Πολιτιστικό Πρόγραμμα «ΕΠΙΜΕΝΟΝΤΑΣ ΣΤΗΝ ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΣΤΗΝ ΨΗΦΙΑΚΗ ΕΠΟΧΗ»
4ο Γυμνάσιο Ηρακλείου
Σχ. Έτος 2015-16
Έν’ άλλο Αγνάντεμα Ναυτικός κι αυτός, όπως και οι περισσότεροι άνδρες του νησιού του. Μικρό και φτωχό το νησί του, άγονος ο τόπος. Και τώρα που πάτησε τα είκοσι έτοιμος να μπαρκάρει. Η ναυτιλιακή εταιρεία τον περιμένει στον Πειραιά. Σήμερα είναι η τελευταία βραδιά στο νησί του. Οι σκέψεις βαραίνουν τα βήματά του. Οι αποχαιρετισμοί δεν είναι ποτέ εύκολοι. Περνά από το καφενείο. Μια κουβέντα σε όλους: «στο καλό… στο καλό». Μετά ανεβαίνει τον πλακόστρωτο δρόμο προς το Κάστρο. Εκεί ψηλά είναι το σπίτι του. Ανεβαίνει κι αγναντεύει τη θάλασσα… θα μπαρκάρει για τουλάχιστον έξι μήνες. Κι όσο κι αν δεν είναι το πρώτο του ταξίδι, ένας κόμπος ανεβαίνει στο λαιμό του. Να ‘ναι καλό το σκαρί … να ‘χει καλές θάλασσες. Τα βήματά του βαραίνουν. Αύριο μια άλλη μέρα ψημερώνει.
ΚΕΙΜΕΝΟ: ΕΙΡΗΝΗ ΠΕΔΟΥΛΑΚΗ Γ2
ΕΝΑΣ ΑΛΛΟΣ ΚΑΠΕΤΑΝ – ΜΙΧΑΛΗΣ -Καπετάν – Μιχάλη, άνοιξέ μου! Ήρθε η ώρα. Για ένα λεπτό δεν ακούστηκε τίποτα. Έπειτα ο καπετάν- Μιχάλης που είχε ξυπνήσει νύχτα ακόμα άνοιξε. Πρόβαλε στην πόρτα ήρεμος, μεγαλόπρεπος και έμπασε μέσα τον Πέτρο, έμπειρο ναυτικό, πιστό σύντροφο στις γαληνεμένες και στις φουρτουνιασμένες θάλασσες. -Καλώς τον Πετρή μας …ο νέος άντρας στεκόταν με σεβασμό μπροστά του, αλλά ο καπετάν Μιχάλης διέκρινε πίσω από τη συγκρατημένη ευγένεια του νέου τη χλωμάδα της θλίψης. Πριν πέντε έξι μήνες η Λενιώ του, η γυναίκα του, είχε φέρει στον κόσμο το μικρό τους αγοράκι. Τι δε θα ’δινε να μείνει εκεί…. Η ψυχή του θα κολλούσε στο νησί του φεύγοντας ίδια πεταλίδα… το ‘ξερε, μα η γενναία του ψυχή είχε ξαναδιψάσει για περιπέτειες με τον καπετάνιο του. Ο καπετάνιος πάλι αγέρωχος παρακολουθούσε τη γυναίκα του τη Μαρία που ετοίμαζε το σάκο με τα χρειαζούμενά του. Πισωγύρισε, ανέβηκε τη βαριά ξύλινη σκάλα, πήγε στο δωμάτιο των παιδιών. Τα κοίταξε, τ’ αγκάλιασε, τα φίλησε μέσα στα ζεστά τους κρεββατάκια. Η ματιά του πήρε την ηρεμία της θάλασσας που λαμπύριζε πέρα από το παράθυρο…βγήκε από το δωμάτιο, κατέβηκε αγκαλιάστηκαν με τη Μαρία… βγήκαν αντάμα στο πλακόστρωτο οι δυο συντρόφοι … μόνο τότε άφησε τον εαυτό της να δακρύσει η κυρά Μαρία… την ώρα που ο καπετάνιος της εξαφανίστηκε μέσα στο μεγάλο καράβι… ΚΕΙΜΕΝΟ : ΕΛΕΝΗ ΜΑΡΓΑΡΙΤΣΑΝΑΚΗ Γ2
ΜΙΑ ΝΥΧΤΑ ΠΟΥ ΔΕΝ ΤΗ ΛΟΥΖΕΙ ΤΟ ΦΕΓΓΑΡΙ Στάθηκα όρθιος, ύψωσα τ’ ανάστημά μου. Σήκωσα το βλέμμα κι αντίκρισα μια τελευταία φορά τον ατέλειωτο ορίζοντα. Τον ήλιο που έλαμπε πάνω στις πέτρες και στις πρασινάδες του ανθισμένου βουνού, κάτω απ’ το σπίτι μου. Αποχαιρέτησα με το βλέμμα τον τόπο των παιδικών μου παιχνιδιών. Μπήκα μέσα και με το βλέμμα αγκάλιασα όλο το πατρικό με τα νησιώτικα έπιπλα και την παραδοσιακή διακόσμηση. Βγήκα γρήγορα έξω, ξεφυσώντας και κρατώντας τη βαλίτσα μου στο χέρι. Κατέβηκα στο λιμάνι το πολύβουο… καράβια, γολέτες, μπρίκια και καϊκια και ψαρόβαρκες, σύντροφοι και γυναικόπαιδα, όλα σε πανηγύρι εορταστικό, χρωματιστό για το καλό κατευόδιο… και ξαφνικά μέσα σ’ αυτή την οχλοβοή συλλογίστηκα πόσο γεμάτος θα ‘φευγα αν είχα κι εγώ οικογένεια, όμως δεν είχα. Κι αισθάνθηκα μόνος, μίζερος… μια νύχτα που δεν τη λούζει το φεγγάρι. Μα καθώς παρατηρούσα τους ανθρώπους να αποχαιρετιούνται κι εγώ δεν είχα κανέναν ένιωσα τη μοναξιά μου σαν το απέραντο λιβάδι χωρίς λουλούδια και ζωή… ΚΕΙΜΕΝΟ:
ΚΑΤΕΡΙΝΑ ΛΥΡΩΝΗ Γ2
ΠΙΣΩ ΣΤΗ ΘΑΛΑΣΣΑ
Το πλήρωμα είχε από ώρα φορτώσει στ’ αμπάρια του πλοίου τ’ απαραίτητα. Τώρα όλα ήταν έτοιμα. Μόνο ο καπετάνιος ήταν ακόμα στην προβλήτα. Κοίταξε γι’ άλλη μια φορά τα σπίτια, τους ανθρώπους και τα μέλη του πληρώματός του που αποχαιρετούσαν τ’ αγαπημένα τους πρόσωπα… Η θάλασσα γι’ αυτόν ήταν όλη του η ζωή. Δε θα του έλειπαν οι άνθρωποι της στεριάς… προτιμούσε τους θαλασσινούς…… Ήταν η ώρα. Ανέβηκε τρέχοντας στο καράβι και πήρε τη θέση του ακριβώς πίσω απ’ το τιμόνι. Η συγκίνηση τον κατέκλεισε … θα επέστρεφε γι’ άλλη μια φορά πίσω στην πραγματική του αγάπη, τη θάλασσα. Ήξερε ότι δεν μπορούσε να τη δαμάσει κι όλο το χειμώνα περίμενε καρτερικά πότε να γαληνέψει ο καιρός και οι μέρες…να νιώσει αυτή την άφατη χαρά και αίσθηση ελευθερίας που του έδινε ο ανοιχτός ορίζοντας…. Και το γνώριζε καλά … πως αυτή δε θα τον πρόδιδε ποτέ… ΚΕΙΜΕΝΟ: ΚΡΑΝΙΩΤΑΚΗ ΣΤΕΛΛΑ Γ2
ΜΑΝΤΙΝΑΔΕΣ ΓΙΑ ΤΗΝ ΞΕΝΙΤΙΑ Μες στο καράβι σα θα μπω Θα σ’ αποχαιρετήσω Και μες στη σκέψη μου θα ζεις ίσαμε να γυρίσω.
Άσπρο μαντήλι μου κουνάς Και ένα φιλί μου πέμπεις Και σε χαρτί με δάκρυα Το σ’ αγαπώ μου στέλνεις.
Και αν ο θάνατος με βρει Εκεί μακριά που θα’ μαι Μην κλάψεις μα η σκέψη μου Πάντα κοντά σου θα ‘ναι.
Μες στα σοκάκια τση ψυχής Η σκέψη πάλι ψάχνει Τον τρόπο για να ξαναμπεί Στην εδική σου αγκάλη.
ΚΕΙΜΕΝΟ : ΚΡΟΥΣΑΝΙΩΤΑΚΗ ΡΑΦΑΕΛΑ Γ2
ΜΑΝΤΙΝΑΔΕΣ ΜΕ ΑΦΟΡΜΗ ΤΟ ΑΓΝΑΝΤΕΜΑ Άφησα τη γυναίκα μου, Αυτή που αγαπάω. Άφησα σπίτι και παιδιά Στην ξενιτιά να πάω.
Θα πάω ‘γω στην ξενιτιά Σε νέους τόπους ξένους Μαζί με άλλους ναυτικούς Κι άλλους απελπισμένους.
Άφησα την πατρίδα μου Άφησα και την Κρήτη Μα που θα βρω θεϊκό βουνό, Ωσάν τον Ψηλορείτη;
Το λίγο χώμα που κρατώ μέσα στην αγκαλιά μου, θα ‘ναι για μένα στο φευγιό μόνη παρηγοριά μου. ΚΕΙΜΕΝΟ: ΠΑΝΑΓΙΩΤΑΚΗΣ ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΣ Γ2
ΕΙΝΑΙ ΒΡΑΔΥ … Είναι βράδυ. Πρέπει να ξεκουραστώ. Μα αύριο φεύγω, πάω στα ξένα και οι σκέψεις δε μ’ αφήνουν να κοιμηθώ. Αύριο θα ‘μαι μακριά απ’ όλους- κι απ’ όλα. Μέσα σ’ ένα πλοίο να ταξιδεύω για ένα χρόνο γεμάτο κούραση και μοναξιά. Ξημέρωσε. Έχω μαζέψει τα πράγματά μου σ’ ένα μεγάλο καφετή σάκο. Αφήνω το σπίτι μου και πάω να χαιρετήσω την οικογένειά μου που τόσα χρόνια ήτανε δίπλα μου και τώρα θα είναι μίλια μακριά μου. Έχω ανέβει πια επάνω στο μεγάλο ιστιοφόρο. Απέναντί μου βλέπω τους φίλους μου. Ένα - ένα τ’ αγαπημένα μου πρόσωπα μου ξυπνούν χιλιάδες αναμνήσεις, αφού μαζί μεγαλώσαμε από παιδιά… Μα επιτέλους τέρμα οι αποχαιρετισμοί. Σαλπάραμε! Καλό μας ταξίδι και καλή αντάμωση! ΚΕΙΜΕΝΟ : ΒΟΥΧΟΥΡΑ ΝΑΝΤΙΑ Γ3
Το αναποφάσιστο ιστιοφόρο Είναι μια ανοιξιάτικη νύχτα του 1856. Το ιστιοφόρο μας είναι έτοιμο να σαλπάρει. Βυθίζομαι εντός μου, ενώ εκτελώ τις εντολές του καπετάνιου μας… φοβάμαι το θάνατο… και οι αγαπημένοι μου ήδη μου λείπουν… μα μήπως γι’ αυτούς δεν πήρα την απόφαση να ξενιτευτώ; Όλη η οικογένειά μου και οι φίλοι είναι εδώ και με χαιρετούν… μήπως τελικά δεν έπρεπε να πάρω μια τέτοια απόφαση; Ίσως είναι καλύτερα να παραιτηθώ αυτή τη στιγμή και να πάω να βρω κάτι άλλο πιο κοντά στην πατρίδα μου! Όχι! Είπα από μέσα μου δε θα παραιτηθώ με την πρώτη δυσκολία. Σαλπάρουμε. Στιγμή τη στιγμή τα πρόσωπα εκείνων που αγαπώ χάνονται. Νιώθω δάκρυα να κυλάνε στα μάγουλά μου. Τώρα είμαι μόνος …εγώ, ο ουρανός και η ατελείωτη θάλασσα….
ΚΕΙΜΕΝΟ : ΜΠΟΥΓΑΔΑΚΗΣ ΧΡΙΣΤΟΦΟΡΟΣ Γ2
ΤΟ ΤΑΞΙΔΙ
Ξύπνησα από τους πνιχτούς λυγμούς την μητέρας μου. Αυτό συνέβαινε κάθε πρωί και κάθε βράδυ από τότε που της ανακοίνωσα την απόφασή μου να μπαρκάρω. Άλλωστε ήμουν πια δεκαοχτώ χρονών. «Το κάνω για σένα!» της λέω κάθε φορά. Κουράστηκα να σε βλέπω να ξενοδουλεύεις». Κι αλήθεια το κάνω για να τη βοηθήσω. Την καταλαβαίνω όμως και τη δικαιολογώ. Η θάλασσα της έχει πάρει άνδρα και πατέρα…. Σήμερα λοιπόν είναι η μέρα. Η μέρα που αφήνω το σπίτι μου. Η μέρα που αφήνω τον παλιό μου εαυτό. Είμαι ναυτικός τώρα. Αφού φόρεσα τη στολή μου, ετοιμάστηκα για τον αποχαιρετισμό. Την κοίταξα, με κοίταξε και κείνη. Με πήρε στην αγκαλιά της και μ’ έβαλε να της υποσχεθώ ότι θα προσέχω. Ήθελα να τη διαβεβαιώσω πως θα γυρίσω , δεν ήθελα όμως να δίνω υποσχέσεις φρούδες.
Κι έτσι έφυγα . μόλις βγήκα από την πόρτα του σπιτιού μου ένιωσα να μου φεύγει ένα βάρος. Ένιωσα ελεύθερος. Ήταν ένα πρωτόγνωρο συναίσθημα που τα έκανε όλα να δείχνουν καινούρια. Κοίταξα τη θάλασσα που είχε γίνει ένα με τον ουρανό και μέσα σ’ αυτή την ανοιχτή αγκαλιά κατάλαβα ότι για πάντα εκεί ανήκω. ΚΕΙΜΕΝΟ: ΞΗΡΟΣΤΥΛΙΔΟΥ ΧΡΥΣΑ Γ2
ΤΗΝ ΩΡΑ Τ’ ΑΠΟΧΩΡΙΣΜΟΥ Την ώρα τ’ αποχωρισμού … Η καρδιά του βάραινε… Όσο κοντοσίμωνε η στιγμή… Τα παιδάκια του να χαιρετήσει… Η έννοια του σπιτικού του… Που πέφτει στη μικροκαμωμένη Μυρτώ του. Αμοναχή θ’ απαντέχει τα καλά και τ’ άσχημα Όσο αυτός θα ‘ναι μακριά… Δε θέλει να φύγει, δε θέλει να τους αποχωριστεί Δε θέλει να τους αφήσει… Έφτασ’ η ώρα, έφτασ’ η στιγμή… Στα μπρίκια και στις γολέτες πρέπει να μπουν Κι αρχίζουν οι αναστεναγμοί …
Συναντάει ένα φίλο του … Σύντροφο στα ταξίδια και στους καημούς… Τον καημό τους ν’ αποφύγουν δεν μπορούν Κουβέντα την κουβέντα θ’ αλαφρύνουν Σε λίγο ξεκινούν για τα πλάτη της Γης.. Κι αφήνουν πίσω μάνες, γυναίκες και παιδιά.. Μ’ έναν καημό κοινό, δάκρυα και κόμπο στην καρδιά. «Ώρα καλή» τους εύχονται «Με το καλό να δούμε την επιστροφή σας» Λένε και κουνάνε τα μαντήλια «Η Παναγιά η Κατευοδότρα μαζί σας».
ΚΕΙΜΕΝΟ: ΞΥΛΟΥΡΗ ΑΘΗΝΑ Γ2
ΕΝΝΙΑ ΤΟ ΒΡΑΔΥ Εννιά το βράδυ . Ο Κωνσταντής δακρυσμένος αποχαιρετά την αγαπημένη του πόλη μαγεμένη με το αργυρό φτερό του φεγγαριού… η σκέψη του στριφογυρίζει στην αγαπημένη του Αλκυόνη… πλημμύρα από φως φεγγαρίσιο μες στα μάτια και πάνω στα μάγουλα… Πότε θα την ξαναδεί; Να διώξει τα σκοτάδια με τον ήλιο των μαλλιών της; Με τη δροσιά του γέλιου και των ματιών της; Αυτό ήταν! Είναι έτοιμος να φύγει .... Αλλά αυτή δεν είναι εκεί… νιώθει στο λαιμό τον πόνο και με γροθιά σφιγμένη αποχαιρετά τους δικούς του χωρίς να μπορεί να μιλήσει και τραβά για το καράβι δίχως να θέλει… Ένα λευκό φουστάνι που ανεμίζει… μια φιγούρα βιαστική. -Περίμενε ! Ο Κωνσταντής τρέχει με ορμή προς το μέρος της Αλκυόνης και σε λίγο κλείνει στην αγκαλιά του ένα φωτεινό καταρράκτη από μπούκλες. Θα σε περιμένω… στο καλό! Τώρα ξέρει πως όλα μπορεί να τ’ αντέξει, η απεραντοσύνη του κόσμου δεν τον φοβίζει… θα ξαναγυρίσει σε έξι μήνες μαζί με τους άλλους ναυτικούς που τον περιμένουν στη γολέτα… η Αλκυόνη ως τότε θα σφίξει την καρδιά και θα περιμένει. Και καθώς ο νέος αποφασιστικά ανεβαίνει στο καράβι με το σάκο στον ώμο, η αδελφή του η Αριάδνη είναι δίπλα στην Αλκυόνη κι αγκαλιασμένα τα δυο κορίτσια παρακολουθούν τον απόπλου μέσα στο ποτάμι της σελήνης … ΚΕΙΜΕΝΟ: ΣΤΕΛΛΑ ΚΩΣΤΑΚΗ
Γ2
ΤΑ ΠΑΝΤΑ ΓΥΡΩ ΓΑΛΑΖΙΑ Σε λίγο ο ήλιος ανατέλλει και η φουρτούνα δε λέει να κοπάσει. Κάθε λεπτό που περνά μου μοιάζει αιώνας. Τι να κάνει άραγε η Μαντώ; Ελπίζω όλα να είναι καλά και τα παιδιά να έχουν πια παρηγορηθεί με τη ζεστή παρουσία της μάνας τους για τη δική μου απουσία. Σε λίγο τα πάντα γύρω μου γίνονται μπλε, μα τα πρόσωπά τους είναι συνεχώς μπροστά μου… Το απέραντο γαλάζιο δεν αρκεί να καλύψει το κενό μακριά από το σπίτι, τους αγαπημένους, την πατρίδα… Πιο παλιά συνήθιζα να αγνοώ αυτές τις σκέψεις τούτη την ώρα του αποχωρισμού. Να τους γυρίζω την πλάτη, γιατί πονάνε… Μα τώρα απέκαμα. Δεν μπορώ άλλο να πολεμώ τον εαυτό μου, μόνη λαχτάρα η γυναίκα και τα παιδιά μου. Τίποτε άλλο… ΚΕΙΜΕΝΟ: ΦΡΑΓΚΙΑΔΑΚΗ ΜΑΡΙΑ Γ5
Η ΖΩΗ ΤΟΥ ΝΑΥΤΙΚΟΥ Η ζωή του ελληνισμού είναι δεμένη με τη θάλασσα. Όλο το χρόνο ο ναυτικός τον μοιράζεται ανάμεσα στην αγάπη του για τη θάλασσα και στη ζεστασιά της οικογένειάς του. Η μέρα της αναχώρησής μας έφτασε και η άγρια και απρόβλεπτη θάλασσα μας υποδέχεται τώρα όλο υποσχέσεις για περιπέτειες με ήρεμα και καλοσυνεμένα νερά. Μας γνέφει με ούριο άνεμο. Γνωρίζουμε όλοι απ’ την αρχή ότι θα εγκαταλείψουμε για αρκετό καιρό τα σπίτια μας. Ταξιδεύουμε παντού, γνωρίζουμε τόπους, ανθρώπους, ήθη, έθιμα. Η Βενετία, η Κωνσταντινούπολη μας περιμένουν με θησαυρούς κάθε λογής. Κι η θάλασσα κρύβοντας βαθιά τους κινδύνους μοιραία και θελκτική σα σειρήνα στραφταλίζει ξαπλωμένη νωχελικά στα πόδια του Ουρανού κι αναδεύει πότε πότε στις ανοιξιάτικες αύρες το βαρύτιμο διάδημα που φορεί τον ήλιο και το φεγγάρι. Μα πάντα εδώ θα επιστρέφουμε σ’ αυτόν τον ανεμοδαρμένο βράχο της Μεσογείου τον ευλογημένο απ’ τους θεούς. Γιατί μας πιάνει αυτή η νοσταλγία, ο καημός να ξανανταμωθούμε με τον αγαπημένο τόπο και τους ανθρώπους του. Που έρχεται πάντα μετά τη δίψα για ταξίδια και περιπέτειες. ΚΕΙΜΕΝΟ : ΚΑΤΕΡΙΝΑ ΧΑΤΖΗΠΑΝΑΓΗ Γ5
ΜΑΥΡΟΙ ΑΓΓΕΛΟΙ Τελικά έχουν δίκιο. Πρέπει να δένεσαι με ανθρώπους, αλλά όχι να εξαρτάσαι απ’ αυτούς. Στο δάσος ήταν τόσο σκοτεινά που δεν μπορούσα να δω απολύτως τίποτα. Και το πιο παράξενο; Δεν φοβόμουν καθόλου! Έτσι ήθελα να πάω στο σπίτι, να ξεκουραστώ και να ξεχαστώ λιγάκι. Όμως ξαφνικά, όλα τα πράγματα γύρω μου περικυκλώθηκαν από φως. Μπορούσα να δω τα πάντα. Μια λάμψη εμφανίστηκε λίγο πιο πέρα από μένα. Έτσι πήγα να δω τι ήταν εκεί. Αλλά δεν είδα τίποτα. Προσπάθησα να φύγω από εκεί, αλλά έπεσα κάτω κι ένιωσα κάποιον να με σηκώνει από το χώμα. Ήταν ένα αγόρι, μέσα σε μια λάμψη, όχι πολύ έντονη, με μαύρα φτερά αγγέλου. Τον ρώτησα το όνομά του και μου είπε πως τον έλεγαν Άγγελο. Του είπα πως οι άγγελοι έχουν συνήθως άσπρα φτερά κι η απάντησή του ήταν πολύ απλή. Άσπρα φτερά έχουν οι χαρούμενοι άγγελοι, ενώ μαύρα έχουν οι φύλακες άγγελοι των άλλων ανθρώπων που πληγώθηκαν και η καρδιά τους ράγισε, μου είπε. Και εγώ είμαι ο δικός σου φύλακας άγγελος, συνέχισε. Και μετά μου έκανε μια πρόταση. Κι η πρόταση του ήταν απλή. Μου είπε έχω δύο εναλλακτικές. Ή θα με αφήσει να φύγω, αλλά θα ξανά πληγωθώ ή θα πάω μαζί του κι θα γίνω ένας μαύρος άγγελος σαν αυτόν. Χωρίς δεύτερη σκέψη του είπα πως θα γίνω ένας μαύρος άγγελος. Ακριβώς όπως εκείνος. Και θα βοηθήσω τους πληγωμένους αυτού του κόσμου. Τέλος του είπα κάτι που ποτέ δεν θα ξεχάσω.. Του είπα ότι είχα δίκιο. Κι όντως οι άνθρωποι είναι εθισμένοι στις φαντασιώσεις τους κι δεν μπορούν να δουν την αλήθεια. Ή μάλλον μπορούν, απλά δεν θέλουν γιατί φοβούνται την αλήθεια. Και προτιμάνε τα ψέματα. Γιατί με αυτά νιώθουν ασφάλεια, αλλά αυτά πονάνε πιο πολύ από την αλήθεια, γιατί σε σημαδεύουν για πάντα. Έτσι του έδωσα το χέρι μου και με πήρε μακριά από εκείνο το γέρικο δάσος κι ανεβήκαμε στο ουρανό όπου έζησα εκεί για πάντα. Και έκτοτε δεν έχω μετανιώσει για την απόφασή μου.
ΚΕΙΜΕΝΟ: ΝΥΣΤΙΚΑΚΗ ΕΥΑ Γ2
Κι αν δεν μπορείς … Κι αν δεν μπορείς να κάμεις τη ζωή σου όπως τη θέλεις… Μην απελπίζεσαι, ξένε, το μονοπάτι είναι δύσκολο, αλλά οφείλεις να παλέψεις μοναχός, ξένε, μέχρι να κελαηδήσουν τ’ αηδόνια και να μυρίσει η πλάση αρώματα. Για δες! Η ελπίδα έρχεται .. αντάμωσέ τη, ξένε. ΚΕΙΜΕΝΟ: ΕΙΡΗΝΗ ΠΕΔΟΥΛΑΚΗ Γ2
Κι αν δεν μπορείς …
Κι αν δεν μπορείς να κάμεις τη ζωή σου όπως τη θέλεις… Απόλαυσε την κάθε της στιγμή. Μη δίνεις σε κανέναν αφορμή Αναγκάζοντας την καρδιά να μελαγχολεί, Με πόνο αβάσταχτο Σ’ έναν άδικο κόσμο και παράλογο Με τον πόλεμο να κυριαρχεί Στου ανθρώπου την ψυχή… ΚΕΙΜΕΝΟ : ΣΑΛΟΥΣΤΡΟΣ ΜΑΝΟΣ Γ4
Με αφορμή το Ζορμπά του Καζαντζάκη… περιγράφουμε το Γκρέκο… Κοίταξα αυτά τα χέρια που κάτεχαν να δουλεύουν τα χρώματα και τα πινέλα και έμεινα συλλογισμένος. Έφερα στο μυαλό μου το λαμπρό ζωγράφο να καταγίνεται με όλα αυτά τα μεταλλικά χρώματα και τα στροβιλιζόμενα σώματα. Με τους αγίους με τα υγρά προσευχόμενα μάτια και τους αγαλμάτινους εσταυρωμένους. Κι ακόμη τους πολυπρόσωπους τεράστιους πίνακες με ζωντανεμένη την εποχή του κάτω και με φτερωμένους αγγέλους πάνω. Κι είπα πως ο Δομήνικος, αυτός ο μεγάλος Κρητικός δεν αντιγράφεται όσο κι αν το προσπάθησαν μέσα στο πέρασμα των αιώνων … όχι δεν αντιγράφεται! Γιατί δεν ζωγράφιζε μόνο με χρώματα και φόρμες, αλλά μετουσίωνε το φως με μαεστρία σε μεγαλείο και σε λαμπρότητα των ψυχών.
ΚΕΙΜΕΝΟ : ΣΙΑΜΑΝΗΣ ΤΡΙΑΝΤΑΦΥΛΛΟΣ Γ4
ΤΟ ΚΥΑΝΟ ΚΑΙ ΤΟ ΠΡΑΣΙΝΟ Θα σ’ αγαπώ όσο υπάρχει η γη Όσο ο ήλιος βοηθάει το φεγγάρι να αναδυθεί Όσο το κυανό του ουρανού θα κλαίει Για το πράσινο της Γης να γεννηθεί. Θα σ΄αγαπώ μέχρι να σμίξουμε μαζί Μέχρι το μέσα μου να κλονιστεί Θα σ’ αγαπώ μέχρι το ταξίδι μου στ’ αστέρια να ολοκληρωθεί. ΚΕΙΜΕΝΟ : ΣΤΡΙΛΙΓΚΑ ΕΥΓΕΝΙΑ Γ4
ΜΑΝΤΙΝΑΔΕΣ ΓΙΑ ΤΟΥΣ ΠΡΟΣΦΥΓΕΣ Βρεθήκασι στη χώρα μου
ανθρώποι πεινασμένοι από πατρίδες μακρινές
φτωχοί, ξεριζωμένοι. Σήκωσ΄ Ελλάδα ανάστημα και σώσε τα παιδιά σου και τα πατριωτάκια σου
Κοπέλια που εβρεθήκασι Στς αυλές σου κουρασμένα προστάτεψέ τα Ελλάδα μου να ζήσουν τα καημένα. Άνοιξε Ελλάδα την πλατιά μεγάλη αγκαλιά σου και δώσε στέγη και τροφή στα προσφυγόπουλά σου.
μα και τα ξενικά σου.
Πουλιά που εβρεθήκασι στς αυλές σου πεινασμένα
Ελλάδα στις φτερούγες σου Έχε τα φωλεμένα.
Στίχοι : Καλογεράκης Αναστάσιος Γ3 Πληκτρολόγηση: Κων/να Παπαδάκη Γ2
Φωτογραφίες από την επίσκεψη στο Μουσείο Ν. Καζαντζάκη στη Μυρτιά Ηρακλείου
«Επιμένοντας στην ελληνική στην ψηφιακή εποχή» Πολιτιστικό Πρόγραμμα
Σχ. Έτος 2015-16
4ο Γυμνάσιο Ηρακλείου
Υπεύθυνες Καθηγήτριες Γαλανάκη Χαρίκλεια Γκιαουράκη Πολυτίμη Κανναβού Ελένη