Verhaal 2 Nadine Allewijn
Spencer en Alison keken elkaar een tijdje fel aan. Het was één van die onzinnige ruzies die ook konden gaan over de vraag wie het nieuwste polojurkje van Lacoste het eerst had gezien bij Neiman Marcus, of de vraag of honingkleurige highlights te opzichtig waren, maar eigenlijk ging het om iets anders. Iets veel belangrijkers. Uiteindelijk wees Spencer naar de deur. ‘Eruit.’ ‘Mij best.’ Alison beende naar buiten. ‘Mooi!’ Maar na een paar tellen ging Spencer haar achterna. De blauwige avondlucht was roerloos, en in het huis van haar ouders brandde geen licht. Het was stil – zelfs de krekels maakten geen geluid – en Spencer kon zichzelf horen ademen. ‘Wacht even!’ riep ze na een tijdje, en ze smeet de deur dicht. ‘Alison!’ Maar Alison was weg…. De ondergaande zon verblindde Alison terwijl ze stevig door stapte naar het steegje achter Rosewood Mall. Nadat ze haar prachtige zonnebril van Prada op haar neus had gezet en haar golvende blonde haren had vastgebonden, zag ze hen al staan. Eentje floot er, de ander riep haar wat toe. Alison verstond het niet en schonk hem een glimlach. ‘Heb je nog wat van dat spul?’ De donker getinte jongen stapte naar voren en duwde een pakje joints in haar hand. Alison haalde het geld uit haar zak, legde het op zijn vingertoppen en verdween meteen het winkelcentrum in. Het was erg rustig, het leek bijna uitgestorven vergeleken met die middag. Alison liep in een rechte lijn door naar haar favoriete winkel met de nieuwste merkkleding. Binnen tien minuten had ze zoveel kleding om te passen dat de verkoopsters haar raar aankeken. Zuchtend gooide Alison al de kleding op het bankje in de paskamer en zakte neer op de grond. Waarom deed ze dit? Ze had nu helemaal geen zin om vrolijk de nieuwste stukken te passen en bovendien wist ze dat ze hier problemen mee kreeg. Maar Alison probeerde er niet mee te zitten, het was tenslotte niet haar fout geweest. ‘Kan ik u ergens mee helpen?’ vroeg de beleefde verkoopster toen Alison even later met driekwart van de stapel weer uit het pashokje kwam. ‘Nee bedankt, ik wil dit graag afrekenen,’ antwoordde ze kortaf. Alison haalde de creditcard van haar vader tevoorschijn en schrok niet eens van het bedrag – meer dan €10.000. ‘Bedankt en tot ziens,’ zei de verkoopster voordat ze de glazen deur achter Alison sloot. ‘Op naar de volgende winkel,’ lachte ze in zichzelf. Nadat het bedrag op de creditcard aanzienlijk was gedaald, liep Alison met een tevreden gevoel Rosewood Mall weer uit. Haar slechte humeur was helemaal verdwenen en ze had nog wat leuke kledingstukken gekocht. Maar Alison wist niet waar ze naartoe kon gaan. Naar huis was geen optie, ze had geen zin in al die verhalen, en haar vriendinnen kon ze ook niet meer opzoeken. Terwijl ze nog stond te twijfelen of ze een ijskoffie zou halen of zo’n heerlijke cupcake, voelde Alison dat er iemand achter haar stond. ‘James!’ riep ze verschrikt uit. De lange, slanke jongen die achter haar stond toverde een ietwat gemene tandpastaglimlach op zijn gezicht. ‘Helemaal. Wat doe je hier zo alleen?’
Alison huiverde. James was één van de jongens uit haar nieuwe vriendengroep, maar ze had hem nooit echt gemogen. Hij deed de hele tijd zo creepy, alsof hij al jaren haar beste vriend was. Toch vertelde Alison het hele verhaal aan James, maar hij leek niet echt onder de indruk. Hij bleef de hele tijd zenuwachtig om zich heen kijken, alsof hij stond te wachten op iets of iemand. ‘Alison?’ Ze knipperde even en merkte toen dat ze maar beter kon stoppen met vertellen. ‘Ehm, sorry. Wat is er?’ James zuchtte en sloeg zijn arm om Alison heen. Ze trilde even en keek hem toen aan. Hij was een stuk langer dan zij en zijn spieren waren goed zichtbaar. ‘Kom mee, dan gaan we ergens naartoe waar je je wel thuis zal voelen.’ Alison twijfelde een seconde, haar vriendinnen zouden haar voor gek verklaren, maar ze wist dat ze geen andere keuze had. Snel liep ze achter James aan, maar haar handen deden pijn van de vele tassen en haar voeten schoven ongemakkelijk in haar hooggehakte pumps. ‘Kom maar, mijn auto staat daar,’ riep James, die inmiddels wel merkte dat Alison liever regelrecht was gaan zitten om de volgende vier uur niet meer van haar plek af te komen. De auto rook muf en lag vol rommel. Normaal gesproken zou Alison nooit in een kleine auto vol met rotzooi stappen, maar voor deze keer maakte ze een uitzondering. Terwijl James door de straten van Rosewood scheurde en al snel de stad verliet, richting de wat mindere wijken, probeerde Alison zich vast te houden aan haar stoel. ‘Alles goed, mop?’ Ze knikte en liet haar angst niet merken. Terwijl ze naar buiten staarde, zag ze hangjongeren vreselijke dingen doen. Hier wilde ze niet zijn, spookte het in haar hoofd. ‘We zijn er.’ James stapte uit en opende haar portier. Langzaam kwam Alison overeind, terwijl ze nog snel haar nieuwste aankopen van de achterbank pakte. Ze liep achter James aan het huis met de gesloten gordijnen in, niet wetende dat dit misschien wel de laatste keer kon zijn dat ze het daglicht kon zien…