ΟΧΙ «πΠπρΡρΟσΔοΣ»

ΤῊΝ ἘΠΟΧΗΉΗ, ἀγαπητοί μου, στὴν ἐποχὴ ποὺ ζοῦμε, ἐποχὴ πυραύλωνκαὶ διαστημοπλοίων, ἀνάμεσα στὰ ἄλλα παράξενα ποὺ παρατηροῦνταιεἶνε καὶ τοῦτο’ ὅτιοἱ ἄνθρωποι εἷνε δύσκολο πιὰ νὰ συνεννοοῦνται. Διότι οἱ λέἕξεις, ποὺ χρόνια τώρα μεταχειρίζονται, γιὰ νὰ ἐκφράσουν ὡρισμένες σκέψεις τους, ἔπαυσαν πιὰ νὰ σημαίνουν ὅ,τι σήμαιναν παλαιότερα, καὶ ὁ καθένας, λέγονταςὡρισμένες λέξεις, ἐννοεἴ κάτι διαφορετικὸ ἀπ᾽ ὅ,τι ἐννοοῦν οἱ ἄλλοι. Ἐπῆλθε σύγχυσι λέξεων, ποὺ θὰ μᾶς θυμίζῃ τὴ σύγχυσι γλωσσῶν, ποὺ ἔπαθαν οἱ ἄνθρωποι τοῦ ἀρχαίου κόσμου, ὅταν ἔκτιζαν τὸν πύργο τοὺς στὴ Βαβὲλ καὶ ὑπερηφανεύθηκαν, ὅτι ἣ κορυφὴ τοῦ πύργου θὰ φθάσῃ στὰ ἄστρα. Ἢ λέξι,παραδείγματος χάριν, ποὺ εἶνε σήμερα στὰ χείλη ὅλων τῶν λαὧν, Ἀνατολῆς καὶ Δύσεως, εἶνε ἣ λέξι δημοχρατία. ᾿Αλλὰ ἄλλου εἴδους δηυοχρατία ἐννοοῦνοἱ μὲν καὶ ἄλλου εἴδους δημοκρατία ἐννοοῦνοἱ ἄλλοι. Τὰ συστήματα, ποὺ τὰ ὀνομάζουνκαὶοἱ μὲν καὶ οἱ δὲ δημοκρατία, διαφέρουν κατὰ πολὺ τὸ ἕνα ἀπὸ τὸ ἄλλο. Ἔτσι ἣ λέξι δημοκρατία κατήντησε ἕνα εἶδος μάσκας, ποὺ τὴν φοροῦν ὅλοι. Κάτω ὅμως ἀπὸ τὴν μάσχα τῆς δημοκρατίας χρύβονται καὶ ἣ ἀναρχία καὶ ὃ ὁλοκληρωτισμὸς καὶ τὰ πλέον τυραννικὰ καθεστῶτα, ὅπου, ἐν ὀνόματι τῆς δημοχρατίας, κάθε φιλελεύθερη καὶ δημοκχρατιγὴ ἐχκδήλωσι ἀπαγορεύεται. Σὲ πνίγουν μὲ τὸ μεταξωτὸ σχοινὶ τῆς δημοχρατίας καί, καθὼςσὲ πνίγουν, χειροχροτοῦν καὶ

«Απαξ» Η ὀρθόδοξῃ διδασκαλία τονίζει ἐμφανῶς ὅτι ἡ “πᾶσα" ἀλήθεια ἀποκαλύφθηκε ἐφ᾽ ἅπαξ τὴν ἡμέρα τῆς Πεντηκοστῆς». Αὐτὸ ὑποστηρίζει ὁ λόγιος Μητροπολίτης Ναυπάκτου. ᾽ἊΑς ἐπιτρέψῃ ὁ Σεθασμιώτατος νὰ παρατηρήσωμε, ὅτι αὐτὴ ἡ θέσι του εἶνε ἐσφαλμένη. Ἡ λέξι «ἅπαξ» δὲν σημαίνει μόνο «μία φορά», ἀλλὰ σημαίνει καὶ «γιὰ πάντα, γιὰ πάντοτε». Αὐτὴ τὴν ἔννοια ἔχει ἡ λέξι στὸ Ἕθρ. ι΄ 2, Ἰούδ. 8, 5. Στὸ χωρίο ᾿Ιούδ. 8, σπουδαιότατο γιὰ τὴν ἀποκαλυφθεῖσα ἀπὸ τὸ Θεὸ ἀλήθεια, ὁ ἀπόστολος γράφει, «ἐπαγωνίζεσθαι τῇ ἅπαξ παραδοθείσῃτοῖς ἁγίοις πίστει». ᾿Εδῶ «πίστις» ὀνομάζεται ἡ ἀποκαλυφθεῖσα ἀπὸ τὸ Θεὸ ἀλήθεια, ἐπειδὴ εἶνε ἀντικείμενο πίστεως. Ὁ δὲ λόγος, ὅτι «ἡ πίστις», ἡ ἀλήθεια, παραδόθηκςε στοὺς πιστοὺς «ἅπαξ», δὲν σημαίνει, ὅτι παραδόθηκε μία φορά, ἀλλὰ σημαίνει, ὅτι παραδόθηκε «γιὰ πάντα, γιὰ πάντοτε», ἔχει δηλαδὴ διαχρονικὴ ἰσχύ.

Στὴν πραγματικότητα ἡ ἀλήθεια παραδόθηκε σταδιακά, ὄχι μία φορά. Ἕνα μέρος τῆς ἀληθείας παραδόθῃηκε κατὰ τοὺς χρόνους τῆς Παλαιᾶς Διαθήκης διὰ τῶν προφητῶν, πλήρης δὲ ἡ ἀλήθεια παραδόθηκε κατὰ τὸ χρόνο τῆς Καινῆς Διαθήκῆς διὰ τοῦ Υἱοῦ. Στὸ Ἕθρ. α΄ 1 διαβθάζουμε: «Πολυμερῶς καὶ πολυτρόπως πάλαι ὁ Θεὸς λαλήσας τοῖς πατράσιν ἐν τοῖς προφήταις, ἐπ᾽ ἐσχάτου τῶν ἡμερῶν τούτων ἐλάλησεν ἡμῖν ἐν Υἱῷ». Καὶ στὸ ᾿Ιωάν. α΄ 17 διαθάζουμε, ὅτι «ἡ ἀλήθεια διὰ Ἰησοῦ Χριστοῦ ἐγένετο (Ξ ἦλθε)». Βλέπε καὶ Ἰωάν. α΄ 18, ιστ΄ 25, ιζ΄ 26, ιη΄ 37. Στὸν Παῦλο ὁ Χριστὸς ἀποκάλυψε τὴν ἀλήθεια τοῦ εὐαγγελίου πολὺ μετὰ τὴν ἡμέρα τῆς Πεντηκοστῆς (Γαλ. α΄ 11-12).

Λάθος λοιπόν, ὅτι «ἡ “πᾶσα" ἀλήθεια ἀποκαλύφθηκε ἐφ᾽ ἅπαξ τὴν ἡμέρα τῆς Πεντηκοστῆς». Τὴν ἡμέρα τῆς Πεντηκοστῆς καὶ ἐν συνεχείᾳ τὸ Ἅγιο Πνεῦμα ὑπενθύμισε στοὺς ᾿Αποστόλους καὶ κατέστησε καταληπτὰ ὅσα ὁ Χριστὸς τοὺς εἶχε διδάξει κατὰ τὴν τριετία τῆς δημοσίας δράσεώς του καὶ δὲν ἠδύναντο τότε νὰ συγκρατήσουν καὶ νὰ ἐννοήσουν (Ἰωάν. ιδ΄ 26, ιστ΄ 12).

Δγιε Ναυπάκτου! Οἱ Πατέρες διάδαζαν πολὺ προσεκτικὰ τὰ θεόπνευστα λόγια τῆς Γραφῆς. ᾿᾽ἊΑς προσέχωμε καὶ ἐμεῖς τὰ θεόπνευστα λόγια μὲ μεγάλη προσοχή, ὅταν μάλιστα ἁπτώμεθα θεολογικῶν πραγμάτων. Τὸ θεολογεῖν ἐστι σχοινοδατεῖν!

108 ΟΣΤΑΥΡΟΣ ΠΑΡΑΚΑΛΟΥΜΕ Ν᾽ ἈΝΑΝΕΩΣΕΤΕ ΤΗ ΣΥΝΔΡΟΜῊ ΤΟΥ ΠΕΡΙΟΔΙΚΟΥΎ ᾿ ΝΗ