Poemas rosalia

Vaite noite, vai fuxindo.

Vente aurora, vente abrindo co teu rostro, que sorrindo a sombra espanta. ___________________________________________________________________ Canta, paxariño, canta de poliña en póla que o sol se levanta polo monte verde polo verde monte alegrando as herbas alegrando as fontes. _________________________________________________________________ Canta paxariño alegre, canta!

Canta, porque o millo medre, canta!

Canta porque a luz te escoite, canta!

Canta que fuxiu a noite.

Nacín cando as plantas nacen, no mes das flores nacín, nunha alborada mainiña, nunha alborada de abril.

Por iso me chaman Rosa, mais a do triste sorrir, con espiñas para todos, sen ningunha para ti.

Desque te quixen, ingrato, todo acabou para min, que eras ti para min todo: miña gloria e meu vivir.

De que pois te queixas, Mauro?

De que pois te queixas, di, cando sabes que morrera por te contemplar feliz?

Duro cravo me cravaches con ese teu maldicir, con ese teu pedir tolo que non sei que quer de min, pois dinche canto dar puiden, avariciosa de ti.

O meu corazón che mando cunha chave para o abrir.

Nin eu teño máis que darche, nin ti máis que me pedir.

Te単o tres pitas brancas e un galo negro, que han de po単er bos ovos andando o tempo.

E hei de vendelos caros polo xaneiro; e hei de xuntar os cartos para un mantelo; e heino de levar posto no casamento e hei... ___________________________________________________________ - Pois, Marica, vai por un neto, que entrementres non quitas eses cerellos e as pitas medrando co galo negro para po単er os ovos e todo aquilo do xaneiro, dos cartos, e o casamento, mi単a prenda da alma, imos bebendo!

Por montes e campías, camiños e espranadas, vén unha pomba soa, soa de rama en rama. _______________________________________

Séguena as pobres crías, sedentas e cansadas, sen que alimento atope para darlles a bicada. ______________________________________ Trae manchadas as plumas que eran un tempo brancas, trae murchas e rastreiras e abatidas as alas. ______________________________________ Ai!, pobre pomba, un tempo tan querida e tan branca, onde vai o teu brillo...?

O teu amor onde anda?

Tecín soa a miña tea, sembrei soa o meu nabal, soa vou por leña ao monte, soa a vexo arder no lar.

_______________________________________ Que tristeza! O vento soa, canta o grilo ao seu compás... ferve o pote..., mais, meu caldo, soíña te hei de cear.

_______________________________________ Cala rula, os teus arrulos ganas de morrer me dan; cala, grilo, sinto negras soidás.

O meu homiño perdeuse, ninguén sabe en onde vai... ______________________________________

Anduriña que pasaches con el as ondas do mar; anduriña, voa, voa, ven e dime en onde está.

Adiós ríos, adiós fontes; adiós regatos pequenos; adiós vista dos meus ollos: non sei cando nos veremos. __________________________________________________________________________________

Miña terra, miña terra, terra onde me eu criei, hortiña que quero tanto figueiriña que prantei. ________________________________________________________________________________

Prados, ríos, arboredas, pinares que move o vento, paxariños piadores, casiña do meu contento.

__________________________________________________________________________________ Muíños dos castañares, noites craras de luar, campaniñas timbradoras da igresiña do lugar. ________________________________________________________________________________

Amoriñas das silveiras que eu lles daba ao meu amor, caminiños entre o millo, ¡adiós para sempre, adiós!

Eu ben vin estar o moucho enriba daquel penedo.

Non che teño medo, moucho; moucho, non che teño medo! __________________________________________

Aquel moucho alí ficando, cal se fose o mesmo demo, fito a fito me miraba cos seus ollos rapiñeiros.

Non che teño medo, moucho; moucho, non che teño medo!

Si a vernos Marica natronte viñeras á festa do Seixo na beira do mar, ti riras Marica, cal nunca te riches debaixo dos pinos do verde pinar.

Á sombra dos pinos, Marica, que cousas chistosas pasaron!, que rir toleirón!

Relouca de arriba, relouca de abaixo, iñamos, viñamos e o bombo …pon!...pon!

As cóchegas brandas, as loitas alegres, os berros, os brincos, os cantos sen fe, todiños peneques, alegres todiños…

E a nosa señora detrás do tonel!

En mi pequeĂąo huerto brilla la sonrosada margarita, tan fecunda y humilde como agreste y sencilla.

_______________________________________ Ella borda primores en el cĂŠsped, y finge maravillas entre el fresco verdor de las praderas do proyectan sus sombras las encinas, y a orillas de la fuente y del arroyo que recorre en silencio las umbrĂ­as.

____________________________________ Y aun cuando al pie de la huella , ella revive y vuelve a levantarse siempre limpia, a semejanza de las almas blancas que en vano quiere ennegrecer la envidia.

En las orillas del Sar

En mi pequeĂąo huerto brilla la sonrosada margarita, tan fecunda y humilde como agreste y sencilla.

_______________________________________ Ella borda primores en el cĂŠsped, y finge maravillas entre el fresco verdor de las praderas do proyectan sus sombras las encinas, y a orillas de la fuente y del arroyo que recorre en silencio las umbrĂ­as.

____________________________________ Y aun cuando al pie de la huella , ella revive y vuelve a levantarse siempre limpia, a semejanza de las almas blancas que en vano quiere ennegrecer la envidia.

En las orillas del Sar

Campanas de Bastabales, cando vos oio tocar mórrome de soidades.

Cando vos oio tocar, campaíñas, campaíñas, sen querer torno a chorar. ___________________________________________

Cando de lonxe vos oio, penso que por min chamades e das entrañas me doio.

Dóiome de dor ferida, que antes tiña vida enteira, e hoxe teño media vida.

Solo media me deixaron os que de aló me trouxeron os que de aló me roubaron.

Non me roubaron traidores, ai! uns amores toliños, ai!, uns toliños amores. ____________________________________________

Que os amores xa fuxiron, as soidades viñeron..., de pena me consumiron.

Paseniño, paseniño, vou pola tarde calada, de Bastabales camiño.

Camiño do meu contento; e en tanto o sol non se esconde, nunha pedriña me sento.

_______________________________________

E sentada estou mirando como a lúa vai saíndo, como o sol se vai deitando.

Cal se deita, cal se esconde, mentres tanto corre a Lúa sen saberse para onde.

______________________________________ Para onde vai tan soa, sen que aos tristes que a miramos nin nos fale nin nos oia.

Que se oíra e nos falara, moitas cousas lle dixera, moitas cousas lle contara.

Pasa río, pasa río, co teu manso rebulir; pasa, pasa entre as floriñas color de ouro e marfil, a quen cos teus doces labios tan doces cousas lles dis.

_______________________________________

Pasa, pasa, mais non vexan que te vas ao mar sen fin, porque entonces, ai, pobriñas, canto chorarán por ti!

Pasa, pasa caladiño, co teu manso rebulir, camiño do mar salgado, camiño do mar sen fin; e leva estas lagrimiñas, se has de chegar por alí, pretiño dos meus amores, pretiño do meu vivir. ______________________________________ Ai quen lagrimiña fora para ir, meu ben, onde ti...!

Quen fixera un camiñiño para pasar, ai de min! ______________________________________ Se o mar tivera varandas, fórate ver ao Brasil; mais o mar non ten varandas, amor meu, por onde hei de ir?

Vente, rapaza, vente, meniña, vente a lavar no pilón da fontiña.

Vente Minguiño, Minguiño vente, douche se non polo demo do dente. _________________________________________________________________

Que auga tan limpa!

Que rica frescura!

Vente a lavar, que é un primor, criatura.

Ai que meniña!, que nena preciosa!

Despois de lavada parece unha rosa. _________________________________________________________________

E este meniño que teño no colo, despois de lavado parece un repolo.

Ai, que tan cuco!

Ai, que santiño!

Ven aos meus brazos, dareiche un biquiño. _________________________________________________________________

Olliños de groria!

Cariña de meiga!

Apértame ben, corazón de manteiga!

Corre, corre a teu pai, Mariquiña, que come cebola con pan e sardiña.

Que pracidamente brillan o río, a fonte e o sol!

Canto brillan...!, mais non brillan para min, non. __________________________________________________________

Cal medran as herbas e arbustos cal brota na árbore a flor!

Mais non medran, nin florecen para min,non. _________________________________________________________ Cal cantan paxariños namoradas cancións!

Mais anque cantan, non cantan para min, non. _________________________________________________________ Cal a natureza fermosa sorrí ao maio que a mimou!

Mais para min non sorrí, para min, non. _______________________________________________________ Si..., para todos un pouco de aire, de luz, de calor...

Mais se para todos hai, para min, non.