mijnsport 45 by Big Bang Agency

mijnsport

#45/ 2014

3,95€

Londen, New York, Rome, Parijs, Brussel,...

DE STAD LEREN KENNEN AL JOGGEND FRANÇOIS GABART

Een superskipper vertelt zijn verhaal TOR DES GÉANTS

Een XXL trail? COLORADO IN EEN BOOTJE

Met de Grand Canyon als hoogtepunt VAN RUGBY TOT DE IJSKAP

Antarctica door de ogen van Richard Parks

mijnsportmagazine.be

De wiNNaaRs

Editoriaal

mijnsport

TOT DE AVOND VALT Het naseizoen is een bijzondere tijd, die heel wat beloften inhoudt. We pikten het werkritme weer op, we trachten de goede voornemens die we tijdens de vakantie maakten waar te maken, we willen zo graag dat hij blijft duren die zomer … die we niet hebben gehad! We willen ook dat het plezier blijft duren. En gelijk hebben we! Sporten is zeker DE beste manier om die conditie te behouden die we na de zomerse rust hadden. Het is ook altijd zo fijn om er even uit te zijn. Dat is een must om onze geest zuurstof te geven. Maar het moet ook haalbaar zijn natuurlijk, anders blijft het bij dromen. Het is niet nodig om naar het andere eind van de wereld te reizen om de gedachten te verzetten. De aangename wandeling om de spijsvertering te bevorderen, de landelijke trail, het fietsuitstapje langs het jaagpad, de bosjogging of het kajaktochtje op het riviertje ernaast… momenten van geluk, met boeiende ontdekkingen als extraatje. Wie de tijd neemt om het landschap in zich op te nemen, om de ogen de kost te geven, wordt bijna onbewust meegevoerd naar andere horizonten en krijgt een verkwikkende energieboost. Dat is onze boodschap voor dit nieuwe werkjaar: sluit je niet op in je dagelijkse routine. Beweeg, maar beweeg vooral goed. Haal er dat uit wat je wil. Wil je een prestatie leveren of wil je gewoon je longen met verse lucht vullen? Wat je aanpak ook is, doe het zoals het moet. Vergis je niet van tempo, vergis je niet van inspanning. En maak je uitstap met de ‘juiste mensen’. Het is echt geen detail: lopen of trappen met iemand die de dingen anders aanvoelt dan jij, vergalt het plezier van allebei. Duik nu in de pagina’s van dit goedgevoelde nummer 45. Het zet voor u nog eens alle weldaden van het water op een rijtje, loodst u mee op de routes van de Tour en van Anjou. Het nodigt u uit voor een kijk in de ingewanden van de aarde, en last but not least, om de laureaten van onze fotowedstrijd te feliciteren. Veel leesplezier!

Denis Asselberghs Hoofdredacteur

Inhoud

INHOUD R

mijnsport

mijnsport MIJN NIEUWS

mijngezondheid #44 12

06 PORTFOLIO

Mannen, vrouwen en uitdagingen

Hoofdredacteur Denis Asselberghs

JOGGING Tips voor city trips

54 SYNDIELY WADE Hoger die lat…

SURFING GIRLS Sportvrouwen, geen poppetjes

SHOPPING Al het nodige om buiten te komen

60 SPELEO Welkom bij Barnabé

ANTOINE ALBEAU 100 km op funboard!

RICHARD PARKS Een Welshman op (glad?) ijs

39 MIJN GEZONDHEID

YANNICK AGNEL Het Amerikaanse avontuur van een Franse zwemmer

TRANSPLANTS Zoete wraak

DU FLOCON À LA VAGUE Een educatieve tocht

29 TROPHÉE MER MONTAGNE De ontmoeting tussen twee werelden

70 HUISGEMAAKT De koekjes van Auriana

MIJN BESTEMMINGEN

PIXPAGES

GRAND CANYON Pas op voor de Lava rapid…

PHOTOAWARDS Zij hebben gewonnen!

ON THE MOVE

76 AVEYRON & LOZÈRE Just for fun, maar welke fun!

DE ETAPE DU TOUR Bittere ernst

ZWITSERSE KAZEN Twee ‘sportieve’ recepten

ANJOU VÉLO VINTAGE Eén groot feest!

GEEN GONDEL VOOR MIJ! Venetië in kajak

42 EEN GROENTJE GETUIGT Mijn heel eigen Anjou…

44 DODTOUR De zeshoek rond, op eigen kracht

MILLET EXPEDITION PROJECT De magische oversteek van vier vrienden

FRANÇOIS GABART Als een vis in het water?

Denis Asselberghs denis@rushmore.be

TOR DES GÉANTS Blijven gaan

DOSSIER H2O

SURFRIDER FOUNDATION Facebook, stem van de oceanen

47 48

AGENDA De winter in het vizier

Verantwoordelijk uitgever Directeur van de publicatie

85 ZOMER EN WINTER… Op droomcruise

Artdirector & layout Emeric de Baré emeric@chello.be Medewerkers Maxime Aubertin, Auriana Beauté, Louise Biron, Paul Chance, Mark De Geest, DSDB Translations, Laurence Dubois, Sébastien Duval, Raphaël Godet, Nolwenn Patrigeon, Jacqueline Reul, Grégory Rohart, Eric Verschueren

Foto’s Shutterstock, Grégory Rohart, Ivan Nastic, Rafael Domeyko, Phil Bence, Jo Franssen, Vincent Delepeleire, Kevin Robert, Auriana Beauté, Maxime Asselberghs, Raphaël Godet, Red Bull Content Pool + Fotobanken : Anjou Vélo Vintage (B. Bechard, L. de Serres, F. Berry) - J. Bernard (FWT) Tor des Géants (P. Celesia, E. Romanzi) L’Odyssée du Flocon à la Vague (P. Tolhier, L. Masurel) - CDT Aveyron & Lozère Surfing Girls (Daher, Poullenot, Conlogue, Dupont) + Archieven : Macif - Antoine Albeau Syndiely Wade - Richard Parks (Antarctic Logistics & Expeditions + Rob Taylor) Trophée Mer Montagne - Média Vendée Globe

Cover © Shutterstock

Advertenties (België & internationaal) Maxime Asselberghs Big Bang Agency +32 (0)498 20 71 95 maxime@bigbang-agency.be Verdeling & administratie info@mijnsportmagazine.be mijnsport is een uitgave van Rushmore Communication Tentoonstellingslaan 424 – b 20 B - 1090 Brussel Belgique +32 2 307 51 56 info@rushmore.be

mijnsport

Als het hoofd meewil, zit alles mee! Twee getuigenissen. Twee persoonlijkheden. Laura en Lonnie. Een ongeval heeft hun fysieke mogelijkheden beperkt, maar ze werden er nog sterker door. Ze legden zich niet neer bij hun lot en verlegden de grenzen van hun gehavend lichaam. Zij zien presteren niet enkel als een weerwraak op dat lot, het is een niet te stuiten drang om 100% te leven. Het is de sport die hun dromen waar maakt en hun moed een boost geeft.

Laura Laakso Het standbeeld van hardloper Paavo Nurmi (9 olympische titels tussen 1920 en 1928) was een must voor de eindfoto. Op de achtergrond, het stadion van Helsinki.

2.500 km fietsen, vijf weken trappen tussen Verbier en Helsinkiâ&#x20AC;Ś daar draaien fervente fietsers hun hand niet voor om. Maar voor deze 29-jarige Finse ontwerpster die nu in Wallis woont, lag dat helemaal niet voor de hand. Ze onderging zes operaties aan de knie en haar rechterbeen is deels verlamd. Dat avontuur was dus een huzarenstukje voor Laura. Op haar tocht nam ze 35 kilo bagage mee. Het gaat niet elke dag even vlot, maar ze bereikt haar doel. Onderweg verzamelt ze middelen voor de Keep A Breast Foundation Europe (KABE) die met artistieke evenementen en educatieve programmaâ&#x20AC;&#x2122;s jongeren wil sensibiliseren voor borstkankerpreventie.

Mijn Hartendieven Lonnie Bissonnette Deze Canadees van 51 raakte in 2004 verlamd na een mislukte sprong, maar basejumpen doet hij nog altijdâ&#x20AC;Ś in een rolstoel! Hij heeft nog net genoeg gevoel in de rechterarm om zijn parachute te doen werken. Zijn naam is geregeld terug te vinden op deelnemerslijsten van internationale wedstrijden. Zo sprong hij in de Chinese provincie Hunan 330 meter hoog van de indrukwekkende hangbrug van Aizhai. Sensatie verzekerd!

mijnsport

Thomas de Dorlodot Weer startklaar! Er is bemoedigend nieuws voor de Belgische paraglider* die op 26 juli lelijk ten val kwam tijdens de Adriatic Circle, een extreme uitdaging die hij samen met zijn teamgenoot Paul Guschlbauer aanging. Het liep bijna rampzalig af voor Thomas tijdens zijn landing in Zwitserland. Door een sterke turbulentie zakte zijn zeil in elkaar terwijl hij nog 25 meter hoog zweefde. Een heuse nachtmerrie was het. Hij hing te laag om zijn parachute te openen, maar wel hoog genoeg om ernstige kwetsuren op te lopen. Het werden uiteindelijk een drievoudige breuk van het heiligbeen, een geplette wervel, drie gekneusde ribben en een beschadigde rechterheup. Onze man trof het uiteindelijk nog. Hij is gemotiveerder dan ooit en herstelt zienderogen. Hij liet trouwens al weten dat hij aan de start zal zijn van de X-Alps 2015!

(*) Thomas, die we tot onze trots tot de zes professionele sporters van onze jury van de mijnsport Photo Awards mogen rekenen.

Mijn Hartendieven

Red Bull Cavemen Meer indoor kan niet! In ons blad komen de ‘onderaardse’ sporten zelden aan bod, maar dat halen we nu in. Op pagina 60 zoomen we in op de speleologie en die toch wel vreemde triatlon in de Grotten van Han (Zuid-België). Red Bull was de peter van het hele evenement. We zijn nu een jaar later en het zal waarschijnlijk niet herhaald worden. Het bestond uit een tijdrit met de mountainbike (350 m), running (250 m) en kajakken (250 m). Het speelde zich allemaal af in de halve duisternis en op verraderlijk terrein. Kers op de taart was een adembenemende death ride naar de rivier. Om een toptijd te halen, was explosiviteit onmisbaar. Even op adem komen tussen de drie proeven, was er niet bij. Het vergde ook veel controle, techniek en dus feilloze concentratie om het hele parcours in sneltempo af te leggen. De zege ging naar Maxime Richard, een Olympisch kajakker, gevolgd door Bart Stienen, ook een kajakspecialist, en Jérôme Richard, de broer van Maxime.

mijnsport

AGENDA

EEN AGENDA

in wit en groen

JULBO TRAIL SESSION: IN HAWAII MET TWEE PROFS Twee keer per jaar organiseert Julbo een zeer exclusieve wedstrijd die naar een droombestemming leidt. De winnaar vordert in zijn favoriete discipline, bijgestaan door een professional. Dat is het principe van de Julbo Trail Sessions. De volgende vindt plaats in Hawaii, van 22 november tot 3 december. Dit keer wordt de laureaat omkaderd door niet één, maar twee coaches van formaat! Het gaat om de Fransman Julien Chorier en de Amerikaan Jason Schlarb, die een trail trip door het eiland zullen begeleiden. En wat een trip: 223 km van zuid naar noord (“from sea to sea”) met een positief hoogteverschil van 8.500 m, drie bivakken en de beklimming van twee vulkanen, de Mona Loa (4.100 m) en de Mona Kea (4.100 m). Tot zover het menu! Het wordt een hele hap. Best te begrijpen dus dat enkel de deelnemers aan een race van de UTMB 2014 zich kandidaat mochten stellen. Dit keer ben je er niet bij. Maar waag gerust je kans voor een volgende Julbo Trail Session, die er zeker komt. Je gaat gewoon naar www.julbo-eyewear.com/fr/10/session-channel.html, en duimen maar… Intussen moet je wel in vorm blijven, kwestie van er helemaal klaar voor te zijn als je uitverkoren wordt! EEN CONCEPT DAT BOOMT Eco-Trails zijn duidelijk in trek. Hun palet van afstanden en ritmes spreekt een zeer divers publiek aan. Er wordt stilaan bezeten op het rugnummer gejaagd. Het is vroeg opstaan geblazen! We raden dus aan om snel in te schrijven voor de Parijse trail van 21 en 22 maart. Dan volgt Oslo op 23 mei en dat is nieuw. En tot slot, Brussel op 13 september. Meer info op www.ecotrail-events.com

WINGS FOR LIFE WORLD RUN KOMT TERUG Het was natuurlijk geen one shot. Het wereldwijde evenement dat Red Bull opzette, krijgt een tweede editie op 3 mei 2015. Het principe blijft hetzelfde: op dezelfde dag leggen joggers in een dertigtal steden op de vijf continenten, gelijktijdig een proef af… zonder de afstand te kennen. Een bezemwagen vertrekt een half uur na de start van het peloton en rijdt tegen 15 kilometer per uur, om onderweg de deelnemers eruit te halen die hij voorbij steekt. Dit jaar was er toch wat tijd nodig om de Ethiopiër Lemawork Ketama in te halen die in het Oostenrijkse Sankt Polen zomaar eventjes 78,57 km aflegde. Het doel is middelen te verzamelen voor een vereniging die aan medisch onderzoek doet. De promotoren hopen op een maximaal aantal inschrijvingen (ongeveer 40.000 in mei). We geven u de lijst van landen die aan de operatie deelnemen. Opgepast, ze is lang… België (Ieper), Frankrijk (Rouen), Duitsland (Darmstadt en Munchen), Zwitserland (Olten), Nederland (Breda), Groot-Brittannië (Silverstone), Ierland (Dublin), Italië (Verona), Oostenrijk (stad nog te bepalen), Noorwegen (Stavanger), Denemarken (Aarhus), Zweden (Oeland), Portugal (Porto), Spanje (Aranjuez-Madrid), Kroatië (Adriatika), Georgië (Kakheti), Polen (Poznan), Roemenië (Boekarest), Rusland (Kolomna-

Mijn Afspraken Moskou), Slowakije (Bratislava), Slovenië (Ljubljana), de Verenigde Staten (Sunrise, FL en Santa Clarita, CA), Canada (nog te bevestigen), Brazilië (Brasilia), Chili (Santiago), Peru (Lima), Australië (Melbourne), India (Sonipat), Japan (Takashima), Taiwan (nog te bevestigen), Zuid-Afrika (Capetown), Turkije (Alanya) en de Verenigde Arabische Emiraten (Dubai). FWT, VRAAG NAAR HET PROGRAMMA! We weten het zeker en skiërs zoals wij kijken er al erg naar uit: de sneeuw zal vallen en de Freeride World Tour gaat voor de achtste keer weer los. Dit seizoen vliegen de koningen van de free ride van de waanzinnigste toppen in vijf gebergtes en vijf landen. De kalender loopt over drie maanden: • Chamonix Mont-Blanc (Frankrijk), 24 januari • Kitzbühel (Oostenrijk), 31 januari • Vallnord Arcalis (Andorra), 14 februari • Alaska (USA), site nog te bepalen, 14 maart • Verbier (Zwitserland), 28 maart FIS, DE HOOGTEPUNTEN De Internationale Ski Federatie (FIS) staat ook in de startblokken voor alle disciplines die onder haar gezag staan. Alpineskiën komt als eerste voor het voetlicht. Na de opening van de World Cup die traditioneel beslecht wordt op de gletsjer van Sölden in Oostenrijk vanaf 25-26 oktober, gaan de meisjes op 15 en 16 november slalommen in het Finse Levi. Daarna steekt het witte cir-

cus de Atlantische Oceaan over, op naar Colorado. De dames nemen het tegen elkaar op in Aspen (USA) en Lake Louise (CAN). In Lake Louise komen ook de mannen aan zet, om daarna naar Beaver Creek, bij Vail, te trekken. Dit is een belangrijke en leerrijke etappe, want de Wereldkampioenschappen van 2 tot 15 februari vinden op die zelfde pistes plaats. Maar laten we niet te ver vooruit lopen. Al wie in aanmerking komt voor de Wereldbeker komt eerst nog naar Europa. Frankrijk geeft de aftrap van deze continentale toer met de mannen in Val d’Isère en de vrouwen in Courchevel (tijdens hetzelfde weekend). De grote finale van de World Cup wordt trouwens ook in de Savoie gestreden, namelijk van 16 tot 22 maart in Meribel. Voor de andere data van de Cup, één adres: www.fis-ski.com. SKI IN PRIME TIME Alpineskiën is sterk verankerd in onze cultuur, maar haalt daarom niet de hoogste kijkcijfers. In de noordelijke landen en zelfs in Duitsland, scoort de biathlon stukken beter. Voor de langlaufers-schutters begint de winter in Östersund, Zweden, op 30 november (tot 7 december). Nog een niet te missen supershow is de ‘Tournée des 4 Tremplins’, die altijd veel kijkers trekt tijdens de feesten. Het gebeurt allemaal op schansen in Duitsland en Oostenrijk, eerst in Oberstdorf op 27-28 december, dan in Garmich op 31 december en 1 januari, om dan de grens over te steken naar Innsbruck op 3 en 4 januari en te eindigen in Bischofshofen op 5-6 januari.

mijnsport

Van water, dromen en overwinnen François Gabart, het interview Surfing girls, afdekken die ogen Antoine Albeau, erg fun, erg board Yannick Agnel, tussen twee continenten Van vlok naar golf, van de zee naar de bergen

12 16 20 22 26

FRANÇOIS GABART

<< Vreemd genoeg kan ik niet zo goed zwemmen

Solo rond de wereld zeilen, zonder assistentie en zonder halte onderweg. Zelden was het woord krachttoer zo goed op zijn plaats. Want dat was ook wat François Gabart eind januari 2013 presteerde, toen hij de zevende editie van de Vendée Globe won. Hij wilde er best met ons over praten. Over racen op de weidse zee, over zijn verlangens, zijn toekomst… Een gesprek.

Raphaël GODET

Drie maanden lang heb ik niet losgelaten. Dat heeft me zelf verrast. Ik dacht niet dat ik zoveel energie had.

Dossier H2O De aankomst in Les Sables d’Olonne ligt al een tijd achter hem. Het leven gaat weer zijn gangetje. Maar toch, hoe voelt een skipper zich die een dergelijke topprestatie neerzette? Ik heb wat tijd nodig gehad om weer in vorm te komen en helemaal in orde te zijn. Dat heeft toch enkele weken geduurd. Ik was dan ook helemaal leeg. Dat is ook logisch want de Vendée Globe duurt lang en vraagt heel veel van een mens.

Op welk moment wist je dat je gewonnen had? Aan de aankomst. Niet eerder? Nee, niet eerder. Hoe was je eerste nacht aan wal? Ik heb zes uur achtereen geslapen! En goed geslapen. Het was super.

Digest FRANÇOIS GABART IN 10 DATA Geboren op 23 maart 1983 1997 > Kampioen van France d'Optimist 2004 > Kampioen van Le Monde Jeune (Tornado) 2007 > Studeert af als ingenieur (INSA Rennes) 2009 > Winnaar van de Skipper Macif selectie 2010 > 2e in de Figaro Augustus 2011 > Winnaar van de Transat B to B 10 november 2012 > Vertrek van de Vendée Globe 27 januari 2013 > Winnaar van de Vendée Globe 13 augustus 2013 > Winnaar van de Rolex Fastnet Race met Michel Desjoyeaux (klasse IMOCA 60)

Het is aangenaam om met hoogtechnologische boten te varen, maar voor mij gaat niets boven het comfort van een leven aan land Je weet toch nog welke tijd je noteerde? Euh… 78 dagen, 2 uren en nog wat… 16 minuten en 40 seconden om precies te zijn. Dat is het! En het duel met Armel Le Cléach?… Dat was geweldig! De strijd is begonnen op de Indische Oceaan, daarna werd het pure wedijver. Drie maanden lang heb ik niet losgelaten. Dat heeft me zelf verrast. Ik dacht niet dat ik zoveel energie had. Dat ik in staat was om dat allemaal te verdragen. Je denkt elke dag dat je het ergste wel gehad hebt en dat je dit of dat niet meer wil meemaken. Maar de volgende dag gebeurt het weer, en nog eens en nog eens… Tot de grote bevrijding, aan de aankomstlijn. Ik was natuurlijk erg opgelucht. De druk is de hele wedstrijd ook erg zwaar. Het houdt nooit op. Ik bleef voor ogen houden dat ik die Vendée Globe door een bagatel kon verliezen. Even iets stoms doen en het is afgelopen … Geloof mij, dat tast je geest en je zenuwen erg aan.

Heel anders dan slapen tijdens de race… Dat kan je wel zeggen. Op zee dommelde ik af en toe in, tien minuten soms en dan nog eens veertig minuten. Hoogstens drie uur na elkaar… maar dat was zeldzaam omdat de boot nooit moe is. En het lawaai aan boord? Het zeil klappert luid. De hele tijd in feite. Het is nooit helemaal stil. Maar daar wen je aan. Je moet trouwens ook goed kunnen luisteren. Als er iets niet klopt, een stuk kapot zal gaan, dan is dat altijd te horen. Daarom moet je ook altijd de oren spitsen. Eerlijk, weer een normaal leven leiden na een dergelijk avontuur, dat moet toch niet gemakkelijk zijn? Ik heb soms gelezen dat ik me beter op mijn gemak voelde op zee dan aan land. Maar dat is echt niet waar. Ik mag dan een zeeman zijn, ik ben op de eerste plaats gemaakt om aan wal te leven. Het avontuur van de Vendée Globe was net zo mooi omdat het maar een tijdje duurt. Het is aangenaam om met hoogtechnologische boten te varen,

maar voor mij gaat niets boven het comfort van een leven aan land (lacht). De familie, de vrienden, het bed, een lekkere schotel… Zo zit ik ineen. Vind je dat de mensen nu anders naar jou kijken? Sinds mijn zege? Ik denk van wel. Het publiek was verrast dat een jonge kerel deze mythische race won (hij was amper 29 – red.). Soms word ik inderdaad herkend, spreken mensen mij aan op straat, groeten mij en dat overkwam me vroeger nooit. Verbaast je dat? Laten we zeggen dat ik er niet echt op voorbereid was, maar het stoort mij ook niet. Het is erg positief. En het brengt trouwens de zeilwereld weer onder de aandacht van de media.

mijnsport

De aankomst in Les Sables d’Olonne na 78 dagen, 2 uren, 16 minuten en 40 seconden.

De Vendée Globe winnen terwijl je nog geen dertig bent, dat is toch klasse, niet? Ik heb dat echt niet zo berekend. Als je klaar bent, moet je ervoor gaan. Wachten haalt niets uit. Dat is mijn filosofie. Toen je over de lijn kwam, heb je gezegd dat je zo je waanzinnigste droom waarmaakte. Waar droom je dan nu nog van? Ik zit nog vol plannen. Je zal wel zien… Heb je dingen over jezelf geleerd tijdens al die weken dat je rond de wereld reisde? Natuurlijk. Op zee denk je om te beginnen al veel na, je stelt jezelf in vraag. Waar sta ik nu? Heb ik er goed of slecht aan gedaan? En op de boot kan je alleen op jezelf rekenen … Dat is duidelijk. Als je in de miserie zit, moet je het alleen redden. Je kan niet op anderen rekenen en van je telefoon moet

je ook niet veel verwachten, want de ontvangst is altijd belabberd als het slecht uitkomt (lacht)!

Wat heb je na de race gedaan? Meteen daarna is een andere race begon, de mediamarathon. Dat is ook

Meteen daarna is een andere race begon, de mediamarathon. Dat was ook erg vermoeiend.

Dossier H2O erg vermoeiend. Ik ben zoveel mogelijk op de aanvragen ingegaan. Daarna heb ik enkele dagen vakantie genomen met mijn familie. Dat heeft ons veel deugd gedaan.

deed ik bijvoorbeeld met Armel (Le Cleach). Ik stuurde hem tweets van op volle zee.

conditie is wel beter dan gemiddeld en dat helpt!

Het is een echt communicatiemiddel? Zeker weten. Ik ga elke dag op Twitter.

Behoorde zwemmen niet tot je lichamelijke voorbereiding? Niet echt. In Bretagne, waar ik train (Portla-Forêt), is er een zwembad met een coach die onze zwemtechniek moet verbeteren. Ik vorder dus beetje bij beetje, maar het is geen must in het werk aan mijn conditie.

Je leek op je gemak met de pers. Waarschijnlijk omdat ik graag over mijn avonturen vertel. Zeilen is een discipline die je moet uitleggen aan het grote publiek. Door de dingen eenvoudig te vertellen mensen doen dro-

En dus zelfs op zee? Zelfs op zee … Het is erg praktisch om te volgen wat er gezegd wordt, wat er gebeurt.

men, dat levert vaak goede resultaten op. Vandaag is communicatie onmisbaar in de beroepssport. Het is belangrijk om dingen met anderen te delen, bijvoorbeeld met filmpjes, foto’s …

zwemmen om de Vendée Globe te winnen? Zeer goede vraag! Ik zou ja zeggen en nochtans wordt van de skippers die zich voor de Vendée Globe inschrijven geen zwembrevet gevraagd.

Je lijkt inderdaad wel dol op de sociale media. Ik ‘like’ en post geregeld op Facebook… Ja, ja, dat vind ik leuk!

Echt? Nee, het is geen basisvoorwaarde, maar het is wel aanbevolen!

En dan Twitter… Dat gebruik ik om anekdotes aan mijn volgers te vertellen (hij heeft er zowat 10.000! – red.) en om mijn zeilmaten wat uit te dagen. Dat

Maar François, moet je eigenlijk kunnen

Kan jij zwemmen in feite? Vreemd genoeg kan ik niet zo goed zwemmen. Ik zwem even goed als de gemiddelde man van de straat, dit wil zeggen eerder gebrekkig. Maar mijn

Als je in de miserie zit, moet je het alleen redden. Je kan niet op anderen rekenen en van je telefoon moet je ook niet veel verwachten, want de ontvangst is altijd belabberd als het slecht uitkomt! De lezers zullen het wel vreemd vinden dat de winnaar van de Vendée Globe niet echt kan zwemmen… Integendeel, zo krijgen mensen die ook niet zo goed kunnen zwemmen misschien zin om zich ook aan de Vendée Globe te wagen (lacht)!

mijnsport Wanneer de beste surfsters ter wereld zich de mooiste beach breaks veroorloven.

SURFING

girls

In de winter plagen ze de zuidelijke golven van verre oceanen. In de zomer komen ze op onze stranden in het schuim bijten. Deze meisjes weten wat ze willen. Surfen is tegelijk hun taal, hun passie en hun levenskunst, 52 weken per jaar. Nolwenn PATRIGEON

Je hebt ze misschien bewonderd aan de Landes-kust, in Seignosse-Hossegor waar de vijfde Surf Swatch Girl Pro werd betwist. Dat is een ASP 6-Star wedstrijd, die in aanmerking komt voor de wereldkampioenschappen. Maar wie zijn die topsportsters van wie het grote talent vaak achter wervende beelden wordt verborgen? Vindt de pers het dan moeilijk om ze au sérieux te nemen? Om dit onrecht goed te maken, maakten wij voor u een reeks portretten zonder glamour en glitter.

BIKINI EN SEXY CLICHÉS De vrouwelijke surfsport heeft het nu eenmaal moeilijk om geloofwaardig te lijken naast de mannelijke surfers. Tijdens gemengde evenementen komen de mannen op de voorpagina en krijgen ze soms zelfs betere voorwaarden. Daar komt nog bij dat de vrouwen meestal twee keer minder verdienen tijdens internationale wedstrijden, ook al ligt hun niveau alsmaar hoger en is hun voorbereiding erg zwaar. In die discipline is er ook altijd die dubbelzinnigheid.

Maar wie zijn die topsportsters van wie het grote talent vaak achter wervende beelden wordt verborgen? Om media-aandacht en sponsors te krijgen, moeten die meisjes blijkbaar niet alleen presteren maar ook nog sexy ogen. De bikini en de clichés van de aanlokkelijke surfster hebben de neiging om te overheersen. Gelukkig brengen ontmoetingen zoals de Swatch Girls Pro de vrouwelijke surfsport

Dossier H2O

Justine Dupont

Johanne Defay

Coco Ho Courtney Conlogue

Dossier H2O

mijnsport positief in de schijnwerpers. Het schouwspel is top en krijgt dus ook een mooie zichtbaarheid. Vier dagen lang meten meer dan honderd deelneemsters zich verwoed met elkaar. Ze worden beoordeeld op de kwaliteit van hun bewegingen en de moeilijkheidsgraad, evenals op hun snelheid en hun kracht. Met een aardige geldprijs als lokkertje, wat altijd meegenomen is.

en haar oom Derek, Wereldkampioen ASP. Coco is niet meer weg te denken uit de huidige surfwereld. Ze staat bekend voor haar aanstekelijk enthousiasme. Ook sociale media zijn haar ding (meer dan 58.000 followers op Twitter!). Onlangs eindigde ze als eerste in de zeer gegeerde Open Las Cabos in Mexico.

DE HOOFDROLSPEELSTERS Het is onmogelijk om alle namen te noemen van zij die in de hoogste sferen verkeren. Ze worden alsmaar talrijker, waarschijnlijk gedreven door dat streven om de erkenning te krijgen die ze verdienen. We beperken ons tot vier sterke persoonlijkheden, met bijzonder veel talent en strijdlust …

Justine Dupont (23) : de ranke en blonde Française staat in de top 20 van de WQS-rangschikking (World Qualification Series). Haar specialiteit zijn de grote golven. Ze slaagde er dan

ook als eerste in om de Belharra te bedwingen, een golf van meer dan 15 meter, die gevormd wordt in de baai van Saint-Jean-de-Luz. Respect, Justine! Johanne Defay (20) : dit meisje uit La Réunion vordert sinds drie seizoenen met grote sprongen. Enkele weken geleden wist ze zich te plaatsen voor de kwartfinales van de Fiji Women’s Pro. Haar fabrieksmerk: vertrouwen, zij die complexloos verklaart: “Ik heb de indruk dat ik als de golven goed zijn, gelijk welke surfster van de Tour kan uitdagen”. Beste tegenstreefsters, knoop het in de oren!

Courtney Conlogue (22) : een fantastische Californische. Deze jonge vrouw is tweevoudig kampioene en titelhoudster. Aan land oogt ze op en top ontspannen, maar eens op het water krijgt ze een feilloze verbetenheid. Ze heeft een grote lichaamskracht en heel atletische stijl en legt een indrukwekkende beheersing aan de dag. Courtney houdt van moeilijke omstandigheden op zee. Coco Ho (23 ans) : zij is Hawaiiaanse. De jongste vertegenwoordigster van de legendarische dynastie werd opgeleid door haar vader Michael, die ooit de Triple Crown won,

Gelukkig brengen ontmoetingen zoals de Swatch Girls Pro de vrouwelijke surfsport positiever in de schijnwerpers, met meer aandacht voor het atletische dan voor het modieuze.

www.swatchgirlspro.com

Dossier H2O

SURFRIDER FOUNDATION

De oceaan is ieders zaak!

Ja, echt ieders zaak, niet alleen van politiekers … die liever de borst niet nat maken! Maar zij werden wel verkozen om te doen wat wij vragen. Het milieu moet dus een topprioriteit zijn, met de klemtoon op de bescherming van onze wateren. Tenslotte moeten die politici waken over ons welzijn (daar kregen ze in ieder geval onze stem voor). Denis ASSELBERGHS

Daarom verdient het werk van de ngo Surfrider Foundation alle aandacht. Deze stichting zette op de vooravond van de Europese verkiezingen van 2014 immers een fantastische campagne op onder de slogan: “Vote for the ocean”. Concreet kon

belangrijke milieukwesties: 1° de circulaire economie, 2° de waterkwaliteit en de gezondheid, 3° het maritiem transport 4° de klimaatswijzigingen, 5° het vrijwilligerswerk en burgerschap en 6° de educatie voor duurzame ontwikkeling.

Via een platform dat met de sociale media verbonden was, kon iedereen de kandidaten vragen stellen over de grote uitdagingen die de bescherming van de kusten en van de zee in het algemeen stelt. iedereen via een platform dat met de sociale media verbonden was, de kandidaten vragen stellen over de grote uitdagingen die de bescherming van de kusten en van de zee in het algemeen stelt. Kwestie van zo een beter idee te krijgen van de mannen en vrouwen die een stem verdienden… of niet! ZES GROTE UITDAGINGEN Dit concept is vlot toe te passen, wat trouwens vaker zou moeten gebeuren. Dat is echte democratie, deze die vragen stelt en duidelijke antwoorden wil VOOR er daden worden gesteld. In dit geval legde de Surfrider Foundation zich toe op zes

STOREND EN NIET ERG RENDABEL De Europese verkiezingen leenden zich uitstekend voor de oefening. Het is immers een verbluffende vaststelling dat 80% (!) van ons dagelijks leven geregeld wordt door wetten, richtlijnen en regels die in Brussel vastgelegd worden. Dit principe van vooraf vragen stellen aan de besluitvormers verdient dus toepassing voor andere nationale, regionale en zelfs gemeentelijke onderwerpen. Het kan over alle thema’s gaan. Maar vooral die dossiers waar politici niet zo dol op zijn, omdat ze storen en weinig (of zelfs helemaal niet) rendabel zijn, zouden op tafel moeten komen. Dat

wil zeggen, alles wat verband houdt met het behoud van de planeet …en in de halfronden waar onze leiders zetelen vrolijk in de onderste schuif wordt gelegd. HUN AFLEIDINGSMANOEUVRES SPOTTEN Dit schrijven en hardop zeggen heeft niets te maken met goedkoop militantisme. We willen gewoon wijzen op een mogelijkheid om iets meer controle uit te oefenen op onze politici, nog vóór ze handelen, zodat we hun eventuele afleidingsmanoeuvres kunnen spotten. En God weet dat ze daar sterk in zijn! Dus, bravo en dank u aan de Surfrider Foundation voor dit schitterend idee.

mijnsport

ANTOINE ALBEAU

“Ik ben een overjaarse tiener van 40” 21 keer was hij al wereldkampioen funboarden. De Bretoen Antoine Albeau is dus veruit de beste windsurfer van de hele planeet. Hij is 42, maar van pensioen wil hij niet horen. Nu toch nog niet. Een gesprek. Raphaël GODET

Daar is je look zeker niet vreemd aan … Lang blond haar, baggy broek, altijd een mooi bruin kleurtje … Zo zie ik er altijd uit! Wie mij kent, zal je vertellen dat ik geen rolletje speel. Ik ben zo in het echte leven. Ik ben een overjaarse tiener van 40 en dat vind ik super! Maar hoe lang wil je zo nog verder doen? Aan pensioen denk ik nog niet. Ik geef me nog twee seizoenen, laten we zeggen. Soms wijst mijn lichaam er wel op dat ik geen twintig meer ben (glimlacht). Je sport is dan ook nogal brutaal … Je hebt gelijk. Het maakt indruk als je ons op tv ziet golfrijden of slalommen, maar je lichaam ziet erg af. De rug, de schouders, de knieën, het hoofd… krijgen veel te verduren. En al dat reizen moet toch ook vermoeiend zijn. Dat hoort erbij. Er zijn overal ter wereld wedstrijden. Jetlags, ik weet er alles van. Maar ik klaag niet. Ik herhaal het nog eens, ik bof erg dat ik van mijn passie kan leven. De rest… Vraagt funboarden veel voorbereiding? Je brengt niet alleen veel uren door op het water, je traint ook hard aan land. Fietsen, mountainbiken, spieroefeningen… Alleen zo kan je de plank rechthouden bij een dergelijke snelheid…

Zo zie ik er altijd uit! Wie mij kent, zal je vertellen dat ik geen rolletje speel. Ik ben zo in het echte leven. Antoine, een jaar geleden behaalde je je 21ste wereldtitel funboarden in het Duitse Sylt. Wat betekent deze zoveelste bekroning voor jou? Het is er nog eentje bij, maar zeker niet de laatste! Winnen is blijkbaar je levensdoel. Dat zeg jij, maar ik win inderdaad vaak. Je bent duidelijk één van de meest bekroonde Franse sporters… maar daarom ben je nog niet erg bekend. Dat is toch jammer, niet? Het is nu eenmaal zo. Sinds ik surf (hij begon op zijn vijfde op het Ile de Ré), heb ik begrepen hoe het werkt. Mijn discipline komt wei-

nig in het nieuws. Dat betreur ik, ja, want dat geeft me het gevoel dat ik minder verdienstelijk ben omdat ik minder in de schijnwerpers sta. Maar door jou kreeg het windsurfen toch meer media-aandacht? De dingen zijn zeker al wat veranderd. We komen iets vaker aan bod. Dat doet plezier. Momenteel kan ik van mijn passie leven en zo vanzelfsprekend is dat niet.

Het maakt indruk als je ons op tv ziet golfrijden of slalommen, maar je lichaam ziet erg af.

Van snelheid gesproken, Antoine. Vertel ons eens over dat record dat je in 2012 op je naam zette in Namibië… (valt in de rede) Ja, dat was toch een fantastische prestatie! 50 knopen en een klets … 52,05 knopen meer bepaald! Dat klopt, 52,05 knopen. Een piek van 96 km/uur! Dat was nogal een sterk staaltje. Waanzinnig gewoon en ik ben er trots op! 96 km/uur op een stuk plank … Wat voel je dan? Dat is heel eenvoudig. Je stapt in je auto, je trekt op tot 90 kilometer per uur en steekt dan meer dan 20 seconden lang je hoofd uit het raam terwijl je rijdt. Kies de vlakste weg en je zal zien… het trilt en maakt een hels lawaai. Dat geeft je al een vrij goed idee! (gelach)

Dossier H2O Is dat record een kroon op je carrière? Ik zou zeggen van wel. Ik heb inderdaad alles gewonnen in mijn discipline. Nu moet ik dat record alleen nog verbeteren. Ik ben dan wel 42, maar snelheid zit mij in het bloed. Kan het dan nog sneller? Maar natuurlijk! Aan hoeveel denk je dan? 100 kilometer per uur, zou ik zeggen. Dit record moet dus wel gebroken worden? Zeer zeker. Dat is zelfs geruststellend. Ik besef dat heel goed en het is des te beter voor de surfsport. Een record dat sneuvelt, bewijst telkens dat de technologie in de goede richting evolueert. Je hebt de lat wel erg hoog gelegd. Misschien, maar met beter weer zou je nog enkele kilometers per uur kunnen winnen. Maar dat wil ook zeggen meer risico’s nemen en jezelf in gevaar brengen. Stelt je dat gerust dat je nog bang bent op zee? Absoluut. Ik ben een mens. Een mens die zijn machine bijna volledig beheerst. Maar het water, dat is een ander paar mouwen… Wanneer zal je ophouden? Surfen is één van de weinige sporten waarin een veertiger een jonge dertiger kan kloppen. Daarom doe ik het nog altijd. Maar ik moet toegeven dat mijn leeftijd me toch dwingt om voorzichtiger te zijn. De hersens volgen goed, maar het lichaam soms wat minder. Maar zolang ik kan, doe ik voort. Wat zou ik trouwens anders doen?

mijnsport

Getuigenis

YANNICK AGNEL

“Ik mis Frankrijk”

Deze getuigenis is in feite een terugblik. Toen we Yannick Agnel ontmoetten, was hij nog volop bezig met zijn Amerikaanse avontuur in Baltimore. Sindsdien kampte de zwemmer uit Nîmes met een rendementsverlies en presteerde hij onder zijn niveau. Teleurgesteld besloot de man met twee gouden olympische medailles en drie wereldkampioentitels om naar huis terug te gaan. Maar toen onze verslaggever Raphaël Godet met hem sprak, was Yannick nog overtuigd dat hij dankzij de fighting spirit van Uncle Sam nog sterker en groter (en hij is al 2,02 meter lang!) zou worden dan ooit. Er zijn van die hardnekkige mythes! opgetekend door Raphaël GODET

Yannick, we willen nu echt graag weten wat voor iemand Bob Bowman is. (lacht) Het loopt gesmeerd met hem! Ik ben nu gewend aan zijn methodes, zijn opvattingen. Het is een coach met een sterk temperament en dat heb ik graag. Waar werken jullie precies aan? We werken aan de waterposities, hoe je bijvoorbeeld best je hoofd houdt. Ik moet nog vorderen op dat vlak.

Hoe zien je dagen eruit? Ik sta elke dag om zes uur op. Ik heb een eerste training van 7 tot 9 uur. Daarna ga ik naar huis en doe ik een lekker dutje. Soms slaap ik twee uur lang, kwestie van te overleven (lacht). Dan is het weer tijd voor een volgende sessie in het water, van 14 tot 16 uur. Van 16 tot 17 uur doe ik spieroefeningen. En dat gaat zo elke dag? Ja, elke dag.

Hoeveel kilometers in het water is dat? Iets minder dan tien (rekent)… ik zou zeggen tussen zeven en acht kilometer. Hoe zijn de installaties ginder in Baltimore? Praktisch, zou ik zeggen. Je hebt alles bij de hand. Dat ze ook ‘trendy’ zijn zoals de Amerikanen zeggen, maakt ons niet zoveel uit.

Dossier H2O

‘

Het voordeel is dat je te voet naar je werk kan … Klopt, ik ben in welgeteld vier minuten aan het zwembad. Dat is handig. En eerlijk gezegd, het is meegenomen dat je ’s ochtends zo lang mogelijk kan blijven liggen. Dat is pas een verkoopsargument! (lacht)

Michael Phelps bracht zijn hele carrière door in Baltimore, met Bob Bowman aan zijn zijde. Kom je hem soms tegen? Ja, we zien elkaar soms. Maar als hij naar het zwembad komt, is dat om te ontspannen, gewoon wat baantjes trekken. Hij wil in vorm blijven. Soms nodigt hij mij ook bij hem thuis uit. Baltimore, dat is zwemmen, maar ook de Ravens, het NFL-team (National Football League). Ga je naar de wedstrijden? Nee, nog altijd niet. Ik zal op het volgende seizoen moeten wachten. Sinds ik in de VS ben is het zwembad, zwembad en nog eens zwembad! Je doet inderdaad niets anders dan lengtes afleggen. Word je dat nooit moe?

Zoveel uren lengtes afleggen… en dan winnen!

Ik moet toegeven dat ik me soms afvraag waarom ik dat doe. Dat is menselijk. Zwemmen is vrij eentonig. Dus heb ik soms twijfels, zoals iedereen.

Gouden medaille op de OS van Londen, op de 200 m vrije slag en de 4 x100 m.

Ik moet toegeven dat ik me soms afvraag waarom ik dat doe. Dat is menselijk. Zwemmen is vrij eentonig. Dus heb ik soms twijfels, zoals iedereen. Maar dat gaat snel voorbij omdat ik weet wat het doel is. Dus blijf je zwoegen, maar je moet volhouden. Op de Spelen of de wereldkampioenschappen zwemmen

besef je dat al die uren training en al die offers de moeite loonden. Daar ben ik echt van overtuigd!

Dossier H2O

mijnsport

Vandaag is Bowman van het toneel verdwenen.

In goede handen voor een (duidelijk ontspannende) massage, tijdens de Austin Grand Prix in Texas.

koopt. Daar doe ik dagelijks mijn inkopen. Wat eet je om vol te houden? Veel roereieren voor de eiwitten, bacon, worsten. Ik eet zeer veel vruchtenslaatjes Ook heel wat muffins, daar ben ik dol op. Maar schrijf dat niet op, want als Bowman dat leest, ga ik eraan! (lacht). Kook je zelf ook? Nee, niet echt. In die biowinkel zijn er veel kant-en-klare gerechten. Dat is echt praktisch.

Je komt terug naar een Frans zwembad voor de nationale kampioenschappen. Sta je te springen? Een beetje wel. Dat zal vreemd zijn. Ik ga geregeld naar huis, maar enkel om mijn ouders en vrienden te zien. Dit keer zal het voor een wedstrijd zijn. Ben je er klaar voor? Ja, geen probleem! Ik heb me goed voorbereid. En in augustus volgen dan de Europese kampioenschappen in Berlijn. Waar mik je op? Toch wel een stuk of zes medailles. Maar alles zal afhangen van de kampioen-

schappen van Frankrijk en van de kwalificaties. Nu je hier bijna een jaar bent, wat is volgens jou het grootste verschil tussen Frankrijk en de Verenigde Staten? De mentaliteit, de denkwijze van de mensen â&#x20AC;Ś (denkt na). En het eten ook! Wat bedoel je? Schandalig vind ik het. Als Fransman hou ik van lekker eten, maar hier is het een culinaire ramp. Ik meen het. Wat doe je dan? Gelukkig is er vlak naast het zwembad een supermarkt die bioproducten ver-

Het grote verschil tussen Frankrijk en de Verenigde Staten? De mentaliteit, de denkwijze van de mensenâ&#x20AC;Ś En het eten ook! Als je aan Frankrijk denkt, wat mis je dan het meest? Mijn familie en mijn vrienden. Er is een tijdsverschil van zes uur, dat maakt de communicatie soms moeilijk. Maar het lukt wel, met Skype en de sociale media. Volg je wat er in je thuisland gebeurt? Natuurlijk. Sinds enkele jaren heb ik de gewoonte om elke ochtend de kranten te lezen. Als ik dus aan het zwembad aankom, heb ik alle info al. Ik weet dus meestal hoe het zit in Frankrijk. Ik heb het dan niet alleen over de sport, ook de politiek interesseert mij erg.

Haast je naar onze nieuwe website WWW.MIJNSPORTMAGAZINE.BE

Schrijf je in op onze newsletter â&#x20AC;Śen volg ons op de sociale media facebook.com/monsportmagazine twitter.com/monsportmag instagram.com/monsportmagazine#

mijnsport

IK BEN WATER RESPONSABLE! …

En jij?

In deze 21ste eeuw kunnen we het niet langer negeren, water is een levensmiddel dat beschermd moet worden. Sinds 2009 maakt de vereniging ‘Du Flocon à la Vague’ er haar stokpaardje van. Elke dag levert ze strijd om daar ieder van ons bewust van te maken, zodat wij ons waterverbruik zouden verminderen. Het is een pedagogische en milieuroeping, maar zonder het moraliserende vingertje dat kan afschrikken. Hier is de aanpak ‘think positive’, gebaseerd op sport en pret. Speel het spel dus mee en word ook Water Responsable! Nolwenn PATRIGEON

LANGS HET WATER… Het idee kwam van Bernard Crépel, vroeger lid van het Franse bultski-team, en Albert Delègue, het intussen overleden Franse topmodel. Allebei zijn ze bezeten van bergen en oceanen. En dus bedenken ze een event om de sport – en de

sporters – meer in de media te brengen, maar met de bescherming van het water als rode draad. Zo ontstaat in 2009 ook de eerste ‘Odyssée du Flocon à la Vague’, in het hart van de Pyreneeën. Het principe: de genodigde atleten volgen de weg die een waterdruppel aflegt. De

route vertrekt in de besneeuwde bergen, volgt de loop van de rivieren, tot in de zee. Onderweg wachten zeer diverse proeven, van een tochtje met een Polynesische prauw tot een nachtelijke oriëntatieloop, langs stand-up-paddle of een via ferrata.

Dossier H2O EEN WATERBRIGADE ALS GEEN ANDER Van meet af aan sluiten grote namen uit de sport zich aan bij het doel van de vereniging. Zij zetten hun bekendheid graag in voor het project. Mathieu Crépel (wereldkampioen snowboarden) en Bixente Lizarazu (wereldkampioen voetbal in 1998 en tussendoor uitstekend surfer) waren de eerste. Vandaag nemen er heel wat deel aan deze ‘Odyssée’ die symbool staat voor de organisatie. Huidige ambassadeurs zijn onder meer Tony Estanguet, Marc Lièvremont, Raphaël Ibanes, Paul Henri Delerue, Ophélie David, Guy Forget, Luc Alphand… en nog veel andere met een indrukwekkende staat van dienst! Deze toppers voelen zich duidelijk aangesproken door de zaak, want de natuur en de natuurelementen horen meestal onlosmakelijk bij de disciplines die ze beoefenen. Ze nemen hun rol

trouwens allemaal erg ter harte. Ze tekenden het Water Responsable Charter, berekenden hun eigen H2Oafdruk en communiceren het hele jaar door over dit thema aan het grote publiek. Soms gaan ze naar scholen, of naar bedrijven. De ‘Odyssée du Flocon à la Vague’ is dan wel een sportgebeuren, maar wil vooral ook informeren. OM DE TOEKOMSTIGE GENERATIES BEWUST TE MAKEN In de steden waar de tocht vertrekt en aankomt, is telkens een gratis animatiedorp ingericht. Daar kan iedereen terecht voor ludieke en didactische workshops. Maar er worden vooral grote middelen ingezet om de jongeren in de scholen te sensibiliseren. Er is een onderwijsluik uitgewerkt om uit te leggen waar en hoe minder water kan gebruikt worden. En natuurlijk ook hoe

minder vervuilen. In het schooljaar 2013-2014 trok de vereniging naar dertig klassen van het basisonderwijs, tien college- en tien lyceumklassen. Dat komt neer op meer dan 2000 scholieren die zo voor het thema werden gesensibiliseerd. Ze werkt ook in bedrijven, om opleidingen aan te bieden om de relatie met water te verbeteren en de H2O-balans op te maken. Deze is trouwens ook beschikbaar voor particulieren op internet en er is zelfs een app voor smartphone. REËEL EN VIRTUEEL WATER Hoe Water Responsable worden? Heel moeilijk is het niet. Eerst is het zaak om te beseffen dat er zoiets als een ‘verborgen watercyclus’ bestaat. Deze cyclus is niet te zien, maar wel nodig voor de productie van voedingsmiddelen, textiel, multimediaproducten, … Momenteel wordt

De genodigde atleten volgen de weg die een waterdruppel aflegt. De route vertrekt in de besneeuwde bergen, volgt de loop van de rivieren, tot in de zee.

mijnsport

Mathieu Crépel (snowboard), één van de eerste die zich voor de vereniging inzette.

Thomas Lievremont (rugby) en de kinderen.

Deze toppers voelen zich duidelijk aangesproken door de zaak, want de natuur en de natuurelementen horen meestal onlosmakelijk bij de disciplines die ze beoefenen.

Een gemotiveerde zanger tussen de sporters: Christophe Willem.

Laat je hart spreken Emmanuelle Joly (surf) op de tokkelbaan.

het dagelijks reëel waterverbruik van één persoon in Frankrijk of België op 150 liter geraamd (om te koken, te wassen, het huis schoon te maken, enz.). Voor het ‘virtueel’ water is dat 4000 liter. Een gids van de vereniging (er is ook een digitale versie) geeft tips om beide hoeveelheden te verminderen. Enkele voorbeelden: twee keer minder vlees eten zou het virtueel waterverbruik met 45% verminderen, het gebruik van debietregelaars in een woning verlaagt het rechtstreekse ver-

bruik met 55%. Wie dit concept van reëel en virtueel waterverbruik onder de knie heeft, kan het makkelijk dagelijks toepassen. Bereken eerst je waterverbruik op de site www.empreinteh2o.com of download de smartphone-app om je H2Oafdruk te bepalen. Dat is een goed begin. Dan moet je alleen nog volhouden, de boodschap overbrengen bij je vrienden, familie, collega’s… en je zal zeer zeker een Water Responsable burger worden!

De middelen die de Odyssée opbrengt, maken mogelijk om drie doelen te steunen: • de financiering van de pedagogische acties van de vereniging in het kader van het Water Responsable programma (ongeveer 1.000€/jaar voor een klas); • zuiverende jerricans kopen voor Afrikaanse gezinnen die geen toegang hebben tot drinkbaar water; • steun verlenen aan de slachtoffers van de overstromingen in de Pyreneeën in juni 2013 (een actie die moet geactualiseerd worden na de vreselijke zomer 2014!). www.dufloconalavague.org

Dossier H2O

TROPHÉE MER MONTAGNE

Enige gelijkenis...

Ze hebben niet dezelfde filosofie en ook niet hetzelfde doel, maar de ‘Trophée Mer Montagne’ en de ‘Odyssée du Flocon à la Vague’ willen allebei atleten samenbrengen die zowel uitblinken op het water als in de bergen. Het idee is van de beroemde zeiler Eric Loizeau, vroeger teamgenoot van Tabarly. Hij roept in 1994 deze informele wedstrijd in het leven. Zijn hoofddoel is heuse legendes uit twee werelden bij elkaar brengen. Tijdens de vier dagen van de ‘Tropheé’ moeten de genodigde ‘sterren’ een reeks proeven afleggen die hun sportief instinct zal prikkelen. Nog een vast gegeven van de edities is dat elk team telkens een M/V van de zee en van de bergen telt. Bij dit duo hoort sinds tien jaar een kind van het organiserende station, kwestie van de lokale bevolking aan te spreken en te motiveren om de deelnemers te komen aanmoedigen. LE CORBIER ALS THUISHAVEN Sinds 2014, het jaar van de 20ste verjaardag, onthaalt Le Corbier de vrolijke bende van de Trophée Mer Montagne. Deze dynamische stad met haar vele infrastructuren ligt in het op

drie na grootste gebied met verbonden skipistes van Frankrijk, Les Sybelles. Dit telt 310 km pistes van 1.150 tot 2.620 meter hoog. Deze winter is een grote nationale trots peter van het hele gebeuren: Jean-Noël Augert, wereldkampioen slalom in 1970 en houder van drie kristallen globes (1969-71-72). Deze grote zeilfan past helemaal bij de geest van de Trophée. ALLEEN MAAR MOOI VOLK Een greep uit de aangekondigde deelnemers voor 2015: skippers Eliès, Gabart en Le Blevec, de mooie Clémentine Lucine, die vijf keer bekroond werd in waterski, mountainbiker Damien Spagnolo, skiër Jean-Pierre Vidal en olympische medaillewinnaar dubbelkajak Franck Adisson. En natuurlijk ook de veelzijdige Luc Alphand en Aurélien Ducroz. Nadat de eerste de wereldbeker alpineskiën op zijn naam schreef, won hij ook de Paris-Dakar met

Eric Loizeau

het fabrieksteam Mitsubishi. Aurélien was nog niet tevreden toen hij twee keer de Freeride World Tour won en schittert nu ook in zeeracen. Op 3 november staat hij aan het vertrek van de 11de non-stop zeilwedstrijd Transat Jacques Vabre met een Class40 en in de kleuren van de Race For Water, een organisatie die zich inzet voor het behoud van het water en de oceanen. EEN ZEER VOORDELIG ARRANGEMENT Nu nog het belangrijkste: de data van de Trophée Mer Montagne 2015. De wedstrijd loopt van zondag 25 tot woensdag 28 januari. Voor de gelegenheid biedt Le Corbier een zeer voordelig pakket aan met een forfait van zes dagen, overnachting en VP-toegang. Info en reserveren op www.le-corbier.com en surf natuurlijk ook eens op www.trophee-mer-montagne.com voor de volledige deelnemerslijst.

Tijdens de vier dagen van de Tropheé moeten de genodigde sterren een reeks proeven afleggen die hun sportief ‘instinct’ volop zal prikkelen.

mijnsport

FOTO 1

De winnende foto’s Enkele weken geleden onthulden wij op onze website de foto’s die de redactie selecteerde om voor te leggen aan de jury. Hier zijn nu de resultaten van deze wedstrijd, waarvoor we meer dan 300 foto’s kregen, soms van zeer hoge kwaliteit. Eerst en vooral, de zes atleten waaruit onze topjury bestond: Ophélie David (skicross, Frankrijk) Anna Frost (trail, Nieuw-Zeeland) Aurélien Ducroz (freeride ski en zeilen, Frankrijk) Cédric Dumont (basejump en wingsuit, België) Thomas de Dorlodot (paragliding, België) Nicolas Favresse (bergbeklimmen, België)

Ophélie

Anna

Aurélien

Thomas

Cédric

Nicolas

PixPages FOTO 4

FOTO 2

FOTO 5

FOTO 16

DE TOP-15 VAN DE JURY De juryleden moesten aan elke foto uit onze selectie een score op 20 geven, volgens hun eigen criteria, om zo tot een totaal op 120 te komen (elementair, mijn beste Albert, 6 x 20 = 120)… De top-15 van de jury, na samentelling van de scores: foto 1 H 1e Sylvain Cochard (104/120) foto 2 H 2e Vincent Rocher (96/120)1 foto 3 H 3e Sylvain Cochard (95/120)2 foto 4 H 3e ex æquo Sam Quintelier (95/120) foto 5 H 5e Albane Eichenberger (91/120) foto 6 H 6e Jean-Pierre Baralo (90/120) foto 7 H 7e Vincent Rocher (87/120) foto 8 H 8ste Clément Berchet (84/120) foto 9 H 9e Aurèle Nicolet (83/120) foto 10 H 10e Sylvain Cochard (82/120) foto 11 H 10e ex æquo Yves-Alain Enndewell (82/120) foto 12 H 12e Marie-Anne Bols (79/120) foto 13 H 12e ex æquo Nicolas Arkipoff (79/120) foto 14 H 14e Vincent Rocher (78/120) foto 15 H 15e Cyril Heurtault (71/120)

FOTO 17

DE FACEBOOK TOP-6 Tegelijk konden onze lezers hun favoriete beelden kiezen via Facebook. De rangschikking volgens deze stemming verschilde wel wat van het klassement van onze sterrenjury. Dit is de online top-6. foto 2 foto 16 foto 17 foto 3 foto 18 foto 19

H H H H H H

1e Vincent Rocher (850 likes) 2e Yves-Alain Enndewell (346 likes) 3e Bastien Perez (340 likes) 4e Sylvain Cochard (176 likes) 5e Jeroen Simoens (115 likes) 6e Florian Colley (71 likes)

(1) Omdat Vincent Rocher de Facebook-stemming won, laat hij dus de tweede plaats van de jurystemming over aan Sam Quintelier. (2) Sylvain Cochard laat de derde plaats van de jurystemming over aan Albane Eichenberger, omdat hij al in dezelfde rangschikking stond met een andere foto. Erg knap, Sylvain!

mijnsport

FOTO 3

FOTO 7

FOTO 8

FOTO 6

FOTO 11

FOTO 9

FOTO 10 FOTO 12

FOTO 14

FOTO 13

FOTO 18 FOTO 15 FOTO 19

PixPages

Wie wint wat? EERSTE PRIJS Sylvain Cochard en Vincent Rocher • Een verblijf van een week voor 4 personen in een tweekamerappartement voor 4/5 personen of in een studio voor 4 personen in de Résidence of de Village Club Pierre & Vacances, naar eigen keuze • Een Sony Xperia Z1 smartphone • Een zonnebril naar keuze uit het Julbo gamma. TWEEDE PRIJS Sam Quintelier en Yves-Alain Enndewell • Een zonnebril naar keuze uit het Julbo gamma • Salomon bagage (een Mountain Life trolley en een Revo rugzak voor de ene, een XL sporttas en een tas met waterdichte neopreentype bekleding voor de ander). DERDE PRIJS Albane Eichenberger en Bastien Perez • Een zonnebril naar keuze uit het gamma Julbo. See you next year ! Wij werken nu al aan de voorbereiding van de mijnsport Photo Awards 2.0, met nog meer geschenken, nog meer winnaars … Maar ssst … Meer daarover tegen eind dit jaar.

mijnsport

Blijven gaan!

De ‘Etape du Tour’ Review Anjou Vélo Vintage De DOD van Daudet Millet Expedition Project De ‘Tor des Géants’ Running in the City Portret van Syndiély Wade Najaarshopping Speleologie met Barnabé Fourgous Richard Parks heeft het nooit koud!

34 39 44 47 48 52 54 57 60 64

TUSSEN PAU EN HAUTACAM…

De reuzen van de aftocht*

Nog vóór de profs trappen op het parcours van de Ronde van de Frankrijk, in zowat dezelfde omstandigheden … daar droomt elke sportrenner toch van. Ja, maar op de weg tussen droom en werkelijkheid wachten enkele reuzen – Tourmalet en consoorten – die zich niet zomaar gewonnen geven. Zonder voorbereiding is het een hopeloze zaak of toch een heel karwei. Eens te meer zullen zowat 2000 dromers het bijltje erbij neer moeten leggen! Paul CHANCE

(*) Leuke woordspelingen die ontleend zijn aan de kronieken die wielerjournalist Antoine Blondin tussen 1954 en 1982 publiceerde.

On the Move Onze correspondent wilde zich wel eens aan die zeer gegeerde ‘Etape du Tour’ wagen (dat is gewoon de gedeponeerde naam). Dit bravourestukje is enkel weggelegd voor de gepatenteerde liefhebbers. De grote voorwaarde is wel een serieuze training vooraf. Want deze editie 2014 deed de reputatie van de 21 vorige alle eer aan. En dat wil wat zeggen!

MET DE BLOEM IN HET GEWEER Het was een flink uitgedunde bende* die de eindstreep haalde op de hoogtes van Hautacam. Ze vertrokken met meer dan 11.000, ze kwamen met 8.453 aan. Minder dan vijf uren voor de eerste: oude rotten of neoprofs met flukse benen. Meer dan elf uren voor de laatste, met iets

afreden in korte mouwen” betreurt JeanBaptiste Wiroth, die actief is in het netwerk van de WTS-The Coaching Company. “In dergelijke omstandigheden smeer je best geen verwarmende olie op je benen, draag je een helm onder je helm, een jasje tegen de regen, lange mouwen of overmouwen. De

Met een gemiddelde fiets moet je op 3 tot 4 uur rekenen. Grapjassen blijven dus beter weg!

De ‘Etape du Tour’, versie 2014 22ste editie, zondag 20 juli • 148 km tussen Pau en Hautacam • Twee grote moeilijkheden: de col van de Tourmalet (17,1 km met een gemiddeld hoogteverschil van 7,3% hoogte 2.115 meter) en de eindklim naar Hautacam (13,6 km met een gemiddeld hoogteverschil van 7,8%) • 13.000 ingeschreven deelnemers, meer dan 11.000 vertrekkers en 8.453 finishers • Gemiddelde leeftijd: 45 • 94 nationaliteiten, 40% buitenlanders • Etappe die het peloton van beroepsrenners aflegt op donderdag 24 juli

zwaardere benen. De eerste helft is (bijna) vlak en (omzeggens) droog. Daarna gaan de hemelsluizen open* boven het peloton. Van aan de voet van de Tourmalet zijn buien, kou en mist het deel van de stoere klimmers op deze route die er altijd bijhoort, al 79 keer sinds de wedstrijd in 1903 in het leven geroepen werd. Dit jaar was de challenge van formaat: hoe onder bakken water van een comfortabele 20 graden overgaan naar amper zes graden, op zomaar eventjes 2.115 meter hoog? “Wie fietst, moet zich aan het weer kunnen aanpassen. Dat is een kwestie van ervaring. Ik heb mensen gezien die de Tourmalet

meeste goed voorbereide deelnemers haalden de finish van de etappe, maar veel andere moesten het erbij laten, door een gebrek aan fysieke conditie of techniek.” HET STALEN ROS HEEFT ZO ZIJN WILLETJE 148 kilometer aanpakken, waarvan meer dan 30 km met een hoogteverschil van meer dan 7%? Dan wordt het debutantenbal een requiem voor het peloton*. Met een gemiddelde fiets moet je op 3 tot 4 uur rekenen. Grapjassen blijven dus beter weg. ”Met minstens twee zeer doelgerichte trainingen per week is het haalbaar: een

mijnsport

korte sessie in de week die bestaat uit intervaltraining, en een sessie in het weekend die alsmaar langer wordt naarmate de ren nadert.” Als de technische basis niet veel voorstelt, is een stage altijd nuttig. Kwestie van beter te leren sturen, de versnellingen te gebruiken, een afdaling onder de knie te krijgen en zelfs te eten… Dat is het recept van Jean-Baptiste Wiroth die het voorbeeld zou geven door te eindigen op een zeer eervolle 1.491ste plaats.

EEN WIJZE BESLISSING 2.115 meter hoog op de Tourmalet zagen sommigen de col niet meer zitten*. Ze stapten liever af dan de afdaling te wagen. Het was een wijze beslissing. Het aantal vallen was niet meer te tellen op deze vochtige glijbaan. Remmen, draaien, in het wiel hangen… dat leer je niet in een handomdraai. Wie echter in de 24 uur vóór de rit nog eens extra oefende, vermijdt teleurstellingen. Zo weet je lichaam ook welke inspanningen het wachten. En de laatste

(inspanning) was niet de minste: de klim die wel korter maar nog steiler gaat, naar Hautacam. Alvorens kennis te nemen van het tracé van de ‘Etape du Tour 2015’ in oktober moeten de veertigers – de hoofdmoot van het peloton - zich goed voorhouden dat het niet volstaat om het hoofd te buigen om er als een echte renner uit te zien. Om de kelk van de overwinning te smaken* moet aan heel wat meer eisen voldaan worden!…

On the Move

Zij waren erbij… “Het zwaarste was de Tourmalet, 17 km aan een stuk in de regen, mist en kou. De afdaling was verschrikkelijk! We verloren minstens 10 minuten om dan nog naar Hautacam te klimmen. Hoe ik mij heb voorbereid? Ik heb 6000 kilometer op de teller staan sinds het begin van het jaar, met 4 tot 5 sessies per week, waaronder uitstappen met nuchtere maag, maar ook met spieroefeningen en zaaltrainingen.” Pascal Billot (Nice), eindigde 2.549e “Ik doe de ‘Etape du Tour’ mee als training voor de triatlon van de Alpen, die eindigt met de beklimming van Alpe d’Huez. Ik heb opgegeven aan de voet van Hautacam, omdat ik mezelf liever wilde sparen voor mijn ander doel. Ik schaaf mijn lichaamsconditie bij in cycli van drie intensieve weken, gevolgd door een week waarin ik actief op krachten kom.” Joseph - Joe - Ghazal (Parijs), niet gerangschikt

De meeste goed voorbereide deelnemers haalden de finish van de etappe, maar veel andere moesten het erbij laten, door een gebrek aan fysieke conditie of techniek

“De ‘Etape du Tour’ is al drie jaar mijn jaarlijks doel. Ik begin met mijn training in januari. Ik rijd 3 tot 4 keer per week uit, wat maakt dat ik aan de start kon komen met 3600 kilometer in de benen. Maar toch denk ik niet dat ik een bergetappe van 180 tot 200 km zou aankunnen. Dat is waarschijnlijk letterlijk te hoog gegrepen voor mij.” Bernard Livet (Nice), eindigde 5.729e “Ik krijg tien maanden per jaar begeleiding van een coach. Voor de hoogteverschillen die we niet hebben in het noorden, werk ik vooral aan mijn kracht en snelheid. Om mij aan de bergen aan te passen, heb ik midden mei een stage gedaan in de Ventoux, en een week vóór het evenement nog één in de Cévennes.” Patrice Sanso (Rijsel), eindigde 7.210e

On the Move

mijnsport

ANJOU VÉLO VINTAGE

Spiegel van de wielersport

De Anjou Vélo Vintage brengt ons hoofd op hol! Tegen een achtergrond van jazz en java fietst de vierde editie een ander tijdperk in, op een ander ritme. Deze ‘retro’ afspraak maakt komaf met het hokjesdenken in de wielersport en voegt er alle gezichten van samen “als een puzzel”: van de aarzelende beginner tot de geroutineerde sporter, via de verzamelaar en de aanhanger van de fixie, zonder de ‘gewone’ wielertoerist te vergeten. Zo krijg je wat volk bijeen, dit jaar waren er 3500 deelnemers. We hebben ze geteld! Paul CHANCE

Wordt Saumur stilaan een pelgrimsoord voor fietsers? Het is als snuffelen in de doos met fietsherinneringen van opa. De Anjou Vélo Vintage herinnert ons aan enkele heilige principes. Dat het stalen ros onsterfelijk en universeel is bijvoorbeeld. HIPHOP, ZEI U? Om deze uitgave 2014 nog specialer te maken, werden drie extra vondsten toegevoegd aan de intussen bekende tochten, retrobeurs, animatie en andere festiviteiten in plunjes van toen: de criteriums, de battles en een raid van 150 km. De eerste zijn een remake van de vroegere

dorpskoersen in lus, om de trui goed te laten zien (de ‘draaimolens’ zoals ze in het fietsjargon heten). Het regent pijpenstelen, maar toch gaan enkele getrouwen de strijd aan om een jeroboam Bouvet Ladubet te winnen en een kus van Miss Maine et Loire te krijgen… wat toch niet niks is! De battles zijn op de confron-

Het gegroepeerd vertrek van de drie tochten: een peloton van 3.400 deelnemers dat zich meer dan 15 minuten lang zal uitrekken!

mijnsport

De Rollapaluza: sprints van 500 meter op vaste fietsen. Ze deden het stadscentrum van Angers volop bruisen.

Ook fan van de Grand-Bi?

Deze broze machine kent zijn gelijke niet om terug te gaan in de tijd! Ze doet ons altijd terugdenken aan ons eerste getrap, toen we kind waren.

Enkele cijfers… Eerst dit: 3.500, het aantal deelnemers aan één van de vier parcours (2.049 voor de ‘Découverte’ van 30 km, 1.101 voor de ‘Balade’ van 55 km, 260 voor de ‘Rando’ van 90 km en 90 voor de ‘Rétro’ van 150 km). 79: het aantal vertegenwoordigde departementen, waaronder Île de la Réunion. 17: het aantal nationaliteiten in het zadel, waaronder Japan. 56: het aantal gemeentes dat bij het hele gebeuren betrokken was. 450: het aantal personen dat voor de organisatie werd ingezet.

De jonge fixies zijn ook van de partij. Er werd een criterium voor hen voorbehouden.

taties tussen hiphoppers geschoeid. Dat worden hier duels tussen fietsers op hometrainers, een nieuwe trend in de stad. En er werd vrolijk op los getrapt op de vooravond van de wedstrijd in het centrum van buurstad Angers. Een derde nieuwigheid is een lange fietsraid van 150 km, waar een kleine honderd rasechte sportievelingen aan deelnamen. Zij kropen in de huid van de eerste velocemen uit de jaren 1870, die wilden bewijzen hoe sterk hun machines wel waren door heel wat kilometers te vreten. ”De meeste mensen die niet met het rijwiel rijden, denken dat dit een zeer vermoeiende oefening is (…). Er moet aangetoond worden dat er met de tweewieler aanzienlijke afstanden kunnen afgelegd werden die veel minder vermoeien dan voettochten, en in veel kortere tijd.”,stond te lezen in ‘Le Vélocipède Illustré’, een wielertijdschrift uit 1889. Dat geldt trouwens vandaag nog.

“Op een Grand-Bi kan ik hellingen tot 6% aan! De afmetingen van de wielen? Net als de fietsframes verschillen ze naargelang de grootte van de gebruiker, van 48 tot 57 inch diameter”, vertelt Marco met een guitige blik terwijl hij zijn reus door enkele avonturiers laat uitproberen. De voorwielen met een diameter van 1,20 m tot 1,54 m geven een idee van het broze evenwicht waardoor dit vreemde rijwiel maar een kort bestaan beschoren was in de wielergeschiedenis. De ‘Grand-Bi’ zou geboren zijn in Engeland, na de oorlog van 1870. Iets meer dan tien jaar later zou de bekende tweewieler hem vervangen. Replica’s van deze nog altijd opzienbarende machines worden gefabriceerd door ambachtslieden en bereden door fervente aanhangers zoals Marco, die niet aarzelt om aan te schuiven naast tegenstrevers met gloednieuwe op en top koolstof tuigen. Van contrast gesproken!

RÉTRO MA NON TROPPO ! “Hier komen alle soorten fietsen aan bod, niet enkel racefietsen”, horen we van een enthousiaste Paul Baruzzo die zelf met een museumstuk rijdt: een Jean-Baptiste Louvet uit 1927. Aan de start van de retrorit van 150 km wordt hij aangemoedigd door een gekostumeerde familie die twee uur later de 30 km zal afleggen op één van de

Een les Grand Bi legt de lat hoog...

On the Move 600 fietsen van vóór 1987, die de organisator restaureerde en ter beschikking stelt. Wat verder bouwt Louis Rustin, achterkleinzoon van Louis-Désiré Auguste Rustin – uitvinder van de beroemde Rustine – zijn stand op, naast deze van de Brooks zadels, van Solex en van de Pashley fietsen… Of hoe deze bijeenkomst op de vredige oevers van de Loire nieuw aan oud koppelt. En dat spreekt ook jongeren aan! Dit jaar sloot de onstuimige ‘fixie’ gemeenschap zich aan bij de gezinnen, toeristen, verzamelaars en andere aficionado’s van het rijwiel. Ligt de toekomst van de fiets in zijn verleden? Dat is een pertinente vraag! Veel organisatoren van fietswedstrijden hebben het moeilijk om hun schaapjes bijeen te krijgen, terwijl de Anjou Vélo Vintage verschillende gemeenschappen bij elkaar brengt en vernieuwt door te putten uit zijn geschiedenis. ”Het is een (retro-) ontdekking van de fiets, anders dan anders”, besluit Thierry Gintrand, directeur communicatie bij de ‘Conseil général’ en GO van de Anjou Vélo Vintage. Ja, ja, die geliefde fiets doet ons altijd terugdenken aan ons eerste getrap, toen we kind waren. Fietsen in het spoor van kampioenen met de eigen droom in het hoofd, zondagse uitstappen met het hele gezin, al peddelend ongekende schatten van ons erfgoed ontdekken … Deze broze machine kent zijn gelijke niet om terug te gaan in de tijd!

Dit is de kampioen! “Is het een PX10?” werpt een Engelse wielrenner me toe van op een caféterras. Over enkele minuten start het kampioenencriterium waaraan ik deelneem, naast oude glories van het peloton. Die Britten weten echt alles over het stalen ros. Het is daar dan ook een koninklijke traditie. De Peugeot PX10 is en blijft een referentie in de wielerwereld! Hij werd in de jaren ’60 en ’70 gebruikt door de Peugeot BP ploeg en heel wat grote namen zaten op zijn zadel: Eddy Merckx, Walter Godefroot, Bernard Thévenet, Tony Bracke, Roger Pingeon, om maar enkele te noemen. Maar als we de tweewieler van dichterbij bekijken is de PX10 die speciaal voor dit evenement uit het museum gehaald werd, in feite de PY10 CP uit 1978. De wedstrijddienst van Peugeot maakte dit model speciaal voor de beroeps of particulieren die een topfiets op maat zochten. Helaas volstaat een kampioenenfiets niet om van een anonieme fietser een galasprinter te maken. Tussen de wolkbreuken door zet mijn PY10 alles op alles om derde te eindigen achter twee niet te kloppen Bianchi’s. Ik moet wel vermelden dat David Moncoutié, die zich nog maar pas terugtrok uit het peloton, zo elegant was om zich niet in de strijd te gooien. Régis Delépine, winnaar van Bordeaux-Parijs in 1974 en van enkele touretappes in 1977, en Roland Berland, tweevoudig kampioen van Frankrijk (1968-1980), hadden “vandaag geen goede benen”, zoals de vroegere commentator van TF1, Daniel Pautrat, zou gezegd hebben. En dus kan ik met de bronzen medaille naar huis, met wat hulp van de omstandigheden… en van mijn Peugeot!

De PY10 uit het Peugeot-museum: Reynolds 531 stangen, middenoptrekremmen van Mafac, trapstel van Stronglight, Simplex derailleurs…

De Anjou Vélo Vintage herinnert ons aan enkele heilige principes. Dat het stalen ros onsterfelijk en universeel is bijvoorbeeld.

mijnsport

MIJN EERSTE

Anjou Velo ‘ Vintage

Net als iedereen heb ik de doortrappers de voorbije jaren een nieuwe look zien krijgen. Ze zijn nu echt trendy geworden. Voor mij was dat niet meer dan mode. Tot ik hoorde vertellen over de Anjou Vélo Vintage en me liet meetronen voor deze fantastische reis… in de tijd.

Maxime AUBERTIN

EEN ANDERE TIJD Zondag 29 juni. Ik bied me aan voor de tocht van 30 km. In mijn hoofd klinkt nog het vrolijke ‘Mr. Sandman’ dat de zangeressen van Cherry Swing zo engelachtig vertolkten

op de dansavond gisteren. Hier sta ik dan, omringd door dubbelgangers van Poulidor, Anquetil, Merckx, Hinault en Fignon. Ik ga letterlijk enkele tientallen jaren terug in de tijd. En dat bevalt me prima, zeker met de

charmante wielrensters die zich verkleedden in Mistinguett of in pin-up uit de zestiger jaren … Kortom, hier speelt iedereen het spel mee, groot en klein, jong en minder jong. Het effect is verbluffend. De sfeer ook!

Wie meedoet aan de Anjou Vélo Vintage ontmoet ook toffe mensen.

On the Move

Hier speelt iedereen het spel mee, klein en groot, jong en minder jong. Het effect is verbluffend. De sfeer ook! EEN LEKKER PARCOURS In mijn plunje voor de gelegenheid stort ik me op de 30 kilometer. Dat wordt een dik uur trappen. Althans, dat denk ik. Want in

zijn ‘light’ versie lijkt de Anjou Vélo Vintage erg op een tocht vol leuke verrassingen. Van kastelen tot tussendoortjes, van wijngaarden tot kelders van lokale producenten, … iedereen vordert op het eigen ritme, houdt onderweg al eens halt voor een mooie foto of een glaasje rood en enkele versnaperingen. Dit is gewoon een magische belevenis.

FIJNE ONTMOETINGEN Wie meedoet aan de Anjou Vélo Vintage ontmoet ook toffe mensen. Zoals dat jonge stel met wie ik lunchte op de prachtige site van het kasteel van Brézé. Of die dame ‘van een zekere leeftijd’ met wie ik een handvol kilometers lang kletste, nadat we haar echtgenoot op een grand-bi (met ongelijke wielen) kruisten. Of al die mensen die erg geïnteresseerd leken in het fraaie rijwiel dat Anjou Vélo Vintage me voor de gelegenheid had uitgeleend. Zowel op het parcours als tijdens de vele haltes die de organisatie had ingelast, had iedereen zin om de anderen deelgenoot te maken van zijn of haar geluk, passie, nieuwsgierigheid. Met hulp van wat wijn kan het feest erg folkloristisch worden voor wie dat wil. Zo hoorde ik mezelf plots “Allez Robert, allez Marcel… “ meezingen met een bende jonge dertigers, verwijzend naar

‘Robert & Marcel’, de wijnbouwers bij wie we ons net hadden bevoorraad. Om nooit te vergeten! Zeker weten, dit was niet mijn laatste Anjou Vélo Vintage!

mijnsport

DE RONDE VAN FRANKRIJK

in 465 dagen Precies twee jaar geleden voltooide de Franse beklimmer Lionel Daudet zijn heel eigen Ronde van Frankrijk, de ‘Dodtour’. Bijna 10.000 kilometer legde hij af langs de grenslijn. Vijftien maanden lang trekken, zonder enig gemotoriseerd hulpmiddel: te voet, op de fiets, met de kajak, onder de grond, op zee en natuurlijk, hoog in de bergen… Het ging uiteraard om de sport, maar ook om ontmoetingen en uitwisselingen. Het hele verhaal legde hij vast in een boek en in vier tv-documentaires. Eric VERSCHUEREN

Je neemt een kaart, je legt de vinger op Frankrijk en dan volg je met de ogen de hele omtrek van het land, langs Spanje, Italië, Zwitserland, Duitsland, Luxemburg en België … In zijn jeugd heeft Lionel Daudet, één van de beste Franse bergbeklimmers van zijn generatie (2 keer ‘Piolet d’or’ een soort van ‘gouden schoen’ voor bergbeklimmers), dat zeker zo vaak gedaan. Zo zetten kinderen de dromenkooi open en scherpen ze hun drang naar avontuur. Maar bij dit kind

bleef het idee kiemen. En wat moest gebeuren, gebeurde. Hij stortte er zich in. Eerst alleen, met de logistieke hulp van zijn vrouw. Daarna kreeg hij soms het gezelschap van enkele boezemvrienden of stapte al eens een vreemde met hem op. Vertrek op de Mont Blanc op 11 augustus 2011, aankomst op hetzelfde symbolische punt op 15 november 2012. De lus is rond. Tussen de twee liggen 465 dagen ‘Dag Frankrijk’. Meer dan 300 intensief actieve dagen, de rest

gevuld met de voorbereiding van wat hem de volgende uren wachtte. “BELGIË? HEERLIJK!” Het lijkt een spelletje, maar is dat hoegenaamd niet. Lionel Daudet wilde langs deze omzeggens ongerepte kamlijnen trekken die vaak worden aangeduid als grenzen tussen twee landen die een zelfde bergmassief delen. Hij wilde mensen ontmoeten, zijn land beter leren kennen. De ideeën van gelijkheid, vrijheid en

“Het verhaal van een ventje dat langs de grens en de kuststreek liep, maar het was vooral een gezamenlijk avontuur dat mij deed beseffen dat Frankrijk een fantastisch land is.”

On the Move Te voet, op de fiets, met de kajak, onder de grond, op zee en natuurlijk op de toppen van de bergen.

mijnsport broederlijkheid weer in de praktijk brengen, die volgens hem ”te veel mensen verwaarlozen of vergeten”. Proeven van de natuur en haar bewoners. ”De Dodtour was het verhaal van een ventje dat langs de grens en de kuststreek liep, maar het was vooral een gezamenlijk avontuur dat mij deed beseffen dat Frankrijk een fantastisch land is.” Dat verklaarde Lionel Daudet bij zijn aankomst.

Pyreneeën, was het op de tanden bijten. Er kwam al eens minder schot in. Hij ontsnapte zelfs ternauwernood aan een echt schot, toen jagers in de Ardennen hem voor een doelwit aanzagen. En dan was er die knallende donder die de Dodtour rampzalig had kunnen doen aflopen. Toen hij in de Alpen zijn Graal dicht naderde, werd Lionel Daudet onrechtstreeks door de bliksem getroffen. De schicht sloeg in

Een tocht van 66 weken, soms samen met boezemvrienden, soms met een metgezel van een dag.

Het gaat in die trant verder als hij naar zijn mening over de Frans-Belgische grens wordt gevraagd: “Het is erg afwisselend, heerlijk gewoon. De Fransen kennen het uiteindelijk niet goed. Dat is jammer! Ik heb echt wondere plekken ontdekt. De landschappen zijn mooi divers en ademen vaak geschiedenis. Op het stuk dat ik aflegde met de MTB, te voet of zelfs met een opblaasbare kajak heb ik prachtige groene kaders gezien en daarnaast nog heel fraaie getuigen van industrieel weefsel.” GETROFFEN DOOR DE BLIKSEM Veel rusten was er uiteraard niet bij op de tocht. Op de hoogste stukken, zoals in de

zijn rug in en verliet zijn lichaam langs zijn voet. Zijn windjekker werd verkoold en hij hield er een brandwonde van twee centimeter op de rug aan over. EEN MAAND OM WEER MET DE VOETEN OP DE GROND TE KOMEN Hij geeft zelf toe dat hij vrij bruusk zijn gewone leven weer moest opnemen. Hij kreeg de tijd niet om geleidelijk weer te wennen tussen zijn aankomst op de Mont Blanc en zijn terugkeer naar huis. Hij werd onmiddellijk in de dagelijkse gang van zaken geworpen. “Ik heb ruim een maand nodig gehad om te beseffen dat het voorbij was,” vertelt de bergbeklimmer. “Daarna had ik niet echt heimwee meer

De man met de acht geamputeerde tenen Lionel Daudet, 45, kende in zijn leven als alpinist een pijnlijke periode die hem fataal had kunnen zijn. Het gebeurde in 2002. Dod (zoals zijn bijnaam luidt) bleef negen dagen vastzitten in een kloof op de noordkant van de Eiger. Negen dagen lang opgerold in zijn slaapzak. Weer beneden moeten de artsen acht tenen amputeren. Ze waren helemaal bevroren. Deze periode maakte een kras op de ziel van de klimmer. Hij bekijkt het bergbeklimmen vanaf dan anders. Gewaagde solotochten zijn voortaan uit den boze. Zoals hij zelf zegt, “ik had mijn eigen innerlijke berg bereikt”. Hij hoeft niet meer hoger te gaan. Hij wordt nu avonturier-verkenner. Samen met Isabelle Autissier zet hij koers naar Antarctica, op ontdekking van de poolbergen. Op al zijn tochten probeert hij zijn milieu-afdruk zo klein mogelijk te houden en kiest hij voor de minst vervuilende toegangswijzen. Deze ingenieur van opleiding die later ‘sporter-filosoof’ werd, gaat zelfs schrijven. Het boek over de Dodtour is zijn derde. Als om de nieuwe koers in zijn leven duidelijk te maken, heette het eerste ‘Montagne intérieure’ (Innerlijke Berg)…

naar alles wat ik had beleefd tijdens die grenstocht. Ik werd snel in beslag genomen door mijn boek dat begin februari 2014 moest verschijnen bij Stock, als het beknopte geografische, menselijke en sportieve relaas van mijn belevenissen.” Verder nog projecten? “Nog niet echt, hoewel ik niet denk dat ik ooit nog aan dergelijk groots project als de Dod Tour begin. Ik zou deze winter graag weer naar de Alpen trekken, om mooie toppen aan te doen. Maar dat zal korter zijn. En niet te snel. De huidige mode van snelle beklimmingen spreekt mij inderdaad niet aan.”

On the Move In zeven jaar tijd werden zowat vijftig expeditiedromen waar dankzij een beurs van Millet en zijn partners. De lichting van 2014 is nu ook bekend. De vakjury van gebergteprofessionals en het publiek (via Facebook) hebben hun keuze gemaakt: op de elf dossiers van de preselectie kregen er zeven het licht op groen. De voorkeur ging vooral naar ‘Handi Cap au Large’. België is voor het eerst bij de gelukkigen en kreeg meteen veel lof. Belangrijk is dat het MXP (van ‘Millet Expedition Project’) voor het eerst zijn grenzen openstelde. Op de zestig inschrijvers dit jaar kwam ruim de helft uit Frankrijk. Dat is normaal, want daar staat ook de wieg van deze wedstrijd. De rest kwam uit zowat de hele wereld. Op de eretabel staan dus Spanjaarden, Iraniërs en kijk… een Belgisch team. DE LAUREATEN Handi Cap au Large: vier maten – onder wie paraplegiepatiënt Vincent – willen de Alpenboog oversteken. Ze zijn allemaal

MILLET EXPEDITION PROJECT

En de winnaars zijn... bezeten door paragliding en natuursporten en zullen van de Oostenrijkse Alpen naar de Middellandse Zee trekken. Hoe? Met zeilschermen en handbikes. Vertrek in Liezen, aankomst in Monaco.

Eerste beklimming van de Nanga Parbat: deze Pakistaanse bergtop staat bekend als één van de zwaarste van het clubje 8.000’ers. Hij werd nooit eerder in de winter beklommen. Drie zeer ervaren Iraniërs gaan de uitdaging aan. Across Antarctica: twee Parijse advocaten die beslagen zijn in ultratrail en witte woestijnen, wagen zich aan de oversteek van Antarctica, over de Zuidpool. Dat wil zeggen 18.000 km op de ski’s, zonder assistentie. Bestemming Tian Shan: twee jonge Françaises willen te voet, te paard en met speedflying van Almaty, in Kazachstan naar Issyk Kul, in het noorden van Kirgizistan, reizen. Van Tanger naar de Kaap: weer reizen zoals reizen moet, dat is zowel de droom als het doel van een Franse journaliste die Afrika te

voet zal doorkruisen langs de westkust. Een tocht die zes tot acht maanden zal duren. Op naar de piek… zonder naam: het is alleen bekend dat hij 6.738 meter hoog is en ergens in Nepal ligt… Twee Spanjaarden, een jongen en een meisje, gaan ervoor. Ook dit zal een (naamloze?) primeur zijn. Chadar Frozen River: de Belg Patrick de Smet zal samen met drie boezemvrienden die hij al lang kent (allemaal multisporters en vertrouwd met lange trektochten) de ijsrivier Chadar volgen tot Zanskar, in de Himalayavallei. In twee tot drie weken tijd zullen ze in totaal 240 km moeten afleggen. Onze vier gezworen kameraden zijn van plan om contacten te leggen met de Zanskari die de hele lange winter door volledig afgesneden zijn van de wereld: acht maanden sneeuw, kou en mist. Voor alle details over deze projecten, en ook de verhalen over de mooiste expedities: www.millet-expeditionproject.com

Welkom in Zanskar, een uitstekende remedie tegen de ijdele drukte in onze overbevolkte landen …

Vincent en zijn drie kameraden klaar voor een fantastische oversteek van de Alpen.

mijnsport

DE TRANEN

van de reuzen

De ‘Tor des Géants’ is één van de zwaarste trails ter wereld. De route van deze sportieve uitdaging is 336 kilometer lang en loopt door de Italiaanse bergen, met vertrek en aankomst in Courmayeur. Deze trekking spoort op en top met de huidige trend in running. Het moet altijd maar langer, waanzinniger. En dit keer liep het slecht af. Tijdens de vierde editie, in september 2013, was de dood op de afspraak. Gelukkig komt dit maar heel zelden voor. Eric VERSCHUEREN

In de eerste nacht kwam Yuan Yang, één van de 706 deelnemers, ongelukkig ten val tijdens de doorregende afdaling van de Col Crosatie. Door de klap tegen de rotsen liep hij een zwaar hersenletsel op.

De hulpdiensten waren er snel bij, maar de 43-jarige Chinees overleed ten plaatse. Dat was uiteraard een grote schok. Zoiets verwacht niemand die aan de start van een ultratrail komt. De discipline is

lichamelijk zwaar, maar meestal hebben de organisatoren alle risicofactoren goed in de hand. Als het tegenslaat (zoals voor Yuan Yang), kunnen ze echter weinig of niets beginnen. Net zomin als tegen de

On the Move

Zeer geconcentreerd en zichzelf sparend in elke fase van de race: de toekomstige winnaar van 2013, Iker Karrera.

pen van aan de start in de regen, de hagel en de sneeuw” legt hij uit. “Ik was bevroren en ik werd bang.” Basta, Cédric geeft het op. “Rondom mij in de opvang zaten andere trekkers die er nog erger aan toe waren dan ik. We wisten dat zij die daarbuiten verder gingen, het bijzonder zwaar hadden, maar we beseften niet hoe ernstig de situatie was. Pas de volgende dag, toen we afdaalden naar de bevoorradingspost (*), hoorde ik dat een renner was gestorven, dat er veel hadden opgegeven of onderkoeld waren.”

lichtzinnigheid van sommigen die over de grenzen willen gaan, alleen maar om per se enkele minuten te winnen of om koste wat kost te eindigen… REGEN, HAGEL, SNEEUW… Daar doet Cédric Hérin niet aan mee. Deze Corsicaan van 38 heeft een goed niveau en is lid van het Team +Watt Endurance Shop. Hij nam deel aan deze gedenkwaardige editie. In 2012 had hij de wedstrijd voltooid met peesontstekingen, hoewel hij goed startte. Een jaar later was hij vol optimisme terug in Courmayeur, gesterkt door de vorige ervaring. Maar dit keer ging het helemaal mis. Na 65 km en 15 uur moest hij de handdoek in de ring gooien, hoewel hij toen nog in de top-40 stond. “We lie-

‘ Enkele cijfers Quelques chiffres • 336 kilometers in één stuk • 24.000 m positief hoogteverschil • 25 cols van meer dan 2000 m • Hoogste top op 3300 m • 706 deelnemers in 2013 (waaronder 38 vrouwen) uit 42 landen • 338 ‘finishers’ • Winnaar: Iker Karrera (Spanje) in 70 uur en 4 minuten

UITERSTE TIJD… 150 UREN Het aantal opgevers was vrij hoog tijdens deze race die in één keer moet afgelegd worden (de chronometer loopt door tot 150 uren, de uiterste tijd die het reglement bepaalt). Het gaat om bijna de helft van de vertrekkers, want er werden in 2013 maar 383 finishers genoteerd. Hoe dat komt? Vaak zijn de spieren niet voldoende getraind of duiken ontstekingen op. De gewrichten, vooral de knieën, krijgen het zwaar te verduren. Vooral tijdens de afdalingen … HET DRAMA VAN DE MERCANTOUR De trailsport moest nog een grotere opdoffer verwerken. Hoewel deze discipline zware inspanningen vergt en zich in een ruw natuurlijk kader afspeelt, zijn en blijven ernstige incidenten een uitzondering. De organisatoren investeren heel

Meestal hebben de organisatoren alle risicofactoren goed in de hand. Als het tegenslaat (zoals voor Yuan Yang), kunnen ze echter weinig of niets beginnen.

On the Move

mijnsport wat in een efficiënte omkadering. Er worden medische attesten gevraagd. Op de controleposten langs de route is vaak een medische hulpdienst ingericht. De fysieke voorbereiding van de renners en de kennis van de omgeving verbeteren jaar na jaar. Toch kan het noodlot soms hard toeslaan. Pure pech. Zoals midden juni 2009 tijdens de ‘Grand Raid du Mercantour’, een ultratrail door de bergen van 82 kilometer. Die nacht overleden drie deelnemers aan onderkoeling. Ze werden verrast door een hagelstorm in de mist. Hun lichamen werden pas de volgende dag in de vroege namiddag gevonden, op een tiental kilometers van de aankomst. De rechtbank achtte de organiserende club niet strafrechtelijk

aansprakelijk, maar deze moest de familie van de slachtoffers wel vergoeden. Nog een race die twee keer een dodelijke afloop kende, is de ‘Grand Raid de la Réunion’ (170 km met een positief hoogteverschil van bijna 11.000 meter). Drie deelnemers vonden de dood, twee in 2002 en één in 2012. De ene kreeg een hartaanval, de andere twee maakten een val. We kunnen deze zwarte lijst afsluiten met de beroemde Australiër Bryan Smith die ziek werd en vervolgens stierf tijdens de Transaustralia 2001, een ultratrail van 65 dagen tussen Perth en Canberra. “HET IS EEN DRUG” De beoefenaars van deze sport zijn meestal goed op de hoogte van deze

dodelijke ongevallen. Dat maakt deel uit van een sport met ‘berekende risico’s’. Maar zoals onze deelnemer aan de Tor des Géants 2013 zegt, werkt dergelijke wedstrijd net als een drug. ”Dit valt buiten alle normen, maar het is fantastisch. Je hebt pijn, maar ook plezier, je huilt, maar voelt je ook erg gelukkig. Er is een dode gevallen. Maar ik kom terug…”

(*) De route van de Tor des Géants telt zeven bevoorradingsposten. Op elke post kunnen de renners zich omkleden, eten, enkele uren slapen. Er zijn ook 42 punten voor een snelle hap, vaak in opvangplaatsen. Deze zijn op de meeste grote trails wereldwijd te vinden.

“Dit valt buiten alle normen, maar het is fantastisch. Je hebt pijn, maar ook plezier, je huilt, maar voelt je ook erg gelukkig. Er is een dode gevallen. Maar ik kom terug…”

mijnsport

Het is een oude gewoonte. Op reis zit mijn joggingoutfit altijd in mijn koffers. Lopen is de beste manier om een sfeer op te snuiven, een omgeving te leren kennen. Dat geldt zelfs voor steden waar het niet zo ‘verstandig’ zou zijn om te rennen, omdat het verkeer zo druk is en er zo weinig groen is. Fout! Wie zoekt, vindt altijd een stukje paradijs. Dat bewijst dit lijstje, dat niet eens volledig is… Denis ASSELBERGHS

NEW YORK Central Park, natuurlijk! Uitgestrekt en perfect om volop te ademen. Maar opgelet dat je niet duizelig wordt want het draait er nogal. En het ziet er vaak vlakker uit dan het is. Hou even halt aan Strawberry Fields, het monument ter nagedachtenis van John Lennon en genoemd naar de beroemde Beatlessong. Nog een tip is een tochtje naar Coney Island voor een verkwikkende

RUNNING in run op het strand langs de pier van Brighton. Wie wel van de stad houdt, kan naar de oevers van de East River tussen Brooklyn en Manhattan bridge, waar Dustin Hoffman zijn footing deed in “Marathon Man”, de angstaanjagende film van Schlesinger.

LONDEN Hyde Park leent zich heel goed voor de oefening, met een lus van 5 tot 6 km langs Serpentine Gallery, Kensington Gardens en Bayswater Road. Nog beter is Primrose Hill in het Camden district. Het is er zeer rustig, vrij weids en het uitzicht op de hoofdstad van Hare Majesteit is adembenemend. Het gaat wel nogal steil. Te steil? Dan is er nog altijd het gastvrijer reliëf van Regent’s Park. Aan de andere kant van de Thames, in de zuidoostelijke voorstad, ligt Greenwich. Niet te missen. Dit is een ideale spot met de tuinen van het Marinemuseum, het Koninklijk Park onder het observatorium en op de hoog-

the city

tes van deze fraaie borough, een gigantische esplanade met een very british grasveld!

ROME Er is natuurlijk de hele sector rond de Villa Medici en de Borghese tuinen. Maar mijn hart - en mijn benen – gaan vooral uit naar het Gianicolo Park, op de top van de Janiculum, die de inwoners van de

On the Move AMSTERDAM Twee mogelijkheden. De eerste ligt centraal, maar is beperkter: het prachtige Vondelpark (waar de marathon door komt). De tweede ligt iets verder, maar is wel landelijker en rustgevender: de groene strook langs de Amstel.

Eeuwige Stad hun ‘achtste heuvel’ noemen. Deze mooie omgeving vol parasoldennen kijkt uit over het Vaticaan en de zeer oude Trastevere-wijk. De grootste troef is de grote rust en kalmte, vergeleken met de rest van de stad. Er zijn zeer weinig auto’s en je kan er genieten van een bijzonder mooi uitzicht op het historisch centrum. Onderweg kom je langs het fraaie standbeeld van Garibaldi en de indrukwekkende Fontana dell’Acqua Paola. VALENCIA Madrid, Barcelona en Sevilla zijn prima locaties om te lopen, maar Valencia heeft extra charme voor de jogger, namelijk de fantastische tuinen van de Turia. Stel je een soort verkeersvrije randzone voor, die aangelegd is in de drooggelegde rivierbedding. Of tien kilometer gras, waterpartijen, palmbomen, rozelaars, geurplanten, rollerpistes, minifootvelden, bruggen en bruggetjes. Overal zijn wegen die uitsluitend voorbehouden zijn voor wandelaars, lopers en fietsers… Er is altijd wel iets te beleven. Op elk uur van de dag en soms tot laat op de avond (er is verlichting), heerst hier een buitengewoon stimulerende sfeer. Echt top! BERLIJN Het is natuurlijk een hele ervaring om langs de Muur te lopen, maar erg comfortabel is het niet. Er is veel verkeer en dus ook vervuiling en het houdt risico’s in voor de kwetsbare lopers die we zijn. Een betere keuze is de Hallesches Ufer op de oevers van een klein kanaal. Ook de randen van de Schlachtensee zijn een aanrader.

PARIJS Keuze zat hier. Een voorbeeld. De Jardin du Luxembourg, het hart van het 14e Arrondissement met zijn 22 hectare groen. De Jardin des Plantes is minder uitgestrekt maar even charmant. Of de zes kilometer Seinekaaien aan de kant van de Nationale Bibliotheek. Ook niet mis is het Champ de Mars, in het verlengde van de Eiffeltoren en het Bois de Boulogne dat nog altijd onmiskenbare troeven heeft, ook al is er te veel volk naar mijn smaak. Wil je het wat groter, luchtiger en verder, kies dan voor Vincennes in het oosten. Je kijkt hier uit over de Lichtstad, in een majestueus landschap tussen kasteel, paardenrenbaan, Cartoucherie, zoo en Lac des Minimes. Het gaat hier op wieltjes, ook te voet. De garantie van een zeer (zeer!) aangenaam uitje.

BRUSSEL Ook Brussel heeft veel te bieden. Eerst is er het Warandepark, tegenover het koninklijk paleis. Het is niet erg groot, maar ligt wel midden in het centrum. In de bovenstad lonkt het meer uitgestrekte Ter Kamerenbos. Dat ligt bovendien in het verlengde van het wondermooie Zoniënwoud. Hou je van klimmen en dalen, dan raad ik drie andere parken aan: Duden, Wolvendaal en Woluwe. Dit laatste is verbonden met een vroegere spoorweg, die er nu niet meer is en doordacht vervangen werd door een verkeersvrije weg van 6 km (ook voor fietsers), die volledig vlak en rechtlijnig is en Stokkel met Oudergem verbindt. Nu moet je alleen nog enkele city trips organiseren … en je uitrusting niet vergeten!

mijnsport

SYNDIELY WADE

“En wat nu?” Altijd durven, soms toegeven, nooit opgeven. Als dat je motto is, dan volgt je levensloop niet de geijkte paadjes. Wie Syndiely Wade wil volgen, is geen rust gegund. Het leert dat het woord ‘onmogelijk’ niet bestaat in de taal van de sport. Probeer het gewoon … Laurence DUBOIS

“Ik ben opgegroeid in Dakar, op een schiereiland dat het uiterste punt van West-Afrika is in de Atlantische Oceaan. Niet meer dan normaal dus dat ik als kind aan watersport deed, zoals surfen. Ook paardrijden deed ik vaak en ik won trou-

wens enkele jumpingwedstrijden. Toen ik in Parijs ging studeren, probeerde ik andere disciplines uit. Maar geen enkele stadssport sprak mij aan. Ik kreeg het benauwd in een zaal zonder daglicht. Ik heb er dus een punt achter gezet. Pas toen

ik in Genève ging werken, heb ik weer aangeknoopt met de natuur … en de sport.” ALS EEN GROENTJE … Syndiely geeft het toe, ze heeft zich een beetje

On the Move tè onbeslagen op haar eerste marathon gestort. Zonder enige voorbereiding! “Ik was begeleidster voor een club, vertelt ze glimlachend. “Toen ik eenmaal in Madrid was, kon ik het echt niet laten om het rugnummer van een clublid over te nemen. Ik leende een outfit van een meisje uit de groep en ging lopen met de ‘basketsloefkes’ die ik toevallig aan had, maar die eigenlijk alleen maar mooi stonden bij mijn jeans. Ik had nog nooit gelopen, geen meter! Ik dacht, ik probeer het en we zien wel. Ik heb vooral alle kleuren van de regenboog gezien. Pijn dat mijn voeten deden! Omdat mijn schoenen niet geschikt waren en voeten onderweg opzwellen, gingen ze al snel spannen. Mijn tenen bloedden. Ik heb er zes uur over gedaan (lacht!). Een nachtmerrie gewoon. Ik ben tijdens de race bij jongens van de club gebleven. Toen ik na 12 km wou stoppen, hebben ze me aangespoord om tot 25 te gaan, en daarna tot 30. Ik was toen iets

Ik heb dat doel nodig, anders vrees ik dat ik niet de nodige motivatie vind om te trainen.

ronder dan nu. Pas daarna ben ik gaan afvallen, want kilo’s zijn de vijand van de marathonloper. Maar ik heb de finish gehaald. Uitgeput natuurlijk, maar ik wist dat ik het nog zou doen, dan wel met beter schoeisel natuurlijk. In een marathon zijn er zoveel kleine details die u het leven draaglijker kunnen maken.” EEN KLAP IN HET GEZICHT! De bal ging aan het rollen. Sindsdien staat de teller van Syn op tien marathons, één per jaar. “Ik heb dat doel nodig, anders vrees ik dat ik niet de nodige motivatie vind om te trainen. Ik ga twee keer per week lopen, anderhalf uur op de ene dag en 10 km of een halve tijdens het weekend. Tot 2012 hebben knieproblemen mij telkens weer parten gespeeld bij mijn voorbereiding.” Je snapt het plaatje, dat Syndiely elke marathon uitliep, dankt ze vooral aan haar wilskracht. “Ook in de

tweede marathon heb ik afgezien natuurlijk, maar enkel aan de spieren. Ik heb nooit letsels gehad, alleen erg zere benen! Het geweldige is dat je hersenen je kunnen redden. Op een bepaald ogenblik neemt je geest het over. Dat geldt voor alle marathonlopers. Zij die vooraan eindigen, beulen zich net zo goed af om snel te vorderen en zonder verpinken over de eindstreep te gaan. Dat is juist zo fascinerend aan de marathon, je vindt er alle niveaus en je komt allerlei mensen tegen. Je brengt zoveel tijd door op de weg. Je kijkt om je heen, vraagt je soms af wat je daar in godsnaam doet. En dan zie je anderen lopen die er nog erger aan toe zijn, soms gehandicapten, en dat doet je heel klein voelen. In New York heb ik ‘handisporters’ op krukken gezien! Wat een klap in het gezicht! Dan denk je echt niet meer aan klagen.”

‘

mijnsport

On the Move

In het begin wil ik altijd eerst eens kijken wat het inhoudt. Maar telkens weer krijg ik de smaak te pakken en wil ik gewoon terugkomen. EEN ANDER VAATJE, HETZELFDE ENTHOUSIASME Tot zover de marathon. Deze 42,195 km die nooit dezelfde zijn en die je tot het uiterste doen gaan. Intussen tapt Syn uit een ander vaatje, dat al even uitputtend kan zijn: raids in team. “Het is helemaal anders, maar even fantastisch. Je wil de andere teamleden niet teleurstellen, je wil niet dat zij moeten boeten als jij sputtert. Weten dat de meiden van hun kant even hard trainen, werkt dubbel motiverend. ‘L’Arbre Vert’ is een multisport-raid voor vrouwen in ploegen van drie. Hij bestaat uit een wedloop, een trekking, een mountainbikerace, een kanovaart en nog enkele andere proeven zoals karabijnschieten en avonturenroutes, naargelang het landschap van het gastland. Dat was vorig jaar het eiland Mauritius en dit jaar Maleisië. In het begin wil ik altijd eerst eens kijken wat het inhoudt. Maar telkens weer krijg ik de smaak te pakken en wil ik gewoon terugkomen. Ik vraag me dus de hele tijd af: en wat nu?” (lacht) DAT SLA JE NIET AF… Syndiely Wade kent niets van langlaufen, maar kan niet weigeren om deel te nemen aan de ‘Trophée Mer Montagne’? Hoe pakt ze dat aan? “Ik ben naar de Franse skischool getrokken om nog snel wat les te krijgen voor de race van de volgende dag! Dat was vorige winter. Vier dagen lang komen alle skidisciplines aan bod, van snelskiën tot toerskiën, via de slalom. En de biatlon. Het niveau ligt vrij hoog omdat ook vroegere Olympische kampioenen deelnemen, zoals Luc Alphand, en berggidsen. Het is ook zeer zwaar. Ik heb leren skiën toen ik 23 was. Ik ben nu 40. Ik doe het, maar ik neem mijn tijd!” (lacht) Nog een uitsmijter? ... Syndiely won twee keer de ‘Rallye des Gazelles’ een 4X4 raid die enkel voor vrouwen voorbehouden is. Een veelvraat van outdoorsporten, Syn? “Ik zit altijd tussen twee sportieve uitdagingen in. Het is buitengewoon … en ik ga altijd door tot het einde!”

On the Move

mijnsport

SHOPPING

Back to business

Het naseizoen, het einde van een lange zomer (een eufemisme!)… Tijd om na te denken over de juiste uitrusting voor de nieuwe weersomstandigheden, voor de typische sportpret van de minder mooie dagen. SALOMON PARK TEE Dit T-shirt is gemaakt van ClimaUV® 50+ en Actilite® stretch en is ontworpen voor outdoorsporten (en dan vooral Citytrail®). Het koppelt de look en de zachtheid van katoen aan de eersterangsperformance van een tech tee. In de catalogus staan verschillende varianten, met heel toffe motieven. Ook voor vrouwen, met specifieke snit. En dan is er ook nog de versie met lange mouwen, voor 10¤ meer. 45€ SALOMON PARK 2IN1 SHORT Deze runningshort bestaat ook uit ClimaUV® 50+ en Actilite® en heeft een ondersteunende binnenbroek voor meer comfort. Salomon beklemtoont vooral het lichtgewicht (208 gram in maat L) en zijn vermogen om vocht te verwerken. Verschillende kleuren, voor mannen en vrouwen (met specifieke snit). 50€

SALOMON X SCREAM De Scream legt de nadruk op dynamiek en demping. Een citytrail schoen is het zeker, maar die zijn energie uit de bergen haalt. Zijn goede pasvorm gaat gepaard met een onvergelijkbaar comfort en een goede grip, op gelijk welke ondergrond. Vele kleurtjes. Voor vrouwen en mannen. Ook beschikbaar in GTX-versie met Gore-Tex® membraan voor 30¤ extra. 110€

SALOMON PARK WP JACKET Een joggingjack om te trainen als het wat frisser, winderig of regenachtig is (of alle drie samen). Hij is licht, waterdicht en ademt dankzij een constructie uit ClimaPRO® (10/10 en 2,5l). De Park WP onderscheidt zich ook door zijn borstzakje voor headset en een reflecterende markering om zowel voor als achter te zien te zijn. Verschillende kleuren, voor mannen en vrouwen. 140€

ODLO LOFTONE JACKET Nu de herfst nadert, wordt het weer tijd om uw warme fietssjaal boven te halen, om niet te rillen als u gaat fietsen. B’Twin, het merk van Decathlon, biedt een zeer efficiënte sjaal aan voor een zacht prijsje. 160€

THE NORTH FACE WRECK MID GTX De Wreck Mid GTX wandelschoenen zijn vooral bestemd voor avonturen op wandelpaden. Hun membraan van Gore-Tex® staat borg voor waterdichtheid op de top, samen met een zeer goede luchtdoorstroming. De Vibram®-zool doet een goede grip houden, terwijl The North Face voor tal van kleine attenties zorgde die comfort en bescherming van de hoogste plank bieden. Verschillende kleuren. Bestaat voor vrouwen en mannen. 150€

mijnsport

FIETSSJAAL B’TWIN 700 Nu de herfst nadert, wordt het weer tijd om uw warme fietssjaal boven te halen, om niet te rillen als u gaat fietsen. B’Twin, het merk van Decathlon, biedt een zeer efficiënte sjaal aan voor een zacht prijsje. 15,95€

B’TWIN 500 REGENJAS De B’Twin 500 is bedoeld voor fietsers, omdat hij ideaal is om goed zichtbaar te blijven dankzij reflecterende stroken in felle kleuren. Deze regenjas ademt, weegt niet veel (276 gram in maat L) en heeft op de rug een praktische zak met vakjes. 29,95€

GILET KALENJI PROTECT BY NIGHT Kalenji, nog een merk van Decathlon, heeft ook gedacht aan de ‘nachtlopers’, met dit mouwloos windjack. Hij geeft licht af en biedt zichtbaarheid op 360°. Klein pluspunt: een zak met rits om allerlei spulletjes mee te nemen. 24,95€

KALENJI RUNNINGTAS Deze tas is ontworpen voor de loopsters die graag wat dingetjes meenemen en onderweg vocht willen blijven innemen. Het is de grote nieuwigheid van Kalenji. De pofzak heeft een inhoud van 7 tot 13 liter. In de waterzak kan 2 liter van de kostbare vloeistof. Zoek je een goede verhouding tussen prijs en kwaliteit, ga er dan voor ! Dit model bestaat ook in een versie voor mannen met een inhoud van 9 liter, die tot 14 liter kan uitgebreid worden. 29,95€

LAFUMA ECRINS 30 Deze slaapzak werd bedacht om te kamperen bij zachte temperaturen. Hij heeft een comfortzone rond de 1° en wordt bij voorkeur gebruikt bij temperaturen tussen +7 en 12°. De Ecrins 30 is koppelbaar en wordt geleverd met een opbergzak voor een eindvolume van amper 14 liter. 60€

LAFUMA LD ATAKAMA Een schoen voor al wie enkele dagen lang gaat trekken op een gemiddeld geaccidenteerde ondergrond. Maximaal waterdicht en ademend, dankzij de voering. Je bent zeker ook in je nopjes met de Vibram®-zool van de Atakama’s, net als met de binnenzool met hielsteun van EVA. Diverse kleuren. 120€

On the Move

EIDER AERO SOFTSHELL JACKET Deze minimalistische softshell ademt volop. Hij is vervaardigd uit Windstopper® Light en Mesh (een exclusiviteit van Eider), met een zeer aansluitende snit, ventilatie-openingen met rits onder de armen, duimgaten of elastieken rijgkoordjes aan de taille en de hals. Zo wordt de Eider Aero een betrouwbare partner voor uw activiteiten in de bergen of ergens anders. 199,95€

EIDER FEEL SWEAT W Deze sweat is voor jullie, dames, om te ontspannen of om te sporten. Hij is uitgevoerd in Techno Breath Cloudy, is zeer rekbaar en bestrijdt doeltreffend zweet. Te noteren: het sleutelzakje. Wordt ook verkocht in fuchsia en blauw. 79,95€ EIDER TARGET KNIT JACKET Deze jas van Gore-Tex® Active met drie lagen is een heus juweeltje. Hij is superlicht (minder dan 300 gram) en superluchtig en kan bogen op een elegante borstzak met een waterdichte rits en zijn vaste kap met lycra aantrekkoord. Warmgelaste naden en mouwuiteinden zijn ook van de partij. Grote keuze in kleuren. Voor vrouwen en mannen in specifieke pasvormen. 349,95€

MILLET LES DRUS XTREME PANT Om een rots te beklimmen of een bergtop te bereiken, is deze broek van Drynamic® Extrem Cordura het onmisbare wapen. Hij is super stretchy en daarnaast bijzonder sterk. Droogt bliksemsnel. 129,90€

LAFUMA FASTLITE 25 Wat zo eigen is aan deze rugzak van 25 liter is het Air Shell rugpaneel, dat tegelijk superlicht, comfortabel en luchtig is. Lafuma besteedde veel zorg aan de afwerking van de zakken. Er is ook een vakje om het nodige vocht te kunnen meenemen. Opening onderaan, wandelstokbevestiging en flessenhouder om het geheel af te maken. Verschillende kleuren. 132€

LAFUMA FLOE JACKET Deze trekkingjas van polyamide met Climactive membraan heeft een afneembare kap die op drie punten verstelbaar is. Zijn borstzak is volkomen waterdicht, net als zijn twee handwarmers. Ook de polsen zijn aanpasbaar met velcro. De Lafuma Floe jas heeft een trekkoord aan de taille. Ook in andere kleuren. 142€

www.salomon.com www.decathlon.be www.decathlon.com www.btwin.com www.kalenji-running.com www.thenorthface.com www.eider.com www.lafuma.com www.millet.fr

mijnsport

BARNABÉ FOURGOUS

Verkenner van dieptes

Als hij een landschap bekijkt, ziet Barnabé waarschijnlijk niet hetzelfde als de gewone sterveling… Bergen, heuvels, meren, rivieren vindt hij natuurlijk allemaal mooi, maar wat hem echt aantrekt, aanspreekt is wat er achter zit, of liever onder… Nolwenn PATRIGEON

Barnabé Fourgous werkt vandaag als canyoning- en speleologiegids, maar hij is ook wetenschappelijk medewerker van de Franse speleologiefederatie (Fédération Française de Spéléologie). Kortom, hij brengt even veel tijd onder als boven de grond door en verkent alles wat onder onze voeten te vinden is. Het is een volwaardige wereld die noch jij noch ik ons echt kunnen voorstellen. Volgens sommigen is het de hel, voor Barnabé het paradijs! VAN KINDSBEEN AF… Barnabé Fourgous werd geboren in de

Vercors en brengt zijn kindertijd grotendeels door in volle natuur. Zijn vader was namelijk parkwachter van het plaatselijke regionale park. Fourgous senior geeft al zijn kennis over de lokale flora door aan zijn zoon en brengt hem ook verantwoordelijke waarden bij. Hutjes bouwen, kikkers redden uit de dorpspoel en urenlang door de bossen van het plateau trekken, op zoek naar allerlei voorwerpen die tal van verzetsstrijders uit de tweede wereldoorlog er achterlieten. De kleine Barnabé beleeft hier al volop zijn passie. Hij zal zelfs de inspiratiebron zijn voor het perso-

nage dat zijn naam draagt in een roman van Daniel Pennac (‘Monsieur Malaussène’). Dertig jaar later is hij nog geen haar veranderd. ZONDER BIJBEDOELINGEN Hij is nu 35 en Barnabé heeft al talrijke internationale expedities op zijn actief staan, van Papoea tot Mexico, via Nieuw-Zeeland, Chili en de OostEuropese landen. Niemand daalde zo diep af onder de Everest als hij. Het record van -2.180 meter staat dan ook op zijn naam. Geologische waarnemingen,

Barnabé Fourgous behoort tot die mensen die niet uit zijn op huzarenstukjes om roem en succes te oogsten. Bijbedoelingen heeft hij niet. Bij hem gaat alles gewoon om de passie, puur en eenvoudig.

On the Move topologische rapporten, karstologie… speleologie is een wetenschap, maar wat Barnabé vooral aantrekt is het menselijke aspect. Voor hem is ”speleologie een unieke belevenis, want diep onder de aarde is de enige plek waar sinds duizenden jaren niets veranderd is. Alles is er nog zuiver. Er zijn geen parasieten. Je wordt niet gehinderd door voorwerpen, comfort, technologie.” Er zijn geen kunstgrepen om je achter te verbergen. ”Dat maakt alles sterker, echter. Als je op ontdekking gaat in de ondergrondse wereld, moet je uit je diepste binnenste putten. Je leert jezelf anders kennen en dat verandert ook je kijk op anderen.” Voor hem zijn de banden die in deze ruwe natuur worden gesmeed tussen de mannen en vrouwen die onder de aarde duiken, door niets te overtreffen. Barnabé Fourgous behoort tot die mensen die niet uit zijn op huzarenstukjes om roem en succes te oogsten. Bijbedoelingen heeft hij niet. Bij hem gaat alles gewoon om de passie, puur en eenvoudig. Geluk is voor deze man samenzitten met vrienden, rond een vuur, naast een nieuwe grot die ze gauw gaan verkennen. IOWA 2014 De laatste expeditie van Barnabé bracht hem naar het andere eind van de wereld,

naar Papoea. De Franse federatie had vijftien doorgewinterde speleologen verzameld om drie weken lang het massief van het Nakanai-gebergte te verkennen, dat pal in het primair evenaarswoud gelegen is. Hier krijgt het woord expeditie zijn volle betekenis. Het was een heus avontuur, niet zonder gevaar en vol emoties. TROTSE EN VERRASTE PAPOES Wekenlang werd het team ondergedompeld in een onbekend en vaak riskant natuurlijk milieu en maakte uiteraard kennis met de plaatselijke bevolking. De Papoes waren trots om mee te werken en bleken verrast over de hardnekkigheid van deze Fransen die tot elke prijs wilden weten wat

Onder onze voeten, een volwaardige wereld. Voor sommigen de hel, voor Barnabé het paradijs!

On the Move

mijnsport

Speleo... wat?? Kruipen, klimmen, glijden, afdalen, bestijgen, soms zelfs zwemmen … speleologie is een sportactiviteit die zich uitsluitend onder de grond afspeelt. De onderaardse wereld bestaat uit afwisselende landschappen, soms met en soms zonder water en ijs. Smalle doorgangen, beschadigde galerijen, rivieren, putten, grote zalen, bekkens, watervallen … de mens, die nu eenmaal nieuwsgierig van aard is, heeft altijd al alles wat hem omringt willen verkennen: de oceanen, de bergen, nieuwe horizonten, maar ook die onbekende werelden die onder de grond slapen. Nietwaar, Barnabé? Want de speleologie was eerst een wetenschappelijke discipline en werd pas later een sport. Het vraagt een grote lichamelijke inspanning en veel behendigheid om met de touwen om te gaan, maar brengt vooral veel bij over de grotten. Hoe zijn ze ontstaan, hoe zitten gesteenten in elkaar, hoe stroomt het water, welke fauna leeft hier, hoe ziet de topografie eruit, wat kunnen archeologen eruit leren? Dat is een hele boterham, die ook nog eens heerlijk smaakt.

Diep onder de aarde is de enige plek waar sinds duizenden jaren niets veranderd is. Alles is er nog zuiver. Er zijn geen parasieten. Je wordt niet gehinderd door voorwerpen, comfort, technologie. er onder de grond zat! Dagelijks baanden ze zich met de machete een weg door de dichte plantengroei. Het verschrikkelijk vochtige klimaat in combinatie met de rudimentaire hygiëne tastten de gezondheid van sommige teamleden aan (schimmelaandoeningen, verwondingen, tropische zweren, ontstoken beten van beestjes allerhande…). De omstandigheden waren dus moeilijk, maar de missie was ook zo spannend. En het loonde de moeite. Er werden nieuwe galerijen blootgelegd op 500 meter diep en sommige speleologen konden zelfs nog dieper gaan (-600 m). Dat zijn al buitengewone resultaten, maar een

toekomstige expeditie zal de lat nog hoger leggen! Deze herfst komt een film uit met het hele verhaal van IOWA 2014. Hij wordt geregisseerd door Phil Bence en Cédric Lachat en is echt niet te missen. Hij staat al op het programma van een twintigtal festivals, waaronder de beroemde ‘Rencontres du Cinéma de Montagne’ die dit jaar van 11 tot 15 november lopen in Grenoble. Meer info op de blog van de expeditie: http://iowa.papouasie.org

Abonnement

NEEM NU EEN ABONNEMENT! En je blijft bij. Dankzij mijnsport mijngezondheid. Op het mooie ritme van de seizoenen bovendien. Met heel veel tips om te trainen en het geknipte materiaal te vinden. En voedingstips ook, net als ontspanningsmethodes. De beste spots om te trekken, te skiën, te fietsen, te joggen en als het opnieuw warmer wordt, te zeilen of te paddlen. En wedden dat die spots allesbehalve toevallig steeds in een prachtig stuk(je) natuur liggen?

4 nummers per jaar België: 13,5€

FORMULIER

$ Abonneer je nu meteen online via www.mijnsportmagazine.be

Mijn gegevens:

Of stuur je gegevens in een gefrankeerde omslag naar:

mijnsport

mijngezondheid

Rushmore Communication Tentoonstellingslaan 424 / b20 B-1090 Brussel, België

Je stort de som van 13,50€ op de rekening van: Rushmore Communication IBAN BE22 0688 9651 4847 BIC GKCCBEBB

1M 1 V

Naam, Voornaam ……………………………………………..……………………………………………..…………………………………………….. Adres

……………………………………………..……………………………………………..……………………..................………………………..…………………

……………………………………………..……………………………………………..……………………………………………..……..…………………………………………..

Postnummer

Stad ……………………………………………..…………………

Land ……………………………………………..………………..…………………………………..……………………………………………..……………………….......

Mijn tel.- of GSM-nummer:

……………………………………………..……………………………………………..…………….

Mijn geboortedatum: ………………………………………………………………………………………………….. 19 …………… Mijn e-mail: ……………………………………………..……………………………………………………..…………………………………………….........

Datum : …………/…………/…………………

Handtekening:

Rushmore Communication is verantwoordelijk voor de database met de gegevens die jij het ter beschikking stelt. De database heeft tot doel je op de hoogte te houden van wat wij doen. Je hebt altijd het recht je gegevens te laten verwijderen of aan te passen. Je doet dat via mail naar info@mijnsportmagazine.be Je gegevens kunnen worden doorgegeven aan andere bedrijven. Indien je dat niet wenst kun je dat voorkomen door dit vakje 1 aan te kruisen.

mijnsport

RICHARD PARKS

veert weer op

De Welshe internationale rugbyspeler was nog maar 31 toen hij door een zwaar schouderletsel een punt achter zijn carrière moest zetten. Maar hij bleef niet bij de ovalen bal zitten. Hij stortte zich op een andere sport en hoe! De term avonturensport is nog licht uitgedrukt. Eerst beklom hij de hoogste toppen van de planeet en onlangs trok hij als tweede snelste solo en zonder assistentie van de kust van Antarctica naar de Zuidpool. Het verhaal van een geslaagde ‘omscholing’… Sébastien DUVAL

On the Move

Lijkbleek, uitgeput, vermagerd en kloven op de rechterschouder: de foto’s die hij op het einde van zijn expeditie maakte, dragen de sporen van de strijd die hij leverde om deel uit te maken van de geschiedenis van de witte woestijn. Zijn gelukkige momenten, zijn geploeter, zijn twijfels… helemaal alleen in de immense ijsvlakte van Antarctica filmde Richard Parks alles dag na dag voor een documentaire die op een Britse televisiezender wordt uitgezonden. Toen hij de rushes bekeek en zijn eigen pijn zag, ontdekte de Brit een andere ik. “Het was angstaan-

jagend om naar te kijken. Ik herinner me zelfs niet dat ik bepaalde scènes heb gefilmd. Ik herken mezelf niet, ik zie er verschrikkelijk uit!” 29 DAGEN, 19 UREN EN 24 MINUTEN Lijkbleek, uitgeput, vermagerd en kloven op de rechterschouder: de foto’s die hij op

het einde van zijn expeditie maakte, dragen de sporen van de 29 dagen, 19 uren en 24 minuten van strijd tegen de elementen om deel uit te maken van de geschiedenis van de witte woestijn. Enkel de Noor Christian Eide legde de afstand (1150 km) sneller af dan hij. Dat was in 2011. “Antarctica heeft mij geen nieuw

“Ik weet hoe ik lichamelijk weer op krachten moet komen, ik was mijn hele leven professioneel atleet, maar die psychologische afmatting krijg ik maar moeilijk weg.”

mijnsport Hij hoopt vooral dat al wie zijn omscholing volgde, beseft dat hij het deed om eenvoudige en oprechte redenen.

record willen geven”, relativeert Parks, die het in december vorig jaar moest opnemen tegen bijzonder zware weersomstandigheden. GEESTELIJK MOE Enkele weken nadat hij – eindelijk! – zijn familie en vrienden terugzag in Wales, heeft Parks weer wat kleur en herwon hij enkele kilo’s van de 12 die hij op het ijsveld verloor. Hij zit op een caféterras, de bruine ogen op de baai van Cardiff gericht. Hij wikt en weegt zijn woorden even omzichtig als zijn stappen in de sneeuw. Achter zijn glimlach gaat een bescheiden iemand schuil, zonder vooringenomenheid. Hij is blij dat hij Frans kan praten (dat hij leerde tijdens een kort verblijf in Perpignan). Maar die ogenschijnlijke rust verbergt een vermoeidheid, die minder zichtbaar is maar dieper gaat dan toen hij zijn lijf afbeulde als derderijer. De terug-

keer naar de werkelijkheid heeft hem ‘tegen een muur doen lopen’. Belegering door de media, verplichtingen tegenover de sponsors, persoonlijke plannen … De “kalmte” en “zuiverheid” van zijn poolavontuur zijn al veraf. “Ik moet mij weer aanpassen”, legt hij uit. ”Het is niet vanzelfsprekend om je draai te vinden in de werkelijke wereld als je zolang hebt ingezoomd op één enkel doel – van punt A naar punt B gaan. Ik heb tijdens deze expeditie mijn mentale grenzen verlegd. Ik heb deuren geopend die ik nooit eerder opende. Ik weet hoe ik lichamelijk weer op krachten moet komen, ik was mijn hele leven professioneel atleet, maar die psychologische afmatting krijg ik maar moeilijk weg.” DE ZIN VOOR AVONTUUR Richard Parks was nochtans niet aan zijn proefstuk toe. Hij ging in 2011 al een origi-

nele uitdaging aan, onder de naam Challenge 7-3-7: in minder dan 7 maanden de 3 polen en de hoogste bergtoppen van de 7 continenten bedwingen (de Everest inbegrepen). Twee jaar eerder had een ernstige schouderkwetsuur een einde gemaakt aan zijn carrière als rugbyman. “Het was een donkere tijd,” weet hij nog. “Ik had de indruk dat ik niet had afgemaakt wat ik begonnen was. Ik zakte weg in een depressie. Ik moest uit dat zwarte gat kruipen, mijn energie weer kanaliseren om er iets positiefs uit te halen.” En dan hoort hij de lokroep van de bergen, de vroegere speler van Pontypridd, Leeds en Newport die tot dan toe nooit hoger was geklommen dan de 1.085 m van Mont Snowdown, het hoogste punt van zijn geboorteland Wales! Ondanks zijn indrukwekkende verschijning kreeg Parks de beginselen van de bergen van de klimsport snel onder de knie. Hij maakte zich vertrouwd met deze aparte omgeving van rotsen en ijs. ”Ik was altijd al avontuurlijk aangelegd en beoefende graag outdoor activiteiten,” stelt hij. “Maar ik was nog nooit zo hoog, zo ver gegaan. Dat heeft veel werk gevraagd en ik ben erg blij dat ik er vandaag kan van leven”. Hij bewondert de gemeenschap van de bergbeklimmers waarvan hij het respect wist te winnen. Maar Richard

On the Move Arctic Race Advies voor sportfietsers: de Arctic Race is cooler en heel wat minder ijzig bedoeld dan de expeditie naar Antarctica (niet verwarren, aub!) waarvoor Richard Parks bovenmenselijke inspanningen moest leveren. De wedstrijd wordt in vier dagen gereden in het prachtige Noorwegen. De etappes brengen de deelnemers van Hammerfest naar Tromsø, via de Noordkaap, voorbij de Arctische poolcirkel dus. Het is wellicht de noordelijkste koers in de wielergeschiedenis!

Parks hoopt vooral dat al wie zijn omscholing volgde, beseft dat hij het deed “om eenvoudige en oprechte redenen”. EEN BLADZIJDE OMGEDRAAID Hoe staat hij nu tegenover rugby? In het begin wilde hij er niets meer mee te maken hebben, “zoals met een ex-vriendin waar je niets meer over wil horen”. Vandaag heeft Parks wel weer oren naar die sport

die zijn grote passie was. Het wrange gevoel is helemaal weg. “Het is waar, ik heb de bladzijde kunnen omdraaien. Ik kan weer een match bekijken voor het plezier, zoals gelijk welke supporter. Het rugby heeft mij veel gegeven en ik ben trots op wat ik in al die seizoenen heb bereikt, maar ik mis het niet meer. Ik kijk liever vooruit.” Wel geeft de man die tot vier keer de rode trui droeg in de Welshe

Het is niet vanzelfsprekend om je draai te vinden in de werkelijke wereld als je zolang hebt ingezoomd op één enkel doel – van punt A naar punt B gaan. selectie toe dat zijn carrière als rugbyman een doordrijver van hem maakte. ”Ik was het type speler dat veel geeft van zichzelf, zonder zichzelf ooit te sparen. Ik was het gewend om pijn te hebben, om over de grenzen van mijn comfortzone te gaan.” Nog een overeenkomst: ”Ik heb de laatste 1.150 kilometer van mijn expeditie misschien wel alleen afgelegd, maar wel als resultaat van maanden voorbereiding met veel mensen achter mij, zoals mijn kinesist of mijn persverantwoordelijke … Zij hebben mij allemaal echt gemotiveerd toen het wat minder goed ging.” Vooraleer hij door Antarctica ging skiën, nam de nu 37-jarige onderdaan van Her Most Gracious Majesty deel aan enkele van de strafste proeven ter wereld: de Yak Attack (een mountainbikerace in Nepal), de Jungle Ultra in Peru en een dubbele Ironman-triatlon in het noorden van Wales. Een mens zou uren naar hem kunnen luisteren, maar plots gaat zijn horloge trillen. Hij moet zijn koffers pakken om een week te gaan “ontladen” in Alpe d’Huez. Hij mist de sneeuw al.

mijnsport

HARTVERWARMENDE

sporters

Mannen en vrouwen die zich niet laten doen door harde klappen? We kwamen ze vorig jaar tegen in het Zuid-Afrikaanse Durban, waar de 19de World Transplant Games plaatsvonden. Honderden deelnemers uit 55 landen namen het tegen elkaar op in elf disciplines en dertien proeven. Hier bijten de atleten volop in het leven. De emotie is gewoon tastbaar.

Raphaël GODET

Hij heeft zich voorbereid als een kampioen, Alain Fossard. Om in topvorm te zijn, slikte hij talloze kilometers op de kronkelwegen van de Dordogne. Met daarbij een perfecte levenshygiëne, geen alcohol, geen sigaretten, geen al te vette maaltijden. Hij kijkt dan ook al uit naar dit treffen. Hij zal de kleuren van de Franse ploeg vertegenwoordigen. De man is 60. Hij is ingeschreven voor de wielerwedstrijden, tegen de tijd en op de weg. Zijn tegenstrevers kregen net als hij een donororgaan. Een lever, een hart, een long, beendermerg… Nieren in zijn geval. ”In 2005 werd polycystose van de nieren bij mij vastgesteld, een erfelijke ziekte, vertelt de landbouwer uit Bergerac. Een transplantatie was mijn enige redding, want dialyse was niet meer genoeg.” Vandaag maakt Alain Fossard het goed. Hij sport weer, “alsof er niets gebeurd is.” OM DE TWEE JAAR In Durban zijn ze met enkele honderden, die net als Alain een transplantatie ondergingen en vast van plan zijn om de anderen maar ook zichzelf hier te overtreffen om medailles in de wacht te slepen. Naast wielrennen staan ook onder meer zwem-

Ze kregen een nieuwe lever of long, een nieuw hart, nieuw beendermerg … Nochtans sporten ze weer alsof er niets aan de hand is. men, badminton, golf, petanque, squash, tafeltennis, volleybal op het programma. Het evenement bestaat sinds 1978. Deze World Transplant Games vinden om de twee jaar plaats, onder de vleugels van de WTGF, de Internationale Federatie. Eerder liepen ze al in Singapore, Boedapest, Vancouver, Manchester, Sidney, Kobe, Nancy, Londen, Bangkok, Gold Coast en

Göteborg. In 2015 is Mar del Plata in Argentinië aan de beurt. ORGAANDONATIE AANMOEDIGEN Het gaat hier natuurlijk om meer dan sport alleen. Op deze manier willen de organisatoren ”het grote publiek bewust maken van de noodzaak van orgaandonatie en via de atleten aantonen wat een geslaagde transplantatie kan betekenen.” Daar is de Fransman Jean-Claude Le Bourhis, die uit de Vendée komt, een levend voorbeeld van. De kranige zeventiger besloot om met de fiets Frankrijk te doorkruisen om de boodschap over te brengen. Hij legt 12.000 kilometer per jaar af en meent dat

Mijn Gezondheid het idee meer en meer ingang vindt. ”In het begin vragen de mensen zich af wat die opa wil bewijzen met zijn fietstocht. Maar als ik mijn uitleg doe, zien ze het wel zitten.” Jean-Claude gaat het verhaal over zijn ‘nieuw hart’ ook vertellen in scholen. “Ik heb het kneepje gevonden om de scholieren te raken. Ik maak ze duidelijk dat het ook hun eigen grootouders, hun ouders of henzelf kan overkomen. Dat is even schrikken, ik weet het. Maar het werkt tenminste! Wie zijn of haar orgaan of organen schenkt, redt levens. De eerste stap is je omgeving op de hoogte brengen van wat

“IK HEB DE DOOD VOOR OGEN GEZIEN” Ook Charlotte Rodriguez uit Toulouse heeft veel te vertellen. Dat zie je en dat hoor je. “Ik heb er geen enkele moeite mee om mijn verhaal te doen. Met de tijd heb ik mijn beleving leren benoemen.” Ze was amper 25 toen de artsen de diagnose van leukemie stelden. Haar wereld stortte ineen. “Het was vreselijk om dat te horen. Ik heb de dood voor ogen gezien.” Maar Charlotte is een vechtster. “Ik heb de ziekte aanvaard. Dat was een eerste stap. Dan volgde de chemo, met hoogtes

Over haar stuur gebogen, straalt ze dan ook één en al hoop uit. De sportieve Charlotte staat niet alleen goed haar mannetje op de fiets, ze is ook een geduchte tafeltennisster. ”Deze World Transplant Games zijn een beetje onze eigen Olympische Spelen.” Met dat verschil dat de kampioenen hier voortdurend in het oog worden gehouden door de artsen. “ Door de transplantatie moet ik meer opletten. Dat kan niet anders. Ik luister goed naar mijn inwendige muziekje, naar mijn ademhaling en ik pas mij aan. Als ik moe ben, vertraag ik.”

Deze World Transplant Games zijn een beetje hun eigen Olympische Spelen. Met dat verschil dat de kampioenen hier voortdurend in het oog worden gehouden door de artsen.

je wil.” Hij neemt geen blad voor de mond, Jean-Claude: “Ik was een vogel voor de kat en zie mij hier nu zitten op mijn fiets!” En dan zag je hem nog niet bezig op de atletiekbaan, waar hij meer dan goed presteert op de 100 meter en de 1500 meter.

en laagtes. Ik had het vooral moeilijk als ik weer herviel. Het was hard, maar ik wou niet opgeven.” In september 2011 heeft ze geen keuze meer. Charlotte moet een beenmergtransplantatie ondergaan. “Dat was mijn enige kans om die rotziekte klein te krijgen.” De transplantatie gaat goed. De jonge vrouw moet uiteraard nog altijd geregeld bij de arts langs, maar haar glimlach spreekt boekdelen: “Het ergste is voorbij. Nog enkele chemosessies dit jaar (2013), mijn medicatie en afspraken in het ziekenhuis en dan is het allemaal achter de rug. Afgelopen.” Er is dus wel degelijk nog een leven na een transplantatie. Zeg dat Charlotte het u gezegd heeft.

En als ze eens minder goed in haar vel zit, denkt Charlotte aan haar donor. Ze zou hem zo graag willen bedanken. ”Hij heeft mijn leven gered. Ik heb alles aan hem te danken. Ik hoop dat hij trots op mij is.” Ze is trouwens van plan om hem na Zuid-Afrika te schrijven.

mijnsport

MAAK HET ZELF

Een versterkend koekje en een smakelijk tussendoortje!

Doe-het-zelf is erg in de mode. Koken, knutselen, naaien, tuinieren, cosmetica, enzovoort. Ligt het aan de crisis? Misschien niet. Dat ‘huisgemaakt’ vandaag zo in de lift zit, is wellicht eerder een kwestie van milieugericht dan van economisch denken. En als we onze dagelijkse gebaren nu weer zin willen geven? Niets geeft zoveel voldoening als iets zelfs kunnen doen of maken… Doen jullie mee? Auriana BEAUTÉ

Een koekje voor iedereen dat zowel in de smaak valt van mijn dochtertje, ook mij bevalt en de maag van Jules kan verwennen …

Mijn Gezondheid “Mama, ik wil taart…”. Mijn ukkepuk kan nog maar zes maanden spreken, maar kan al heel goed zeggen wat ze wil. Als een tweejarig kleintje met rozige wangetjes je zo smekend aankijkt (met slimme oogjes), dan beweeg je toch hemel en aarde. Van het kant-en-klare pak uit de supermarkt, hoe biologisch ook, kan geen sprake zijn! EN WAAROM GEEN KOEKJE DAT MENSEN BIJ ELKAAR BRENGT? “Hé, er zijn geen taartjes meer?! »… De vraag/opmerking van Jules klinkt dan weer minder aanmoedigend. Ik heb het zelf gemerkt toen ik deze middag met grote trek van de yogales thuiskwam. ”Awel, NEE, er zijn geen taartjes meer!” Niet voor Jules, niet voor mij, niet voor mijn kleintje. Ik vraag me af of er zoiets als een alles-in-één koekje zou bestaan. Een koekje voor iedereen dat zowel in de smaak valt van mijn dochtertje, ook mij bevalt en de maag van mijn partner kan verwennen en natuurlijk ook nog GEMAKKELIJK te maken is! GEHEIMPJES VOOR EEN GOEDE UITHOUDING Toen ik nog eens ging snuffelen in mijn bibliotheek botste ik (weer) op het boek van het echtpaar Berg, “Secrets d’endurance”. Dat is een heuse bijbel van de smakelijke en veganistische tussendoortjes die energie geven. Mijn oog valt op een recept op de pagina ‘Marche Nordique’. Ik heb wel zo mijn twijfels, want de ingrediënten voor de koek zijn rogge, haver, amandel en suikerstroop. Hoe hou je die dingen bij elkaar zonder eieren, zonder boter? Nieuwsgierig ben ik nu wel. Ik pas hier en daar wat aan (een mens moet het doen met wat in de kast staat), maar het resultaat is verrassend en vooral lekker! VAN DICHTERBIJ… Deze koek bevat geen eieren en dus ook geen melkproducten. Daarom is ze perfect voor de kleine schatten die liefst zo weinig mogelijk producten krijgen voorgeschoteld die een allergie kunnen veroorzaken. Een bestanddeel is rogge, een graan dat al te vaak links blijft liggen. Laten we vandaag zijn lof zingen, want zijn voedingseigenschappen zijn erg interessant. Dit graangewas is rijk aan cal-

cium, kalium en natrium. Bovendien verzadigt het meer dan tarwe. Haverzemel is dan weer rijk aan mangaan, fosfor, ijzer en magnesium. De twee granen in deze koek vullen elkaar dus mooi aan. De agavesiroop, die de Azteken honingwater noemden, heeft een hoge fructosewaarde en een zeer lage glycemische index, wat ideaal is om langzaam te verspreiden en een te lage bloedsuikerspiegel te vermijden. En tot slot heeft de amandelpuree, naast zijn voedingskwaliteiten, een basisch effect op het organisme. Ideaal om weer op krachten te komen! PAK DIE POTTEN EN PANNEN Doe in een grote slakom zes eetlepels puree van oliehoudende planten*, 300 ml plantaardige melk (rijs, soja, spelt) en zes eetlepels agavesiroop. Alles goed mengen tot een homogeen deeg. Voeg 200 gram roggemeel, 250 gram haverzemelen, een beetje kaneel en enkele handvollen droge vruchten toe. Het geheel is erg kleverig en niet zo goed uit te rollen. Handen uit de mouwen dus,

het eindresultaat zal de moeite waard zijn! Schik gelijke hoopjes op een ovenplaat en laat 150 minuten bakken op 180°C. Snij de taartjes met een vorm naar keuze uit met een pizzarollertje (ideaal!) en bewaar ze droog. Het vieruurtje doet de ogen van de kinderen glinsteren. Ook Jules is opgetogen als hij na zijn zondagse trail thuiskomt. En voor mij, die ’s morgens liever niets eet, zijn deze koekjes mijn bondgenoten geworden om de kaap van 10 uur te omzeilen. Ze verkwikken en zullen dus aanslaan bij al wie aan sport wil doen, maar toch af en toe een lekkernijtje lust (zonder schuldgevoel). Inspiratiebron: “Secrets d’endurance” van Kecily en Kristof Berg, uitgeverij La Plage.

(*) De voorkeur gaat naar amandelen … maar veranderen is altijd prettig en qua smaak moet hazelnootpuree niet onderdoen!

Ze verkwikken en zullen dus aanslaan bij al wie aan sport wil doen, maar toch af en toe een lekkernijtje lust (zonder schuldgevoel).

mijnsport DE TREKKINGS AAN DE ANDERE KANT VAN DE WERELD DOOR GRÉGORY ROHART

Peddelen in een dergelijke magistrale omgeving is puur geluk.

RAFTING OP DE COLORADO

De Grand Canyon van beneden af gezien

Van aan de South Rim snijdt de Grand Canyon de adem af. Van beneden af gezien is hij nog mooier. Wie de Colorado afvaart met een raft, kan gebieden bereiken die op geen enkele andere manier toegankelijk zijn. Fun, avontuur, acht dagen en 136 mijl lang, met sterren in de ogen! Grégory ROHART Tekst en foto’s

Met meer dan 4 miljoen bezoekers per jaar is de Grand Canyon het drukst bezochte nationaal park van WestAmerika. Zijn architecturale lijnen gingen dan ook de wereld rond. Hij is immens, hij is wondermooi. Je moet er wel voor vallen. Hij is vlot bereikbaar van in Flagstaff en de meeste reizigers nemen genoegen met een bezoekje aan de South Rim. Maar het is een stuk interessanter om de Coloradorivier af te varen, op ontdekking van 1,8 miljard jaren … en de geologische schatten die erbij horen!

BRIGHT ANGEL TRAIL Wist u dat er jaarlijks maar amper 22.000 mensen door de Grand Canyon raften? Het klopt dat commerciële expedities lang vooraf moeten gereserveerd worden en dat de kandidaten voor een ‘niet-commerciële’ reis meestal door lottrekking worden gekozen. Maar hun geduld wordt ruim beloond, want op de Colorado varen in een overweldigende omgeving, puur geluk. Om naar Pike Creek te gaan is waar het achtdaagse raftingavontuur begint, moet je eerst langs de Bright Angel

Trail hoog op de South Rim. Deze route van 8 mijl loopt 1300 meter lager naar de Colorado, over de kloven van de Indian Creek waar de Zuni-indianen vroeger leefden. Deze ene tocht alleen geeft een goed idee van de minerale geschiedenis van de Grand Canyon, maar ook van de diversiteit van de flora en de fauna. Wapiti’s, aardeekhoorns met hun gouden jasje en alle soorten hagedissen laten zich waarnemen op de grond, terwijl de Stellergaai of de roodkopgier door de azuurblauwe hemel klieft.

Mijn Bestemmingen vliegen uit hun zitje en botsen tegen de metalen structuur aan. ”My leg is broken”, gilt Dave. Een uur later vliegt hij met de helikopter naar het ziekenhuis van Flagstaff. Jammer, maar we weten nu alvast dat de hulpdiensten goed werken!

HET KAMP ORGANISEERT ZICH Op het eind van de dag leggen de rafts aan op een strand. Ze worden leeggemaakt en wie beslist om niet in openlucht te slapen, slaat zijn of haar tent op. Alle tassen moet goed afgesloten zijn om de volgende ochtend niet te moeten vechten met een hagedis, een schorpioen of

De lokale gidsen hebben veel respect voor de werkelijk fantastische fauna en flora.

BIJ DE EERSTE WATERVALLEN GAAT HET AL MIS Onze bootjes wachten op ons in Pipe Creek. Vijf rafts met peddels, van bijna zes meter met plaats voor maximaal zes passagiers. Daar komen nog een raft met motor voor de logistiek en zes rasecht Amerikaanse gidsen met lange baard en de onmisbare pet op het hoofd bij. Ze mogen dan een beetje raar overkomen, het zijn volleerde beroeps. Ze sommen de veiligheidsregels op, iedereen trekt zijn reddingsvest aan en we zijn vertrokken … We pakken de eerste watervallen aan, houden ons vast aan de footstraps om niet in het water te vallen! In tegenstelling tot de andere rivieren wordt voor de Colorado niet de internationale kwotering van 1 tot 6 toegepast, maar een schaal van 1 tot 10 om de moeilijkheid

van een waterval te bepalen. Goed nieuws: we laten de Granite Rapid zonder kleerscheuren achter ons (toch niveau 8!). Goed, we zijn doorweekt, maar de adrenaline stroomt volop en we voelen ons onoverwinnelijk… tot aan de Saphire Rapid (niveau 6), die nochtans niet zo gevaarlijk is. De raft wordt achteraan geraakt. Dave en Jim

erger nog, een ratelslang. Lezen, een partijtje petanque, een spelletje kaart, een aperitiefje, een hapje doen de avond voorbijgaan. Je toilet maken, doe je aan de rivier. Opgelet, de gidsen lachen niet met de hygiëneproducten. Alleen biologische zeep mag. De natuur heeft een prijs waarover niet te onderhandelen valt.

mijnsport

De Grand Canyon praktisch FORMALITEITEN Frankrijk, België en Zwitserland behoren tot de landen die meewerken aan het ‘Visa Walser Program’ (VWP) programma. Er is dus geen visum nodig. Maar dat hangt af van de datum van het paspoort en geldt dus niet voor iedereen. Reizigers met een optisch leesbaar (van vóór 26 oktober 2005), elektronisch of biometrisch paspoort moeten geen visum aanvragen. Wel is de ESTA vereist. Deze ‘Electronic System for Travel Authorization’ kan gedownload worden van https://esta.cbp.dhs.gov/esta/. Het paspoort zelf is natuurlijk verplicht en moet nog zes maanden na terugkeer geldig zijn.

ERHEEN REIZEN Vanuit Paris CDG biedt US Airways een vlucht naar Phoenix aan, via haar hub in Philadelphia. Als u geen auto huurt, is de Arizona Shuttle (http://arizonashuttle.com) de snelste en goedkoopste manier om naar de Grand Canyon te gaan. MET WIE REIZEN? Grand Canyon Whitewater www.grandcanyonwhitewater.com is de specialist van raftreizen op de Colorado door de Grand Canyon. Het agentschap biedt trips aan met rafts met motor of peddels, van vijf tot vijftien dagen.

SLIPPERS EN WANDELINGEN Na de watervallen wordt de stroming rustiger. Ideaal om te dagdromen… We zien ons al honderden, duizenden jaren terug, vliegend naast de Californische condor, te paard tussen de Havasupai-indianen toen ze nog op de oevers van de blauwe en groene rivier woonden… ”Pak je peddels vast”, schreeuwt Chris me toe. De film is afgelopen! Tijd om te gaan stappen … Elke dag heeft zijn deel aan voettochten. Enkele

De kliffen van de Grand Canyon vertellen het geologische verhaal van het Coloradoplateau.

minuten om aan een paradijselijke waterval te komen, in het midden van deze dorre omgeving, een bekken dat uitnodigt om te baden of een rots om een sprong van 7 of 8 meter te maken. Het wordt mooier en mooier, van Elves Chasm tot Deer Creek, Havasu Canyon, Pumpkin Spring… te veel om op te noemen.

Mijn Bestemmingen We pakken de rapids aan, houden ons stevig vast aan de footstraps om niet in het water te vallen!

LAVA RAPID, KRACHT 10 We varen nu al zes dagen de Colorado af. We staken tientallen rapids over, maar de zwaarste moet nog komen. We nade-

ren de Lava Rapid. ”Dit is de zwaarste, klasse 10”, hoor ik van John, “maar wees gerust, we zijn er altijd al in geslaagd” voegt hij er snel aan toe… Oef, zou ik zeggen! We varen langs de Hualapai Indian Reservation en Vulcan’s Anvil, een enorme vulkaanrots die ons vertelt dat de bewuste rapid niet ver af meer is. De opwinding is in alle blikken te zien. Ook in de mijne, neem ik aan. Net voordien gaan we naar een uitkijkpunt om het beest in te schatten. De handen worden klammer, de glimlach hier en daar wat meer gespannen. We moedigen elkaar aan, checken de reddingsvesten en waterdichte tassen. Het gaat raft per raft. We worden heen en weer geschud, de adem stokt, de ogen trachten tevergeefs een vast punt te vinden… Elke gids heeft zo zijn eigen methode om de Lava Rapid te bedwingen: John trots als een piraat, Chris stilletjes in hurkzit, Jeff met de peddels in aanslag. Op zijn Amerikaans klapt iedereen elkaar in de handen om elkaar te feliciteren. “We do it!” gilt Tom. Yes, we hebben het gedaan. Een krachttoer is het niet echt, maar we beseffen dat niet iedereen zo’n bijzondere week meemaakt. Vanavond smaakt mijn nacht onder de hemel naar geluk.

Hoe oud is de Grand Canyon ? De 450 kilometer lange Grand Canyon werd uitgesleten door de Coloradorivier. Alle geologen zijn het daarover eens, maar wanneer en hoe? Daarover lopen de theorieën uiteen … Voor de wetenschappers is de Grand Canyon een open boek op de geschiedenis van het Colorado Plateau. Er werden op de wanden zowat 40 verschillende rotslagen geteld. De oudste gaan terug tot het begin der tijden: 1,8 miljard jaar, bijna half zo oud als de aarde zelf! De wetenschappers meenden eerst dat de Grand Canyon 5 of 6 miljoen jaar geleden ontstond. Vandaag kunnen de geologen, dankzij de apatie-fissiesporen thermochronologie van de kristallijne massieven, de thermische weg en de verticale bewegingen van deze rotsen reconstrueren. Met dit procedé konden ze bepalen dat het apatiet weer aan de oppervlakte kwam door de werking van de Coloradorivier. De oudste zones zouden 70 miljoen jaar oud zijn en bevinden zich in het centrale gebied van de Hurricanekloof. Ook werd de Grand Canyon zoals we hem vandaag kennen, inderdaad 5 tot 6 miljoen jaar geleden door de Coloradorivier uitgegraven.

mijnsport

Een fantastisch speelterrein waar elke discipline een plaats heeft. Kanovaren, MTB, trektochten, speleologieâ&#x20AC;Ś dit is plezier in XXL-formaat in een verblindend mooie omgeving.

Mijn Bestemmingen

AVEYRON & LOZÈRE

En waarom geen boottochtje op de Tarn, onder de viaduct van Millau door?

2 speelterreinen, 8 belevenissen …

Onmiddellijk instappen voor het zuidwesten van Frankrijk. Aan de ene kant Aveyron, qua oppervlakte één van de grootste departementen van het land (8.735 km²), met zijn beroemde en indrukwekkende viaduct van Millau. Iets meer oostwaarts Lozère: het dunst bevolkte departement met 14 inwoners per km². Twee speelterreinen, twee lijsten als uit rotsen gehouwen. Hier zijn nog weidse ruimtes. We bevinden ons op het grondgebied van de ‘Causses et Cévennes’, dat op de natuurlijke werelderfgoedlijst van de UNESCO opgenomen is als ‘Mediterraan Cultureel landbouw- en weidelandschap’. Op voor een flinke hap zuurstof als geen ander …

1. BOOTTOCHTJE OP DE TARN Laten we zachtjesaan beginnen, bijvoorbeeld met een boottochtje op de Tarn, onder de viaduct van Millau door. Van begin april tot eind september nemen de schippers van de viaduct (Bateliers du Viaduc) u mee voor een vaart van 9 km die begint in het middeleeuwse dorp Creissels. Het gaat richting Peyre, één van “De Mooiste Dorpen van Frankrijk”, met zijn huizen die voor een deel in de rotsen liggen. De schippers vertellen u alles wat ze zelf weten over de lokale fauna en flora en onthullen natuurlijk ook de geheimen van dit onwaarschijnlijke bouwsel, de viaduct die in 2014 zijn tiende verjaardag vierde. www.bateliersduviaduc.com 2. PARAGLIDEN BOVEN MILLAU Om deze tuibrug van 2.640 meter lang en 270 meter hoog (360 meter met de

pylonen) te bewonderen, spreken we af op de rustzone ‘L’Aire du Viaduc’. Daar kan je alvast in de sfeer komen met lekkere ‘capucins’, een soort van kegelvormige pannenkoeken gevuld met de beste producten van de Aveyron (roquefort, abrikozen, …), en bedacht door Michel Bras (drie Michelin-sterren). Daarna trekken we naar boven, voor een onvergetelijke paraglidevlucht. Deze stad van 25.000 inwoners staat ook bekend als één de hoofdsteden van de vrije vlucht. Dat is te danken aan de uitzonderlijke opstijgende warmtestromen. De beste paragliders zweven zelfs naar de zee … 150 km verder! Wij houden het echter meer bescheiden en beperken ons tot een vlucht over de ‘Cité du Gant’, in het gezelschap van de gieren (echt waar)! Onderweg genieten we volop van het adembenemend panorama van Les Grands Causses tot Les Cévennes. Een ware lust voor het oog. www.tete-a-lenvair.com 3. TOCHT MET DE ELEKTRISCHE FIETS OP HET CULTURELE CIRCUIT VAN LE LARZAC Trekkers langs de pelgrimsroute naar Compostella (GR 65) waarderen Aveyron erg voor zijn GR71 C en D: twee grote routepaden langs de ‘Causse du

Larzac’ (kalksteenplateau), in het hart van het regionale natuurpark ‘Parc Naturel Régional des Grands Causses’. Voor een eerste kennismaking kozen we voor een tochtje met de e-bike (elektrische fiets) met vertrek in het middeleeuwse dorp La Couvertoirade, dat ook behoort tot ‘De Mooiste Dorpen van Frankrijk’. We worden op sleeptouw genomen door Xavier Chabanne van L‘Ecole Buissonnière. Hij laat ons een deel van dit hoogplateau doorkruisen, waar de Tempeliers en Hospitaalridders nog vele sporen nalieten. Geloof ons, fietsen in deze zeer aparte omgeving, te midden van uitgestrekte dorre vlaktes in groen en geel, bestrooid met imposante rotsruïnes, dat doet iets met een mens. Het is trouwens hier dat de Lacaune-schapen worden gekweekt die hun lekkere melk leveren voor de Roquefort. www.randolarzac.com 4. DE IJZEREN WEG VAN MONTPELLIER-LE-VIEUX De departementen Aveyron en Lozère zijn erg in trek bij aanhangers van de via ferrata. Een uitstekende keuze is ongetwijfeld de rotschaos van Montpellier-le-Vieux (de grootste van Europa). Deze via ferrata loopt eerst ondergronds (vochtig en best glad!) om in de buitenlucht sterk te klimmen, van 700 tot

mijnsport

Een toplocatie voor de vrije vlucht, die partij trekt van uitzonderlijke opstijgende warmtestromen. zelfs een formule van twee dagen met bivak (vertrek in Castelbouc en aankomst in Les Vignes). www.cevennes-evasion.fr 850 meter. Kers op de taart zijn vier tokkelbanen van 20 tot 50 m. Kriebels in de buik verzekerd. Toegankelijk vanaf 12 jaar, reken op twee uur en trek vooral wat tijd uit om het landschap te bewonderen. Van Les Grands Causses naar de Gorges de la Dourbie, via Les Cévennes…het uitzicht is gewoonweg verbluffend! www.montpellierlevieux.com 5. NEEM EEN DUIK IN DE GROT VAN AVEN ARMAND Nu is het tijd voor het departement Lozère. Een goed begin is een duik in de druipsteengrot van Aven Armand. Ze is meer dan 100 meter diep en is sinds 1927 open voor publiek. Het is een heuse geologische kathedraal die niet minder dan 400 stalagmieten huisvest op een oppervlakte van ongeveer 2.000 m² (waaronder de grootste die tot nu toe werd ontdekt, van 30 meter hoog). Een reisje door deze onderaardse wereld is een onvergetelijke ervaring. Het lichtspel maakt het hele decor nog magischer en adembenemender. Bezoekers worden normaal met een treintje naar beneden gebracht, van april tot eind november, maar wie wil betaalt iets meer om af te dalen aan het touw. www.aven-armand.com

6. SPELEOLOGIE IN CASTELBOUC Lozère geldt als een heuse bakermat van de speleologie (zie daarover het artikel op pagina 60) en telt dan ook tal van vermaarde spots. Zo is Castelbouc, aan de rand van de Gorges du Tarn, één van de toplocaties voor deze discipline. Er zijn tal van grotten te vinden, zowel horizontale als verticale, met touwen of tokkelbanen of allebei. Cévennes Evasion kent de sector door en door en kan u uitgebreid adviseren, naargelang uw wensen en niveau om u te gidsen met de glimlach als toemaatje. www.cevennes-evasion.fr 7. KANOËN EN KAJAKKEN IN DE GORGES DU TARN De Gorges du Tarn zijn ook de max voor een tochtje met de kano of de kajak. Uit de aangeboden routes kozen wij de weg van Castelbouc naar Saint-Enimie. Dat is een afvaart van 7 km, die afwisselend snel en rustig gaat. Twee uur er even helemaal uit in een wondermooie natuur aan de voet van de kliffen. Sommige routes duren wel zes en een half uur en gaan tot La Malène of Baumes-Basses. Er is

8. BEZOEK AAN SAINT-ENIMIE, ÉÉN VAN DE MOOISTE DORPEN VAN FRANKRIJK… Ook Lozère blijft niet achter en kan bogen op enkele van de ‘mooiste dorpen van Frankrijk’. Denken we maar aan La Garde-Guérin en Saint-Enimie. SaintEnimie is gebouwd op de hellingen van een canyon die uitgesleten werd door de Gorges du Tarn. Het is een middeleeuws stadje dat zijn ontstaan dankt aan een klooster uit de elfde eeuw (waarvan enkel nog een kapel en een kapittelzaal resten). Flaneren langs de straatjes van stenen uit de Tarn, langs de kalkstenen huisjes en mooi gerestaureerde pleintjes heeft veel weg van een heuse reis in de tijd. De tijd lijkt hier wel stil te staan. Maar het is wel flink klimmen! Haal zeker ook die stapschoenen boven en vergeet vooral uw fototoestel niet! www.tourisme-aveyron.com www.lozere-tourisme.com www.ryanair.com*

(*) Lijnvluchten van Charleroi naar Rodez, voor Belgen die ons lezen.

Mijn Bestemmingen

ZWITSERSE smaken

De Helvetische Confederatie viert dit jaar de zeer officiële oprichting van de wintersporten, 150 jaar geleden. Is dit geen goed moment voor een maaltijd met plaatselijke kazen? We serveren u twee nogal ‘sportieve’ gerechten. Toegegeven, ze bevatten wat calorieën, maar ze zijn wel zeer gezond. De Zwitsers verkondigen immers dat hun harde en halfharde kazen geen additieven en ook geen kleurstoffen bevatten. Wel zitten er veel voedzame elementen, eiwitten, magnesium, calcium en ook vitamines A en B in. par Louise BIRON

Er zitten veel voedzame elementen, eiwitten, magnesium, calcium en ook vitamines A en B in.

Maar nu, lekker kokkerellen. De twee bereidingen in kwestie komen uit een uitstekend boekje dat uitgegeven is door de Belgische vertegenwoordiging van Switzerland Cheese Marketing SA. Er staan 40 recepten van hobbykoks in, die gekozen werden door de vermaarde gastronomische auteur Marie-Claire Quittelier.

munttakjes, voeg de erwtjes (400 gram) en de muntblaadjes toe. Breng aan de kook, zet het vuur zachter en laat nog 10 minuten op het vuur staan. Maak een puree van de erwten. Doe er de geraspte Tête de Moine AOP onder. Breng op smaak met zout en peper en bewaar een uur in de koelkast. Bestrooien met komijn- of karwijzaadjes.

DE GAZPACHO VAN DE ALPENWEIDEN … We beginnen met een koude erwtensoep met Tête de Moine AOP. • Fruit in olijfolie met een blokje kippenbouillon gedurende vijf minuten een gesnipperde ui, een gehakt knoflookteentje en vier takjes munt. Verwijder de

GEGRATINEERDE TRAGE SUIKERS! We gaan verder met het hoofdgerecht: macaroni met drie kazen… uit Zwitserland natuurlijk. Meng een snuifje gehakte platte peterselie onder 150 gram Emmentaler AOC en blokjes Tomme Vaudoise. Doe er 2,5 dl verse

room en 75 gram Tête de Moine AOC in krullen bij. Verdeel deze ‘garnituur’ over 300 gram macaroni die u vooraf gaar kookte. Laat een kwartiertje gratineren in de oven. En dan smullen maar. Goed, het is nogal zwaar, maar echt perfect voor sporters die hun dagen in openlucht doorbrengen, hoog in de bergen.

mijnsport

VER VAN DE KLOTSENDE VAPORETTO’S …

La Serenissima anders

Het is nooit te vroeg om de volgende vakantie voor te bereiden, zeker als het de max belooft te worden. En zeer (zeer!) exclusief. Luxesuite, privé-jet, sterrenrestaurants, denkt je dan? Nee, we hebben iets veel beters voor je in petto… Denis ASSELBERGHS

Venetië is een uniek kader, dat iedereen minstens één keer in zijn of haar leven moet gezien hebben. Het is een plek die altijd weer verbaast, door zijn unieke sfeer, door zijn heel aparte schoonheid, door het verleden dat uit zijn bruggen, zijn kades, zijn pleinen en straten spreekt. Zomaar eventjes 177 kanalen doorkruisen de Dogenstad. Boten maken dus deel uit van het ‘straatbeeld’ en dan zeker de beroemde gondels. Zij staan symbool voor een stad die gewoonweg langs het water moèt verkend worden. Maar zoals altijd met toeristische trekpleisters, wordt hier soms goed doorgerekend. Het tochtje zou een flinke duit kunnen kosten. Waarom dan niet met de kajak het water op? Hij neemt niet veel plaats in, is vlot hanteerbaar en past op en top in deze omgeving.

DE LAGUNE, EEN KIJKJE OP HET PLATTELAND Met de kajak kunt je niet alleen op je eigen ritme en dus ook rustig binnen de Venetiaanse stadsmuren varen (en liefst het superdrukke Canal Grande vermijden), maar ook moeiteloos naar de Lagune trekken. Daar liggen tientallen eilandjes, vooral schorren of landaanwassen die niet meer onderlopen. Ook hier blijken de voordelen van de kajak. Door zijn geringe diepgang is het risico dat hij

De kajak neemt niet veel plaats in, is vlot hanteerbaar en past op en top in deze omgeving.

vastloopt heel wat kleiner. Hij kan dus veel dichter bij deze ecosystemen komen waar de vogels aan de macht zijn. De purperreiger, de steltkluut of de kleine zilverreiger zullen je vergezellen op je tocht door dit labyrint van kwelders. Verder vaart je langs kleine en grotere eilandjes, die zo elk hun eigen karakter en charme hebben. Torcello bijvoorbeeld, ooit het hart van het oude Venetië. Er zijn nog enkele architecturale overblijfselen uit de glorietijd, zoals de indrukwekkende kerk met haar klokkentoren. Voor het overige heeft de natuur hier haar rechten opgeëist en alles wat de mens hier door de eeuwen heen moeizaam bouwde, weer ‘opgeslokt’. Een uitstap met je bootje dat op maat gemaakt is en je langs het kleine

Mijnj Bestemmingen g ideeën. Ga met je heel eigen vaartuigje waar je maar wil. Het loopt vlot en je krijgt alles te zien van dit openluchtmuseum. Even peddelen en de kajak glijdt alweer enkele meters verder, rustig, stil, naar het Arsenaal, het Ghetto, het sestiere Canaregio. En plots dringt het door … het is toch wel grappig om te varen met een stadsplan op de knieën. “De tweede rechts… Ah, één richting. Opgelet, aan het volgende kruispunt moet je voorrang geven.” Maar het comfort, de stabiliteit en het vlotte manoeuvreren maken het allemaal zo prettig dat je meteen onder de betovering komt van deze ‘meest serene’ ooit republiek, die haar naam niet gestolen heeft.

Contact voor deze driedaagse belevenis in optimale omstandigheden, omkadering, uitrusting en logies inbegrepen: www.eaurigne.net eaurigine@hotmail.fr 0033 7 87 46 98 37 kanaal een blik gunt op deze ruïnes, is en blijft een belevenis. Ook een must is het eiland Burano, een kleurige parel. Dit is Venetië in miniatuur, met de overhellende klokkentoren, de kanalen en de bruggen, een lust voor het oog, tussen de poppenhuisjes, kantklosters en vissers van vroeger. Maar Burano is ook de locatie bij uitstek voor wie eerst wat beter wil leren peddelen om daarna de iets roeriger wateren van La Serenissima op te gaan. IN HET HEILIGE DER HEILIGEN Het heeft weinig zin om alle goede redenen op te sommen voor een bezoek aan deze stad van bruggen en water. De lijst monumenten, paleizen, kunstwerken is immers eindeloos. Het is trouwens vooral de sfeer die een onuitwisbare indruk maakt. Lange tijd gold dat iemand de stad alleen wandelend helemaal in zich kon opnemen. Dat is niet alleen een pijnlijke zaak voor de voeten, het is ook een hele opgave om zich door de mensenmassa te wringen. Groepen van alle slag verdringen zich aan de bezienswaardigheden, stromen opeengepakt langs de mooiste esplanades, maar ook de kleinste calli. Angstaanjagend gewoon! Wat is dan de oplossing? Ja, je kunt in een peperdure gondel stappen en zoals op alle prentkaarten langs de Piazza San Marco varen. Maar er zijn betere

Even peddelen en je glijdt alweer enkele meters verder, rustig, stil, naar het Arsenaal, het Ghetto, het sestiere Canaregio

Laat je bekoren De zeekajak of toerkajak is een activiteit die volop boomt. Het is dan ook een goede manier om anders moeilijk bereikbare sites te verkennen. Natuurlijk is het weer altijd een risico, dat zelfs gevaarlijk kan zijn. Maar voor een bezoek aan een stad zoals Venetië en haar lagune heeft het klimaat weinig invloed. De zee is niet woelig en je kunt nooit ver afdrijven. Hier kajakken vraagt geen ervaring, noch een bepaalde fysieke conditie. Zelfs kinderen vanaf acht jaar kunnen het, net als de senior die graag in beweging blijft. Laat je dus bekoren …

mijnsport

EN WAAROM geen

Mijn Bestemmingen

cruise?

De wereld verkennen zonder grenzen, is kinderspel geworden. Sinds enkele jaren behoort de zee weer tot de toppers van tour operators. Cruises zijn erg in, beleven een tweede jeugd. De oceaan zover de blik reikt, adembenemende bestemmingen, activiteiten te over… Het aanbod van de maatschappijen doet dromen en niet enkel liefhebbers van ligstoelen op het dek… De passagiers kunnen nu intensief aan hun conditie werken. Buiten het traditionele zwembad is er ook nog een hele reeks andere disciplines, die soms verrassen. Wil je meer weten? Kom dan aan boord! Denis ASSELBERGHS

SPORTEN MAAR! “Hij liep op het water”… en nog meer zelfs! Aan boord van deze reusachtige gebouwen krijg je toegang tot een indrukwekkend palet van sportdisciplines. Dein mee op de golven en haal alles en nog meer uit de supermodernste infrastructuren. Klimmuur, flow rider (een surfsimulator op kunstmatige golven), golf, schaatsen, basketbal, volley, zwemmen, zip line (tokkelbaan), joggen, tennis,… Met natuurlijk altijd dat onvergetelijke uitzicht! De meeste crui-

tes, Zweedse gymnastiek, thalasso en aquagym. Voor wie het achterdek wat te krap is, zijn er zeker cruises die ook activiteiten op zee aanbieden, zoals waterskiën, windsurfen, kajakken of duiken. Dat kan op de halteplaatsen onderweg of tijdens specifieke uitstappen. OP VASTE GROND Op de halteplaatsen kan er ook aan typische landsporten gedaan worden. Op aanvraag kan je gaan trekken, paardrijden of moutainbiken. Ben je uit op wat

Dein mee op de golven en haal alles en nog meer uit de supermodernste infrastructuren. seschepen hadden al veel weg van drijvende steden. Er was ook al veel te beleven, maar heuse decathlons? Neem de proef op de som. De tarieven zijn zeer schappelijk en de formules zijn zo gericht dat ze iedereen wel aanspreken. Uit de best gevulde arrangementen pikten we het aanbod van Royal Caribbean International en van Holland America Line. ON BOARD… AND OUT BOARD Je wil gewoon de batterijtjes opladen zonder daarom fors te sporten? Het is maar een woord. De meeste maatschappijen stelden wellnessprogramma’s samen die bestaan uit fitness, yoga, pila-

meer avontuur, weet dan dat sommige maatschappijen aanmeren aan soms ongerepte gebieden. Respect voor het milieu is hier natuurlijk geboden. De plaatsen zijn beperkt en iedere cruiseganger moet bepaalde gedragsregels naleven. Silversea Expeditions en de Compagnie du Ponant zijn twee referenties op deze nichemarkt. Op hun lijst van bestemmingen staan onder meer de Noordpool, Antarctica, Alaska en de Galapagos. Komaan, duik erin en doe je voordeel met de lastminutepromoties. Neem snel een kijkje op de sites www.croisierenet.com www.cruisetravel.be