Verhaal 4 Adriënne Ummels
Spencer en Alison keken elkaar een tijdje fel aan. Het was één van die onzinnige ruzies die ook konden gaan over de vraag wie het nieuwste polojurkje van Lacoste het eerst had gezien bij Neiman Marcus, of de vraag of honingkleurige highlights te opzichtig waren, maar eigenlijk ging het om iets anders. Iets veel belangrijkers. Uiteindelijk wees Spencer naar de deur. ‘Eruit.’ ‘Mij best.’ Alison beende naar buiten. ‘Mooi!’ Maar na een paar tellen ging Spencer haar achterna. De blauwige avondlucht was roerloos, en in het huis van haar ouders brandde geen licht. Het was stil – zelfs de krekels maakten geen geluid – en Spencer kon zichzelf horen ademen. ‘Wacht even!’ riep ze na een tijdje, en ze smeet de deur dicht. ‘Alison!’ Maar Alison was weg…. ‘Hoe bedoel je, ze is weg?’ vroeg Emily verbaasd aan Spencer toen die na een tijdje terugkwam. ‘Ze kan toch niet zomaar zijn verdwenen?’ ‘Misschien is ze bij haar hockeyvriendinnen,’ opperde Hanna, al zei ze het meer om zichzelf gerust te stellen. ‘Ze heeft het vast naar haar zin.’ Ze voelde zich plotseling misselijk. Het was zo’n gevoel dat je krijgt als er iets ergs is gebeurd en je het niet meer terug kunt draaien. Misschien had ze toch niet zo veel Cheez-‐Its moeten eten... ‘Dat kan,’ zei Aria hoopvol, terwijl ze haar armen om zich heen sloeg. ‘Of ze is naar een leuke jongen toe en ze vertelt ons er morgen alles over.’ ‘Ja, óf ze zit thuis en bedenkt hoe ze al onze geheimen op een zo origineel mogelijke manier naar buiten kan brengen, nu ze ons toch niet meer hoeft,’ bromde Spencer. ‘Ze weet alles van ons.’ ‘Spence!’ piepte Emily. ‘Dat moet je niet zeggen. Zoiets zou Ali nooit doen.’ Spencer zei niets, maar keek geïrriteerd de andere kant op. Emily nam het altijd op voor Alison, ook als ze het niet verdiende. En haar vriendinnen mochten dan wel altijd als schoothondjes achter Ali aanlopen, Spencer was het zat om rond gecommandeerd te worden. Er viel een pijnlijke stilte en Emily, Hanna, Aria en Spencer wisten alle vier waarom. Wat als Alison hen nu gedumpt had? Wat als ze had besloten dat ze hun vriendschap toch niet zo waardevol vond? Alison ging de laatste tijd steeds meer om met de oudere meisjes van Rosewood Day High, die natuurlijk veel cooler waren. Stuk voor stuk hadden de vier meisjes allemaal iets te verliezen. Zonder Alison waren ze niets. Als zij hen zou laten vallen, zouden ze weer net zo zijn als vroeger. Losers zonder vrienden. Op dat moment hoorden ze een ijzige gil. Tegelijk sprongen ze overeind. ‘Was dat... Ali?’ Hanna’s stem sloeg over en ze keek nerveus door het raam naar buiten. Het was volle maan. Ze kon vaag de contouren van de bomen zien, die het landgoed van de familie Hastings omheinden. ‘Zo klonk het wel.’ Aria’s keel voelde dichtgeknepen, alsof ze niet meer kon slikken, laat staan praten. Emily was verrassend genoeg de eerste die opstond. ‘Ik wil gaan kijken.’ Haar lip trilde, alsof ze zelf ook niet kon geloven dat ze zo dapper was. ‘Ik ga mee,’ mompelde Hanna en ook Aria knikte. ‘We gaan allemaal,’ zei Spencer. Emily ging voorop met haar iPhone als zaklamp, direct gevolgd door de anderen. Haar hart bonkte in haar keel en ze dacht aan haar moeder, die haar zou vermoorden als ze wist dat ze zo laat buiten liep in haar pyjama.
‘Misschien was het een beest,’ probeerde Aria en ze keek achterom, om zeker te weten dat ze niet door een of andere enge vent werden gevolgd. ‘Het klonk anders wel als Ali.’ Spencer keek zoekend om zich heen. Een uil vloog voorbij en kraste hard. ‘Laten we teruggaan,’ zei Hanna angstig. Misschien zou Ali weer terug zijn als ze de volgende ochtend wakker werden en was dit helemaal nergens voor nodig. Ze had zich al omgedraaid, toen Emily ineens een piepend geluid maakte. Voor hen op de grond lag Ali’s vriendschapsbandje. Ze hadden er allemaal een van Alison gekregen, zodat ze hun vriendschap nooit zouden vergeten. Spencer, Hanna, Emily en Aria bogen zich voorover. Er zaten donkerrode vlekken op het stukje stof dat Ali altijd om haar pols had gedragen. Bloed? Op dat moment trilden tegelijkertijd hun mobieltjes. Jullie weten niet wie ik ben, maar ik weet wel alles over jullie. En geloof me, dit is nog maar het begin. Wees maar goed bang, bitches. Ik ben niet bang om jullie perfecte levens te verwoesten... -‐ A ‘Oh. Mijn. God,’ wist Hanna uit te brengen. Ze voelde hoe haar lichaam verstijfde. ‘Hebben jullie net ook...?’ vroeg Aria in paniek, hoewel ze het antwoord wel kon raden. ‘Het nummer is anoniem,’ fluisterde Emily bijna onverstaanbaar. Met trillende vingers drukte ze haar telefoon uit. ‘Wie... Wie heeft dit gedaan?’ stamelde Spencer, terwijl ze geschrokken over haar schouder keek om te zien of iemand toekeek. Maar er was niemand te zien. Helemaal niemand. Op dat moment wisten de vier meisjes nog niet dat A de waarheid vertelde. Ze wisten nog niet dat A daadwerkelijk al hun geheimen wist en zijn of haar belofte zou houden. En ze wisten al helemaal niet dat dit inderdaad nog maar het begin was….