Intensive Care
'Ik voel me geen held, Bij vlagen was het een oorlogssituatie, op de IC. "Veel collega’s zien het zo: een moderne oorlog met een onzichtbare vijand, het coronavirus. Zeker in de ergste dagen, in maart en april. Ik herinner me een van de eerste patiënten, een Brabantse man van 47 met benauwdheidsklachten. Aan het begin van mijn dienst maakte ik een praatje met hem. "Als ik er zo vanaf kom", zei hij, "mag ik in mijn handen knijpen." "Nou, dat mag u zeker", antwoordde ik."
"We twijfelden of deze meneer wel op de IC moest liggen: hij was niet vitaal bedreigd. Hij had nog makkelijk op de verpleegafdeling kunnen liggen. Tot ik hem hoorde hoesten. Keihard, en heel lang – die hoest kwam van heel diep. Oooeeeh, dacht ik. Even later kreeg hij opnieuw een hoestbui en verslikte zich bij het innemen van twee tabletjes paracetamol. Hij braakte. Kwam niet meer uit zijn hoestbui. Hij raakte uitgeput en zijn zuurstofgehalte daalde. Nog geen uur na ons gesprek lag deze man geïntubeerd op zijn buik, dus met beademingsbuis. Niemand van ons had verwacht dat hij zo snel overrompeld zou worden door het virus en zo snel zou verslechteren. Een dag later werd hij overgeplaatst. Ik weet niet of hij nog leeft."
Helden
Rowan Marijnissen (30) is ICVerpleegkundige in het ETZ en voorzitter van V&VN IC
14
Welkom in het ETZ
In deze zorgelijke tijden worden zorgprofessionals door de rest van het land gezien als helden. Hoe ervaart ze die bijval? "Dat is superfijn. Meen ik echt. Ik voel mij alleen geen held – ik doe mijn werk. Ik denk wel dat mensen die ver afstaan van onze dagelijkse realiteit op de IC’s geen idee hebben wat er werkelijk speelt. Geen idéé. Patiënten zijn soms onherkenbaar, zelfs voor familieleden. Door de buikligging ontstaat er vocht in het gezicht. Lippen en oogleden kunnen fors zwellen, soms zo erg dat de ogen nog maar moeizaam opengaan. Er kunnen drukplekken ontstaan van de beademingsbuis, de infuuslijnen of een plooi van het laken." "Een man van begin zestig met corona had naast beademingsproblematiek ook ernstige nierfunctiestoornissen. Dialyse was nodig. Door problemen in de bloedcirculatie ontwikkelde meneer ook longembolieën. Zijn situatie was zo slecht dat we hem niet eens konden draaien. We hebben deze meneer in diepe slaap gehouden zodat hij absoluut niks van zijn gezondheidssituatie zou meekrijgen. Ik zeg ‘absoluut’, maar ja, hoe weet je zoiets zeker? Misschien hoort hij toch iets? Daarom blijven wij praten tegen patiënten op de IC, ook tegen deze man. Goedemorgen, ik ben Rowan, ik ga vandaag voor u zorgen, vanmiddag komt uw vrouw op bezoek..." "Het orgaanfalen kan zo ernstig worden dat het leven gewoon ophoudt. We moesten deze meneer afgeven, stoppen met behandeling, op basis van medisch zinloos handelen. Maar de volgende dag was zijn dochter jarig. Moesten we hem laten sterven op de geboortedag van
