Verhaal 1 Masha Leyting
Spencer en Alison keken elkaar een tijdje fel aan. Het was één van die onzinnige ruzies die ook konden gaan over de vraag wie het nieuwste polojurkje van Lacoste het eerst had gezien bij Neiman Marcus, of de vraag of honingkleurige highlights te opzichtig waren, maar eigenlijk ging het om iets anders. Iets veel belangrijkers. Uiteindelijk wees Spencer naar de deur. ‘Eruit.’ ‘Mij best.’ Alison beende naar buiten. ‘Mooi!’ Maar na een paar tellen ging Spencer haar achterna. De blauwige avondlucht was roerloos, en in het huis van haar ouders brandde geen licht. Het was stil – zelfs de krekels maakten geen geluid – en Spencer kon zichzelf horen ademen. ‘Wacht even!’ riep ze na een tijdje, en ze smeet de deur dicht. ‘Alison!’ Maar Alison was weg…. Spencer liep heen en weer in de huiskamer, ze wist niet wat ze moest doen. Alison nam haar telefoon niet op en was al meer dan twee uur weg. Ze zou toch niet zo boos zijn geworden? Spencer besloot om haar vriendinnen te vragen om te komen. S.O.S. kom naar mijn huis. -‐S verstuurde ze naar Aria, Hannah en Emily. Een kwartier later zaten ze alle drie bij Spencer op de bank. ‘En toen is ze gewoon weg gegaan?’ Aria kauwde op haar nagel. ‘Ja, het was maar een kleine ruzie, en nu hoor ik helemaal niets meer van haar. Ik ben echt bezorgd.’ Hannah sloeg haar benen over elkaar heen. ‘Het klinkt wel als Alison, overal zo overdreven op reageren. Ze zal binnen no-‐time weer lachend door de deur komen, alsof er niets was gebeurd.’ Spencer pakte nogmaals haar telefoon om te kijken of er al een teken was van haar verdwenen vriendin, niets. Emily had nog niets gezegd sinds ze bij Spencer was en keek starend om zich heen. ‘Em, wat is er?’ Emily leek na te denken over wat ze eigenlijk aan het doen was. ‘Ik weet het niet. Ali is inderdaad wel het type om alles op te blazen, maar om daarna niets meer van zich te laten horen? Dat is niet echt iets voor haar.’ Spencer wilde net voor de zoveelste keer Alisons mobiel bellen toen de huistelefoon ging. De vier meisjes keken op en Spencer sprintte naar de telefoon. ‘Hallo?’ Geen antwoord. ‘Alison?’ probeerde Spencer nog een keer. ‘Alison, ben jij dit?’ Aan de andere kant van de lijn was er een zacht geruis. Spencer keek Aria, Hannah en Emily wanhopig aan en hing toen op. ‘Wat was er?’ ‘Niets. Ik hoorde niets.’ Spencer keek op de klok. Half elf. Dan was Alison al meer dan drie uur weg, en het was ook al donker buiten. Spencer moest rillen van de kou en de keukendeur sloeg met een harde klap dicht. Ze keek haar vriendinnen vragend aan. ‘Hadden we die deur open gelaten?’ Ze haalden hun schouders op. ‘Volgens mij niet.’ Spencer liep naar de deur en keek door het raampje, niets te zien behalve donker. Ze deed de deur op slot en pakte haar telefoon. ‘Oké, Alison is nu al meer dan drie uur weg. Het is laat en donker buiten. Als ze om elf uur nog niet thuis is, dan bellen we de politie.’ Haar vriendinnen knikten instemmend. De bel ging. Spencer liep naar de voordeur en Aria, Hannah en Emily sprongen op uit de bank. Spencer opende de deur. Twee politieagenten stonden voor haar. ‘Goedenavond, bent u Spencer Hastings?’ vroeg een van de politieagenten. ‘Ja, waarmee kan ik u helpen?’ ‘Alison DiLaurentis heeft u opgegeven als haar contactpersoon toen ze aankwam in het ziekenhuis.’ Hannah kwam naast Spencer staan. ‘Ziekenhuis? Wat is er gebeurd? Is ze oké?’
‘Het spijt mij, maar Alison heeft een auto-‐ongeluk gehad, ze is aan haar verwondingen overleden in het ziekenhuis.’ Hannah begon te huilen en Spencer staarde de agent aan. Aria en Emily keken elkaar geschokt aan en Aria sloeg haar hand voor haar mond voor ze begon te hyperventileren. De tranen liepen nu over Spencers gezicht. ‘Wat voor een auto-‐ongeluk?’ ‘Alison liep rond tienen over straat, het was al donker, en toen is ze geraakt door een auto. De bestuurder is doorgereden en nog niet opgepakt, maar wij denken dat het een zwarte en zware auto was, die erg snel reed.’ ‘Was het met opzet?’ vroeg Spencer, die probeerde haar stem niet te laten breken. ‘Dat weten we niet, we hebben er geen enkel bewijs van. Zouden jullie met ons mee willen gaan naar het bureau.’ De politieagent keek langs Spencer de andere meisjes aan. ‘Jullie alle vier.’ De vier meisjes zaten zwijgend met behuilde gezichten naast elkaar in de wachtkamer, wachtend op een rechercheur die hen zou ondervragen naar die avond. Het was stil in de kamer toen alle vier de mobieltjes een geluidje maakten. ‘Ik heb een sms’je, jullie?’ Aria keek naar Spencer. ‘Ik ook.’ Hannah keek haar vriendinnen aan. ‘Willen jullie hem bekijken?’ Emily knikte vastberaden. ‘Zeker weten.’ ‘Oké dan,’ zei Spencer, ‘op drie. Één, twee, drie.’ De meisjes opende het bericht en hapten naar adem. ‘Denken jullie wat ik denk?’ zei Aria. ‘Zeker.’ ‘Dat auto-‐ongeluk was geen ongeluk,’ zei Spencer. ‘Al jullie geheimen zijn nu veilig. -‐A’ Las Emily voor.