BBBBBBBBBBBBBBBBBBBB BBBBBBBBBBBBBBBBBBBB BBBBBBBBBBBBBBBBBBBB BBBBBBBBBBBBBBBBBBBB BBBBBBBBBBBBBBBBBBBB BBBBBBBBBBBBBBBBBBB BBBBBBBBBBBBBBBBBBB BBBBBBBBBBBBBBBBBBB BBBBBBBBBBBBBBBBBBBB BBBBBBBBBBBBBBBBBBBB BBBBBBBBBBBBBBBBBBBB BBBBBBBBBBBBBBBBBBBB BBBBBBBBBBBBBBBBBBBB INDEPENDENT PERIODICAL OF THE FACULTY OF ARCHITECTURE AND THE BUILT ENVIRONMENT TU DELFT
BBBB BBBB BBBB BBBB BBBB B B B BBBB BBBB BBBB BBBB BBBB
B 03
Colofon
Bnieuws Volume 51 Issue 03 24 November 2017 Contact Room BG.Midden.140 Julianalaan 134 2628 BL Delft bnieuws-bk@tudelft.nl Editorial Team Nadine van den Berg Matthew Cook Lydia Giokari Ada Jaśkowiec Kseniya Otmakhova Contributors Ola Gordowy Sang Lee Pierijn van der Putt
EXPLORE 12
Rob van Hees
16
Visité
Cover B Variations on the B by Ada Jaśkowiec
SPEAK
Cover A Variations on the A by Matthew Cook Editorial Advice Board Robert Nottrot Pierijn van der Putt Marcello Soeleman Ivan Thung Linda van Keeken Next Deadline 20th of December Bnieuws Volume 51 Issue 04 Printed by Druk. Tan Heck 1.450 copies © All rights reserved. Although all content is treated with great care, errors may occur.
06
Small Experiments
15
Pride
17
Peter Russell’s 10 Rules for Life
Editorial
LITTLE THINGS
When we enter a building we notice the concrete walls, the stone floor, the wooden accents, the glass windows. You’re not immediately inclined to think about the mortar or the nails. And yet they are just as important in creating a complete building as the concrete and stone. Every success and every failure is made up of little things done over a long period of time. Big things are important, but little things count. In everyday life, little things happen more often than great things. For great things we brace ourselves and make exceptional efforts. Little things deal with everyday reality, and therefore have much larger consequences. Those small things you do, direct your life. Like Sherlock Holmes once said in one of Arthur Conan Doyle’s stories about the detective:
“It has long been an axiom of mine that the little things are infinitely the most important.” The Adventures of Sherlock Holmes: A Case of Identity (1892)
How do those little things define our projects? Which one of your small habits influences your project, perhaps unknown to you? What aspect makes your project stand out just that little bit more, enough to be nominated for the Archiprix? We made a special issue this month to celebrate the Archiprix nominees from our faculty. Who is the person behind the project? What is the secret to success of these nine students? Check out the poster hidden inside this magazine to find out. Bnieuws also found time to sit down and talk with retiring professor Rob van Hees. How does he look back on his career? What’ s still coming after retirement? Find out on page 12. Meanwhile Sang Lee presents personal projects on the theme of experimental architecture. And our cartoonist Ola Gordowy made her last cartoon for you this month. Thank you, Ola, for cheering Bnieuws up each month with your drawings! So keep in mind great things are made up of little ones. A snow drift consists of millions and millions of snowflakes falling on top of each other.
03
Exhibition / BIENNALE SÃO PAULO Het Nieuwe Instituut doet mee aan de 11th São Paulo International Architecture Biennale. Architectenbureau ZUS heeft voor dit project een installatie ontworpen dat het onderzoek ‘Architecture of Appropriation’ presenteert.
BNIEUWS CARTOONIST Bnieuws is saying goodbye to our cartoonist Ola Gordowy, who will be graduating this semester. Ola, thank you for depicting life at BK City with such humor and creativity!
Delft / LICHTJESAVOND De traditionele Lichtjesavond brengt Delft in de magische kerstsfeer en vormt de aftrap voor de Donkere Dagen van Delft vol van verscheidende winteractiviteiten! Grote Markt / 12.12.2017 / 16.00
Het Nieuwe Intsituut / 14.11 – 19.12.17
04
Aula / 15.12.2017 / 15.00 / aanmel-
Contest / RESPONSIVE CITIES Open for architects, engineers, planners and designers the competition aims to envisage what the city and the habitat of the 21st century will look like. The competition jury is looking for outstanding proposals at any scale, for any city in the world on Smart Cities, Eco neighborhoods, Self-sufficient buildings, Intelligent homes, FabLabs, Urban farming or any other proposal related to the Responsive City.
den: gebiedsontwikkeling@tudelft.nl
Deadline: 15.01.2018 / free / advancedarchitecturecontest.org
Afscheidsrede / FRISO DE ZEEUW Na elf jaar neemt praktijkhoogleraar Gebiedsontwikkeling Friso de Zeeuw afscheid van TU Delft met zijn uittreerede ‘Zo werkt gebiedsontwikkeling, zonder voodoo’.
END OF THE YEAR DRINKS Last Thursday before the Christmas break it is time to forget about deadlines and presentations for a moment. Join for a drink and look back at the achievements in 2017!
Thema-avond / VAN EESTEREN GESPREK Een bijeenkomst met kunsthistorica Yteke Spoelstra over naoorlogse monumentale wandkunst, dat bedreigd wordt door sloop of herontwikkeling. Van Eesteren Museum / 30.11.2017 / 20.00 / free entrance / vaneesterenmuseum.nl
Orange Hall / 21.12.2017 / 16.00
05 Image: Š Iwan DaniÍls
Award / NEUTELINGS RIEDIJK NEW RIBA FELLOWS Neutelings Riedijk Architects have been awarded with the 2018 RIBA International Fellowship by the Royal Institute of British Architects. This lifetime honor rewards architects outside of UK for outstanding contributions to architecture, allowing recipients to use the initials Int FRIBA after their name. Congratulations!
Open Call / VENICE BIENNALE The Faculty is searching for ten projects to represent the schools research at the Biennale in 2018. To apply send Frank van der Hoeven the title with a short discription of your project. Apply: F.B.O.vanderHoeven@tudelft.nl
Speak
SMALL EXPERIMENTS Words & Images Sang Lee
I worked on two small projects last summer that allowed me a bit of time for tinkering and experimentation. While we must learn and understand the tenets of architecture, I believe it is vital to cultivate an experimenting mindset and constantly seek out opportunities to test risky ideas. Experiments take place in small precious moments, once in a while. I had two such moments over the summer: one was a dance performance and the other, self-supporting modular structure. Both projects helped me examine how I can pursue simple ideas and turn them into an occasion for experiments.
06
Earlier this year, my partner, the media artist Stefanie Holzheu, and I were invited to participate in the Bauhausfest 2017, a sort of a town party Bauhaus Dessau hosts every summer. Bauhausfest came to a halt when the Nazi regime shut down the Bauhaus in 1934 and remained dormant throughout the DDR decades. After the restoration in 1996 and the formation of Bauhaus Dessau as a foundation, Bauhausfest was revived in 2007. During the Dessau years, Bauhausfest had an illustrious history as the annual school party providing a vibrant venue for experimental events for teachers and students alike. It was also open to the whole town. We can recall the experimental performance works of Laszlo Moholy-Nagy (Theater, Circus, VarietĂŠ, 1924), Oskar Schlemmer (Triadic Ballet, 1922), and Xanti Schawinsky (Circus Weimar, 1924) along the veins of the festival spirit. In this historical context, we have set out to experiment with choreography, architectural composition, and sensorial interactive technology. Our Bauhausfest 2017 entry, entitled RaumSubsTANZ, features a performer interactingdancing with a three-dimensional drawing, a modular
construction system, and the interactive moving objects we call cube puppies. The three-dimensional drawing is composed of crisscrossing aluminum and rubber lines constructed inside a cage-frame. The lines are connected to Arduino controlled motors triggered by motion and light sensors. The composition continuously changes its configuration and the performer reacts/interacts with it. The performer becomes a part of the drawing. For the music that accompanied the performance, we used the piece entitled Plan_B, performed by electronic and jazz musicians based on a graphic score I composed. Plan_B is a piece of hybrid music produced with visual programming languages PureData and Max/MSP, incorporating sampled and synthetically generated sounds and a layer of trombone improvisation. About the same time as the Bauhausfest 2017, we were also invited to contribute to the opening event of Futurium in Berlin, a new institute that brings together the resources and interests of several government agencies and public institutions, as well as private companies. The Futurium received a brand-new building in a very central location of Berlin, a short walk from the main station Berlin
Performer and drawing dancing around each other
Explaining the cube puppies
07
The shadows of a three dimensional drawing at Bauhausfest
Hauptbahnhof and on the opposite side of the river from Spreebogenpark at the Federal Chancellery. For its opening, Futurium planned a children’s event with certain didactic contents. Our installation consisted of self-supporting, interlocking modular structure with energy producing modules. For this, we designed varying patterns that can be laser-cut with minimum waste of the material, 3-mm thick plywood, and assembled into a self-supporting threedimensional structure. We then designed two different modules that contain two types of miniature energy units: solar and wind. The children with their parents participated in a workshop, assembled the energy modules, and placed them in the structure. We also provided blank modules so that any visitor could add to the overall structure.
08
generation integral to the building system might work as each module could contain either a photovoltaic cell or a miniature wind turbine, that can in aggregation augment the existing energy supply in an incremental way. As a speculative discipline that deals with the future of built environment, architecture inherently carries the risks of what is yet to happen. Historically we have witnessed seminal moments, when risk-taking by experimentation contributed great advances in architecture and to the fabric of the human environment. In various building traditions, we find numerous such instances that exemplify experimental risk-taking driven by cultivated speculation to break new grounds in the art of architecture. In the recent past, the modernist architects sought to align
“HISTORICALLY WE HAVE WITNESSED PIVOTAL MOMENTS WHEN RISK-TAKING BY EXPERIMENTATION CONTRIBUTED TO GREAT ADVANCES IN THE WAY ARCHITECTURE EXERTS ITS INFLUENCE ON THE FABRIC OF HUMAN SOCIETIES.” The two small projects I describe above illustrate my ongoing interests in experimental opportunities connecting architecture to other disciplines. The Bauhausfest project allowed us to connect with the interactive theater pioneered by Richard Foreman through architectural composition. We were also interested in how sensor and automation technology may contribute to the perceptual disposition of architectural space. Above all, the project helped us examine how a dynamic human figure may inform architectural composition.
architecture with technological advances as well as social equity. Since the turn of the century, the creativity motivated by computational technologies pushed forward new experimental opportunities. Regardless of the era, experiments in architecture stand for the desire to venture beyond the conventions by pursuing little tested ideas, tools and techniques. In each of the facets, we find one feature in common: an experimental and risk-taking approach to architecture that embraces and actively explores what lies outside of the safe conventions of disciplinary bounds.
In the Furturium project, our interest was entirely focused on materiality, assembly, and efficiency. It served as a small-scale trial toward what I call performance-critical architecture. This called for a study of how we can produce a self-sufficient structure with minimal material and fabrication footprint. This also served as a test to see how distributed energy
We can sum up the relevance and importance of experiments, however small they may be, in one clear line of thinking: experimental concepts, tools, techniques, technologies and, ultimately, ideation open up “new rationalities.” We can hardly exaggerate what the experiments in architecture contribute to the discourse of architecture and how they open up new
The modular structure and electrical generators in action at Berlin Futurium 09
frontiers and venues. Experimental architecture problematizes and helps expand the consciousness of human milieu, thereby enriching our built environments. What we call milieu (i.e. the subject-forming environment, or Umwelt) and the conditions that question the position of human subjectivity in this world should motivate us to question and disrupt the status quo. The word “experiment” (as well as experience, expert, expertise, etc.) originates from the Latin meaning trial, risk, and danger. It relates to the expression ex periculum meaning from danger. From the etymology, we derive a perspective that to experiment means to try and risk what may prove dangerous and learn from it. Untested, risky, and dangerous ideas motivate great works of architecture and ultimately enrich the discourse of/on/by architecture in both practice and theory. Architecture
as a discipline should continue pursuing dangerous ideas, especially when confronted with the manufacture of spurious valorization that commoditizes what and whom architecture is expected to serve. This is crucial to maintaining the rigor of the discipline itself as well as the relevance of architecture’s raison d’être at large. As a student, I had a great privilege of studying with some great teachers and mentors. One of them said that each semester may be the last time we are allowed to tinker with crazy ideas. Behind every great work exist equally great risks and dangers for failure. However incremental the steps forward may be, we should pursue every bit of opportunity to experiment and go beyond the confines of immediate necessities. Or: if it works, then break it and do it again.
Interview
ROB VAN HEES Tekst Nadine van den Berg
Hoogleraar Rob van Hees doet vanuit zijn leerstoel Heritage & Technology onderzoek naar de technische aspecten van architectonisch erfgoed. Sinds 2003 is hij werkzaam op de faculteit Bouwkunde. Nu hij besloten heeft om met pensioen te gaan, wordt het tijd om afscheid te nemen. Dit doen de TU Delft en TNO op 30 november met een afscheidssymposium dat voor hem georganiseerd is. Samen met Bnieuws werpt Rob nogmaals een blik op zijn loopbaan.
Hoe ben je begonnen in jouw vakgebied? Ik heb heel lang voor TNO gewerkt, en daar heb ik veel ervaring opgedaan met bouwmaterialen; met name historische bouwmaterialen. En vervolgens met het restaureren en het in stand houden daarvan. Dat deed ik dus al jaren bij TNO. Uiteindelijk was dat het beginpunt voor mijn activiteiten aan de TU Delft. 12
Kan je 3 hoogtepunten noemen uit je carrière? Een hoogtepunt was mijn eerste publieke lezing vanuit TNO. Op zich vond ik dat best wel een eng iets, want ik moest over mijn onderzoek vertellen voor een publiek van honderden mensen. Maar uiteindelijk ging het heel goed en ik voelde me er lekker bij. En daarin vond ik toen ook terug dat het leuk is om kennisoverdracht te doen. Een ander hoogtepunt was toen ik sectiehoofd/afdelingshoofd bij TNO werd. Dat was weer een heel andere periode in mijn carrière dat leuk was. Ik heb dat een jaar of acht gedaan. In de loop van die jaren begon ik echter op een zeker moment toch heimwee te krijgen naar de wereld van het onderzoek. Dat deed ik er een beetje bij, maar dat raakte toch wel op een zijspoor. Het hoogleraarschap hier op Bouwkunde, en het uitbouwen daarvan, is een derde hoogtepunt. Toen ik begon was ik op dit gebied in mijn eentje en dat was heel erg leuk, want ik kon het gebied–de technische kant van het in stand houden van erfgoed–helemaal gaan opbouwen. Zo heb ik eerst colleges opgebouwd, en tegelijkertijd had ik al een klein beetje geld voor onderzoek met en een promovendus die daar vervolgens in kwam. Dus dan kun je tegelijk al kennisoverdracht, onderwijs en onderzoek gaan doen: een leuke combinatie van deze onderdelen.
Waar heb je het meest van genoten?
Misschien, als je diep in mijn hart kijkt, is van deze drie het hoogleraarschap wel het allerleukste. Ik vind het ontzettend leuk om met jonge mensen te werken. Mijn colleges zitten vooral in de Master, en ik heb daar gemerkt dat mensen ontzettend kritisch zijn, veel vragen stellen en niet alles voor zoete koek aannemen. Als dat niet van de studenten zelf komt, probeer ik dat zelf te stimuleren en vragen te stellen. Doordat studenten veel vragen, worden de colleges heel levendig en interessant. Ik denk dat dat komt doordat ik zelf in de materie heb gestaan en een heleboel uit mijn eigen
als het gaat om de techniek van het restaureren. Als ik dus iets moet zeggen van mensen die een voorbeeld voor mij zijn geweest, of waarvan ik graag mee heb samengewerkt, dan zijn dat vaak mensen in het buitenland. Zo werkte er een hoogleraar aan de Universiteit van Milaan [Luigia Binda, red.] waar ik best wel bewondering voor heb. Als vrouw heeft ze heel erg hard moeten werken om haar positie te bewerkstelligen in een mannenmaatschappij. Ze heeft het toch voor elkaar
“WAT IK HET MEEST GA MISSEN? DE STUDENTEN.”
ervaring kan vertellen. En die kans deed zich op een zeker moment bij de TU voor.
gekregen en is daar hoogleraar geworden op hetzelfde gebied als ik.
Had je ooit verwacht dat je op Bouwkunde terecht zou komen? Niet per se, maar op een gegeven moment had ik wel wat contacten hier op Bouwkunde en dan begin je langzaamaan die mogelijkheid een beetje aan te voelen. En ik vond dit wel een leuke faculteit, met best een goede club mensen. Op een gegeven moment wilde ik bij TNO meer naar de inhoud in plaats van management. En ik vond de combinatie van onderwijs en onderzoek eigenlijk heel erg leuk. Onderzoekprojecten plus kennisoverdracht zag ik wel zitten.
Ik heb heel veel met haar samengewerkt in mijn carrière. Zij is degene geweest die aan mij gevraagd heeft of ik mee wilde komen om de effecten van aardbevingen te beoordelen in Italië. Ze is iemand die erg goed is en dan nodigt ze iemand uit van wie ze kan aannemen dat die niks weet van aardbevingen. En ze geeft mij dat vertrouwen dat ik ook nog verstandige zaken weet in te brengen. Zo’n openmindedness bewonder ik wel. En volgens mij is dat een van de belangrijkste dingen die er is en waar ik veel van geleerd heb.
En ik vond en vind nog steeds het gebied van de historische bouwmaterialen en het behoud van ons erfgoed een heel erg belangrijk iets. Voor mij, voor ons betekent dat eigenlijk een stukje van je ‘roots’ terug vinden en daaraan bij te dragen. Dat heeft me altijd heel erg getrokken en is eigenlijk al in de loop van mijn studie begonnen, ook al zag ik er toen niet onmiddellijk mijn toekomst in.
Als studenten mij vragen stellen, zal ik zelf ook nooit denken wat dat nou voor domme vraag is. Ik denk eigenlijk altijd eerst dat ik misschien niet duidelijk ben geweest, of ‘wie weet wat hier voor mogelijkheden achter zitten’. Als je open bezig bent, ontdek je vaak weer een mogelijkheid om ergens dieper op in te gaan of om toch iets verder uit te vinden.
Wie bewonder je in dit vakgebied? In dit gebied zijn er in Nederland weinig mensen werkzaam. Dit is een redelijk unieke leerstoel, althans
Wat is een ander mooi deel van je carrière? Mijn promovendi die bezig geweest zijn op een heel breed spectrum van technische zaken. Dat varieert van iemand die naar materiaalschade door zoutkristallisatie
13
gekeken heeft, tot iemand die vervangen van natuursteen in Nederlandse monumenten heeft onderzocht, en iemand die scheuren en scheurpatronen in muurconstructies allemaal op een rijtje heeft gezet en heeft nagegaan hoe die kunnen ontstaan. Van mijn laatste promovendi heeft er één onderzoek gedaan naar steenverstevigers: een chemisch goedje dat je op een steen of een mortel aanbrengt die aan het vervallen is en de samenhang probeert te herstellen. Een ander is nu bezig met de ontwikkeling van mortels om op historische muurconstructies aan te brengen. Deze mortels zijn zelfherstellend wanneer er zouten inkomen. Mijn promovendi doen onderzoek van micro- en nanoschaal (steenverstevigers) tot macroschaal (scheuren in gebouwen). En dan is het de kunst om de kennis die daaruit komt weer voor jullie studenten behapbaar te maken en zo aan te bieden dat jullie er wat aan hebben. 14
Zien we je straks nog rondlopen op de faculteit? Ja en nee. Ik houd wettelijk op deze leerstoel te bezetten, maar ik ben hoogleraar emeritus, en dat blijf je in principe nog 5 jaar. Ik heb ook nog promovendi die ik zal gaan afleveren. En er is één doorlopend project waarin ik het komende jaar hoogstwaarschijnlijk nog actief zal zijn: het kenniscentrum dat ik samen met TNO, de TU Delft en de Rijksdienst voor het Cultureel Erfgoed heb opgezet. Hierover is meer te vinden op monumentenkennis.nl en verschaft informatie over o.m. onderhoud, degradatie en levensduur van materialen. Heb je nog een gouden tip voor studenten? Één van de dingen die ik de afgelopen jaren gedaan heb, is het maken van het boek Durable Past–Sustainable Future, samen met Silvia Naldini en Job Roos. Dit boek gaat van kleine tot grote schaal en behandelt duurzaamheid in de brede zin. Een gouden tip voor studenten is om hier eens doorheen te bladeren ter inspiratie.
En welk advies zou je willen meegeven? Hierbij past wel een leuk verhaal. Ik was betrokken bij een restauratie omtrent zoutschade op Curaçao. Bij de oude gebouwen is de mortel met zoutwater gemaakt. Ik had een opdracht om op Curaçao mee te werken aan het ontwikkelen van betere zoutbestendige pleisterlagen. Ik had zelf het nodige onderzoek vooraf gedaan om deze mortels te maken. Met die recepten kwam ik op Curaçao en daar hadden we een gebouw gekregen, samen met een bedrijf en stukadoor. Die lokale stukadoor moest het werk gaan doen. Ik vroeg aan die man ‘Wat vind je ervan? Zeg telkens tegen mij wat je ervan vind.’ Na het pleisteren keek hij mij meewarig aan en zei ‘Het is goed dat je het gevraagd heb, want sorry, dit is het niet’. Bij mijn prachtige recepten had ik niet aan de verwerkbaarheid gedacht. We zijn toen samen gaan kijken hoe we het pleister beter verwerkbaar konden maken, zonder teveel concessies te doen aan de zoutbestendigheid. Uiteindelijk resulteerde dat in een mortel die we samen ter plaatse bedacht hadden. Die lokale stukadoor zei dat hij nog nooit zo’n fijne mortel had gehad en dat hij die ging toepassen. Dus een wijze les: luister naar anderen. Wees ‘openminded’ en ga er nooit van uit dat je alles weet. Want je hebt nog zo ontzettend veel te leren, altijd. Dus als ik een les mag meegeven, dan is het dat.
Wat ga je het meest missen? Als ik echt weg zal zijn, dan zal ik eigenlijk de studenten het meest missen. Ik vind het leuk dat studenten kritisch zijn. Dat ze met vragen komen rond dingen die ze niet weten, maar vaak ook heel verrassend met ontzettend slimme vragen komen, en dat houdt je scherp. Dat vind ik iets heel belangrijks. Dus als je me vraagt wat ik het meest ga missen, dan zijn het de studenten. Op 30 november vind het afscheidssymposium voor Rob van Hees plaats. Bnieuws wenst Rob alvast veel plezier toe in deze nieuwe levensfase.
PRIDE
I’ve sniffed the Archiprix once. Well, it really wasn’t more than a whiff. After being pre-selected I moved to the US from where I tried to design the posters for the exhibition. The attempt turned out to be pathetic. Blissfully ignorant of how to win competitions, or competitions at all, I laboured on the presentation on a rented computer in some copyshop in Silicon Valley. Poor graphics, awkward layout, dubious printing quality: it looked like a conscious attempt to lose the Archiprix. Which I subsequently did: I wasn’t selected and that was that. Except that my project ended up in the Faculty’s yearbook. Courtesy of my main mentor, who convinced the editors to include it in the publication (by force, coercion, bribery: I do not know, perhaps by its sheer quality, let’s not rule that out). Upon my return I got a hand on it, saw my project flanked by other projects and experienced what I now know to be the feeling you get when you see your child mingle with other children on the very first day of school: a sense of loss and pride. Yesterday I came upon the yearbook again, after not having seen it for over a decade. For the life of me I couldn’t remember what I’d written back then, what kind of text I’d created to accompany the images. I read the words as if I saw them for the first time, as if they were written by someone else. Which they were, in a sense. It’s a rare treat to be able to look at yourself from a distance. An opportunity I cherished. Present-day-me thought that then-me did all right. Maybe another round of editing would have been beneficial, but overall not too bad. Not worthy of the Archiprix perhaps, but still.
Pierijn van der Putt / Docent Architectuur
Rogier & Tiemen
VISITÉ
01
16
Carola Hein (1964) is holder of the chair for history of architecture and urban planning since 2014, where she is currently researching the ‘Global Architecture of Oil’. Wunderkammer Carola’s household is a cultural assemblage of a nomadic
past. The spacious split-level house feels as a wunderkammer filled with artifacts from all over the globe. Ever dreamt of moving? “I took the long way to the Netherlands. From Hamburg via Tokyo and Pennsylvania. Now we are at the right place.”
The Rules
PETER RUSSELL’S 10 RULES FOR LIFE Words Peter Russell
As a dean, I have had the privilege to give speeches to freshly graduated students, in Delft and elsewhere. Young people who are about to start their careers. In the end, these talks come down to a few nuggets of information. I have pared these down to ten rules and will share them with you in Bnieuws over the coming months.
Rule #4: At some point, you will need to make up your own rules. This is important. It is perhaps the single most important rule because it obligates you to decide what kinds of criteria you are going to measure yourself to yourself. This is about values. It is about what you value and to whom you will be answerable for those values. Not an easy assignment (and you thought designing a house was hard…) Values beget Methods which beget Designs which beget Systems which beget Management to make all of those values become real. Welcome to the world. Making things happen, making designs become reality involves a lot of people each doing their part to make it real. And at some point, sometime, there will not be a clear answer about what to do next with the things/people/project you are responsible for. Then you will have to make up your own rule and own it–that is what being an architect or planner is about: owning responsibility.
17
1
2
3
4
5
6
7
8
9
1. Rehabilitating China’s Crumbling High-Rises by Anne van Stijn 2. Rhizome by Arianna Fornasiero & Paolo Turconi 3. Unfamiliar Territory by Barbara Prezelj 4. Reconciling Post-Industrial Townscapes by Floor Hoogenboezem 5. Crafting the Disused by Frederice Koch 6. Void Capital by Iason Stathatos 7. The Bank of England: a dialectical project by Loed Stolte 8. Alamar’s Material Warehouse by Wesley Verhoeven 9. Re-claim Silesia by Zuzanna Mielczarek
Editorial
ARCHIPRIX
You are holding the third Archiprix Special of Bnieuws. This tradition of presenting the Archiprix selected projects started two years ago. This year, we wanted to make something even more extraordinary to honor the students and introduce them to the BK Community. For this reason, we changed the layout of this issue in order to provide you a fold-out poster with a collage made of the nine stunning projects, that you can hang in your personal space to inspire you throughout the year. As well as this, on the back of the poster you can find the short interviews conducted with the students to discover the person behind the project. Remember that you can always find their projects on the repository of TU Delft and the official announcement of the Archiprix selected projects. Every year the role of the selection jury is very hard and this year was not an exception, as they had to decide which nine projects out of 38 excellent projects from the pre-selection phase would represent our faculty. For those who did not make it to the final selection congratulations for your effort! Being nominated itself is a great honor and a wonderful reward for all the effort that the graduation year demands. The selected students will compete with their projects in the Archiprix 2017 next year, to find out who has made the best project in the Netherlands. So, dear reader, we hope that you will enjoy the poster and that you spend some time exploring these nine nominated projects while at the same time learning some spicy information about the students and the whole process of their graduation year.
Congratulations to all the nominees and good luck!
19
A A A A A A A A A A A A A A A A A A A A A A A A A A A A A A A A A A A A A A A A A A A A A A A A A A A A A A A A A A A A A A A A A A A A A A A A A A A A A A A A A A
A A A A A A A A A A A A A A A A A A A A A A A A A A A A A A A A A A A A A A A A A A A A A A A A A A A A A A A A A A A A A A A A A A A A A A A A A A A A A A A A A A A A A A A A A A A A A A A A A A A A A A A A A A A A A A A A A A A A A A A A A A A A A A A A A A A A A A A A A A A A A A A A A A A A A A A A A A A A A A A A A A A A A A A A A A A A A A A
A A A A A A A A A A A A A A A A A A A A A A A A A A A A A A A A A A A A A A A A A A A A A A A A A A A A A A A A A A A A A A A A A A A A A A A A A A A A A
A
A
A
A