdeling kunnen liggen. Tot ik hem hoorde hoesten. Keihard, en heel lang – die hoest kwam van heel diep. Oooeeeh, dacht ik. Even later kreeg hij opnieuw een hoestbui en verslikte zich bij het innemen van twee tabletjes paracetamol. Hij braakte. Kwam niet meer uit zijn hoestbui. Hij raakte uitgeput en zijn zuurstofgehalte daalde. Nog geen uur na ons gesprek lag deze man geïntubeerd op zijn buik, dus met beademingsbuis. Niemand van ons had verwacht dat hij zo snel overrompeld zou worden door het virus en zo snel zou verslechteren. Een dag later werd hij overgeplaatst. Ik weet niet of hij nog leeft."

Helden

In deze zorgelijke tijden worden zorgprofessionals door de rest van het land gezien als helden. Hoe ervaart ze die bijval? "Dat is superfijn. Meen ik echt. Ik voel mij alleen geen held – ik doe mijn werk. Ik denk wel dat mensen die ver afstaan van onze dagelijkse realiteit op de IC’s geen idee hebben wat er werkelijk speelt. Geen idéé. Patiënten zijn soms onherkenbaar, zelfs voor familieleden. Door de buikligging ontstaat er vocht in het gezicht. Lippen en oogleden kunnen fors zwellen, soms zo erg dat de ogen nog maar moeizaam opengaan. Er kunnen drukplekken ontstaan van de beademingsbuis, de infuuslijnen of een plooi van het laken." "Een man van begin zestig met corona had naast beademingsproblematiek ook ernstige nierfunctie stoornissen. Dialyse was nodig. Door problemen in de bloedcirculatie ontwikkelde meneer ook longembolieën. Zijn situatie was zo slecht dat we hem niet eens konden draaien. We hebben deze meneer in diepe slaap gehouden zodat hij absoluut niks van zijn gezondheidssituatie zou meekrijgen. Ik zeg ‘absoluut’, maar ja, hoe weet je zoiets zeker? Misschien hoort hij toch iets? Daarom blijven wij praten tegen patiënten op de IC, ook tegen deze man. Goedemorgen, ik ben Rowan, ik ga vandaag voor u zorgen, vanmiddag komt uw vrouw op bezoek..." "Het orgaanfalen kan zo ernstig worden dat het leven gewoon ophoudt. We moesten deze meneer afgeven, stoppen met behandeling, op basis van medisch zinloos handelen. Maar de volgende dag was zijn dochter jarig. Moesten we hem laten sterven op de geboortedag van

'Ik voel me geen held, ik doe mijn werk.'

zijn kind? Of zeg je dan: we gaan toch nog vierentwintig verkoopsters kennen me daar goed. Ze zijn superlief uur door? Laat je de patiënt dan niet onnodig lijden? voor me en vragen veel over de situatie op de IC. Ik merk Je probeert afstemming te zoeken bij de familie. Dat is dat ik moet oppassen met verhalen, want ze schieten natuurlijk heel moeilijk – zij willen hun man of hun vader gewoon vol. In het begin voelde ik me wel schuldig: kan überhaupt niet laten gaan. We besloten om de situatie dit wel? Urenlang in een winkel rondlopen? Moet ik niet nog vierentwintig uur aan te zien. Uiteindelijk ging thuisblijven? Maar het is mijn uitje. Mijn schuilplek." meneer toch zelf, onder maximale behandeling en ondersteuning van de vitale functies, op de avond vóór die "Ik belde mijn moeder, een paar weken geleden. Op het verjaardag. Wij hebben niet de beslissing hoeven nemen." einde van het gesprek zei ze: "Jaaa, je vader is thuis." O? Twee banen pijn, en hij is heel erg moe." Oh shit, dacht ik. Mijn vader Meer herinneringen zijn etsend. "Een doodzieke man heeft doorgewerkt tijdens de coronaperiode, en kwam kreeg een beademingsslang ingebracht. Hij wist niet of veel bij mensen thuis om klussen te doen. Ze vertelde hij nog wakker zou worden en vroeg: "Wil je mijn vrouw het zo laat om mij niet ongerust te maken. Mijn vader even bellen en zeggen dat ik zoveel van haar hou?" Toen had dus corona. Mijn moeder maakte zich enorm druk. Ik ik zijn vrouw aan de lijn had, vroeg zij: "Kun je teruggaan was best een beetje streng voor haar, zo van: hoho, papa naar mijn man – en zeggen: ik hou ook van jou?" Ik weer belandt echt niet zomaar op de IC, hij heeft een blanco terug naar die patiënt. Op kritieke dagen gebeurde voorgeschiedenis en is nog niet eens zestig. dat verschillende keren. Dat breekt je op." Ze glimlacht. "Ik kan het wel aan. Ik ben veer Een dag later belde ik mijn moeder opnieuw, tussen de middag, in mijn pauze. Ze zei: “Als krachtig en assertief. Als verpleegkundige op de IC leer je de waarden van het leven kennen. Geluk en verdriet liggen vaak "Je vader voelt zich wel beter." Een uur later stuurde ze een appje: "Ik zit nu op de spoedeisende hulp. Ik heb verpleegkundige op de IC leer je de naast elkaar. Als vaste IC-verpleegkundige heb ik vaak de rol van OVD, Oudste van Dienst. Dan ben je het aanspreekpunt van de benauwdheidsklachten." Godnondeju mam, ik had je net aan de telefoon! Opnieuw wilde ze mij niet ongerust maken. waarden van het leven kennen.” unit, en verantwoordelijk voor de dagstart en Gelukkig mocht mijn moeder naar huis. Ze dagevaluatie. Je coördineert. Je coacht. Door de is inmiddels redelijk hersteld, en mijn vader ook. hectiek was er meestal geen ruimte voor discussie, dat Maar ik heb ze in geen maanden gezien." ging allemaal heel goed - de saamhorigheid was groot." man Guy. Hij is trots op mij. Sinds februari wonen we in ons nieuwe huis. Ik vind het heerlijk om in het weekend Wat heeft-ie dan? "Nou...buikgriep, koorts, diarree, spier

'Dit moet je zien!'

"Ik scan mezelf. Dat klinkt raar, maar onbewust denk je Een oorlogsfotograaf zei lang geleden: "Ik huil niet, dat je zelf onoverwinnelijk bent, hè. Immuun voor de want met tranen in mijn ogen kan ik niet scherpstellen." gevaren van deze oorlog. Ik werk fulltime. Tegelijkertijd "Dat begrijp ik wel. In de heftigste dagen op de IC ben ik voorzitter van V&VN IC. Dat betekent: meedenken heb ik mij wel gerealiseerd dat de realiteit van mijn en meepraten in landelijke overleggen, en als het moet werk en de realiteit van thuis twee uitersten waren. tegenwicht geven als het gaat om de belastbaarheid van Op tv zag ik een heel mooi filmpje over de IC in het IC-verpleegkundigen. Het zijn bijna twee banen. Op een Sint Antoniusziekenhuis in Nieuwegein. Heel veel dingen zeker moment realiseerde ik me dat ik in zestig uur tijd waren voor mij herkenbaar: de blauwe pakken, de bril maar acht uur had geslapen!" en het mondkapje, hoe ze een patiënt gingen draaien, de Mijn schuilplek beademingsmachines. Ik riep tegen Guy: "Kijk! Dit moet "Ontspanning is nodig. Dat weet ik best wel. Voor de je echt even zien!" Hij stond naast me. Ineens keek ik coronacrisis was ik aan het oefenen voor de marathons met zijn blik, met de ogen van een buitenstaander, naar van Rotterdam en Berlijn, maar die zijn nu afgelast. Ik ben wat er allemaal gaande was op de IC. Dit is mijn wereld! ook te moe om te trainen. Ik heb steun thuis, van mijn En toen... Ik schoot vol. Voor het eerst." piepjes van de infuuspompen, het alarm van de naar mijn favoriete woonwinkel in Breda te gaan. De Bron: V&VN Magazine 3-2020 | Tekst: Pieter Webeling