Egypte

kwam slechts enkele weken na de dood van aartsbisschop Paulos Faraj Rahho van de Chaldeeuwse Katholieke Kerk, die op 29 februari in de Iraakse stad Mosul werd ontvoerd, terwijl ook drie christenen met hem werden gedood. Op 12 maart belden de ontvoerders naar een kerk in Mosul om aan te kondigen dat aartsbisschop Rahho dood was en om aan te geven waar het lichaam te vinden was. 18

Dergelijke aanvallen zijn al jaren aan de gang. In oktober 2006 heeft een Syrisch-orthodoxe priester, Br. Boulos Iskander, ging winkelen voor auto-onderdelen in de Iraakse stad Mosul. Hij werd nooit meer levend gezien. Een moslimgroep ontvoerde hem en eiste aanvankelijk 350.000 dollar losgeld; ze hebben dit uiteindelijk verlaagd naar $ 40.000, maar hadden een nieuwe eis toegevoegd: De parochie van Br. Boulos moest de opmerkingen over de Islam die paus Benedictus XVI de vorige maand had gemaakt in Regensburg, Duitsland, aan de kaak stellen, die overal in de islamitische wereld voor rellen hadden gezorgd. Het losgeld werd betaald en de kerk plaatste plichtsgetrouw dertig grote borden overal in Mosul die de verklaringen van de paus afkeurden. Maar het mocht niet baten. Toen de overblijfselen van Broeder Boulos werden ontdekt, was hij niet alleen vermoord, maar ook in stukken gehakt.

Vijfhonderd

Christenen woonden de begrafenis bij. Een andere priester keek naar de menigte en zei: “Veel meer wilden naar de begrafenis komen, maar ze waren bang. We bevinden ons nu in zeer slechte omstandigheden.” 19

De

vele jaren van interventie in Irak hebben de Christenen geen verlichting gebracht.

Vóór de islamitische verovering van de zevende eeuw was Egypte een van de belangrijkste centra van het christendom. De evangelieschrijver St. Markus zou de boodschap van het christendom naar Egypte hebben gebracht en het patriarchaat van Alexandrië was eeuwenlang een van de belangrijkste gezichtspunten van de Christelijke kerk een toonaangevend knooppunt van theologische en liturgische ontwikkeling.

De vierde-eeuwse St. Athanasius, de belangrijkste formuleerder van de geloofsbelijdenis van Nicea die de basis vormde voor het orthodoxe christendom, was een Egyptenaar, net als de heilige Antonius, de pionier van het christelijke kloosterwezen. Ten tijde van de islamitische verovering was Egypte voor 99% christen.

Waar zijn de christenen gebleven? De meeste mensen gaan ervan uit dat ze door de eeuwen heen moslim zijn geworden, gewoon uit aantrekking tot het licht van de islam. Sommige historici zeggen dat de landen die door de vroege moslims waren veroverd, blij waren vrij te zijn van hun corrupte Byzantijnse heersers en verwelkomden de indringers. De realiteit was echter niet zo rooskleurig. Het in Egypte geboren historicus Bat Ye'or's eye-opening boek The Decline of Eastern Christianity Under Islam vertelt een geschiedenis die zowel het Westen als de islamitische wereld liever onder het tapijt zou vegen:

Sophronius [bisschop van Jeruzalem] klaagde in zijn preek op de dag van Driekoningen 636 over de vernietiging van kerken en kloosters, de geplunderde steden, de verwoeste velden, de dorpen die werden afgebrand door de nomaden die het land overspoelden. In een brief in hetzelfde jaar aan Sergius, patriarch van Constantinopel, noemt hij de verwoestingen die de Arabieren hebben aangericht. ‘Duizenden mensen kwamen om in 639, slachtoffers van de hongersnood en de pest die het gevolg waren van deze verwoestingen.' 20

Hier is een hedendaags verslag van de aankomst van de moslims in Nikiou, een Egyptische stad, in de jaren 640: Zo gebeurde het op één plaats en tijd. Maar het is een verhaal dat keer op keer wordt herhaald, overal waar moslimlegers zegevierden. Toen arriveerden de moslims in Nikiou. Er was geen enkele soldaat die hen kon weerstaan. Ze namen de stad in en slachtten iedereen af die ze op straat en in de kerken tegenkwamen - mannen, vrouwen en kinderen, en spaarden niemand. Daarna gingen ze naar andere plaatsen, plunderden en doodden alle inwoners die ze vonden .... Maar laten we nu niet meer zeggen, want het is onmogelijk om de verschrikkingen te beschrijven die de moslims hebben begaan toen ze het eiland Nikiou bezetten ...

Dit betrof niet alleen bloedbaden, maar ook ballingschap en slavernij - allemaal gebaseerd op een gebroken verdrag: Amr onderdrukte Egypte.

Hij stuurde zijn inwoners om de inwoners van de Pentapolis [Tripolitania] te bevechten en, na het behalen van een overwinning, stond hij hen niet toe daar te blijven. Hij heeft aanzienlijke buit uit dit land gehaald en een groot aantal gevangenen .... De moslims keerden met buit en gevangenen terug naar hun land. De patriarch Cyrus was diep bedroefd over de rampen in Egypte, omdat Amr, die van barbaarse afkomst was, geen genade toonde in zijn behandeling van de Egyptenaren en zich niet hield aan de verbonden die met hem waren overeengekomen.

Toen de moslims eenmaal aan de macht waren gekomen, begonnen ze de djizja te heffen, de belasting voor niet-moslims: ... Amr's positie werd van dag tot dag sterker. Hij hief de belasting die was bedongen ... Maar het is onmogelijk om de betreurenswaardige positie te beschrijven van de inwoners van deze stad, die op het punt kwamen hun kinderen aan te bieden in ruil voor de enorme bedragen die ze elke maand moesten betalen, niemand vinden om hen te helpen omdat God hen in de steek had gelaten en de christenen in de handen van hun vijanden had overgeleverd. 21 Nadat de moslims de Egyptische christenen hadden overgenomen en onderworpen aan de geïnstitutionaliseerde discriminatie die inherent is aan de dhimmi-status, begon de christelijke gemeenschap langzaam en gestaag achteruitgang die tot op de dag van vandaag voortduurt. Koptische christenen worden al eeuwenlang gediscrimineerd en lastiggevallen. Een wet uit 1856, sterk beïnvloed door klassieke islamitische beperkingen op onderworpen niet-moslim dhimmi-gemeenschappen, blijft tot op de dag van vandaag in de boeken en beperkt de bouw van nieuwe kerken ernstig. 22 Die wet maakt deel uit van een alomtegenwoordige neiging tot discriminatie. Human Rights Watch meldde in januari 201 dat "ondanks het feit dat de Egyptische grondwet de gelijkheid van rechten garandeert, er gevallen zijn geweest van wijdverbreide discriminatie van Egyptische christenen." 23

De situatie van christenen in Egypte is vandaag sterk verslechterd, met aanvallen van bendes op kerken en individuele christenen komen steeds vaker voor. Eind 2010 beleefden Kopten in Egypte een ongekend schrikbewind. Een islamitische zelfmoordterrorist in het jihadmartelaarschap vermoordde op oudejaarsavond 22 mensen en

verwondde er nog tachtig bij de Koptisch-Christelijke Kerk van de Heiligen in Alexandrië, Egypte. 24

Slechts enkele dagen later, toen Kerstmis (die de Kopten vieren op 7 januari) 2011 naderde, stond op een islamitische website deze onheilspellende vermaning: “Blaas de kerken op terwijl ze Kerstmis vieren of wanneer de kerken vol zijn.” 25

In februari 2007 leidden geruchten dat een Koptisch-christelijke man een affaire had met een moslimvrouw een overtreding van de islamitische wet - tot een rampzalige uitbarsting die resulteerde in de vernietiging van verschillende christelijke winkels in Zuid-Egypte. 26 Een soortgelijk gerucht bracht moslims in brand. Christelijke huizen in ZuidEgypte in november 2010. 27 Naast fysieke aanvallen mogen christenen niet vrijuit spreken. In augustus 2007 werden twee Koptische rechtenactivisten gearresteerd wegens het "publiceren van artikelen en verklaringen die schadelijk zijn voor de islam en beledigend voor de profeet Mohammed op de Copts)." 28 website van de Verenigde Kopten (United

Mishandeling van christenen in Egypte stuit vaak op onverschilligheid - of medeplichtigheid - van de Egyptische autoriteiten. In november 2010 openden Egyptische veiligheidstroepen het vuur op een menigte ongewapende christenen die protesteerden tegen de discriminatie en intimidatie waarmee ze in de Egyptische samenleving werden geconfronteerd; vier mensen werden gedood. 29 In juni 2007 vernielden relschoppers in Alexandrië christelijke winkels, vielen zeven christenen aan en verwondden ze, en beschadigden twee koptische kerken. De politie liet de meute anderhalf uur vrij rondlopen in de christelijke wijk van Alexandrië voordat ze tussenbeide kwam. De Compass Direct Newsdienst, die incidenten van christelijke vervolging opspoort, merkte op: "In april 2006 was Alexandrië het toneel van drie mesaanvallen op kerken waarbij één christen werd gedood en nog eens twaalf gewonden vielen. De regering leek niet in staat of niet bereid om daaropvolgende stop te zetten vandalisme van Koptische winkels en kerken ... " 30

De beproeving van Suhir Shihata Gouda is een voorbeeld van de ervaring van veel Egyptische christenen, en vooral van christelijke vrouwen, die vaak het slachtoffer worden van moslimmannen. 31 Volgens

de jubileumcampagne, waarin incidenten van christelijke vervolging worden vastgelegd:

[Een christelijke vrouw genaamd Suhir] werd op 25 februari [1999] ontvoerd door een groep Moslims die haar dwongen te trouwen met een moslimman, Saed Sadek Mahmoud. Nadat Suhir er niet in was geslaagd om van school naar huis terug te keren, haastte haar radeloze vader zich naar het politiebureau van Abu-Tisht om het incident te melden, maar in plaats van hem te helpen, begon een politieagent de vader van Suhir aan te vallen ... hem te slaan en te vervloeken. Drie dagen later keerden de vader en broer van Suhir terug naar het politiebureau om hulp te vragen en werden zij hetzelfde misbruikt, waardoor de vader voor behandeling in het ziekenhuis moest worden

opgenomen.

Suhir wist zelf te ontsnappen, maar werd opnieuw

gevangen

“en geslagen omdat ze wegliep en wordt momenteel zwaar bewaakt”. Haar islamitische “echtgenoot” vergezelde een menigte naar het huis van haar vader, waar ze dreigden alle Christelijke mannen in het dorp van Suhir te vermoorden en alle vrouwen te ontslaan, als haar familie juridische stappen zou ondernemen. 32

Islamitische autoriteiten in Egypte zijn niet geneigd de toestand van Christenen daar te bespreken. Toen paus Benedictus XVI zich in januari 2011 uitsprak tegen de vervolging van christenen in Egypte en elders in het Midden-Oosten, reageerde de Al-Azhar Universiteit in Caïro, 's werelds meest prestigieuze soennitische mosliminstelling, boos, verbrak de dialoog met het Vaticaan en beschuldigde de Paus van inmenging in interne Egyptische aangelegenheden. In een verklaring hekelde AlAzhar de 'herhaalde negatieve verwijzingen naar de islam van de paus en zijn beweringen dat moslims de mensen die onder hen in het Midden-Oosten wonen vervolgen.' 33 Dit was niet de eerste keer dat Al-Azhar zich had gericht tegen degenen die de vervolging van christenen in Egypte in

plaats van tegen de verolgers: slechts enkele weken voordat hij de verklaringen van de paus ter discussie stelde, eiste Al-Azhar dat de Kopten een Amerikaans rapport over de Koptische vervolging zouden verwerpen. 34 De Mubarak-regering van Egypte riep ondertussen haar ambassadeur in het Vaticaan terug. 35

Deze vervolging in combinatie met ontkenning in Egypte is al erg genoeg, maar erger nog, moslims richten zich ook wereldwijd op kopten. De Canadian Press meldde in december 2010 dat "de Shumukh-al-Islamwebsite, die vaak wordt beschouwd als het mondstuk van al-Qaeda, foto's, adressen en mobiele telefoonnummers opsomde van koptische christenen, voornamelijk Egyptische Canadezen, die hun stem tegen hun verzet tegen Islam." Deze informatie ging vergezeld van oproepen om de genoemde personen te vermoorden. 36

Met de val van het Mubarak-regime werd de situatie voor christenen nog preciezer. De waarschijnlijkheid dat de Moslimbroederschap een belangrijke rol zou spelen in een post-Mubarak-regering was slecht voor de christenen, aangezien de relatief seculiere Arabische regimes van Nasser, Sadat en Mubarak meer dan eens de andere kant op keken toen moslimhardliners christenen precies zo terroriseerden om broederschapselementen te sussen en te voorkomen dat ze de regering omverwerpen. Nu die regering weg is, zijn de christenen kwetsbaarder dan ooit, waarbij de groep die het meest heeft geïnvesteerd in het ellendig maken van het leven voor hen in Egypte, nu waarschijnlijk de richting van de Egyptische politiek in de nabije toekomst zal beheersen.

Daarom protesteerden tweeduizend christenen eind februari 2011 in Caïro met het verzoek om een wijziging van de Egyptische grondwet om een seculiere staat te garanderen. Hoewel Egypte de islamitische wet niet volledig implementeert, bepaalt artikel 2 van zijn grondwet momenteel dat "de islam de religie van de staat is. Arabisch is de officiële taal en de belangrijkste bron van wetgeving is de islamitische jurisprudentie (sharia)". Demonstranten zongen: 'Vertel de mensen dat de revolutie een kruis en een halve maan is!' Een van hen verklaarde: "We hebben onze ziel opgeofferd omwille van Egypte, en ons doel was een burgerlijke staat, niet een religieuze. Ik kwam hier om gelijkheid te