De Blankaartklok nr. 24 - Dorpskrant - Woumen

halfjaarlijks tijdschrift - twaalfde jaargang

nummer 24 / juni 2014

1

www.woumen.eu

v.u. bewonersplatform Woumen - Karel Famaey, Iepersteenweg 39C - Woumen

INHOUD blz.

Voorwoord

3

Een vernieuwd dorpsplein

6

Het dorpsonthaalpunt

8

Bedrijf in de kijker: Comfort Concepts Coupé

11

Kleine Kunst over Grote Oorlogen

15

Streekrecept: plattekaas-frambozen-bavarois

17

Vereniging in de kijker: kaartersclub 'Met de muil'

18

Lief en leed op de parochie

22

Activiteitenkalender

24

Sportieve Woumenaar in de kijker: Gerard Brouckaert

25

Het Grote Fietsexamen

29

Uit de oude doos

30

Willem Vermandere – Alles gaat over

32

Jong en oud ontmoeten elkaar in COZ

33

Bekende Woumenaar in de kijker: wijlen Stefaan D'hont

34

'14-'18 : de monumenten

36

'14-'18 : getuigenis van Maria Bryon

38

Nuttige telefoonnummers / medewerkers

39

Algemene dorpsvergadering en Patékaarting

40

Deze krant is gratis voor alle inwoners van Woumen.

Mensen van buiten ons dorp die de dorpskrant wensen, kunnen die bestellen tegen € 3 (inclusief verzendingskosten) op het telefoonnr. 051 50 46 59. Wil dan ook dit bedrag overschrijven op het rekeningnr. BE80 1030 2816 0077 na ontvangst van de Blankaartklok.

2

VOORWOORD “Amaai zeg, Woumen is nogal veranderd de laatste maanden.” Dit zijn de letterlijke woorden van mijn schoonbroer toen die onlangs eens terug in ons dorp was. Ik keek hem verwonderd aan en pas toen we aan een opsomming begonnen van wat er sinds Nieuwjaar is gewijzigd aan het uitzicht van ons dorp, viel mijn spreekwoordelijke eurocent.

Het nieuwe rusthuis begint serieus vorm te krijgen, de ingang van de oude jongensschool heeft een metamorfose ondergaan, het dorpsplein is vernieuwd en een 3-tal nieuwbouwprojecten – het één al groter dan het andere – hebben het straatbeeld aanzienlijk gewijzigd. En dan had mijn schoonbroer nog geen weet van de nieuwe verkaveling die er komt in de Kerkhofstraat, van het nieuwbouwproject van bakkerij Devreker, van de – eindelijk – voor het najaar geplande oplossing voor de wateroverlast in de Kerkhofstraat, van het nieuwe of vernieuwde O.C. dat ons te wachten staat, van de herstelde Steenstraat richting Klerken...

3

We kunnen er inderdaad niet naast kijken, er heeft heel wat bewogen in Woumen de laatste maanden. En natuurlijk kunnen we beginnen muggenziften over het feit dat niet alle tegels mooi recht liggen op het dorpsplein, dat het wel ambetant is dat er zoveel vrachtwagens af en aan rijden op al die bouwwerven,… Maar we mogen bovenal niet vergeten dat er wel degelijk iets serieus veranderd is in ons dorp, waar we eigenlijk trots op zouden moeten zijn.

Ik denk dat het een beetje de ziekte van de tijd is: het haar in de boter zien liggen, maar vergeten dat er daaronder wel goeie boter zit. De verzuring in onze maatschappij neemt toe, of we dat nu willen of niet.

En ik heb er mezelf ook al op betrapt.

Onlangs hoorde ik op café dat ze plannen hadden om bij de vernieuwing van de Iepersteenweg een waterzuiveringsstation te plaatsen voor mijn deur. “Amaai, dat zal niet waar zijn”, dacht ik bij mezelf, “dat gaan ze niet voor mijn deur zetten. Dat ze dat ‘spel’ maar elders gaan zetten. Dat gaat veel te veel lawaai maken, dat gaat stinken, enz, enz….”. Redelijk gelanceerd kwam ik thuis en een tiental minuten raasde ik door. Toen ik eindelijk klaar was, kwamen mijn twee kinderen heel subtiel met de krant van die dag en toonden ze mij twee artikels. “Buurman legt klacht neer tegen aanleg petanqueplein aan de overkant van zijn straat wegens geluidsoverlast” en “Spelende kinderen worden geterroriseerd door gepensioneerd koppel omdat ze te veel lawaai maken als ze spelen”. Fijntjes voegde mijn vrouw er aan toe dat ik diezelfde morgen – toen ik die artikels had gelezen – gezegd had dat de mensen niets meer konden verdragen van elkaar. Dat ze beter eens met elkaar zouden praten, alvorens elkaar een proces aan te doen. Dat ze content zouden moeten zijn dat er zoiets bestaat als een petanqueplein waar mensen samen komen en dat we tevreden zouden moeten zijn dat kinderen nog op straat willen spelen, i.p.v. de godganse dag bezig te zijn met internet, Facebook, Playstation en andere Nintendo’s…

4

Het gebeurt niet veel, maar toen wist ik even niet wat ik moest zeggen.

Blijkbaar kunnen we vandaag veel moeilijker de positieve dingen zien dan vroeger. Wegenwerken betekenden vroeger betere wegen. Nu vinden we dat die werken veel te lang duren. We sakkeren over het feit dat ze de oude borduren hebben gebruikt op het dorpsplein en dat de tegels krom liggen, terwijl we vroeger content zouden zijn dat het geld niet over de balk werd gesmeten en dat al die putten uit de trottoirs weg waren. Vroeger waren kermissen, dorpsfeesten, cafés en feestzalen plaatsen waar iedereen plezier maakte tot een gat in de nacht. Nu zijn het oorden van verderf die zorgen voor geluidsoverlast, wildplasserij, enz.

Gelukkig – denk ik dan – is het in Woumen allemaal zo erg nog niet. Ik hoop dat we hier nog altijd kunnen praten met elkaar, dat we het positieve zien in hetgeen dat in ons dorp verandert. En als ik dan zie hoeveel volk er op onze kermissen afkomt, hoe de recente woensdagnamiddagmarkt op de Tramstatie een succes was, hoeveel volk er op onze nieuwjaarsreceptie was,…. dan ben ik geneigd te geloven dat we in Woumen nog niet zover zijn.

Woumen is een schitterend dorp om te wonen. We hebben een prachtig natuurgebied rondom ons dorp. We zijn een uniek dorp omdat we zoveel handelszaken hebben, die ons alles kunnen geven wat we dagdagelijks nodig hebben. Eigenlijk kunnen we niet klagen zeker, integendeel……

Manu Mackelberg, Coördinator Bewonersplatform Woumen Ps: ‘k ben voor alle zekerheid eens gaan vragen wat er waar was van dat zuiveringstation. Bleek dat er toen nog niets van aan was. Waarom heb ik mezelf dan eigenlijk zo druk gemaakt?

5

DORPSPLEINVERNIEUWING EINDELIJK GEREALISEERD Eindelijk, dat is het woord wat we mogen gebruiken nu ons dorpsplein vernieuwd is. Het verhaal begint ergens in maart 2012 toen we op de hoogte gesteld werden door het Stadsbestuur dat ons dorpsplein zou worden heraangelegd. Immers, omdat Infrax de elektriciteitscabine die naast de kerk stond, moest vervangen, werd meteen beslist om ook het dorpsplein onder handen te nemen.

Verschillende vergaderingen en plaatsbezoeken van het Stadsbestuur samen met o.a. het Bewonersplatform, de Blankaartvrienden, de Kerkfabriek, enz hebben geleid tot de huidige vernieuwing. Dat niet alles perfect is en er misschien wat zaken anders konden, is misschien wel waar, maar het bijzonderste is dat het kerkplein tenminste een mooie opfrisbeurt heeft gekregen.

Op deze bijeenkomsten konden we gelukkig de Stadsdiensten er op attent maken de werken niet te laten uitvoeren na het bouwverlof. Dit zou immers een ramp geweest zijn voor onze kermisweek in september 2012. Spijtig genoeg moesten we het jaar nadien weer dezelfde opmerking maken en werd de planning dan verschoven naar het voorjaar van 2014.

In februari van dit jaar werden de werken gestart.

Infrax had de nieuwe elektriciteitscabine al een tijdje geleden geplaatst, waardoor er achteraan de kerk 2 parkeerplaatsen weg vielen. Dit werd gecompenseerd door een 6-tal nieuwe parkeerplaatsen vooraan op het kerkplein. Het Heilig Hartbeeld dat op de hoek van de Kerkstraat en de Kerkhofstraat stond, kreeg in samenspraak 6

met de Kerkfabriek een zichtbaarder plaats op de centrale groenzone op het kerkplein. Zodoende kwam er op de hoek van de Kerkstraat en de Kerkhofstraat plaats vrij voor een stukje groen met o.a. rozen, grondbedekkers en enkele boompjes.

De voetpaden langs de Kerkstraat en op het dorpsplein werden vernieuwd.

Aandachtige Woumenaars zullen al opgemerkt hebben dat het voetpad, dat het centrale grasplein middendoor sneed, verplaatst werd naar de straatkant.

Zo werd een mooi groot grasveld gecreëerd, waar de schaapjes tijdens de kerstperiode hun ding kunnen doen en waar het voor de organisatoren van de kermis iets makkelijker zal worden voor het plaatsen van de feesttent.

Bovendien werden ook de goten heraangelegd en kwam er een nieuw rioolputje zodat ook de waterafvoer van het fietspad veel beter zal zijn.

Het was niet de bedoeling, maar het muurtje rond het centrale grasplein was zo bouwvallig dat het volledig moest worden verwijderd. Zo krijgen we nu één groot, open grasveld centraal op het dorpsplein.

Rond het oorlogsmonument werd ook een groenzone voorzien waarin bovendien het dorpsonthaalpunt (zie blz. 8, 9 en 10) zal worden geplaatst en waar men ook het bord van het Hemelsdaelewandelpad zal plaatsen.

Al bij al mogen we zeggen dat het misschien wel een beetje lang heeft geduurd, maar dat het eindresultaat er best wel mag zijn. De vernieuwingswerken en het nieuwbouwproject op de hoek van de Kerkstraat en de Woumenweg zorgen ervoor dat ons dorpsplein een hele mooie "look" heeft gekregen waar we als Woumenaars trots op mogen zijn.

7

HET DORPSONTHAALPUNT

8

9

10

BEDRIJF IN DE KIJKER Comfort Concepts Coupé Even voorstellen: Ik ben Rik Coupé, zaakvoerder van Comfortconcepts Coupé in de SintPietersstraat.

Ik ben getrouwd met Katleen Vanhouwe en vader van Mari en Remi. Ik ben de zoon van Daniël Coupé en Annie Dewulf en broer van Jan, Mark en Els.

Hoe is het allemaal begonnen?

Mijn loopbaan begon in 1982 toen ik als schoolverlater bij de Edi supermarktketen begon te werken. Na twee jaar werd ik daar filiaalleider en leerde de knepen van het “winkeltje spelen” in filialen over heel de kustlijn, maar de voornaamste waren Veurne, Diksmuide, Lichtervelde en later weer Diksmuide, toen die zaak vrij kwam voor zelfstandige uitbating. Het was toen al mijn droom om zelfstandig een zaak te kunnen uitbaten, maar het mocht niet zijn: mijn spaarboek was niet dik genoeg.

Hoe ging het verder?

Ik ben in 1991 aan de slag gegaan als zelfstandig handelsvertegenwoordiger en verdiende mijn boterham met verkopen op jaarbeurzen en aan huis bij de klant. In de 15 jaar daarna werkte ik mij op als verkoopsleider en schuimde met een ploeg het volledige Vlaamse landschap af. Daar heb ik de knepen van de stiel geleerd, maar deed ik vooral een pak mensenkennis op.

Bij de geboorte van onze zoon Remi besloot ook mijn vrouw Katleen haar stap te wagen en we startten samen een eigen zaak in Woumen: “De Krieke”.

We hadden de oude feestzaal van ex-café “De Sportwereld” kunnen kopen (met geld van de bank, want we hadden nog maar pas 3 jaar daarvoor gebouwd in Vladslo). We besloten daar aan te slag te gaan met een tweedehandsuitrusting en een sober assortiment. Beetje per beetje bouwden we samen de zaak uit tot wat ze nu is: een dorpswinkel waar je een ruim assortiment vindt.

11

Bleef je nog werken als vertegenwoordiger?

Een beetje uitgekeken op het tjoolen door het Vlaamse land en het meer en meer nodig zijn in de zaak, zorgde er voor dat ik in 2005 besloot volledig mijn commerciële activiteiten rond de kerktoren te plannen. Dit spaarde me heel veel tijd en brandstof, wetende dat ik 15 jaar tussen de 60 000 en 100 000 km per jaar in de auto zat om mijn job te kunnen doen. Om maar niet te spreken over de snelheidsovertredingen. (Die waren wel nooit zo groot, maar altijd een 10 km te snel en weeral eens verkeerd geparkeerd enz.).

Aangezien ik met “De Krieke” alleen mijn dagen niet kon vullen, ging ik op zoek naar een geschikte maar vooral betaalbare locatie dichtbij de andere zaak. Mijn ogen vielen op het leegstaande pand in de St-Pietersstraat. Er was wel veel opkuiswerk aan de winkel, maar we hadden courage en tijd.

Dus we vlogen erin!

Wat was je met het pand van plan?

“Fabrieksverkoopdiksmuide” werd geboren. Met overstocks van een lokale zetelfabrikant en weeral met een krap budget waren we gestart, en beetje bij beetje met succes. Broer Mark, die juist zonder werk zat, sprong bij op parttime basis en we groeiden weer een stap verder. De goesting om in de regio een paar beurzen te doen was er ondertussen ook weer en met hulp van enkele “freelancers” en enkele jobstudenten, waren we daar ook weer vertegenwoordigd. De zaak groeide en groeide. Jammer genoeg werden de lokale fabrikanten schaars, dus begonnen we aan te kopen: overal rond in Europa op zoek naar goede producten voor een scherpe prijs.

Ondertussen hebben we verscheidene topmerken in ons vaandel en zijn we alom gekend voor een goede service en prijs-kwalititeitverhouding. Mijn vroegere ervaring met verkoop in slaapcomfort zorgde er dan ook voor dat ik in overleg met verschillende leveranciers mijn eigen lijn matrassen en boxsprings kon laten maken. En ook dat was opnieuw een schot in de roos.

Bleef de zaak verder groeien?

Het is natuurlijk niet altijd rozengeur en maneschijn. De concurrentie is bikkelhard en je bent verplicht constant op zoek te zijn naar betere kwaliteit, innovaties en vooral stabiele leveranciers.

En zoals in de boerenstiel moet je de ups en de downs erbij nemen. En vooral steeds honger hebben naar meer. Want echt vanzelf komt het niet...

Aangezien we steeds meer verschillende leveranciers hadden, was ik dan 12

ook genoodzaakt om uit te zien naar een loods voor de receptie en stockering van de voorraden. In Woumen vond ik niet direct iets geschikts en mijn keuze is dan uiteindelijk gevallen op de vroegere hangaars van Degrieck in Vladslo.

Daar hebben we nu ook voor een eerste keer opnieuw een overstockverkoop gedaan met goederen uit eigen voorraad en met een nieuw assortiment Outdoorartikelen.

Ondertussen zijn er ook nog 2 personeelsleden bijgekomen: één bij mij in de meubels en eentje bij Katleen in De Krieke.

Heb je daardoor weer zelf wat meer tijd?

Geloof me vrij, onze dagen zijn allemaal goed gevuld. Ons programma voor het najaar begint vanaf het verschijnen van dit nummer. Met op het weekend van de 15de augustus opnieuw in Vladslo een stockverkoop met een opruiming van de zomervoorraad van outdoormeubelen. Dan met “Woumen en Merkem kermis” staan we met een megastand op de interieurbeurs 'Huis en tuin' in Roeselare, maar we gaan daarvoor niet laten om één te drinken met de kermis hoor! In oktober zijn er opendeurdagen in de winkel in Woumen en van 1 tot 11 november opnieuw Jaarbeurs in Roeselare. Direct daarna gaan we naar 'Bouwen – Wonen' in Brugge, gevolgd door een drukke periode in de winkel in december en januari. In februari leggen we er efkens de riem af (als het kan) en in maart 2015 gaan we dan terug naar Roeselare op een nieuwe beurs staan: “Leef”. Dan met Pasen op de beurs in Diksmuide en direct daarna doen we opnieuw een stockverkoop. Met Sinksen staan we terug op 'Huis&Tuin' op het provinciedomein “Esenkasteel” in Diksmuide. En daarmee is het jaar rond.

Blijft de zaak open tijdens al deze evenementen?

Ja, de de zaak zelf is 52 weken op het jaar open, en De Krieke idem . Maar ja, wat zouden we anders doen met onze tijd? Het enige wat voor mij nog heilig is, is dat ik graag de dinsdagavond naar de repetitie van het muziek ga hier in Woumen. Dat verzet mijn zinnen. En voor Katleen is dat haar “ladies night” (samen met onze kat).

13

Je hebt een druk bestaan. Heb je daar nooit spijt van?

Eigenlijk heb ik nergens spijt van. Ik heb altijd graag gedaan wat ik doe en wat ik deed, zolang er maar een beetje variatie in zit en ik er mijn creativiteit in kwijt kan. Ik was geen groot voorbeeld als student, maar sommige geleerdheden vind je dan ook niet in boeken. Mijn grootvader heeft mij eens gezegd: “Manneke, al wat je wegschopt met je voeten als je jong bent, moet je de rest van je leven weer traag met je handjes samenschrapen!� Hij had gelijk!

Waar ik misschien toch spijt van heb, is dat mijn eigen ouders zo vroeg gestorven zijn. Dat vind ik jammer. Die mensen zouden gelukkig zijn dat ik uiteindelijk toch nog redelijk op mijn pootjes gevallen ben.

Zijn er dingen waar je dankbaar voor bent?

Wel, dat de ouders van Katleen beiden nog in goede gezondheid zijn. Al zijn ze gescheiden, aan beiden heb ik veel hulp gehad. Aan Magda die Katleen heeft bijgestaan met de opvang van de kinderen vanaf dag 1. En dat is toch niet te vergelijken met iemand die maar 36 uur per week werkt. En de laatste jaren aan Leon die bij mij al veel bijgesprongen heeft, iedere keer dat ik een paar handen te kort kwam. En ze hebben dat steeds gedaan zonder zich te moeien of te klagen, gewoon belangeloos. Hiervoor ben ik dankbaar. Ja, dat mag gezegd worden.

Voor de rest probeer ik altijd met iedereen zo goed mogelijk overeen te komen. Dat schept ook vreugde in het leven.

Hoe gaat het nu verder? Zijn er toekomstplannen?

Wat morgen brengt? Dat weet ik niet. In september word ik 50 jaar en moest ik een tiende van mijn toekomstplannen vertellen, dan is uw boekske 300 blz. dik.

Maar ik weet zelf ook wel dat ik ze nooit allemaal zal kunnen waarmaken.

Maar toch .... nog enkele misschien ... Wie weet?

Als we maar gezond zijn ... dat is het enige wat telt!

14

KLEINE KUNST OVER GROTE OORLOGEN Tijdens de Week van de Amateurkunsten werden onze lokale kunstenaars in het voetlicht gezet. In die week konden lokale amateurkunstenaars naar buiten treden met hun werk. De Week van de Amateurkunsten (WAK) vindt over heel Vlaanderen plaats. Naar aanleiding van de herdenking van 100 jaar WO I was het centrale thema van de WAK dit jaar ‘De Groote Kunst’.

In het kader van deze WAK organiseerde Stad Diksmuide in samenwerking met COZ Sint-Jozef Woumen de tentoonstelling ‘Kleine Kunst over Grote Oorlogen’ in Centrum voor Ouderenzorg.

“Conflictperiodes vergeten we het liefst zo snel mogelijk. Toch blijven kunstenaars tot op de dag van vandaag geïnspireerd door dit thema.

Waardoor laat men zich meeslepen? En welke invloed heeft dit op hun kunst?

De tentoonstelling ‘Kleine Kunst over Grote Oorlogen’ wilde door middel van kleine kunst grote emoties losmaken bij een ruim publiek. Het was kunst door en voor oud, jonger en jongst”, aldus schepen voor cultuur Karline Ramboer.

15

Het kunstproject is uitgegroeid tot een sociaal-artistiek project waar lokale kunstenaars, de leerlingen van het zesde leerjaar van onze Vrije Basisschool, bewoners van het woonzorgcentrum, de vierdejaars van het Kunsthumaniora in Brugge en de Lovie (het Begijnhof) aan deelnamen.

Er waren schilderijen, beeldhouwwerken, tekeningen, houtsnijwerk en allerlei andere creaties. Tijdens de opening konden we ook genieten van muziek en zang.

Enkele bewoners van het COZ schreven verhalen neer over de oorlogsjaren.

Die werden ingekaderd en maakten ook deel uit van de tentoonstelling. We willen u die verhalen niet onthouden en zullen die in de nieuwe rubriek “veertien-achttien� aanbieden. In deze Blankaartklok staat de getuigenis van Maria Bryon.

16

STREEKRECEPT platte kaas–frambozen–bavarois Ingrediënten (voor 8 à 10 personen): *bavarois: -500 g platte kaas -300 g verse frambozen -100 g griessuiker -5 gelatineblaadjes -2 ½ dl verse room -20 g vanillesuiker -10 kleine bavaroisvormpjes *afglansframbozencoulis v.d. spiegel (bovengarnering): -300 g frambozen -80 g griessuiker -½ dl water -2 gelatineblaadjes *mogelijke garnering: verse frambozen, muntblaadjes, toetje slagroom, eetbare bloempjes...

Bereiding: Week de gelatineblaadjes in ruim koud water.

Roer de verse frambozen met griessuiker op een zacht vuur tot puree.

Wrijf de vruchtenpuree door een netzeef om de zaadjes te verwijderen.

Duw de zacht geweekte gelatineblaadjes uit en roer ze door de vruchtenpuree. De gelatinebladen moeten volledig gesmolten zijn!

Laat de vruchtenpuree een weinig afkoelen.

Klop de room op met de vanillesuiker.

Meng de vruchtenpuree in de platte kaas samen met de opgeklopte room tot een homogene massa.

Breng de bavarois in de vormpjes.

Laat afkoelen en breng de afglanscoulis aan.

Garneren met verse frambozen, toetje slagroom, muntblaadjes, eetbare bloempjes...

17

VERENIGING IN DE KIJKER kaartersclub 'Met de muil' Even voorstellen : Ik ben Odette Soenen, voorzitter van kaartersclub ‘Met de muil’ van Woumen. Ik ben de vrouw van Hilaire Syoen, u allen bekend, en mama van drie kinderen: Savrine, Rik en Patrick en oma van vijf kleinkinderen.

Ik ben afkomstig van Merkem en woon reeds 51 jaar in Woumen. Vroeger hadden wij een ijzerwinkel hier in Woumen. Nu ben ik gepensioneerd en nog steeds actief in meerdere verenigingen in Woumen en Diksmuide.

Ook in Diksmuide ?

Welja, ik ben ook al een twintigtal jaar actief als lid van CD&V. Ik ben zes jaar gemeenteraadslid geweest in Diksmuide en twaalf jaar OCMW-raadslid.

Ik ging normaal stoppen in 2012 maar door tekort aan vrouwen heb ik mij toch nog geëngageerd en sta ik nog op de lijst.

En die andere verenigingen ?

Ik ben secretaris van Woumen Sportief, een wielerclub in Woumen.

Wij hebben wel geen vast clublokaal, maar organiseren jaarlijks de koers in Woumen in maart voor nieuwelingen (BWB).

Ik ben ook nog voorzitter van ‘Help ons helpen’, de bloedgevers van Woumen. Vier keer per jaar houden wij een bloedinzamelactie in Woumen in OC 't Woumenhof.

Ook ben ik schatbewaarder van ‘De Blankaartvink’ met lokaal gelegen in het Rooneplezier. Wij hebben in die vereniging een veertigtal leden.

Tenslotte ben ik ook nog bestuurslid van de Okra Woumen en Ziekenzorg Woumen.

Amai, dat is een hele boterham. Er kruipt waarschijnlijk veel tijd in?

Ziekenzorg vergt eigenlijk het meeste tijd. Het is dan de bedoeling dat elk bestuurslid een aantal ziekenbezoeken doet.

18

We gaan niet teveel uitweiden, anders zijn we nog enkele uren zoet.

Vertel eens hoe kaartersclub ‘Met de muil’ ontstaan is.

Eigenlijk was mijn man Hilaire de stichter van de club.

Op 22/12/1981 is de club opgericht in het lokaal ‘Het Hof van Commerce’ hier in Woumen.

Eerst hadden we een kaartersclub, elke zondag in het Jagershof, die ik ook heb helpen oprichten. Er was toen iemand die wilde komen kaarten, maar op een andere dag. Dat ging toen niet. Hilaire was daarmee niet akkoord en heeft toen zelf zijn ontslag gegeven uit het bestuur en een nieuwe kaartersclub opgericht in het Hof van Commerce bij Vanoverschelde. Wij hebben toen moeten veranderen van lokaal omdat het Hof van Commerce stopte. Eigenlijk gingen we er toen mee stoppen.

Hoe komt het dat jullie dan toch nog verder doen?

José Vanhee, de zoon van Madeleine Vanpeperstraete, van het Rooneplezier belde mij op een avond op.

Hij vroeg me om de kaartersclub in café het Rooneplezier verder te zetten.

Eigenlijk hadden we reeds alles verdeeld onder de leden omdat we ermee gingen stoppen.

Wij zijn toen op 09/12/1990 verhuisd naar het Rooneplezier bij mevrouw Madeleine Vanpeperstraete, spijtig genoeg overleden sedert 2010. Haar zoon zet de zaak nu verder en zo konden we nog blijven.

En? Draait de club nog een beetje?

19

Wij mogen zeker niet klagen. Onze club telt tot op heden 44 actieve leden.

Een tiental leden dateert nog van de tijd van toen en hebben de overstap nog meegemaakt.

Wanneer spelen jullie?

Elke tweede zondag van de maand wordt er gespeeld. In de winterperiode, vanaf oktober tot en met april is dit om 19u, in de zomerperiode is dit om 20u.

Er worden telkens drie partijen gespeeld van 101 uit. Om in aanmerking te komen voor het kampioenschap dient men wel alle partijen gespeeld te hebben op dat jaar. Mensen die soms niet kunnen komen, kunnen deze partijen inhalen op speciale inhaaldagen.

Is het eigenlijk echt competitie, met een kampioen?

Jazeker. Er wordt in competitieverband gespeeld.

We hebben een eerste kampioen en tweede kampioen, een eerste dame en een lantaarndrager.

Wanneer worden deze dan gevierd?

De laatste zondag van november loopt het seizoen ten einde en wordt de kampioen gehuldigd.

Dit gebeurt in het Rooneplezier en met een souper.

Wie was jullie eerste kampioen?

Toevallig of niet was de stichter, Hilaire Syoen, onze eerste officiële kampioen. Lapere Daniël was toen tweede kampioen. De eerste dame was toen Vanthuyne Margriet, spijtig genoeg ook reeds overleden. Smagghe Gery was toen de lantaarn.

Zijn er nog veel jongeren in jullie club?

Vroeger waren er meer jongeren. Onze kinderen, 17 – 18 jaar, deden toen ook mee samen met de gebroeders Vanlerberghe.

Nu is ons jongste clublid ongeveer 40 jaar oud.

Het wordt almaar moeilijker om jongeren te vinden die willen kaarten.

20

Wat is eigenlijk het grote verschil tussen vroeger en nu?

Om een voorbeeld te geven, vroeger was de kampioenenviering een groot feest.

Er was toen maaltijd en achteraf werd er toen een stevig potje gedanst met discobar of accordeonist.

Nu is het wat rustiger. Het moet ook financieel haalbaar blijven.

Hoe doen jullie dat dan om financieel rond te komen?

Per kaarting legt ieder lid 2 Euro uit voor deelname.

Elk jaar, in oktober, houden wij een boterkaarting in ons lokaal het Rooneplezier.

Iedere kaarting houden we nog een tombola met twaalf naturaprijzen. Er kunnen dan lotjes gekocht worden en Sara en ikzelf zorgen beiden voor een twaalftal prijzen.

En zie je het zitten om dit nog een tijdje te doen?

Zolang ik gezond blijf, ga ik mij blijven inzetten.

We zijn nu nog met drie bestuursleden, ikzelf, Hilaire en Sara Tant. Henri Deschrevel houdt de scores bij.

21

LIEF EN LEED OP DE PAROCHIE GEDOOPTEN • Gus Dedecker, zoon van Serge Dedecker en Heidi Bentein, Geboren te Ieper op 25-11-2013 en gedoopt op 16-02-2014.

• Sam Coolsaet, zoon van Dimitri Coolsaet en Sarah Borra, Geboren te Ieper op 02-01-2014 en gedoopt op 23-02-2014.

• Louis Wauters, zoon van Thomas Wauters en Liana Bocos, Geboren te Ieper op 15-03-2013 en gedoopt op 16-03-2014.

Kerkelijke HUWELIJKEN Dieter Jonckheere en Iris Lignel traden in het huwelijk op 24 mei 2014.

Kerkelijke UITVAARTEN • Gerard Devos, wed. van Maria Leuwers, °Reningelst op 28-02-1920, † Woumen op 16-12-2013.

• Andre Deboeuf, echtgenoot van Jacqueline Brackez, °Woumen op 21-10-1930, † Woumen op 03-01-2014.

• Anna Desmet, weduwe van Firmin Watteyne, °Woumen op 01-11-1922, † Veurne op 01-05-2014.

• Marcel Aneca, echtgenoot van Christiane Demol, °Woumen op 03-02-1925, † Woumen 18-05-2014.

VORMELINGEN (4 mei 2014) • Maris Aneca, dochter van Peter en Martine Marreel • Thibo Baert, zoon van Stefaan en Anneke Vanheule • Seppe Boelens, zoon van Arne en Nancy Vanhaelewyn • Ibe Boen, zoon van Filip en Karien Deseyne • Alicia & Elisa Demey, dochters van Filip en Yannick De Kimpe • Lotte Djema, dochter van Stefaan en Kaatje Gesquiere • Sarah Maertens, dochter van Johan en Marjan Van Exem • Jelle Steenkiste, zoon van Nico en Cindy Haest 22

• Nolle Turcq, zoon van Koen en Myriam Declercq • Fleur Vanden Berghe, dochter van Lieven en Liesbeth De Meulenaere • Justine Vanhooren, dochter van Nico en Sandy Geldof • Rani Vanslambrouck, dochter van Wim en Veronique Godderis • Jonas & Melissa Vermet, zoon en dochter van Peter en Anneke Cuffez • Edward Versteele, zoon van Geert en Katrien Braem • Marthe Villez, dochter van Pascal en Nancy Vanduyfhuys

EERSTE COMMUNIE (29 mei 2014) • Fiebe Bogaert, dochter van Frederiek en Carmina Verhenne • Elise Crombez, dochter van Björn en Petra Dewulf • Victor Deraedt, zoon van Kurt en Veronique Declerck • Audrey Desmyter, dochter van Jürgen en Prescilla Desmet • Byron Dewispelaere, zoon van Chris en Muriël Zoete • Vick Ghesquiere, zoon van Joost en Els Vanderwee • Zieta Herrewyn, dochter van Lieven en Ans Delepierre • Tibo Jacques, zoon van Ivan en Natasja Vandevelde • Adelien Karmazin, dochter van Nikolaï en Lies Sys 23

• Jarno Neyrinck, zoon van Ringo en Natascha Swaels • Marcel Roose, zoon van Geert en Kathleen Baeteman • Marijn Sinnaeve, zoon van Koen (†) en Heidi Bentein • Jade Smith, dochter van John en Nancy Jaecques • Auffely Vantomme, dochter van Björn en Gwenny De Ruyter

ACTIVITEITENKALENDER We ontvangen slechts van enkele verenigingen spontaan hun activiteitenkalender. Omdat we niet meer de tijd hebben om telkens opnieuw iedereen aan te schrijven en aan te sporen om deze gegevens naar ons door te sturen, hebben we besloten om de activiteitenkalender enkel nog online aan te bieden op www.woumen.eu .

EEN DUWTJE IN DE RUG Vind je de Blankaartklok ook zo'n mooi initiatief?

Wil je ons graag een duwtje in de rug geven en ons wat financiële steun verlenen? Ben je geen kaarter, lust je geen paté of ben je niet thuis als we rondkomen voor onze patékaarting, maar wil je de Blankaartklok toch graag steunen? Dan kun je dit door je vrijwillige bijdrage te storten op het rekeningnummer BE80 1030 2816 0077 met vermelding 'Steun Blankaartklok'. Alvast hartelijke dank!

24

SPORTIEVE WOUMENAAR IN DE KIJKER Gerard Brouckaert Even voorstellen: Ik ben Gerard Brouckaert, geboren in Diksmuide maar echte Woumenaar.

Ik ben 75 jaar jong, echtgenoot van Francine Delheye, vader van 4 dochters en opa van 10 kleinkinderen.

Nu ben ik gepensioneerd. Ik was werkzaam bij De Rijkswacht, een beroep dat nu niet meer bestaat.

Mijn echtgenote was aanvankelijk familiale helpster en daarna huishoudster. Mijn grootste hobby’s zijn fietsen, een zomersport, en biljarten, een wintersport.

Zo zijn we bij de volgende vraag gekomen: de biljartsport…

Vroeger was biljart een echte cafésport.

Hier in Woumen hadden we vroeger 25 cafés! In vier of vijf daarvan stond er een biljarttafel, waaronder in café De Vrede, bij Joris Devos, bij Madeleintje (café Nieuw Woumen), bij het Hof van Commerce en in de Tramstatie.

Mijn vader, Leon Brouckaert, een fervent biljartliefhebber, had eens een biljart gekocht van de hoofdschoolmeester Georges Bulcke, die later burgemeester geworden is. Hij woonde in het huis van de school en omdat hij moest verhuizen en geen plaats meer had, heeft mijn pa die biljart overgekocht.

En je ging toen mee met je vader?

Eerst ben ik thuis wat beginnen biljarten.

Tijdens mijn dienst in 1965 heb ik een collega leren kennen en zo zijn we beginnen biljarten in een klein cafeetje in Sint-Pieters-Leeuw.

25

Toen zijn we naar Lo verhuisd. Ik ben toen in de biljartclub in Nieuwkapelle gegaan. Daar heb ik veel vorderingen gemaakt omdat er goeie spelers waren. Die club is toen gestopt omdat het café sloot.

Hoe ging het toen verder?

Met enkele leden van die vorige club hebben we een nieuwe biljartclub opgericht in Lo, ‘Sport en vermaak’, die nu nog steeds bestaat.

Wij zijn toen teruggekeerd naar Woumen en ik ben in de club gekomen bij ‘Georges’ Devos in café de Vrede hier in Woumen aan de kerk.

In die periode heb ik veel biljartprijskampen gespeeld, samen met de Vosges van Woumen. Met Albert heb ik er heel wat gewonnen. Dit bleef zo tot in 1990. Dan ben ik overgeschakeld naar de nationale Federatie.

Hier in de streek?

Neen. Daarvoor moest ik naar een club in Koekelare gaan biljarten: “Driebako”. Hier in de streek werd geen nationale Federatie gespeeld.

Het tweede jaar dat ik deelnam, speelde ik al direct de Nationale Finale in Zoersel. Ik werd toen voor de eerste maal Belgisch Kampioen in bandstoten, 2de klasse (80 punten).

Wat is bandstoten?

Naast snooker, pool en golfbiljart is er ook nog het traditionele biljart of carambol. Deze bestaat uit vier disciplines: vrijspel, bandstoten, driebanden en kader. Bij vrijspel moet je gewoon de twee andere ballen raken. Bij bandstoten dient minstens één band geraakt te worden vooraleer je het punt maakt. Bij driebanden moet men minstens drie banden raken vooraleer het punt gemaakt wordt. Bij kader trekt men lijnen op het biljartlaken en moet men telkens in een ander vak punten maken, wat nog iets moeilijker is…

En welke discipline doe jij?

Vrij, bandstoten en kader, zowel op de matchtafel als op de kleine biljarttafel.

Een matchtafel is 2m80, de gebruikelijke tafel waar onder andere de wereldtop op speelt, de kleine biljarttafel meet 2m30, hoewel er ook kleinere modellen bestaan. Vroeger was deze meer gebruikelijk omdat het makkelijker spelen was en ook minder plaats innam in de toenmalige cafés.

26

Welke is je beste discipline?

Ik heb twee nationale titels bandstoten, 2de klasse op de kleine biljarttafel behaald (Zoersel en Roeselare) en één nationale titel kader, 3de klasse op de matchtafel in Binche.

Die twee laatste titels heb ik behaald tijdens éénzelfde biljartseizoen, 2008 – 2009. Dat was eigenlijk het hoogtepunt van mijn carrière! Ik was toen juist 70 jaar geworden. Ik heb in totaal 9 nationale finales gespeeld waarvan ik er 3 heb gewonnen. Nu is het geleidelijk achteruit gegaan, voornamelijk door een verminderd zicht als gevolg van mijn gezegende leeftijd.

Was dit nog altijd toen je bij Driebako in Koekelare speelde?

Neen. Na enkele tussenstops in Brugge en Hooglede speel ik nu reeds een tiental jaar in Roeselare, waar het niveau nog wat hoger ligt.

Speel je nog ergens anders?

Om in vorm te blijven, speel ik ook al een tiental jaar in het dienstencentrum in Diksmuide. Ik speel daar één dag in de week, voornamelijk als training. De druk is dan wat van de ketel. Daar kan ik op mijn gemak spelen en hoef ik niet meer te presteren.

27

Hoe lang zie je jezelf nog biljarten?

Zolang ik nog goed ben en rond de biljarttafel kan lopen, ga ik dit blijven doen.

Ik ben biljartliefhebber in hart en nieren! Zoals ik eerder al vermeldde, doe ik biljart als wintersport en fietsen als zomersport. Ik ben dus ook een fervent fietsliefhebber.

Is dit ook in competitieverband?

Neen. Dit is zuiver recreatief. Ik ben begonnen toen we nog in Lo woonden rond de jaren 70. Mijn eerste fiets was een Novy van bij Hendryckx in Woumen. Met een collega op het werk hebben we toen afgesproken om naar Lourdes te rijden in 1977. Dit was ons zodanig bevallen dat we het jaar daarop naar Valencia fietsten. Toen is de microbe begonnen om verre tochten te fietsen.

Zo heb ik ondere andere vier maal ‘La Voie de la Liberté’ (vredestocht) gefietst: een tocht van 1100 km van Cherbourg, Normandië, onder Parijs door, via Luxemburg naar Bastogne. De kilometerpalen van die weg zijn speciaal gemaakt met een bevrijdingsfakkel op.

Ik ben ook nog bij de wielertoeristen van Woumen geweest in de Sportwereld, later de Gouden Appel.

Gezien mijn gezegende leeftijd ben ik nu een tiental jaren gestopt in clubverband.

Nu fiets ik nog elke zondag, als het weer het een beetje toelaat, individueel om de conditie wat op peil te houden.

Het is het eeuwige leven!

28

HET GROTE FIETSEXAMEN Op dinsdag 20 mei en donderdag 22 mei 2014 werd in Diksmuide het Grote Fietsexamen georganiseerd voor alle leerlingen van het zesde leerjaar. Het initiatief werd vorig jaar voor het eerst in onze regio gelanceerd door onze Vrije Basisschool Woumen en dit met de hulp van de Vlaamse Stichting Verkeerskunde (VSV). Gezien de interesse werd de fakkel overgenomen door het Stadsbestuur van Diksmuide die het project grootser aanpakte en het fietsexamen openstelde voor alle basisscholen van Diksmuide en deelgemeenten.

Voorafgaand aan het examen kregen de leerlingen op school theoretische en praktische verkeerslessen en werd het examenparcours enkele keren in groepsverband verkend.

Het uitgestippelde fietstraject had zijn start en aankomst aan de sporthal De Pluimen in Diksmuide.

Er moest ongeveer 8 km gefietst worden. Hierbij reden de leerlingen langs alle middelbare scholen (College, KA, KTA en VTI) en de voornaamste openbare gebouwen zoals de bibliotheek, de muziekschool, het stadhuis (markt), het zwembad, de politie, het administratief centrum en de brandweer. Om de 3 minuten startte een leerling om individueel het parcours af te leggen. Langs de af te leggen weg stonden politieagenten, stadswachten en vrijwillige medewerkers die de leerlingen evalueerden op hun fietsvaardigheid in het verkeer. Na de eindevaluatie kreeg elke leerling een fietsbrevet met daarop de vermelding van de vaardigheden waarvoor hij geslaagd was en voor welke hij best nog wat kon oefenen.

Wie meer info wil omtrent dit initiatief kan op volgende site terecht: www.hetgrotefietsexamen.be 29

UIT DE OUDE DOOS Uit een studie over de gemeente Woumen (1952): ...vervolg van blankaartklok 23 p.32...

Wat verder midden in het dorp, ietwat oostwaarts van de grote baan, verhief zich de zware, statige kerktoren, uit veldstenen gemetseld, ten jare 1789. zijn klokken einde en verre beroemd om hun zware klanken, verspreidden soms een klaaglied in wonderlijk akkoord, of jubelden lustig bij feestelijke tijdingen.

In zuiverheid, klank en zwaarte alleen in het ganse omliggende geĂŤvenaard door het klokkenspel van Reninge.

Destijds was Woumen geen marktplein rijk en op een brede stenen dam keren wij terug naar de steenweg YperDiksmuide.

Onmiddellijk rechts, waar thans ongeveer de woning staat van Meester Colaert, bevond zich de herberg van Cyriel Pollentier, bekend om zijn kwinkslagen en allerlei fratsen, om iedereen naar zijn gelagzaal te lokken. Ook na elke mis ontstond hier een geroezemoes waarboven soms het fijn gegiechel oplaaide van vrouw Pollentier, Emma Demeyer, even bedreven als haar man in de herbergskunst.

Vlak voor ons, stond log en zwaar het gemeentehuis. Aan rechter- en ook aan linkervleugel stond een gebouw breed gevensterd.

In beide waren de Woumense kleuters opgestapeld op lage, lange bankjes, heel dicht bijeen.

Het leek een krielende mierennest, waar 's middags alle bedrijvigheid werd stopgezet en het muizestille werd, tenzij een licht gegons de aanwezigheid der kleintje verraadde.

Linkervleugel deed dienst 's zondags tot vergaderplaats: Sint-Franciscusgilde en soms ook wel tot 30

metingzaal.

Berchmansgilde ingeduwd.

In 's

rechtervleugel werd de zondags nog de goede

jeugd in levensleer

Wij gaan verder: Neven de bewaarschoolstond inwaarts het renteniershuis met zijgevel op straat, bewoond door Karel Wallyn, de tuin stekte tot aan de Kerkebeek.

Links van de baan hadden we de post, we stappen over de steenweg waaronder de Kerkebeek vloeit. Hier heeft de slinger des tijds weinig gewijzigd. Steeds nog als eertijds komt het water van de oostkant der gemeente en wordt het Westbroek- en Yzerwaarts gestuwd, nog als weleer lijkt ze soms een klein vlietend beekje om na felle regendagen hoog op te zwellen en met onrustbarende spoed verderop te trekken. Toen was de oostkant open en vrij. Hoe menig kind vertrouwde zijn papieren scheepje aan de rasse vloed en welke vreugde toen het westwaarts te voorschijn kwam.

De beek werd toenmaals nog gespijzigd door kronkelende, open, drekkige grachten. Hier en daar overdamd nochtans.

Een goeie honderd meter verder, waar thans de woning van Cneut Jules en Syoen Achiel zich bevindt, belandde men aan de herberg bij David Debruyne.

Op de steenweg eindigde zijn boltra met een gaaibord.

Weinigen konden hier 's zondag voorbij zonder die kleine bolletjes met ijzeren rand eens ter hand te nemen om opper-, zij- en de kleine gaaitjes af te ketsen.

Wordt vervolgd...

31

WILLEM VERMANDERE

ALLES GAAT OVER

Willem, over de berg van 70 jaar geklommen, een oude krijger, maar ‘van verre’ is daar niets aan te zien. Hij gaat onverminderd op stap met zijn trawanten Freddy, Pol en Bart, met al hun snaren en gitaren, een resem fluiten en klarinetten en de grote contrabas.

Noem hem gerust ‘nen poëet’ dat klinkt niet zo plechtig als ‘nen dichter’. Nog steeds met scherpe kijk op de zotte wereld, een knipoog en een glimlach, nooit bitter of ontgoocheld, eerder ontroerd over de kleine dingen van elke dag en toch soms verstoord over de gang van zaken in de wereld rondom.

O ja, 'Alles gaat over' mag je zijn programma noemen... maar de passie voor het zingen zelf, dat gaat niet over. En als hij er geen woorden meer voor heeft, dan blaast hij heel weemoedig en ingetogen op zijn fluitje-van-eencent, recht uit zijn hart en gedragen op zijn eigen levensadem.

Zoals oude wijn… met de jaren steeds maar beter en beter.

32

DIALOOG TUSSEN JONG EN OUD Ons woonzorgcentrum kiest er bewust voor om niet op een eiland te leven.

We willen ons integreren in de buurtgemeenschap via de organisatie van een jaarlijkse marktnamiddag, deelname van onze bewoners aan activiteiten van Okra – Ziekenzorg, … . Dit jaar willen we ons verder integreren aan de hand van een nieuwe activiteit: de organisatie van een intergenerationele ontmoetingsplaats in ons woonzorgcentrum.

In onder meer het woonzorgcentrum Sint-Jozef spelen zich op regelmatige basis boeiende contacten af tussen jong en oud.

In samenwerking met de plaatselijke school organiseren we het ganse jaar door activiteiten. Enkele voorbeelden: samen liederen zingen, samen turnen, fruitsla maken, adventskransen knutselen, interviews met de bewoners, … .

We willen die interacties tussen jong en oud nog verder gaan uitwerken via de organisatie van een ontmoetingsplaats voor de verschillende generaties. Bij mooi weer vanaf mei tot en met september organiseren we aan de hoofdingang van ons woonzorgcentrum elke woensdagnamiddag vanaf 14 uur tot circa 17 uur een ontmoetingsplaats voor jong en oud. Die situeert zich rond een springkasteel waarbij ondermeer onze bewoners kunnen genieten van het jonge ‘geweld’.

Kinderen kunnen er gratis naar hartenlust springen op het springkasteel.

Iedereen is er welkom!

Katrien Sampers

33

BEKENDE WOUMENAAR IN DE KIJKER wijlen Stefaan D'hont Stefaan; De veearts van Woumen, de voorzitter van het lokale schoolbestuur, de voorzitter van de Dorpsraad Woumen, de man van de tandarts, de man die altijd opgewekt was, de man die altijd gedreven was, de man die altijd voor iedereen klaar stond,‌ Welke Woumenaar kende Stefaan niet‌ Stefaan werd geboren op 9 augustus 1952 te Merkem als jongste van een gezin met vier kinderen. Hij had nog 2 zussen en een broer. Toen Stefaan 5 jaar was, verhuisde het hele gezin naar Ieper waar zijn vader een filiaal voor verzekeringen en een spaarkas opende. Hij liep dus lagere school in Ieper, en in die tijd waren er nog 8 lagere leerjaren. Stefaan bleef er tot het 7de jaar en eindigde als laureaat. Daarna trok hij naar het college van Ieper. Daar werkte hij zijn middelbare studies af en werd ook toen laureaat.

Ook in de jeugdbeweging was Stefaan actief. Hij werd lid van de KSA van Ieper en schopte het tot hoofdleider.

Reeds op heel jonge leeftijd was hij ervan overtuigd dat hij veearts zou worden. Dus trok hij na zijn middelbare studies naar de Gentse universiteit voor de opleiding van dokter in de diergeneeskunde. Sociaal als Stefaan was, werd hij natuurlijk lid van de studentenclub Moeder Bets (intussen Moeder Baekelandt genoemd) en werd er praeses.

In 1973 leerde hij Trees kennen. Zij studeerde toen in Leuven. Ze studeerden beiden af in juni 1977 en huwden op 1 oktober van datzelfde jaar.

Woumen leek voor hen een uitgelezen dorp om beiden hun praktijk op te starten en ze vestigden zich in het centrum van Woumen, waar momenteel notaris Deboodt woont. Al vlug werd Stefaan bekend als een talentvolle en gedreven veearts.

In februari 1979 breidt het jonge gezin uit en wordt Isabel geboren. Twee jaar later komt Thomas ter wereld.

In 1982 kopen ze hun huidige woning en laten deze volledig verbouwen in functie van hun praktijk. In 1984 is de nieuwe woning klaar en verhuizen ze.

Een jaar later wordt Ann-Sophie geboren.

Zowel Stefaan als zijn echtgenote hebben het heel druk en veel ruimte voor 34

vrije tijd is er niet. Toch vindt Stefaan de tijd voor sociaal werk en wordt lid van de Kiwanis Ieper, waar hij ook een periode voorzitter van wordt. Later wordt hij ook lid en voorzitter van het schoolbestuur van Woumen.

Af en toe werd er wat tijd vrij gemaakt om een grote reis te maken. Zo bezochten ze samen Zuid-Afrika, India, Nepal, Amerika …

In 1999 besluit Stefaan om het wat rustiger aan te doen. Hij laat zijn praktijk uitdoven en wordt staatsambtenaar bij het voedselagentschap FAVV (dat toen nog het IVK heette). Daar start hij als inspecteur-verantwoordelijke voor de West-Vlaamse slachthuizen. Ook hier weet Stefaan de hiërarchische trap te beklimmen.

Intussen beseft Stefaan (samen met vele andere dorpsgenoten) dat Woumen zowat de uithoek van Groot-Diksmuide geworden is. Als tweede grootste dorp is er te Woumen geen enkele politieke druk aanwezig naar het stadsbestuur van Diksmuide toe, en dat laat zich voelen. Om hier wat aan te doen, start hij in augustus 2001 samen met een aantal gelijkgezinde Woumenaars de dorpsraad van Woumen op. Stefaan wordt verkozen als voorzitter.

In december 2001 verschijnt de eerste Blankaartklok.

Er worden hoorzittingen georganiseerd, enquêtes gehouden, zwerfvuilacties, … enz.

Achter iedere actie die georganiseerd wordt, is Stefaan de drijvende kracht.

Dankzij de relaties van Stefaan en de actieve medewerking van de andere leden, wordt de Dorpsraad Woumen al vrij vlug een voltreffer en begint men in Diksmuide te voelen dat Woumen nog leeft.

In 2008 moet het lokale schoolbestuur van Woumen fusioneren met de schoolbesturen van de andere lagere scholen van Diksmuide en er ontstaat een nieuwe schoolgemeenschap: “Het Vlakke Land”. De Deken van Diksmuide wordt voorzitter, Stefaan wordt ondervoorzitter.

In november 2006 krijgt Stefaan te horen dat hij ongeneselijk ziek is. Op bewonderenswaardige wijze vecht hij tegen zijn ziekte. Hij put vooral moed uit zijn gezin en zijn 4 kleindochters die hij doodgraag ziet en die dol zijn op hun opa.

Na tien jaar Dorpsraad Woumen (2011) gaat de dorpsraad over in het Bewonersplatform van Woumen. Een nieuwe enthousiaste groep Woumenaars neemt de fakkel over. Stefaan is blij dat zijn werk verder gezet wordt. Op 9 augustus 2013 verliest Stefaan de ongelijke strijd en sterft op zijn verjaardag. Eénenzestig jaar is hij geworden.

Trees, bedankt dat u ons wilde ontvangen en veel sterkte.

Stefaan, bedankt voor alles wat u deed voor Woumen.

35

VEERTIEN-ACHTTIEN onze monumenten Tijdens de Eerste Wereldoorlog werd in Woumen niet gevochten. De Duitse bezetters zaten er betrekkelijk veilig. Er vielen enkel doden en gewonden door bombardementen van over de Ijzer. In september 1918 veranderde dit.

Toen de geallieerden het eindoffensief inzetten, vielen aan beide zijden talloze doden en gewonden. Na een moeizame oversteek van de Steenbeek en de Ronebeek, bestookt door de Duitsers vanuit o.a. de Ronemolen en het Blankaartkasteel, slaagde luitenant Colmant erin om met zijn compagnie de Blankaartstelling uit te schakelen. Aan de ingangspoort van het kasteel staat nu deze gedenkplaat: “Op 28 september 1918 tijdens het oprukken van het 20e linieregiment werd de grendelstelling De Blankaart na vier bloedige stormlopen ingenomen door het 2e Pon 11e Cie versterkt met elementen van de 9e, 10e en 12e Cies onder het bevel van Luitenant Ivan Colmant.�

Ook door de broeken kropen de geallieerden richting de Duitse stellingen.

Wielrijders, versterkt door patrouilleurs van de ruiterijafdeling, vielen de Rhillestellingen aan en namen ze in onder leiding van kapitein Jacquemin. Dit wordt herdacht op een gedenkplaat aan het vroegere gemeentehuis.

36

“In Memoriam. Op 28 september 1918 te 5 uur 's morgens heeft de compagnie Wielrijders geholpen door een half peleton vrijwilligers van het 1e Lansiers L. Gr. 4 L.D. Onder bevel van Kapitein Jacquemin bij verrassing de stormloop ingezet op de verdedigingswerken van Rille die zij na een bloedig gevecht ingenomen heeft.�

Ons meest bekende monument vind je op het dorpsplein. Dit oorlogsgedenkteken is een ontwerp van Karel van Lerberghe, uitgevoerd door beeldhouwer Antoon Van Parys. Een moeder met kind staat met haar gezicht naar het front gericht en vraagt zich af: "Komt hij terug?" Na 1944 werd het monument ook een aandenken aan de Tweede Wereldoorlog. In 1968 werd het monument verplaatst naar de rechterkant van het kerkplein.

37

VEERTIEN-ACHTTIEN getuigenis van Maria Bryon

38

NUTTIGE TELEFOONNUMMERS dokter van wacht

051 50 54 00

wachtdienst apothekers info

0900 10 500

ziekenvervoer dringende gevallen

100

antigifcentrum

070 24 52 45

politie dringende gevallen

101

politie Zone Polder afd. Diksmuide

051 51 00 00

brandweer

100

brandweerkazerne Diksmuide

051 50 19 32

pastorie Woumen

051 50 05 95

Tele-Onthaal

106

Child Focus

110

Card-stop

070 344 344

BEWONERSPLATFORM Medewerkers in alfabetische volgorde: Geert Averbeke Filip Boen Wim Coussement Karel Famaey Manu Mackelberg Danny Van Acker Bertrand Vande Ginste Sigrid Vandepoele

Dank aan iedereen die meewerkte, hielp nalezen of steunde om dit dorpskrantje te realiseren!

39

40