Rock Tribune 190 1-27

ROCK TRIBUNE 40

HEAVY METAL

"Ik besta om mijn fans en mezelf blij te maken" - Steve ‘Lips’ Kudlow

LEVE DE LEGALISERING VAN CANNABIS Steve ‘Lips’ Kudlow de Canadese Lemmy noemen is wellicht wat kort door de bocht, maar toch straalt hij diezelfde non-conformistische, no-nonsense attitude uit. De titel van de nieuwe studioplaat ‘Legal At Last’ is meteen een statement dat slaat op de legalisering van cannabisproducten in zijn land. Terwijl je dit leest is Anvil onderweg voor een Europese tour die het trio twee maanden op ons continent houdt. Tekst: Geert Ryssen / Foto: Rudy De Doncker Je vindt de legalisering van cannabis in Canada een zegen?

‘Zeker, het had al veel eerder en overal moeten gebeuren en daar zijn een miljoen redenen voor.

Dat het illegaal is, heeft te maken met verhaaltjes en politieke onzin. De medische waarde van cannabis is altijd verborgen gebleven. Het zou zelfs kanker kunnen bestrijden. Waar zijn we in godsnaam mee bezig? De ingrediënten van cannabis maakten oorspronkelijk deel uit van ons ecosysteem. Dat is allemaal verdwenen. Begrijp me niet verkeerd, ik zeg niet dat we marihuana aan onze kinderen moeten geven, maar het medische aspect zou een kans moeten krijgen. Ik zeg ook niet dat iedereen dit zomaar moet gaan gebruiken, maar wie het wil gebruiken, moet daartoe de kans krijgen. Uiteraard moet je altijd je verantwoordelijkheid nemen, net zoals met alcohol. Ik ben ervan overtuigd dat indien men drugs zou legaliseren, er veel minder problemen zouden zijn met bendes en gevangenissen, er zou een stuk minder misdaad zijn. Veel zware druggebruikers zijn daar ingerold, maar zouden misschien nooit verslaafd geraken aan dat zware spul zoals barbituraten, codeïne of heroïne, indien ze marihuana als pijnbestrijder mochten gebruiken.’

De song ‘Nabbed In Nebraska’ bekijkt het probleem vanuit een andere hoek en meer bepaald vanuit een confrontatie met de arm der wet?

ROCK TRIBUNE 40

‘Juist, Nebraska grenst aan Colorado. We hadden cadeautjes gekregen in Colorado en we gingen onachtzaam over de grens en werden gearresteerd.

Ze steken je gelukkig niet in de gevangenis, maar je spul wordt afgenomen en je krijgt een boete.’

CREATIEF MET MELODIEËN

Zijn tournees een inspirerende context voor nieuwe nummers?

‘Neen, eigenlijk niet. Alleen maar als je gearresteerd wordt in Nebraska. (lacht) Ik schrijf makkelijkst als ik thuis ben. We zetten als het ware een kamp op in onze repetitieruimte en we zijn vertrokken, zo eenvoudig is het. Op tournee kun je niet schrijven, je bent met te veel andere dingen bezig, er is te veel gaande.’

Schrijf je die teksten eerst vooraleer er muziek bij komt?

‘Neen, de muziek komt altijd eerst en vervolgens is het op zoek gaan naar het juiste onderwerp. Het belangrijkste voor mij is het refrein, want dat zegt waarover de song gaat.

Ik componeer de muziek op een manier dat je zelfs zonder de tekst al kan horen wat het refrein is.

Vervolgens zoek ik naar de woorden die bij dat stuk passen en dat geeft meteen de sleutel naar de deur om de teksten te schrijven. Wat de titels betreft, geef ik de staf door aan Rob. Hij maakt een lijst van titels en dat geeft inspiratie voor de teksten. Je kan

nu eenmaal niet alles alleen bedenken (lacht), ik kan zoveel teksten schrijven als ik wil, maar ik heb een onderwerp nodig. Rob is daar een crack in.'

Je bent voor het derde album op rij naar Duitsland getrokken om op te nemen met dezelfde producer. Kom je daar aan met alle nummers kant en klaar?

‘Alles is op dat moment geschreven, maar ik heb de songs dan nog nooit gezongen.

De reden daarvoor is dat ik de spontaniteit niet wil verliezen. We zijn erg creatief met melodieën.

Onze producer Martin ‘Mattes’ Pfeiffer is zelf een drummer en hij bekijkt onze teksten en weet precies waar de klemtonen moeten vallen en wat al of niet werkt. Hij geeft me richtlijnen voor de zang en die volg ik op. Soms helpt hij bij de melodieën en soms met de syncopen en de plaats waar de noten precies moeten vallen. Het is zeer comfortabel werken met hem.’

Toen de plaat werd aangekondigd, dachten we dat de titel sloeg op het feit dat de groep eindelijk het respect heeft gekregen dat hij verdient.

‘Dat is de uitleg die Robb (Reiner, drummer – GR) eraan geeft. Het kan me eerlijk gezegd niets schelen. Als je niet van deze plaat houdt, hou je misschien wel van de volgende (lacht). Ik hou van muziek maken, creëren en live spelen. Dat is mijn ding en je kan nooit iedereen plezieren. Ik besta om mijn fans en mezelf blij te maken.’

OLIE, PLASTIEK EN STRAALSPOREN

Songs zoals ‘Chemtrails’ of ‘Plastic In Paradise’ gaan over milieuproblemen. Wat is je mening over de jonge activisten die overal opstaan om ons bewust te maken van de klimaatverandering?

‘Ik denk dat het een goede de zaak is, maar aan de andere kant denk ik dat het niet veel zoden aan de dijk gaat brengen. De hippies van de jaren 60 en 70 hebben ook de wereld niet veranderd. Ze zijn gewoon dezelfde verachtelijke wezens geworden als diegenen waartegen ze in opstand kwamen.

Gaan deze activisten diegenen zijn de later de wereld nog meer gaan vervuilen? De hippies hadden veel te vertellen, maar hebben uiteindelijk weinig gedaan.’

Je hebt ook een duidelijk standpunt over de rol van olie.

‘Ja, daar gaat ‘Gasoline’ over. Iedereen denkt dat geld ons betaalmiddel is, maar dat is het niet!

Olie, daar draait alles rond. Neem Saoedi-Arabië, die bezitten alle olie, daar moet je dus vriendelijk tegen zijn! Het is een mix van politiek en ecologie.

Kijk wat olie aangericht heeft in onze wereld, niets dan slechts. Vele jaren geleden waren er al alternatieven. De eerste elektrische auto’s werden al ontworpen 60 jaar geleden! Maar olie brengt zoveel geld op! ‘Plastic In Paradise’ sluit daar ook op aan. Alles wat we kopen is van plastiek.

Ons voedsel is ingepakt in plastiek en het maakt deel uit van het olieverhaal. Om nog even terug te komen op marihuana: hennep kan voor zoveel andere toepassingen worden gebruikt, zoals papier of verpakkingsmateriaal. Dat is ook een van de redenen dat het illegaal is gemaakt, het is een te goed en hernieuwbaar alternatief voor plastiek. Het vormt gewoon een bedreiging voor de oliereuzen, voor de katoenindustrie en voor de pulp- en papierindustrie. Mensen zouden meer moeten lezen, mensen zijn te weinig geïnformeerd en nemen zo maar aan wat anderen hen wijsmaken in plaats van zelf de informatie op te zoeken.’

Vanuit welke gezichtshoek schrijf je die teksten?

‘De meeste van mijn teksten zijn vanuit het standpunt van de observatie geschreven.

Een tekst zoals ‘Chemtrails’ is gebaseerd op observatie. Alles waarvan vandaag niet duidelijk is of het waar is of niet, wordt bekeken als een soort samenzwering. Neem nu 9/11, het wordt bekeken als een samenzwering omdat we geen duidelijke antwoorden hebben op onze vragen. Bij straalvliegtuigen zie je een stoomspoor dat binnen enkele seconden verdwijnt. Maar als je vliegtuigen hoog in de lucht ziet die sporen nalaten die daar voor zeer lange tijd blijven hangen, dan gaat het niet om stoom, maar om chemicaliën. Er zijn sporen op de grond gevonden van aluminium. Dat betekent dat men het luchtruim vult met aluminium! En waarom doen ze dat? Omdat ze het weer willen controleren vanwege de globale opwarming. Als je daar over praat is dat een samenzweringstheorie.

Als je daar meer over leest, dan kom je te weten dat deze substantie alzheimer veroorzaakt. Daar mag je niet over praten want het wordt geklasseerd als samenzweringstheorie. Neem nu ‘God’, is er enig bewijs dat God bestaat, of is er enig bewijs dat hij niet bestaat? Toch noemen we God geen samenzweringstheorie. Het is wel al duizenden jaren een excuus om oorlog te voeren en elkaar af te maken. Wanneer gaat dat eens duidelijk worden gemaakt? Maar om terug te komen op je vraag, er zijn heel wat zaken waar vragen over te stellen vallen en ik stel die vragen. Als je geen vragen durft te stellen blijf je onwetend.’

"Ik zeg niet dat we marihuana aan onze kinderen moeten geven, maar het medische aspect zou een kans moeten krijgen" - Steve ‘Lips’ Kudlow niemand aan, hoe ik mijn geld spendeer gaat niemand aan. Alles wordt publiek domein. Het zal nog eindigen met dat we allemaal trackers dragen, niemand zal nog betalen met cash, je zult niets meer kunnen doen zonder dat iemand anders weet waar je bent en wat je aan het doen bent. We leven zogezegd in een vrije wereld, maar die is verder af dan ooit. De hypocrisie swingt de pan uit. We hebben de mond vol over het gebrek aan mensenrechten in China, waar wat doet Amerika met de moslims? Neem de gevolgen van 9/11, mensen die zonder bewijzen worden vastgezet en gemarteld met waterboarding? Hoe hypocriet is dat? Ik ben een Jood en ik ben bijzonder gevoelig voor vingerwijzingen naar om het even welke religieuze groep. Want als je dit doet met moslims of om het even wie, dan is dat ook vlug gedaan met de Joden, net zoals Duitsland deed in de tweede wereldoorlog.

Het is gewoon fout, zo simpel is het.

We vinden je niet meer op Facebook. Heb je er de brui aan gegeven?

‘Ik ben sinds enkele maanden vertrokken, ik was het beu, ik had er genoeg van. Alle onzin die je daar leest, kan ik niet meer hebben. Ze maken je boos, je wordt beledigd, als je met een conversatie meedoet,

Is rock-‘n-roll het perfecte vehikel om te ventileren?

‘Ha, of het zo is, dat weet ik niet, maar dat is het alleszins voor mij! (lacht) Dat brengt ons terug bij de start van ons gesprek. Ik geef geen bal om wat mensen denken, het gaat over wat ik denk!’

IN CONCERT 27/03/20 - Titans Club, Lens (B) 28/03/20 - South Of Heaven, Bilzen (B) 10/04/20 – Corneel, Lelystad (NL) 11/04/20 - ECI Cultuurfabriek, Roermond (NL)

CD REVIEW

ANVIL LEGAL AT LAST AFM

PRIVACY

Met ‘Glass House’ kaart je nog een ander heet hangijzer aan.

‘Inderdaad: veiligheid! Alles in naam van de veiligheid! We leven in een glazen kooi waar iedereen door kan kijken en weten waar je mee bezig bent. Hoe ik omga met mijn vrouw gaat

wordt het altijd zuur. Het is een stupide wereld en het stupide daar heb je geen verhaal tegen.’

85

Bij Anvil is het niet veel anders dan destijds bij Motörhead: bij elke nieuwe plaat weet je precies wat je kan verwachten. De vraag is alleen: zijn die gasten nog steeds op snee? Ja dus. Lips en Robb Reiner voelen zich de laatste tien jaar als vissen in het water. Hun kunst is erkend, ze hoeven alleen maar hun hart en hun innerlijke energie te volgen om een nieuwe set songs te creëren. ‘Legal At Last’ telt er twaalf op cd en dertien op de 2-lp. Zoals we mogen verwachten bangen ze er duchtig op los met een stel nummers met inhoud: cannabis, olie, privacy en milieuvergiftiging zijn thema’s die zonder een blad voor de mond worden aangeraakt met titels zoals ‘Gasoline’, ‘Chemtrails’, ‘Plastic In Paradise’, ‘Glass House’ en natuurlijk het titelnummer. Muzikaal raast het trio op volle kruissnelheid en de gedrevenheid is perfect vastgelegd door producer Martin Pfeiffer, een man waarmee ze voor het derde album op rij hebben samengewerkt. Dit is Anvil zoals we het graag horen: compromisloos, ziedend, eerlijk en gevat. (GR)

PROGRESSIVE METAL

‘Norm wou vroeger in Mercyful Fate spelen, Ward zag zichzelf bij Yes spelen en Dan droomde om een Beatle te zijn.

En ik denk dat ik stiekem Ozzy wel wou zijn of David Bowie.’

- Devon Graves

TEKST: DOMINIQUE VAN HAUTEGHEM / FOTO: AXEL JUSSEIT

Het gebeurt niet vaak dat een band een cultstatus opbouwt op basis van een handvol platen. Maar met ‘A Social Grace’, ‘Into The Everflow’, ‘Mosquito’ en ‘Bleeding’ slaagde het Amerikaanse Psychotic Waltz erin om een legende in de metalwereld te worden. In 1997 gooiden ze de handdoek in de ring en het duurde tot 2011 alvorens een reünie plaatsvond.

Negen jaar later stellen de heren ons ‘The God-Shaped Void’ voor, een eerste plaat in 23 jaar, opgenomen in de originele bezetting. Een gesprek met de charismatische en ietwat mysterieuze frontman Devon Graves drong zich op.

HET AVONTUUR HOEFT NIET TE STOPPEN!

‘Als je vindt dat ik te veel babbel, wees dan niet te beroerd om me te onderbreken en me te zeggen dat ik moet ophouden te babbelen.’ Dat is de deur waar Devon mee in huis valt. ‘Ik heb er net een interview opzitten en besefte dat ik veel te veel en te lang aan het praten was. Dus hou je vooral niet in.’ Dat laten we ons geen twee keer zeggen en gaan meteen aan de slag. In 2011 ging Psychotic Waltz terug de hort op. Wat maakte dat het toen wel lukte wat de jaren voorheen helemaal niet leek te lukken? Het was tenslotte vijftien jaar geleden dat men nog samen op tour was geweest. ‘In die tijd was ik bezig met het uitbouwen van Deadsoul Tribe.

Ik startte een solocarrière en probeerde op die manier genoeg geld te genereren om een ietwat degelijke studio voor mezelf te bouwe. Dat was heel erg belangrijk voor mij. De soloprojecten waren de manier om dat te bewerkstelligen. Na verschillende jaren had ik mijn doel bereikt en dacht terug aan de jaren met Psychotic Waltz.

Hoe fantastisch zou het zijn om de studio met die ROCK TRIBUNE 40

band te kunnen gebruiken? Ik begon een soort van nostalgisch gevoel te ontwikkelen. Toen Ward Evans (bas) me in 2010 belde, was ik bezig met de eindfase van de plaat van The Shadow Theory. Hij vroeg of ik wou meespelen voor een aantal shows.

Toen ik hoorde dat op dat moment Dan Rock (gitaar, keyboards) nog niet betrokken was, stelde ik mijn voorwaarden. Het was met Dan en Brian McAlpin (gitaar) of zonder mij.

Dan had heel lang niet meer gespeeld en wou voor één show niet al die moeite doen. Toen we een optie kregen op de Power Of Metal-tour met Nevermore en Symphony X, vielen alle stukjes van de puzzel samen. Dat waren twintig shows en dat was de moeite om een inspanning te doen. Sinds die periode voelden we dat we het nog steeds hadden en dat het ook werkte. En nu staan we hier met een nieuwe plaat onder de arm.’

DE REKENING KLOPT Was het meteen duidelijk dat de magie er nog steeds was of nam het wat tijd in beslag voor men zich dat realiseerde? ‘Persoonlijk had ik wel wat tijd nodig om het ten volle te beseffen. Toen ze me de eerste demo’s doorstuurden, waren er geen vocalen. Enkel riffs en zelfs geen echte drums, maar drummachines. Ik had niet het gevoel dat het goed genoeg was. Niets blies me van mijn sokken.

Dat was gewoon omdat het op dat moment nog geen Psychotic Waltz-muziek was. Het waren gewoon riffs van Brian. Eenmaal Dan erbij kwam en zijn riffs en keyboardpartijen toevoegde, kreeg ik vertrouwen. Het duurde nog wel wat voor ik er echt in geloofde. Eenmaal ik mijn deel geschreven had en erop zong, voelde ik de deuren opengaan en iets ontluiken waar ik echt achter kon staan.

Toen pas daagde het mij dat we het nog steeds konden en dat er echt wel potentie zat in wat we

aan het doen waren. Iets wat ik tijdens het maken van deze plaat heb geleerd is dat ik nu weet waar ik moet zingen, maar nog belangrijker waar ik mijn mond moet houden. Eenmaal ik begreep dat als ik zweeg en ruimte gaf aan hun gitaarspel, het allemaal beter tot zijn recht kwam. Het was dan dat ik inzag hoe mooi en overtuigend de muziek werd.

Daarvoor werd ik er echt niet door geraakt.’ Als we Dan mogen geloven, heeft het acht jaar geduurd alvorens ‘The God-Shaped Void’ goed genoeg was.

Waarom duurde het zo lang? ‘Dat is bijna even lang als dat onze eerste carrière heeft geduurd.

Maar als je terugkijkt, hadden we destijds alleen maar Psychotic Waltz. We hoefden ons nergens anders zorgen over te maken. Het enige waar we echt mee bezig waren, was de wereld veroveren en rocksterren te zijn. We konden dan ook de hele tijd doorwerken.

Nu hebben we gezinnen, kinderen en huizen, en rekeningen die dienen betaald te worden. Allemaal dingen waar ik vroeger geen notie van had. Ik leef dan ook nog eens aan de andere kant van de wereld, dus dat maakt het er allemaal niet gemakkelijker op. De vier jongens hebben alleen de zondag om te repeteren. Dat is de dag van de week dat het moet gebeuren. Alles bij elkaar genomen hebben we dus eigenlijk zevenmaal minder tijd dan vroeger. Toen maakte we een plaat op twee jaar tijd en speelden vier dagen op de week samen. Nu slechts eenmaal en dat vraagt dus acht jaar. De rekening klopt.’

OUDER EN WIJZER Zoals Devon zegt, was men destijds gefocust op het veroveren van de wereld. De heilige graal van iedere muzikant. Hoe kijkt men er vandaag naar? Is dit puur voor het plezier of zit er toch wat meer achter? Een strategisch plan? ‘Toen we jong waren, hadden we echt wel de wens om bekend te worden, maar niet tot elke prijs. We wilden op een integere manier bekendheid verwerven. Op bepaalde manieren kwamen we heel dicht bij dat doel, maar niet dicht genoeg. Er gebeurde altijd wel iets dat verhinderde dat we doorgroeiden. Maar als ik nu kijk, dan zie ik veel van mijn vrienden van toen die precies dezelfde droom hadden en er niets meer mee hebben gedaan. Wij staan nu weer in de schijnwerpers, maken nog steeds muziek en leven nog steeds de droom. Ik rij dan wel niet rond in dure wagens of verblijf niet in exclusieve hotels, maar ik maak wel nog altijd muziek en kan nog steeds een publiek op de been brengen. Bovendien hebben we een aantal songs in onze catalogus zitten waar een heleboel fans nog steeds voor uit hun huis komen. Dat is waar muziek voor mij om draait. En het laat me beseffen hoeveel geluk ik heb. Het grote voordeel nu is dat we weten dat we er nooit rijk gaan mee worden. Dat geeft een bevrijdend gevoel en laat ons focussen op de muziek. Een bevoorrechte positie.’ Als we de nieuwe plaat beluisteren, dan horen we een zeker jeugdig enthousiasme en een volwassen controle over energie en vurigheid.

Er valt een stilte en je hoort Devon nadenken.

‘Dat is heel mooi gezegd en zeker accuraat. Het eerste deel is waar omdat we proberen te tonen dat we nog steeds hebben wat we destijds hadden.

Het enthousiasme van de jeugd. Nu weten we beter en kunnen de dingen vermijden die we destijds beter niet hadden gedaan.’ Is het puur de leeftijd die speelt of ook de ervaringen van het verleden?

‘Ik heb ondertussen heel veel geleerd door mijn soloprojecten en het maakte me een veel betere zanger. Het maakt het ook veel gemakkelijker om met Brian en Dan samen te werken. Ouder en wijzer. Het spreekwoord bevat dus heel veel waarheid.’ Wat opvalt, is de balans die op ‘The God-Shaped Void’ terug te vinden is tussen het agressieve riffwerk van Dan en Brian, de solide ritmesectie van Ward en Norman Leggio (drums)

CD REVIEW

PSYCHOTIC WALTZ

THE GOD-SHAPED VOID INSIDE OUT

Als een legendarische b and na maar li e fst 23 j a a r e e n n i e uwe plaat uitbrengt in de volledig originele line-up dan mag je gerust spreken van een evenement. Het beluisteren van ‘The God-Shaped Void’ b rengt nos talgische herinn e r i n g e n n a a r bove n .Di t plaatje is een ‘trip down memory lane’ m a a r st a at t e g e l i j ke r tijd met beide voeten in de huidige tijd. En het is precies dat wat dit plaatje bijzonder maakt. De eigenzinnigheid en progressieve elementen van platen als ‘A Social Grace’ en ‘Into The Everflow’ zijn hier in terug te vinden, maar ook de meer melodieuze en ge raffineerde aanpak van latere platen als ‘Mosquito’ en ‘Bleeding’ zijn aanwezig. Het gitaarwerk van Dan Rock en Brian McAlpin is bijwijlen indrukwekkend. De arrangementen zijn zonder meer top en de karakteristieke stem van frontman Devon Graves aka Buddy Lackey maken het plaatje compleet. Wie ooit een warm hart heeft gehad voor Psychotic Waltz, moet maar eens luisteren naar nummers als ‘Devils And Angels’, ‘All The Bad Men’ of ‘While The Spiders Spin’ om instemmend te knikken en te snappen dat de heren het nog niet hebben verleerd.

Bovendien haalt Devon zijn dwarsfluit ook van onder het stof en lift ‘Pull The String’ en ‘Demystified’ daardoor naar een hoger niveau. En dan moet je afsluiters ‘Sisters Of The Dawn’ en 5 ‘In The Silence’ nog laten voorbijkomen.Een plaatje dat hier alvast de nodige rondjes zal draaien tijdens de donkere eindejaarsperiode en ver daarna. (DVH)

8

en de eloquente vocale poëzie van Devon. Het herinnert aan de begindagen, maar het lijkt geperfectioneerd en gemoderniseerd. Devon neemt meteen het woord. ‘Dat is precies hoe ik ernaar kijk. De band is echt blij met het statement dat we hebben gemaakt met deze plaat. Dit is echt de eerste keer dat we allemaal op dezelfde golflengte zitten. Norm wou vroeger in Mercyful Fate spelen, Ward zag zichzelf bij Yes spelen, ik denk dat Dan droomde om een Beatle te zijn en ik denk dat ik stiekem Ozzy wel wou zijn of David Bowie. Het deed er eigenlijk niet toe wat ze speelden, ik wou altijd wel zingen als David Bowie. Een heel verschillende mix, die vroeger niet altijd scoorde. Nu zijn we ouder en hebben we duidelijk allemaal de plek gevonden waar we al zo lang naar op zoek waren.

Een mooi voorbeeld van hoe ik ben geëvolueerd is dat ik vroeger iets opnam, er nadien opnieuw naar luisterde en er niet tevreden mee was. Nu kan ik perfect luisteren naar de vocalen die zijn opgenomen. Ik ben echt heel blij met hoe het allemaal heeft uitgepakt.’

OORWORMEN Een ander aspect van deze plaat zijn de zeer herkenbare en vooral memorabele refreinen die Devon heeft weten te verzinnen. Nummers als ‘Devils And Angels’, ‘Back To Black’, ‘All The Bad Men’ en ‘Demystified’ zijn echte oorwormen.

Ging daar veel werk in of komt dat op een heel natuurlijke manier na al die jaren? ‘Het is iets wat ik door de jaren heen heb leren waarderen. Destijds probeerde ik dat consistent te vermijden. Dat was mijn patroon. Ik had een broertje dood aan platgetreden paden en meegaan in het verwachte.

Maar de kracht van de juiste woorden op de juiste melodieuze manier gezongen is echt niet te onderschatten. De kracht van herhaling is ook iets wat ik heb moeten leren en ben gaan appreciëren.

Het moet uiteraard de juiste zin zijn en op de juiste plaats in de song zitten. Maar als dat lukt, dan is dat echt enorm bevredigend voor mij. Het refrein van ‘Demystified’ is mijn absolute favoriet op deze plaat als het daarover gaat. Het interessante is eigenlijk de vergelijking tussen eindeloos veel noten zingen of spelen, of kiezen voor lang aangehouden noten in een memorabele melodie. Shredders uit de jaren tachtig en negentig hadden eigenlijk geen goede ideeën en overbluften mensen met tonnen noten.

Iemand als David Gilmour had maar een paar noten

nodig om iemand compleet te overdonderen. Dat is iets wat ik nu veel beter begrijp dan toen we begonnen.’ Ook de productie is misschien wel de beste die Psychotic Waltz ooit heeft gehad.

‘We investeerden echt alles wat we hadden in de productie. Ulrich Wild is de man die alle credits opeist als het op productie aankomt. Hij heeft een absolute topjob gedaan en we zijn dan ook heel tevreden met het eindresultaat. Bovendien heeft Jens Bogren de mix gedaan en die combinatie bleek een absolute match te zijn.’ Wanneer zal Devon tevreden zijn en dit schijfje als succesvol omschrijven? ‘Het feit dat de plaat er is en dat we voldoende voorschotten kregen om deze plaat te kunnen maken is een succes op zich.

Ik besef ondertussen dat we nooit de rocksterren zullen worden die we in onze jeugd voor ogen hadden. Maar de bijgestelde doelen halen is ook heel mooi en ‘The God-Shaped Void’ is daar zeker een onderdeel van.’ Gaat het verhaal verder of blijft het bij dit ene plaatje? ‘Ik hoor nu zoveel goede dingen van mensen die de plaat al hebben gehoord dat het bijna zonde zou zijn om het hierbij te laten.

Ik wil in ieder geval niet stoppen. Ik wil dat Dan en Brian nieuw materiaal sturen en er verder aan werken. Wie weet hoelang het kan doorgaan? ww’ Op dat moment blijkt dat Devon iemand verwacht en klinkt hij even afgeleid. ‘Ik verwacht Eric Clayton ieder moment. We gaan samen werken aan zijn nieuwe plaat en wat ik er al van heb gehoord, gaat echt fantastisch worden. Zijn nieuwe band heet Eric Clayton And The Nine. De drums en de bas worden hier opgenomen, de gitaren doet hij bij hem thuis en dan keert hij in februari terug om de zang op te nemen. Het wordt echt iets om in de gaten te houden.’ En dan komt Eric binnen en sluiten we het gesprek af.

ROCK TRIBUNE 40

BLACK METAL

Het Poolse Blaze Of Perdition mag dan misschien niet de status van landgenoten Behemoth, Mgła, Batushka (met of zonder drama) of Hate hebben, ze hebben ondertussen wel een aardige discografie bij elkaar weten te sprokkelen. Sinds de release van de vierde plaat ‘Conscious Darkness’ in 2017 treedt de band meer en meer op de voorgrond en vindt men ook de weg naar de internationale podia. Zanger en tekstschrijver van het eerste uur, Sonneillon, is er echter niet meer bij en daar heeft de man een heel erg goede reden voor.

Tekst: Frederik Cosemans / Foto: Rafał Rudzk i

NEEMT ONS MEE OP EEN INTROSPECTIEVE REIS In 2013 geraakte de band immers betrokken bij een ernstig auto-ongeval met verregaande gevolgen.

Toenmalige gitarist 23 (Wojciech Janus) overleefde de klap niet, drummer Vizun (Krzysztof Saran) en zanger Sonneillon (Paweł Marzec) liepen zware verwondingen op. Eerstgenoemde herstelde volledig en bleef tot vorig jaar de rol van slagwerker vervullen, maar Sonneillon was een grimmiger lot beschoren. De zanger ontwaakte na enkele weken uit een coma, om te ontdekken dat hij vanaf het middel verlamd was. Sindsdien is de man aan een rolstoel gekluisterd en moet hij noodgedwongen zijn plek op het podium afstaan aan zanger/bassist Wyrd. Een loodzware en moeilijke beslissing recht evenredig met de omstandigheden die ertoe leidden, maar de enige juiste die hij kon nemen wilde de band blijven bestaan. Creatief blijft hij echter nog zijn steentje bijdragen, want naast de vocalen staat hij ook in voor de teksten, concepten en vrijwel alle artwork. Op nieuweling ‘The Harrowing Of Hearts’ was dat dus niet anders en daarom leek het ons opportuun om de even vriendelijke als bescheiden zanger aan de tand te voelen.

POSTPUNK Wanneer we ‘The Harrowing Of Hearts’ aan een eerste luisterbeurt onderwerpen, wordt het vrijwel meteen duidelijk dat de band geen kant-en-klare kopie van ‘Conscious Darkness’ heeft afgeleverd.

Het is natuurlijk geen zwierige power metal geworden, maar de grimmige, kille black van de voorganger is toch beduidend meer naar de achtergrond gedrukt ten voordele van een sound die eerder naar postpunk en zelfs reguliere rock neigt.

Dat mag misschien ietwat vreemd klinken, maar volgens Sonneillon slaan we toch mooi de nagel op de kop. ‘Na vier albums vol black metal leek het ons tijd om eens wat anders te doen.

Uiteraard houden we nog steeds van de stijl, maar ROCK TRIBUNE 40

na ‘Conscious Darkness’ waren we er gewoon een beetje klaar mee. Op die plaat zijn trouwens ook al wat invloeden van postpunk te horen, maar we hadden toen zeker nog niet de moed om eens echt buiten de lijntjes te kleuren. Toen ons nieuwe label Metal Blade ons echter om een single vroeg, leek ons de tijd er wel rijp voor te zijn. Een band als Fields Of The Nephilim is steeds een enorme invloed geweest, maar op deze plaat hoor je dat eigenlijk pas voor het eerst. Dat we er een cover van hun nummer ‘Moonchild’ hebben opgezet, zegt eigenlijk wel voldoende, niet?

We merkten ook al vroeg in het schrijfproces dat we enkele vlotte en catchy passages hadden en dat overtuigde ons nog meer om de nummers wat compacter en zelfs toegankelijker te maken. Voorheen waren onze nummers vrij lang en complex van aard en dat heeft natuurlijk zo zijn gevolgen. Om te beginnen is het niet eenvoudig om een song van vijftien minuten interessant te houden voor de luisteraar en bovendien laten zulke songs zich niet zomaar in een setlist van veertig minuten gieten.

Je moet immers weten dat de band na de release van ‘Conscious Darkness’ live een stuk actiever werd, maar gezien onze status kregen we vaak amper dertig of veertig minuten speeltijd. Elke avond maar twee nummers kunnen brengen gaat op de duur toch aardig tegensteken. Voor ons was het£ dus duidelijk: dit keer moest het korter en meer gefocust.’

BITTERE PIL Tekstueel is ‘The Harrowing Of Hearts’ echter wel een vervolg op ‘Conscious Darkness’, al gooide men het ook hier over een iets andere boeg. ‘Klopt.

Veel van de onderwerpen en concepten van ‘The Harrowing Of Hearts’ werden ook al aangehaald op ‘Conscious Darkness’, maar toen vertrok ik

vooral vanuit mijn persoonlijke ervaringen. ‘The Harrowing Of Hearts’ is een soort metafoor voor het ontdekken van jezelf en de introspectieve reis die iedereen tijdens zijn leven onderneemt. Ik maakte deze thema’s dit keer echter universeler en herkenbaarder voor iedereen en weerspiegelde dus minder mijn persoonlijke situatie. Aangezien we muzikaal ook naar een iets toegankelijker geluid toewerkten, leek me dit een vrij logische stap.’ We kunnen ons goed voorstellen dat voor iemand in de situatie van Sonneillon het schrijven van zulke teksten als een soort catharsis werkt.

Van de ene dag op de andere in een rolstoel belanden hakt er immers zwaar in en doet gekke dingen met iemands hoofd. ‘Dat mag je wel zeggen, ja.

Ondanks het feit dat mijn leven plots drastisch veranderde en ik met een hoop vragen zat waarop geen antwoord kwam, heb ik nooit een dag therapie of iets dergelijks gevolgd.

Ik heb daar ook geen behoefte aan gehad en heb me steeds op andere dingen kunnen beroepen. Een van die dingen was, en is, inderdaad het schrijven van teksten. Als je de teksten van onze eerste twee platen, die van voor het ongeval dateren, vergelijkt met die van de laatste drie, merk je meteen het verschil in toon op. Eerst bedienden we ons van vrij standaard black metalteksten, waar op zich niets mis mee is, nadien werden ze een stuk persoonlijker en intenser. Ze gaven mij de mogelijkheid om mijn veelal chaotische gedachten te ordenen en alle shit die me was overkomen een plaats te geven. Dat mijn teksten elke avond door een andere persoon worden overgebracht naar het publiek was een bittere pil om te slikken, zeker in het begin, maar het is nu eenmaal niet anders. Als de band hierdoor kan blijven spelen en groeien, maak ik dat offer graag.’

DEATH METAL/DEATHCORE

T. I U S R E D N A A AI D E R D E I N U E R DE Na zes albums gaf Neaera er in 2015 de brui aan. Vier jaar later volgden twee reünieshows en begon het terug te kriebelen, met een nieuw album en reeds enkele aangekondigde festivalshows als gevolg. Gitarist Stefan Keller vertelt uitgebreid over de split, de heropstanding en het nieuwe album. Tekst: Koen De Waele / Foto: Benjamin Donath ‘In 2015 begon het te haperen. We woonden toen verspreid over Duitsland. Tobias (Buck – gitarist) was zelfs een veganistisch restaurant begonnen in Münster. Toen we destijds ons debuut uitbrachten, was de volgende plaat al geschreven. Zo gretig waren we. Elk volgend album werden we echter trager en trager. Na het zesde album was het op inzake creativiteit. Na een afscheidsshow in Münster – de stad waar het voor ons begon – stopte het verhaal. In 2019 volgden dan enkele reünieshows.

Normaal ging het daarbij blijven. De reacties waren echter zo lovend en we waren zo blij elkaar terug te zien dat er al snel nieuwe nummers begonnen te rijpen.’

ZO EERLIJK MOGELIJK ‘We proberen alles zo eerlijk mogelijk te doen. Daar gaat het om. Niet om er geld uit te slaan. Iedereen in de band heeft een job en familie. De band is niet afhankelijk van geld en er hoeft niet echt winst gemaakt te worden. De droom dat we ooit op een bepaalde dag een goed verdienende metalband worden, is er ook niet. Vandaar dat we ons concentreren op de muziek en dat kunnen doen zonder compromissen te sluiten. Als we ons anders zouden voordoen, zou er iets belangrijks missen aan de band.

Ook de terugkeer bij Metal Blade verliep zonder problemen. Al sinds het begin heerste er vertrouwen en steun. Metal Blade regelde Jacob Hansen als producer en zorgde voor de opnamestudio. Andere labels wachten tot de plaat af is en nemen aan de hand daarvan beslissingen. Bij Metal Blade was er geen twijfel of het wel een goede plaat ging worden.

Vandaar dat het altijd het label van onze keuze zal blijven.’

Zoals gewoonlijk gaan jullie er erg stevig tegenaan en wordt er geen spaander heel gelaten.

‘Dat is het kenmerk van de band. Ons debuut

was een metalcore-album. Door de jaren heen veranderden we. Het melodieuze maakte plaats voor blastbeats en death metal. Op ‘Forging The Eclipse’ (2010) en ‘Ours Is The Storm’ (2013) werd ons geluid gefinetuned. Ons nieuwe album verschilt daar niet veel van. Al gauw hadden we tien albumwaardige nummers geschreven. Inspiratie vinden was niet echt moeilijk, met al die tragedies en politieke strubbelingen in de wereld. ‘Carriers’ gaat over de vluchtelingencrisis. Mensen die een land als Syrië ontvluchten om in Duitsland toe te komen. En dan heel ongastvrij verwelkomd worden door bepaalde delen in de gemeenschap waar dat rechtspopulisme terug opkomt. Dat is schandalig voor een democratisch en modern land als Duitsland. ‘Rid The Earth Of The Human Virus’ draait rond de klimaatcrisis. De wereld zou beter af zijn zonder het menselijk ras. Het oogt erg provocatief maar is zeker niet vijandelijk.

Myspace. Ondertussen is dat medium helemaal verdwenen. Ook hadden we nog een webpagina.

De meeste luisteraars kennen zelfs dat niet meer.

Enkel nog Facebook en Instagram. Je kan er alles delen en het gaat allemaal viraal. Soms is het wel wat schokkend als je ziet welke hatelijke commentaren er worden geschreven. En dat door mensen die het item niet kennen of erover nagedacht hebben. Langs de andere kant wordt alles democratischer. Iedereen kan informatie raadplegen en een eigen mening verspreiden. Er zijn dus twee kanten aan. Maar als band kan je tegenwoordig niet overleven zonder sociale media.’

We willen enkel bereiken dat mensen gaan nadenken over hun gedrag en dat veranderen. Ook hadden we deze keer voor het eerst een discussie over hoe we deze plaat gingen noemen. ‘Neaera’ komt uit de Griekse mythologie. Ze had twee kinderen en werd seksueel misbruikt. Ze staat ook op de albumhoes en is omsingeld door slangen. Maar eigenlijk werken die voor haar. Alles samen lijkt het donker en grimmig, maar als je het concept door hebt, komt Neaera zeker niet bedreigend over. Na jaren van onderdrukking wint ze haar vrijheid terug en komt het tot een happy end. Dit album is onze comeback.

Als er ooit een tijd was om een album naar de band te noemen, was dit het gepaste moment.’

‘Moesten we dat gevoel niet hebben, zouden we het niet gedaan hebben. Eigenlijk wilden we gewoon nog eens samen spelen en erna enkele biertjes drinken. Maar die kleine reünie draaide helemaal anders uit. Er zijn ondertussen al zoveel nieuwe metalbands bijgekomen. De hele metalscene is erg gezond en nergens is een teken van crisis te bespeuren. Zelfs die oude bands zijn helemaal terug. Kijk naar Body Count. In 1992 verscheen het baanbrekende debuut. Vijfentwintig jaar later werd ‘Bloodlust’ uitgebracht en dat blies me helemaal omver. Of Metallica. Na twintig jaar teleurstelling was er ineens ‘Hardwired…

To Self-Destruct’. En dat maakte alles goed.

Maar ook onze fans waren ons niet vergeten. Het is niet voor niets dat we al vierhonderd shows onder de rug hebben. Na elke show rent Benjamin, onze zanger, naar de merchandising stand om er helemaal onder het zweet de fans te groeten.’

Tijdens de video-opnames van ‘Torchbearer’ werd een ‘making of’ gemaakt. Die is integraal te bekijken op jullie Facebookpagina. Hoe belangrijk is sociale media?

‘Toen we destijds begonnen, zaten we nog op

GEZONDE METALSCENE De releaseshow is al lang uitverkocht en festivals als Wacken, Impericon en Summer Breeze werden aangekondigd. Mensen zijn dus wel heel blij dat jullie terug zijn.

UNDERGROUND MILITIA

De Belgische, lekker opgefokt klinkende thrash metalband Schizophrenia is al lang geen onbekende meer in de undergroundscene. Met ‘Voices’ heeft de band nu ook een eerste officiële release. Een sterke EP die professioneel klinkt en de concurrentie met grotere namen in het genre aankan. We zaten samen met frontman Ricky Mandozzi. Tekst: Steven Willems / Foto: Thomas Schurmans ‘Voices’ verschijnt in eigen beheer. Is de EP dan vooral bedoeld om belangstelling bij platenfirma’s los te weken?

‘We hebben veel energie en moeite in de productie van ‘Voices’ gestoken. Omdat dit onze debuut-EP is, vinden we het echt belangrijk om meteen te laten zien en horen wie we zijn en waar we voor staan. ‘Voices’ is als het ware ons visitekaartje. We hebben ‘Voices’ in eigen beheer uitgebracht omdat bands meestal geen goede contracten kunnen versieren voor een debuut-EP. We vonden het op dit punt ook nog niet echt nodig om een ‘echt’ platencontract te hebben. Maar als er in de toekomst interessante voorstellen in de bus zouden vallen, gaan we die zeker bekijken.’

‘Voices’ is opgenomen in Project Zero, de studio van Carnation-gitarist Yarne Heylen. Er is duidelijk een goede relatie tussen beide bands want hun drummer Vincent Verstrepen heeft jullie live regelmatig uit de nood geholpen.

‘Er is absoluut een goede verstandhouding en respect tussen beide bands. Vincent heeft ons niet alleen meerdere keren uit de nood geholpen door live voor onze drummer Lorenzo in te vallen, maar speelde ook met onze gitarist Romeo en mij in een vorige band. Maar dat was niet de reden waarom we voor Project Zero hebben gekozen. Yarne en Bert Vervoort hebben zich al verschillende keren als ware professionals bewezen met hun werk. We zijn dan ook ontzettend tevreden met het resultaat.

Toen we naar Project Zero trokken, hadden we alleen onze vijf nummers. Maar voor de rest hadden we weinig ervaring in de studio. Yarne en Bert hebben ons geholpen om ons geluid als het ware vorm te geven en om het beste uit onze muziek te halen. We wilden een agressief gitaargeluid, een verpletterende bas, beukende drums en een mix die al die elementen samen tot een explosief resultaat zou brengen. En ik denk dat ze daar in geslaagd zijn.’

Met een bandnaam als Schizophrenia is het niet zo moeilijk om onmiddellijk de link met Sepultura te leggen.

ROCK TRIBUNE 40

Desondanks klinken jullie veel extremer dan Sepultura. Bands die spontaan in ons opkomen bij het beluisteren van de EP zijn oude Sadus, Morbid Saint, Dark Angel en het Amerikaanse Devastation.

‘De link met Sepultura is uiteraard heel duidelijk (lacht). Maar het klopt dat we heel wat extremer klinken en dichter leunen bij de bands die je hebt vernoemd. Oude Sepultura – en dan vooral het album 'Schizophrenia’ (1987) – is vanaf het prille begin één van onze belangrijkste inspiratiebronnen geweest. Zeker wat de houding en energie op het podium betreft. We klinken oprecht en gemeend agressief en energiek. En bij heel wat van de moderne thrash metalbands lijkt dit toch wat te ontbreken. We hebben echter nooit echt bewust besloten dat dit de richting was die we zouden uitgaan. We steken bij het schrijven van songs vooral ons eigen gevoel in onze muziek. En dit is wat er daarbij uit komt.’

Een van jullie bekendste songs - ‘Aggression Force’ – heeft de EP niet gehaald. Hebben jullie dit bewust gedaan om vooral met nieuw materiaal te kunnen uitpakken?

‘Het nummer ‘Aggression Force’ was de allereerste song die we met de band hebben geschreven. We hebben het in 2016 enkel als videoclip uitgebracht. Daarna hebben we de band een tijdje op ‘on hold’ moeten zetten vanwege de gehoorproblemen van onze drummer. Die tijd hebben we benut om het materiaal voor ‘Voices’ te schrijven. Je kan zowel aan de songwriting als het geluid horen dat ons jonge werk heel verschillend is in vergelijking met ‘Aggression Force’. En dat is meteen ook de reden waarom we niet direct van plan zijn om dat nummer opnieuw op te nemen.

Om ‘Voices’ te promoten hebben we twee videoclips (‘Perpetual Perdition’ en ‘Structure Of Death’ – SW) opgenomen die je op YouTube kan bekijken. Die video’s laten goed het ware karakter van de band zien en de houding waarmee we op het podium staan.’

(‘Perpetual Perdition’ en ‘Structure Of Death’ – SW) opgenomen die je op YouTube kan bekijken.

Die video’s laten goed het ware karakter van de band zien en de houding waarmee we op het podium staan.’

Schizophrenia heeft lang stil gelegen aangezien jullie drummer Lorenzo Vissol te kampen had met ernstige gehoorproblemen, die ondertussen van de baan lijken te zijn.

Is het desondanks wel verstandig om als drummer muziek te blijven maken als je dat hebt meegemaakt? Want je kan je wel tegen lawaai beschermen, als band kom je hoe dan ook regelmatig in een heel luide omgeving terecht.

‘Na een oorinfectie is Lorenzo bijna vijf maanden lang doof geweest aan één oor. Hij heeft toen meer dan twee jaar volledig moeten stoppen met muziek maken. Zijn gehoor was heel onstabiel … de ene dag hoorde hij goed en de andere dag helemaal niet.

Na verloop van tijd hebben de dokters ontdekt dat Lorenzo aan een zeldzame vorm van de ziekte van Ménière lijdt. Als band wilden we niet verder zonder hem. En dus hebben we de keuze gemaakt om te wachten tot hij volledig was hersteld. Midden 2018 heeft Lorenzo besloten om - ongeacht zijn toestand, alhoewel hij toen weer stabieler was opnieuw te gaan drummen. Dat is nu iets meer dan een jaar geleden en alles lijkt goed te gaan. Muziek maken onder dergelijke condities is niet eenvoudig.

Het is een moeilijke beslissing die je moet nemen en waar je nauwgezet naar moet leven. Het vereist veel zelfzorg en ijver om sommige regels te respecteren. Want gehoorbescherming, medicatie of technologie hebben hun limieten. Maar uiteindelijk gaat het vooral om het respecteren en kennen van je lichaam. Na ons optreden blijft Lorenzo altijd backstage, ook al staat er nadien een band op het podium die hij graag hoort. En als er geen backstage is, gaat hij naar buiten, om onnodige druk op zijn oor te vermijden.’

‘Voices’ lijkt in veel opzichten een nieuwe start voor de band … een nieuw bandlogo, een frisse line-up, een nieuwe release.

‘Dit is gewoon HET begin! We zijn er helemaal klaar voor! We hebben hier ontzettend lang en hard naartoe gewerkt. We zijn als band ook behoorlijk ‘opgepompt’ van frustratie omdat we zo lang hebben stilgelegen. We gaan nu alles geven wat we hebben. Er is geen weg meer terug!’ E

Het Belgische Bütcher timmert hard aan de weg. Met het sterke debuutalbum ‘Bestial Fükkin’ Warmachine’ (2017) in de achterzak en opzwepende liveshows wist de band in een mum van tijd een fanatiek publiek te veroveren. Met ‘666 Goats Carry My Chariot’ verscheen zopas een prima opvolger, waarmee de veroveringstocht verbeten wordt verdergezet.

Frontman R. Hellshrieker vertelt... Tekst: Steven Willems / Foto: Ann Kermans Er zit amper anderhalf jaar tussen het debuut en jullie nieuwe langspeler. Komen de songs zo gemakkelijk tot stand?

‘Onze gitarist KK Ripper is en blijft de man die met zowel de riffs als zo goed als alle songstructuren komt. En hij liep inderdaad over van inspiratie want we zijn nog voor de opnames van het debuutalbum al aan nieuwe nummers begonnen. We hebben dan nog wat aan de songs geveild tot de opnamedatum zich aandiende. Maar het schrijfproces is snel gegaan. Zelf hebben we niet het gevoel dat er een relatief korte tijdspanne tussen beide platen zit.

‘666 Goats …’ had zelfs vroeger mogen verschijnen.

Maar we hebben wat getalmd vanwege onze drukke live-agenda.’

‘Iron Bitch’ is een ideale opener. Wat enorm opvalt is hoe het nummer - vooral in de tweede helft - aan Mercyful Fate doet denken.

‘Aha, jij hoort daar Mercyful Fate in (lacht)? Dat nummer is echt op de Motörhead/Exciter-leest geschoeid, met een dikke Iron Maiden-saus in de brug. Maar kijk, fantastisch om te horen dat jij daar andere grote helden van ons in hoort! ‘Iron Bitch’ is inderdaad een ideale opener. Alles waar we voor staan zit er in … pure heavy/speed/black metal. Het is snel en er is ruimte voor twee gitaren, snel drumwerk en gierende solo's. Ik heb er mijn strot echt op kapot geschreeuwd, puur door de adrenaline tijdens de opnames. En dat hoor je ook, vind ik. Na ‘45 RPM Metal’ wordt dat nummer de tweede single van de plaat. We hebben er net een videoclip voor opgenomen.’

Mogen we’45 RPM Metal’ beschouwen als een eerbetoon aan de metalsingle?

‘Absoluut (lacht)! Vandaar ook de titel! Het is als het ware een ode aan een nachtje stappen, nog niet willen gaan slapen en nog eens een heavy metalkraker opleggen. Ik dacht daarbij zelf vooral aan de catalogus van Neat Records met bands

als Tygers Of Pan Tang, Jaguar, Raven, … bands die vroeger leuke singles hebben uitgebracht. En anderzijds ook extremere metal.

Want de vele death metalsingles die in de vroege jaren 90 zijn verschenen - ik denk aan Sadistic Intent, Nunslaughter, … - zijn ook fantastisch om nog eens door de luidsprekers te jagen.’

Het lange titelnummer is vrij ongewoon voor jullie. Het begint als een epische Bathorysong waarna het na twee minuten helemaal ontspoort en zeer de zwartgeblakerde thrashrichting met bands als Deströyer 666 uitgaat. Om uiteindelijk in een Mercyful Fateachtig sfeertje te eindigen.

‘Dat nummer is op heel natuurlijke wijze een mix van de drie bands die je aanhaalt. Het artwork, de tekst, … alles moest dat epische van Bathory uitstralen. En dat is meer dan gelukt, waardoor het nummer inderdaad erg lang is geworden. Dat maakt het atypisch voor ons. En toch voelt dat niet zo aan wanneer je het hoort. De keren dat we het al live speelden, paste het ook gewoon prima in de set.’

‘Metallström/Face The Bütcher’ is een mooie knipoog naar het debuut van Slayer.

‘Bütcher is en blijft een heavy/speed/thrash metalband. En dan kan je simpelweg niet om ‘Show No Mercy’ (1983) heen. Dat album heeft een enorme invloed op ons. Niet alleen op vlak van muziek, maar ook wat de presentatie, productie, geluid en sfeer van dat album betreft.

Het ‘Metallström’-gedeelte hebben we ook als eerbetoon aan Manilla Road en het heengaan van Mark Shelton mee in de titel genomen.’

Wat we aan ‘Metallström/Face The Bütcher’ bijzonder knap vinden, is hoe jullie er een stevig tandje bijsteken en toch nergens uit de bocht gaan. ‘Sentinels Of Dethe’ is op dat vlak ook een waar huzarenstukje. Hoe je er daar in slaagt om

je teksten op zo’n razend tempo af te raffelen, respect!

‘Bedankt! Dat beschouw ik als een mooi compliment! ‘666 Goats …’ is analoog en op de oude manier ingeblikt. Uiteraard kan je nog met sporen spelen, maar in tegenstelling tot het moderne knipen plakwerk zit er niet veel rek op. Je hoort dan ook dat de songs er in één adem in geknald zijn. Hoe in ‘Face The Bütcher’ op het einde van de brug alle instrumenten de hogere tonen beginnen te volgen zelfs de basgitaar - en ik dan met Tim Baker-achtige zangpartijen kan overnemen ... ik krijg er zelf kippenvel van (lacht).’

‘666 Goats...' is verschenen bij het legendarische Osmose Productions. En daar lijken jullie blij mee te zijn.

‘Net omdat Osmose zoveel klassiekers heeft uitgebracht, was dat voor ons prachtig nieuws.

Mee in de stal waar Marduk, Immortal, Bewitched, Enslaved, Absu en noem maar op groot zijn geworden. Wat een eer! Vooral omdat die bands daar echt gegroeid zijn en Hervé een neus voor talent heeft. Osmose heeft nooit zijn integriteit verloren en heeft steeds een eigen koers gevaren.

En dat zijn eigenschappen die wij ook hoog in het vaandel dragen.’

Jullie hebben na de release van het debuut heel wat shows gegeven. Welke festivals en landen zijn jullie vooral bijgebleven?

‘Headbangers Open Air in Duitsland was zeer de moeite. Daar hebben we ontzettend veel shirts en platen verkocht, dat was echt niet normaal.

Pitfest in Nederland was regelrechte waanzin, daar zijn onze versterkers van de boxen gevallen, schoot er iets in brand omdat onze kaarsen werden omgestoten en was het publiek niet van het podium weg te krijgen. Daar zijn we de hele zomer in veel landen over aangesproken. De week na Pitfest speelden we op Muskelrock in Zweden.

Hellbutcher van Nifelheim kondigde ons daar aan en dat zorgde ook voor taferelen met vuisten in de lucht en headbangen tot op de achterste rijen.

Obscene Extreme was ook een hoogtepunt.

Een show moet goed aanvoelen.

Ons boekingskantoor levert in ieder geval goed werk. We zullen bijgevolg dit jaar opnieuw weer in heel Europa te vinden zijn. E

ROCK TRIBUNE 40

TEKST: STEVEN WILLEMS / FOTO: KATIA WOJTKOWI

BLACK/DEATH/TRASH METAL

Het Belgische metalgezelschap Slaughter Messiah bracht de voorbije maand met ‘Cursed To The Pyre’ hun langverwachte debuutalbum uit. Meer dan reden genoeg om nog eens samen te zitten met frontman Franck ‘Lord Sabathan’ Lorent en drummer John Berry om het licht te laten schijnen over de voorbije jaren.

VUUR EN VLAMMEN ‘Er zijn ruim drie jaar voorbijgegaan sinds ons mini-album ‘Morbid ReIncantations’ (2016).

We hebben een fantastische tijd gehad waarin we heel wat coole shows hebben kunnen geven.

Dat is ook de voornaamste reden waarom het even geduurd heeft om de nieuwe plaat helemaal af te krijgen. We hebben de aanvragen voor optredens zelfs even op ‘on hold’ moeten zetten en enkele data moeten weigeren. ‘Morbid Re-Incantations’ heeft het heel goed gedaan. Het album is momenteel ook uitverkocht.’

ROCK TRIBUNE 40

ALLES KAN Jullie hebben een jaar aan jullie debuutalbum ‘Cursed To The Pyre’ gewerkt. Hoe zou je de evolutie van de totstandkoming van het album omschrijven?

JB: ‘De plaat was eigenlijk een jaar geleden al klaar, maar we zijn er toen gewoon niet toe gekomen om de songs deftig op te nemen. Dat bleek uiteindelijk een goede zaak. Want voordat we naar de studio zijn getrokken hebben we alle nummers nog eens herbekeken en aangepast of verder uitgewerkt waar nodig. Onze gitaristen komen steeds met de muziek op de proppen.

Dat kan een ruwe schets van een nummer zijn, flarden van een refrein of zelfs een concept zonder specifieke riffs. Op repetities wordt alles verwerkt en nadien gesmeed tot een homogeen nummer.

Variatie is belangrijk, het monotone is iets wat we absoluut proberen te vermijden. Maar verder kan alles … zolang het maar pure metal is (lacht)!’

Wat opvalt aan ‘Cursed To The Pyre’ is dat er een aanstekelijke ‘drive’ in het album zit.

Vanaf de openingtrack ‘From The Tomb Into The Void’ wordt er stevig te werk gegaan.

JB: ‘Die drive waar je het over hebt, vinden we heel belangrijk. Het tempo moet daarbij zelfs niets eens ontzettend snel zijn. Ik zie het meer als een soort van ‘aanstekelijkheid’ waardoor de muziek interessant blijft en ergens zelfs nieuwsgierigheid opwekt. Daarom is het ook zo belangrijk om al de verschillende stukjes en passages mooi en vlot in elkaar te laten overvloeien.’

Franck, je hebt in een interview gezegd dat ‘Cursed …’ het album is waarop je het meeste trots bent sinds ‘Towards The Skullthrone Of Satan’ (1997) van Enthroned.

LS: ‘Dat klopt. Ik heb de indruk - zoals ik eerder ook met ‘Towards …’ had - dat we met dit album voor een frisse wind hebben gezorgd in een scene waar bands continu afkomen met iets wat je al eerder hebt gehoord of trachten om bepaalde bands uit de jaren 80 en 90 te kopiëren. Ik vind de productie van ‘Cursed …’ ook overweldigend. De gitaren klinken echt massief, de bas knalt zoals het hoort en de drums zijn hard. De volgorde van de nummers is ook perfect. De vergelijking met ‘Towards …’ kwam direct in me op, omdat het materiaal me op dezelfde manier raakt als ‘Towards …’ destijds deed.’

JB: ‘We hebben ‘Cursed …’ volledig opgenomen in ons repetitielokaal in mijn straat. De eigenaar heeft er een studio gebouwd en we hebben die uitvoerig kunnen testen. Nguaroth zat achter de knoppen. Hij heeft ervoor gezorgd dat alles mooi op band stond. We hebben hiervoor de tijd genomen die nodig was, verspreid over een aantal weekends. Mersus heeft alle opnames vervolgens gemixt en gemasterd. Hij was de perfecte man voor de job. We moesten hem niets uitleggen, hij kent onze muziek en ons genre door en door. Als je de luxe van voldoende tijd hebt, kan er eigenlijk al niet al te veel meer verkeerd gaan.’

Het artwork van ‘Cursed To The Pyre’ is gemaakt door ROK van de band Sadistik Exekution. ROK was eveneens verantwoordelijk voor het artwork van het Enthroned-album ‘Armoured Bestial Hell’ (2001). LS: ‘Inderdaad. Ik heb doorheen de jaren geen contact met hem gehouden. Maar toen ik hem contacteerde, wist hij wel onmiddellijk wie ik was.

Ik wilde graag opnieuw met ROK samenwerken omdat zijn extreem artwork perfect bij onze muziek en onze teksten past. We hebben hem op voorhand het idee gegeven van een land verwoest door vuur en vlammen. Toen hij ons zijn ontwerp stuurde, was dat helemaal zoals ik het in mijn

SLAUGHTER MESSIAH CURSED TO THE PYRE

CD REVIEW

HIGH ROLLER

Na een handvol EP’s en demo’s acht het Belgische black/death/ thtrash metalgezelschap Slaughter Messiah de tijd rijp voor zijn debuutalbum ‘Cursed To The Pyre’. Op de plaat staan acht songs waarbij heel het spectrum van de band in de verf wordt gezet. Enerzijds heb je de invloeden van de klassieke en vooral Duitse thrash metalbands. ‘Mutilated By Depths’ heeft bijvoorbeeld in het refrein en in bepaalde riffs een zekere Destruction-sfeer. En anderzijds is het aanstekelijke soleer- en gitaarwerk in een nummer als ‘Hideous Affliction’ diep geworteld in klassieke heavy metal en ronduit catchy en aanstekelijk te noemen. Maar er is uiteraard ook veel ruimte voor de zwarte kant van de band. Zo had een nummer als ‘Descending To Black Fire’ niet mis gestaan op een plaat van Deströyer 666 en wordt er op het stevige ‘Pyre’ flink tekeergegaan. Er wordt op zowat heel het album flink gas gegeven, de snelheid ligt dan ook vrij hoog.

De zang van Franck ‘Lord Sabathan’ Lorent is uiterst variabel uitgevallen en gaat van de bekende hoge gillen tot de meer schreeuwerige zang die echter prima bij de songs past. ‘Cursed To The Pyre’ is een album dat vrij gemakkelijk in het gehoor ligt en waar je bij de eerste luisterbeurt al met je 8 hoofd zit mee te knikken. En dat is altijd een goed teken! (SW)

hoofd had. ROK heeft trouwens ook de volledige lay-out van het album gedaan.’

EERBETOON ‘Cursed To The Pyre’ verschijnt via High Roller, een label dat eerder bekend staat voor klassieke heavy metal en heruitgaven van oude metalalbums van Destruction, Razor, Exumer en dergelijke bands. High Roller lijkt dan ook eerder een ongewoon label voor een black metalband.

JB: ‘High Roller is in mijn ogen altijd een old school metallabel geweest. Zelfs eerder een traditioneel heavy metallabel. Ze doen inderdaad veel heruitgaven van klassiekers, maar ook veel nieuwe releases. Tijdens onze tournee met Vomitor in mei vorig jaar hebben de jongens van High Roller ons aan het werk gezien in Krölpa (Duitsland). Er was daarna wat contact in verband met live-opnames van de show zelf. En het ging heel gauw ook over de release van de nieuwe plaat.

Ze wisten genoeg nadat ze ons op het podium hadden zien staan. De laatste tijd brengen ze wel meer extreme thrash tot black metal uit. Kijk bijvoorbeeld naar de nieuwe en geweldige plaat van Diabolic Night.’

Franck, naast Slaughter Messiah treed je al enige tijd ook onder de naam Sabathan op waarbij je songs van de eerste albums van Enthroned brengt. Wat was je voornaamste reden om dit project te starten?

LS: ‘Ik had het idee voor Sabathan al sinds 2009/2010 omdat ik het echt miste om die oude songs te spelen. De eerste albums van Enthroned zullen me altijd nauw aan het hart liggen. Maar aangezien ik geen line-up had, heb ik dat idee destijds laten varen en heb ik me geconcentreerd op de bands waar ik toen in speelde, Dawn Of Crucifixion en Horacle. Eind 2016 is een goede Franse vriend me warm beginnen maken met het idee om een ​​band te beginnen waarmee ik songs van de eerste drie albums van Enthroned zou spelen. Tegelijkertijd wilde de organisatie van het festival No Compromise iets speciaals doen rond de twintigste verjaardag van het overlijden van Dan ‘Cernunnos’ Vandeplas met wie ik Enthroned in 1993 heb opgericht. Ik wilde een zo goed mogelijk eerbetoon brengen aan mijn beste vriend die veel te vroeg is gestorven. Ik heb toen contact opgenomen met een aantal voormalige leden van Enthroned om te zien of ze wilden helpen om dit project op poten te zetten. Het concert op No Compromise moest iets uniek en eenmalig

worden. Maar ik kreeg nadien veel verzoeken die ik gewoonweg niet kon weigeren. Ik had veel steun van vrienden die eveneens enthousiast waren en ik heb daarom lang nagedacht of ik dit project voort zou zetten en ook hoe ik dat zou doen. En ik heb vervolgens uit beleefdheid contact opgenomen met alle huidige leden van Enthroned om te zien of dit een probleem voor hen zou zijn. We hebben dat allemaal kunnen regelen en zodoende kon ik dit avontuur verder zetten.’

NIET LANG NADENKEN John, naast Slaughter Messiah speel jij tegenwoordig eveneens drums in de Duitse thrash metalband Nocturnal. Hoe zijn zij bij jou terechtgekomen? JB: ‘Avenger en ik zijn al heel lang goede vrienden. Ze hadden het me enkele jaren geleden al eens gevraagd, maar hun toenmalige drummer is toen uiteindelijk toch gebleven. In oktober 2018 kwamen ze echter opnieuw bij me aankloppen. En ik heb daar uiteraard niet lang over moeten nadenken.

Ik vind Nocturnal een geweldige band. Mijn favoriete album van hen is ‘Violent Revenge’ (2009) omdat daar de nummers met de meeste afwisseling op staan, die plaat voor mij het beste klinkt - lekker smerig en toch niet chaotisch - en heel strak is opgenomen. We wonen uiteraard wel een eind van elkaar, maar dat is op zich niet zo’n probleem. Om te oefenen heb ik opnames die Daniel maakt en waar ik thuis aan kan werken. En als we in Duitsland repeteren, ga ik vrijdag naar ginds. Dan bouwen we steevast een bescheiden feestje met de nodige hapjes en drankjes en repeteren dan de zaterdag (lacht). En op zondag keer ik dan terug naar België. In vier uurtjes zit de terugrit er op dus zo ver is dat nu ook weer niet.’

Wat zijn jullie toekomstplannen als ‘Cursed To The Pyre’ eenmaal is verschenen?

JB: ‘Eerst en vooral de release van de plaat vieren. Vervolgens veel shows spelen ter promotie en ondertussen op het gemak beginnen werken aan de opvolger, iets waar we trouwens al mee bezig zijn. Verder hebben we nog wat speciale ideeën die we nog verder moeten uitwerken en waar ik bijgevolg nog niets met zekerheid over kan zeggen. Wat er wel met zekerheid aankomt, is een compilatie van alle EP’s en demo’s aangezien die allemaal uitverkocht zijn. Dat wordt zeker de moeite, maar ook daar kan ik voorlopig geen verdere details over geven.'

GOTHIC/DEATH/INDUSTRIAL METAL

GEEFT NIET OP!!

Twee jaar terug, toen ‘Oblivion’ uitkwam, leken de dagen geteld voor Crematory, de Duitse band die in de jaren ‘90 in het kielzog van Paradise Lost ontstond en sindsdien een hele reeks albums van divers pluimage heeft uitgebracht. Maar het bloed kruipt waar het niet gaan kan en zo is daar plots een nieuwe start met vers bloed!

Nieuwe kracht Connie Andreszka praat over de verrijzenis, met het veelzeggende ‘Unbroken’. TEKST: VERA MATTHIJSSENS Connie is geen onbeschreven blad in de Duitse metalscene. ‘Zes jaar heb ik in Mystic Prophecy gespeeld, waar ik bas speelde en de achtergrondzang deed samen met R.D. Liapakis. Ik heb ook in de Zwitserse hardrockband Crystal Ball en in Evidence One gespeeld. In mijn eigen band Circle Of Pain was ik zanger. Ik hou van bands als Nevermore, Devin Townsend en Evergrey. Dat zijn mijn grote voorbeelden. Ik hou van velerlei muziek en produceer ook heel wat filmthema’s, klassieke muziek en pop. Ik zou mezelf graag zien als multi-instrumentalist. Ik heb bijvoorbeeld ghostwriting gedaan voor Adam Lambert, de huidige zanger van Queen. Ik heb een song gearrangeerd voor zijn soloalbum. Van dat alles kan ik leven, het is mijn beroep. Maar ik hoop dat ik nu een thuishaven gevonden heb. Eind 2018 informeerde mijn vroegere gitarist me dat Markus Jüllich op zoek was naar een gitarist/zanger. Ik kon me wel vinden in de stukken die Markus naar me stuurde.’

In hoeverre was Connie betrokken bij het creëren van ‘Unbroken’? ‘Voor mij was dit een sprong in het diepe, maar ik raakte heel nauw betrokken. De band had een aantal songs geschreven na het vertrek van Tosse Basler en daar heb ik veel ideeën aan bijgedragen. Ik schreef zelf songs en arrangeerde alle gitaarstukken. Natuurlijk moest ik ook instaan voor al mijn cleane zangpartijen en ik was bovendien ook nog betrokken bij de opnames van gitaar en bas in mijn eigen studio. Gedurende een heel jaar ben ik constant bezig geweest en ik heb zelfs geen tijd gehad om even stil te staan bij iets.’ Toch is Connie erg tevreden over het resultaat. ‘Het album is een mix van alles waar Crematory voor staat, maar met een frisse benadering. Het klinkt wel degelijk anders, want mijn zang en gitaarspel is niet identiek aan dat van mijn voorgangers Tosse Basler of Matthias Hechter. Dat hoeft ook niet. Niemand zit te wachten op zes identieke albums van eenzelfde band.’

ROCK TRIBUNE 40

HET DIPJE

REVENGE

Connie wikt en weegt zijn woorden wanneer we de bitterheid van bandleider Markus tijdens vorig interview ten berde brengen. ‘Eerst en vooral moet ik je meegeven dat ik zo geen diepgeworteld inzicht in de band heb en wat daar allemaal gaande is. Maar mijn mening van op een afstand is dat wanneer een band volgend jaar dertig jaar bestaat, dat ze dan heel wat ervaring heeft. Heel wat mensen, zelfs twee generaties die groot geworden zijn met een bepaald beeld, zullen dit na bepaalde tijd laten vallen. Ik heb dat ook gehoord hoor, mensen die Crematory nu plots aan de schandpaal plaatsen. Ze zeiden dat het hoogtepunt allang voorbij was en ze best zouden splitten. Dat is ook een reden waarom het album ‘Unbroken’ heet. Na dertig jaar is de band nog steeds levend en wel en vol goede moed! Ik weet best dat een deel van het publiek ons ouderwets vindt, maar ik heb daar geen vrede mee.

Het nieuwe album biedt voor elk wat wils en heeft nieuwe elementen. Ik zou zeggen dat het een all-informule is, maar je kunt nooit in de hoofden van mensen kijken. Wat ze willen, wat ze op dit moment willen horen. Dat is altijd koffiedik kijken. Maar uiteindelijk staan we volledig achter het nieuwe album. Allemaal! Weet je, ik heb heel wat met Markus gesproken vooraleer ik tot de band toetrad.

Hij vertelde me dat hij heel wat energie in ‘Oblivion’ gestoken had en een paar maanden later verliet Tosse de band. Vandaar dat de band het album niet degelijk kon promoten met liveshows. Dan had hij weer zijn handen vol om iemand nieuw te zoeken.

Uiteindelijk kwamen ze bij mij terecht en daar ben ik zeer blij om. Hij heeft me ook gezegd dat, als ze geen andere partner konden vinden, ze dan daadwerkelijk de handdoek in de ring gegooid zouden hebben. Maar ik hoop echt dat zelfs de mensen die afgehaakt zijn met dit nieuwe album terug een vibe van vroeger vinden. Want zonder de fans is een band niets.’

En dat is niet alles. Crematory maakte ook de overstap van SPV naar Napalm… ‘Alles is de voorbije jaren veranderd. Napalm is volgens mij op dit moment het beste label dat je kan tekenen, omdat zij ook hun hele werkingsproces veranderd hebben. Zij hebben jonge krachten die weten hoe ze een product heden ten dage kunnen promoten.

Elk segment van de job wordt toevertrouwd aan een ander persoon en zo kunnen zij dit allemaal op de voet volgen. Bij een gewoon label zijn er twee of drie personen die alles opvolgen. Maar tegenwoordig gaat alles te snel om overal mee bezig te zijn. Ik geloof echt dat Napalm de moderne zienswijze heel goed kan opvolgen, juist omdat ze hun activiteiten steeds versnipperen tussen meerdere personen.

Al die mensen zijn piepjong. Ik ben echt benieuwd wat er dit jaar gaat gebeuren.

Wijzelf hebben ook ons opnameproces veranderd.

Eerder werkten we met één of twee producers, maar nu besloot Markus het allemaal binnen de band te houden en zelf te doen. We gebruiken nu elk talent dat aanwezig is in de band. Ik heb mijn eigen opnamestudio, Rolf ook, Jason neemt zijn eigen bijdragen op. Ik maak mijn eigen zangpartijen en Markus neemt in zijn thuisstad alles op met Katrin, alsook Felix’s zang. Vier verschillende studio’s waren betrokken en ook de mix en mastering verzorgden we zelf. Niemand heeft ons verstoord en daarom is ‘Unbroken’ zo’n sterk album geworden. We hebben enkel voordelen aan deze moderne manier van opnemen.’

DEATH METAL/DEATHCORE

ALTERNATIVE METAL

VAN KOOLSTOF TOT DIAMANT

Er wordt een grootse toekomst voorspeld voor het Engelse Loathe.

DE REvanUNIE DRA AIDE RSvormUIteT. Het geluid het jonge gezelschap begintANDE steeds meer krijgen en de band kon onlangs rekenen op het enthousiasme van Chino Moreno van Deftones, naast Slipknot één van dé inspiratieNa zes albums gafvijftal.

NeaeraVoorganger er in 2015 de‘The brui Cold aan. Vier laterklonk volgden bronnen van het Sun’jaar (2017) mistwee reünieshows en begon het terug te de kriebelen, metheeft een nieuw schien nog iets té experimenteel, maar op nieuwe telg Loathe albumteen reeds Het enkele aangekondigde festivalshows gevolg. focus pakken. tweede album ‘I Let It In And It Tookals Everything’ Gitarist Stefan Keller vertelt uitgebreid over de split, de heropstanklinkt als een wandeling door een psychiatrische inrichting en dat is ding en het nieuwe album.

Koen De Waele / Foto: Benjamin Donath geen gekke gedachte, als jeTekst: weet welke film als inspiratie diende.

TEKST: BART NIJSSEN

Ze hoesten wat af samen. Het tourleven – de band uit Liverpool trekt op het moment van spreken door Europa met Stray From The Path – begint zijn tol te eisen bij frontman Kadeem France en gitarist Erik Bickerstaffe. Ze komen net van het podium in Keulen af als ze ons samen te woord staan naar aanleiding van het nieuwe album ‘I Let It In And It Took Everything’. Een schijfje dat enerzijds een vertrouwd Loathe-geluid laat horen, maar anderzijds heel anders klinkt dan voorganger ‘The Cold Sun’. Met name op de tweede helft van dat langspeeldebuut was de band destijds nog zoekende naar zijn geluid, iets wat op ‘I Let It In And It Took Everything’ gevonden is. France: ‘We zijn nieuwe wegen ingeslagen op dit album.’ Bickerstaffe vult aan: ‘We hebben onszelf ontdekt, vind ik. We hebben het hele idee achter deze band en wat het zou moeten betekenen voor mensen verder uitgebreid en uitgediept. Alles is beter en naar het volgende niveau getild: de teksten, de muzikaliteit, de visuele aspecten. Je kunt daar ook heel snel in verdwalen, maar het is heel leuk om – nu alles achter de rug is en het album af is – achterover te leunen en te genieten van de magie van muziek.’

FILMS Maar wat zou Loathe dan precies moeten betekenen voor mensen? Bickerstaffe: ‘Het klinkt misschien cliché, maar vanaf het begin moest deze band een soort van ontsnapping aan de werkelijkheid zijn. Ik denk dat iedereen wel iets uit deze plaat kan halen, want er zit voor iedereen wel iets in. Heel veel onderwerpen hebben te maken met ons bestaan. Het album biedt een bepaald perspectief op de menselijke staat waarin we verkeren en hoe onderlinge zaken werken: hoe we omgaan met elkaar en hoe relaties liggen. Eigenlijk moet je het zien als een blik vanuit de ruimte op de aarde, waarbij we inzoomen op bepaalde gebieden en

perspectieven. Misschien komt die blik van een hogere macht, maar dat laten we open; dat mag de luisteraar bepalen. Dat is heel anders dan ten tijde van ons vorige album, want die schijf was veel meer conceptueel van aard. Daardoor was het toen als vanzelf lastiger voor mensen om een connectie te maken met de thematiek van het album. Met dit nieuwe album kun je als het ware een dieper niveau van verbondenheid bereiken.’ Voorganger ‘The Cold Sun’ was, zoals Bickerstaffe al zei, een heus conceptalbum, gebaseerd op de film ‘Akira’.

Met ‘I Let It In And It Took Everything’ pakte de band het anders aan, al blijft staan dat ook deze nieuwe telg cinematografisch overkomt en een album is dat je – net als een film - eigenlijk van begin tot eind moet ondergaan. Maar het feit dat de band zich voor dit album niet liet inspireren door één film, betekent in het geval van Loathe dan ook niet dat films geen inspiratie vormden. Integendeel.

Bickerstaffe: ‘Wij zullen daar altijd wel inspiratie uit blijven putten. Dat is gewoon onderdeel van ons DNA. Ik denk dat dat één van de belangrijkste zaken is die onze band onderscheidt van die van anderen.

De film ‘Joker’ was bijvoorbeeld een enorme bron van inspiratie voor ons. De toon en de sfeer van die film is iets wat ons heel erg aanspreekt en wat we ook wel wilden neerzetten met dit album. Ook een film die ‘Under The Skin’ heet en dan met name de bijbehorende soundtrack was heel belangrijk voor deze plaat. Maar we raken ook geïnspireerd door andere mediatypen, zoals afbeeldingen.

Wij horen soms muziek door alleen maar naar een afbeelding te staren.’

PSYCHIATRISCHE INSTELLING Wie ‘Joker’ zegt, zegt natuurlijk ‘Arkham Asylum’, de psychiatrische instelling voor criminelen (lees: gevangenis) uit de Batman-verhalen. Het album voelt aan als een wandeling door allerlei kamers

van een psychiatrische instelling en dat gevoel is blijkbaar dus geen toeval. Bickerstaffe geeft aan blij te zijn met de vergelijking: ‘Dat is heel tof om te horen, want we wilden inderdaad dat elk nummer een soort van eigen wereld vertegenwoordigde.

Of dat elk nummer zijn eigen verhaal en tijdlijn had in dezelfde wereld. Het is cool dat je het vergelijkt met verschillende kamers in een psychiatrische inrichting, want dat je dat eruit haalt, betekent dat we op het goede spoor zitten. Je moet trouwens zeker even die film checken en dan vervolgens in het bijzonder even luisteren naar het nummer ‘Red Room’. Dat nummer heeft de meeste inspiratie gehaald uit die film. En ja, de plaat moet je het gevoel geven dat je ook krijgt in een bioscoop: dat je de voortgang van een verhaal beleeft.’

Het maken van het album was een lang en langdradig proces, aldus de heren. Het zijn dan ook perfectionisten en dan is het soms goed als een label of manager zegt dat het maar eens afgemaakt moet worden. Na de veelal lovende reacties op debuut ‘The Cold Sun’ was er sowieso volop druk van buitenaf voor de band. France: ‘Absoluut!

‘The Cold Sun’ bracht ons zo veel verder dan we verwacht hadden. Mensen waren enorm enthousiast over die plaat. Dat kan nog wel eens overweldigend zijn. Je weet dat je dat moet opvolgen én moet overtreffen. Dat was wel even stressen.’ ‘Het was bovendien intimiderend’, zo voegt Bickerstaffe toe.

‘Maar het succes van die plaat gaf tegelijkertijd ook een soort impuls aan onze creativiteit.’

‘En dat maakte het nieuwe album wel tot wat het nu is. Druk zorgt ervoor dat koolstof diamant kan worden’, zo besluit France. ‘Dus hopelijk hebben we dankzij die druk inderdaad een diamant gemaakt.’

ROCK TRIBUNE 40

RAP METAL

‘DI T IS ONZ E MAS T E R OF PUPPE T S’ De Amerikaanse band met rapper en acteur Ice-T als frontman blaast dit jaar 30 kaarsjes uit. Niet alle albums werden even enthousiast onthaald, maar met ‘Manslaughter’ uit 2014 kwam daar een kentering in. ‘Bloodlust’ (2017) bracht het zelfs tot menig jaarlijstje. En nu is er ‘Carnivore’. Ice-T zelf wil ons enkel te woord staan als we op voorhand beloven dat ie met z'n smoel op de cover mag. Nah, geef ons dan maar bassist Vince Dennis, aka Vincent Price. Die draait ook al een hele tijd mee in de band en kan evengoed tekst en uitleg geven.

TEKST: KOEN DE WAELE / FOTO: DIRK BEHLAU

Met een album van amper 35 minuten, twee covers en drie gastbijdrages lijkt de band er zich op het eerste zicht wat makkelijk van afgemaakt te hebben.

Maar na een luisterbeurt ervaar je al gauw dat alles tot in de puntjes klopt. ‘O God, bedankt. Het album was echt wel iets waar we dienden uit te raken. Ik ben alleszins tevreden dat je de moeite gedaan hebt het album helemaal te beluisteren en niet enkel de eerste twintig minuten zoals heel wat journalisten doen. De voorganger ‘Bloodlust’ was een heel goed album. Op een gegeven ogenblik was ik met Ice-T wat documenten aan het doornemen over het nog te schrijven album. Hij keek me aan en vroeg me hoe we in godsnaam ‘Bloodlust’ moesten overtreffen. Ik lachte en zei dat het wel zou lukken. Omdat ik Ice-T mijn woord gegeven had, heb ik mij er enorm voor ingezet.

Ik heb eerst de blueprint van ‘Bloodlust’ grondig bestudeerd en ben dan aan de slag gegaan. De strijd was zwaar maar we hebben het toch maar weer gedaan. Ik kon mijn vreugde niet op toen het eindelijk af was en we het resultaat naar het label stuurden. We hadden al zoveel deadlines gemist. Ik had met Ice-T afgesproken dat het eerst helemaal af moest zijn voordat we het aan iemand zouden laten horen. Het moest alles wegblazen wat we ooit hadden gedaan. De A&R van het label was heel nieuwsgierig en eigenlijk wel nerveus. Ze vroegen steeds maar met wat we zouden komen en met wat ze het konden vergelijken. ‘Manslaughter’ was zoals Sepultura’s ‘Beneath The Remains’. ‘Bloodlust’ was zoals hun ‘Arise’ en ‘Carnivore’ mag je beschouwen als hun ‘Chaos AD’. Maar dat kon pas als het helemaal klaar was. Het stond enkel vast dat het een dijk van een plaat ging worden. Het is een beetje zoals onze ‘Master Of Puppets’. Net zoals ‘Bloodlust’ onze ‘Ride The Lighting’ is en ‘Manslaughter’ onze ‘Kill ‘Em All’.’

Als we Vince feliciteren met zijn kennis van klassieke metalplaten, kan hij een schaterlach niet onderdrukken. ‘Wacht maar. We hebben ons ‘Black Album’ nog niet gedaan. Misschien dat het komt als Ice bij me langskomt en vraagt om aan het volgende album te beginnen schrijven. We werken ook met een vast schrijversteam van drie personen. Ik maak daar deel van uit, maar ook Will Putney. Hem ken je misschien als gitarist van Fit For An Autopsy. Hij is een enorm goede producer en deed ook onze vorige twee albums.

Elk van ons komt met verschillende ideeën opzetten en daar maken we dan de nodige demo’s van.

ROCK TRIBUNE 40

Er worden ook heel wat andere mensen uitgenodigd om deel te nemen aan het schrijfproces. Jamey Jasta van Hatebreed hielp het nummer ‘Another Level’ schrijven. Hij levert er ook een vocale bijdrage aan.

Om eerlijk te zijn, staat Jamey al op te veel albums van Body Count (lacht). In elk geval werd er op een heel hoog niveau geschreven. Na de Putney-behandeling werden ze omgevormd tot pure meesterwerken.’

GEEN SECONDE SPIJT VAN AMY Het aantal gastbijdrages op albums van Body Count begint stilaan wel grote proporties aan te nemen.

Jamey Jasta en Riley Gale van Power Trip lijken nog gemakkelijke klanten te zijn. Maar iemand als Amy Lee van Evanescence is toch wel van een ander niveau. ‘In het begin verliep de zoektocht naar gasten wat aarzelend. We werkten ondertussen aan het album en hadden heel wat mensen in het vizier.

Maar iets concreet kwam er niet direct. Als Ice aan het acteren is, werk ik als gitaartechnicus. Zo kwam ik met iemand in contact die Amy Lee voorstelde.

Ik ging er achteraan en ze deed haar ding. Nu kan ik heel wat beslissingen nemen zonder toestemming te vragen aan de rest. Pas als het klaar is, laat ik dat dan horen. Dus ofwel hou je ervan of je haat het. Maar een gastbijdrage is wel andere koek. Ik moest het dus eerst aan Ice laten horen en hem laten beslissen.

Ik stuurde het nummer naar hem door met de bijdrage van Amy en hij reageerde superenthousiast. Als hij bezig is met opnames voor zijn serie Law & Order, laat hij op de set geregeld eens wat muziek horen. Je hebt er de metalheads maar ook mensen die eerder voor rap en hip hop zijn. Maar toen ze ‘When I’m Gone’ met Amy hoorden, vonden ze het allemaal een fantastisch nummer. Howard Jones van Killswitch Engage en Chino van Deftones stonden ook op mijn wenslijst.

Maar uiteindelijk werd het Amy en daar heb ik nog g een seconde spijt van gehad.’

Op het album staan twee covers.

Eentje ervan is Ice-T’s klassieker ‘Colors’ uit 1988. Heel wat lezers zullen het nummer kennen van de gelijknamige film met Sean Penn over bendes in Los Angeles.

‘Jammer genoeg is het nummer nu nog steeds relevant en is er aan al dat bendegeweld nog niet veel

veranderd. Als je trouwens goed luistert naar de drums, hoor je Dave Lombardo meedoen.’

De tweede cover is de herwerkte versie van ‘Ace Of Spades’. De band lijkt zich trouwens te specialiseren in het spelen van metalklassiekers. ‘En die trend gaan we toch elk album proberen volgen.

Ik ben al fan van Motörhead sinds 1984 en Ice liet me weten dat hij ‘Ace Of Spades’ wilde coveren.

Vorige zomer speelden we op Wacken in Duitsland.

Tijdens die tour openden we telkens met ‘Raining Blood’. Maar omdat Slayer ook op Wacken speelde, was dat nogal moeilijk. In het hotel en tijdens de busrit naar het festival oefenden we ‘Ace Of Spades’ nog wat in en pas op het podium werd dat nummer voor de eerste keer door de voltallige band gespeeld.

De mensen gingen helemaal uit de bol. Dat hadden ze echt wel niet verwacht.’

JUAN OF THE DEAD Net als destijds op ‘Cop Killer’ wordt de Amerikaanse politie nu ook op ‘Point The Finger’ hevig onder vuur genomen. Om eerlijk te zijn, vrees ik dat het hele politiekorps op zoek is naar leden van Body Count om hen zoveel mogelijk verkeersboetes te geven. ‘Op dat nummer doet Riley van Power Trip ook mee.

IN CONCERT 21/06/2020 - Graspop Metal Meeting, Dessel 23/06/2020 - Poppodium 013, Tilburg

Hopelijk heeft hij nog geen boete gekregen. Maar eventjes serieus. Heel die problematiek met politiegeweld is nog steeds alom aanwezig in de Verenigde Staten. Nu begint al dat moorden en geweld ook al in Europa. Toen ik er naar het nieuws keek, leek het wel alsof ik nog steeds in L.A. zat.’

Ondertussen wordt de band 30 jaar oud en horen ze ook al thuis in het rijtje legendarische metalbands. ‘Met de nieuwe line-up mag je ons gerust legendarisch noemen. Ik wil dat mensen beseffen dat deze band draait rond muziek en niet rond een acteur die toevallig wat muzikanten rond zich verzameld heeft. Mensen moeten beseffen dat we een goede metalband zijn die gerust een podium kan delen met bands als Metallica en Slayer’.

Met Beatmaster V (1996), D-Roc the Executioner (2004) en Mooseman (2001) die ondertussen al overleden zijn, heeft de band in elk geval al veel tegenslagen gehad. ‘Ik heb nog samengespeeld met D-Roc en we spendeerden heel wat uren samen. Ik kende hem dus goed. Ik vraag me zelfs af hoe de band zou klinken met die gasten er nog bij. Het zou een heel andere band geweest zijn. Ik weet zelfs niet of Body Count nog zou bestaan hebben.’ Iedereen die Body Count al sedert het begin volgt, moet toegeven dat hun eerste shows toch wel wat rommelig waren, vergeleken met de strakke en gesmeerde machine die nu op het podium staat. En met Juan Of The Dead erbij beschikken ze echt wel over een uitstekende ritmesectie. ‘Ik ken Juan al tientallen jaren. Ik zag hem ergens in 1984 openen met zijn band Agent Steel voor een Slayer-show. Later speelde ik nog samen met

hem. Dus toen we op zoek waren naar een nieuwe gitarist voor Body Count, zei ik hem te nemen. Ik ben al zolang met hem bevriend. Hij werkte ook nog voor Sumerian Records, ons oud label.’

GEEN DRUGS OF ALCOHOL Ice-T wordt 62 jaar en Ernie C nadert de 61. Toch is de band bijna constant aan het touren. ‘Hoe denk je dat we dat doen? Kom maar eens backstage. Bier ga je bij ons niet vinden, drugs of andere alcohol al evenmin. Zo blijven we gezond. Dat is vroeger wel

BODYCOUNT CARNIVORE CENTURY MEDIA

eens anders geweest (lacht) ... Ice-T kan trouwens nog goed mee.’

Toch is spelen in Body Count soms wel gevaarlijk.

Ik herinner me nog een bassist die enkele jaren geleden beide enkels brak op het podium ... ‘Haha, dat klopt ja. Ik drink niet en gebruik geen drugs.

Ik leef dus heel gezond en ben helemaal genezen.

Deze maand moet ik het metaal uit mijn benen laten verwijderen. Er zitten nog enkele spillen in die mijn beenderen samenhielden. Maar voor de rest kan ik nog heel goed mee hoor.’

CD REVIEW

Een betere publiciteitscampagne dan de heisa rond het controversiële nummer ‘Cop Killer’ kon de band destijds nooit gedroomd hebben. Letterlijk iedereen kende de naam Body Count en het eerste album werd een schot in de roos. Jammer genoeg ging het daarna drastisch achteruit met de kwaliteit. Het vorige album ‘Bloodlust’ kreeg echter terecht uitstekende recensies en die lijn wordt verdergezet met ‘Carnivore’. De scherpe raps van Ice-T krijgen geregeld het gezelschap van gegrom en gegrunt waardoor alles nog een stuk agressiever voor de dag komt. Opener en titelnummer ‘Carnivore’ is zo’n vet en energiek gespeeld nummer. ‘Point The Finger’, met Riley Gale van Power Trip als gast, klinkt ook hard en opzwepend en de vinger wordt hier gericht op het veelal dodelijke politiegeweld. Slagzinnen als shoot to kill in name of the badge en shoot first, ask questions later zijn alom aanwezig. Als legendarische metalcover werd deze keer voor Motörheads ‘Ace Of Spades’ gekozen. En het wordt retestrak gespeeld.

Nog een hoogtepunt is ‘Colors 2020’, de metalversie van Ice-T’s klassieker uit 1988. Maar ronduit betoverend is het soms ingetogen ‘When I’m Gone’ met Amy Lee die een prachtig duet met Ice-T brengt. Verschilt ‘Carnivore’ veel van ‘Bloodlust’? Ja en nee. De kwaliteit is van hetzelfde niveau. Maar de nummers klinken compacter en het album is voorbij voor je het goed en wel beseft. De tijd het vooral draaide rond Ice-T met enkele muzikanten rond zich is al lang voorbij. Nu is elk 8 dat lid evenwaardig en geven ze muzikaal heel wat anderen het nakijken. (KDW)

HEAVY METAL IN CONCERT 12/04/2020 - Tattoo Easter Fest, Nijverdal (NL) 13/04/2020 - Little Devil, Tilburg (NL) 15/04/2020 – Baroeg, Rotterdam (NL) 06/06/2020 - SkullFest, Wervik (B) 07/08/2020 – Alcatraz Metal Festival, Kortrijk (B) 09/08/2020 – Into The Grave, Leeuwarden (NL)

Enkele jaren terug maakte ze nog het mooie weer bij de Nederlandse versie van ‘Idols’ en nu schittert ze in het Zwitserse Burning Witches. Laura Guldemond is zowat een beetje van alle markten thuis als het op zingen aankomt. Al ligt haar hart duidelijk bij de heavy metal uit de jaren 80. En dan is een band als Burning Witches, waar ze meteen het tweede Nederlandse bandlid wordt, gesneden koek voor deze zangeres natuurlijk. We laten Laura aan het woord over haar nieuwe band en de nieuwe plaat ‘Dance With The Devil’.

TEKST: PETER VANHECKE / FOTO: LINE HAMMETT

Bij Burning Witches zingen is uiteraard iets heel anders dan wat je tijdens de show ‘Idols’ deed in Nederland. Hoe ben je eigenlijk bij de band terecht gekomen?

‘Er is via Sonia Nusselder, de Nederlandse gitariste in Burning Witches, contact opgenomen met mij.

Ik bleek blijkbaar wel een goede match te zijn voor de band. Mijn stem was goed en ik ben ook een grote fan van de heavy metal uit de jaren 80. En ook via onze kledingstijl is er wel een klik. Ik ontwerp ook mijn eigen kledij en dat is iets wat de andere bandleden ook doen. En met Sonia is het leuk dat ik iemand heb waar ik samen mee kan reizen. Zwitserland is natuurlijk niet echt bij deur en ik moet voor de verplaatsing steeds naar Schiphol. Daar woont Sonia niet zo ver vandaan trouwens. In het begin heb ik die afstand betrekkelijk veel moeten doen. De auditie en de opnames waren een heel drukke periode.

Maar nu is het wat minder heftig, omdat we alles wel goed inplannen en heel gericht repeteren. Want het is nu niet dat we hier bakken geld mee verdienen. Ik probeer tussendoor ook nog zoveel mogelijk te werken en dat vraagt allemaal wel wat planning natuurlijk. En die ‘Idols’: daar heb ik echt wel voor de ervaring aan meegedaan. En het leuke was dat er een gratis reisje naar Bali aan vasthing.

De laatste twintig deelnemers konden daar naartoe en ik was eigenlijk wel blij dat het daarna ophield.

De optredens die ze daarna deden, waren bijna allemaal voor kinderen en zo, en dat was nu niet echt mijn ding.’

ROCK TRIBUNE 40

OP DEZELFDE LIJN En waarom verliet zangeres Seraina Telli eigenlijk de band? Met jou erbij klinkt het alvast een stuk agressiever.

‘Die wou gewoon andere dingen gaan doen en dan is de toewijding aan de band wel wat weg natuurlijk. Dat moet je gewoon begrijpen tegenwoordig.

Iedereen moet doen wat hij of zij wil en niets tegen zijn of haar zin blijven doen. En wat mijn zang betreft: ik zou het misschien niet echt agressiever noemen, maar het klinkt inderdaad wel heel anders.

Persoonlijk vind ik dat ik ook die variatie heb die Seraina kon brengen. Zij had toch een groot bereik met haar stem, alhoewel ik ook van melodieus tot meer heavy kan zingen.’

‘VOOR MIJ IS W.A.S.P. DE GROOTSTE INSPIRATIEBRON’ - LAURA GULDEMOND

Wat inspireerde jullie voor deze nieuwe cd?

De heavy metal uit de jaren 80 is blijkbaar nog steeds de grootste drijfveer.

‘Dat was eigenlijk best grappig. Toen ik bij de band kwam, vroeg ik wat ze van mij verwachtten. Een echt duidelijk antwoord hadden ze niet meteen en dan hebben ze mij dan maar gewoon mijn zin laten

doen. Het moest gewoon ‘witchy’ klinken, meer niet.

Ik wist natuurlijk wel dat ze gewoon de stijl van de vorige platen wilden aanhouden en dat is inderdaad de metal van de eighties. En voor mij is W.A.S.P. de grootste inspiratiebron. Vroeger had ik twee bands waar ik enorm fan van was en dat waren Within Temptation en W.A.S.P. en dat is eigenlijk altijd zo gebleven. En qua teksten hou ik ook wel van fantasy, mythes en legendes. Du s daar zaten we ook al op dezelfde lijn. Sommige songs zijn ook wel gebaseerd op het echte leven, zoals ‘Black Magic’ bijvoorbeeld. Dat gaat over een heel heftige verliefdheid. En dat was niet echt een relatie die serieus kon worden. Het gaat dan ook over een soort van heel akelig gevoel om van die verliefdheid af te komen.

Over zulke gevoelens wil ik graag een tekst schrijven en daarom vond ik het ook heel fijn dat ik meteen bij het schrijfproces betrokken werd. Want als je zelf een tekst schrijft, dan leg je er toch wel meer emotie in, denk ik.’

ROSS THE BOSS Jullie coveren ‘Battle Hymn’ van Manowar, wat een gewaagde keuze is. Iedereen kent die song uit zijn hoofd en dan is het niet zo gemakkelijk denk ik. Voor die track kregen jullie overigens ook de hulp van Ross The Boss en Mike LePond.

‘Een cover is altijd een beetje van een gok. Je moet natuurlijk niet denken dat je het heel wat beter dan het origineel gaat doen. En met gitariste Romana Kalkuhl hebben we geluk dat we iemand hebben

CD REVIEW

die een heel goede songschrijfster is en perfect wist hoe we dat nummer moesten brengen. Alles klopte gewoon en ik kreeg de perfecte richtlijnen over hoe ik alles moest zingen. Ross The Boss heeft dan gewoon de solo gedaan en dat was super. Hij was één van de grondleggers van Manowar. Als die dan komt meedoen op je plaat, geeft dat toch een speciaal gevoel.

En Mike LePond is gewoon een toffe gast. Ik vond het super dat hij de baspartij kwam doen op die cover. In april gaan we overigens met Ross The Boss op tour, dus dat wordt nog leuk.’

Krijg je als vrouw binnen de heavy metal nog steeds met vooroordelen te maken?

‘Dat vind ik allemaal wel nog meevallen. Met de kanttekening dat ik het niet zo een groot verschil vind tussen heavy metal en andere muziekgenres. Er zijn af en toe wel wat dingetjes, maar eigenlijk niet zo heftig. En welke hufter ben je als je dan zoiets doet tijdens een optreden of gewoon in het algemeen?

Maar meestal hoor ik gewoon heel positieve geluiden rondom mij. En echt seksistische opmerkingen heb ik eigenlijk nog nooit gehad toen ik aan het optreden was.’

SCHMIER Hoe belangrijk is de steun van Schmier (Destruction) voor jullie?

‘Wat die doet voor ons is echt wel fantastisch. En daar wil hij zelfs niet voor betaald worden. We hebben hem wel eens wat gegeven, maar dat vond hij gewoon niet nodig. Je kan je bijgevolg geen betere manager dromen. En dat is het voordeel dat Burning Witches heeft. Als je van in het begin iemand hebt die weet hoe alles draait binnen de metal, ben je meteen goed vertrokken. Sommige mensen lachen hem daar wel eens mee uit en dat vindt hij eigenlijk niet zo leuk. Zo had hij eens van een fan een stalen plaat gekregen met

BURNING WITCHES DANCE WITH THE DEVIL CENTURY MEDIA

Derde album voor de meidenband die per plaat beter begint te klinken.

Daar waar het op vorige cd’s nogal eens durfde te rammelen, heeft Burning Witches nu alles perfect onder controle. Hier zijn goede muzikantes aan het werk en dat uit zich vooral in het stevige en knappe gitaarwerk. Nieuwkomer Sonia Nusselder weet meteen haar stempel te drukken als gitariste. De Nederlandse kreeg er overigens voor deze plaat een collega uit eigen land bij. Laura Guldemond neemt in Burning Witches de plaats in van Seraina Telli en profileert zich meteen als een markante en in het oog springende zangeres. Wat meteen opvalt is dat Laura een veel krachtiger stemgeluid heeft dan haar voorgangster.

Ze heeft ook een groter stembereik en kan agressiever zingen zonder aan kwaliteit te moeten inboeten. Haar klasse is hoorbaar in de ballade ‘Black Magic’. Voor het overige is de stijl nog steeds onvervalste jaren 80 heavy metal, maar met een hedendaagse sound. Zo kon de riff van ‘The Final Fight’ er wel eentje van Iron Maiden geweest zijn.

Wat hen meteen een heel herkenbare sound geeft. En om dat nog eens te benadrukken, speelt Burning Witches een niet onaardige cover van ‘Battle Hymn’. Een keuze die lef vergt, want deze Manowar song is met zijn overbekende sound nu niet meteen simpel om te coveren. Op ’Dance With 5 The Devil’ zijn heel wat excellente songs te vinden en af en toe ook een wat mindere track.

7 Ze zijn er nog niet helemaal, maar met deze plaat is de band wel op goede weg. (PV)

zijn beeltenis op en het opschrift ‘daddy’. Dat vond hij niet echt plezant, maar ergens is hij dat wel een beetje voor ons.’

Is dit momenteel je enige project of heb je er nog lopen?

‘Voor het ogenblik is dit het enige, want ik moet er nu ook bij werken. Maar ik probeer zoveel mogelijk iets binnen de muziek te doen en geef ‘vocal coaching’. Dus veel tijd blijft er na Burning Witches niet meer over. Al heb ik wel een beetje tijd voor

enkele andere kleine dingetjes. Zo heb ik plannen met een project waar ook Rob van der Loo van Epica aan meedoet. Dat is meer seventies rock en daar doe ik de hardere songs op. Maar van zodra het bij Burning Witches helemaal in zijn plooien ligt, heb ik misschien wel wat meer ruimte om er nog iets bij te doen. Momenteel is het daar veel te druk voor en wil ik mij voor 100%inzetten voor die band.’

METALCORE

Met hard werken kun je ver komen. Het is nog maar kortgeleden dat het Australische Polaris EP’s verstuurde vanuit de slaapkamer. Dat veranderde met debuut ‘The Mortal Coil’ uit 2017, waarmee het metalcore gezelschap uit Sydney bovendien de deur naar podia wereldwijd opende. En dat ging zo goed, dat er nauwelijks tijd was om te werken aan ‘The Death Of Me’, het in februari te verschijnen, nieuwe album van het vijftal. Dat frontman Jamie Hails na het optreden van de band in Berlijn nog de tijd neemt om ons te woord te staan, zegt voldoende over de mentaliteit. Tekst: Bart Nijssen / Foto: Sandra Markovic

‘We hadden het succes van en de enorme respons op ‘The Mortal Coil’ niet aan zien komen.

Het bracht ons onverwacht veel verder als band’, zo trapt Hails vol enthousiasme af. ‘En dat heeft de druk wel opgevoerd voor ‘The Death Of Me’. Je bouwt immers een bepaalde reputatie op.

Je bereikt een bepaald niveau, een bepaalde standaard.’ De band voelde dat de druk ook op een ander front werd opgevoerd. Enerzijds krijg je na een eerste, succesvolle plaat te maken met verwachtingen, anderzijds was er maar beperkte tijd om het album te pennen en op te nemen. Al klinkt het schijfje allerminst als overhaast in elkaar gezet; integendeel. Hails: ‘Het was echt een gestress om alles af te ronden. Dat had met name te maken met ons gestoorde tourschema van afgelopen jaar. We waren nagenoeg het hele jaar op pad. Dus elk beetje vrije tijd dat we hadden tussendoor, wendden we aan voor het schrijven en opnemen van deze plaat.

En ja, dat was ook op een vlucht van Sydney naar Amsterdam. Wij zijn bovendien behoorlijke perfectionisten. Het is voor ons niet voldoende om als tweede beste te eindigen. Sommige zaken waar wij intern over discussiëren lijken misschien niet zo belangrijk, maar we willen gewoon het best mogelijke resultaat.’

De band behield op ‘The Death Of Me’ het melodieuze metalcore geluid waar Polaris voor bekend staat, maar liet ook nieuwe invloeden toe.

‘Net als met ‘The Mortal Coil’ en onze EP ‘The Guilt & The Grief’ (2016) gold ook nu weer dat we niet twee keer hetzelfde nummer wilden schrijven.

Waarom zou je dat überhaupt ook doen?’, vraagt Hails zich af. ‘Wij willen daarnaast diversiteit. Alles moet uiteraard klinken als Polaris, maar het mag de ene keer best wat rockender zijn, de andere keer wat trager, heviger of juist melodieuzer. Als het maar natuurlijk en puur klinkt. De nieuwe nummers zijn dan ook heel oprecht, emotioneel en persoonlijk.’

ROCK TRIBUNE 40

EXISTENTIALISME Doorgaans zijn ze ook heel duidelijk. Zoals de enorm catchy, eerste single ‘Masochist’, een nummer dat over het onderwerp weinig onduidelijkheid laat bestaan. Vaak wordt een track dan heel cliché, cheesy of doet het zelfs afbreuk aan het nummer, maar niet in het geval van ‘Masochist’.

Hails zelf schrijft overigens nauwelijks teksten. Het gros is afkomstig van de hand van drummer Daniel Furnari. Die blijkt tijdens het gesprek toevallig in de buurt te zijn en verschaft wat meer inzicht. Furnari: ‘Al onze platen gaan in zekere zin wel over het leven en de ervaringen van de mens: over de interne strijd die je soms voert, over jezelf begrijpen, snappen wat maakt wie je bent, over je eigen identiteit vormen en over de persoon worden die je wilt zijn. Ik denk dat dit voortkomt uit het feit dat we allemaal nog vrij jong zijn. Wij zijn midden twintig en we zijn ons nog steeds als persoon aan het vormen. Wat zijn onze waarden, waar geven we om, wat zijn onze passies en wat voor persoon willen we zijn voor de rest van ons leven? Hoe wenden we onze interne energie aan in deze wereld om te proberen goede mensen te zijn?

Al onze platen gaan in zekere zin wel over dit soort existentiële vraagstukken en ‘The Death Of Me’ is daar geen uitzondering op.

Je probeert je positie in de wereld en in het universum te begrijpen en hoe onbelangrijk het eigenlijk is in dat grote geheel. Weet je, er zit eigenlijk ook wel schoonheid in het gegeven dat je maar zo’n heel klein schakeltje bent in dat enorme systeem, waarop je eigenlijk niet echt impact hebt. ‘The Death Of Me’ draait om het feit dat je soms stukken van jezelf die je niet wilt, weg moet snijden, om je op deze wijze als herboren te voelen: om een betere versie te worden van jezelf en op die manier verder te groeien. Ik denk dat je dat soort boodschappen vaak terug hoort in onze muziek.

De plaat gaat over zelfreflectie, over verdriet,

verlies, over het naar antwoorden zoeken in jezelf, over ups en downs en het vinden van een balans.’

Polaris schetst daarbij vooral een bepaald perspectief. Zonder echt een boodschap uit te willen dragen. ‘Ik probeer vooral mezelf te begrijpen’, zo vervolgt Furnari. ‘Als anderen daar iets uithalen waar ze zelf wat aan hebben, is dat mooi meegenomen. Maar ik probeer niet echt iemand te vertellen hoe hij moet zijn. Hooguit is één van de boodschappen die we overbrengen dat dingen veranderen in het leven. Alles verandert continu. Het leven is wat dat betreft een reis. In het verleden heb ik wel eens gezegd dat we misschien niet echt positief zijn, maar het positieve is wel dat we deze nummers spelen vanaf een podium voor mensen die vaak hetzelfde voelen of die zich op een andere manier verbonden voelen met de nummers.

Dat is voor mij al een positief resultaat. Als je jezelf leert begrijpen en dat in woorden kunt vervatten, dan helpt dat mogelijk ook anderen weer. Hopelijk brengt het wat zon in andermans levens en dat is het beste wat we kunnen bereiken.’

HITTE Over zon gesproken: afgelopen zomer was Polaris nog te aanschouwen op het Jera On Air Festival.

En daar was het heet. Zélfs voor een Australiër. ‘We zijn een beetje hitte inderdaad wel gewend. Tot op heden was het zo dat telkens wanneer we naar Europa kwamen, het hier herfst of winter was. En voor zover ik weet, is het sowieso bij jullie nooit zo heet als bij ons in Australië. Natuurlijk wisten we dat we in de zomer Europa aan zouden doen, maar ik had me niet gerealiseerd dat het zó heet zou worden. Toen kwamen we hier en was het opeens 40 graden! Ik was vergeten een korte broek in te pakken’, zo lacht Hails.

TEKST: VERA MATTHIJSSENS

POWER METAL Rush Of Death is alweer het derde album dat Victor Smolski met zijn constellatie Almanac uitbrengt, na zijn vertrek bij Rage. Deze uiterst getalenteerde multiinstrumentalist verzamelde een aantal nieuwe krachten rond zich om dit meest persoonlijke album uit zijn carriere te realiseren, dus laten we een duik nemen in

de visies van dit genie in het power metalgenre met een licht symfonisch tintje!

Wat ons allereerst opvalt, is dat Victor met behoorlijk wat nieuwe mensen aan ‘Rush Of Death’ gewerkt heeft. ‘Omdat we zo dikwijls op pad zijn, begonnen Andy B. Franck en David Readman problemen te krijgen om zich vrij te maken. Ze hebben allebei een reguliere job en moesten telkens wachten op de toestemming van hun baas.

Anderzijds zijn er mensen die er dan weer moeite mee hebben om live even krachtig te spelen als in de studio. Ik moest dus een nieuwe drummer zoeken.

Voor mij is het van groot belang dat men in goede vorm is en regelmatig oefent, want wij spelen vrij complex materiaal. Ze moeten er ook plezier aan beleven en het niet enkel als een job beschouwen, anders komt de goede sfeer in het gedrang. Men moet een open geest hebben om nieuwe dingen uit te proberen en dat vergt veel tijd. Buiten Jeannette en Patrick Sühl ben ik nu erg blij dat ik Frank Beck van Gamma Ray gevonden heb. Hij zingt op het album en zal ook mee op tournee gaan met ons.

Voor de studio heb ik nog een andere zanger uitgenodigd, namelijk Marcel Junker. Normaal doet hij death metal en dat gaf een interessant contrast in sommige songs. Erg geslaagd. Ik hou ervan om met veel verschillende vocalisten te werken. Het biedt meer mogelijkheden en verhoogt de dynamiek.’

DOELSTELLINGEN Bij het derde nummer gaan we reeds een ‘suite’ in en dat blijkt een vervolg op ‘Suite Lingua Mortis Part I’

te zijn. ‘Dat klopt, en dit tweede gedeelte overspant vijf titels. Vooraleer ik de songs voor het nieuwe album begon te componeren, dacht ik na over wat nu eigenlijk mijn stijl definieert. We hebben de vurige gitaarsolo’s, zoals in Mind Odyssey, en we hebben de heavy riffs zoals ik deed bij Rage, zeker in het Mike Terrana-tijdperk ten tijde van ‘Soundchaser’. Anderzijds is er de orkestratie, dat kan je horen in Lingua Mortis, Rage en LMO. Tot slot zijn er veel verschillende vocalisten zoals in LMO. Met dit alles in gedachten, schreef ik de songs. Bovendien is er een grote persoonlijke tragedie aan verbonden, omdat ik ‘Suite Lingua Mortis Part I’ gecomponeerd had met mijn vader.

Hij hielp me met de opnamen van het orkest. Hij is enkele jaren geleden overleden. Ik wou het tweede deel opdragen aan hem en op dezelfde plek met hetzelfde orkest in Minsk opnemen. Dit was echt een belangrijke gebeurtenis voor mij, vervuld van waardevolle herinneringen. Mijn tweede intentie met het album was om het strakker, harder en agressiever te laten klinken, met het oog op de liveshows. Dat is ook gelukt. Ik heb bijna een half jaar in de studio vertoefd.’

Voor de teksten ging Victor ook niet over één nacht ijs. ‘Wat het concept betreft, wou ik terug de historische toer op, net zoals op ‘Tsar’ en ‘Kingslayer’. Met de hele band gingen we op zoek naar interessante thema’s en zo kwamen we bij gladiatoren terecht. In feite waren dat een soort slaven met een pijnlijk bestaan zonder vrijheid.

Maar dat is toch niet helemaal waar, want wij stootten op heel wat verhalen waarin de gladiator de kans kreeg om vrij te zijn en hij daar toch bleef.

Hij wou doorgaan met vechten, omdat hij van die sensatie hield en de ster van de arena was.

De song ‘Soiled Existence’ gaat bijvoorbeeld over Flamma, een heel populaire gladiator die wel 41 keer de vrijheid won, maar toch niet wou vertrekken. Die gladiatoren zijn één ding, maar om het interessanter te maken doe ik ook een sprong

Victor Smolki's Almanac Mo der ne gladiatore n ROCK TRIBUNE 40

naar het heden. Ik zie autocoureurs als moderne gladiatoren. Het komt op hetzelfde neer.

Het is een spectaculaire show voor het publiek. Zij hopen altijd op een ongeval en sensatie, er moet bloed en dood aan te pas komen. Voor de racer zelf is het een waar gevecht. Niki Lauda zei altijd: ‘Hier bestaat geen vriendschap. Als je rijdt, moet je vechten om de beste te zijn’. Anderen zeggen dan weer dat hoe dichter je bij de dood staat, hoe meer je voelt dat je leeft. Dit gevaar, de adrenaline door ‘pedal to the metal’ is verslavend. Ik kan dit persoonlijk beamen. Ik race de hele tijd en dat is een gevecht, vergelijkbaar met moderne gladiatoren.

Ik heb veel gewonnen, ook al eens verloren en ook ongevallen meegemaakt. Ik weet hoe dat voelt.’

TRIP NAAR ZUID-KOREA ‘Rush Of Death’ verschijnt met een bonusdvd waarop we verschillende concerten vinden die de nieuwe bezetting in 2019 reeds speelde.

‘Deze dvd bevat echt speciale shows. Eén ervan was in mijn geboortestad in Wit-Rusland en volledig uitverkocht. In Korea speelden we een stadionshow, een grote productie. We hebben ook filmpjes van festivals in Moskou en Tsjechië.

Allemaal mooie herinneringen. Maar het meest speciale was toch wel Zuid-Korea. We hadden de tijd om ook iets van het land te zien. De organisatoren hadden voor ons een sightseeing trip gepland. We zijn er al een paar keer geweest en hadden er ook clubshows en tv-shows. In ZuidKorea werd ik door politici uitgenodigd om uitleg te krijgen over wat er gebeurd is tussen Noord- en Zuid-Korea. Dat was best een heftige trip, al heb ik al straffe dingen meegemaakt in mijn leven.

Denk maar aan de toestanden vroeger in Rusland en destijds de verdeeldheid van Duitsland en Berlijn. Het is best indrukwekkend om te zien wat er wereldwijd gebeurt en soms ook beangstigend.’

Als je dit leest, is Almanac op tournee met Lordi in Europa. ‘Daar kijk ik naar uit, want ik heb de zanger jaren geleden op Wacken al eens ontmoet en dat leek me een vriendelijke man. Later dit jaar plannen we ook een headlinetour en hopen terug te gaan naar Azië en Rusland, alsook een aantal festivals te kunnen meepikken. In ieder geval zullen we weer veel de baan op moeten, maar met elke band-wissel lijkt Almanac sterker en beter te worden!’

IN CONCERT (met Lordi) 07/03/2020 – Het Bolwerk, Sneek (NL) 29/03/2020 – P60 – Amstelveen (NL)

DEATH/THRASH METAL

Thanatos hoeven we aan niemand nog voor te stellen. De oudste death metalband van Nederland brengt eind deze maand zijn zevende album ‘Violent Death Rituals’ uit. Een telefoontje naar frontman Stephan Gebédi drong zich op om terug te blikken op het voorbije jaar dat werd gekenmerkt door het schrijven van de nieuwe nummers, het inwerken van een nieuwe bassist en een jubileumconcert.

Tekst: Steven Willems / Foto: Gerard van Roekel

‘Ja, ons jubileumconcert, dat was een enorm geslaagde dag. Het gebeurt weleens dat er bij zo’n event zo veel komt kijken dat het allemaal een beetje aan je voorbijgaat, maar ik heb er echt van kunnen genieten. Het nadeel was dat er zo veel oude bekenden en vrienden aanwezig waren dat je niet met iedereen een praatje kon maken. Het enige echt negatieve aspect dat een schaduw over die dag wierp, was evenwel het feit dat Bodyfarm niet kon optreden. Ik had op voorhand te horen gekregen dat Thomas Wouters ziek was. Veel mensen wisten toen nog niet wat er met hem aan de hand was. Maar ik wist dat het ernstig was. Het is niet zo dat we elkaar iedere week zagen, maar ik ben weleens bij Thomas thuis geweest. En we hadden regelmatig contact met elkaar. We hadden hetzelfde gevoel voor humor. Het was voor mij toch wel een behoorlijke klap toen ik hoorde dat hij was overleden. Ik ben ook naar zijn uitvaart geweest. We spelen binnenkort weer in de Baroeg, bijna exact een jaar na onze jubileumshow. En we hebben daar Bodyfarm als voorprogramma gevraagd aangezien het de vorige keer niet is gelukt.

Dat was voor ons een niet meer dan logische keuze.’

ALSMAAR ENTHOUSIASTER ‘Violent Death Rituals’ is jullie zevende album.

Hoe moeilijk is het om nog met iets fris voor de dag te komen als alles ondertussen al eens eerder is gedaan?

‘Ik was heel tevreden met de voorganger, ‘Global Purification’ (2014). Tot voor een jaar of twee hadden we vrijwel geen nieuwe songs.

ROCK TRIBUNE 40

Toen we besloten om een nieuwe plaat te maken, hadden we in het begin toch wat vraagtekens. Ik vroeg me daarbij vooral af of we wel het vuur gingen terugvinden om een plaat te maken die minstens even goed is als de vorige. Maar gaandeweg toen de nummers steeds meer vorm kregen, werd ik alsmaar enthousiaster. De songs zijn goed herkenbaar, ze blijven gemakkelijk in het gehoor zitten. En er zit ook de nodige agressie in – iets wat we altijd hebben – waarbij de plaat toch niet klinkt als een kopie van het vorige album.’

‘Violent Death Rituals’ is het debuut van drummer Martin Ooms en bassist Mous Mirer.

Was het gemakkelijk voor hen om hun plaats te vinden?

‘Het zijn allebei mensen die ik al jaren ken.

Martin is als drummer begonnen, maar is later overgestapt op gitaar en heeft in Melechesh en Liar Of Golgotha gespeeld. Mous heeft als bassist ook in die beide bands gespeeld. En nu zitten ze dus opnieuw samen in een band (lacht). Martin heeft ook enkele songs voor de nieuwe plaat geschreven.

Mous is pas een maand voordat we naar de studio trokken bij de band gekomen. In een drietal weken heeft hij zich alle nieuwe songs eigen gemaakt en ingespeeld. Ik ben heel blij met deze line-up. De muziek is heel goed uit de verf gekomen. Het album klinkt niet overgeproduceerd, maar wel moddervet.

‘Violent …’ heeft een heel organisch geluid. We hebben de drumpartijen opgenomen met Michiel van der Plicht van God Dethroned, de gitaren gewoon thuis en de zangpartijen in een kleine lokale studio.

En Dan Swanö heeft de boel nadien gemixt.’

Toen Thanatos opkwam, in de vroege jaren 80, hadden jullie een enorm ‘wij tegen de rest van de wereld’-gevoel, waarbij jullie tegen de gevestigde waarden schopten. Is dat gevoel ook in de nieuwe plaat geslopen?

‘Absoluut! Ik vind dat ‘Violent Death Rituals’ toch wel een boze plaat is geworden. Zeker op tekstueel vlak hebben we geen blad voor de mond genomen.

We vallen in tal van nummers de georganiseerde religies aan. Ik probeer me de laatste maanden ietsje meer van het nieuws af te sluiten, maar dat lukt niet altijd. En als je dan naar het voorbije jaar kijkt en daarbij constateert hoe de mainstream media bepaalde zaken echt door je strot proberen te rammen … daar kan ik me echt over opwinden.

Want je merkt gewoon dat de media en de overheid een bepaalde agenda hebben om het grote publiek in een bepaalde richting te laten denken.’

BLACK METALSFEERTJE Op muzikaal vlak wou je de stijl van ‘Global Purification’ aanhouden, maar het mocht iets duisterder.

‘Dat is absoluut de bedoeling geweest. Mijn favoriete Thanatos-album is ‘Realm Of Ecstacy’ (1992). En dat was ook een vrij donkere plaat.

‘Violent Death Rituals’ heeft hier en daar zelfs een black metalrandje, naast de death/thrash metal die bij ons altijd de boventoon voert.

CD REVIEW

THANATOS VIOLENT DEATH RITUALS LISTENABLE

Thanatos pakt als vanouds uit met een heel overtuigende portie death/thrash metal waarbij sommige nummers deze keer een opvallend zwart randje hebben gekregen.

Sterke songs waarbij nauwelijks naar links of rechts wordt gekeken en die lekker stevig voort denderen zijn ‘The Silent War’, ‘The Outer Darkness’, ‘It Always Ends In Blood’ en ‘Sent From Hell (I Infidel)’. Ietwat meer ingetogen werk is er eveneens met het eerder statige ‘As The Cannons Fade’. Wat ons betreft het hoogtepunt van de plaat is echter het nummer ‘Unholy Predators’ … een heerlijk stuwend ritme, een heel dreigend sfeertje, geslaagd soleerwerk en Gebédi die met verachting zijn zangpartijen uitspuwt. Neem daarbij het heel geslaagde artwork en het prima geluid en je komt uit bij een album je als liefhebber van het genre niet links kan laten liggen.

8 dat Aanrader! (SW)

LUGUBERE BEELTENISSEN Ik heb het voorbije jaar ontzettend veel naar het jongste en fantastische Necrophobic-album ‘Mark Of The Necrogram’ (2018) geluisterd. En misschien dat daardoor onbewust dat black metalsfeertje ook wat meer in onze muziek is geslopen.’

Wat ons wel zeer opviel ongeveer halfweg in ‘Unholy Predators’: er zit daar een passage die helemaal als het nummer ‘Within The Mind’ van Death klinkt.

‘Je bent niet de eerste die dat zegt (lacht). Het viel me ook op toen ik het eindresultaat hoorde. Maar dat is niet bewust gedaan. We hadden een demo gemaakt met een vijftal nummers die we naar verschillende labels hebben gestuurd. En Andreas van Metal Blade zei ook: ‘Dat ene nummer, dat heeft toch wel heel wat weg van ‘Within The Mind’.’ Ik beken schuld (lacht). Maar het gaat uiteindelijk ook maar om één enkele riff.’

Op het album staat ook een nummer met als titel ‘As The Cannons Fade’.

We moesten daarbij automatisch aan ‘When Cannons Fade’ van Bolt Thrower denken.

‘Dat is een soort van anti-oorlogsnummer, meer bepaald over een zinloze veldslag waarbij troepen een bepaalde heuvel proberen in te nemen. Het is beïnvloed door een Amerikaanse film, ik denk dat het ‘Hamburger Hill’ (1987) is.

Het bataljon ligt daar aan de voet van een heuvel die ze zowat de helft van de film proberen in te nemen en waarbij veel doden vallen. Maar het levert hen uiteindelijk niets op.’

De hoes van het album werd gemaakt door Roberto Toderico (o.a. Asphyx, Sodom, Pestilence). En die ziet er echt prachtig uit.

‘Tijdens de voorbije zomer ben ik met een paar vrienden enkele dagen naar Praag gegaan. En daar hebben we enkele kerken bezocht met van die grote houten panelen waar ik foto’s van heb gemaakt. En ik heb die nadien doorgestuurd naar Roberto.

Het mocht iets in die richting worden … een soort van paneel, maar dan met meer lugubere beeltenissen die betrekking hebben op de teksten. En daar is hij zeker in geslaagd, vind ik.’

In het midden van de jaren 80 had jij in Aardschok de beruchte ‘death/thrash’ -rubriek waarin je demo’s besprak van o.a. Mayhem. Heb jij al die demo’s die je toen toegestuurd hebt gekregen bijgehouden?

‘Een aantal tapes zoals de demo’s van Necrophagia, Wehrmacht en Legacy heb ik nog steeds. Maar ik heb er ook een aantal verkocht. Sommigen geven daar waanzinnige bedragen voor. Als iemand 250 euro wil geven voor de originele demo van Coroner … van mij mag hij. Maar er zijn sowieso ook een hoop tapes die ik nooit weg doe zoals bijvoorbeeld de demo ‘Mutilation’ (1986) van Death. Ik heb die nog gekregen van Chuck Schuldiner zelf met een begeleidend schrijven. Niet dat ik daar uiteindelijk zo’n bijzonder grote waarde aan hecht, maar ik vind zo’n item toch wel een bijzonder iets. En leuk om te bewaren (lacht).’

ROCK TRIBUNE 40

BLACK/POST METAL

De leegte van het mijnlandschap Deze maand werden we omvergeblazen door een groep van eigen bodem, die reeds sinds 2014 actief is, maar pas nu uitpakt met zijn debuut ‘Kenoma’: Sons Of A Wanted Man, een band die de scheidingslijn van black en post metal bewandelt, af en toe uitwaaiert naar shoegaze en precies weet hoe ons te raken.

Gitarist Didier Boost geeft duiding. Tekst: Morbid Geert / Foto: Lies Gaethofsl ‘We hebben de afgelopen jaren ijverig aan de weg getimmerd en hebben vanaf dag één zoveel mogelijk kansen genomen en zelf gecreëerd. De connectie met mensen is altijd de belangrijkste drijfveer voor ons geweest. Het heeft lang geduurd om met een full-album naar buiten te treden, maar dat was een bewuste keuze. We experimenteren met diverse stijlen en invloeden en zo is onze muziek aanzienlijk geëvolueerd. We hadden deze tijd nodig om tot een herkenbare sound te komen. Ondertussen bouwden we een publiek uit in binnen- als buitenland. ‘Kenoma’ getuigt van onze groei ten opzichte van ons verleden, maar richt ook de blik naar onze toekomst. Tijdens de zoektocht naar een label voor ‘Kenoma’ waren we erg selectief, omdat we bewust een persoonlijke samenwerking zochten met een Europees label waar we ons als band, maar ook als individuen volledig achter konden zetten op vlak van muziek, aanpak en ethiek. Een DIY-release heeft daarom steeds als de meest realistische optie aangevoeld, waardoor we het nog steeds hallucinant vinden dat Les Acteurs De L’Ombre – het label dat bovenaan ons lijstje sierde – nu onze plaat heeft uitgebracht.

De samenwerking is alles wat we ervan hoopten en meer. Dit heeft ons bereik ook aanzienlijk vergroot en zal nog nieuwe deuren openen.’

De drang naar evolutie maakt dat de straffe sound van ‘Kenoma’ een begin- noch eindpunt is. SOAWM vindt muzikaal vooral aansluiting bij landgenoten als Oathbreaker en Wiegedood.

Ze komen echter uit Beringen en maken geen deel uit van de Church Of Ra-beweging.

‘Donkere muziek en Church Of Ra worden vaak in één adem genoemd als het om Belgische bands gaat. Gezien de internationale impact die deze bands de afgelopen jaren hebben gehad, is dat ook niet geheel verwonderlijk. Amenra, Oathbreaker, Wiegedood - maar ook bands buiten Church Of Ra zoals Steak Number Eight - hebben er met hun succes ongetwijfeld voor gezorgd dat ook kleinere bands in dit genre meer internationale aandacht genieten.

Als we echter terugblikken op ons eigen traject, kruisten onze wegen nooit met Church Of Ra en hebben we ook geen rechtstreekse banden met deze bands. We hebben steeds zoveel mogelijk ons eigen ding gedaan zonder aansluiting te zoeken bij specifieke scenes. We wilden nooit binnen de lijntjes van één genre kleuren, vanwege onze verschillende muzikale voorkeuren. Eerst wilden we donkere instrumentale post-rock brengen, maar al snel experimenteerden we met een hardere sound en het toevoegen van zang. Het werd nooit expliciet besproken om te evolueren richting black metal, laat staan een plaat uit te brengen op een label gespecialiseerd in dit genre. Dat sloop spontaan in onze muziek door blastbeats te implementeren om meer intensiteit te creëren, met daarnaast de komst van een tweede gitarist met een sterke voorliefde voor deze muziekstijl. We hebben bij ‘Kenoma’ het gevoel dat we onze eigen sound gevonden hebben, maar sluiten absoluut niet uit dat volgende releases opnieuw wat anders zullen toevoegen.’

De laatste tijd lijkt er meer te bewegen in Limburg met bands als Hemelbestormer. Is een heuse scene in de maak?

‘Wat ons naast het maken van atmosferische muziek bindt met Hemelbestormer is dat we beiden vanaf de start onze pijlen tot ver buiten Limburg hebben gericht. We hebben er bewust voor gekozen om niet onder de kerktoren te blijven spelen, maar ook buitenlandse shows na te streven.

We hielden het aantal Limburgse shows beperkt, zodat we vandaag wel steeds op een trouw en talrijk lokaal publiek kunnen rekenen. Wanneer we echter het grotere plaatje bekijken, zouden we niet meteen spreken van een heuse scene. Onze drummer organiseert regelmatig optredens vanuit het collectief ‘Death Mould Bookings’, maar in vergelijking met vroeger is het steeds moeilijker om voldoende mensen naar underground shows te lokken zonder verlies te draaien.’

Er ligt pijn en woede in de muziek, al komt de zon er soms even doorpriemen.

Dat valt ook op in de ambitieuze, elf minuten lange, videoclip voor ‘Kenoma’.

‘De meesten onder ons zijn opgegroeid in de schaduw van de mijn en hebben ook familie die destijds in de schachten neerdaalde om brood op de plank te brengen. Gezien het historisch belang en de prominente aanwezigheid in onze omgeving, heeft de mijn reeds op verschillende manieren een plek gekregen binnen onze band. Zo verwijst onze EP ‘Black Days Black Dust’ expliciet naar het mijnverleden, werden onze promofoto’s voor de mijngebouwen getrokken en werd onze recente videoclip opgenomen in de kolenwasserij.

Hoewel er tal van andere inspiratiebronnen in onze muziek en esthetiek zijn vervat, zijn de mijnen een belangrijke voedingsbodem voor onze ontwikkeling geweest. Onze sound berust in grote mate op de contrasten tussen donkere passages en meer hoopvolle melodieën: een gevolg van onze verschillende achtergronden. Ieder van ons kan iets kwijt in onze muziek. Op deze manier vinden verschillende emoties vaak spontaan hun weg in éénzelfde nummer. Hoewel we geen conceptplaat wilden schrijven, is ons album op een gelijkaardige manier opgevat en starten we vanuit ‘Kenoma’ (leegte) en werken we toe naar ‘Pleroma’ (volheid).

Voor de videoclip werkten we samen met Jens De Vos (Panda Productions, Off The Cross), die eerder samenwerkte met Aborted, Carnation en Evil Invaders, maar ook met internationale bands zoals Arch Enemy en Epica. Jens bracht onze ideeën perfect in beeld en begeleidde ons prima doorheen het opnameproces. Het draaien en monteren was echter niet evident, want ‘Kenoma’ duurt ongeveer even lang als drie gemiddelde nummers. Bovendien werd de videoclip opgenomen tijdens de hittegolf van afgelopen zomer en moesten we bij 40 graden al ons materiaal 94 treden naar boven dragen om vervolgens het nummer acht keer volledig door te spelen in die verschroeiende temperaturen.’

Wie Beringen zegt, denkt aan de mijnen.

Daarmee delen jullie niet enkel het zwarte aspect, maar ook het gevoel van verlatenheid.

IN CONCERT 13/03/2020 - Dorserfest, Café Bazaar, Retie 14/03/2020 - Promethean Fire Fest, De Club, Mechelen 20/03/2020 - JH Asgaard, Gent 19/12/2020 - JC Den Ast, Heule

ROCK TRIBUNE 40

JAZZY POST BLACK METAL

SOUNDTRACK VAN EEN DEPRESSIE Toen we twee jaar geleden kennismaakten met het Oekraïense White Ward via hun debuut ‘Futility Report’, was dat als een donderslag bij heldere hemel. Nu is opvolger ‘Love Exchange Failure’ er en die is zo mogelijk nog straffer.

Toch maar eens spreken met kernleden Yurii Kazarian en Andrii Pechatkin. Tekst: Morbid Geert Binnen de Oekraïense extreme metalscene is White Ward een buitenbeentje, dat het niet zoals Drudkh of Zgard zoekt in het heidense verleden, maar zich sterk op het nu richt, inclusief de sound.

‘We waren nooit dol op dat heidense thema of onze lokale scene, al kan ik sommige projecten van Roman Saenko wel waarderen. Als dertienjarige hield ik al meer van satanische of occulte black.

Geschiedenis kan weliswaar interessant zijn en misschien integreer ik het ooit wel in een toekomstig muzikaal project, gekoppeld aan industrial, dark folk of post punk, maar bij White Ward zal dat niet gebeuren. Wij willen actuele problemen in onze hedendaagse wereld en maatschappij aankaarten.’

‘Futility Report’ klonk al erg volwassen voor een debuut, maar jullie hadden dan ook al een vijfjarige evolutie achter de rug met een paar EP’s en singles … ‘Er zaten in mijn ogen nochtans veel gebreken aan die plaat, maar dat is louter mijn mening. Eigenlijk was ons debuut al klaar in 2014, maar toen volgde er een periode van stagnatie en vonden we de motivatie niet meer om alles af te ronden. Die singles en EP’s waren eerder een teken van leven dan iets anders, terwijl achter de schermen de mix van onze eerste plaat voorthobbelde. Met ‘Love Exchange Failure’ liggen de kaarten helemaal anders, dat is een bewust op de wereld gezet kind van ons.’

White Ward begon met rauwe, depressieve black, maar dat zwartgallige effect wordt vandaag heel anders bereikt. Tegenwoordig gebruiken jullie veel dark jazz/film noir/ avantgarde elementen die de vrij gewelddadige black aanvullen en die minstens zo neerslachtig klinken. Ulver is één van de weinige bands in de extreme muziekscene die jullie daarin voorafgingen.

‘Dat donkere aspect komt voort uit onze eigen stemming en sijpelt zo de muziek in. Er zijn altijd wel redenen om je droevig of negatief te voelen, al kan je ook niet de hele tijd zo depressief door het leven gaan. Dan is het hoog tijd om een behandeling te vinden en muziek leent zich daar perfect toe, in combinatie met een heel palet aan emoties.

Wat Ulver betreft: klopt, maar pas in hun latere werk en afzonderlijk, waar wij het echt met onze metal vermengen. We houden van de beide Ulverperiodes, maar hebben nooit gedacht: ‘Cool, zoiets moeten we ook componeren.’ Natuurlijk kan Ulver ons wel onderbewust beïnvloed hebben, tenslotte recycleer je vaak dingen die je ooit hoorde.’

Die jazzy sound met saxofoon doet denken aan de vroege ochtend in de grootstad, waarbij de totaal in de steek gelaten kerel door de regen wandelt, zich afvragend waarom het leven zo fout liep en waarom hij geen zelfmoord zou plegen. ‘Het is een visuele weerspiegeling van talloze zaken: geweld, moord, depressiegerelateerde slapeloosheid, geestesziekte, zelfreflectie en alle negatieve kanten van de maatschappij die inwerken op je geest.’

Misschien wel uit het leven gegrepen, want de band komt uit Odessa, een miljoenenstad waar het geweld voor het grijpen ligt. Komt daar nog de spanning tussen Oekraïne en Rusland bovenop … ‘Gelukkig bleven we zelf tot nog toe van geweld gespaard, maar in eender welke grootstad word je geconfronteerd met de zaken die we net vernoemden, in het echte leven of op televisie. We kennen heel wat mensen die problemen hebben met drugs, depressies, … en soms werkt dat ook op onszelf in. Wat de oorlog betreft, leven we ver weg van de conflictzone. Via internet zie je er echter constant berichten over en zelfs nu de piek voorbij is, vallen er nog elke dag doden. We leerden er de afgelopen zes jaren mee leven, maar enige impact is onvermijdelijk en dat geldt voor élke Oekraïner, ook

al voelen we het allen op een andere manier. In de muziek van White Ward komt het thema niet terug, maar als individuen beïnvloedt het conflict ons wel degelijk.’

‘Love Exchange Failure’ werd voorafgegaan door vrij dramatische bezettingswijzigingen, maar dat bleek nodig. Alle elementen van debuut ‘Futility Report’ werden uitgediept en zowel de jazz-stukken als de black metaluitbarstingen zijn intenser dan ooit.

‘Er waren een resem problemen met alle ex-leden en we zouden dit album nooit hebben kunnen creëren met die mensen erbij. Ze waren wel allen getalenteerde muzikanten, maar er is meer dan enkel talent nodig om je tot een betrouwbaar bandlid te maken. Bovendien hadden ze een heel andere kijk op de muziek en het concept dat ‘Love Exchange Failure’ nodig had, dus was het echt beter om zonder hen verder te gaan. Inmiddels werken we alweer aan nieuwe muziek en het ziet er naar uit dat dit onze meest black metal-gerichte plaat tot nog toe gaat worden. Maar ja, we proberen eigenlijk constant de grenzen van onze muziek te verleggen, dus verwacht je aan nog meer contrasten.’

In april speelt White Ward op het Roadburn Festival, iets waar wij alvast enthousiast over zijn. ‘Wij ook! Kom zeker langs, we vinden het tof om met onze fans in contact te komen! Dat is één van de redenen waarom we ook live willen spelen, want je ontmoet wereldwijd boeiende mensen. We weten nog niet goed hoe onze set op Roadburn eruit gaat zien, maar het zal wellicht een overzicht van onze loopbaan worden waarbij geen enkele periode wordt overgeslagen. Eerlijk gezegd waren we er even ondersteboven van toen we gevraagd werden voor Roadburn en we konden het pas écht geloven toen we officieel aangekondigd werden. Het is een heuse eer voor ons om deel te mogen uitmaken van zo’n belangrijk underground-event!’

BLACKENED DEATH METAL

SVART CROWN

Al jaren baant het Franse Svart Crown zich een weg doorheen het extreme muzieklandschap. Dat is vooral de verdienste van zanger/ gitarist JB Le Bail, die de band in 2004 oprichtte. Vorig jaar hingen er donderwolken boven de band, toen na een intensieve tournee alle andere bandleden een andere weg insloegen. Met een compleet nieuwe bezetting slaat JB nu terug.

Tekst: Koen De Waele / Foto: Michael Khettabi

‘Het is een beetje zoals bij koppels. Er zijn perioden dat het goed gaat en iedereen gelukkig is. Pas als er zich problemen aandienen, merk je het verschil. Een paar leden waren niet echt gelukkig met de gang van zaken en verlieten de band. Het was vooral op artistiek gebied dat de meningen verschilden. Dan heb je de keuze tussen het opnemen van een album waar de helft van de band niet achter staat, met het risico dat ze juist voor, tijdens of na de toer de band verlaten, of terug beginnen met een propere lei. Dus werd beslist de samenwerking al vroeger stop te zetten. Gelukkig kwam ik Nicolas ‘Ranko’ Muller tegen. Hij woont in mijn buurt en we zijn altijd bevriend gebleven. Hij was akkoord om de drumpartijen in te spelen voor ‘Wolves Among The Ashes’ en besloot dan maar te blijven. Ook oud-gitarist Clément Flandrois kwam er terug bij. Beiden verlieten de band in 2014.

Toeren bracht dan niets op en dat combineren met het dagelijkse leven was geen sinecure. Maar nu zit iedereen in een periode dat het leven een pak stabieler is.’ Met de twee oudgedienden en Julien Negro als nieuwe bassist vormt de band terug een stabiele bezetting. ‘Op voorhand hebben we duidelijk afspraken gemaakt. Vooral open communicatie is een must. Soms was die niet zo helder en dan kreeg je allerlei misverstanden. Wie schrijft de muziek? Wie durft zeggen als het niet goed is? Allerlei frustraties duiken op en om de duur wil je al geen moeite meer doen om nog samen op tour te vertrekken. Tot zover verloopt alles vlot. Ook op artistiek gebied staan alle neuzen in dezelfde richting.’

Het album vangt aan met een speech van Jim Jones. Het is de laatst gekende vooraleer hij en zijn volgelingen collectief zelfmoord pleegden.

ROCK TRIBUNE 40

Niet echt iets om vrolijk van te worden, dus. ‘Die speech is het startpunt. Ik wilde iets met waanzin doen, maar vond het niet direct. Opeens kwam Julien ermee aanzetten. Ik zocht het verhaal erachter op en het was direct een match.’ Op ‘Wolves Among The Ashes’ is de band toch wel een andere richting ingeslagen. Op sommige stukken wordt er nog stevig tegenaan gegaan. Maar het gaspedaal wordt ook geregeld eens teruggedraaid.

‘Ik hou van de voorgaande albums. Maar als ik er opnieuw naar luister, ontdek ik toch heel wat fouten. De nummers moesten korter en directer zijn, maar wel met de nodige efficiëntie erin.

Automatisch kwamen er dan meer structuur en melodie bij. Je hoort ook heel wat variatie in het tempo en de drumpatronen. De focus werd niet gelegd op snelheid, gekheid en brutaliteit, met als gevolg dat het heel wat diverser klinkt.’

TE VERLEGEN Opvallend deze keer is de toevoeging van de heldere zangpartijen. Iets wat we niet echt gewoon zijn bij Svart Crown. ‘Ik hou wel van dat cleane aspect. Zelf probeer ik al een aantal jaar zo te zingen. Ik had die zanglijnen al lang in mijn hoofd, maar kreeg ze er niet uit. Ik had nooit gedacht dat ik het zou kunnen.

Om eerlijk te zijn, de eerste pogingen waren niet om naar huis te schrijven. Ik heb dan zanglessen gevolgd. Maar eigenlijk zijn ze vooral de verdienste van de drie andere leden. Vooral Nicolas heeft een groot deel voor zijn rekening genomen.’ In de bijgevoegde biografie sprak JB dat hij voor dit album een groot deel van zijn ego opzij diende te zetten. ‘Ik heb een ego om met Swart Crown verder te doen. Trouwens, iedereen die in een band zit moet een ego hebben.

Je wil dat ene album afwerken en erin groeien.

Een ego hoeft niet per se negatief te zijn. Je wil iets maken en je hebt al die mensen rond je heen die hun mening erover geven. Dat geeft vertrouwen in wat je doet. Soms rijst er twijfel of het wel goed klinkt.

Dan moet je vertrouwen op je partners. Ik heb al gezegd dat ik een nieuwe richting wilde inslaan met de zangpartijen. In het begin was ik te verlegen om het te laten horen aan de rest van de band. Maar de nieuwe bezetting is erg ruimdenkend. Het werd onderling besproken en eindigde met de beslissing dat ik hen ook liet meeschrijven aan het album.’

DE COMFORTZONE VERLATEN Met nummers als ‘Blessed Be The Fools’, ‘Down No Nowhere’ en de afsluiter ‘Livin’ With The Enemy’ heeft Svart Crown duidelijk de comfortzone van death metal verlaten. ‘Al van bij aanvang klonk het anders dan ons voorgaande werk. Ondanks het nieuwe geluid blijft het gevoel en de ziel van Svart Crown behouden. Van de vorige bezetting was niemand er erg enthousiast over. Maar ik zette mijn zin door en het moest en zou op het album komen. De etnische elementen die je soms hoort, zijn er niet voor het eerst. Enkel het nummer ‘Thermageddon’ klinkt wat harder. De albumtitel komt trouwens uit dat nummer. We waren al een tijdje op zoek naar een albumtitel. Gewoonlijk zijn die nogal kort. In Frankrijk zeggen we ‘l’homme est un loup pour l’homme’. Vertaalt naar het Engels werd dat ‘Wolves Among The Ashes’. Het is een zin die niet alleen heel het album samenvat, maar ook een van de strafste die ik ooit geschreven heb.’

Na elk album volgt terug een tour. Heerst er niet wat de vrees dat deze net zoals vorige keer kan eindigen, waarbij JB terug als enige overblijft? ‘Niet echt. We hebben een sterke bezetting en ik kan niet wachten om terug op tour te gaan. Gelukkig werken we allemaal in de muziek- en evenementenwereld, waardoor het mits een goede planning te combineren valt. De tour destijds met Rotting Christ was alleszins een goede zet om wat aandacht te krijgen. Bijna elke show was uitverkocht.

Vandaar dat we ook zulke energieke sets spelen. Dat is een absolute noodzaak, want iedereen komt voor de headliner. Het is pas zo dat mensen ons blijven herinneren.’

PROGRESSIVE METAL

HET IS EEN BEKEND STIGMA IN DE MUZIEKBUSINESS: JE HEBT EEN HEEL LEVEN OM JE DEBUUTPLAAT TE MAKEN, MAAR VOOR VERVOLGALBUMS KOM JE MEDE DOOR HET DRUKKE TOURLEVEN TIJD TE KORT. VOOR HET UIT LOS ANGELES AFKOMSTIGE, PROGRESSIEVE METALGEZELSCHAP INTRONAUT VOELDE HET MAKEN VAN HET ZESDE ALBUM ‘FLUID EXISTENTIAL INVERSIONS’ - NA EEN ZWARE PERIODE WAARIN DE TOEKOMST VAN DE BAND ONZEKER LEEK - WEER ALSOF DE BAND WERKTE AAN HET DEBUUT. EIGENLIJK WAS DE BAND VOORNEMENS OM DIT NIEUWE ALBUM AL IN 2017 AF TE RONDEN. MAAR GITARIST/ZANGER SACHA DUNABLE WAS ER KLAAR MEE EN DREIGDE ZELFS HELEMAAL DE STEKKER UIT INTRONAUT TE TREKKEN. TEKST: BART NIJSSEN / FOTO: VINCE EDWARDS

Muzikanten voor het leven ‘We bestaan natuurlijk al behoorlijk lang als band en vanaf 2005 of 2006 werd het allemaal behoorlijk serieus. Vanaf dat moment ging er veel tijd in zitten’, zo licht hij toe. ‘We maakten in 2017 na maandenlange tours door de VS en Europa een plan voor het schrijf- en opnameproces. Maar toen we thuiskwamen van die tournees, bleek het nogal een uitdaging te zijn om de motor op gang te krijgen waarmee we al dat werk moesten verzetten. We vorderden wel, maar we hadden behoefte aan een pauze. Ikzelf in de eerste plaats. Ik heb zelfs tegen de rest gezegd dat ik niet eens meer zeker wist of ik nog wel onderdeel van deze of überhaupt ook maar enige band wilde zijn. Want als je het doet, maar je raakt niet geïnspireerd – sterker nog, je wordt gefrustreerd en boos – dan is dat voor niemand goed. Waarom doe je het dan überhaupt nog?’

NIET OVER ROZEN Wie denkt dat het bandleven over rozen gaat, moet zich nog maar eens achter de oren krabben.

Je bent veel van huis, kunt weinig investeren in relaties en inkomsten moeten soms letterlijk bij elkaar worden geharkt. Dunable: ‘Het is een moeilijke levensstijl, vooral als je wat ouder wordt. Mensen gaan trouwen of krijgen andere verantwoordelijkheden in het leven. Het is lastig om dat in balans te brengen met het bandleven.

We zijn superblij dat we dit allemaal kunnen doen.

Maar dan nog beland je als je iets al een dozijn keer hebt gedaan op een punt dat het minder speciaal gaat voelen. Het is echt lastig om zoiets uitdagends als dit te blijven doen. Zeker als je er niet zo veel voor terug krijgt en het daarnaast een hoop stress veroorzaakt. Op een gegeven moment stelden we ons ook de vraag wat ons nog opwond. Ik bedoel maar: we tourden met zoveel gave bands, we hebben ROCK TRIBUNE 40

al die platen uitgebracht, we hebben over de hele nooit met een muzikant gewerkt die zo enorm wereld gespeeld. Wil ik wéér maandenlang op tour toegewijd is. Echt een gave gast om een plaat mee zijn in de Verenigde Staten en naar steden gaan en te maken. Whitechapel heeft een behoorlijk druk in clubs spelen waar ik al zo ontzettend vaak ben tourschema, dus helaas kan hij zich niet vrijmaken geweest? Wil ik wel telkens weer diezelfde routine? om met ons op tour te gaan. En dat begrijp ik. Voor We hadden eigenlijk allemaal wel die twijfel. de komende tour hebben we Matt Lynch weten Daarom besloten we in 2017 een jaar pauze in te te strikken. Hij drumt bij Cynic momenteel, en lassen. We hadden zo ongeveer drie nummers klaar. daarnaast in Trioscapes met Dan van Between Ja, die staan nu ook op de plaat.’

The Buried And Me én in The Nova Collective, Maar muzikant ben je voor het leven. En zeker met de gitarist van Haken. Hopelijk kan hij meer Dunable, die zijn eigen gitaren maakt. ‘Ik denk voor ons betekenen en hoeven we niet op zoek naar dat ik na drie maanden alweer aan de slag iemand anders. Want er zijn niet zo veel drummers ging met schrijven. Ja, ik wilde stoppen met die dit album zullen kunnen spelen.

Intronaut. Maar ik speel elke avond gitaar en zo Rüdinger kweet zich fantastisch van zijn job en ontstaat vanzelf heel veel materiaal. En dat is de band levert met ‘Fluid Existential Inversions’ hoe je het ook wendt of keert Intronaut-muziek. een enorm straffe plaat af. De vage en zelfs Dus het werd eigenlijk vanzelf wel duidelijk dat wetenschappelijk klinkende titel verwijst volgens het niet zou stoppen. Ergens in 2018 pakten we Dunable overigens naar de vele manieren waarop gezamenlijk de draad weer op. Vervolgens hadden ons bestaan als mensheid wordt bedreigd. ‘Of dat we een line-up-wijziging: we moesten op zoek naar nu gaat om psychische uitdagingen, gefabriceerde een nieuwe drummer. Die vonden we vrij snel, maar bedreigingen of denkbeelden. Of het nu echt of nep toen moesten we nog een plaat schrijven met hem. is. Het journaal, de actualiteit, kan beangstigend Dat kostte ook weer een jaar. Die periode tussen de zijn, maar je kunt je ook in een levensbedreigende situatie bevinden. Of een slechte trip hebben met vorige plaat en het nieuwe album voelt overigens absoluut niet als vijf jaar. Twee jaar speelden we paddo’s.’ shows, één jaar bestond uit die pauze en daarna hebben we een jaar geschreven. Maar het was cool COFFEESHOP om even tijd vrij te hebben. Zonder druk om een Met dat laatste doelt hij ongetwijfeld op de track plaat binnen een tijdsbestek te moeten maken, ‘Cubensis’, die verwijst naar een hallucinaties konden we wachten tot we de juiste inspiratie opwekkende paddenstoel en waarvoor de band hadden. Zo wordt immers de beste muziek gemaakt, weer een creatieve clip opnam. Reacties van fans in mijn optiek.’ op de video zijn hilarisch: ‘Ik moest mijn ondergoed Op het moment dat de band besloot om de draad vervangen na het horen van het intro. Vervolgens weer op te pakken, hadden ze nét afscheid moeten moest ik dat nog een keer doen, nadat ik het hele nemen van drummer Danny Walker. Hij werd uit de nummer hoorde’, zo schreef iemand. En: ‘Ik wil band gezet wegens beschuldigingen van huiselijk graag weten wie de dealer is van Intronaut. geweld. In Alex Rüdinger van Whitechapel (o.a.

Ik vraag dit voor een vriend.’ Dunable, lachend: ‘Wat ex-The Faceless) vond Intronaut een ervaren dat laatste betreft: ik kan die informatie helaas niet rot. De juiste man op de juiste drumkruk. ‘Alex verschaffen. In Nederland zijn jullie heel liberaal heeft een zieke werkethiek. Ik heb werkelijk nog op dat vlak. Dus loop maar een coffeeshop binnen.’

ROCK TRIBUNE 40

METALCORE

Wat wordt er over je gezegd en geschreven als je doodgaat? Op het zevende album ‘Everyone Loves You… Once You Leave Them’ onderzoekt frontman Joel Birch van The Amity Affliction de hypocrisie na een overlijden. Zelf wilde hij meermaals een einde maken aan zijn leven. ‘Nee, ik niet bang ben om te sterven’, aldus Birch. ‘Maar wel om mensen hier achter te moeten laten.’

Tekst: Bart Nijssen

In 2016 spraken we Birch voor het laatst. Na een periode waarin hij zwaar depressief, suïcidaal én alcoholist was, kreeg hij toen net langzaamaan zijn leven weer een beetje op de rit. Inmiddels is hij vier jaar nuchter. En is duidelijk dat hij een bipolaire stoornis van het type twee heeft, wat inhoudt dat hij moet leven met depressies en hypomanie. Geluk vindt hij in zijn gezin: zijn vrouw en kinderen houden hem op de been, al kijkt hij terug op een roerig 2019. ‘Afgelopen jaar was vrij pittig. Op persoonlijk niveau. Ik heb nog steeds veel uitdagingen en het is niet zo dat het succes van de band de gevolgen van een depressie of mijn bipolaire stoornis verlicht of verzacht. Ik ben veel van huis geweest, ik heb een zoon die over drie weken vier wordt en mijn vrouw is een bedrijf begonnen. We tourden in Europa, namen op in de Verenigde Staten, tourden weer, gingen naar Japan, keerden terug naar de Verenigde Staten en toen konden we naar huis, Australië. Ik had weinig vrije tijd. Dat heeft allemaal gezorgd voor de nodige hectiek en dat heeft negatieve invloed gehad op mijn zoon, mijn vrouw, onze relatie en op mij. Tegen het einde van het jaar was ik opgebrand.’

ROTSEN Tussendoor rondde de band het nieuwe album ‘Everyone Loves You… Once You Leave Them’ af.

Birch: ‘Ons vorige album ‘Misery’ werd in Europa niet supergoed ontvangen. Ja, we maakten met die

ROCK TRIBUNE 40

plaat het album dat we voor ons gevoel moesten maken, maar daarna kwamen we al snel tot de conclusie dat we voor een hoop mensen eigenlijk iets te ver waren doorgedraafd. Dus begonnen we praktisch meteen weer met schrijven. Als wij een plaat uitbrengen, kijken we sowieso vaak al weer uit naar het volgende album. We moeten onszelf soms echt dwingen om wat rustiger aan te doen.’

Birch zelf is verantwoordelijk voor alle teksten. Songtitels als ‘All My Friends Are Dead’, ‘Born To Lose’ en ‘All I Do Is Sink’ laten weinig aan de verbeelding over voor wat betreft de gemoedstoestand waarmee Birch de teksten van ‘Everyone Loves You… Once You Leave Them’ pende.

‘Ik heb op tour heel vaak een gevoel van hopeloosheid’ – Joel Birch ‘Ik heb op tour heel vaak een gevoel van hopeloosheid. Ik moet daar iets mee en de teksten die ik dan schrijf, trekken me voor heel even uit het dal. Deze band is voor mij wat dat betreft een belangrijke vorm van catharsis. Ik heb muziek altijd als ontsnappingsmechanisme gebruikt, of dat nu was wanneer ik naar muziek van anderen luisterde of het zelf schreef. Het helpt mij verder. En het is goed voor mijn mentale gezondheid. Ik heb me het afgelopen jaar pas gerealiseerd dat voor mij de beste manier is, om dicht bij mezelf te blijven en me niet té druk te maken. Ik heb me heel vaak en heel lang namelijk druk gemaakt om wat anderen van mij vinden, van wat ik schrijf en van wat het voor hen betekent. Maar ik probeer nu vooral trouw te blijven aan wie ik ben, ook al is dat soms tegen beter weten in. Het werkt namelijk wel eens tegen me, met name online en op sociale media.’

Het is wel duidelijk waar Birch met dat laatste op doelt. In het verleden werd hij er in zijn thuisland weleens van beticht dat zijn emoties niet oprecht waren. Dat hij als het ware zijn fans ‘uitbuitte’, door op gevoelens van depressies in te spelen. Hij

schreef er ‘Soak Me In Bleach’, afkomstig van de nieuwe plaat, over, en legde via zijn Facebookpagina nog even haarfijn uit hoe het zit: zijn verklaring is de moeite van het lezen waard. Hij legt daarin tevens uit dat hij de muziekwereld in rolde met andere verwachtingen. Met andere dromen.

Birch: ‘Ik had wel wat ideeën over hoe muziek was, wat het voor me betekende en welk plekje er voor mij was weggelegd als ik er een carrière in zou kunnen maken. Maar de realiteit is dat je soms als een golf tegen de rotsen kapotslaat. Als je een publiek persoon wordt in plaats van een anonieme burger, krijg je te maken met verwachtingen van mensen. Ik leerde mede daardoor een andere kant van de muziekbusiness kennen. En ervoer hoe fans kunnen reageren op persoonlijk vlak. Soms word je door hen op heel persoonlijk niveau aangevallen.

Want ze hebben het internet achter zich.

Hetzelfde geldt overigens voor de muziekmedia: het frustreert me soms enorm wanneer ze shit verkondigen of als ik weer eens foutief geciteerd of niet begrepen word. Ik ben wat dat betreft een stuk cynischer geworden en geef mensen tegenwoordig minder snel het voordeel van de twijfel.’

EEN EINDE Muziek. Het heeft voor veel mensen een helende werking. Catharsis, zoals Birch het noemt. Ook voor hem. Maar soms wordt beweerd dat muziek ook een tegengesteld effect kan hebben. Zo werd jaren geleden een nummer van My Chemical Romance in verband gebracht met een zelfmoord.

Birch gelooft niet dat muziek dát effect op iemand kan hebben. Resoluut antwoordt hij: ‘Nee. Absoluut niet. Dat accepteer ik niet. Mogelijk was het een nummer wat die persoon op dat moment erg aansprak. Wat paste bij zijn gemoedstoestand. Maar die gemoedstoestand werd niet veroorzaakt door die muziek. Dat kan niet. Als iemand zich van het leven berooft en zijn leven heeft gewijd aan een specifieke band, dan zeggen mensen al snel dat het daarmee te maken heeft. Want alles wat tegen de normen van de maatschappij indruist, zoals rock-‘n-roll, wordt al snel gebombardeerd tot zondebok. Ik heb mezelf

CD REVIEW

THE AMITY AFFLICTION EVERYONE LOVES YOU... ONCE YOU LEAVE THEM

OUD IN L & Y HEAV

013

PURE NOISE

Het zonnetje in huis. Het Australische metalcoregezelschap The Amity Affliction is het bepaald niet. Met songtitels als ‘All My Friends Are Dead’, ‘Born To Lose’ en ‘All I Do Is Sink’ weet je dat het ook op deze zevende langspeler weer zwartgalligheid troef is, ondanks dat frontman Joel Birch zijn leven weer een beetje op de rit lijkt te hebben. Ten tijde van ‘This Could Be Heartbreak’ uit 2016 – die werd opgevolgd door het al even ‘vrolijk’ klinkende ‘Misery’ uit 2018 – was Birch depressief, alcoholverslaafd en suïcidaal. In zekere zin mag het dan ook best een wonder heten dat hij het allemaal nog na kon vertellen. Maar hij moet ‘Ik heb meznu eenmaal leven met een bipolaire stoornis type twee en dat betekent elf meer-wolken niet meer weg zullen gaan. Dit ‘Everyone Loves dat de donkere You... Once You Leave Them’ is dus ondanks de ‘positieve’ fase waarin Birch zich bevindt, wederom pikdonker. ‘Soak Me In Bleach’ is bij uitstek een track voor de herfst, als de bladeren van de bomen vallen.

Maar, zoals altijd bij The Amity Affliction, wel weer heel catchy en toegankelijk. Vaak worden de nummers op het album extra kracht bijgezet met toetsen, zoals ‘Baltimore Het succes voegt toe van aan de ‘Hetin is niet zo Rain’. dat het dealgeband hele dramatiek. Over het geheel genomen is ‘Everyone Love You… Once You Leave Them’ harder dan de de gevolgen van een depressie of mijn laatste albums van de band. Alleen ‘Aloneliness’ (inclusief fingersnaps!) is gezien het poppy karakter een bipolaire stoornis verlicht of verzacht’ beetje een uit de toon vallende track geworden. Maar dan nog: dit is stiekem toch wel één van de – Joel Birch albums die de Australiërs – tegenwoordig met Joe Longobardi van Defeater op drums – tot 8 beste op heden uitbrachten en de zielenroerselen van Birch maken het wederom tot een interessant

meermaals van het leven willen beroven en ik luisterde op die momenten ook naar specifieke muziek.

Maar dat was om te ontsnappen aan de realiteit. Het is onverantwoord en lui om muziek te noemen als oorzaak. Wat denk je van de thuissituatie van mensen die een einde willen maken aan hun leven? Hun vriendschappen? Ik vind het zeer teleurstellend dat mensen zo kort door de bocht en kortzichtig redeneren over zo’n complex probleem.

Je wordt niet op een doodnormale dag wakker ’s ochtends, luistert naar een nummer en denkt dan ‘laat ik er maar een einde aan maken’.

Zo werkt dat gewoon niet. Ik weiger dat te geloven.’

En nu we het toch over de dood hebben: het is een terugkerend thema bij The Amity Affliction.

Is Birch er bang voor, ziet hij het gewoon als onderdeel van het leven of is de dood misschien zelfs zijn muze? ‘Ik ben er niet bang voor. Ik maak me vooral zorgen om de gevolgen ervan op mijn omgeving: het effect ervan op mijn vrouw en kinderen. Dat is ook de enige reden waarom ik hier nog ben. En dat probeer ik ook met de nieuwe plaat duidelijk te maken.

Ik ben bang voor hoe het eindigt en wat het met de achterblijvers doet. Ik geloof niet in God. Ik geloof dat het leven eindig is. Soms is het leven ondraaglijk en wil ik hier eigenlijk helemaal niet zijn. Ik verloor twee jaar geleden een vriend van me. Hij pleegde zelfmoord. Ik dacht aan het effect dat zijn dood had op mij. En die ervaring was een eye-opener voor mij.

Als er iemand sterft, roept iedereen opeens: ‘Oh, ik hield zo veel van hem’ en ‘Hij deed zo veel voor me’. Terwijl diezelfde personen hem haatten toen hij nog leefde. Ik denk dat mij datzelfde te wachten staat. Heel veel mensen die me bekritiseren of die zeggen dat ik mijn mentale gezondheidsissues financieel uitbuit via mijn muziek – wat natuurlijk raar is, want ik ben verre van rijk; ik heb drie kinderen, ik huur een huis, ik ben een doodnormaal iemand – zullen waarschijnlijk fantastische stukken schrijven over mij als ik me van kant zou maken. In ‘Born To Lose’ van het nieuwe album zing ik “now I have everything to lose” en dat verwijst uiteraard naar mijn gezin: dat is wat ik te verliezen heb. Daarna zing ik “or is it everything to prove”, waarmee ik tegen alle critici zeg: ‘Of wil je echt dat ik bewijs dat je ongelijk hebt? Dat ik er een einde aan maak, omdat mijn mentale strijd wel degelijk echt is en dat ik er nog dagelijks medicatie voor neem?’

YINGG D Y A L I R A KIN T AS FIT FO

OK RTH + DO 17 + UNEA A GRIN E S L E + CH

OKT VR 25

OF POETS L L THE FA

ROCKGOD De laatste tijd is er veel aandacht voor geestelijke gezondheidsissues in de muzieksector. Menig band schrijft én praat er over, iets wat Birch natuurlijk al jaren doet. Is hij blij met die ontwikkeling? Met de aandacht die het momenteel krijgt? ‘Natuurlijk ben ik dat!’, zo bevestigt hij. ‘Van sommige bands die het deden vond ik het niet eens echt oprecht. Maar weet je, eigenlijk maakt me dat niet uit, want het helpt de discussie op gang en de bewustwording.

Het helpt mensen wellicht om verder te gaan.

Om hulp te zoeken of om zich minder alleen te voelen. De volgende stap is wat mij betreft dat men gaat beseffen dat mensen uit creatieve vakgebieden vaker te kampen hebben met mentale gezondheidsissues. Statistisch gezien zie je in de muziekwereld een hoger percentage alcoholisten, drugsgebruikers en mensen die worstelen met angsten of depressies. In de jaren 80 – de periode van hair metal - moest e een rockgod zijn en draaide het als het ware om het vieren van je ego.

Verslavingen werden gevierd. Daardoor denken mensen soms nog steeds dat je nu het leven van een rockster zoals toen leeft. Dat is een sociaal stigma dat ook een effect heeft op het tourleven. Drug- en alcoholmisbruik worden geaccepteerd. Ik zou dus graag willen dat het gesprek binnenkort gaat over de industrie zelf. Ik zou willen dat labels, managers en anderen in de industrie – die zelf niet touren – zich realiseren wat de prijs is die sommigen betalen hiervoor. Dat begint ook al bij het besef en de vraag waar bepaalde content vandaan komt.

Denk aan teksten. Lijdt zo iemand die dat schrijft dagelijks onder het tourleven? Want touren kan soms verschrikkelijk zijn. Het is echt niet makkelijk.’

ZA 26

NWO G I E R T OK

LF

OLF

ZO 10

W OWER NOV P

NOV ZO 10

DEVIN ND SE TOWNK + MYRATH HALL BLAC

KE IN

A EAST IN I DO 14 NOV ST OD NOV B INA ZO 03 VOIV B + M R A J A W OKT E NOV G VR 11 DO 28 OF FAM

A E ARCTIC LL OF FAMGOLD IN HA DEC SONATA NOMYTH O NOV DEC M T DO 12 DO 28 KILLE OLORS VR 13 T IN LINE DEC S S C A G DO 12 L LYIN E ZA 14 DEC DEC F ELHEIM IR AM VR 13 L OF F GATES + NIF IMMU BORG L A H R IN E E ND H A D T J R 5 T 2 U ZA DEC A FEAR THY ART IS M N VR 20 RTED IU + DESE PHIS ZA 01 FEB VR 10 APR KRIS N R + AMO BABYMETAL PR ROADBUR 19 A FEB 7 1 A 16 TM TIS M ESOME S OF ATLAN U R G N + IO IS V 29 APR WO

DIUM POPPLOBURG I T WWW.013.NL