ΣΥΝΤΑΓΜΑ ΤΗΣ ΕΛΛΑΔΑΣ ΑΡΘΡΟ 106
Παράγραφος 01 Για την εδραίωση της κοινωνικής ειρήνης και την προστασία του γενικού συμφέροντος το Kράτος προγραμματίζει και συντονίζει την οικονομική δραστηριότητα στη Xώρα, επιδιώκοντας να εξασφαλίσει την οικονομική ανάπτυξη όλων των τομέων της εθνικής οικονομίας. Λαμβάνει τα επιβαλλόμενα μέτρα για την αξιοποίηση των πηγών του εθνικού πλούτου, από την ατμόσφαιρα και τα υπόγεια ή υποθαλάσσια κοιτάσματα, για την προώθηση της περιφερειακής ανάπτυξης και την προαγωγή ιδίως της οικονομίας των ορεινών, νησιωτικών και παραμεθόριων περιοχών.
Παράγραφος 02 H ιδιωτική οικονομική πρωτοβουλία δεν επιτρέπεται να αναπτύσσεται σε βάρος της ελευθερίας και της ανθρώπινης αξιοπρέπειας ή προς βλάβη της εθνικής οικονομίας.
Η «αξιοποίηση της δημόσιας περιουσίας» από την ιδιωτική επιχειρηματική πολυεθνική πρωτοβουλία δεν είναι ένα θέμα όμως που αφορά μόνο στην κυβέρνηση στην Ελλάδα. Αφορά και στους Έλληνες πολίτες. Η δημόσια περιουσία άλλωστε είναι και εθνική.
Η ύπαρξη της βασίζεται και αποτελεί κατάκτηση του κράτους και των πολιτών του ενώ και η διατήρηση της διασφαλίζεται με τα λεφτά των Ελλήνων φορολογουμένων. Η δημόσια περιουσία στην οποία περιλαμβάνεται και ο υποθαλάσσιος πλούτος δεν έχει τύχει αντικείμενο σεβασμού ούτε από τους έλληνες πολίτες.
Αλλιώς πως μπορεί να εξηγήσει κανείς γιατί τα δάση μας καίγονται συστηματικά και ανηλεώς επί δεκαετίες για να γίνουν βίλες ή γιατί οι θάλασσες μας μολύνονται συστηματικά από τα απόβλητα εκατοντάδων αυθαίρετων ξενοδοχείων εδώ και δεκαετίες επίσης χωρίς να γίνεται τίποτα ή χωρίς να μιλά κανείς; Στις μέρες μας μάλιστα η κυβέρνηση ψάχνει συνταγματικές φόρμουλες για να νομιμοποιήσει τα αυθαίρετα αφού η νομιμοποίηση τους θα προσφέρει κάποια ελάχιστα έσοδα στον πακτωλό των οφειλόμενων εκατομμύριων ευρώ που οφείλουμε.
Παράγραφος 03 Με την επιφύλαξη της προστασίας που παρέχεται από το άρθρο 107 ως προς την επανεξαγωγή κεφαλαίων εξωτερικού, μπορεί να ρυθμίζονται με νόμο τα σχετικά με την εξαγορά επιχειρήσεων ή την αναγκαστική συμμετοχή σ' αυτές του Kράτους ή άλλων δημόσιων φορέων, εφόσον οι επιχειρήσεις αυτές έχουν χαρακτήρα μονοπωλίου ή ζωτική σημασία για την αξιοποίηση των πηγών του εθνικού πλούτου, ή έχουν ως κύριο σκοπό την παροχή υπηρεσιών στο κοινωνικό σύνολο.
Όταν το Σύνταγμα επιβάλλει την αναγκαστική εξαγορά επιχειρήσεων «που έχουν χαρακτήρα μονοπωλίου ή ζωτική σημασία για την αξιοποίηση των πηγών του εθνικού πλούτου, ή έχουν ως κύριο σκοπό την παροχή υπηρεσιών στο κοινωνικό σύνολο» δεν αποτελεί πλήρως συνταγματική παρέκκλιση ή παρεκτροπή η ιδιωτικοποίηση όλων αυτών των φορέων;
Παράγραφος 04 Tο τίμημα της εξαγοράς ή το αντάλλαγμα της αναγκαστικής συμμετοχής του Kράτους ή άλλων δημόσιων φορέων καθορίζεται απαραιτήτως δικαστικώς και πρέπει να είναι πλήρες, ώστε να ανταποκρίνεται στην αξία της επιχείρησης που εξαγοράζεται ή της συμμετοχής σ' αυτή.
Το τίμημα καθορίζεται δικαστικώς. Πρέπει να είναι πλήρες ώστε να ανταποκρίνεται στην αξία της επιχείρησης που εξαγοράζεται ή της συμμετοχής σ` αυτή.
Γίνεται αντιληπτό ότι η «αναγκαιότητα» όπως προβάλλεται σήμερα της ιδιωτικοποίησης ή της αξιοποίησης της δημόσιας περιουσίας από τον ιδιωτικό τομέα αντιβαίνει ευθέως στη συνταγματική αρχή της απαγόρευσης της επέκτασης της ιδιωτικής πρωτοβουλίας σε επιχειρήσεις που αφορούν ευρέως το κοινωνικό σύνολο. Σύμφωνα με το Σύνταγμα το κράτος και ο δημόσιος τομέας έπρεπε να τις αγοράζει και να συμμετέχει αναγκαστικά σε αυτές. Όχι να τις εκπλειστηριάζει. Ακόμα όμως και στην πολιτική επιλογή του εκπλειστηριασμού τους όπως και της πώλησης ή της εκμετάλλευσης των δημοσίων εκτάσεων το τίμημα πρέπει να καθορίζεται σύμφωνα με το Σύνταγμα δικαστικώς. Αυτό ισχύει βέβαια για όλες τις μορφές «αξιοποίησης της δημόσιας περιουσίας» είτε πρόκειται για πώληση μετοχών του δημοσίου σε υπηρεσίες κοινής ωφέλειας σε ιδιώτες είτε πρόκειται για μίσθωση ή απευθείας πώληση.
ΣΥΝΤΑΓΜΑ ΤΗΣ ΕΛΛΑΔΑΣ ΑΡΘΡΟ 106 Παράγραφος 01
O σεβασμός στο Σύνταγμα και τους νόμους που συμφωνούν με αυτό και η αφοσίωση στην Πατρίδα και τη Δημοκρατία αποτελούν θεμελιώδη υποχρέωση όλων των Ελλήνων.
Εν προκειμένω, απαιτείται έντονη αυτοκριτική… Πως αντιμετωπίσαμε εμείς, οι Έλληνες Πολίτες, τη δημόσια γη, τα δάση μας, τις θάλασσες μας όλα αυτά τα χρόνια; Πόσο νομιμοποιούμαστε να διαμαρτυρόμαστε ;
Η νομοθετική και ιδίως η δικαστική εξουσία -αφού αυτήν βαραίνει ευθέως σύμφωνα με το Σύνταγμα η ευθύνη προστασίας και εφαρμογής των νόμων για τη δημόσια περιουσία- ας αναλάβουν τις ευθύνες τους.
ΣΥΝΤΑΓΜΑ ΤΗΣ ΕΛΛΑΔΑΣ ΑΡΘΡΟ 106 Παράγραφος 02
H τήρηση του Συντάγματος επαφίεται στον πατριωτισμό των Ελλήνων, που δικαιούνται και υποχρεούνται να αντιστέκονται με κάθε μέσο εναντίον οποιουδήποτε επιχειρεί να το καταλύσει με τη βία.
Πλήρης ΑΠΟΤΥΧΙΑ των Ελλήνων Πολιτών … Ας το συνειδητοποιήσουμε κι ας αναλάβουμε τις ευθύνες μας!
Η Πολιτική Γης και
η Διαχείριση της Δημόσιας Περιουσίας
Περικλής Σαχίνης Αρχιτέκτων Μηχανικός Επιτελικός Σύμβουλος CISD
Η πολιτική γης βρίσκεται στον πυρήνα της οικονομικής και κοινωνικής ζωής και των περιβαλλοντικών θεμάτων σε όλες τις χώρες και συνδέεται στενά με την αγροτική και την οικονομική
πολιτική.
Η κατανομή των δικαιωμάτων ιδιοκτησίας μεταξύ των ανθρώπων έχει τεράστια επίδραση τόσο από πλευράς δικαιοσύνης όσο και παραγωγικότητας. Η άνιση κατανομή γης, τα προβλήματα εγγείου ιδιοκτησίας και η ελλιπής διαχείριση των γαιών μπορούν να οδηγήσουν σε σοβαρές αδικίες και συγκρούσεις.
Η διάρθρωση της εγγείου ιδιοκτησίας αντικατοπτρίζει την κατανομή των εξουσιών στο εσωτερικό μιας κοινωνίας.
Αν και η πρόσβαση στη γη δεν αναγνωρίζεται ως καθαυτό ανθρώπινο δικαίωμα, μπορεί να θεωρηθεί ως μέσο για την απόκτηση
θεμελιωδών
ανθρωπίνων
καθορίζονται από τις διεθνείς συμβάσεις
δικαιωμάτων,
όπως
Οι τροποποιήσεις της νομοθεσίας, η κατανομή των δικαιωμάτων ιδιοκτησίας και οι διοικητικές δομές είναι πιθανόν να έχουν μακροπρόθεσμες συνέπειες, θετικές ή αρνητικές, στην πολιτική,
οικονομική και κοινωνική ανάπτυξη και στη διαχείριση του περιβάλλοντος.
Η διασφάλιση της πρόσβασης στη γη αποτελεί απαραίτητη προϋπόθεση για την ενθάρρυνση των επενδύσεων και τα έργα βελτίωσης των γαιών.
Εντούτοις, τα θέματα γης σπάνια είναι ο μόνος περιοριστικός παράγοντας για την ανάπτυξη της παραγωγικότητας. Η γη θεωρείται ανέκαθεν βασική πηγή εισοδήματος για τις τοπικές αρχές και τις εθνικές κυβερνήσεις.
Είναι ένα περιουσιακό στοιχείο το οποίο φορολογείται ιδιαίτερα εύκολα, ιδίως στις αστικές περιοχές. Οι τοπικοί έγγειοι φόροι μπορούν να είναι θεμιτοί για τους τοπικούς πληθυσμούς όταν συνοδεύονται από αποτελεσματικότερα και εξασφαλισμένα δικαιώματα και από αποτελεσματική παροχή δημοσίων υπηρεσιών.
Η πολιτική γης είναι ζωτικής σημασίας για την περιβαλλοντική βιωσιμότητα, δεδομένου ότι μπορεί να δημιουργήσει κίνητρα για τη βιώσιμη χρήση της γης και την περιβαλλοντική διαχείριση.
Το έδαφος παρέχει ένα φάσμα οικολογικών υπηρεσιών οι οποίες μπορούν να ενισχυθούν με μια υγιή πολιτική γης - η συγκράτηση νερού, η μείωση της ρύπανσης, η προστασία του εδάφους και των ακτών εξαρτώνται από τη βιώσιμη χρήση των φυσικών πόρων. Συνεπώς, η πολιτική γης διαδραματίζει σημαντικό ρόλο στην πρόληψη της υποβάθμισης του περιβάλλοντος. Η ύπαρξη σαφών και προστατευόμενων δικαιωμάτων, καθώς και αποτελεσματικών κανόνων που να καθορίζουν την πρόσβαση στη γη, στο νερό και σε άλλους φυσικούς πόρους και να διέπουν τη χρήση τους, είναι αποτελεσματικά μέσα για τη διασφάλιση της μακροπρόθεσμης διαχείρισης της γης και των φυσικών πόρων.
Η πολιτική γης αποτελεί • σημαντική πτυχή για την προαγωγή της ισότιμης και της βιώσιμης ανάπτυξης• • ουσιαστικό μέσο για την επίτευξη των στόχων της κοινωνικής δικαιοσύνης και της οικονομικής ανάπτυξης.
Η χάραξη μιας πολιτικής γης αποτελεί ευθύνη
του κράτους, αλλά θα πρέπει να βασιστεί και να ανταποκριθεί στις ανησυχίες πολλών μη κρατικών παραγόντων
Τα νέα οξύτατα και πιεστικά καθολικά προβλήματα της ποιότητας ζωής, της "ανάπτυξης" και του περιβάλλοντος σε πλανητικό, εθνικό, περιφερειακό και τοπικό επίπεδο, καθώς επίσης και οι ειδικότερες επιπτώσεις της ευρωπαϊκής ολοκλήρωσης στις ιδιαίτερες συνθήκες της χώρας, (που καταλυτικά επηρεάζουν τη χάραξη και άσκηση Πολιτικής Γης και για τα
Δημόσια Κτήματα στη χώρα μας),
αποτελούν ουσιαστικής σημασίας παραμέτρους προς συνεκτίμηση, καθώς οι έννοιες του δημόσιου τομέα και της δημόσιας περιουσίας τέμνονται.
Το βασικότερο πρόβλημα της Ακίνητης Περιουσίας του Δημοσίου είναι η αυθαίρετη καταπάτησή της. Για την επίλυση αυτού του προβλήματος ίσχυσε διαχρονικά ένα εξελισσόμενο νομοθετικό πλαίσιο, το οποίο σκοπούσε, με παρόμοιες προϋποθέσεις στην εκποίηση της κατεχόμενης Ακίνητης Περιουσίας του Δημοσίου στους αυθαίρετους καταπατητές. Παρ’ όλα αυτά μέχρι σήμερα το πρόβλημα αυτό δεν έχει επιλυθεί παρά τις πολλές και επαναλαμβανόμενες προσπάθειες έως σήμερα με την σύνταξη του Εθνικού Κτηματολογίου, το οποίο θέτει ένα μέγιστο περιοριστικό χρονικό όριο για την προστασία της γνωστής Ακίνητης Περιουσίας του Δημοσίου αλλά και της προοδευτικά αποκαλυπτόμενης.
Η πολιτική γης αποσκοπεί στην εφαρμογή των πρακτικών χρήσης της γης, αλλά η διάγνωση που πραγματοποιείται συχνά δεν στηρίζεται σε επαρκή στοιχεία, με αποτέλεσμα η πολιτική να μην επιτυγχάνει τους στόχους της. Απαιτείται εμπεριστατωμένη ανάλυση των τοπικών πρακτικών και κανόνων σχετικά με τη γη, των προβλημάτων έλλειψης ασφάλειας, του
τύπου
μηχανισμών κατανόηση
των
συγκρούσεων
μεταβίβασης, των
με
και
των
στόχο
την
προβλημάτων
που
απαντώνται και του τρόπου διευθέτησής τους.
Στόχος του συστήματος διαχείρισης της γης θα πρέπει να είναι η πραγματική διασφάλιση των δικαιωμάτων στη γη και τους φυσικούς πόρους για τους κατοίκους των αγροτικών περιοχών, και η προώθηση της βιώσιμης διαχείρισης της γης. Η συμμετοχή των τοπικών κοινοτήτων στη χαρτογράφηση των γαιών, σε συνδυασμό με τη χρήση εθιμικών συστημάτων διαχείρισης της γης, μπορεί να αποτελέσει χρήσιμο εργαλείο για το σχεδιασμό της χρήσης της γης και τη διευθέτηση των τοπικών διαφορών.
Η Δημόσια Περιουσία και οι νέοι χωροταξικοί και πολεοδομικοί κανόνες Μετά από έναν καταιγισμό νομοθετικών ρυθμίσεων και ερμηνειών, που αναδεικνύει τη γενικότερη πολυδιάστατη σημασία των Δημοσίων Κτημάτων σε εθνικό, οικονομικό και κοινωνικό επίπεδο και την συνειδητή επιλογή των Κυβερνήσεων να μην προωθήσουν, για εκατόν εξήντα χρόνια, το θεσμό του Εθνικού Κτηματολογίου στην Ελλάδα (που θα διασφάλιζε τουλάχιστον, όχι μόνο το να ξέρουμε σήμερα για τι μιλάμε, αλλά και το να κατοχυρώσουμε και να περιφρουρήσουμε στο μεταξύ από τις καταπατήσεις, τον πολυτιμότερο εθνικό μας πόρο: τη Δημόσια Γη), οι Κυβερνήσεις, με συνειδητή επιλογή και σε ευθυγράμμιση με τις συγκεκριμένες
συνθήκες εξέλιξης του κοινωνικού σχηματισμού και ανάπτυξης του τόπου μας εφευρίσκουν νέα εργαλεία και εισάγουν νέα νομοθετήματα για την ακίνητη περιουσία του Δημοσίου με σκοπό την ταχύτερη προώθηση χρονοβόρων διαδικασιών και την εξυπηρέτηση της επιδιωκόμενης «ανάπτυξης».
Οι νέοι χωροταξικοί και πολεοδομικοί κανόνες •
Ειδικό Χωρικό Σχέδιο Με «Ειδικό Χωρικό Σχέδιο», στην κατώτερη πυραμίδα του σχεδιασμού, επιχειρείται η διευκόλυνση των fast track επενδύσεων και των παρεκκλίσεων του εφαρμοστικού νόμου του Μεσοπρόθεσμου, καθώς αυτό θα καθορίζει χρήσεις γης, όρους και περιορισμούς δόμησης με Προεδρικό Διάταγμα και πρωτοβουλία του Υπουργού ΠΕΚΑ ή των συναρμόδιων Υπουργείων.
•
Χωροταξικός και Πολεοδομικός Σχεδιασμός
•
Ειδικό Χωροταξικό Πλαίσιο για τον Τουρισμό
•
Προώθηση Τουριστικών Επενδύσεων, Σύνθετα Τουριστικά Καταλύματα
•
Επιτάχυνση και διαφάνεια της υλοποίησης των στρατηγικών επενδύσεων
Με τον πρόσφατο νόμο για τον Χωροταξικό και Πολεοδομικό Σχεδιασμό, αλλά και άλλα νομοθετήματα για: «Ειδικό Χωροταξικό Πλαίσιο για τον Τουρισμό», «Προώθηση Τουριστικών Επενδύσεων, Σύνθετα Τουριστικά Καταλύματα», αλλά και με την υφιστάμενη νομοθεσία για τις ΠΟΤΑ (Περιοχές Ολοκληρωμένης Τουριστικής Ανάπτυξης), όπως και από τον νόμο με τίτλο «Επιτάχυνση και διαφάνεια της υλοποίησης των στρατηγικών επενδύσεων», επιχειρείται να καταστεί η εκποίηση σε επενδυτή εξόχως κερδοφόρα, καθώς αποδεσμεύεται, σε μεγάλο βαθμό, από κάθε περιορισμό περιβαλλοντικής προστασίας και επιταχύνονται οι χρόνοι έκδοσης των αναγκαίων αδειών με απλούστευση των διαδικασιών...
Ο θεσμός των λεγομένων "σύνθετων και ολοκληρωμένων τουριστικών υποδομών μικτής χρήσης", στις οποίες συμπεριλαμβάνονται κατοικίες προς πώληση, εισάγει στη χώρα το παρωχημένο και αποτυχημένο μοντέλο της μαζικής παροχής δεύτερης κατοικίας σε, αλλοδαπούς, ιδίως, παραθεριστές με τη μορφή της κατασκευής νέων κλειστών πόλεων - τουριστικών θυλάκων στις ωραιότερες και πλέον ευαίσθητες περιοχές της χώρας, κατά προφανή και κατάφωρη παραβίαση των αυστηρών περιορισμών της χωροταξικής και πολεοδομικής νoμοθεσίας και της νομολογίας του ΣτΕ για την ίδρυση νέων οικισμών.
Το Ειδικό Χωροταξικό για τον Τουρισμό θεωρεί ως δεδομένη την απεριόριστη δυνατότητα επέκτασης και έντασης της τουριστικής δραστηριότητας, αφού προβλέπει, μεταξύ άλλων, ότι οι μεν "τουριστικά ανεπτυγμένες" (κοινώς κορεσμένες) περιοχές θα αυξήσουν τη χωρητικότητα τους με κατασκευή νέων υποδομών, ενώ το πολύτιμο εθνικό κεφάλαιο των νησιών παραδίδεται αδιακρίτως στην ασύδοτη τουριστική ανάπτυξη θέτοντας στην ίδια μοίρα μικρά και μεγάλα νησιά με τις διαφορετικές κοινωνικές, οικονομικές και περιβαλλοντικές ιδιαιτερότητές τους. Επιπλέον, με το τέχνασμα της θέσπισης δήθεν όρων και περιορισμών, νομιμοποιεί πράγματι την τουριστική εκμετάλλευση προστατευτέων μέχρι σήμερα περιοχών, όπως είναι οι ορεινοί όγκοι, τα δάση, η γεωργική γη υψηλής παραγωγικότητας, οι περιοχές NATURA, τα μικρά νησιά και οι βραχονησίδες.
Ακόμα, με την προσθήκη του επιθετικού προσδιορισμού «τουριστικές», οι κατοικίες που συνοδεύουν ξενοδοχεία απολαμβάνουν όλες τις προνομιακές διατάξεις των δεύτερων.
Με το νόμο fast track παραχωρούνται αιγιαλοί και παραλίες για απλή χρήση μέχρι και μπάζωμα προς οικοδόμηση, ενώ το δημόσιο μπορεί να απαλλοτριώσει και ιδιωτικές εκτάσεις στο 70% των αντικειμενικών αξιών προς χάριν του επενδυτή. Οι δημόσιες στρατηγικές επενδύσεις γίνονται απευθείας ή μέσω ΣΔΙΤ και, με την επιφύλαξη του δικαίου της ΕΕ, ανατίθενται μέσω διεθνούς ανοιχτού διαγωνισμού σε μία φάση χωρίς προεπιλογή, ή με κλειστό διαγωνισμό ή με διακρατική συμφωνία. Στο νόμο fast track υπάγεται το Ελληνικό και οι μεγάλες δημόσιες εκτάσεις. Εν πρώτης φαίνεται ότι δεν κινδυνεύουν μικρότερα δημόσια κτήματα ή γενικά μικρότερες εκτάσεις, πλην όμως τα παράθυρα είναι πολλά λόγω της παρακάτω απροσδιοριστίας. Τέλος, οι μεγάλοι επενδυτές χαίρουν φορολογικής ασυλίας.
Επιλέχθηκε λοιπόν, η άτακτη και σημειακή χωροθέτηση και πολεοδόμηση προς χάριν και μόνον της "ανάπτυξης παραγωγικών ή επιχειρηματικών δραστηριοτήτων» ή της πραγματοποίησης προγραμμάτων και παρεμβάσεων μεγάλης κλίμακας ή στρατηγικής σημασίας, κατεδαφίζοντας τους ισχύοντες κανόνες ρύθμισης του χώρου και μαζί όλο το θεσμικό πλαίσιο από το 1983 και εντεύθεν, που έθετε δεσμευτικούς κανόνες για την οργάνωση και τη λειτουργία των πόλεων, καθορίζουν χρήσεις γης, όρους και περιορισμούς δόμησης, οριοθετούν τις περιοχές προστασίας και τις ζώνες παραγωγικών δραστηριοτήτων στον εξωαστικό χώρο. Όλα τα επίπεδα σχεδιασμού –εκτός των ρυμοτομικών- γίνονται λάστιχο, καθώς μπορούν ανά πάσα στιγμή να τροποποιηθούν για να χωρέσουν τα πάντα (έργα, προγράμματα, παρεμβάσεις μεγάλης κλίμακας ή στρατηγικής σημασίας) με πρόσχημα την αντιμετώπιση "εξαιρετικών ή απρόβλεπτων αναγκών" ή την ενσωμάτωση νέων δεδομένων.
Όσον αφορά στην εκποίηση της δημόσιας περιουσίας : γης, αιγιαλών, λιμανιών, δρόμων, κ.λπ., το θέμα αυτό ανάγεται σε αντικείμενα δημόσιας κτήσης τα οποία είναι αναπαλλοτρίωτα. Έγκριτοι συνταγματολόγοι θεμελιώνουν ότι η δημόσια κτήση είναι αναπαλλοτρίωτη, όπως προκύπτει ιστορικά από τη νομοθεσία και από το πνεύμα του Συντάγματος συνολικά.
Ας συνειδητοποιήσουμε όμως ότι «η διεθνής τάση για την επέκταση της αγοράς με την ένταξη σε αυτήν ιδιωτικοποιημένων δημοσίων υπηρεσιών (privatization) και την απελευθέρωσή τους από διοικητικούς ελέγχους (deregulation), συνοδεύεται από σοβαρά προβλήματα δικαίου και βιωσιμότητος. Για πρώτη φορά τίθεται το σοβαρότατο θέμα της προστασίας της δημοσίας κτήσεως, το οποίο συναρτάται στενά με την υπεράσπιση της κυριαρχίας, της βιωσιμότητος και του κοινωνικού προσώπου του Κράτους».
ΠΟΙΑ ΕΙΝΑΙ Η ΔΗΜΟΣΙΑ ΑΚΙΝΗΤΗ ΠΕΡΙΟΥΣΙΑ? Ένα
«τεράστιο
και
«αχαρτογράφητο»
χαρτοφυλάκιο
ακινήτων,
κατακερματισμένο, αναξιοποίητο και παρόλα αυτά «μήλον της έριδος»…», που μόνο κάτω από την πίεση των Μνημονίων αποφάσισε το Κράτος να ασχοληθεί είτε μέσω ΤΑΙΠΕΔ είτε μέσω της πολυποίκιλης νομοθεσίας (που με επιπόλαιη βία
και ασυντόνιστα έχει αναπτυχθεί) με πρακτικά μοναδικό εργαλείο την εκποίηση ….
ΠΟΙΑ ΕΙΝΑΙ Η ΔΗΜΟΣΙΑ ΑΚΙΝΗΤΗ ΠΕΡΙΟΥΣΙΑ?
Ένα τεράστιο χαρτοφυλάκιο που υποφέρει από χρόνιες δυσκολίες: • στο θεσμικό πλαίσιο (π.χ. χρονοβόρες, γραφειοκρατικές και περίπλοκες διαδικασίες, δυσμενές/ ασταθές φορολογικό πλαίσιο, κλπ.),
• σε νομικά και τεχνικά θέματα (π.χ. καταπατήσεις, αμφισβητήσεις, έλλειψη εθνικού σχεδίου και οριοθέτησης ζωνών ανάπτυξης),
• περίπλοκες διαδικασίες αδειοδότησης κ.λπ • στον κατακερματισμό της ιδιοκτησίας σε μεγάλο αριθμό δημόσιων φορέων και τη συνεχή διαμάχη κεντρικής και τοπικής διοίκησης • στο μακροοικονομικό περιβάλλον (πιστωτική ασφυξία και ύφεση) και το μικρό μέγεθος της αγοράς ακινήτων (πιθανότητα δημιουργίας υπερπροσφοράς που δεν μπορεί να καλυφθεί από την τρέχουσα ζήτηση)
ΠΟΙΑ ΕΙΝΑΙ Η ΑΞΙΟΠΟΙΗΣΗ? Ουδέποτε στην Ελλάδα καλλιεργήθηκε η έννοια της ΑΞΙΟΠΟΙΗΣΗΣ γιατί ουδέποτε αναπτύχθηκε μακρόπνοο όραμα, επιχειρησιακή στρατηγική και βιώσιμος σχεδιασμός βασισμένος σε ολοκληρωμένη θεώρηση των παραμέτρων που καθορίζουν την ανάπτυξη … κι ακόμα περισσότερο την αειφόρο ανάπτυξη. Οι σπάνιες περιπτώσεις ρομαντικών, βραχύβιων προσπαθειών κατέληξαν σε αποτυχία, κάτω από πιέσεις στις οποίες -συχνά- άμεσα ή έμμεσα συμμέτοχος ήταν και ο ίδιος ο Έλληνας Πολίτης είτε ενεργητικά για την ικανοποίηση των ιδιοτελών μικροσυμφερόντων του είτε παθητικά λόγω «βολέματος» . Στην παρούσα συγκυρία, ο όρος ΑΞΙΟΠΟΙΗΣΗ έχει γίνει συνώνυμος με την ΕΚΠΟΙΗΣΗ …
ΠΟΙΑ ΕΙΝΑΙ Η ΑΞΙΟΠΟΙΗΣΗ? Το ΤΑΙΠΕΔ έχει επιφορτιστεί την εκποίηση της Δημόσιας Ακίνητης Περιουσίας, με την ελπίδα ότι η Ιδιωτική Επιχειρηματικότητα θα «προσφέρει τις δυνατότητες για την ουσιαστική ενίσχυση της περιφερειακής ανάπτυξης, καθώς τα πολλαπλασιαστικά οφέλη
είναι
δεδομένου
πολύ
σημαντικότερα
των
αναμενόμενων
άμεσων
εσόδων
του πολλαπλάσιου μεγέθους των δευτερογενών επενδύσεων που
απαιτούνται… μέσω ουσιαστικής αναβάθμισης του τουριστικού προϊόντος της χώρας, με μόνιμα θετικές επιπτώσεις στις τοπικές οικονομίες …» «Η επιτυχία του προγράμματος απαιτεί ισχυρή πολιτική βούληση και στήριξη, τόσο σε
κεντρικό, όσο και σε τοπικό επίπεδο, καθώς και συνεχή συντονισμό δράσεων του ΤΑΙΠΕΔ με το Δημόσιο».
Ποια τα μέχρι στιγμής αποτελέσματα? • Εξαιρετικά πενιχρά σε σχέση με τους Μνημονιακούς στόχους • Αντιαναπτυξιακά σε επίπεδο τοπικής κοινωνίας και εθνικής οικονομίας • Προβληματικά σε σχέση με την ολοκληρωμένη θεώρηση της αειφόρου ανάπτυξης • Επικίνδυνα στη μακροπρόθεσμη οικονομική και κοινωνική ανάπτυξη λόγω της μονοδιάστατης στόχευσης προς ένα μόνο ευαίσθητο σε διεθνείς πιέσεις
και μεταλλαγές αναπτυξιακό τομέα – αυτόν του Τουρισμού
ΤΙΣ ΠΤΑΙΕΙ …? • Η εν προκειμένω ανικανότητα των αρμόδιων στελεχών? • Η έλλειψη Πολιτικής Βούλησης και Στήριξης? • Η αντιαναπτυξιακή πολυνομοθεσία? • Οι -όποιες- διαπλοκές της Αγοράς? • Η έλλειψη ΕΜΠΙΣΤΟΣΥΝΗΣ των επενδυτών που αποτελεί την βασική
προϋπόθεση για οποιαδήποτε βιώσιμη πράξη στο σύγχρονο οικονομικό περιβάλλον?
Που βρίσκεται η ελπίδα για μια εναλλακτική προοπτική? • Σε επίπεδο της Κεντρικής Κυβέρνησης δεν διαφαίνεται καμιά ελπίδα για όλους τους ευνόητους λόγους που συντρέχουν. • Είναι οι Περιφέρειες που έχουν την δυνατότητα να αντιπροτείνουν εναλλακτικές λύσεις ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΗΣ ΑΞΙΟΠΟΙΗΣΗΣ της ΔΗΜΟΣΙΑΣ ΠΕΡΙΟΥΣΙΑΣ και να την εντάξουν στον ευρύτερο αναπτυξιακό προγραμματισμό τους με όραμα, στρατηγική και αποτελεσματικό σχεδιασμό. • Είναι οι Δήμοι που έχουν την υποχρέωση να προστατεύσουν το σύνολο της ανάπτυξής
τους
από
θύλακες
πρόσκαιρου
οφέλους
με
αντίτιμο
μακροπρόθεσμα υψηλό αναπτυξιακό κόστος για τους δημότες τους.
• Είναι όμως και οι ίδιοι οι Πολίτες που οφείλουν να αλλάξουν νοοτροπίες και να δραστηριοποιηθούν για το κοινό μακροπρόθεσμο όφελος και όχι για την ευκαιριακή ικανοποίηση των μικρών τους βολεμάτων
• Είναι όμως και οι ίδιοι οι Πολίτες που οφείλουν να αλλάξουν νοοτροπίες και να δραστηριοποιηθούν για το κοινό μακροπρόθεσμο όφελος και όχι για την ευκαιριακή
ικανοποίηση των μικρών τους βολεμάτων …