Dirk Vandewiele

De schoenen van Myrddin \ Dirk Vandewiele

‘Nu moet ik stoppen want mijn nagel van mijn linkerhand is kapot,’ zucht Myrddin. De begenadigde flamenco-gitarist heeft net een dik uur de ziel uit zijn lijf gespeeld. De wonderlijke gitaarklanken die hij uit zijn houten instrument tovert zijn het resultaat van jarenlang studeren en proberen. Hoewel hij gezegend is met de muzikale genen van zijn vader Koen De Cauter, een gevierd multi-instrumentalist par excellence, heeft Myrddin zijn eigen weg gemaakt. Hij volgde gitaarles in Andalusië bij grootmeester Gerardo Núñez, doch grotendeels is Myrddin een autodidact. De emoties die hij losmaakt bij de toehoorders overstijgen zijn gitaartechniek: het kenmerk van een ècht artiest! Een felle warme regenbui maakt de rit van Gent naar de Vlaamse Ardennen nog spannender. We willen op tijd zijn voor het privé concert van muzikant Myrddin in het huis van Lucas. Het is een zomerse zondagnamiddag. Door de hevige regen heeft organisator Lucas de microfoon en de stoelen ter elfder ure hals over kop van buiten naar binnen verhuisd. Zijn woonkamer zit vol met gevoelige mooie mensen die schoonheid in de muziek, in de natuur en een alternatieve manier van leven verkiezen boven de gejaagdheid van de digitale dominante wereld van internet. Sommigen herken ik van zien, een paar ken ik persoonlijk: Hadewych, de vriendelijke kunstzinnige tante van de muzikant, Alexander, begeesterd oprichter van de kwaliteitsvolle kaasmakerij het ‘Hinkelspel’ en zelf een accordeonspeler. Het interieur bij Lucas voelt warm aan. De tuin oogt idyllisch: de uitstekend onderhouden moestuin grenst aan een vijvertje tussen bomen en wild gras. Verderop staat een verkleurde woonwagen met terras dat vergezicht biedt op een felgroene weide. De sympathieke huisbaas Lucas, een boerenzoon en veearts van opleiding, ken ik helemaal niet, wel een van zijn goede vriendinnen, Sonja, met wie ik naar hier ben gekomen. Ik noem haar Son, analoog met de Cubaanse muziekstijl uit Santiago de Cuba. Son geeft dans- en yogales, en coördineert culturele activiteiten voor een Afrikaanse federatie hier ten lande. Een creatieve duizendpoot die ik lang geleden ontmoette tijdens mijn actieve jaren als reisorganisator, want Son is ook een wereldreiziger van formaat. Een frêle sterke vrouw en moeder van twee kinderen uit een vroeger huwelijk met een man uit het West-Afrikaanse Guinee. Op een van mijn eenzame wandelingen tijdens de Corona lockdown loop ik Son tegen het lijf langs het water, op het pad aan de achterkant van het rustig gelegen Klein Begijnhof ‘Ter Hoye’. Enkele weken later maken we samen een stevige wandeling buiten de Arteveldestad. Een andere keer rijden we op één dag over-en-weer naar de Hoge Venen, waar we ongewild meer dan vijf uur in de sneeuw stappen. Zou het toeval zijn dat onze wegen elkaar kruisen? Dat wij af en toe in elkaars energie vertoeven? Gedeelde energie is alvast makkelijker om dragen in een wereld waar schoonheid en lelijkheid niet gedijen zonder elkaar, maar waar sommige mensen én goede muziek altijd zorgen dat de schoonheid overheerst. “Myrddin draagt de schoenen van mijn recent overleden vader, zo is hij er ook bij vandaag,” vertelt Lucas ons liefdevol voor de aanvang van het huisconcert.

Op de bank - Dirk Vandewiele

Als (dichte) buur van het Klein Begijnhof ‘Onze-Lieve- Vrouw ter Hoyen’ in de Lange Violettestraat, ben ik een regelmatige bezoeker tijdens een van mijn wandelingen. Tijdens corona tijden, nog meer dan vroeger, trek ik er vaak op uit alleen, met vriend of vriendin om te genieten van de oase van groen en rust, om de hoek, vlakbij de drukke stad. Op papier is Het Gentse Bisdom weliswaar de baas van het begijnhof, in de praktijk wonen er vandaag een heleboel niet persé religieuze mensen. Onbekende tot bekende bewoners van allerlei slag: van ruimtevaarder Dirk Frimout tot radioman Lieven Vandenhaute. Mensen die er bewust voor kozen om te vertoeven in de stilte van de schaduw van het centrum van Gent, in een huis dat je maximaal 66 jaar lang kan bewonen als eigenaar. Hoewel ik in mijn kindertijd overtuigd misdienaar en koorzanger ben geweest, liet ik de katholieke indoctrinatie al meer dan een halve eeuw achter mij. Benevens deze unieke locatie trekt de introverte sfeer die hier al eeuwenlang heerst, mij wel aan. De twee houten banken voor de barokkerk zijn mijn favoriete plek om een boek te lezen, te mijmeren of gewoon de omgeving af te speuren. Zo ontmoette ik op één van die (kerk)banken Andrea, een creatieve bewoonster met beeld en doek én voortrekker van culturele activiteiten in het hof van de ex-Begijnen. Toen ik haar mijn essay ‘De schoenen van Myrddin’ liet lezen, waarin er een korte link naar het begijnhof staat, vroeg ze mij om de tekst te publiceren in deze nieuwsbrief. Veertig jaar lang had ik het voorrecht om de wereld te kunnen bereizen dankzij mijn zelf gecreëerde job in het toerisme, grotendeels voor het internettijdperk. Daarnaast ben ik muzikant, schrijver, fietser, wandelaar, reiziger: een autodidact en levensgenieter. Niet op school geleerd maar onderweg, met een open geest.