Door dik en dun 1-336:Opmaak 1
08-10-2010
08:57
Pagina 7
1 Het vlees is zwak
Maddie Meest gênante moment ooit? Heb je even? Neem de keer dat ik over Harborne High Street liep met mijn rok per ongeluk in mijn slip gestopt. Het viel me wel op dat mensen grinnikten en naar me wezen, maar ik ging ervan uit dat dit de gebruikelijke idioten waren die denken dat dikke mensen doof zijn, of volslagen immuun voor kwetsende opmerkingen. Toen een aardige vrouw me voor de Oxfam-winkel aanhield om te zeggen dat ik medevoetgangers wel erg open en bloot tegemoetkwam, dacht ik dat ik zou sterven van pure vernedering. Er was zelfs iemand die even applaudisseerde toen ik mijn rok van achteren naar beneden rukte. Ik voelde de schaamte naar mijn gezicht stromen in een hete, rode kleur. Het kostte me twee amandelcroissants en een cappuccino bij Caffè Nero voor ik zelfs maar kon overwegen om me weer op straat te wagen. Onnodig te zeggen dat dit me nog jaren heeft achtervolgd, tot me vorige zomer op mijn werk iets nog tenenkrommenders overkwam. Het was zelfs nog beschamender dan de keer dat ik op mijn zevende een uur met mijn hoofd klem kwam te zitten in een hek of toen ik achterover in een meer viel toen ik een foto probeerde te nemen van mijn gezin. 7
Door dik en dun 1-336:Opmaak 1
08-10-2010
08:57
Pagina 8
Ik werkte parttime voor een grote radiozender in Birmingham en vond het te gek. Tot op dat moment dan. De radio was altijd al mijn grote vriend geweest, vanaf het moment dat ik een verlegen tiener was in de schaduw van mijn glamoureuze moeder. Mijn vader was toen allang weg – opgeruimd staat netjes – dus we waren met zijn tweetjes, mijn moeder en ik. Nou ja, ik zeg nu wel ‘met zijn tweetjes’, maar zij was niet zo van het rustige leven. Elk weekend gaf ze cocktailparty’s en soirees, zodat het huis afgeladen was met haar chique, kwinkelerende vriendinnen en levenslustige mannen met klinkende stemmen uit de theaterwereld. Ik werd altijd uitgenodigd om erbij te komen zitten, maar dat intimideerde me zo dat ik onvermijdelijk boven wegkroop bij mijn radio en een zak gemengd snoep. De radio bood me gezelschap op vele, vele avonden. Mijn favoriete dj was een man met een stem van honing, Alex Morley, die me altijd het gevoel gaf dat hij het alleen maar tegen mij had. Ik stelde hem me voor als lang en slank, met slordig zandkleurig haar, sprankelende blauwe ogen en een versleten spijkerbroek. (Zeg maar sexy Sawyer uit Lost, maar dan met een accentje.) Ik zat dan opgekruld op mijn zitzak, kauwde winegums weg en bladerde door Smash Hits terwijl Alex liedjes voor me draaide. Ik was er dan ook helemaal kapot van toen mijn moeder een foto met handtekening voor me aanvroeg en hij hangwangen en lichtelijk bazige oogjes had, om nog maar te zwijgen over de dubieuze manier waarop hij zijn haar over zijn kale kruin had geplakt. Op mijn liefde voor de radio had het echter geen invloed. Het zorgde ervoor dat ik me minder eenzaam voelde en me kon verliezen in die wereld. Ik vergaf Alex zijn overdadig bedekte jukbeenderen (wie was ik om daar wat van te zeggen?) en begon een droom te koesteren die nooit meer helemaal wegging: dat ik op een dag in een microfoon zou praten en iemand anders het gevoel zou geven dat hij of zij erbij hoorde. Niet dat dit erin zat in mijn baan, helaas. Ik was productieassistent bij ons locale station Brum FM en had prettig gewerkt 8
Door dik en dun 1-336:Opmaak 1
08-10-2010
08:57
Pagina 9
met Chip Barrett, de gladde prater met het grijze haar die jarenlang het lunchprogramma presenteerde en werd geadoreerd door dames van een zekere leeftijd. Helaas probeerde de nieuwe zendermanager Andy de programmering eigentijdser en cooler te maken. Arme Chip was gedegradeerd tot een nachtprogramma tussen twaalf en zes uur ’s ochtends. Om hem te vervangen hadden ze het grootste kreng ter wereld aangenomen en ik had dus de pech dat ik nu voor haar werkte. ‘Goedemorgen Birmingham! Dit is Collette McMahon, met het lekkerste lunchprogramma vol leut, lol en lariekoek,’ zei ze vrolijk aan het begin van elke show. Wat vrij ironisch was, want terwijl zij met de luisteraars zat te slijmen, gebaarde ze meestal woedend naar mij of verzond net een e-mail waarin stond: MADDIE, ER IS GEEN KOFFIE MEER!!!! Dit leidde er onvermijdelijk toe dat ik haar wilde meppen: ‘Dit is Maddie Lawson, met iets puntigs, prikkelends en pijnlijks wat ze in Collettes oog gaat slaan.’ Omdat ik in de eerste plaats de pest heb aan mails in kapitalen (het staat zo schreeuwerig) en het in de tweede plaats niet mijn werk was om koffie voor haar te halen, en dat wist zij ook wel. (Had ik al gezegd dat ze ook nog eens graatmager was en erg aantrekkelijk, met schouderlang zwart haar en grijze omfloerste ogen? Alsof het allemaal al niet erg genoeg was!) Op deze bewuste dag was Collette te laat. Zoals gebruikelijk. Haar show begon om elf uur ’s morgens en we werden geacht allebei om tien uur precies aanwezig te zijn, zodat we het draaiboek konden doornemen met producer Becky om alles op tijd in orde te hebben. Toen Chip de show nog deed, was hij er altijd al om negen uur. Dan schreef hij bruggetjes om onderwerpen aan elkaar te praten en keek of zijn speellijst evenwichtig was – echt een professional in hart en nieren. Collette kwam echter pas binnenwaaien als het haar uitkwam. In de eerste week zag ze nog kans om rond kwart over tien achter haar bureau te zitten, maar op de bewuste dag liep het al tegen halfelf voor ze eindelijk binnenkwam. 9
Door dik en dun 1-336:Opmaak 1
08-10-2010
08:57
Pagina 10
‘Jeetje, wat is het heet buiten,’ meldde ze. Ze gooide haar tas op tafel en duwde haar grote designerzonnebril in haar haren. Ze had een luide, beetje bekakte stem – oorspronkelijk kwam ze uit Surrey – en wilde graag dat iedereen in het gebouw wist dat ze gearriveerd was. ‘Iedereen oké? Alles klaar voor een goede show?’ Becky was geïrriteerd. ‘Ja, maar niet dankzij jou, Collette. Waar bleef je nou?’ Collette trok een gezicht. ‘Maak je niet dik,’ zei ze, en ze keek naar mij alsof ze me voor het eerst zag. ‘Doe mij even een koffie, mop. Ik ben uitgedroogd. Beetje laat geworden gisteravond.’ Een alsjeblieft kon er niet af. En dan nog dat ergerlijke ‘mop’, alsof ik een zestienjarige was die een snuffelstage deed, terwijl ik nota bene een jaar ouder was dan de stomme trut. Ik kwam al een beetje overeind, toen Becky een hand op mijn arm legde om me tegen te houden. ‘Maddie heeft geen tijd om koffie voor je te halen,’ zei ze koeltjes. ‘We hebben haar hier nodig om de show voor te bereiden. Dus ga snel zitten, zodat we het draaiboek kunnen doornemen. Over nog geen halfuur gaan we de lucht in, dus we hebben geen tijd te verliezen.’ Met een pissige blik riep Collette tegen een van de secretaresses dat die haar koffie moest brengen. Ik kreeg een dodelijke blik, alsof het allemaal mijn fout was. Eindelijk konden we aan het werk. Collettes show was een mix van muziek en gebabbel, met verschillende telefonische gesprekjes en quizzen, afhankelijk van welke dag het was. Het hoorde bij mijn werk om de grote lijnen samen te stellen en die door Becky te laten goedkeuren. Dus plaatselijke nieuwsberichten bij elkaar zoeken waar Collette misschien over zou willen praten en interviewtjes regelen. Chip had ‘de mens achter het bericht’ altijd leuk gevonden: iemand die een goede daad had gedaan, een plaatselijk leukemiepatiëntje dat door een inzamelingsactie naar Disneyland kon, van die dingen. Becky en ik waren Collettes smaak nog een beetje aan het aftasten.Tot nu 10
Door dik en dun 1-336:Opmaak 1
08-10-2010
08:57
Pagina 11
toe leek ze alleen geïnteresseerd in celebrity’s bespotten en roddeltjes verspreiden. Ik pakte mijn aantekeningen erbij. ‘Goed, we hebben het midweek belpanel om 11.15 uur, we zouden iets kunnen doen over de zomervakantie die binnenkort begint en…’ ‘Nah.’ Verbijsterd over de manier waarop ze me botweg had afgekapt, keek ik haar aan. ‘Nou, eh, veel van onze luisteraars zijn moeders, dus die hebben daar echt wel iets over te z…’ ‘Dus is het láátste waar ze over willen praten wel een schoolvakantie, mop,’ zei ze met een minachtend geluid erbij. ‘Nog nooit van escapisme gehoord? Wat heb je nog meer?’ Blozend keek ik naar mijn aantekeningen, Chip zou nooit zo’n toon tegen me hebben aangeslagen. ‘Nou, de Birmingham Restaurant Awards zijn vanavond, dus misschien…’ begon ik aarzelend. Collette haalde haar schouders op. ‘Niet erg sexy,’ zei ze. ‘Laat maar, ik verzin zelf wel iets beters voor het belpanel. Wat heb je nog meer?’ En zo ging dat maar door, Becky werd al even beroerd behandeld als ik. Collette vond het recept voor de woensdag dat Phil de Kok had geleverd niets (‘Nogal duf, nietwaar? Laat hem even wat anders bedenken, iets spannenders.’) en rolde met haar ogen bij de sambaband die live een paar nummers kwamen spelen. Toen Becky haar herinnerde aan de Middagquiz gaapte ze zelfs ronduit. ‘We kunnen ons maar beter gaan klaarmaken,’ snauwde Becky toen, en ze draaide een van haar roodbruine pijpenkrullen om haar vinger (altijd een veeg teken). ‘Collette, je zult de rest moeten improviseren. Maddie, kun jij de links in de gaten houden?’ ‘Geen probleem,’ zei Collette ijskoud, en ze heupwiegde cool de studio in. ‘Uiteraard,’ zei ik, en ik voelde me in het geheel niet cool. Niet dat ik inmiddels niet gewend was aan live radio maken, maar 11
Door dik en dun 1-336:Opmaak 1
08-10-2010
08:57
Pagina 12
Chip had zijn zaakjes altijd keurig op orde, zodat elke minuut van het drie uur durende programma goed gevuld was. Nu Collette de helft van onze voorstellen had weggewuifd, zag het er opeens afschuwelijk leeg uit. Ik maakte me overigens voor niets zorgen, want Collette had genoeg te vertellen. Het meeste kwam rechtstreeks uit The Sun en ze hield een eindeloos durend belrondje dat draaide om het afzeiken van de deelnemers aan Big Brother, voor ze overging op een monoloog of ze dat weekend nu wel of niet haar haren zou laten knippen. En toen gooide ze haar bom de ether in. ‘Voor de zomer moet je er op je best uitzien, nietwaar mensen?’ kirde ze in de microfoon. ‘Daarom ga ik van start met de Maak Birmingham Mooier-campagne. De komende maanden zal mijn hele team hier bij Brum FM een nieuw beautyregime ondergaan.’ Becky kreeg rode vlekken in haar nek. ‘Waar heeft ze het over?’ siste ze me toe. We zaten slechts enkele meters van Collette verwijderd, maar waren van haar gescheiden door een dikke glazen wand, waar geen geluid doorheen kwam. ‘Weet jij hier iets van?’ ‘Nee,’ zei ik, en ik voelde het zweet in mijn handen komen. De boosaardige manier waarop Collette naar me keek, beviel me niets. ‘Ik ga bijvoorbeeld wat lekkere dingen testen die ons zijn opgestuurd door de kanjers van Bliss Spa in de perfect Body Gym,’ kwetterde ze fel. ‘En ik zal “voor-” en “na”-foto’s op mijn djblog zetten, zodat je daarnaar uit kunt kijken. Ik heb ook wat haarlotions en conditioners van Saks voor Becky, onze lieftallige producer.’ Becky glimlachte – van opluchting, volgens mij – en stak een duim op naar Collette. ‘En onze knappe controller, Andy Fleming,’ vervolgde Collette, ‘dat is mijn baas, dus daar heb ik iets heel bijzonders voor: een Man Spa-behandeling bij Serenity, de mazzelpik! Ik hoop 12
Door dik en dun 1-336:Opmaak 1
08-10-2010
08:57
Pagina 13
dat hij het zich herinnert als het tijd is voor de jaarlijkse salarisverhoging, hè Andy?’ Ze lachte om haar eigen grap en liet toen haar blik op mij vallen. Ik voelde me als een muis die oog in oog stond met een cobra. ‘En voor Maddie, onze superassistent,’ zei Collette kirrend met een valse fonkeling in haar ogen, en ze liet even een pauze vallen, waarin ze de lach van een killer toonde. ‘Nou, die gaat de strijd met het spek aan. Ja, je hoort het goed, Maddie gaat op een FatBusters-afslankcursus. Er worden door de hele stad sessies gehouden, dus ga naar onze website als je zelf ook een paar pond kwijt wilt. Over veertien dagen laat ik je weten hoe het ons allemaal vergaan is, mis het niet!’ Hap. Muis weg, cobra de winnaar. Mijn handen trilden, mijn mond was droog en er zat een brok in mijn keel alsof ik zou gaan huilen van gêne. Ik moest echt mijn laatste restje trots bij elkaar schrapen om niet meteen de studio uit te lopen. ‘Gaat het een beetje, Maddie?’ vroeg Becky bezorgd. Collette had de nieuwste single van Girls Aloud opgezet en deinde met de muziek mee alsof er geen vuiltje aan de lucht was. Ik was niet in staat Becky aan te kijken of antwoord te geven. Maddie gaat de strijd met het spek aan! Maddie gaat naar een FatBusters-afslankcursus! Wat een afgrijselijk wijf. Wat een trut. Iedereen had leuke dingen te testen gekregen, behalve ik. Ik werd voor gek gezet. ‘Maddie, gaat het?’ Ik knikte zwijgend naar Becky, nog steeds niet in staat om te spreken. Collette McMahon had net tegen duizenden luisteraars gezegd dat ik dik was en daar iets aan moest doen. Ze had me vernederd tegenover de hele stad. Ik verborg mijn dikke kop in mijn dikke handen en wou dat ik door de grond kon zakken. Als kind was ik mager. Lang en mager, met dunne, knokige benen en puntige ellebogen. Maar op een of andere manier was 13
Door dik en dun 1-336:Opmaak 1
08-10-2010
08:57
Pagina 14
dat allemaal veranderd. Ik werd dikker en dikker en dikker, tot ik 1.78 was en 108 kilo woog. Half vrouw, half deegklont, dat was ik. Ik voelde hoe mensen in de supermarkt naar me keken. Hun blik ging van mij rechtstreeks naar mijn karretje, waar ze een duizelingwekkende berg chips en chocoladebiscuits verwachtten. Ik negeerde ze en laadde meer groente en fruit in. Dat hadden ze niet gedacht, hè? Zij wisten ook niet dat ik de rest online bestelde. Het werd aan huis geleverd door een busje, als de kinderen op school zaten. Mijn geheime liefdes: stukken kaas, zakken Kettle Chips en van die uitdeelzakken repen voor kinderfeestjes. Kijk, ik doe mijn best, maakte ik mezelf wijs als ik een mini-Mars openscheurde en er mijn tanden in zette. Ik neem maar één klein reepje! Daarna verpestte ik het onmiddellijk voor mezelf door in de loop van de dag nog vier reepjes naar binnen te werken, maar op een of andere manier wist ik dat gemakshalve te negeren. En trouwens, die had ik staande voor de kast opgegeten, dus dat telde niet, hield ik mezelf voor. Het probleem was dat ik dol op eten was. Altijd al. Ik kon een receptenboek voor de lol lezen: mmm, kippastei en aardappelpuree met jus… Oooh, varkenslende met knoflook en laurier. Gemarineerd lam op aardappeltjes met rozemarijn – in bed moest ik uitkijken niet op de pagina’s te lekken van het watertanden. En mensen over de vloer hebben, o ja, daar was ik eveneens dol op. Er ging niets boven vrienden en familie aan tafel hebben, de keuken vol zalige kookgeuren en ik, met rode wangen en immens gelukkig, een mooi gebraad serveren, met alles erop en eraan: knapperige groente, krokant gebakken aardappeltjes, Yorkshire pudding. En dan de oohs en de aahs en: Wat is dit zalig! En: Maddie, je bent geweldig! Wat is daar nu niet leuk aan? Aan de andere kant haatte ik hoe ik eruitzag. Walgde ervan. Ik keek niet eens meer in de spiegel, omdat ik geen zin had mijn onderkinnen te moeten tellen. Het vet leek zich over me 14
Door dik en dun 1-336:Opmaak 1
08-10-2010
08:57
Pagina 15
te hebben verdeeld als een onvast roze dek. Ik puilde over mijn knieschijven. Ik had grote rollen in mijn taille. Mijn enkels waren amper te zien, doordat ze altijd opgezet waren. Als ik ging zitten, was ik bang dat ik door de stoel zou zakken. Ik droomde ervan weer slanke, welgevormde benen te hebben, een platte buik, billen die in een hand pasten. In stilte wou ik dat ik het lef (en het geld) had voor liposuctie en een buiklift. Gelukkig leek Paul het niet erg te vinden. Paul was mijn echtgenoot en hij hield wel van een maatje meer. ‘Meer om van te houden, meer om vast te houden,’ zei hij vol genegenheid, zij het onromantisch. ‘Voor mij zie je er nog altijd uit als een prinses, schat.’ Toch fijn dat één van ons daar zo over dacht. De volgende dag werd het allemaal nog erger. Meer vernedering. Meer gêne. Het was de moederloop op de sportdag van de kinderen: welkom in de hel. Die ochtend was ik licht in mijn hoofd van een slapeloze nacht en nog altijd wat overgevoelig door alle schaamte die ik gisteren te verwerken had gekregen. Mijn dochter Emma rook dat ik niet al te sterk in mijn schoenen stond en sloeg meteen toe. ‘Mam, je weet dat het vanmiddag sportdag op school is?’ vroeg ze. ‘Je komt toch wel, hè?’ ‘Eh…’ begon ik, en ik beboterde toast met mijn rug naar haar en haar broer. Ik had die middag vrij en was van plan de verwaarloosde jungle die onze achtertuin moest voorstellen aan te pakken met een machete, of toch minimaal een snoeischaar. ‘O, toe nou, mam, je komt nooit naar de sportdag,’ drong Ben aan. ‘Alle andere moeders komen ook.’ ‘Ik wil echt dat je komt kijken naar mijn drie-benen-race met Amber,’ voegde Emma eraan toe. ‘We hebben hartstikke veel geoefend en we zijn supersnel. Misschien winnen we zelfs wel.’ Ik zweeg. Met liefde en plezier zag ik hen over sportvelden 15
Door dik en dun 1-336:Opmaak 1
08-10-2010
08:57
Pagina 16
hollen, maar ik kende de horrorverhalen over de verplichte moederloop van vorige jaren; over mijn lijk dat ik me daaraan zou wagen. ‘Het is mijn laatste jaar op Highbridge,’ zei Emma, die het niet naliet een beschuldigend toontje in haar stem te leggen. ‘En je bent naar niet één sportdag gekomen. Vorig jaar won ik het zaklopen en ik had zo graag gewild dat je daarbij was geweest, maar…’ Ik voelde me in het nauw gedreven. Om kwart voor acht in de ochtend ben ik al niet op mijn scherpst en ik had geen schijn van kans tegenover de sluwe streken van mijn tienjarige dochter. ‘Ik moet nu eenmaal werken,’ wees ik haar terecht, en ik serveerde de schaal toast, waarbij ik mezelf alvast aan een sneetje hielp. ‘Vanmiddag niet,’ kaatste Emma slim terug. ‘Je werkt op donderdag toch maar een halve dag? Je zou het best kunnen halen.’ Listig keek ze me aan en deelde de fatale klap uit. ‘Als het je tenminste wat kan schelen.’ ‘O, Emma,’ verzuchtte ik. ‘Natuurlijk kan het me wat schelen!’ Haar woorden waren raak, ik werd overmeesterd door schuldgevoel. ‘Vooruit, goed dan,’ hoorde ik mezelf verslagen zeggen. Eén stomme sportdag, één idiote moederloop die in een paar minuten voorbij was – dat moest toch te doen zijn? Vergeet het maar, besefte ik een paar uur later. Ik was al gespannen voor het startschot werd gegeven – mijn hart stotterde, mijn hele lijf stond stijf van de zenuwen. De zon scheen genadeloos en zette ons allemaal in keihard daglicht. De andere moeders smoesden gedempt met elkaar, maar ik kolkte vanbinnen zo dat ik me niet kon concentreren en niet kon bewegen. Waarom had ik me hiertoe laten overhalen? De moeders naast me bij het startpunt leken allemaal minitopjes en korte broeken te dragen, het zonlicht weerkaatste op hun strakke, gebruinde huid. Ik was de enige kwab in de wijde omtrek, de enige in een broek voor dikke vrouwen en een wijd 16
Door dik en dun 1-336:Opmaak 1
08-10-2010
08:57
Pagina 17
hes om maar zo min mogelijk van mijn lijf te laten zien. Opeens wou ik dat ik niet dat vierde sneetje toast had genomen bij het ontbijt. En geen chips had gegeten als lunch. En die berg cake, chocolade, kaas en pasta had laten staan, die ik in de week hiervoor naar binnen had gewerkt. Kappen, Maddie, zei ik tegen mezelf. Het heeft geen enkele zin daar nu wroeging over te hebben. Trouwens, in het publiek stonden twee kinderen met stralende snoeten naar me te zwaaien en bemoedigende gebaren te maken. De knoop in mijn maag ging was losser zitten toen ik me herinnerde hoe enig het was geweest om Emma en haar vriendin Amber de drie-benen-race te zien winnen. Een triomf in haastig gehobbel, toen ze giechelend als eersten over de finish kwamen. En dan Bens blik vol ongekende vreugde toen hij langs de andere tweedejaars stormde en eerste werd in de ei-op-lepel race – de schat. Ik had mezelf moeten beheersen om geen dansje te doen. De hemel mocht weten hoe een dikkerd als ik twee zulke slanke, lichtvoetige en atletische kinderen had kunnen produceren. Er was wat geduw en getrek aan de startstreep toen mevrouw Gable, het adjunct-hoofd, onze kant op keek met het startpistool omhoog. Ergens naast me zag ik Vanessa Gray, op duur ogende hardloopschoenen, met een bekende glinstering in haar ogen – dezelfde vastberaden blik die ik al op veel bijeenkomsten van de ouderraad had gezien, als ze net zolang doordramde tot de stemming naar haar zin ging, of het nu ging over de braderie of het jaarlijkse avondje uit van de ouderraad. Ik zag hoe ze ongemerkt haar linkerelleboog voor Jane Willis schoof en haar voet alvast wat naar voren bracht. ‘Op uw plaatsen…’ O god. Dit was geen droom. Angst klotste om me heen als water in een wasmachine. ‘Klaar…’ Vanessa Gray stond met lichtgebogen knieën, als een jaguar die elk moment kon toeslaan, in een lycra wielrenbroek en met een volmaakt glanzende paardenstaart. 17
Door dik en dun 1-336:Opmaak 1
08-10-2010
08:57
Pagina 18
De knal was oorverdovend. Zo’n veertig moeders denderden over het sportveld onder luid gegil van de toeschouwers.Vanessa liep voorop, als een bezetene. Vermoedelijk trainde ze al het hele jaar voor deze race. Ik daarentegen hijgde alsof mijn borst uit elkaar zou klappen. Bonk-bonk-bonk klonken mijn voeten op het gras. Ik droeg witte gympen. Aangeschaft als goed voornemen voor het nieuwe jaar, nu pas voor het eerst aan, zes maanden later. Puffend als een stoommachine met mijn gezicht glimmend van het zweet ploegde ik door, zo snel ik kon, maar de andere moeders waren me al snel mijlen voor. Mijn neplach werd nog wat strakker toen ik in de achterhoede terechtkwam. Voor me zag ik een zee van strakke kontjes, slanke benen en pompende ellebogen. Achter me: slechts mijn tobbende schaduw. Ik trok een gezicht toen Vanessa Gray als eerste over de finish stoof, armen in de lucht alsof ze wereldkampioen Paula Radcliffe was. Er klonk een mager applausje van de docenten, die mochten haar ook niet zo. Bonk-bonk-bonk. Het publiek, honderdzeventig kinderen in kleermakerszit, in rijen langs het parcours, vormde een vaag beeld voor me. O, help, ik lag mijlen achter. Anderen waren inmiddels ook al over de krijtstreep; ze lachten en veegden hun haren uit hun gezicht. De tijd leek stil te staan en mij hier achter te hebben gelaten. Bonk-bonk-bonk. Mevrouw Gable pakte haar megafoon, goed bedoelend, maar o zo pijnlijk. ‘Kom op, Mevrouw Lawson, u kunt het best!’ Jezus, mens, maak me liever maar gewoon meteen af. Kinderen begonnen te grinniken. Altijd leuk, een dikke, niet fitte, hijgende mevrouw Lawson die eindelijk – eindelijk! – over de finish waggelde. Ik probeerde ook te lachen, hoewel ik me meer zorgen maakte over een aanstaande hartaanval. ‘Zo zeg, dat was wel weer genoeg fitness voor een week voor mij.’ Vanessa Gray hoorde me en gaf me een kille grijns. Waarmee ze loser zei. 18
Door dik en dun 1-336:Opmaak 1
08-10-2010
08:57
Pagina 19
Ik zocht naar mijn kinderen in de menigte, wilde bevestiging en geruststelling, hoopte op opgestoken duimen. Maar Emma had rode wangen van schaamte en toen ze mijn blik ving, keek ze veelzeggend boos weg. En daar stond Ben, die werd geduwd en gepest door zijn vrienden. Hij had zijn armen afwerend over elkaar geslagen en staarde naar het gras. Ik voelde me de slechtste moeder van het land. Schaamte dampte als stoom uit me met elke hijg. ‘Nou, doe er dan wat aan,’ zei mijn moeder bazig toen ik die avond bij haar in de kamer zat en mijn afgang op de sportdag had opgebiecht. ‘Positief blijven, zie het als een stok achter de deur. Kom in beweging en…’ Ik probeerde niet te kreunen toen ze aan haar hippe turkoois mobieltje begon te prutsen. ‘Waar heb ik het nummer van de sportschool? Ik moet het hier ergens hebben…’ mompelde ze. ‘Mam, ik ga niet naar jouw sportschool,’ zei ik. ‘Ik…’ Ze had echter de telefoon al aan haar oor en hield heerszuchtig een hand omhoog om me het zwijgen op te leggen. ‘Hallo, met Anna Noble,’ zei ze spinnend tegen de persoon aan de andere kant van de lijn. Mijn moeders stem was zo hees dat die bijna een eigen asbak nodig had. ‘Goed, dank je wel, schat. Ik vroeg me af of ik voor mijn dochter een intake zou kunnen boeken, ze overweegt om lid te worden, ja.’ ‘Niet waar,’ siste ik haar woedend toe, met een boze blik. O nee, geen denken aan. Beslist niet. Sportscholen en ik gingen niet samen. Ik had geprobeerd om meer te sporten, maar het was een slechte match. Net zoals chips en pudding: een beroerde combinatie. Weer ging de hand omhoog, als een agent die het verkeer regelt. Hou je mond. Ik vernauwde mijn ogen, maar ze schreef al iets op en schonk geen aandacht aan me. ‘Deze zaterdag? O, dat is geweldig, schat, dank je wel. En misschien een dagpas voor de rest van het 19
Door dik en dun 1-336:Opmaak 1
08-10-2010
08:57
Pagina 20
gezin? Ja, een volwassene en twee kinderen. Helemaal top, ontzettend bedankt, tot gauw.’ Mijn moeder was min of meer een legende. Je herinnert je haar waarschijnlijk nog wel als een van de Martini-meisjes uit het begin van de jaren tachtig, toen de regels rond adverteren nog niet zo streng waren ten aanzien van het opseksen van alcoholische drankjes. Zij was de hele mooie in het witte badpak, die in een fles Bianco dook, en stond in de vier jaar dat de campagne liep op enorme reclameborden in heel Birmingham. Op school werd ik ermee gepest – ‘Ik zag vanmorgen de tieten van je moeder!’ – dat werk. Ik vond dat niet erg, want ik was ontzettend trots op haar. En trouwens, de advertenties hadden het grote huis in Edgbaston betaald waar ze sindsdien woonde en ze waren ook de springplank geweest naar de carrière die ze later als actrice had. Inmiddels was haar lange haar ingekort tot een korte, kastanjekleurige bob en had ze een paar rimpeltjes in haar hals, maar ze had nog altijd prachtige benen en zwoele amandelvormige ogen. En het was duidelijk dat ze ook nog altijd dacht dat ik een kind was dat gewoon deed wat zij wilde. Ze zette haar mobieltje uit, met een triomfantelijke blik op haar gezicht. ‘Ziezo, je staat gereserveerd bij Jacob op zaterdagmorgen om tien uur,’ zei ze, en ze kwam overeind om een kristallen karaf naar me op te heffen. ‘Sherry?’ ‘Maar ik wil helemaal niet naar de sportschool!’ zei ik, vierendertig jaar oud, maar op de toon van een dwarse tiener. ‘Ik heb helemaal geen zin in die Jacob.’ Ze hield nog altijd met opgetrokken wenkbrauwen de karaf vast, alsof ze me niet had gehoord. ‘Nee, dank je,’ mompelde ik tandenknarsend. Ze klotste wat sherry in een glas voor zichzelf en nipte ervan. Daarna kwam ze naast me op de enorme rode bank zitten en vouwde haar benen elegant onder zich. ‘Liefje,’ zei ze zakelijk. ‘Je kwam hier voor hulp. Ik ga je niet à la Paul geruststellen door “Maak je geen zorgen, ik vind je mooi” te zeggen.’ 20
Door dik en dun 1-336:Opmaak 1
08-10-2010
08:57
Pagina 21
Ik wendde mijn blik af en voelde irritatie. Dat waren inderdaad precies Pauls woorden geweest toen ik mijn hart bij hem had uitgestort. ‘Trek het je niet aan, ik vind je nog altijd mooi. Wat eten we vanavond?’ Hij had amper geluisterd en het leek hem ook niet veel te kunnen schelen, hij had gewoon de woorden opgelepeld waarvan hij dacht dat ik ze wilde horen. ‘Ik ben je moeder,’ zei ze, alsof ik daaraan moest worden herinnerd. ‘Ik mag je de waarheid zeggen. Ja, je bent mijn schat van een Maddie, de liefste dochter en het beste mens dat ik ken.’ Mijn ogen prikten van het onverwachte compliment. ‘En ja, je bent veel te zwaar en hebt geen conditie. Ik ga je daarbij helpen.’ Ik viel stil en wou dat ik toch een sherry had genomen. Een liter, graag. ‘De afspraak staat voor zaterdag, dus,’ herhaalde ze, en daarmee was de kous af.
21