Verhaal 5 Melanie Groenewoud
Spencer en Alison keken elkaar een tijdje fel aan. Het was één van die onzinnige ruzies die ook konden gaan over de vraag wie het nieuwste polojurkje van Lacoste het eerst had gezien bij Neiman Marcus, of de vraag of honingkleurige highlights te opzichtig waren, maar eigenlijk ging het om iets anders. Iets veel belangrijkers. Uiteindelijk wees Spencer naar de deur. ‘Eruit.’ ‘Mij best.’ Alison beende naar buiten. ‘Mooi!’ Maar na een paar tellen ging Spencer haar achterna. De blauwige avondlucht was roerloos, en in het huis van haar ouders brandde geen licht. Het was stil – zelfs de krekels maakten geen geluid – en Spencer kon zichzelf horen ademen. ‘Wacht even!’ riep ze na een tijdje, en ze smeet de deur dicht. ‘Alison!’ Maar Alison was weg…. Gespannen keek ze om zich heen, ze zag de gekleurde rozen en afrikaantjes netjes naast elkaar staan in de bloementuin, maar nergens was Alison meer te bekennen. ‘Shit!’ riep Spencer geërgerd en beet besluiteloos op haar onderlip. Wat zou ze nu tegen de anderen moeten zeggen? Ondertussen hadden de anderen hun ogen alweer geopend door de harde klap van de dichtgeslagen deur, behalve Hanna die nog steeds op een wonderlijke ervaring zat te wachten. Emily porde haar zachtjes in haar zij. ‘Han, er gaat niks meer gebeuren,’ zei Emily een soort troostend tegen haar en keek een beetje teleurgesteld rond omdat er ook daadwerkelijk niks was gebeurd. Geschrokken opende Hanna haar ogen. ‘Wat heb ik gemist?’ wist ze uit te brengen, maar toen ze de twee beteuterde gezichten van Emily en Aria naast zich opmerkte, wist ze dat er niks gebeurd was. ‘Waar zijn Ali en Spence?’ vroeg ze hardop en Aria haalde haar schouders op en was stiekem blij dat het zweverige gedoe van de hypnose over was. ‘Ze heeft vast de verkeerde truc uitgevoerd en heeft nu een verdwijntruc gedaan in plaats van een hypnose,’ zei Aria grappend waardoor de andere twee ook even moesten lachen. ‘Weet je? Dat zou ik nog echt iets voor Ali vinden ook,’ begon Emily en Hanna keek haar vragend aan in het weinige licht dat de kaarsjes gaven in deze ruimte. ‘Hoe bedoel je?’ vroeg Hanna en Emily keek haar even kort aan. Ze wist niet hoe ze hier op moest antwoorden, want ook al roddelde ze graag vaak over anderen, Ali was een geval apart. Je moest uitkijken wat je over haar zei, anders kon het tegen je worden gebruikt. Ali wist alles en Emily wist dat ze ook overal achter zou komen als ze het niet wist. ‘Nou, je weet wel, gewoon,’ zei ze en had voor haar gevoel daar genoeg mee gezegd. Hanna ging er ook verder niet meer op in. Het was raar, maar ze konden soms niet mét maar ook niet zonder Alison zijn. Het was een geval van hoge hakken. Als je ze te lang draagt, krijg je blaren en last van je rug, maar toch heb je het er voor over omdat je er heel de tijd fantastisch uitziet. Zo was de omgang met Alison ook, je moest de rare activiteiten overleven zodat je vervolgens wel populair zou blijven op school. Het bleef ijzig stil totdat Aria de stilte doorbrak met een verontruste stem. ‘Ik leek net echt in trance te komen of komt het door het licht hier?’ Ze stond een beetje wankelend op en knipte het licht weer aan, waardoor ze alle drie even met hun ogen knipperden. Hanna had ondertussen de popcornbak al weer in haar handen en propte nog snel wat naar binnen. Ze kon gewoon niet zo goed tegen spanning en ging dan vanzelf eten. Het bleef stil en hoewel ze het niet toe wilden geven, dacht iedereen er nu aan waar Ali was. Hoewel ze dingen deden waarmee ze het niet altijd eens waren, ze beleefden tenminste wat met haar en waren niet zo saai geworden als Mona met haar groepje, die uitkeken naar een avondje lui tv kijken op de bank. Emily gluurde door de gordijnen naar buiten en de rest volgde haar en zo zagen ze nog net hoe Spencer met een sprintje een scherpe bocht naar rechts maakte langs de hoge heg. Het was duidelijk dat ze naar Ali’s huis toeging.
‘Kom,’ zei Emily vastbesloten en ze liepen met z’n drieën naar buiten. Spencer wist dat Alison altijd naar haar kamer ging als iets haar niet beviel, dus had ze besloten naar haar huis toe te gaan. Ze wilde het snel goed maken, voordat de anderen erachter zouden komen. Met een sprintje liep ze naar het einde van de straat, want door de heg heen was geen optie, omdat Ali al meerdere keren had geklaagd dat ze niet door de heg heen moest komen. Zodra ze het hoekje omkwam, zag ze Alison staan. Door de schemering van de avond kon ze haar gezicht niet goed zien en zodra Ali haar opmerkte keek ze boos op. ‘Ga weg!’ riep ze en liep vooruit. ‘Kijk uit!’ riepen toen de vier in koor, omdat Emily, Aria en Hanna ook weer bij Spencer waren gevoegd. Helaas was hun waarschuwing te laat en viel Alison voor hun ogen in de bouwput en kwam niet meer overeind. De vier vriendinnen keken elkaar geschrokken aan en wisten niks uit te brengen.