21 | DISTANT SUFFERING XIII | I.D. OF A SHARED ARTEFACT by Hans Overvliet

catalog in the making

catalogus in staat van wording

DISTANT SUFFERING XXIII | i.d. of a shared artefact

Kara Tepe | Moria 2.0 | Lesvos | 19/12/2020 © Anthi Pazianou - AFP/ ANP

Camping Le Clou | Coux-et-Bigaroque Périgord Noir region | Dordogne

2021 | www.hansovervliet.com

A central role is ( … ) reserved for the eroded, public space as a place of dialogue, where diversity (the engine of cultural change) flourishes. Zygmunt Bauman An object that tells of loss, destruction, disappearance of objects. Does not speak of itself. Tells of others. Will it include them? Jasper Johns Quoted in Susan Sontag | On Photography | New York: Farrar, Straus and Giroux, 1977 | p. 199

hans overvliet curiositas@zeelandnet.nl | www.hansovervliet.com atelier / studio: Dreesstraat 2, Vlissingen teamCAESUUR cureerde in de winter van 2021 een tentoonstelling met als titel ‘CAESUUR en het object’. Zie pagina 30 & 31 van deze catalogus. Dit is mijn bijdrage en het logisch vervolg. Alina Achenbach ≈ Ruben Hordijk ≈ Anne Hordijk schreven op mijn verzoek een tekst bij dit concept. Zie v.a. pagina 24. teamCAESUUR curated an exhibition in the winter of 2021 entitled " CAESUUR and the object". See page 30 & 31 of this catalog. This is my contribution and the logical continuation. Alina Achenbach ≈ Ruben Hordijk ≈ Anne Hordijk at my request wrote a text for this concept. Please check from page 24 on.

DISTANT SUFFERING XXIII | i.d. of a shared artefact Inhoud Inleiding

English / Deutsch / Français Español / ‫فارسی‬/ ‫عربى‬

Werk | concept

Work | concept

10 14 18 22 26 30

Data / Dates 03/04/’21 21/04/’21 2021 2021 2021 2021

DISTANT SUFFERING | het project

34 36 38 41 44 45 46

Inspiratie | Colofon

Context Tekst ARAH ruimteCAESUUR & het object

Content

Context Text ARAH ruimteCAESUUR & the object DISTANT SUFFERING | the project Inspiration | Colophon

DISTANT SUFFERING XXIII | i.d. of a shared artefact Nederlands / English / Deutsch / Français / Español Dit kunstwerk vraagt aandacht voor mensen die tot vluchteling zijn gemaakt en die op dit moment gedwongen onderweg zijn. Het gebruik van de tentharing vormt het symbool voor de grote witte UNHCR-tenten waarmee overal ter wereld vluchtelingenkampen worden gebouwd. Ik probeert met dit kunstwerk er aan mee te werken dat de witte tenten en dus deze haringen in de nabije toekomst niet meer nodig zijn en dat de tentharingen definitief als historisch artefact in het museum ten toon kunnen worden gesteld. This artwork by draws attention to people, made into refugees who are forced to be currently on the road. The use of the tent peg symbolizes the large white UNHCR tents that are used to build refugee camps all over the world. With this work of art, I trie to contribute to the fact that the white tents and therefore these pegs will no longer be needed in the near future and that the tent peg can be definitively displayed in the museum as a historical artifact. Dieses Kunstwerk macht auf jene Geflüchtete aufmerksam, die sich derzeit auf erzwungener Reise befinden. Die Verwendung des Zeltpflocks steht als Symbol für die großen weißen UNHCR-Zelte, mit denen weltweit Flüchtlingslager errichtet werden. Mit diesem Kunstwerk versuche Ich dazu beizutragen, dass die weißen Zelte mit ihren Pflöcken in naher Zukunft nicht mehr benötigt werden und der Zeltpflock endgültig als his-

mehr benötigt werden und der Zeltpflock endgültig als historisches Artefakt im Museum ausgestellt werden kann. Cette œuvre j’ attire l'attention sur les réfugiés qui quittent leurs pays actuellement à cause des circonstances lamen-tables et dangereuses. L'utilisation du piquet de tente symbolise les grandes tentes blanches du HCR qui sont utilisées pour construire des camps de réfugiés dans le monde entier. Avec cette œuvre d’art, je tente de contribuer au fait que les tentes blanches et donc ces piquets ne seront plus nécessaires dans un proche avenir et que le piquet de tente puisse être définitivement ex-posé dans le musée comme un artefact historique. Esta obra de arte se centra en llamar la atención sobre los refugiados que actualmente se ven forzados a exiliar. El uso de la estaca simboliza las grandes carpas blancas del ACNUR que se utilizan para construir campamentos de refugiados en todo el mundo. Con esta obra de arte, Overvliet trata de enfatizar el hecho de que las carpas blancas y por lo tanto estas clavijas ya no serán necesarias en un futuro próximo y que la clavija de la carpa se podría exhibir definetiva-mente en el museo como un artefacto histórico.

‫‪DISTANT SUFFERING XXIII | i.d. of a shared artefact‬‬ ‫عربى ‪ /‬فارسی‬

‫العمل الفني لهانس اوفيرفليت يجذب اإلنتباه إلى وضع الالجئين الحالي‬ ‫اجبر على ان يكونو في حالة حركة دائمة‪.‬‬ ‫ُ‬ ‫إستخدامه لوتد الخيمة يرمز إلى العدد الكبير لخيم ‪ UNHCR‬التي تبني‬ ‫مخيمات اللجوء حول العالم‪.‬‬ ‫في عمله الفني الحالي‪ ,‬يحاول اوفيرفليت أن يساهم في حقيقة زوال هذي‬ ‫الخيم في المستقبل القريب‪ ,‬حينها هذي االوتاد يمكن ان تعرض على إنها‬ ‫قطع اثرية‪.‬‬ ‫ُفرفلیت در این اثر هنری پناهجویانی‬ ‫هانس ا‬ ‫را مورد توجه قرار میدهد که هماکنون‬ ‫باالجبار در راه اند‪ .‬استفاده از گیرهی چادر‬ ‫نمادی از چادرهای سفید و بزرگ یواناچسیآر‬ ‫(کمیساریای عالی پناهندگان سازمان‬ ‫ملل) است که به منظور برپا کردن اردوگاههای‬ ‫پناهجویی در سراسر دنیا استفاده میشوند‪.‬‬ ‫افرفلیت در اثر خود در تالش است سهم خود را‬ ‫به این واقعیت ادا کند که در آیندهی نزدیک‬ ‫دیگر به این چادرهای سفید و در نتیجه‬ ‫گیرههایشان نیازی نخواهد بود و گیرههای‬ ‫چادر قطعا میتوانند به مصنوعات تاریخی برای‬ ‫نمایش در موزه تبدیل شوند‬

‫‪7‬‬

Photo ©Anne Breel

DISTANT SUFFERING XXIII | i.d. of a shared

- artefact | work

NHCR/ICRC/IFRC Familietent | NHCR / ICRC / IFRC Family tent

CAMPZ hardhouten tentharing 30 cm. (386658 - 2021) stalen afstandsbusjes | alleslijm MDF 7 mm. | 39,5 x 18 cm. Flexa hoogglans zwart | EAN: 8711113135023 QR-code | introductie pagina 6 & 7 van deze catalogus

CAMPZ Hardwood Tent Peg 30 cm. (386658 - 2021) steel spacers | all-purpose glue MDF 7 mm. | 39,5 x 18 cm. Flexa high gloss black | EAN: 8711113135023 QR-code leading to the introduction on page 6 & 7 of this catalog

DISTANT SUFFERING XXIII | i.d. of a shared artefact | plaatsen / places

#1 | Middelburg – Lesvos

Lesvos Moria Vluchtelingenkamp Moria ‘1’ | 2016 | Mytilene / Griekenland | 39.136994° / 26.503292° Moria Refugee Camp Moira ‘1’ | 2016 | Mytilene / Greece | 39.136994° / 26.503292°

Lesvos

Photo ©Forrest Crellin

Moria Vluchtelingenkamp Moria ‘1’ | 2016 | Mytilene / Griekenland | 39.136994° / 26.503292° Moria Refugee Camp Moira ‘1’ | 2016 | Mytilene / Greece | 39.136994° / 26.503292°

©Photo 03/04/2021 | Anne Breel

DISTANT SUFFERING XXIII | i.d. of a shared artefact | plaatsen / places

#2 | Rotterdam - Bangladesh / Cox's Bazar

Bangladesh / Cox's Bazar Vluchtelingenkamp Kutupalong | 2017 | Cox's Bazar / Bangladesh | 21.21286° / 92.16392° Kutupalong Refugee Camp | 2017 | Cox's Bazar / Bangladesh | 21.21286° / 92.16392°

Bangladesh / Cox's Bazar

23/03/ 2021 | ©Reuters

Vluchtelingenkamp Kutupalong | 2017 | Cox's Bazar / Bangladesh | 21.21286° / 92.16392° Kutupalong Refugee Camp | 2017 | Cox's Bazar / Bangladesh | 21.21286° / 92.16392°

21/04/2021

DISTANT SUFFERING XXIII | i.d. of a shared artefact | plaatsen / places

#3 | in statu nascendi – Nürnberg - Reyhanli refugee camp

in statu nascendi – Reyhanli refugee camp Reyhanli vluchtelingenkamp | 2011 | Hatay provincie / Turks-Syrische grens | 36.18448° / 36.36440° Reyhanli refugee camp | 2011 | Hatay province / Turkish-Syrian border | 36.18448° / 36.364400

in statu nascendi – Reyhanli refugee camp

March 17, 2012 | REUTERS/Murad Sezer/Files

Reyhanli vluchtelingenkamp | 2011 | Hatay provincie / Turks-Syrische grens | 36.18448° / 36.36440° Reyhanli refugee camp | 2011 | Hatay province / Turkish-Syrian border | 36.18448° / 36.364400

#3 | in statu nascendi – Nürnberg - Reyhanli refugee camp Reyhanli vluchtelingenkamp | 2011 | Hatay provincie / Turks-Syrische grens | 36.18448° / 36.36440° Neurenberg | Zeppelin veldtribune | 1934 | 49.430610 / 11.126530 Reyhanli refugee camp | 2011 | Hatay province / Turkish-Syrian border | 36.18448° / 36.364400 Nürnberg | Zeppelin field tribune | 1934 | 49.430610 / 11.126530

DISTANT SUFFERING XXIII | i.d. of a shared artefact | plaatsen / places

#4 | in statu nascendi – Česká Skalica / Czech Republic - Al Azraq Refugee Camp

in statu nascendi –Al Azraq Refugee Camp Al Azraq Vluchtelingenkamp | 2014 | Amman / Jordanië | 31.91199° / 36.57797° Al Azraq Refugee Camp | 2014 | Amman / Jordan | 31.91199° / 36.57797°

in statu nascendi – Česká Skalica

Mohammad Hannon / Associated Press

Al Azraq Vluchtelingenkamp | 2014 | Amman / Jordanië | 31.91199° / 36.57797° Al Azraq Refugee Camp | 2014 | Amman / Jordan | 31.91199° / 36.577970

datum

in statu nascendi - Suruç-Şanlıurfa Afadî Ya Penaberan vluchtelingenkamp | 2014 | Suruç-Şanlıurfa / Turkije | 37.072237° / 38.482077° Afadî Ya Penaberan refugee camp | 2014 | Suruç-Şanlıurfa / Turkey | 37.072237° / 38.482077°

in statu nascendi - Suruç-Şanlıurfa

Suruç-Şanlıurfa | Ivor Prickett/Panos

Afadî Ya Penaberan vluchtelingenkamp | 2014 | Suruç-Şanlıurfa / Turkije | 37.072237° / 38.482077° Afadî Ya Penaberan refugee camp | 2014 | Suruç-Şanlıurfa / Turkey | 37.072237° / 38.482077°

#6 | in statu nascendi – Würtzburg – Moria ‘2’ Würzburg | oorlogsmonument | 1930 | 49.797154° / 9.918322° Würzburg | War memorial | 1930 | 49.797154° / 9.918322° 49.797154° / 9.918322°

in statu nascendi – Moria ‘2’ Vluchtelingenkamp Karatepa Moria ‘2’ | 2020 | Kara Tepe / Lesvos / Griekenland | 39.1354610 / 26.5419230 Refugee Camp Karatepa Moria ‘2’ | 2020 | Kara Tepe / Lesvos / Greece | 39.1354610 / 26.5419230

in statu nascendi – Moria ‘2’

Vluchtelingenkamp Karatepa Moria ‘2’ | 2020 | Kara Tepe / Lesvos / Griekenland | 39.1354610 / 26.5419230 Refugee Camp Karatepa Moria ‘2’ | 2020 | Kara Tepe / Lesvos / Greece | 39.1354610 / 26.5419230

DISTANT SUFFERING XXIII | i.d. of a shared artefact - context die ze niet bezitten of spaartegoeden op te nemen, die ze ook niet hebben – en daarom zou de maatschappij beter af zijn zonder hen. 1

Deze foto van Anthi Pazianou van Kara Tepe / Moria 2.0 op Lesvos gedateerd 19/12/2020 leidde tot dit werk. Op de dag dat heel Nederland zich – terecht - vrolijk uitleefde in en met de voor het eerst in jaren gevallen sneeuw, stierven er in dit kamp mensen: kinderen en volwassenen. Hoeveel? Geen mens weet het; niemand houdt het meer bij. Want in dit vluchtelingenkamp en alle andere kampen zit immers het menselijk afval van onze neoliberale maatschappij: Zij zijn echt volledig nutteloze, overtollige, buiten de officiële onderzoeken staande overblijfselen van een consumptiemaatschappij. Zij hebben niets te bieden aan de op consumptie gerichte economie, niet nu en niet in de toekomst. Ze dragen niets bij aan de wereldwonderen van de consumptie; ze zullen het land niet uit de depressie trekken door naar credit cards te grijpen die ze niet bezitten of spaartegoeden op te nemen, die ze ook , die ze ook

Maar goed, zo lang ze er als ‘groep’ toch zijn, kun je er net zo goed gebruik van maken. Zoals in de marketing van de gemeente Middelburg aangaande haar zelf verklaarde profiel als ‘stad van de vrijheid, stad van de Four Freedoms Awards’. Elke twee jaar verandert het historische centrum van de stad in een ‘no-go zone’ voor haar gewone inwoners. In een met metershoge hekken afgezet gebied, bewaakt door politieagenten, sluipschutters en helikopters schrijdt een vanuit de hele wereld ingevlogen elite door de stad om de laureaten toe te klappen in de Nieuwe Kerk. Maar als er een paar kinderen moeten worden gered uit het uitgebrande Mora 1.0 dan kijken ze de andere kant op. Tegenover de vluchteling staat de veelal westerse consument die de wereld als zijn/haar persoonlijke bucket list aftoerist – in tegenstelling tot afreist – en die waar dat kan de ‘groene’ beleving van de tent opzoekt; bij voorkeur in een volledig ingerichte tent op een glamping. Met dit werk wil ik aandacht vragen voor deze enorme tegenstelling. Het is onduidelijk of de edities überhaupt gezien worden en of ze blijven bestaan onder de invloed van weersomstandigheden. Ik zoek de openbare ruimte op in navolging van één van de perspectieven die de socio-loog Zymunt Bauman schetst:

perspectieven die de socioloog Zymunt Bauman schetst: Een centrale rol is in ieder geval gereserveerd voor de geërodeerde, publieke ruimte als plek van dialoog, waar diversiteit (de motor van culturele verandering) opbloeit. 2 Ik documenteer elk werk en de plek in deze catalogus. In de inleiding tot DISTANT SUFFERING XXII2 | i.d. of inequality schreef W.F.T. van Houtum in mei 2020 ( … Onze) mobiliteit staat in schril contrast met de noodzakelijke vlucht voor oorlog en armoede van migranten. Voor hen is er geen warm welkom, zoals de westerse mens wel overal te wachten staat. Geen infrastructuur waarbinnen zij zich veilig voelen, geen belastingvoordelen, maar talloze gevaren en ontberingen en uitzichtloze toelatingscriteria. Hun mobiliteit wordt zoveel mogelijk aan banden gelegd, en in termen van ‘opvang in de regio’ aan ons verkocht. Terwijl de werkelijkheid zich uit in mensonterende vluchtelingenkampen. Wanneer ruilen we het misplaatste feestje van de Four Freedom Awards in voor werkelijke betrokkenheid en adequate hulp?

1. Zygmunt Bauman, Liquid Life, Polity Press, Cambridge 2005 2. Ibid., p.66

DISTANT SUFFERING XXIII | i.d. of a shared artefact - context The photo of Anthi Pazianou from Kara Tepe / Moria 2.0 on Lesvos dated on 19/12/2020 led to this work. The day that the whole of the Netherlands – rightly so - happily played in and with the snow that fell for the first time in years, people died in this camp: children and adults. How many? No one knows; nobody keeps track anymore. After all, this refugee camp and all the other camps ‘house’ the human waste of our neoliberal society: They really are completely useless, superfluous remnants of a consumer society beyond official investigations. They have nothing to offer the consumer-oriented economy, neither now nor in the future. They contribute nothing to the wonders of the world of consumption; they won't pull the country out of the depresssion by reaching for the credit cards they don't own or withdrawing savings they don't have - and society would be better off without them. 1 But, as long as they're there as a group, you might as well make use of them. As in the marketing of the municipality of Middelburg regarding its self declared profile as city of freedom, being the city of the Four Freedoms Awards. Every two years, the historic city centre is turned into a "nogo zone" for its ordinary inhabitants. In a fenced off area, guarded by police officers, snipers and helicopters, an elite flown in from all over the world, strides through the city to clap in honour for the laureates. When the question is raised to rescue a few children in extreme need from Mora 1.0, our city politicians and their companions turn a blind eye.

companions turn a blind eye.

Opposite the refugee is the phenomenon of the mostly Western consumer who tours the world as his / her personal bucket list - as opposed to traveling - and who, where possible, seeks the 'green' experience of the tent; preferably in a fully equipped tent on a glamping. With this work I want to draw attention to this enormous contrast. It is unclear whether the editions are seen at all and whether the work persist under the influence of weather conditions. I choose to place the works in public space, following one of the perspectives outlined by sociologist Zymunt Bauman: A central role is in any case reserved for the eroded, public space as a place of dialogue, where diversity (the engine of cultural change) flourishes. 2

In the introduction to DISTANT SUFFERING XXII2 | i.d. of inequality W.F.T. van Houtum wrote in May 2020 (… Our) mobilty contrasts sharply with the necessary flight from war and poverty of migrants. There is not a warm welcome for them, as Western people can expect everywhere. No infrastructure in which they feel safe, no tax benefits, but countless dangers and hardships and hopeless admission criteria. No infrastructure in which they feel safe, no tax benefits, but countless dangers and hardships and obscure admission criteria. Their mobility is restricted as much as possible and sold to us in terms of 'reception in the region'. While reality expresses itself in degrading refugee camps. When do we cancel the misguided Four Freedom Awards party and start with a real commitment and adequate help?

1. Zygmunt Bauman, Liquid Life, Polity Press, Cambridge 2005 2. Ibid., p.66

DISTANT SUFFERING XXIII | i.d. of a shared artefact tent – Alina Achenbach ≈ Ruben Hordijk ≈ Anne Hordijk 38

Onderweg met een tent en een paar haringen in onze bagage is overal onderdak te vinden. Een thuis te maken zonder thuis te zijn, oftewel de paradox van slapen onder een vouwdak. Kampeertoerisme weet precies die ervaring, dat avontuur te verkopen: slapen‚ in de natuur‘ onder een hightech, lichtgewicht kunststof-doeken dak in neonkleuren, met geavanceerde outdoor equipment binnen handbereik. Trekking als sport, niet als moeizame reis‘ [1] – de vraag waar te overnachten, waar te kunnen slapen als summum van vrijheid. The sky is the limit: degene met het juiste paspoort op zak steekt achteloos landsgrenzen over en drijft zijn haringen de grond in waar hij wil. Voor wie papierloos door de wereld trekt roept de grond andere vragen op: wat wordt hier afgebakend, welke grond is thuisland, welke grond is buitenland? Waar is het veilig om te slapen?

Het is ook de paradox van de grote witte UNHCR-tenten waarmee overal ter wereld vluchtelingenkampen worden gebouwd: een vermeend tijdelijk, voorlopig onderdak waarvan de tijdelijkheid maanden, jaren, soms mensenlevens of generaties lang kan duren. Op de website van de UNHCR staat: Onderdak is een essentieel overlevingsmechanisme in tijden van crisis of ontheemding. Het is ook de sleutel tot het herstellen van persoonlijke veiligheid, zelfredzaamheid en waardigheid. [2] Maar als de crisis tot status quo wordt, als een tent in de grond vastgeslagen en gezekerd wordt, en als zijn bewoners eindeloos bestand moeten zijn tegen de onbestendigheid? Hoe lang kan een tent veiligheid, zelfredzaamheid, waardigheid bieden? De onzekerheid van het wachten sijpelt door de naden van het provisorische verblijf (bij productie al voorzien van een houdbaarheidsdatum), dringt naar binnen en doorweekt zijn bewoners. Het leven niet alleen in de wachtstand gezet, maar verstrikt in bureaucratische procedures en willekeurige reglementen, waarin onduidelijk is hoe de volgende stap naar voren eruit ziet en

niet alleen in de wachtstand gezet, maar verstrikt in bureaucratische procedures en willekeurige reglementen, waarin onduidelijk is hoe de volgende stap naar voren eruit ziet en wanneer de toestemming komt om die te mogen zetten. In het kamp wordt de voorlopigheid van het reizen onderbroken, staande gehouden en geblokkeerd. Tegelijkertijd ondergaat het aangereikte onderdak door zijn eigen kringloop van verslijten, uitgewoond raken, instorten, opgelapt worden, opnieuw in gebruik worden genomen – al gaat het kamp in vlammen op, ook dat maakt deel uit van een tot routine geworden kringloop. De tent als symbool voor vrijheid, daar een plaats te kunnen maken waar de aarde ontvankelijk is, waar in plaats van een fundament een paar harinkjes volstaan – in het kamp wordt de tent gevangenschap. Aan Europa‘s kusten, aan de randen, is gastvrijheid de taak van de autoriteiten; hier geen open armen maar uitgestoken wijsvingers die de tent, het stukje grond, de aarde – afgelegen, dor, vervuild – toewijzen. [2] De kampen in Zuid-Europa worden niet gebouwd door hun bewoners; het is vluchtelingen niet toegestaan op vreemde grond hun kamp op te slaan – de uitgezette bewoners van het City Plaza Hotel in Athene tot de Jungle in Calais zijn er getuige van. Zij maakten plaats voor hen die geen plaats hebben, waar ze dat deden, zich met alles en niets behelpend om een leefbare, waardige plek te creëren, werden ze door politie en politici uit elkaar gedreven, de verdere verdrijving van de verdrevenen. De autoriteiten bepalen hoe en waar men zich kan vestigen, ze leggen de plaats voor degenen zonder plaats vast, tot de volgende verplaatsing. Na de ontruiming van de Jungle blijven in Calais enkele losse haringen liggen als getuigen van de gebeurtenissen. Ze herinneren aan de bewoners van de tenten en aan de politie(k) die hen verdreef. Waarom hebben men sen hier een kamp opgeslagen?

neren aan de bewoners van de tenten en aan de politie(k) die hen verdreef. Waarom hebben men sen hier een kamp opgeslagen? Wat maakte een einde aan hun vestiging hier? Wat voor rampspoed overkwam de bewoners van dit kamp? We stellen ons de gescheurde tentdoeken en bemodderde haringen in een museumvitrine voor. Het museum behoort tot een publieke ruimte, waar burgers van democratieën samenkomen en de res publica inhoud van gesprek is. Maar vaker wel dan niet rechtvaardigt die museale orde een politionele orde – objecten worden nauwkeurig naar plaats en tijd geordend en tentoongesteld voor het publiek, de burgers die een kaartje hebben gekocht en het recht verworven hebben de ruimte te betreden en zijn objecten te beschouwen of te negeren. De rechtelozen worden door de beveiligers buiten de deur gehouden: het onderscheid tussen rechtmatig en onrechtmatig vormt de basis voor deze orde. De tentharing stelt als vervalsing van het museale object, als simulacrum, de vraag wat een cultuurhistorisch artefact is door met archeologische precisie de museale orde in te stappen. Tegelijkertijd kan geen museumbordje precies vaststellen tot welke tijd en plaats de haring behoort. De voortvluchtige haring verzet zich tegen deze museale orde, die als publieke zaak door de politionele orde bewaakt wordt. De haring spookt, door vluchtige sporen van die andere plaatsen en mensen de grens over te dragen, de publieke ruimte in, tot vlak onder de neuzen van rechthebbende burgers. Die grens, die in- en buitensluit, bepaalt de publieke ruimte. De museale-politionele orde ontstaat door de verdrijving, de gewelddadige deportatie van de onrechtmatige, rechteloze, illegale niet-burger. Haar voortbestaan stoelt op de ontkenning van de eeuwige echte voortvluchtigen, licha-

de ontkenning van de eeuwige echte voortvluchtigen, lichamen, tijden en plaatsen die ontsnappen aan museale representatie en politieke vertegenwoordiging, die niet opduiken in data en statistieken, dolend om de ideële en fysieke grenzen van Europa. De haring zekert de tent van de toeristen die hun plaats per dag of per week huren voor een zorgeloos groen even er tussenuit, een vluchtige ontsnapping uit het koortsachtige alledaagse. De haring omkadert het burgerschap van rechtmatige burgers met een moorddadige, vernederende grenspolitie(k). De haring wordt tot wapen om anderen van de eigen plaats te verdrijven, bakent een plaats af voor hen die hun identiteit ontlenen aan de onzichtbaarheid van die gevreesde anderen, die hen aan de politie overlaten, hen ergens anders laten verdrinken, waar niemand telt en er geen dodental is, waar alleen gezichtloos gedrang is dat moet vertrekken of verrekken, zodat de valse belofte van een eigen plekje in de plaats-verslindende, mensen-plettende, universele kapitalistische walsmachine in stand gehouden kan worden. De haring kan ook een andere plaats aanduiden, waar de haring niet een eigen terrein afbakent, maar een ruimte traceert waar er plaats gemaakt wordt voor een ander plaats-maken op een gedeeld stukje aarde. Maak plaats.

1 Trekking, in de Engelse taal, beschrijft een reis of beweging, vooral wanneer er sprake is van moeilijkheden of een complexe organisatie (Merriam Webster), en is zowel gereserveerd voor migratie als sport. 2 https://migration.gov.gr/en/kato-apo-ta-diethni-oria-ta-epipedamolyvdoy-sto-mavrovouni/ Reactie van de Griekse regering na rapporten van HRW.

When travelling with a tent, we can find shelter everywhere – we’re bringing it along. Making home while not being at home – that’s the paradoxical reality of sleeping under a mobile roof. Camping tourism markets precisely this experience – the adventure of feeling sheltered out ‘in the wild,’ under neon-colored, high-tech tarpaulins and with the newest outdoor equipment at hand. Trekking as sports, not as “arduous journey”[1] – the question of where to sleep, where to stay tonight as expression of freedom, not as its limit. As much as the tent peg matters that is hammered into earth, the earth matters too – this is where the lines are drawn, what is homeland and what is foreign? Where is it safe to sleep?

It is also the paradox of the white, big tents, usually designed and provided by the UNHCR, that are making up refugee camps all over the world: a temporary, transitionary shelter supposedly, but with a temporary-ness that can span months, years, sometimes lifetimes and generations. The UNHCR writes on their website: “Shelter is a vital survival mechanism in times of crisis or displacement. It is also key to restoring personal security, self-sufficiency and dignity.” What if that time of crisis consolidates into the status quo, is hammered and fastened into the ground just like the tent, what if the settling residents must resist the unsettled weather ad infinitum? For how long does a tent provide security, self-sufficiency, dignity? Encroaching along the seams, seeping and dripping into this makeshift shelter – designed with an expiration date – drenching its occupants, is the uncertainty of waiting: Life not just put on hold but plunged into a loop of bureaucratic procedures, arbitrary rules, the unclarity of what the next step forward is – and when it will be permitted. The transitory nature of the journey – in the camp it gets

forward is – and when it will be permitted. The transitory nature of the journey – in the camp it gets interrupted, arrested, immobilized. Meanwhile, the shelter provided goes through its own loop of being worn down, collapsing under the pressure, being patched up again, being put to use in different ways – and even if it goes up in flames, this is part of a routinized loop. If the tent symbolizes freedom – to make place where the earth is receptive, where a couple of small tent pegs can replace the need for a foundation – in the camp the tent becomes carceral. On Europe’s shores, in its margins, hospitality is the task of the political authority, not a gesture of open arms but stretched out index fingers allocating the tent, the plot of land, the soil – remote, barren, polluted, even contaminated.[2] The camps in the South of Europe are not built by their residents – refugees setting up camp upon foreign soil is not tolerated, as the evicted from Athens’ City Plaza Hotel to Calais’ Jungle can testify. As they made place for those without place, where they made place – livable, dignified place – with the help of anything and nothing, (not)withstandding their displacement, they get crushed by police and politicians who continue the displacement of the displaced. Settling down is directed by those authorities, as they designate the place for those without it, till the time comes that they will be moved again. If we imagine Calais as an archaeological site, uncovered in an imaginary future, what questions might be conjured up? Why did people have to strike camp? What force interrupted this settlement? What crisis caught up with its residents? We might also imagine its ripped tarps and muddied tent pegs ending up in a museum’s showcase. The museum belongs to a public space for democratic citizens to come together and have an open dialogue about what constitutes the

longs to a public space for democratic citizens to come together and have an open dialogue about what constitutes the res publica. But more often than not, this museal order legitimizes a police order, by fixing objects in their proper time and space where they can be contemplated or ignored, by the legitimate citizenry who constitute the public, based on the exclusion of the non-citizen. The tent peg, as simulacrum, puts into question what constitutes a culturalhistorical artefact by entering the museal order with archaeological precision. At the same time, no museum sign can pinpoint its proper time and place. The fugitive tent peg enters the public space and disturbs its museal-police order. It haunts the museal-police order because it carries the trace of the places and the people that are excluded from the public space and its legitimate citizenship. This exclusion happens not after the fact but is constitutive of the public space. The museal-police order comes into existence through expulsion of the illegitimate non-citizen body, the denial of the perennial, concrete, earthly fugitive times-andplaces outside the realm of museal representation, data and statistics, at Europe’s imaginary and physical borders. To all the tourists, who buy their place for some days or weeks at a time – for a carefree green getaway, an escape from the cabin fever; to all the citizens whose citizenship is based upon a brutal border politics of murder and humiliation; to all those who defend their place steadfastly by denying a place to the other, who constitute their identity in making the other invisible while projecting their own fears upon them, who let them be policed, who let them drown in the unseen outside where nobody counts, where there is no body count, only a surplus of no-bodies that may perish or must die in order to hold on to the false promise of (national)

must die in order to hold on to the false promise of (national) belonging in the global capitalist machinery that devours places and crushes humans: make place, make space for the other, let’s make space for a different way of makingplace.

Trekking, in the English language, describes a “a trip or movement especially when involving difficulties or complex organization” (Merriam Webster), and is both reserved for migration as well as sports. 2 https://migration.gov.gr/en/kato-apo-ta-diethni-oria-ta-epipedamolyvdoy-sto-mavrovouni/ Greek government’s response after reports from HRW.

CAESUUR en het object | Caesuur and the object

CAESUUR en het object

ruimteCAESUUR is een fysieke plek waar tentoonstellingen opgebouwd worden, en bezocht. Er wordt een mogelijkheid geboden tot interactie tussen een object en een bezoeker. En dat niet alleen, objecten verhouden zich tot elkaar, tot de ruimte, tot een discours. Voor veel kunstenaars is dit een belangrijk proces: het overbrengen en vormen van ideeën door middel van het plaatsen van objecten in een ruimte. Daarnaast zijn er kunstenaars voor wie het object en de ontmoeting met dit object essentieel zijn; het is het hart van hun praktijk. Zij zijn afhankelijk van het unieke moment dat een kijker het gemaakte object ontmoet. Daar waar andere kunstenaars alternatieven hebben, zoals digitale presentaties, of andere representaties van hun werk. De aandacht voor het object speelt een belangrijke rol in de geschiedenis van ruimteCAESUUR: de afgelopen jaren hebben we meerdere tentoonstellingen gemaakt rondom dit thema. Wij constateren dat er in de laatste jaren minder mogelijkheden zijn voor professionele kunstenaars die met fysieke media werken om hun werk te tonen. We spreken bijvoorbeeld over schilders, beeldhouwers, keramisten, en installatiekunstenaars waarvoor het object het medium is. Door politieke en maatschappelijke omstandigheden is het aantal plekken waar het werk getoond kan worden veel kleiner geworden. De Coronacrisis heeft deze omstandigheden verder verscherpt. Dit alles vormde de aanleiding voor CAESUUR om een project te initi-ren dat het object, en de ontmoeting hiermee, centraal stelt.

tiëren dat het object, en de ontmoeting hiermee, centraal stellen. ruimteCAESUUR nodigde tien kunstenaars uit voor wie het fysieke object centraal staat in hun praktijk. Zij vroeg deze kunstenaars om een object te leveren dat in de openbare ruimte van de stad Middelburg geplaatst kon worden. CAESUUR stelde de werken ze kort ten toon in haar etalage. Daarna werden de werken in de stad geplaatst en werd er een rondlooplijst gepubliceerd. Dit stelde de bezoekers in staat tot het ontmoeten van de kunstwerken. De werken beleven in de stad hun ultieme fysische functies; ze kunnen bekeken worden, aangeraakt en gaan relaties aan op vele niveaus. Daarbij zijn ze ook kwetsbaar, ze zijn blootgesteld aan weersomstandigheden en de genade van het publiek. We ‘gebruiken’ de openbare ruimte dus ook een beetje ‘in plaats van’ de sterk verminderde binnenruimtes. Aan het einde van de tentoonstelling komen we tot conclusies in de vorm van een analoge catalogus met een inventarisatie wat er met de werken in de stad is gebeurd.

Januari / april 2021 | ruimteCAESUUR Jorieke Rottier | Willy van Houtum | Giel Louws | Dani Ploeger Hans Overvliet

Caesuur and the object ruimteCAESUUR is a physical space where exhibitions are created and visited. It offers an opportunity for interaction between artworks and visitors. In this, material objects relate to each other, to the building, to a discourse. For many artists, this is an important process: conveying and forming ideas through the placement of objects in a space. There are artists for whom the material object and the encounter with it are essential; it is the heart of their practice. Whereas others have alternatives to present their work, such as digital platforms, the work of these artists depends on the moment when an audience encounters the physical artefact. A focus on the material object has played an important role in the history of ruimteCAESUUR. In recent years, we have made several exhibitions that engage with this theme. We have noticed that there are ever fewer opportunities for artists working in physical media to show their work, such as painters, sculptors, ceramists and installation artists for whom the object is the primary medium. Due to political and social circumstances, the number of places where their work can be shown has been drastically reduced in recent years. In addition, the Corona crisis has further aggravated this situation. In response, ruimteCAESUUR initiated a new project in public space that focuses on encounters with objects. ruimteCAESUUR invited ten artists for whom the physical object is central to their practice. They will ask these artists to

ject is central to their practice. We asked these artists to deliver an object that coud be placed in the public space in the town of Middelburg. Caesuur exhibited the submitted works briefly in its display window. Subsequently, the works were placed in different locations in the historic centre of Middelburg. A guide map was published to enable visitors to locate and encounter the works. In public space, the works will become interactive objects; they can be viewed, touched, and enter into relationships on many levels. They are also ultimately vulnerable, exposed to weather conditions and the mercy of the public. Upon conclusion of the exhibition, we will create an analogue magazine or catalogue with an inventory of what has happened to the works since they were installed throughout the town.

January/ April 2021 | ruimteCAESUUR Jorieke Rottier | Willy van Houtum | Giel Louws Dani Ploeger | Hans Overvliet

DISTANT SUFFERING | het project

DISTANT SUFFERING | the project

Hans Overvliet onderzoekt sinds 2013 de rol van de massamedia met betrekking tot berichtgeving over (militair) geweld en de vervagende herinneringen aan geweld door middel van dit work in progress: DISTANT SUFFERING.

Hans Overvliet, since 2013, investigates the role of the mass media with regard to reporting on (military) violence and the fading memories of violence by means of an ongoing artseries: DISTANT SUFFERING.

Overvliet was als verslaggever ooggetuige van de gebeurtenissen in het Midden-Oosten in de jaren tachtig. Deze ervaringen komen tot uiting in zijn oeuvre. De titel van het project is ontleend aan het boek Distant Suffering, Morality, Media and Politics van Luc Boltanski. Overvliet hanteert een ogenschijnlijk controversiële strategie: die van poëtische beelden, geïnspireerd door de woorden van Percy Bysshe Shelley (1792 - 1822): Dichters zijn de niet-erkende wetgevers van de wereld. Met DISTANT SUFFERING onderzoekt Hans Overvliet ook het ‘eigendom’ van het incident versus het ‘eigendom’ van de documentatie ervan. De gekozen thema's hebben een sterke band met de beeldcultuur in het algemeen, met name de informatieoverload en het onnadenkend gebruik ervan. In zijn work in progress DISTANT SUFFERING bevraagt Overvliet ook de rol van de toeschouwer en zijn eigen rol als kunstenaar, evenals de neutraliteit en de veiligheid van de kunstruimte.

As a reporter, Overvliet was an eyewitness to the events in the Middle East during the 1980s. These experiences resonate in his body of work. The title of the project is taken from Luc Boltanski’s book Distant Suffering, Morality, Media and Politics. Overvliet employs an apparently controversial strategy: that of poetic images, inspired by the words of Percy Bysshe Shelley (1792 – 1822): Poets are the unacknowledged legislators of the world. With DISTANT SUFFERING Hans Overvliet also investigates the ‘ownership’ of the incident, versus the ‘ownership’ of its documentation. The chosen themes have a strong connection to visual culture in general, particularly the information overload and its thoughtless consumption. In the art-series DISTANT SUFFERING, Overvliet questions also the role of the viewer and his own role as an artist, as well as the neutrality and security of the art space.

kunsthistorische inspiratie | art historical inspiration

DISTANT SUFFERING XXIII | i.d. of a shared artefact