II Biennale Tkaniny Artystycznej w Poznaniu 2019 - Przekroje/Wątki/Raporty by BTA Poznan

Przekroje/WÄ&#x2026;tki/Raporty II Biennale Tkaniny Artystycznej wÂ Poznaniu

KATALOG II Biennale Tkaniny Artystycznej w Poznaniu Przekroje / Wątki / Raporty 27.08-15.09.2019 Kuratorka Dorota Piekarczyk Organizator Fundacja Jak Malowana Miejsce Muzeum Sztuk Użytkowych Oddział Muzeum Narodowego w Poznaniu

Projekt dofinansowany z budżetu Miasta Poznania

Wernisaż 27 sierpnia 18:00 Oprowadzania kuratorskie 29 sierpnia / 16:00 1 września / 11:00 4 września / 16:00 7 września / 11:00 12 września / 16:00 13 września / 18:00

Otwarte spotkania 7 września 2019 / 11:45 / Michał Błaszczyński “Kolekcja tkaniny unikatowej w zbiorach Muzeum Sztuk Użytkowych w Poznaniu” / 12:45 / Dorota Tarnowska-Urbanik “Wątki. Obecność tkaniny w twórczości polskich artystów” Wystawa towarzysząca - wernisaż 27 sierpnia / 19:30 Areta Puchalska “Guess what specific?” / Galeria Jak / ul. Św. Marcin 37 Więcej informacji www.btapoznan.pl

Laureaci II Biennale Tkaniny Artystycznej w Poznaniu I miejsce Anna Przybyło za pracę „Niech pani się nie boi, nie ugryzie” / str. 23 II miejsce Marcin Salwin za pracę „O mnie i o mojej mamie” / str. 42 III miejsce Paulina Buźniak za pracę „Próba identyfikacji” / str. 33 Wyróżnienie Jury Hanna Wojdała-Markowska za pracę „Struktura otwarta” / str. 43 Wyróżnienie Jury Katarzyna Mazurek za pracę „Zapach ziemi” / str. 45 Wyróżnienie Jury Matylda Laskowska za pracę „Tradycja” / str. 34 Wyróżnienie Jury Magdalena Kleszyńska za pracę „Untitled (Rocks no.3)” / str. 39 Wyróżnienie Jury Monika Mazurkiewicz za pracę „Wyjmuję z siebie czarną nić” / str. 19 Wyróżnienie Miasta Poznania Paulina Buźniak za pracę „Próba identyfikacji” / str. 33 Wyróżnienie Muzeum Sztuk Użytkowych Joanna Kaczmarczyk za pracę „Mgławienie” / str. 31

PRZEKROJE / WĄTKI / RAPORTY Wystawę II Biennale Tkaniny Artystycznej w Poznaniu tworzy 46 prac artystów z Polski i zagranicy, które zostały wyłonione drogą konkursu. Tego trudnego wyboru Jury dokonało ze zgłoszonych prac, których napłynęło blisko 380. Zależało nam na pokazaniu realizacji najnowszych, dlatego obiekty, które można zobaczyć, zostały wykonane w ciągu ostatnich 5 lat. Prezentowane realizacje pozwalają spojrzeć na tkaninę artystyczną z różnych perspektyw. Prace często schodzą ze ścian i przekraczają ramy tradycji warsztatowych stając się rzeźbą, instalacją, obrazem. Punktem wyjścia w tworzeniu ekspozycji był temat: ”Przekroje / Wątki / Raporty”. Przywołane pojęcia są nazwami ze słownika warsztatu tkackiego, jednocześnie założeniem tematu była wieloznaczność tych pojęć. Sugerują nam sieci innych skojarzeń, prowokują do zmiany kontekstów swoich znaczeń. Hasło tworzą trzy pojęcia przedzielone ukośnikami. Ten znak pisarski dodatkowo sugeruje interpretacje tematu. Ukośnik stosowany jest w zapisach liczb, numeracjach. Niczym segregatory porządkujące dokumenty na półce, lub poprzeczne linie cięcia jak w przekroju poprzecznym tkanek. Ukośniki wyznaczają nam rytm i kierunek jak układ pionów i poziomów wątku i osnowy w tkaninie. Przekrój to poprzeczny widok układu nici w tkaninie, ale niczym przekrój tkanki, ukazuje nam układ tekstylnych mięśni, włókien i strukturę materii. Dziedzina tkaniny artystycznej daje twórcom ogromne możliwości wykorzystania i eksponowania jej wspaniałych walorów strukturalnych. Odpowiednio formowana pozwala osiągnąć wręcz organiczne efekty wizualne. Wykorzystanie tych właściwości tkaniny jest szczególnie widoczne w pracy Patrycji Piwosz pt. „Obcy”, Agaty Gansiniec pt. „Jej części”, czy Martyny Stachowczyk pt. „Uobecnienie”. Artystki wykorzystują nici i tekstylia do stworzenia swego rodzaju tkanek, organów, części ciała. Wątek jest poziomym ułożeniem nici wokół pionowej osnowy, ale także rozwinięciem myśli, poruszeniem konkretnego tematu. W tym kontekście uwagę kieruję na pracę Joanny Rudzińskiej „Słowo za słowo”, Wątek tkaniny tworzą zwinięte stronice gazet, z których niestety nie da się odczytać żadnej treści. Niemożność dotarcia do informacji wydaje się znakiem naszych czasów. Raport to najmniejsza, powtarzalna jednostka wzoru w tkaninie. O raporcie możemy jednak też myśleć jako o efekcie badań, sprawozdaniu. Raportach jako o obiektywnych, policzalnych

danych o świecie. Wypowiedź artystyczna może być raportem subiektywnym, komentarzem do otaczającej artystę rzeczywistości. Pracą-raportem o stanie świata możemy nazwać pracę Natalii Dziwisch „Pamiętaj o konsekwencjach”, Matyldy Laskowskiej „Tradycja” czy Joanny Kaczmarczyk „Mgławienie”. Ich ciężar tematyczny odnosi nas do zagrożeń ekologicznych i odpowiedzialności człowieka za życie zwierząt. Intencja hasła przewodniego przenosi punkt ciężkości z raportów z innych obszarów życia, na dzieła sztuki i odwrotnie. Porządkuje myślenie o ekspozycji jako całości, ukazując nam tym samym przekrój przez najnowsze tendencje twórców w szeroko pojętej sztuce włókna. Dziedzina tkaniny artystycznej jest ciągle niezwykle istotną dziedziną sztuki, otwartą na eksperymenty formalne, będącą potężnym nośnikiem treści. Wciąż jednak pokutuje myślenie o tkaninie jako sztuce tradycyjnej lub wyłącznie użytkowej, dlatego prace artystów, tworzących w tej materii, wymagają intensywnego eksponowania w Polsce i na świecie. Głęboko wierzę, iż II Biennale Tkaniny Artystycznej w Poznaniu przykłada się do wysiłków ekspozycyjnych innych środowisk, wydarzeń wystawienniczych i działań mających na celu ukazywanie wartości i atrakcyjności sztuki włókna. Dorota Piekarczyk Kuratorka II Biennale Tkaniny Artystycznej, Poznań 2019

Przestrzenie koncepcyjne tekstylnego medium Drugą edycję Biennale Tkaniny Artystycznej w Poznaniu opatrzono wiele mówiącym tytułem „Przekroje / Wątki / Raporty”. Synergia tytułowych pojęć nabiera dodatkowych znaczeń i otwiera się na szerszą interpretację ideową. Pozwala pochylić się nad ciągłością tradycji, otoczeniem, w którym tkanina jest tak bardzo obecna, że często staje się niewidzialna. Przywołuje innowacyjne współczesne transfery technik unikatowych na nowe technologie, technik, które poniekąd były przez lata wypierane ze współczesnej sztuki włókna. Wreszcie, pozwala cieszyć się pięknem, zachwycić kunsztem rozpoznania w tworzywie możliwości jedynej w swoim rodzaju wypowiedzi. Istniejące w tym względzie granice buduje po pierwsze wszelka tradycja, i można ją odnieść nie tylko do pojęcia klasycznej tkaniny, spokrewnionej z wielowiekową sztuką gobelinów i innych tkanin dekoracyjnych, wykonywanych w różnych technikach; po drugie - stosunkowo niedawne dokonania, które przyniosły rewolucyjne zmiany poszerzając zakres znaczenia tkaniny. Wiązało się to ze swobodą wypowiedzi, nie tylko w kręgu warsztatowym i zastosowaniem niekonwencjonalnych dla tkaniny tworzyw w różnych zestawieniach, takich jak: abstrakcyjne kompozycje, koncepcje strukturalne i przestrzenne, które z kolei przyczyniły się do wykreowania tzw. rzeźby miękkiej, czasem monumentalnej, jak w przypadku słynnych abakanów Magdaleny Abakanowicz. W tym okresie tkanina z roli czysto użytkowej, dekoracyjnej i przyściennej wkroczyła w nowy, trzeci wymiar, wraz z całym bogactwem środków wyrazu. Magia włóknistej materii, potencjał kreatywnego tworzywa i rygory specyficznego rzemiosła na nowo są odkrywane przez kolejne pokolenia. Wyjątkowe środki ekspresji artystycznej wprowadzają na rozległe obszary mieszczące między innymi grupę 112 żeliwnych figur „Nierozpoznani” Magdaleny Abakanowicz na poznańskiej Cytadeli. Sztuka symbolizująca tajemnicę, wzmagająca ciekawość i oczekiwanie niespodziewanego… Przyjęty tytuł konkursu implikuje nie tylko odwołanie do historii tkaniny, ale również do współczesnej interdyscyplinarności poszukiwań ujętych w nim pojęć. „Przekroje” to pierwsze hasło sugerujące widok obiektów powstałych po ich przecięciu. Inspirująca staje się eksploracja tego co ukryte wewnątrz. Zgłębianie tajników tworzywa otwiera możliwości, ono samo podsuwa znaczenia, prowadzi do wyłonienia obiektów nieznanych - unikatowych. Dopełnieniem są „Wątki”, przywołujące elementarne struktury tkanin, wszakże nie tylko ich, ponieważ mamy z nimi do czynienia właściwie każdego dnia np. w wirtualnym świecie komputerów, procesorów umożliwiających robienie wielu rzeczy jednocześnie, gdzie jeden

program to jeden lub więcej wątków; wielowątkowość zatem umożliwia kreatywne i kontekstowe działania w wielu dziedzinach nauki i sztuki. Analogie takiego działania odnajdujemy w tkaninie z uwagi na tkwiący w niej potencjał twórczy oraz zjawiska obecne w tej dziedzinie plastyki, określane takimi terminami jak: tkanina artystyczna, unikatowa, polska szkoła tkaniny, miękka rzeźba, sztuka włókna, tekstylny design. Mnogość i różnorodność pojęć związanych z tym obszarem sztuki nie zaskakuje biorąc pod uwagę zwłaszcza nieskończoność form w jakiej ona występuje, zastępując klasyczny tkaninowy wątek bardziej pojemnym obszarem eksploracji. „Raporty”, ostatnie przywołane hasło, sugeruje mnogość i wieloznaczność definicji. Pierwszą myślą przewodnią jest zapewne powtarzalny fragment wzoru, który można multiplikować na dowolnej płaszczyźnie dając wrażenie całości. Pomijając klasykę układu, to swoboda wypowiedzi jest najbardziej wymagająca, kieruje bowiem ku przestrzeniom nie tylko artystycznym, ale też interdyscyplinarnym i projektowym. Po wtóre, intencjonalnie wkracza w historię bezpośrednio związaną z Poznaniem, miastem, które ma swój uzasadniony wkład w bogatą tradycję polskiej szkoły tkaniny. Miejscem szczególnym była i jest w swej stuletniej tradycji istnienia poznańska uczelnia artystyczna (obecnie Uniwersytet Artystyczny), utworzona w 1919 roku jako Szkoła Zdobnicza, która dwa lata później została upaństwowiona i nazwana Państwową Szkołą Sztuk Zdobniczych i Przemysłu Artystycznego. Warto przypomnieć ważny dla rozwoju tkaniny lat 40. i 50. XX wieku nurt tkaniny żakardowej (nazwa pochodzi od urządzenia skonstruowanego przez Josepha Jacquarda w 1805 roku). Tkaninowy wzór (raport) powstający na tkaninie był zakodowany na połączonych ze sobą wąskich kartonikach perforowanych, poprzez kombinację dziurek odpowiadających nitkom osnowy; zamontowana na krośnie maszyna odczytywała kod i podnosiła odpowiednie nitki tkając unikatowe raporty – te zaś stanowiły kwintesencję stylu ładowskiego (Spółdzielnia Artystów ŁAD założona w 1926 roku w Warszawie). Po sukcesie na Powszechnej Wystawie Krajowej w Poznaniu w 1929 roku, tkaniny żakardowe zaczęły odgrywać doniosłą rolę w wystrojach reprezentacyjnych budynków państwowych, należy tu przywołać choćby słynne „Orły” Lucjana Kintopfa. Jego nazwisko jest znaczące dla uczelni, która zyskała wówczas status Państwowej Wyższej Szkoły Sztuk Plastycznych, i to właśnie w jej murach artysta ów kierował Zakładem Tkactwa. Dbał o rozwój oferty edukacyjnej, związanej nie tylko z żakardem czy projektowaniem tkanin, promował też środowisko tkaczy, aż do 1951 roku, kiedy decyzją Ministra Kultury i Sztuki został przeniesiony do Łodzi, kontynuując proces

rozwoju technik tkackich (zob. Lucjan Kintopf- mistrz żakardu i jego uczniowie, CMW w Łodzi, 2015; Jarosław Mulczyński, Poznańska Zdobnicza, 2009, s. 126). Po zamknięciu Zakładu, z czasem zapominano o poznańskich wątkach związanych z tematem, które, podobnie jak pozostawione na uczelni krosna żakardowe, ulegały procesowi degradacji. Świetność poznańskiej szkoły tkaniny, która dobitnie zaznaczyła swą obecność w historii sztuki, tudzież wyznaczyła zupełnie nowe drogi, przyszła wraz z nowymi trendami i eksperymentami w sztuce. Po odwilży w 1956 roku pojawiły się w Poznaniu nowe osobowości – Stanisław Teisseyre oraz Piotr Potworowski, którzy zaprosili do współpracy wielu znamienitych artystów, w tym Magdalenę Abakanowicz, ikonę polskiej szkoły tkaniny, która to do 1990 roku prowadziła tutaj Pracownię Tkaniny Artystycznej. W tym czasie równie ważną postacią była znamienita Urszula Plewka-Schmidt, założycielka w roku 1993 Schola Posnaniensis, w której z kolei wykładał m.in. Wojciech Sadley. Nie sposób wymienić wszystkich twórców, absolwentów i uczniów znakomitych mentorów. Wielu z nich stało się wybitnymi artystami, innowacyjnymi eksperymentatorami z zachowaniem najlepszej tradycji w dziedzinie tkaniny, ubioru i edukacji. Wymienić natomiast należy odmienne programowo, znakomite dwie Pracownie Tkaniny prowadzone przez wybitnych artystów: prof. Annę Goebel i prof. Andrzeja Banachowicza; w obu tych miejscach przekazuje się najlepsze wartości szeroko pojmowanej sztuki włókna następnym pokoleniom, początkowo na PWSSP potem na ASP, obecnie na Uniwersytecie Artystycznym (nazwa od 2010 roku). Znaczący wkład wpisujący się w ciągłość trwania poznańskich wątków tkaninowych wnoszą założycielki Fundacji Jak Malowana, pomysłodawczynie i organizatorki Biennale Tkaniny Artystycznej w Poznaniu – Anna Maria Brandys i Karolina Grzeszczuk - absolwentki najmłodszego pokolenia poznańskiej uczelni. Związki sztuki i edukacji zawsze miały znaczący wpływ na rozwój i świadomość sztuki przy zachowaniu jej tradycji. Wszelako, nie tylko, bowiem współcześnie coraz częściej, to indywidualna kreatywność pomysłów kieruje ku nowym wyzwaniom, integralnym wydarzeniom, potęguje chęć współpracy i spotkań z innymi artystami, wyznacza drogę do nowego dyskursu nad kondycją współczesnej sztuki włókna i szukania odpowiedzi wobec wielości znaczeń tkaninowych zawiłości. Zaproszeni do wystawy artyści zaprezentują swoje dzieła w Muzeum Sztuk Użytkowych (Oddział Muzeum Narodowego w Poznaniu). Jest to miejsce szczególne, jako że posiada zbiór tkanin unikatowych konsekwentnie gromadzony od lat 60. XX wieku. Należy on do ważnych kolekcji w kraju, nie licząc rzecz jasna imponujących i nieporównywalnych zasobów Centralnego Muzeum Włókiennictwa w Łodzi. Spektrum sztuki włók-

na o różnej artystycznej ekspresji reprezentowane jest przez artystów z wiodących ośrodków Warszawy, Łodzi i Poznania. Poznańska kolekcja z wielkimi mistrzami, już klasykami nowoczesności, zawiera między innymi wczesne prace Magdaleny Abakanowicz, Jolanty Owidzkiej i Wojciecha Sadleya, których to dzieła przysparzały rozgłosu twórcom polskiej szkoły tkaniny. Zagadnienie wielowątkowości podniesione przez Organizatorki podkreśla rangę II edycji Biennale Tkaniny Artystycznej w Poznaniu. Wielość kontekstów jest inspirująca, w jednym miejscu udało się zgromadzić twórców z różnych środowisk, tak by tkanina stała się motywem przewodnim zarówno wystawy, jak i spotkań. Integralne działania się przenikają i istnieją nierozerwalnie, wydobywają cały potencjał, jaki tkwi w tkaninie i ludziach z nią związanych. Jest najlepszym drogowskazem do nowych przestrzeni koncepcyjnych tekstylnego medium. dr hab. Sławomira Chorążyczewska prof. UAP

II Biennale Tkaniny Artystycznej w Poznaniu Uczestnicy:

Małgorzata Górska-Ogórek Katarzyna Tretyn-Zečević Justyna Więsek Joanna Rudzińska Joanna Beata Majewska Elżbieta Kuźniar Monika Mazurkiewicz Renata Jackowiak Barbara Westman M. Katarzyna Dietrych-Kuzak Anna Przybyło Maria Matyja-Rozpara Agata Gansiniec Dominika Krogulska-Czekalska Patrycja Piwosz Weronika Teplicka Justyna Żak Joanna Kaczmarczyk Dominika Walczak Paulina Buźniak Matylda Laskowska

Paulina Sadrak Annemarie Frascoli Emilia Bogucka Berenika Pyza Magdalena Kleszyńska Katarzyna Madrzycka-Adamczak Ewa Mróz-Pacholczyk Marcin Salwin Hanna Wojdała-Markowska Magdalena Soboń Katarzyna Mazurek Barbara Mydlak Karolina Mądrzecka Lisa Palm Maciej Mesznik Natalia Alicja Dziwisch Natalia Głąb Joanna Rusin Martyna Stachowczyk Łukasz Wojtanowski Elżbieta Cios

Małgorzata Górska-Ogórek / Wszyscy razem 2019 / Szycie ręczne / 177 x 50 x 20cm

Katarzyna Tretyn-Zečević / Układy 2019 / Mix media / 25 x 25 x 6cm

Justyna WiÄ&#x2122;sek / Tryptyk 2016 / Batik / 80 x 30cm

Joanna Rudzińska / Słowo za słowo 2019 / Technika własna / 100 x 70cm

Joanna Beata Majewska / Autoportret 2018 / Technika wĹ&#x201A;asna / 180 x 80 x 150cm

ElĹźbieta KuĹşniar / Rotulus 2019 / Rysunek alfabetem morsa / 197 x 41cm

Wyróżnienie II BTA Monika Mazurkiewicz / Wyjmuję z siebie czarną nić 2014 / Technika własna / 150 x 100 x 38cm

Renata Jackowiak / Czysta przestrzeĹ&#x201E; 2017 / CiÄ&#x2122;cie, klejenie, filcowanie / 3 elementy 170 x 20 x 20cm

Barbara Westman / PejzaĹź postindustrialny 4 2018 / Czarny druk litograficzny na flizelinie, rÄ&#x2122;cznie szyte linie / 94 x 117cm

M. Katarzyna Dietrych-Kuzak / Kto jest Czarną Owieczką? 2019 / Technika własna - druty dziewiarskie, haft / 185 x 185 x 3cm

I miejsce II BTA Anna Przybyło / Niech pani się nie boi, nie ugryzie 2016 / Aplikacja / 140 x 190cm

Maria Matyja-Rozpara / Miasto Ĺ&#x203A;wiatĹ&#x201A;a 2019 / Papier czerpany / 42 x 200 x 20cm

Agata Gansiniec / Jej części 2016 / Technika własna / 200 x 200 x 200cm

Dominika Krogulska-Czekalska / “It’s not easy being green” in the city II, Zieloność 2019 / Tkanina żakardowa, żakard przemysłowy / 200 x 162cm

Dominika Krogulska-Czekalska / “It’s not easy being green” in the city II, Szarość 2019 / Tkanina żakardowa, żakard przemysłowy / 200 x 162cm

Patrycja Piwosz / Kokon 2018 / Technika mieszana / 80 x 75 x 50cm

Weronika Teplicka / Stany tymczasowe IV 2019 / Technika mieszana / 90 x 65 x 2cm

Justyna Ĺťak / Szklane makatki 2015 / Technika pĂ˘te de verre / 3 elementy 30 x 50cm

Wyróżnienie Muzeum Sztuk Użytkowych Joanna Kaczmarczyk / Mgławienie 2019 / Technika własna / 160 x 120cm

Dominika Walczak / Re - Framing V 2019 / Transfer metodą ręczną / 80 x 80cm

III miejsce II BTA Wyróżnienie Miasta Poznania Paulina Buźniak / Próba identyfikacji 2018 / Litografia na tkaninie, haft / 6 elementów 16 x 16cm

Wyróżnienie II BTA Matylda Laskowska / Tradycja 2019 / Linoryt na płótnie lnianym w formie przestrzennej / 200 x 100 x 40cm

Paulina Sadrak / Przedmiot pożądania 2018 / Haft maszynowy na ręcznie malowanym papierze / 200 x 130cm

Annemarie Frascoli / Oni II 2017 / Technika wĹ&#x201A;asna / 109 x 95 x 5cm

Emilia Bogucka / Kiedyś odpłynę 2017 / Żywica poliestrowa, tkanina, wydruk / 200 x 200 x 200cm

Berenika Pyza / Hodowle zÂ wyobraĹşni 2016 / Technika mieszana / 60 x 110 x 2cm

Wyróżnienie II BTA Magdalena Kleszyńska / UNTITLED (ROCKS no.3) 2018 / Technika własna / 198 x 195cm

Katarzyna Mądrzycka-Adamczyk / Ja, Wenus 2018 / Dzianina szydełkowa / 165 x 165cm

Ewa Mróz-Pacholczyk / Tkanina Art Quadro “Pomiędzy” 2018 / Technika własna / 134 x 200 x 30cm

II miejsce II BTA Marcin Salwin / O mnie i o mojej mamie 2019 / Haft, tatuaż, video / 2 fotografie 50 x 70cm, makatka 20 x 27cm, 2 ekrany

Wyróżnienie II BTA Hanna Wojdała-Markowska / Struktura otwarta 2018 / Formowanie modułów, montaż, wątek, osnowa, przeplot, sploty płócienny i własne / 147 x 194 x 5cm

Magdalena SoboĹ&#x201E; / Cisza 201 / Papier czerpany, technika wĹ&#x201A;asna 200 x 200 x 5cm

Wyróżnienie II BTA Katarzyna Mazurek / Zapach ziemi 2018 / Ceramika toczona na kole garncarskim, angobowana, wypalona w piecu plenerowym, materiał barwiony ziemią, ziołami, wyszywany / 200 x 150 x 100cm

Barbara Mydlak/ Słodka książka 2018 / Papier czerpany / 65 x 35cm

Karolina MÄ&#x2026;drzecka / Bez tytuĹ&#x201A;u 2019 / Tkanina artystyczna / 140 x 200 x 40cm

Lisa Palm / Lazurowa Grota na Capri 2015 / Technika wล asna / 5 elementรณw 37 x 27, 27 x 15, 25 x 25, 28 x 20, 38 x 27cm

Maciej Mesznik / To nie my 2016 / CiÄ&#x2122;cie, klejenie, formowanie / 49,5 x 49 x 20cm

Natalia Alicja Dziwisch / Pamiętaj o konsekwencjach 2019 / Technika własna / 200 x 200 x 200cm

Natalia GĹ&#x201A;Ä&#x2026;b / Konurbacja 2019 / Technika mieszana (druk transferowy, cyna, haft) / 67,5 x 117 x 1,5cm

Patrycja Piwosz / Obcy 2017 / Technika mieszana / 3 elementy 120 x 50 x 40cm

Maciej Mesznik / Odnajdźmy się w sieci 2016 / Cięcie, klejenie, formowanie / 20 x 20 x 7cm

Barbara Mydlak / Nie wiem gdzie jest mรณj dom 2016 / Technika wล asna / 100 x 70cm

Joanna Rusin / Mozaika. Kompozycja zÂ rombem 8.18 2018 / Technika wĹ&#x201A;asna, wycinanie, przeplot / 130 x 130 x 2cm

Martyna Stachowczyk / Uobecnienie 2019 / Technika wĹ&#x201A;asna / 190 x 50 x 50cm

Łukasz Wojtanowski / Śpiącym w kotlinie I / Śpiącym w kotlinie II 2018 / Haft / 2 elementy 55 x 45cm

Elżbieta Cios / Koegzystencja - passus 2018 / Technika własna / 150 x 150cm

Wystawa towarzysząca w Galerii Jak, ul. Św. Marcin 37 “Guess what specific? Specific side of textile.” 27.08-13.09.2019 r. Czy tylko w przypadku tkaniny użytkowej odczucia dotykowe są istotne? Jaka jest faktura tego co widzimy, czy doznania dotykowe spotykają się z doznaniami wizualnymi? Prezentując w Galerii Jak instalację Guess What Specific artystka zaprosiła do dotykania, odczuwania splotu, faktury, materii w oderwaniu od wszelkich aspektów wizualnych. Instalacja była ściśle związana z II Biennale Tkaniny Artystycznej w Poznaniu, ponieważ Areta Puchalska zaprosiła do projektu jego uczestniczki i uczestników - ich prace, między innymi, można było dotykać podczas wystawy w Jaku. Areta Magdalena Puchalska ur. w 1987 roku w Łodzi, scenografka i graficzka W 2012 roku ukończyła z wyróżnieniem Uniwersytet Artystyczny w Poznaniu w pracowni Projektowania Scenografii pod kierunkiem dr hab. Bohdana Cieślaka. Współpracując z Katarzyną Kawalec stworzyła liczne scenografie, kostiumy i lalki do spektakli dla dzieci i młodzieży, m.in. „Bucik Kopciuszka” (Tetat Andersena w Lublinie, 2014), „Brzdęk i Dźwięk” (Teatr Baj Pomorski w Toruniu, 2014), “Gra” (Teatr Maska w Rzeszowie, 2016). W swoich pracach stara się szukać niebanalnych rozwiązań pobudzających wyobraźnię dziecka. Pomaga temu fascynacja Teatrem Przedmiotu, w którym z pozornie zwykłych, codziennych rzeczy wydobywa „drugie, bajkowe życie”. Artystka współpracowała również z norweską reżyserką Simone Thiis przy interaktywnym projekcie „Fall”, którego premiera miała miejsce w Tonsberg (Norwegia) w 2015 roku. Areta Puchalska Interesuje się głównie tworzeniem spektakli i instalacji, w których widz może czynnie uczestniczyć. Od 2018 roku prowadzi działalność artystyczną pod nazwą Hohoszki - Art U Need, która zajmuje się tworzeniem grafik, plakatów, instalacji i scenografii.

EMILIA BOGUCKA Kiedyś odpłynę 2017 / str. 37 Żywica poliestrowa, tkanina, wydruki Żywica poliestrowa, tkanina, antyrama Potrzeba oderwania się od codziennej prozy życia potrafi być bardzo silna. Szczególnie w kontakcie z nieprzewidywalną naturą. Instalacja przedstawia kwiecistą formę utwardzoną żywicą poliestrową, nawiązującą do postaci ludzkiej oraz wykonaną z tej samej tkaniny sukienkę. Na ścianie znajdują się zdjęcia dokumentujące proces umieszczania formy w naturalnym akwenie wodnym. Emilia Bogucka - 1993 – 1998 Nauka w Państwowym Liceum Sztuk Plastycznych w Opolu – specjalność snycerstwo. 1998 – 2003 Studia na Wydziale Rzeźby Akademii Sztuk Pięknych w Poznaniu. Otrzymała dyplom z wyróżnieniem pod kierunkiem prof. zw. J. Petruka. W 2016 r. rozpoczęła studia doktoranckie na wydziale Rzeźby i Działań Przestrzennych na Uniwersytecie Artystycznym w Poznaniu. www.emiliabogucka.rzezba.pl www.facebook.com/emiliaboguckarzezba .................................................................................................................................................... PAULINA BUŹNIAK Próba identyfikacji 2018 / str. 33 Litografia na tkaninie, haft Bawełna, drewniany tamborek III miejsce II BTA Wyróżnienie Miasta Poznania „Próba identyfikacji” jest próbą interpretacji wojennej historii rodzinnej. Na tamborkach przedstawione są portrety kobiety, symbolizujące dziedziczenie emocji w linii żeńskiej. Silne wojenne przeżycie, związane z nieustannym strachem i byciem świadkiem mordów na członkach rodziny, wywołują traumatyczne wspomnienia przekazywane z pokolenia na pokolenie. Wspomnienia te zakorzenione są w wolnych od wojen pokoleniach często nieświadomie, objawiają się np. migrenami czy poczuciem lęku w określonych sytuacjach. Serię wizerunków poświęcam swojej tragicznie zmarłej prababci, której lęk w momencie śmierci odcisnął się na emocjach przyszłych pokoleń. Pośród pokrytych haftem portretów próbuję odnaleźć ją jako osobę, której nie miałam szansy poznać, ale również zidentyfikować siebie samą. „Próba identyfikacji” to poszukiwanie odpowiedzi na temat własnej tożsamości, która

zbudowana jest na fundamencie, postawionym niekoniecznie naszymi rękami. Paulina Buźniak - urodzona w 1986 roku była studentką Warszawskiej Akademii Sztuk Pięknych na wydziale Grafiki w latach 2006-2011. Dyplom obroniła z wyróżnieniem rektorskim w Pracowni Litografii u prof. Błażeja Ostoja Lniskiego, aneks w Pracowni Ilustracji dr hab. Zygmunta Januszewskiego. Jest Laureatką Stypendium Ministra Kultury i Dziedzictwa Narodowego za wyróżniające osiągnięcia w nauce w roku akademickim 2010/2011. Od 2011 roku pracuje na Akademii Sztuk Pięknych w Warszawie – obecnie jako asystentka w Pracowni Książki Artystycznej i Ilustracji u prof. Błażeja Ostoja Lniskiego oraz jako wykładowca technik komputerowych dla studentów pierwszego roku grafiki. Dziedziny działalności artystycznej: litografia, druk na tkaninie, ilustracja, projektowanie graficzne. www.buzniak.com ..................................................................................................................................................... ELŻBIETA CIOS Koegzystencja - passus 2018 / str. 58 Technika własna Laminat biodegradowalny, siatka pcv, płótno antybakteryjne Cytat artystyczny przedstawiający możliwości wzornicze nowo powstałej materii - tkaniny eksperymentalnej znanej pod nazwą Lamella textile. Kolekcja abstrakcyjnych kształtów zatrzymanych pod warstwą błyszczącego laminatu, tworzy otwartą kompozycję wielowarstwowych struktur. Ideą projektu stało się znalezienie potencjału twórczego w materiałach wtórnych, które ze względu na swoje pierwotne przeznaczenie, nie są wykorzystywane ponownie. Lamella textile została nagrodzona Silver A’Design Award 2019 w międzynarodowym konkursie A’Design Award and Competition Italy, w kategorii Textile, Fabric, Textures, Patterns and Cloth Design. Elżbieta Cios - urodzona w 1983 roku w Poznaniu. Doktorat w dyscyplinie sztuki projektowe, wyróżniony przez Radę Wydziału AWIS-UAP, nominowany do Nagrody Prezesa Rady Ministrów 2016. Eksperymentuje i innowacyjnie wykorzystuje techniki unikatowe, cyfrowe oraz nowe technologie w projektowaniu tekstyliów. Uczestniczka wielu wystaw, w tym międzynarodowych: Triennale Internationale des Arts Textiles en Outaouais Canada 2016; 6th Art Festival in Kiyomizu-kogen in Nagano i At Art Exhibition CASO Osaka w Japonii w 2017; Bienal Internacional De Arte Textil Contemporaneo w Montevideo i Balconadas Show

w Urugwaju 2017. Nagrodzona Silver A ‘Design Award & Competition 2019 w kategorii Textile, Fabric, Textures, Patterns and Cloth Design za projekt unikatowej tkaniny Lamella Textile. www.behance.net/artbyela ..................................................................................................................................................... M. KATARZYNA DIETRYCH-KUZAK Kto jest Czarną Owieczką? 2019 / str. 22 Technika własna - druty dziewiarskie, haft Naturalne i syntetyczne włókno 100% upcykling Projekt “Connect”. Przyjaciele oddali mi swoje swetry, szale i czapki. Te ukochane, które nie nadawały się już do niczego. Zrobiła się z tego duża ilość. Rozplotłam i zaplotłam. Pojedyncze wątki połączyłam w wielowątkową historię. Wspólnie nadaliśmy tytuły, mając na uwadze opowieści i anegdoty wiążące się z użytym materiałem M. Katarzyna Dietrych-Kuzak - absolwentka Państwowej Wyższej Szkoły Sztuk Plastycznych im. Władysława Strzemińskiego w Łodzi (obecna ASP Łódź). Dyplom w pracowni Dywanu i Gobelinu prof. Antoniego Starczewskiego. Laureatka Grand Prix Konkursu im. W. Strzemińskiego. Freelancerka. Tworzy w zakresie tkaniny i malarstwa, działając na pograniczu sztuki włókna i designu. Prace prezentowała na wielu wystawach zbiorowych i indywidualnych. Ostatnie wystawy Sztuki Włókna: The Group exhibition “Garden of Eden” at Neuhaus Castle during the conference of the European Textile Network 2019 / 9th International Fiber Art Biennial “From Lausanne to Beijing”, Fibre Arts Institute, Beijing, China P.R 2016 / 18th International Mini-Textile Exhibition “FACE TO FACE”, National Center of Culture, Bratislava, Slovakia 2016 / 8 Międzynarodowym Biennale Artystycznej Tkaniny Lnianej „Z krosna do Krosna” 2014. Prywatnie minimalistka i propagatorka Slow Life. www.dietrych.com ..................................................................................................................................................... NATALIA ALICJA DZIWISCH Pamiętaj o konsekwencjach 2019 / str. 50 Technika własna Czarne gąbki, czarna nić - węgiel - dym - długoterminowy - oddziaływanie - globalne ocieplenie - zdrowie ludzkie - ziemia - koc - niebezpieczne zmiana - atmosfera - poważna - powietrze - ochrona - emisje - rak - śmierć -

Natalia Alicja Dziwisch - urodzona w Świdnicy, zamieszkała w Berlinie. Absolwentka niemieckiego liceum z kierunkiem projektowania „Fachoberschule fuer Gestaltung”. Od 2010 do 2013 pracowała w Agencji Grafiki w Hamburgu, a w latach 2013-2014 w Studiu graficznym w Hamburgu, Niemcy. Od 2014 r. studiuje „Communication Design” w Poczdamie, Niemcy. W 2017 uczestniczyła w programie Erasmus w Mediolanie, Włochy. W 2019 Erasmus w Poznaniu, Polska. ..................................................................................................................................................... ANNEMARIE FRASCOLI Oni II 2017 / str. 36 Technika własna Papier, pigment, wosk Praca zrobiona na podstawie zdjęcia rodzinnego, splątanego. Annemarie Frascoli - Studia artystyczne w Zurychu (Szwajcaria) i Warszawie (ASP, prof. Wojciech Sadley). Udział w wielu wystawach w kraju i zagranicą. Wystawy indywidualne w BWA w Lublinie, Zamościu, Słupsku, Skierniewicach. Współpracuje z Galerią Isabelli Lanz w Zurychu. Otrzymała różne stypendia i rezydencje artystyczne m. in. Paris i Mino (Japonia). Prace w zbiorach publicznych i prywatnych. ..................................................................................................................................................... AGATA GANSINIEC Jej części 2016 / str. 25 Technika własna Stearyna i przędza Praca jest zbiorem symbolicznych cech kobiety. Wszystkie fragmenty pracy są abstrakcyjnymi tworami, jednak swoim kolorem i fakturą nasuwają nam na myśl coś bardzo przyjemnego, miękkiego, delikatnego, a zarazem twardego. Mają też swoje przeciwne cechy - kruchość i zmienność swojego kształtu. Użyte materiały tworzą spektrum faktur i struktur, które w moim odczuciu,doskonale oddają naturę kobiecą. Pierwsza część pracy to połączenie serca i rozumu, druga jest życiodajnym subtelnym łonem. Agata Gansiniec - urodzona w 1995 roku. Studia ukończyła na Łódzkiej Akademii Sztuk Pięknych im. Władysława Strzemińskiego na wydziale Tkaniny. Uczestniczyła w wystawach zbiorowych w Polsce, Ukrainie i Serbii. www.instagram.com/agata.gansiniec.

NATALIA GŁĄB Konurbacja 2019 / str. 51 Technika mieszana (druk transferowy, cyna, haft) Filc, cyna, przędza, elementy bierne i aktywne stosowane powszechnie w elektronice Konurbacja to tkanina unikatowa, która obrazowo przedstawia znaczenie tego słowa. Natalia Głąb - Absolwentka Liceum Plastycznego w Kielcach. Aktualnie jest studentką Akademii Sztuk Pięknych w Łodzi na Wydziale Tkaniny i Ubioru. ..................................................................................................................................................... MAŁGORZATA GÓRSKA-OGÓREK Wszyscy razem 2019 / str. 13 Szycie ręczne Dzianina pozyskana z używanych ubrań Projekt składa się z ponad 200 kulistych kształtów wielkości zamkniętej dłoni połączonych w 12–metrowy okrąg. Każdy z elementów powstał z fragmentu innego znoszonego ubrania: z jednych wyrósł mój synek, inne otrzymałam od bliskich lub kupiłam w sklepach z używaną odzieżą. Wszystkie nosiły znaczne już ślady zużycia. Moim założeniem było połączenie ubrań wielu osób: dzieci i dorosłych, z różnych części świata, żyjących lub może już nie, których historia jest mi znana lub też stanowi tajemnicę. Małgorzata Górska-Ogórek - W latach 1997–2002 studia na Wydziale Tkaniny i Ubioru w Akademii Sztuk Pięknych im. Władysława Strzemińskiego w Łodzi. Od 2004 roku pracownik dydaktyczny Pracowni Intermediów Wydziału Sztuk Wizualnych ASP w Łodzi. Twórczość w zakresie tkaniny, animacji i rysunku. www.malgorzata.gorska.asp.lodz.pl ..................................................................................................................................................... RENATA JACKOWIAK Czysta przestrzeń 2017 / str. 20 Cięcie, klejenie, filcowanie Spienione PCV, wełna naturalna, bawełna Tkanina od ponad trzydziestu lat wnosi porządek w moje życie. Odchodząc od klasycznego gobelinu do form strukturalnych o charakterze architektonicznym, przekroczyłam pewną granicę, która wcześniej była dla mnie nieprzekraczal-

ną. Porzucając zapis bazujący na przeplocie zdecydowałam się na formy łączące w sobie struktury architektoniczne o charakterze miękkiej rzeźby. W pracy “Czysta przestrzeń” zdefiniowałam i wyznaczyłam granice mojej osobistej przestrzeni, która charakteryzuje się czystą, syntetyczną formą inspirowaną japońskim minimalizmem. Tkanina, od zarania, przekraczała granice jednocząc wszystkich artystów zafascynowanych włóknem, niezależnie od czasu, miejsca i przestrzeni. Renata Jackowiak - urodziła się w Poznaniu. Ukończyła Akademię Sztuk Pięknych w Poznaniu (obecnie UAP). Po ukończeniu studiów rozpoczęła działalność artystyczną. Tytuł doktora oraz habilitację uzyskała na Akademii Sztuk Pięknych w Łodzi – na Wydziale Tkaniny i Ubioru. Adiunkt w Zachodniopomorskim Uniwersytecie Technologicznym w Szczecinie. Jej zainteresowania naukowe dotyczą struktur w obiektach oraz ich wpływu na organizację przestrzeni. Realizowane przez nią prace nie posiadają charakteru figuratywnego. Stanowią jedynie zapis osobistych estetycznych odczuć inspirowanych zmysłem dotyku i wzroku. Dorobek artystyczny to kilkanaście wystaw indywidualnych oraz ponad sto zbiorowych w kraju i za granicą. www.renatajackowiak.com ..................................................................................................................................................... JOANNA KACZMARCZYK Mgławienie 2019 / str. 31 Technika własna Tkanina syntetyczna, materia organiczna (patyki), farby, druk Wyróżnienie Muzeum Sztuk Użytkowych Życie jest elementem złożonym, a jego funkcjonowanie jest zależnie od istnienia innych. Każdy oddech, który przyjmujemy za oczywistość i coś naturalnego, zawdzięczamy roślinom, które produkują tlen. Przez lata korzystamy z ich usług. Z wdzięczności za to, w kilka godzin ścinamy hektary lasów, które zostają w pamięci nielicznych osób. Jeden z takich naturalnych obszarów został w mojej. Mój las został zamieniony w autostradę, stając się tym samym mglistym wspomnieniem. Zebrane w tym miejscu patyki są jego jedyną pozostałością. Zostały one wszyte w tkaninę jako jego pamiątka. Zrodziło to we mnie niepokój i rozpacz... W powolny sposób odbieramy prawo do życia - sobie, zwierzętom i roślinom. Czy mamy do tego prawo? Do czego to prowadzi? Do rozpaczy? A może radości?

Joanna Kaczmarczyk - urodzona w Piszu. Absolwentka Wydziału Sztuki Uniwersytetu Warmińsko-Mazurskiego w Olsztynie. Dyplom w Pracowni Struktur Wizualnych. Zakres jej twórczych zainteresowań związany jest z poszukiwaniem miejsca współczesnego człowieka w zdegradowanym świecie oraz ekologią. Uczestniczka wystaw zbiorowych w Polsce i za granicą oraz wielu plenerach ogólnopolskich oraz międzynarodowych. Uczestniczka i laureatka konkursów i wyróżnień plastycznych. Członkini grupy artystycznej „FAŁDY”. Stypendysta Marszałka województwa Warmińsko - Mazurskiego (rok 2018) oraz Prezydenta miasta Olsztyn (rok 2019). ..................................................................................................................................................... MAGDALENA KLESZYŃSKA UNTITLED (ROCKS no.3) 2018 / str. 39 Technika własna Blacha aluminiowa, wełna, nić, mulina Wyróżnienie II BTA Pojęcia: przeploty wątku i osnowy przedstawiam jako zderzenia dwóch kierunków, dwóch biegunów, dualistycznego myślenia i relacji wnętrza do zewnętrza. W przypadku tkaniny klasycznej, płaszczyźnie wertykalnej zostaje przeciwstawiona forma horyzontalna. Także i w skrótowym analizowaniu proponowanej przeze mnie realizacji pojawia się owy dualizm, opozycja. Widoczny jest on w zestawieniu materiałów, które zostały użyte do zbudowania dzieła. Zatem podejmuję próbuję połączenia dwóch skrajnie różnych elementów twardy, zimny metal oraz miękka i ciepła nić / wełna. Skały, jako organiczna forma, której często nawet nie zauważamy, stała się inspiracją do powstania realizacji. Jednakże nie tylko jej zewnętrzna struktura ale także warstwa symboliczna. W namyśle o dziele stawiam pytania dotyczące tego, co może kryć się we wnętrzu skały. Czy jest ono równie zimne i twarde jak jego zewnętrzna powłoka? Magdalena Kleszyńska - Studia w latach 2005-2013 na Uniwersytecie Artystycznym w Poznaniu. W 2017 roku uzyskała stopień doktora na Wydziale Rzeźby, UAP. Od 2012 roku – pracuje na macierzystej uczelni. Brała udział w wystawach zbiorowych i indywidualnych, krajowych oraz międzynarodowych. www.magdalenakleszynska.pl ..................................................................................................................................................... DOMINIKA KROGULSKA-CZEKALSKA “It’s not easy being green” in the city II, Zieloność 2019 / str. 26 “It’s not easy being green” in the city II, Szarość 2019 / str. 27

Tkanina żakardowa, żakard przemysłowy Bawełna z dodatkiem akrylu Praca, której tytuł wywiedziony został z utworu J.G. Rapso napisanego do programów telewizyjnych dla dzieci (Sesame Street i Muppet Show) wykorzystanego następnie przez innych artystów i użytego przez Alice Rawsthorn jako tytuł eseju opisującego sytuację tzw. „Zielonego” projektowania. Zieloność jest tkaniną, w której za pomocą syntetycznych i zrytmizowanych form pokazuję motyw charakterystyczny tylko dla miasta, przewrotnie i ironicznie stosując zielony kolor jednego z wątków. Szarość jest tkaniną w której za pomocą syntetycznych i zrytmizowanych form pokazuję motyw charakterystyczny dla obszaru zalesionego - korony drzew, przewrotnie i ironicznie stosując szare kolory wątków. „Zielone miasto”, określenie jakże często ostatnio używane do opisu celu strategii wielu miast, jest oksymoronem, gdyż polityka miasta ma w swej istocie zawłaszczanie i przekształcanie terenów rzeczywiście zielonych. Zaprojektowana przeze mnie tkanina jest zarówno komunikatem, jak i przedmiotem o potencjale użyteczności w życiu codziennym. Dominika Krogulska-Czekalska - adiunkt na Wydziale Tkaniny i Ubioru w Akademii Sztuk Pięknych im. Władysława Strzemińskiego w Łodzi, kierownik Pracowni Tkaniny Dekoracyjnej, w której bada tajniki i możliwości struktur żakardowych, angażując swoich studentów w poszukiwanie niekonwencjonalnych rozwiązań i zastosowań tej tradycyjnej technologii, która jest użyteczna i przyjazna środowisku. Refleksja nad prawem do powoływania kolejnych artefaktów prowadzi do uważnego namysłu nad otaczającą rzeczywistością i zajęcia krytycznego stanowiska w aktywności artystycznej, projektowej i dydaktycznej. Najchętniej działa w obszarze pomiędzy dyscyplinami, a jeśli to możliwe, oprócz krytyki chce swą twórczością przynosić ukojenie dla zmysłów. Brała udział w międzynarodowych wystawach takich jak; (w ostatnim czasie) Międzynarodowe Triennale tkaniny w Łodzi (2016, 2019); Wystawa “Za wolność” (2019 CMWL), Textile Art of Today (2018-2019) i innych. w w w. f a c e b o o k . c o m / D o m i n i k a - K ro g u l s k a - C z e k a l s ka-671167086426463/ ..................................................................................................................................................... ELŻBIETA KUŹNIAR Rotulus 2019 / str. 18 Rysunek alfabetem morsa Tkanina W pracy zatytułowanej Rotulus, odwołuję się do czasów

starożytnych, kiedy to zanim powstały księgi (zapis typu kodeks), zapisywano tekst na zwojach (rotulusach). Myśl zawartą w pracy przedstawiłam za pomocą najbardziej zunifikowanego i rozpoznawalnego zapisu – alfabetu Morse’a. Moje postrzeganie otaczającej rzeczywistości chciałam zobrazować za pomocą prostej, rysunkowej i geometryzującej formy graficznej. Elżbieta Kuźniar - Dyplom z malarstwa z wyróżnieniem (2004), doktorat (2017). Udział w około 150 wystawach - Włochy, USA, GB, Holandia, Niemcy, Portugalia, Polska, Ukraina, Francja, Węgry, Belgia, Słowacja, Rumunia. Otrzymała kilka nagród międzynarodowych – rezydencja artystyczna 4th Contextile 2018 - Portugalia. Prace wystawiane m.in. w Deutches Textilmuseum, Krefeld, Niemcy / Tuch + Technik Textilmuseum, Neumuenster, Niemcy; MIAT, Gent-Belgia; Musee des Beaux - Arts, Tournai, Belgia, Gloucester City Museum, Wielka Brytania. Prace w kolekcjach publicznych tj.: Musee des Beaux – Arts de Tournai, Tournai, Belgia; Association Histoires de Boites a Couture, Francja; S.A.C.S., Quiliano, Włochy; Centralne Muzeum Włókiennictwa, Łódź; IFC, Department of Art & Art History, Alabama, USA; Fiber Art Jersey Girl, New Jersey, USA; The collection of the Szombathelyi, Węgry; Muzeum Miasta Gdyni; Architects of Air, UK; Contextile collection, PT. www.facebook.com/elzbieta.kuzniar.textilela/ ..................................................................................................................................................... MATYLDA LASKOWSKA Tradycja 2019 / str. 34 Linoryt na płótnie lnianym w formie przestrzennej Płótno lniane, drut kolczasty Wyróżnienie II BTA Praca powstała jako komentarz do drastycznych praktyk stosowanych przez hiszpańskich myśliwych, o których uświadomił mnie projekt “Yo Galgo”. Matylda Laskowska - absolwentka Liceum Plastycznego im. P. Potworowskiego w Poznaniu, studentka Wydziału Grafiki Uniwersytetu Artystycznego w Poznaniu, członkini kolektywu artystycznego “Spokój”. www.instagram.com/ja.szczu/ ..................................................................................................................................................... JOANNA BEATA MAJEWSKA Autoportret 2018 / str. 17 Technika własna Włóczka

Codziennie oceniamy ludzi, których nie znamy. Nic o nich nie wiemy, ale nie chcemy się dowiedzieć. Jako młoda artystka oraz dorabiająca aktorka, na co dzień walczę z uprzedzeniami i uogólnieniami. W pracy, na uczelni, a nawet w życiu prywatnym, trzeba dbać o swój wizerunek. Każdy przecież wie, że najważniejsze to sprawiać dobre wrażenie. Będąc castingowaną do nowej pracy, obcy dla mnie ludzie oceniają moje wieloletnie umiejętności nawet w 20 sekund (tyle czasu dostaję na opowiedzenie swojej historii). Projektowany przeze mnie obiekt jest dla mnie próbą odtworzenia opisanej sytuacji. Abstrakcyjność bryły tak samo jak technika i materiał, które ją tworzą, są przypadkowe. Autoportret jest obiektem stwarzającym pozory, tzw. efekt “wow”, przyciąga do siebie ludzi, wywołuje radosne i ciepłe skojarzenia, budzi ciekawość i prowokuje do błyskawicznej oceny. Joanna Beata Majewska - studentka rzeźby Akademii Sztuk Pięknych w Gdańsku, stale rozwija umiejętności i próbuje uzyskać coraz więcej doświadczenia w świecie sztuki. Będąc absolwentką XX-tego Liceum Ogólnokształcącego w Gdańsku o profilu teatralnym, przygodę ze sztuką rozpoczęła od poszukiwań scenograficzno-instalacyjnych. Poznając nowe media rzeźbiarskie stara się budować indywidualną estetykę oraz poszerzać dotychczasowe zainteresowania. Bierze czynny udział w wielu wystawach, np. wystawa towarzysząca Międzynarodowej Konferencji Rysunku, wystawa w Zbrojowni Sztuki w Gdańsku “Nie Pokażę, Bo Się Wstydzę”, poplenerowa wystawa “Steel”. ..................................................................................................................................................... MARIA MATYJA-ROZPARA Miasto światła 2019 / str. 24 Papier czerpany Organiczny papier wypreparowany z włókien roślinnych Wizja miasta idyllicznego. Wyobrażenie miasta ponadczasowego i zarazem bliskiego, które jest tematem pracy, ma genezę w opisanej w Apokalipsie św. Jana. Wizja ta mówi o zstępującym z nieba mieście przeznaczonym dla zbawionych. Jest wyobrażeniem miejsca spokoju i harmonii, miejsca, na które czekamy. Maria Matyja-Rozpara - Ukończyła Akademię Sztuk Pięknych im.Jana Matejki w Krakowie na Wydziale Architektury Wnętrz oraz Studia Podyplomowe w zakresie tkaniny artystycznej i papieru unikatowego. Ukończyła Studia Podyplomowe na Uniwersytecie Śląskim w zakresie multimediów.

Prowadzi działalność artystyczną w dziedzinie malarstwa, papieru unikatowego, instalacji site-specific, rysunku i projektowania. W dorobku ma liczne wystawy indywidualne i zbiorowe. Wybrane wystawy indywidualne: “Tkanki i włókna” - Galeria Druku i Papieru, CMW w Łodzi 2014; “Malarstwo i obiekty” Galeria ZPAP Art Nova 2 w Katowicach 2014; “Impuls” GSW Elektrownia w Czeladzi 2016. Wybrane wystawy zbiorowe: Międzynarodowe Biennale Pasteli BWA w Nowym Sączu 2002, 2006, 2008, 2011, 2013; 9e Triennale Internationale du Papier, Charmey 2017 (Szwajcaria); The 28th International Exhibition of Contemporary Textile Art, Como 2018 (Włochy). ..................................................................................................................................................... KATARZYNA MAZUREK Zapach ziemi 2018 / str. 45 Ceramika toczona na kole garncarskim, angobowana, wypalona w piecu plenerowym, materiał barwiony ziemią, ziołami, wyszywany Glina, angoby, pigmenty ceramiczne, materiały tekstylne z odzysku, drewno, barwniki z roślin i ziemi Wyróżnienie II BTA Ziemia posiada wiele zapachów: inny latem po deszczu, inny, kiedy w sierpniu jest nagrzana od słońca po żniwach. Wtedy pachnie zbliżającym się końcem lata oraz czymś nieuchwytnym, przypominającym o śmierci, przemijaniu i zbliżającej się jesieni. Ma zupełnie inną woń po zimie, a inną jesienią. Mokra marcowa ziemia, z wezbraną wodą w rzekach i strumieniach po roztopach tętni życiem, choć nawet nie ma jeszcze wizualnych oznak wiosny. Glina także ma zapach ziemi. Delikatną woń zgniłych liści i zbutwiałego drewna. W połączeniu z plastyczną strukturą daje wrażenie dotykania czegoś niebywale prawdziwego i ponadczasowego. Niektórzy mogą być zadziwieni współczesnym powiązaniem człowieka z ziemią. Jednak nawet ci żyjący w centrum wielkiego miasta przepełnionego na wskroś technologią, w dalszym ciągu podlegają tym samym prawom natury, co ludzie pierwotni. Katarzyna Mazurek - urodzona w 1991 w Częstochowie. W 2018 r. obroniła dyplom magisterski na kierunku Sztuka i Wzornictwo Ceramiki na Akademii Sztuk Pięknych we Wrocławiu. W swojej twórczości oscyluje pomiędzy rysunkiem i ceramiką. Łączy te dwie światy, posługując się rysunkiem jako wstępem do dalszych działań lub odwrotnie. Wykorzystuje zastane materiały i media, rzeczy z odzysku. Jej działania oscylują w obszarze organiczności, porusza tematy toksycznego związku człowieka z naturą.

MONIKA MAZURKIEWICZ Wyjmuję z siebie czarną nić 2014 / str. 19 Technika własna, szary papier przeszywany nicią na domowym łuczniku Szary papier, nić krawiecka Wyróżnienie II BTA Szyję ubrania z szarego papieru. Ważna jest kondycja tego materiału i to skąd pochodzi nić, która buduje moje rzeźby. Kiedy byłam dzieckiem mama szyła ubrania dla moich lalek i dla mnie. Ona opiekowała się garderobą zabawek. Szyła im stroje z kolorowych łatek. Nie pamiętam tych momentów, ale teraz wybrałam te ubrania i są dla mnie bardzo ważne. Cztery lata wcześniej, zanim rozpoczęłam projekt „Wyjmuję z siebie czarną nić”, znalazłam się w pustej białej przestrzeni. Towarzyszyła mi tylko kamera. Rejestrowała ona mój gest prucia, a potem wszywania czarnej nici we własną sylwetkę, strój. Forma, którą sprułam była duplikatem ubranka - spódniczki dla lalki z czasów mojego dzieciństwa. Autorką prutej formy i spódniczki wykonanej przed kilkunastoma laty jest moja mama. Powyższe czynności opisują początki budowania, poznawania własnej tkaniny. Z czasem łucznik domowy zastąpię własną przemysłową maszyną do szycia, co mocno wpłynie na moje dalsze postrzeganie w pracy z nicią. [17 elementów z 81] Monika Mazurkiewicz - Obroniła dyplom w Pracowni Litografii oraz pracę z zakresu Rzeźby i Działań Przestrzennych. Od początku jednak głównym medium, jakie określa jej twórczość jest tkanina artystyczna. W korelacji do otaczającego, nieustannie zestawia elementy, które sprawiają widoczną konstruowaną obecność przedmiotu. Od pierwszego działania z 2010 r., nazwanego „Ciągłość gestu”, poddaje się materii z jaką pracuje: 2013 - Kontakte: Papier und Fotografie aus den Akademien in Poznań und Łódź, Städtische Galerie Villa Zanders, Bergisch Gladbach; projekt „Wyjmuję z siebie czarną nić” włączono do kolekcji Kunstmuseum Villa Zanders; 2014 - “Knüller Falter Reisser IV” - Sammlung “Kunst aus Papier” mit Schenkungen und Neuerwerbungen, Kunstmuseum Villa Zanders; 2015 - Sofia International Paper Art Biennale; 2016 - “Achtung Kulturgut. Die Sammlung Kunst aus Papier”, Kunstmuseum Villa Zanders, Bergisch Gladbach; 2014, 2019 - Amateras Annual Paper Art Exhibition, Art Alley Gallery / National Palace of Culture, Sofia.

KAROLINA MĄDRZECKA Bez tytułu 2019 / str. 47 Tkanina artystyczna Rzeczy osobiste (ubrania), znalezione obiekty (kable, plastikowe torby…) Tkanina tworzona na przełomie ostatnich 5 lat została wykonana z przypadkowo znalezionych materiałów, gdzie jedynym kryterium ich doboru był kolor. Są to m.in. ubrania, worki na śmieci, kable, czy różnorakie przedmioty życia codziennego. Podczas tworzenia instalacji, której kluczowym elementem staje się wielogodzinna samotność, zaczyna dokonywać się proces przepracowania codzienności. Nawarstwiające się wątki materiałów w tym kontekście stają się metaforą. Karolina Mądrzecka - urodziła się w 1994 roku w Poznaniu. Obecnie studiuje Malarstwo na Uniwersytecie Artystycznym w Poznaniu. W swoich działaniach zajmuje się głównie malarstwem, obiektem i instalacją. Niezależnie od obranego medium, centrum jej dociekań nie stanowi sam obiekt sztuki, a jego otoczenie, odczytywane w sposób percepcyjny. Eksploruje obszary związane z fenomenologią oraz jej redukcyjnymi tendencjami. Zainteresowanie przedmiotami codziennego użytku, ukierunkowało jej działania również na dziedziny projektowe. W 2018 roku obroniła dyplom na kierunku Wzornictwo. Obecnie reprezentowana jest przez Alfa Gallery w Miami. Dwukrotna finalistka konkursu Artystyczna Podróż Hestii oraz stypendystka programu Erasmus (Politecnico di Milano). www.karolinamadrzecka.com ..................................................................................................................................................... KATARZYNA MĄDRZYCKA-ADAMCZYK Ja, Wenus 2018 / str. 40 Dzianina szydełkowa Przeróżne przędze oraz ofiarowane drobiazgi (guziki/koraliki) “Ja, Wenus” jest częścią projektu “Ja, Kosmos” składającego się obecnie (V 2019) z ośmiu tkanin na różnym etapie ukończenia. Można stać się jego częścią ofiarowując guzik lub koralik. Kształt każdego obiektu to koło o średnicy wzrostu artystki (+/165cm), a inspiracją konkretne ciała niebieskie obrosłe w skojarzenia, symbole, znaczenia. Ja, Wenus, powstało w hołdzie Kobietom, których wątek życia przeplata się z wątkiem życia artystki. Niewidoczne więzi łączące nas spotykają się w jednym Kosmosie. Każdy z ofiarowanych przedmiotów ma swoją prywatną, intymną historię. W czyimś guziku możemy odnaleźć swoją opowieść, przy-

wołać wspomnienia. Granice się zacierają, łączy nas więcej, niż myślimy. “Ja, Kosmos” ciągle się powiększa, nieustannie powstają nowe jego skrawki. Jest dzierganym pamiętnikiem. Powstaje w przerwie w codziennej bieganinie, gdy tylko ręce są wolne: w kolejkach, w podróży, w trakcie zebrań/szkoleń, mniej lub bardziej ważnych wydarzeń. Zawiera historie, emocje i myśli. Katarzyna Mądrzycka-Adamczyk - artystka, edukatorka, animatorka. Absolwentka Akademii Sztuk Pięknych w Łodzi. Dyplom z wyróżnieniem obroniła w 2006 roku. Uczestniczka licznych wystaw m.in. Międzynarodowe Biennale Artystycznej Tkaniny Lnianej „Z krosna do Krosna” (2012, 2014, 2016, 2018), Ogólnopolska Wystawa Tkaniny Unikatowej (2013, 2016), Międzynarodowe Biennale Malarstwa i Tkaniny Unikatowej (2013), Ogólnopolska Wystawa Miniatury Tkackiej (2010). Autorka pracy “Poczuj” (2018) znajdującej się w przestrzeni wystawy Magdaleny Abakanowicz „Metamorfizm” w Centralnym Muzeum Włókiennictwa, która pozwala na zmysłowe doświadczanie tkaniny; Twórczyni projektu artystycznego „Ja, Kosmos” (od 2012), do którego każda/każdy może się wplątać ofiarowując guzik/ koralik. Organizatorka kilku akcji artystycznych action crocheting polegających na kolektywnym dzierganiu w przestrzeni publicznej (Łódź 2016; Szczekociny 2019). www.facebook.com/ja.kosmos.kma www.kma.carbonmade.com ..................................................................................................................................................... MACIEJ MESZNIK Odnajdźmy się w sieci 2016 / str. 53 Cięcie, klejenie, formowanie Bawełna techniczna, kordonek, odpady elektroniczne (kondensatory pozyskane ze starych, niedziałających komputerów) Praca jest próbą przyjrzenia się bliżej zjawisku ucieczki w Internet, w świat wirtualny kosztem realnej codzienności. To nie my 2016 / str. 49 Klejenie, usztywnianie, modelowanie, formowanie, malowanie, ręczny sitodruk / Len, pakuły lniane, nici lniane Praca powstała po pojawieniu się na terenach Ukrainy “zielonych ludzików”. Zbudowana technikami modelarskimi. Zamiast użycia tradycyjnych materiałów tj. kartonu, czy plastiku, został

wykorzystany usztywniony len. Maciej Mesznik - Dyplom z wyróżnieniem w pracowni prof. Krystyny Jaguczańskiej - Śliwińskiej, Wydział Tkaniny i Ubioru ASP w Łodzi 2003 r. Członek Związku Artystów Polskiej Sztuki Użytkowej. Udział w ponad siedemdziesięciu wystawach zbiorowych. Dziewiętnaście zrealizowanych wystaw autorskich. www.meszniktextileart.blogspot.com ..................................................................................................................................................... EWA MRÓZ-PACHOLCZYK Tkanina Art Quadro “Pomiędzy” 2018 / str. 41 Technika własna Tkanina wełniana, lina poliestrowa, rurka aluminiowa Dwunasta praca z cyklu Tkanina Art Quadro zatytułowana „Pomiędzy” jest kontynuacją drugiej części pracy doktorskiej związanej z tkaniną artystyczną. Realizacja jest próbą zwizualizowania relacji płaszczyzn wobec siebie, jak również czynnika, który buduje zależności między nimi. Odcinek interpretuje zapis ruchu elementu, który przenika przez płaszczyznę przekraczając jego granicę. Trójwymiarowość dzieła ukazuje ingerencję i jej efekt. Powstaje pytanie czy mamy prawo, czy możemy, czy powinniśmy… Indywidualna interpretacja realizacji przez odbiorcę poszerza jej znaczenie. Ewa Mróz-Pacholczyk - W latach 2003–2007 odbyła studia na Wydziale Grafiki (Projektowanie Ubioru) w latach 2006–2010 na Wydziale Architektury Wnętrz i Wzornictwa (Projektowanie Scenografii) na ASP w Poznaniu. W 2010 roku uzyskała tytuł magistra w zakresie projektowania scenografii. Zrealizowała również aneks do dyplomu w Pracowni Tkaniny Artystycznej pod kierunkiem prof. Andrzeja Banachowicza. Obecnie asystentka w Pracowni Projektowania Ubioru, UAP. W 2017 otrzymała Odznakę honorową „Zasłużony dla Kultury Polski” Ministra Kultury i Dziedzictwa Narodowego Rzeczypospolitej Polskiej. Obroniła doktorat pt. “Łączenia płaszczyzn jako czynnik kształtujący formę ubioru”. Angażuje się w tworzenie autorskich kolekcji ubiorów użytkowych. Jej pasją jest również tworzenie w dziedzinie tkaniny artystycznej. www.ewamroz.pl ..................................................................................................................................................... BARBARA MYDLAK Nie wiem gdzie jest mój dom 2016 / str. 54 Technika własna / Celuloza

Poszukiwanie i budowanie z pojedynczych elementów swojego miejsca. Słodka książka 2018 / str. 46 Papier czerpany / Celuloza z trzciny cukrowej, cukier Kartki czerpane w słodkiej wodzie. W 2018 roku na kilka miesięcy zamieszkałam w Kaohsiung – mieście, które od dziesiątek lat jest głównym portem handlowym Tajwanu. Moja pracownia i tymczasowy „dom” znajdowały się w dawnych magazynach, w których przechowywano trzcinę cukrową, cukier i sól przed transportem do Japonii. Pozostałością po powyższych dobrach były mrówki, które do dzisiaj poszukują słodkiego pożywienia w przestrzeniach Pier-2 Art Center. Zaprzyjaźniłam się z nimi, choć po kilku dniach okazało się, że mrówki zdominowały nie tylko przestrzeń (ściany, sufit, podłogę), w której mieszkałam, ale również mój prowiant, bagaże i materiały do pracy. Towarzyszyły mi podczas snu i wskakiwały do szklanki z wodą o poranku. To dla nich powstała Słodka książka – nowy dom pełen smaku sprzed lat. Stworzona z resztek trzciny cukrowej zbieranych od (już niewielu) lokalnych, ulicznych sprzedawców, nasączona cukrowym sokiem, który skutecznie je zwabił, a jednocześnie stał się dla nich pułapką. Barbara Mydlak - absolwentka Akademii Sztuk Pięknych im. Władysława Strzemińskiego w Łodzi. Obecnie jest doktorantką Uniwersytetu Artystycznego w Poznaniu na Wydziale Malarstwa i Rysunku. Zajmuje się filmem eksperymentalnym, rysunkiem, rzeźbą i scenografią. Tworzy instalacje z papieru. www.barbaramydlak.com ..................................................................................................................................................... LISA PALM Lazurowa Grota na Capri 2015 / str. 48 Technika własna Bawełna, wełna, włókna syntetyczne, nylon W starożytnej Grecji grota ta służyła za nimfeum - świątynię nimf. Z czasem jednak popadła w zapomnienie i unikano jej w obawie przed legendą, jakoby miał w nich zamieszkiwać diabeł, a kto ją odwiedzi - przepadnie. Przekornie, niemiecki pisarz i malarz, August Kopisch odważył się wejść do tej jaskini podczas wizyty na wyspie Capri w 1826 roku. Jego towarzysze (pewien prawnik oraz zaprzyjaźniony malarz) nie mieli tej odwagi, więc zawołał ich: “Wchodźcie bez obaw! Nie ma tu ani rekinów, ani diabła. Jest za to bogactwo barw jakiego nie wid-

ziałem nigdy wcześniej!” Ponowne odkrycie groty ściągnęło do niej nieskończoną liczbę turystów. Jego obraz z 1835 roku, “Lazurowa Grota”, posłużył za inspirację dla mojej pracy. Lisa Palm - urodziła się w Königs Wusterhausen, nieopodal Berlina. Po ukończeniu szkoły średniej praktykowała w zakładzie krawieckim. By skupić się na włókiennictwie zaczęła studiować projektowanie i sztuki włókiennicze na WHZ w Schneeberg. Później przeniosła się na Burg Giebichenstein University of Art and Design w Halle. Tam uzyskała w 2018 dyplom licencjata w zakresie sztuk pięknych. W czasie studiów spędziła dwa semestry na Akademii Sztuk Pięknych im. Strzemińskiego w Łodzi. Obecnie dalej studiuje w Halle. Jako artystka i projektantka skupia się na technikach tkackich (żakard i tkanie ręczne). Interesuje ją także tematyka feministyczna oraz problemy społeczne. www.lisapalm.de ..................................................................................................................................................... PATRYCJA PIWOSZ Kokon 2018 / str. 28 Technika mieszana Tekstylia, sztuczne i prawdziwe futra z recyklingu, sztuczne włosy, plastikowa konstrukcja, drut Kokon to obiekt mobilny, interaktywny. Można go dotknąć, ubrać, dopasować swoje ciało do obiektu artystycznego, stać się jego częścią. On kusi tworzywem, fakturą, kolorem, rozbudza wyobraźnię. Uczestnik staje się w ten sposób performerem, częścią pracy. Obcy 2017 / str. 52 Technika mieszana Silikon, z recyklingu: tekstylia, nylon, wypełniacz Wyobrażam sobie, jak słabość naszego charakteru może odznaczyć się na ciele. Kiedy rodzi się w nas strach lub narasta stres, karmimy go, dajemy warunki do rozwoju, ulegamy, aż zawładnie naszym życiem. Zatracamy siebie, na rzecz tego obcego tworu. Patrycja Pi Pa Piwosz - Mieszka i pracuje w Poznaniu. Zajmuje się rzeźbą, instalacją, performance art, kostiumem i scenografią. W 2008 r. uzyskała dyplom na Wydziale Rzeźby i Działań Przestrzennych na ASP w Poznaniu. W roku 2017 rozpoczęła studia doktoranckie na Uniwersytecie Artystycznym w Poznaniu. Brała udział w wystawach zbiorowych i indywidualnych w Polsce i za granicą m.in. w BWA Olsztyn, BWA Kielce, Salon Akademii,

Warszawa, Galeria Biała, Lublin, Galeria Labirynt, Lublin, Alte Feuerwache Loschwitz, Drezno. Uczestniczyła w takich festiwalach jak m.in. Gogolfest Kiev Ukraine, Zuider Festival Enschede Netherladns, Triennale Rzeźby Poznań, Festiwal Scena Tańca Studio, Teatr Studio Warszawa, Alternatywne Spotkania Teatralne Klamra’2018, OD NOWA, Toruń. Jest współautorką licznych międzynarodowych projektów z pogranicza sztuk wizualnych, teatru i nowego tańca. Laureatka grantu dla młodych naukowców 2018 oraz Nanodramy 2018. Dwukrotnie otrzymała nagrodę od Czapski Art Foundation. www.piwosz-patrycja.com ..................................................................................................................................................... ANNA PRZYBYŁO Niech pani się nie boi, nie ugryzie 2016 / str. Aplikacja Tkanina, włóczka bawełniana, skórzane rękawiczki I miejsce II BTA Moja praca: “Niech Pani się nie boi, nie ugryzie” jest ściśle związana z osobistymi doświadczeniami jako matki. Niemal co krok spotykam się z komentarzami i złotymi radami zarówno od osób najbliższych, jak i zupełnie obcych. Czasami trudno jest zareagować na nie tak, żeby nikogo nie urazić ale równocześnie pokazać swoje stanowisko w danej sprawie... Czasem najtrudniej jest nie reagować wcale. Anna Przybyło - urodzona w 1988 r. w Nisku. Od 2013 r. absolwentka Wydziału Rzeźby na Akademii Sztuk Pięknych w Krakowie. Stypendystka programu LLL Erasmus. W 2013 “Osobowość artystyczna roku” na wydziale rzeźby ASP w Krakowie. Uczestniczka wystaw w kraju i za granicą. Obecnie zajmuje się głównie tkaniną artystyczną, projektowaniem i szyciem ubioru. Prywatnie mama dwóch dziewczynek. www.annaprzybylo.art.pl ..................................................................................................................................................... BERENIKA PYZA Hodowle z wyobraźni 2016 / str. 38 Technika mieszana Lignina, szkło, tusz, węgiel, plaster Niespodziewanie latem 2015 r. dostałam od dziadka Heńka całkiem sporo szalek Petri’ego, które służą między innymi do hodowli mikroorganizmów. Dziadek jest już na emeryturze, ale całe życie pracował jako mikrobiolog. Stwierdził, że szalki Pe-

tri’ego na pewno przydadzą mi się “w szkole”. Wtedy zapragnęłam być posłuszną wnuczką, ale mikroorganizmy potrafię hodować jedynie z wyobraźni. Więc to są tylko subiektywne i emocjonalne portrety pamięciowe nierealnych zdarzeń. Berenika Pyza - ur. 1993 r., wychowała się w Lublinie. W 2017 roku ukończyła studia magisterskie na Wydziale Rzeźby i Działań Przestrzennych na Uniwersytecie Artystycznym w Poznaniu; rok później rozpoczęła studia doktoranckie na rodzimej uczelni. Gdy tylko zdarzy się okazja działa wraz z perforatywną Grupą Zapora. Tworzy przestrzenne obiekty miękkie dla ciała i otoczenia; zajmuje ją sztuka performance. Stara się czujnie obserwować zjawiska zwykłe, żeby móc czasami zanalizować je w kontekstach kosmogonicznych. ..................................................................................................................................................... JOANNA RUDZIŃSKA Słowo za słowo 2019 / str. 16 Technika własna Tektura, papier Pierwsza z cyklu prac powstałych w technice własnej zrealizowanych w 2019 roku. Cykl nietypowych tkanin cały czas powiększa swoje grono o nowe kompozycje na bazie papieru, tektury. Jest to dla mnie ciekawe zadanie, żeby jedynie operując wątkami - w postaci skręconych kawałków uzyskać efekty tak bliskie tkactwu. Z daleka nie można odróżnić z czego jest zrobiony obraz. Jest tkaniną czy malarstwem, a może grafiką? Kompozycja “Słowo za słowo” przypomina, tak niegdyś popularny, chodnik, którym wykładano schody, wnętrza chat. Praca jest dla mnie swoistym szyfrem. Składa się jedynie z elementów, które posiadają typografię. Dlaczego? Uważam, że w dobie, kiedy każdy może wszystko napisać bez większych konsekwencji, zatracamy możliwości dotarcia do prawdziwej informacji. Często nie mamy możliwości zweryfikowania podstawowych wiadomości. Otacza nas za dużo mediów, co paradoksalnie powoduje ogólną dezinformację. Powstaje chaos, a ja próbuję go uporządkować. Joanna Rudzińska - urodziła się w Mikołowie 19 sierpnia 1993 roku. W 2012 roku ukończyła I Liceum Ogólnokształcące im. Karola Miarki w Mikołowie. Obecnie jest studentką IV roku grafiki na ASP w Katowicach. Wybrane osiągnięcia: 2017 - Udział w wystawie towarzyszącej podczas I BTA w Poznaniu; 2018 Udział w ogólnopolskiej wystawie malarstwa, rysunku i grafiki wyższych szkół artystycznych „Mikstury” w Narodowym Forum Muzyki we Wrocławiu; Udział w II Biennale Tkan Art 2018 roku

w Skierniewicach; Udział w Osten Biennial of Drawing Skopje 2018, Macedonia. W swoich pracach stara się łączyć różnorodne materiały i dyscypliny takie jak tkanina, grafika i rzeźba. Jest to efekt zainteresowań i nauki obejmującej stare techniki rękodzielnicze, graficzne, projektowanie odzieży oraz działań związanych z rzeźbą. Ponadto dokształca się na Uniwersytecie Ludowym Rzemiosła Artystycznego w Woli Sękowej. ..................................................................................................................................................... JOANNA RUSIN Mozaika. Kompozycja z rombem 8.18 2018 / str. 55 Technika własna, wycinanie, przeplot Filc wełniany Wielowymiarowy projekt tekstylny, ujawniający walory przestrzenne oraz rzeźbiarski potencjał tkanin. W ramach projektu możliwe jest konstruowanie wielu innowacyjnych rozwiązań, tkanin unikatowych oraz przedmiotów dekoracyjnych do wnętrz. Plastyczna koncepcja tekstylnej mozaiki nawiązuje do tradycji rękodzieła, jest niejako narzędziem do tworzenia indywidualnych rozwiązań kompozycyjnych. MOZAIKA. KOMPOZYCJA Z ROMBEM. to poszukiwanie równowagi w obcowaniu z modułem, jego kształtem, formą i kolorem. Joanna Rusin - artystka i projektantka działająca na pograniczu sztuki tkaniny i designu. Głównym przedmiotem jej działań jest dywan alternatywny. Współpracuje z przemysłem, instytucjami kultury i architektami wnętrz. Jej celem jest wzbogacenie obiektów kultury masowej o wartości z obszaru tkaniny unikatowej. Wielokrotna laureatka konkursów projektowych oraz trzykrotna stypendystka Ministra Kultury i Dziedzictwa Narodowego. Wzięła udział w ponad 170 wystawach sztuki i designu, krajowych i międzynarodowych. Jej prace znajdują się w zbiorach Muzeum Narodowego w Warszawie, Centralnego Muzeum Włókiennictwa w Łodzi, Muzeum Zabawek i Zabawy w Kielcach, Muzeum Etnograficznego we Wdzydzach Kiszewskich oraz Narodowego Muzeum Sztuk Pięknych w Rydze. Jest absolwentką Akademii Sztuk Pięknych w Łodzi, obecnie pracownikiem dydaktycznym macierzystej uczelni. www.joannarusin.com www.instagram.com/joannarusin.studio

PAULINA SADRAK Przedmiot pożądania 2018 / str. 35 Haft maszynowy na ręcznie malowanym papierze Nici poliestrowe, papier Spróbuj przypomnieć sobie pierwszy raz, kiedy chciałeś/aś być w czyjejś obecności przez cały czas. Kiedy każdy mały szczegół na temat tej osoby wywoływał ciepłe uczucie w twoim brzuchu, ale jednocześnie sprawiał, że miałeś/aś ochotę wymiotować. Niekończąca się tęsknota za spojrzeniem, dotykiem, kawałeczkiem uwagi. Kiedy myślisz o tej osobie i próbujesz przypomnieć sobie jej / jego wizerunek, okazuje się, że jest to jednocześnie najłatwiejsza i najtrudniejsza rzecz na świecie. Moja praca próbuje odzwierciedlić to uczucie. Paulina Sadrak - urodzona w 1989 r. w Ostrowcu Świętokrzyskim. Aktualnie mieszka i pracuje w Łodzi. Absolwentka Liceum Plastycznego im. Józefa Szermentowskiego w Kielcach. W 2010 otrzymała tytuł licencjata na Wydziale Filologicznym Uniwersytetu Łódzkiego (kierunek Kulturoznawstwo, specjalność Filmoznawstwo i wiedza o mediach). Dalszą edukację kontynuowała na Wydziale Tkaniny i Ubioru Akademii Sztuk Pięknych im. W. Strzemińskiego w Łodzi. Dyplom magisterski z wyróżnieniem obroniła w 2016 r. Obecnie pracuje na stanowisku asystenta w pracowni Tkaniny Eksperymentalnej prowadzonej przez dr hab. Lidię Choczaj. ..................................................................................................................................................... MARCIN SALWIN O mnie i o mojej mamie 2019/ str. 42 Haft, tatuaż, video Bawełna i skóra, linia, ślad, ciało II miejsce II BTA Patrzę na siebie i na moją mamę. Podobne oczy, podobne policzki, podobny nos i podobny charakter pisma. Praca jest rodzajem podziękowania, podkreślenia istoty oraz ogromnej roli mojej mamy w tym, kim jestem i co robię. Moja mama szyje, rysuje linię na płaszczyźnie materiału. Ja, rysuję na płaszczyźnie zależnej od potrzeby. Macierzyństwo niesie ze sobą ślady fizyczne, dlatego swoją część notuję na własnym ciele - w formie równej wymiany. Praca stanowi symboliczny zapis naszej relacji, to spotkanie w połowie drogi. Działania na tkaninie i skórze są symetryczne i mimo, że są w stanie funkcjonować samoistnie, dopełniają się dopiero ze świadomością kontekstu i całości. Ja tatuuję - miłość i zgoda

Mama wyszywa na makatce - domu ozdoba Marcin Salwin - student trzeciego roku Malarstwa na Uniwersytecie Artystycznym w Poznaniu. www.behance.net/salwin ..................................................................................................................................................... MAGDALENA SOBOŃ Cisza 2018 / str. 44 Papier czerpany, technika własna Celuloza barwiona Cisza – pauza pośród dźwięków. Bezruch, jak cisza na morzu. Brak i innych bodźców. Cisza wyrażona milczeniem, jak lęk przed niewypowiedzianym. Pustka, która jeśli się pojawia to po to by czymś ją wypełnić. Cisza na zewnątrz i cisza wewnątrz nas. Cisza, która przynosi wiedzę, że posiadamy duszę i pozwala usłyszeć siebie. Głos wewnętrzny, który w istocie nic nie mówi, milczy, a jednak przemawia. Czy ciszę tę można zobaczyć? Albo zobrazować, na wzór linii encefalografu? Czym wtedy będzie? Urwanym wątkiem myśli, raportem stanów emocjonalnych, przekrojem duszy? Magdalena Soboń - studiowała w Akademii Sztuk Pięknych im. Władysława Strzemińskiego w Łodzi, na Wydziale Tkaniny i Ubioru. Doktor habilitowany sztuk plastycznych. Adiunkt w Pracowni Papieru w macierzystej Uczelni. Zajmuje się papierem ręcznie czerpanym, tkaniną unikatową, grafiką. Brała udział w kilkunastu wystawach indywidualnych i kilkudziesięciu zbiorowych. Za swoje prace otrzymała nagrody i wyróżnienia m.in.: Nagroda Marszałka Województwa Pomorskiego na 11. Baltic Mini Textile w Gdyni w 2019 roku. Wyróżnienie na I Biennale Tkaniny Artystycznej w Poznaniu w 2017 r. Wyróżnienie na Contextile 2016 Contemporary Textile Art Biennial w Portugalii w 2016 r. Grand Prix 14. Międzynarodowego Triennale Tkaniny w Łodzi w 2013 r. Wyróżnienie na 7th International Fiber Art Biennale w Chinach w 2012 r. Wyróżnienie na 6th International Biennial of Contemporary Textile Art w Meksyku w 2011 r. Brązowy medal na 6th International Fiber Art Biennale w Chinach w 2010 r. ..................................................................................................................................................... MARTYNA STACHOWCZYK Uobecnienie 2019 / str. 56 Technika własna Filc Obiekt, będący animantem, powstał w wyniku badań form lalki w oparciu o artystyczne inspiracje, eksperymenty technolog-

iczne i ich rezultaty. W wyniku postrzegania lalki jako przedmiotu badawczego sztuki, jak i obiektu refleksji filozoficznej, antropologicznej i etnograficznej. Poprzez przyglądanie się współczesnej funkcji lalki oraz aktualnej rzeczywistości, wobec której się odnoszę, nawiązuję próbę redefinicji zawartości pojęcia “lalka” w aktualnych przestrzeniach sztuki. Lalka dzięki możliwości wyszukiwania znaczeń ponad pierwotną myślą, wspiera budowanie znaczeń na nowym, stającym się - układzie. Martyna Stachowczyk - urodzona w 1981 roku z Poznaniu, w latach 2001-2007 odbyła studia na Wydziale Rzeźby i Działań Przestrzennych na poznańskiej ASP. W roku 2007 obroniła z wyróżnieniem dyplom magisterski w I Pracowni Rzeźby pod kierunkiem prof. Wojciecha Kujawskiego. Od 2012 pracuje na stanowisku asystenta w Pracowni Zjawisk Teatralnych dr hab. Piotra Tetlaka prof. ndzw. UAP. Koordynatorka wielu plenerów dla studentów Pracowni oraz organizatorka i autorka warsztatów lalkowych. Jest członkinią Interdyscyplinarnej Grupy Asocjacja 2006 oraz współtwórczynią teatru dla dzieci Małeke. Współpracuje z teatrami alternatywnymi, niezależnymi twórcami teatru oraz instytucjami kulturalnymi takimi jak CK Zamek, Muzeum Pierwszych Piastów na Lednicy. Zajmuje się rzeźbą, lalką-obiektem, scenografią, ilustracją oraz biżuterią unikatową. ..................................................................................................................................................... WERONIKA TEPLICKA Stany tymczasowe IV 2019 / str. 29 Technika mieszana Akryl, olej, płótno, klej Praca składa się z 7 elementów/obiektów powstałych z moich wcześniejszych obrazów, odrzuconych i niezaakceptowanych. Ściągniętych z krosna malarskiego i przechowywanych. Wycinałam z nich mechanicznie pasy, sklejałam, następnie ściskałam w prasie z zamiarem zmiany ich stanu. Praca jest próbą pokazania obrazów nienadających się do ekspozycji w przypuszczalnie bardziej akceptowanej formie. Weronika Teplicka - urodzona w 1981 r. W 2007 ukończyła studia na Wydziale Malarstwa Akademii Sztuk Pięknych w Poznaniu (obecnie Uniwersytet Artystyczny) w pracowni prof. Piotra C. Kowalskiego, studiowała też w Accademia di Belle Arti w Neapolu. Zajmuje się malarstwem, tkaniną, tworzy obiekty ze swoich nieudanych obrazów, odpadów, rodzinnych pamiątek itp. Ostatnio realizuje filmy o swoim życiu na prowincji. Jej prace znajdują się m.in. w Kolekcji Galerii Bielskiej

BWA. Mieszka i pracuje na Pomorzu. www.teplickamaluje.blogspot.com/ ..................................................................................................................................................... KATARZYNA TRETYN-ZEČEVIĆ Układy 2019 / str. 14 Mix media Nić, pleksi, drewno, led Tematyka pracy nawiązuje do zagadnienia astronomicznego, mianowicie układów planetarnych i zjawisk w nich zachodzących. Za pomocą wyliczeń matematycznych powstał wzór, który pomimo swej ozdobności zachowuje minimalistyczną formę. Wykorzystanie do pracy twórczej nici to nawiązanie do archetypicznego przędzenia swego losu przez Arachne. Podobnie jak w przypadku innych prac autorki, świat matematyki i fizyki odkrywać ma przed nami nasze człowieczeństwo. Katarzyna Tretyn-Zečević - doktor Sztuk Plastycznych w dziedzinie Sztuki Piękne. Absolwentka Wydziału Sztuk Pięknych Uniwersytetu Mikołaja Kopernika w Toruniu. Z wykształcenia malarka, jednak jej podstawowe instrumentarium stanowią igła i nić. To właśnie nimi artystka m.in. szyje swoje obrazy i obiekty, w których kompozycję wyznacza linią włókna. Od 2010 roku w jej twórczości dominują dwa elementy: biel oraz geometria. W 2015 roku rozpoczęła współpracę z Fundacją Aleksandra Jabłońskiego oraz Obserwatorium Astronomicznym w Piwnicach pod Toruniem. Efektem tego są projekty artystyczne powstałe na styku dwóch dziedzin: nauki i sztuki. Artystka w swojej twórczości porusza problem poszukiwania tożsamości przez człowieka współczesnego. Zastanawia się – kim jesteśmy i gdzie jesteśmy, skąd przychodzimy i dokąd zmierzamy. Przygląda się również językowi komunikacji oraz relacji międzyludzkich. Opisuje świat poprzez obrazy, obiekty artystyczne wykonane za pomocą srebrnej nici. www.kt-z.pl/ ..................................................................................................................................................... DOMINIKA WALCZAK Re - Framing V 2019 / str. 32 Transfer metodą ręczną Tkanina poliestrowa Re – Framing, czyli ponowne kadrowanie, zmiana sposobu rozumienia, wizualizowania, mieszanie znaczeń i kontekstów w oparciu o subiektywne doświadczenie widzenia. Gra z percepcją i sposobami postrzegania zmysłowego poprzez pró-

by łączenia iluzji przestrzenności z działaniami reliefowymi. Podstawowym źródłem inspiracji był dla mnie sam proces formowania i powstawania tkaniny. Konstrukcje zwielokrotnionej, tkanej struktury próbowałam przetransponować na mój własny język artystyczny. Cykl “Re - Framing” bazuje na pewnego rodzaju powtarzalności i regularności widocznej w kształcie raportów czy splotów tkaniny. Abstrakcja oznacza dla mnie nie tylko przeciwieństwo reprezentacji, ale jest także integralnym elementem rzeczywistości, rozumianym np. jako proces myślowy, który realizujemy, próbując zrozumieć świat lub jako część dzisiejszych procesów politycznych i społecznych. Dominika Walczak - W latach 2010 - 2016 studia w Akademii Sztuk Pięknych im. Władysława Strzemińskiego w Łodzi. Dyplom z wyróżnieniem w Pracowni Tkaniny Unikatowej prowadzonej przez prof. Włodzimierza Cygana. Od 2016 zatrudniona jako asystent naukowo – dydaktyczny w Katedrze Druku na Tkaninie. Wybrane wystawy: 3rd International Textile Biennial, Haaht, Belgia; 6th Triennial of Miniature Textiles, „Shift” Art Gallery Szombathely, Węgry 2018; International Textile Exhibition pt. „Textile et Resau”, Francja 2017; 27th International Exhibition Miniartextil „Borderline”,Como, Włochy 2017; 7th World Textile Art WTA Biennial – Diversity, Montevideo, Urugwaj 2017; 11 International Minitextile Triennial „Libre comme l’art”, Angers, Francja, 2017; III Edition CONTEXTILE - Textile Art Biennial, Guimares, Portugalia, 2016. Nagrody i stypendia: Stypendium Ministra Nauki i Szkolnictwa Wyższego 2012, 2013, 2014; Nagroda Ministra Kultury i Dziedzictwa Narodowego 2013 i 2014. ..................................................................................................................................................... BARBARA WESTMAN Pejzaż postindustrialny 4 2018 / str. 21 Czarny druk litograficzny na flizelinie, ręcznie szyte linie Flizelina, bawełniana nitka, druk Interesuje mnie postindustrialny pejzaż w stanie Pensylwania. Opuszczone budowle, stalownie, maszyny, rury, tory i kable elektryczne zwracają moją uwagę. Te pomniki przeszłości przypominają nam o, kiedyś istniejącej tu, dominacji przemysłu, ale teraz, opuszczone, zaczynają wtapiać się w środowisko. Zmiany pejzażu dokonane przez człowieka tworzą ciekawe formy i liniowe podziały na ziemi i niebie. Jako artystka zajmująca się grafiką warsztatową i tkaniną artystyczną, znajduję analogie między liniami kabli i szwem na tkaninie. Powolny i powtarzany ruch ręcznego szycia kobiecą ręką znajduje swoją analogię w postindustrialnym pejzażu stworzonym przez

mężczyzn. W mojej pracy chciałam uchwycić tę obserwację, zanim pejzaż znowu zostanie zmieniony. Barbara Westman - ukończyła Akademię Sztuk Pięknych w Poznaniu uzyskując dyplom magistra w zakresie Grafiki Warsztatowej i Tkaniny Artystycznej. Od 2002 mieszka w Pensylwanii, USA. Jest na równi zainteresowana grafiką warsztatową i tkaniną. Obserwacje i interpretacje otoczenia, tego naturalnego i stworzonego przez człowieka, są obecne w pracach. Od 15 lat jest profesorem w Slippery Rock University, Pennsylvania. www.barbarawestman.com ..................................................................................................................................................... JUSTYNA WIĘSEK Tryptyk 2016 / str. 15 Batik Bawełna Twarze to seria batików na bawełnie, który powstaje od 2015 roku. Utrzymane w monochromatycznej skali barwnej miniatury przedstawiają głowy ludzkie, wyłaniające się z ciemnego tła. Cykl ten jest zarówno hołdem, jak i odpowiedzią na pytania na temat autorytetu i pogłębiającego się kryzysu wartości, jaki z roku na rok można zaobserwować zarówno w Polsce, jak i na świecie. Justyna Więsek - urodziła się w Warszawie w 1988 roku. W 2014 roku ukończyła studia magisterskie w Instytucie Historii Sztuki Uniwersytetu Warszawskiego. W latach 2011-2016 studiowała na Wydziale Malarstwa Akademii Sztuk Pięknych w Warszawie i obroniła dyplom w pracowni malarstwa prof. Krzysztofa Wachowiaka i pracowni tkaniny artystycznej prof. Doroty Grynczel, gdzie trzykrotnie otrzymała wyróżnienie i najwyższą ocenę za swoje tkaniny. Mieszka i pracuje w Warszawie. www.justynawiesek.wixsite.com ..................................................................................................................................................... HANNA WOJDAŁA-MARKOWSKA Struktura otwarta 2018 / str. 43 Formowanie modułów, montaż, wątek, osnowa, przeplot, sploty płócienny i własne Papier, nici lniane, płótno lniane, wełna Wyróżnienie II BTA Tkaniny unikatowe nieodmiennie buduję na krośnie w oparciu o tradycyjną technikę przeplotu wątku i osnowy. Prezentowa-

na “Struktura otwarta” powstała z własnoręcznie wykonanych modułów. Poszczególne moduły, jak raporty, są podobne w kształcie i w wielkości, sposobie formowania z dartego papieru oraz montażu. Stają się równocześnie odmienne poprzez zastosowane materiały, następnie ponownie podobne poprzez ich równomierne usytuowanie w rzędach. Patrząc z pewnego dystansu zespalają się we wspólną całość. Z takiej struktury można wybrać fragment i zamknąć jak ramą obraz, albo kontynuować i “przekraczać’’ niewidzialną granicę przestrzeni, rozszerzać własne wyobrażenia. Hanna Wojdała-Markowska - Studia na Wydziale Włókienniczym PWSSP w Łodzi. 1990 r. dyplom z wyróżnieniem w Pracowni Gobelinu i Dywanu prof. A. Starczewskiego. 1998 r. doktorat na Wydziale Tkaniny i Ubioru ASP w Łodzi. 2007r. Habilitacja na Wydziale Malarstwa ASP w Warszawie. Twórczość w zakresie: malarstwa, tkaniny unikatowej, autorskiego ubioru. Udział w ponad 200 wystawach międzynarodowych i ogólnopolskich, 29 wystaw indywidualnych. Nagrody i wyróżnienia (wybór): 2007r.: medal Międzynarodowej Wystawy Tkaniny Unikatowej ,,Struktury Powiązań’’, Kraków; 2010 r.: nagroda II Ogólnopolskiego Triennale Polskiego Malarstwa Współczesnego ,,Jesienne Konfrontacje’’, Rzeszów; 2014/18r.: wyróżnienie 8,10 na Międzynarodowym Biennale Artystycznej Tkaniny Lnianej ,,Z krosna do Krosna’’; 2016r. nominacja do nagrody 13 Ogólnopolskiej Wystawy Tkaniny Unikatowej, Łódź. ..................................................................................................................................................... ŁUKASZ WOJTANOWSKI Śpiącym w kotlinie I / Śpiącym w kotlinie II 2018 / str. 57 Haft Len, bawełna Prace z cyklu odwołują się do postaci poległego żołnierza. Powstały, by wyrazić pamięć o żołnierzach-ofiarach I wojny światowej. Tytuł jest przetworzeniem tytułu wiersza Artura Rimbauda “Śpiący w kotlinie”. Postaci zabitych otaczam pejzażem znanych mi miejsc, w których dużą rolę odgrywa roślinność. Łukasz Wojtanowski - urodzony w 1983 roku. Absolwent Liceum Sztuk Plastycznych w Tarnowie oraz Wydziału Malarstwa Akademii Sztuk Pięknych w Krakowie, dyplom w pracowni prof. Jacka Waltosia w 2008 roku. Związany z Tarnowem, gdzie pracuje jako nauczyciel rysunku i malarstwa w Zespole Szkół Plastycznych. Od 2012 roku współpracuje z tarnowską Miejską Biblioteką Publiczną im. Juliusza Słowackiego organizując

cykliczne wystawy dedykowane inspiracji literackiej w działaniach plastycznych. Odniesienia literackie stanowią dla niego cenne źródło motywów, identyfikacji, są pomocne w znajdowaniu wyrazu dla własnych uczuć i intuicji. Od paru lat, obok malarstwa, podejmuje próby z zakresu technik dekoracji tkanin batiku i haftu. ..................................................................................................................................................... JUSTYNA ŻAK Szklane makatki 2015 / str. 30 Technika pâte de verre Szkło Szklane Makatki to cykl prac poświęcony historii włókiennictwa w Bielsku-Białej, które niegdyś było dumą i głównym przemysłem w mieście. Celem projektu jest przypomnienie o nim, skłonienie do refleksji i ukłon w stronę mieszkańców, którzy niegdyś tworzyli główną gałąź przemysłu w Bielsku. Wykonane w technice pate de verre szklane obiekty, swą budową i strukturą w minimalistyczny sposób nawiązują do splotów tkanin. Użyty w projekcie szklany materiał podkreśla delikatność i ulotność chwil. Projekt został zrealizowany w ramach stypendium artystycznego miasta Bielska- Białej. Justyna Żak - urodzona w Bielsku-Białej (1990). Absolwentka Akademii Sztuk Pięknych im. E. Gepperta we Wrocławiu. Dyplom z wyróżnieniem obroniła na kierunku Sztuka i Wzornictwo Szkła (2014). W ramach programu Erasmus studiowała również projektowanie na Academy of Fine Arts and Design w Estonii (2013). Laureatka kilkunastu konkursów krajowych i zagranicznych z zakresu szkła i designu. Ma na swoim koncie udział w kilkudziesięciu wystawach zbiorowych w tym również indywidualnych o zasięgu krajowym i międzynarodowym w tym Czechy, Niemcy, Estonia. Stypendystka Ministra Nauki i Szkolnictwa Wyższego (2014), Prezydenta miasta Wrocławia (2013, 2014) oraz stypendystka Prezydenta miasta Bielska-Białej (2016). Działa w obszarze szkła artystycznego i użytkowego skupiając się na indywidualnym podejściu do określonego tematu i potrzeb odbiorców. www.justynazak.com

Przekroje/Wątki/Raporty II Biennale Tkaniny Artystycznej w Poznaniu Kuratorka Dorota Piekarczyk Koordynacja Karolina Grzeszczuk

Grafika Hohoszki Areta Puchalska Zdjęcia Ewelina Piguła

Administracja Katarzyna Śmiałowicz Opieka merytoryczna Anna Maria Brandys Artykuł “Przestrzenie koncepcyjne tekstylnego medium” dr hab. Sławomira Chorążyczewska prof. UAP Korekta artykułu: Maria Kiedrowska Kuratorka wystawy towarzyszącej Katarzyna Śmiałowicz

Video Videolook Tomasz Mikurda Księgowość ASPAGO Sp. z o. o. Wsparcie techniczne Maria Magdalena Wawrzyńczyk, Szymon Zwoliński, Cyryl Kwaśniewski, Bartosz Przybylak Współpraca z Muzeum Sztuk Użytkowych Michał Błaszczyński

Jury II BTA Dorota Piekarczyk prof. Anna Goebel prof. Andrzej Banachowicz Anna Maria Brandys Katarzyna Śmiałowicz Karolina Grzeszczuk

Wystawa główna Muzeum Sztuk Użytkowych Oddział Muzeum Narodowego w Poznaniu

ISBN 978-83-955422-1-3

Fundatorem nagród jest Wytwórnia Bakcyl

Organizator Fundacja Jak Malowana

Wystawa towarzysząca Galeria Jak

Projekt dofinansowany z budżetu Miasta Poznania

Partnerem medialnym II BTA są Konkursy Kreatywne

ISBN 978-83-955422-1-3

Poznań 2019 76