Maaike verhuist

Verhuizers waren druk heen en weer aan het lopen en leken het allemaal heel normaal te vinden

Hij had een mooi plekje uitgekozen. Zo had hij perfect zicht op de verhuiswagen die voor de deur van Maaike stond 92

13. Maaike verhuist Niels zat in de vensterbank. Zijn skateboard lag op zijn schoot. Hij had een mooi plekje uitgekozen. Zo had hij perfect zicht op de verhuiswagen die voor de deur van Maaike stond. Groot, geel, en met rode letters. Alsof het vrolijk was. Een grijze bus leek hem beter. Lekker saai, net als regen.

Die ochtend waren ze gaan skaten zoals ze altijd deden op zaterdagmorgen. Maar Maaike was gestopt. Ze wilde thuis zijn in de laatste uren dat ze nog naast hem woonde.

Niels had uitgezocht dat er een bus was die een paar straten hiervandaan vertrok en vlak bij Maaikes nieuwe huis stopte. Ze konden elkaar dus gewoon blijven zien, ook al ging Maaike nu verhuizen en naar een andere school. En voorlopig hadden ze afgesproken om eens in de twee weken op zaterdag samen te skaten.

Hij keek weer naar de verhuizers. Die waren druk heen en weer aan het lopen en leken het allemaal heel normaal te vinden. Toch begreep Niels nog steeds niet waarom zowel de vader als de moeder van Maaike een nieuw huis kocht. Waarom kon er niet eentje hier blijven wonen? Als ze gingen scheiden, kon toch ook alleen de moeder verhuizen? Of alleen de vader?

Dat leek hem een stuk minder ingewikkeld allemaal.

En het zou hem een hoop buskaartjes schelen.

93

Hij draaide aan het wiel van zijn skateboard. Toen zag hij in zijn ooghoek mama de kamer binnenkomen. Het was duidelijk zaterdag, want ze droeg een joggingbroek.

En alsof dat nog niet genoeg was, daarboven een T-shirt van zijn vader dat haar echt belachelijk stond. Ze kwam naast hem staan en aaide hem over zijn hoofd.

Hij deed zijn hoofd opzij en probeerde haar streng aan te kijken. Allemaal best, hoor, dat kleffe gedoe met moeders.

Maar niet als iemand anders het misschien kon zien.

Het leek hem toch logisch dat dat niet echt cool was.

Vind je het nog steeds erg dat Maaike verhuist?

94

‘Waar denk je aan, Niels?’

O ja, die had hij kunnen raden. Typisch moeders.

Waar denk je aan? Alsof hij dat wist.

‘Ik weet niet.’

‘Vind je het nog steeds erg dat Maaike verhuist?

Je weet van de buslijn, toch? En van jullie tweewekelijkse afspraak? En als je wil, kan je eigenlijk altijd afspreken.

Ik kan je altijd brengen. Geen enkel probleem.’

Mama liep richting de keuken.

‘Mam?’ Hij keek naar de keuken. ‘Ik snap het bijna helemaal. Ze willen twee huizen in plaats van een, toch?’

‘Klopt.’

‘Zou ik ook best willen. Maar waarom dan niet dit huis én een ander huis? Dat de vader of de moeder hier blijft wonen?’

Mama draaide zich om. Ze klemde haar handen om een mok met koffie. ‘Ik denk dat je dat gewoon even zelf aan hen moet vragen, Niels. Dat is het best. Ga maar gelijk.

Nu kan het nog.’

Niels stond op. Goed idee. Hij legde zijn skateboard onder de kapstok en liep de deur uit. Met zijn handen in zijn zakken telde hij de tegels van zijn deur tot aan die van Maaike. Hij voelde de zon in zijn nek prikken.

De verhuizers die zich om hem heen een weg baanden met dozen, dozen en nog eens dozen merkte hij nauwe­ lijks op. Eenmaal binnen liep hij in een rechte lijn naar de vader van Maaike. Hij wist precies waar die zou zijn.

Achter in de keuken, daar was hij meestal.

95