Column Rutger Castricum

Eindelijk!

Voor het eerst in de vijftig nummers dat het blad ‘LEVEN!’ bestaat, schittert er nu eindelijk een man op de cover. De witte heteroman van middelbare leeftijd staat namelijk onder druk in deze tijd en verdient het gewoonweg om een keer in het zonnetje gezet te worden. Om de haverklap wordt hem namelijk white privilege in de schoenen geschoven en omdat we overal in de media het liefst vrouwen, transgenders en mensen van kleur op de voorgrond willen, delft deze arme witte man steeds vaker het onderspit. Goed en dapper dus van LEVEN! om dit schrijnende onrecht te herstellen.

Toen ik voor het eerst van deze primeur hoorde, dacht ik meteen: een man op de cover, daar gaan ze natuurlijk mij voor bellen. Dus ik trainen, baardje stileren en oefenen op mijn allerzwoelste blik. En ja hoor, ik werd inderdaad gebeld. Of ik naar een échte fotostudio wilde komen. Ik moest mijn overhemd uittrekken en de fotograaf nam wel honderd foto’s. Ik was zo trots als een pauw. U heeft het gezien, het pakte anders uit. De hoofdredactie van uw lievelingsblad koos voor een zogenaamd professioneel covermodel met van die overdreven blauwe ogen die voor dezelfde fotograaf heel toevallig precies dezelfde houding heeft aangenomen zoals ik. Hij liet er zelfs net zo’n baardje voor staan en imiteerde schaamteloos mijn zwoel stoere blik. Stakker. Ja, het zit diep en het doet nog steeds pijn. ‘Maar jij kunt weer goed schrijven’, klonken de troostende woorden vanaf de redactie. Het was mijn laatste kans om op de cover te verschijnen in een wereld waar alles divers en inclusief moet. Hoe ironisch ook, de reden van een man op deze cover was juist de roep om diversiteit vanuit de woke wereld. Wellicht klap ik uit de school, maar ik heb berichten gezien van mensen die verontwaardigd waren vanwege het bij herhaling afbeelden van een vrouw op de voorkant van dit blad. Het zou seksistisch, oppervlakkig en rolbevestigend zijn. Aangezien ik weinig bladen ken met meer stijl en smaak, kon ik bij het lezen van deze verwijten nauwelijks mijn lachen inhouden. Types die heel woke de hele dag speuren naar misstanden en dan uitkomen bij dit blad omdat er altijd een vrouw op de cover staat. My god.

Overigens overkwam mijzelf nagenoeg hetzelfde in voorbereiding van een nieuw TV-programma, dat nota bene gaat over inclusie en diversiteit. Ik neem in dit programma de woke wereld op de korrel, maar ik kom ook in opstand tegen racisme dat vandaag de dag nog steeds bestaat. Het meest gehoorde commentaar was dat ik, Rutger Castricum, wel de laatste moest zijn die dit programma mocht

COLUMN RUTGER CASTRICUM

maken. Nee, dat hoorde minimaal iemand te zijn van kleur en niet die witte heteroman van het polariserende PowNed (onder welke steen zat je de afgelopen vijf jaar). Een aantal mensen weigerde medewerking vanwege mij als presentator. Hoe bedoel je inclusief? De woke types bestrijden het hokjes denken met het creëren van nieuwe hokjes. Vechten tegen uitsluiting van groepen en vervolgens mensen keihard uitsluiten. Het is even hilarisch als treurig. Uiteraard is mijn programma er wel gewoon gekomen en met succes. Gniffelend gaf ik het de titel: Inclusief Rutger. Want als je streeft naar inclusie, dan hoor ik er ook bij. En vooruit, het covermodel dat mij heeft staan imiteren ook. Leven! En laten Leven!