Marc Berghmans

Dag Mieke, beste familie van Marc,

In 2007 kwam ik als stafmedewerker bij ACW Brussel-HalleVilvoorde werken. Marc was toen secretaris van ons ‘verbond’.

Ik ervaarde Marc als bijzonder intelligent, maar ook als meevoelend. Je moest bij hem zelfstandig kunnen werken, maar Marc had ook oog voor een ploeg. Hij hielp me met de redactie van de bundel ‘Smoelentrekkers en rode neuzekes’ die ik in opdracht van ACW over sociale zekerheid mocht schrijven voor de lagere school. Marc las veel en onthield ook zo goed als alles, fenomenaal was dat. In Brussel en in het buitenland kregen we gegarandeerd een les (kunst)geschiedenis van hem. Soms kon hij ook wel eens ‘groemelen’, meestal terecht, af en toe wond hij zich te veel op. Hij had zijn principes, zijn sterk karakter.

Aan Brussel leek hij zijn hart verloren te hebben, toch bleef hij er niet wonen. Hij volgde jou, Mieke, naar Leuven. Dat maakte dat we elkaar nog wel eens tegenkwamen, maar niet vaak meer.

Marc schreef over zijn ziek-zijn. Door zijn stijl en zijn optimisme besefte ik misschien te weinig dat hij kanker had, een ziekte waaraan je kan sterven. Na Nieuwjaar hoorden we dat het weleens de laatste weken voor hem en voor jullie samen konden zijn. Ik twijfelde om een sms te sturen, ik betreur nu dat ik dat niet meer deed.

Ook al ging hij al even geleden bij ons met pensioen, ik verwijs nog geregeld naar een quote van Marc. “Elke klacht is een gratis advies”, placht Marc te zeggen tegen beleidsmakers. Ik maak ervan: “Elke beargumenteerde klacht is een gratis advies aan het beleid”, en ik herhaal het nog vaak. Marc drukte zijn stempel en wordt zeker herdacht en levend gehouden.

Wat een verlies dat hij er niet meer is. “Het zijn de goeien die eerst gaan”, neig ik daardoor te zeggen. Marc was écht simpelweg een goeie mens, hij bleef gedreven, onder meer in het Wereldcafé in Leuven. Ook daar zal hij gemist worden.

Veel troost, steun en sterkte bij elkaar gewenst,