Uitgebreide BIJLAGE Corona in Maastricht

CORONA in Maastricht

Nieuw Initiatief voor BOEK CORONA IN MAASTRICHT

STILTE in de stad

ONDERNEMERS aan het woord

PVDA en CDA Maastricht

Op bovenstaande foto een gedeelte van het team dat met initiatiefnemer John Eijssen het boek “Corona in Maastricht” verder vorm gaan geven.

CORONA in Maastricht

Vastelaovend was net achter de rug. De confetti lag nog feestelijk tussen de kinderköpkes toen ons leven behoorlijk overhoop gehaald werd. Het virus waar we eerst een beetje onverschillig over hadden gedaan, begon zich als een globetrotter te gedragen. En bereikte ook ons land. Covid 19 in Maastricht was een feit. In een akelig hoog tempo werden mensen ziek, velen overleden. In het ziekenhuis werd de IC uitgebreid. Het MECC werd zelfs ingericht om zieke mensen op te vangen. Artsen en verpleegkundigen draaiden meer dan dubbele diensten. De universiteit sloot haar deuren, de scholen iets later ook. De horeca ging dicht, net als de meeste winkels. “Blijf thuis!” was het meer dan dringende advies van de overheid. En als we toch naar buiten moesten, was er die anderhalve meter-maatregel. Het werd stil op straat. Doodstil. Er leek zich een grijze deken over onze normaal zo sprankelende stad uitgespreid te hebben.

Boodschappen werden gedaan met handschoenen aan en een ontsmet karretje. Supermarkt-discipline. Onze ouderen vormden de grootste risicogroep en mochten niemand meer ontvangen. Er kwam een bezoekverbod voor tehuizen en instellingen. Ware drama’s: grootouders die hun kleinkinderen niet meer konden zien, hoogstens door het raam of vanaf een balkon. Mensen met een beperking die het allemaal niet begrepen en radeloos werden van hun overhoop gegooide ritmes en routines. Net in een tijd waarin we allemaal die arm om ons heen nodig hadden, moesten we ons houden aan de anderhalve meter-regel. Onze mentale gezondheid wankelde. Iedereen werd slachtoffer van Corona, hoe dan ook. Artsen, verpleegkundigen, verzorgenden, het werk was nog nooit zo zwaar geweest. De andere hulpdiensten die alle zeilen moesten bijzetten om mensen op de RIVM-regels te wijzen en de rust te bewaren in deze bizarre tijd.

Leerkrachten gingen thuisonderwijs realiseren. Dat vervolgens in goede banen geleid moest worden door ouders die zelf ook thuis moesten werken, aan de keukentafel naast hun koters die liever naar school en naar buiten wilden, sporten en naar oma en opa.

En de horeca, onze ondernemers, de zelfstandigen? Er is verdriet om totaal versplinterde dromen. Onzekerheid en financiële problemen. Slapeloze nachten, want hoe lang nog? Wanneer komt het goed, komt het nog goed? Je eigen zaak willen redden maar hoe?

En dan hebben we nog de mensen zonder vaste woon- of verblijfplaats, zonder familie, zonder een dak boven hun hoofd. Hoe hebben zij zich staande gehouden?

Deze pandemie heeft veel aangericht. Iedereen heeft zijn of haar eigen verhaal. Trieste en ontroerende verhalen. Maar ook verhalen van dankbaarheid en hoop, verhalen van nieuwe kansen en mooie initiatieven. Verhalen met een lach en een traan. Om moed uit te putten. Om nooit meer te vergeten. Om voor altijd te onthouden. Daarom voor u in dit City Magazine een aantal van deze verhalen.

Vivianne Rijnders

Boek

De Maastrichtse ondernemer John Eijssen vond dat er met de verhalen uit deze Coronatijd iets moest gebeuren. Het idee om ze te bundelen tot een boek was geboren. Dit idee is inmiddels uitgegroeid tot een project dat vormgegeven wordt door een werkgroep bestaande uit initiatiefnemer John Eijssen, uitgever van City Magazine Peter van Hooren, Ton Harmes, directeur van Boekhandel Dominicanen en Stichting Jaarboek Maastricht. De fotografie is in handen van Peter van Hooren, Jean-Pierre Geusens en Luc Hommes. Eric Wetzels en Vivianne Rijnders vormen de redactie.

Zou u graag uw verhaal willen delen en het in dit boek terug willen zien?

Mail dan naar info@coronainmaastricht.nl

Heeft u er moeite mee uw verhaal zelf te schrijven; u kunt ons altijd benaderen voor een gesprek zodat wij uw verhaal op papier kunnen zetten.

Stil

TEKST

Vivianne Rijnders | FOTO Peter van Hooren

De stad is stil, de stad zwijgt. De straten zijn leeg. Soms klinken er kerkklokken. Of schalt er muziek bij een verzorgingstehuis. We zingen eus Volksleed. Alleen en toch samen. In stilte zoeken we naar wat ons verlaten heeft. In stilte willen we dat terugvinden en vasthouden.

Stilte kan louteren en helen. Maar te lange stilte wordt oorverdovend. Te lang alleen wordt eenzaam. We willen weer samen zijn. Die lege straten gaan vullen. De stad weer leven in gaan blazen. Met én voor elkaar. Onbezorgd en zorgzaam. Hand in hand.

Samen gaan we Maastricht weer laten bruisen. Samen gaan we alle verdriet verwerken en samen gaan we verder. Samen op weg vanuit de stilte.

Buiten het maandelijkse City Magazine zijn er een aantal projecten die even “on hold” zijn gezet en andere projecten geven juist nu de tijd om deze goed voor te bereiden en alles klaar staat om uit te rollen. De beslissing om de uitgave City Magazine van 27 april niet uit te brengen was een die lang werd uitgesteld. Maar het was niet anders. In deze rare tijden is het belangrijker om solidair te zijn en te geven waar mogelijk.

Hoe anders is het leven geworden en compleet veranderd in zo’n 8 weken tijd. Het begon al met de uitgave van 27 maart. Vooraf al een rollercoaster door de gebeurtenissen die zich steeds korter achter elkaar openbaarden. Een aantal ingeplande pagina’s en reportages konden niet doorgaan door het annuleren van Koningsdag. Daarnaast beperkte het steeds verder om zich heen grijpende coronavirus mij ook steeds meer in de omvang van het magazine.

Iedere ondernemer groot of klein, ZZPer of thuiswerker vragen zich momenteel allemaal af hoe dit verder gaat. Wat blijft er nog over van onze manier van leven met een 1,5 meter zone. Nu en in de toekomst ? Hoeveel mensen gaan hun baan verliezen en waar staan we over een half

Zwanger in tijden van corona

Handen schudden is uit den boze, bezoek ontvangen voelt bijna illegaal en anderhalve meter afstand houden is de nieuwe norm. De zwangerschap van je eerste kindje is spannend, maar dit is niet helemaal wat wij ons erbij hadden voorgesteld. Op het moment van schrijven ben ik 34 weken zwanger en zitten we al bijna zeven weken thuis. We gingen in rap tempo van ‘Ach, het

Een rare wereld waarin we nu zijn terechtgekomen

jaar? Welke ondernemer kan het hoofd nog boven water houden en welke gooit de handdoek in de ring? Wat is er straks privé nog mogelijk en wat niet meer….. Allemaal zaken waarbij iedereen zijn eigen verhaal heeft. Het voelt raar en onwezenlijk om onder deze omstandigheden nog steeds niet volledig zakelijk bezig te kunnen zijn. Van de andere kant worden er een aantal projecten geparkeerd of de rem erop gezet. In het begin nog onwennig in deze bizarre tijd.

Ik kan nu wel extra genieten van het maken van een uitgebreide fotoshoot voor “Corona in Maastricht”, de dagelijkse wandeling rond het appartement met mijn eega en de facetime gesprekken met kids en kleinkinderen. Geluk zit nu veel meer in de kleine dingen. En dat beseffen we en koesteren we juist nu steeds veel meer. Daar hoort geen 1,5 meter zone bij.

zal allemaal wel meevallen’, naar ‘Laten we maar alleen nog voor noodzakelijke dingen naar buiten gaan’. We begonnen ons zorgen te maken om familieleden die tot de risicogroep behoren, vrienden die in de zorg werken, het kleintje in mijn buik. De coronacrisis werpt een donkere schaduw over een periode die juist zo mooi hoort te zijn.

Al snel staken ook zorgen over onze financiële situatie de kop op; we gingen plotsklaps van twee naar anderhalf inkomen. Ik heb een vaste baan als communicatiemedewerker bij de Universiteit Maastricht en als ik een laptop en internetverbinding heb, kan ik mijn werk in principe overal uitvoeren. Thuiswerken is voor mij dus geen probleem, hoewel ik de collega’s om me heen wel degelijk mis. Voor Serge, die zelfstandig muzikant is, is het echter een ander verhaal. De weekends zijn normaal gesproken gevuld met optredens van diverse bands waarvan hij leadzanger is. Nu blijft zijn agenda leeg, in elk geval tot september, en wie weet hoeveel langer nog. Zijn zanglessen kan hij, weliswaar online, wel blijven geven. Zo blijft in elk geval de helft van zijn inkomen nog overeind. Toch voelt die onzekerheid niet comfortabel, met een kindje op komst en een verbouwing gaande die al gepland was vóór de coronacrisis. “Zolang we maar gezond blijven, de rest is bijzaak”, hielden we onszelf voor.

Deze “nieuwe tijd” geeft ook rust om bewust te kijken naar alle dingen zoals ze zijn gelopen. Wil ik dat nog? Jachten en jagen heeft ruimte gegeven voor rust en anders te kijken naar het doen van zaken en waar je normaal bezig bent met druk en drukker. Dit moet natuurlijk wel niet te lang gaan duren…

Deze bijlage staat dan ook in het teken van Corona in Maastricht. Een initiatief van een groep die deze tijd gaan vastleggen in fotomateriaal en verhalen. Hoe Maastrichtenaren en ondernemers omgaan met het coronavirus en wat dat doet met hun werk, privé en toekomst. Reportages die gebundeld gaan worden.

Veel leesplezier!

Peter van Hooren

Tot Serge zelf ziek werd, en ik amper twee dagen later. Een flinke griep, of toch…? Al snel werd duidelijk dat, hoe voorzichtig we ook waren geweest, we contact hadden gehad met iemand die een paar dagen later positief getest werd op het virus. Met z’n tweeën in quarantaine dus. Niet het huis uit, anderen boodschappen voor ons laten doen. De zwangerschap zorgde alleen maar voor extra zorgen; genieten van de zogenaamde ‘laatste loodjes’ was er niet bij. Onze klachten waren – gelukkig – vergelijkbaar met een flinke griep, maar het duurde vooral lang voor we enige verbetering voelden. Na ruim drie weken konden we eindelijk zeggen: “We zijn weer beter”.

En nu? Nu proberen we ondanks alles te genieten en uit te kijken naar het kleine wonder dat ons leven binnenkort gaat verrijken. Met of zonder coronacrisis.

Manon Fokke en Maren Slangen PvdA Maastricht “We moeten het samen doen!”

Op deze vroege ochtend in mei baadt het Maastrichtse Vrijthof in een heerlijk warme voorjaarszon. De volgende zin zou moeten zijn: ‘En de terrassen zitten al aardig vol.’ Maar er zijn geen terrassen. En geen mensen. De stoelen staan opgestapeld. Het is stil. Het plein is nagenoeg leeg. Iemand legt dit bizarre beeld met een fotocamera vast.

Ik sta bovenop de kiosk met Manon Fokke, fractievoorzitter van PvdA Maastricht, en raadslid Maren Slangen. Vanaf deze plek is duidelijk te zien wat de Coronacrisis heeft aangericht. Op een dag als vandaag zou Maastricht moeten sprankelen en bruisen. Zouden er obers met volle dienbladen tussen goed bezette tafeltjes door moeten laveren om de dorst van het overvloedig winkelend publiek te lessen. Maar de horeca en andere ondernemers zijn zwaar gedupeerd door alle Covid-19 maatregelen. Hoe nu verder? “Den Haag is hard aan het werk met financiële ondersteuning voor ondernemers en zzp’ers die door de Coronacrisis in financiële problemen zitten,” vertelt Manon Fokke. “De gemeente Maastricht vertaalt dat Haagse beleid en is verder aan zet in onze stad. Er zal meer moeten gebeuren dan de huren uitstellen. Je kunt je bijvoorbeeld afvragen of je dit jaar de precariobelasting wel moet heffen.” Fokke is van mening dat de stad de beurs moet trekken, anders zullen de gevolgen nog jaren voelbaar zijn. “We moeten echt heel gericht kijken hoe we financieel de stad iets extra’s kunnen geven zodat deze in beweging kan blijven.”

LUISTER NAAR DE VERHALEN

De nadruk lijkt te liggen op de zwaarst getroffen Maastrichtse horeca, maar natuurlijk zijn er heel veel andere ondernemers en instellingen ernstig getroffen door de Coronacrisis. Hoe worden die gesteund? Manon vindt het belangrijk dat er goed geluisterd wordt naar de gedupeerden. Waar lopen ze precies tegenaan, wat is het grootste probleem? Hun verhalen moeten naar buiten gebracht worden, en dan ook de verhalen van de kleine ondernemer die niet goed voor zichzelf kan opkomen, de zzp’er die thuis zit en niet zelf een persbericht maakt. Wat te doen als de huur niet meer betaald kan worden? Als contracten niet meer verlengd kunnen worden?

“De overheid heeft de plicht om goed in kaart te brengen wie er in de stad een probleem heeft. De gemeente moet niet alleen mensen faciliteren die zich laten horen maar ook de groep die op de achtergrond blijft. Zo zouden de huren voorlopig niet verhoogd moeten worden, omdat verhoging wellicht op dit moment de financiële druppel is. We zullen als gemeente goed moeten kijken wat we moeten doen om de stad weer in beweging te krijgen en door deze crisis te loodsen. Maastricht moet los van deze crisis al zeventien miljoen bezuinigen en het zal dus heel zorgvuldig moeten gebeuren. De stad is immers sinds de eerste bezuinigingsplannen van het college in februari fors veranderd door Corona,” geeft Manon aan.

HELP ELKAAR, SAMEN STERK!

Elkaar helpen is altijd belangrijk, maar in deze zware periode helemaal. Manon haalt het voorbeeld aan van de laptop-actie. Gemeenteraadslid Maren Slangen legt uit: “Toen de scholen dicht gingen en er thuisonderwijs gegeven moest worden, bleken veel kinderen niet over digitale middelen te beschikken waardoor ze hun schoolwerk niet konden maken. We besloten zelf in actie te komen om laptops, computers en tablets in te zamelen. We wilden iets betekenen voor kinderen in een kwetsbare omgeving. Dat was een groot succes, waaruit blijkt dat mensen echt wel samen ergens de schouders onder willen en kunnen zetten.” Fokke vult aan: “We moeten daarom

weer samen aan de slag. Centrum Management heeft met het Stadhuis een denktank gerealiseerd die zich onder andere bezighoudt met heel concrete zaken die moeten worden geregeld in ons centrum. Bewoners van de binnenstad moeten mee kunnen doen in die denktank, juist nu. Vaak zijn de belangen tegengesteld omdat het echt zoeken is naar balans in de binnenstad. Nu hoor ik echter ook geluiden dat bewoners er best begrip voor zouden hebben als er tijdelijk meer ruimte op bijvoorbeeld het Vrijthof wordt gerealiseerd voor terrassen. De veranderingen die we in de stad moeten gaan realiseren om goed uit deze crisis te komen, moeten we samen dragen. We moeten er wel met z’n allen voor zorgen dat onze stad niet helemaal stil komt te staan. Gelukkig voel je in de stad ook echt dat ’samen’ meer dan ooit de kurk is waarop Maastricht drijft.”

KOOP BIJ DE KLEINE ONDERNEMER

“Durf te luisteren als stad naar wat er gebeurt in die stad,” zegt Maren. “Niet alleen naar wat er van bovenaf bepaald en gedaan wordt, maar kijk en luister gericht naar bijvoorbeeld jonge ondernemers. We zien zoveel creatieve samenwerkingen in deze tijd. Zoals de bloemenverkoopster die in kleding uit de zaak van een ondernemer een stukje verderop in haar winkel staat. Dat zijn superfijne initiatieven die daadwerkelijk helpen. Als stad moet je uit je comfortzone durven te stappen. Kijk om je heen naar al die mooie ideeën en laat deze mensen niet los omdat jij

denkt dat het anders zou moeten.” ”Veel mensen willen wel lokaal kopen,” stelt Manon, “maar denken er niet altijd aan. Het is nu belangrijker dan ooit dat we met elkaar die lokale ondernemer steunen, het kan niet allemaal vanuit de gemeente komen. Het is een bewustwordingsproces en mensen moeten de gewoonte leren loslaten om altijd bij de grote bekende bedrijven te kopen. Loop nou eens binnen bij de bakker om de hoek, haal je vlees bij de slager en bestel iets te eten bij het eetcafé in de buurt, zodat we samen als inwoners deze ondernemers steunen.” Maar hoe krijgen we de consument zover? “Door alle kanalen in te zetten,” antwoordt Manon. “Maar ook door elkaar erop te wijzen. We roepen wel allemaal dat we naar de kleine zelfstandige moeten gaan, maar laten we dat nu ook daadwerkelijk doen. De schrijnende verhalen beginnen te komen, de eerste faillissementen zijn uitgesproken, de eerste huizen staan te koop. We moeten dit met z’n allen binnen de perken proberen te houden.”

Wat is de wens van Manon Fokke?

“De slogan van Maastricht was altijd: Mensen maken Maastricht. Ik hoop echt dat wij samen, inwoners en stadsbestuur, Maastricht máken. Dat wij omkijken naar elkaar en dat wij zorgen voor een goed toekomstperspectief voor onze mooie stad en haar inwoners, dat is echt het allerbelangrijkste.”

PVDA VOOR DE MENSEN

Wat wil de PvdA betekenen voor de gedupeerden van de Coronacrisis in Maastricht? Manon: “Mensen die zich bij ons melden, brengen we onder de aandacht van het Stadhuis waar wordt gedaan wat mogelijk is. Daarnaast hebben wij als PvdA samen met andere partijen vragen gesteld over het bezuinigingspakket dat gemaakt is in februari. De wereld is sinds Corona zo drastisch veranderd dat je moet kijken met de kennis van nu of het bezuinigingspakket nog wel logisch is. Is het reëel om de precariobelasting per 2021 met 25% te verhogen? Wil je nog steeds fors bezuinigen op cultuur? Alle culturele instellingen hebben het nu zwaar. Als je in het kader van deze crisis investeert in cultuur is het raar om vervolgens te zeggen ‘we trekken nu toch de subsidiestekker eruit’. De gemeente staat voor enorm moeilijke en belangrijke keuzes, want naast de bezuiniging die er al stond, laten de eerste cijfers zien dat deze crisis de stad al veertien miljoen kost. Maastricht zal dus op korte termijn wellicht dertig miljoen moeten bezuinigen. Juist omdat deze crisis velen van ons meer dan ooit raakt, is het van belang om de juiste keuzes te maken. En ja, dat zal ook simpelweg betekenen dat je als stad de beurs moet trekken voor bepaalde zaken. Als we nu teveel laten lopen en niks doen, plukken we daar nog jaren economisch de zure vruchten van. Het is daarnaast een goed moment om na te denken over wat voor stad je wil zijn, want met zo’n forse bezuinigingsopgave zul je je moeten herbezinnen op alle plannen”.

Andere stilte een persoonlijke impressie van corona in maart 2020

Het lijkt veel langer geleden maar het was begin maart dat TEFAF nog gewoon kon doorgaan en wij ons daarnaast verheugden over de aanstaande Boekenweek. Voor ons als boekhandel het belangrijkste boekenfeest in het voorjaar. Een mooi programma, alle boeken ruim in voorraad, genoeg Boekenweekgeschenken en essays in huis. Kortom; alles voorbereid, iedereen hartstikke gemotiveerd in de startblokken en alle signalen op groen. Het begon goed en dat duurde nog net tot aan het einde van de Boekenweek op 15 maart. We zaten echter de laatste dagen al midden in het sluiten van horeca, sportscholen etc. En in een rap tempo gingen in de week na de Boekenweek vele winkels op slot.

Wat te doen was de grote vraag. Dicht? En voor hoe lang? Komt er hulp en zo ja hoe dan? Sturen we iedereen naar huis? Wat is onze financiële positie? Hoe doen we dit? Waar is er houvast? We besloten vooralsnog om open te blijven. De ervaring uit 2014, we werden toen gedwongen te sluiten, zat nog vers in het geheugen. Bij het maken van de doorstart hebben we gezegd: dit -sluiten- doen we nooit meer! Zolang we een functie hebben voor onze klanten en bezoekers willen we die invullen, er voor ze zijn.

We zagen natuurlijk de aantallen bezoekers en klanten en dus de omzet met enorme sprongen omlaag gaan. De collega’s van Coffeelovers kwamen alles opruimen en schoonmaken en gingen naar huis. Ondanks de onzekerheid over alles moesten er tegelijkertijd toch allerlei zaken geregeld worden. Excel maakte overuren met to do lijstjes, roostering aanpassen en berekeningen maken. Het bleef vragen regenen maar er kwamen geen antwoorden.

Ik kan me de week voor de lockdown nog helemaal voor de geest halen. Een drukke week met workshops in België waar we de nieuwe Kinolt.com website bespraken met een team uit België, Nederland, Engeland en Noorwegen. Voor het eerst kwam corona ter sprake. Een grote levering vanuit Luik kon de klant in Italië niet bereiken door de corona beperkingen aan de grens. Die zondag volgt de historische toespraak van Mark Rutte. Op maandag werd een meerdaagse fotoshoot voor die week afgelast. Weken voorbereiding om zeep. De in Brabant woonachtige fotograaf die ik afbelde was in paniek omdat die dag zijn complete agenda was droog gevallen. Dezelfde dag werd de introductie voor een nieuw automodel uitgesteld. En nog een week later zit het gros van mijn zakelijke contacten thuis, al dan niet met werktijdverkorting.

Wat enorm hielp was de betrokkenheid en de samenwerking van het hele team. Hun ervaring uit de onzekere tijd van maart 2014 hielp mee om samen het hoofd koel te houden. Blijven praten en communiceren met collega’s, vakgenoten, het nieuws blijven volgen en zowel onbegrip als verbazing bij jezelf toelaten, helpt. De wetenschap dat we allemaal geen antwoorden hebben, dat we allemaal zoekende zijn, maakt het toch gemakkelijker om zoekende onze weg te blijven vinden.

En thuis? Dezelfde onzekerheid, dezelfde onwezenlijkheid, de stilte van de stad klonk ook in de straten thuis. Het wandelen met onze hond werd een bijzonder ‘uitje’. Vooral ’s avonds laat kon je een nieuwe stilte beleven: iedereen thuis al naar bed, alleen nog straatlantaarns en geen énkel achtergrondgeluid uit welke straat en van welke snelweg dan ook. Nog stiller dan wandelen door pas gevallen sneeuw die alle geluiden smoort.

Ton Harmes

Boekhandel Dominicanen

En toen stond alles stil

Inmiddels zijn we weken verder en ons dagelijks leven staat vrijwel stil. Weinig of geen contact met vrienden en familie, geen terrasje, concert of filmpje. Bij een crematie konden we onlangs alleen vanaf de parking de rouwende familie op afstand een hart onder de riem steken. Als corona ons een ding leert is het de kwetsbaarheid van onze wereld. Maar het doet ons ook beseffen hoe wezenlijk menselijk contact is. Door iets enorm te missen, leer je het nog beter waarderen. En in tegenstelling tot de AEX zijn de aandelen van onze natuur flink in waarde gestegen. De lege winkelstraten en industrieterreinen zorgen voor een

ongekend blauwe hemel. Zelden zoveel vogels in onze tuin horen zingen en was het toeval dat het de warmste aprilmaand ooit was met de meeste zonuren? Als daar geen voorspellende gave vanuit gaat: ook nu gaat de zon weer schijnen.

Laat maar komen!

Ralph Verhallen

R&R Communication BV

Zo onwerkelijk allemaal … natuurlijk, de eerste schok is er wel een beetje vanaf. Maar de vraag die rijst is: en nu? Alsof we met z´n allen in een film beland zijn. Alleen bij een film weten we wanneer het verhaal klaar is, en een geoefende filmkijker kan zelfs het einde vaak voorspellen. Maar we zitten er midden in en we weten niet hoe en wanneer het voorbij is. En eigenlijk weten we niet eens hoe voorbij er dan uit moet zien.

We zitten nog midden in de film. En een oorverdovende stilte heerst in GlowGolf Maastricht. Er zijn lege parkeerplekken,

De foute filmdie Corona heet

er zijn geen vriendengroepen, er klinkt geen gelach, gepraat, plezier. Wat had ik me de start van ons tweede jaar toch anders voorgesteld.

Ik hou zo van de geur van versgebakken hamburgers en de blije gezichten van gezinnen en vrienden die een potje GlowGolf komen spelen. Of de stralende lach van de jarige job die hier haar kinderfeestje komt vieren. Dan is er leven, dan bruist het hier. Maar het is al een tijdje stil. De toekomst is een groot vraagstuk. Er gaan voortdurend vragen door mijn hoofd: hoe lang gaat dit duren? hoe gaat het zijn als we weer open mogen? hoe gaan we het doen met 1,5 meter afstand? hoe geven we de mensen weer het vertrouwen om te komen? Al die vragen in dat lege decor geven me een ongelukkig en eenzaam gevoel.

Ik hoop heel erg dat er gauw stappen gemaakt kunnen worden. En natuurlijk doe ik er alles aan om me samen met mijn team er goed op voor te bereiden. We klussen, poetsen en ruimen op. Daar is nu ruimte voor. Want ik wil hoe dan ook dat we als bedrijf deze situatie overleven. Het geeft energie om te werken aan een positief einde van het filmscript. En als ik dan toch mag dromen, dan kijk ik uit naar het moment dat ik de deuren voor het eerst weer open maak.

Brigitte en Leon Dobbelsteijn runnen samen BD Business Call. Voor veel bedrijven, van de kleine zelfstandige tot de grote multinational verzorgt BD Business Call het in- en uitgaande telefoonverkeer.

Begin maart sloeg Brigitte en Leon de schrik om het hart toen ze hoorden van de Covid 19-crisis. Net als de meeste bedrijven ervaarden ook zij al snel de gevolgen hiervan en ontdekten dat ze uit hun vaste stramien moesten stappen en alleen met inventief en creatief denken vooruit zouden komen.

Ze zijn aan de klanten gaan vragen wat hun ondersteuningsbehoefte was. Dat bleek zeer gevarieerd te zijn. Vervolgens is het echtpaar rond de tafel gaan zitten met hun telefonie-leverancier om te kijken wat deze kon bieden. Dat bleek een voor de bij BD Business Call aangesloten bedrijven aanvullend dienstenpakket te zijn. Zo ontstond een nieuwe en aanvullende service om de klant te kunnen helpen, die na de crisis eventueel in het pakket kan worden opgenomen en voortgezet. om daar in deze voor iedereen zware tijd mee bezig te zijn. De prioriteit voor Brigitte en Leon lag bij hun eigen personeel: vijf dames en één heer die samen in een kantoorruimte zaten. Dat mag niet in de anderhalve meter-samenleving en daarom is er voor elke telefoniste een thuiswerkplek gecreëerd. Dat bleek een win-winsituatie: de veiligheid van het personeel is min of meer gegarandeerd én het werk kan gewoon doorgaan, ook als één van de dames een zorgtaak in huiselijke sfeer heeft. Deze constructie biedt tevens perspectieven voor na de crisis.

Tot die tijd houd ik moed; we hebben er geen controle over hoe het precies gaat, wel in dat we volhouden tot we iedereen weer welkom mogen heten en mogen verrassen met nieuwe ontwikkelingen. Dat we weer samen het geluid van klinkende glazen horen en vrolijke gezichten zien en de geur van versgebakken eten mogen ruiken. En dat we gezond zijn en samen kunnen vieren dat de film toch nog goed is afgelopen. Dus hopelijk tot heel snel!

Patricia Beekers

Glowgolf Maastricht

Inmiddels zitten we al meer dan acht weken in de Corona-crisis. Sommige klanten hebben een kleiner dienstenpakket aangevraagd, sommige zijn moeten stoppen. Maar wie weet wordt dit over een tijd weer opgeschaald en in een paar gevallen gebeurt dit al.

De thuiswerkplekken voldoen prima, maar de dames missen elkaar en de overlegmomenten, en hopen over een tijdje weer samen op kantoor te zitten. Met de juiste maatregelen. De thuiswerkconstructie blijft strakjes behouden voor onverhoopte noodgevallen.

Denken in kansen

BD Business Call heeft zich ondanks Covid 19 staande weten te houden en met creativiteit en een andere mindset zowel hun eigen personeel als noodlijdende klanten kunnen helpen. Denken in kansen biedt mogelijkheden. Dat heeft de crisis voor Brigitte en Leon Dobbelsteijn ook met zich mee gebracht.

Niels Peeters en Florence van der Heijden CDA Maastricht “Rust bewaren en doorgaan!”

Op vrijdagmiddag tref ik bij de Basiliek op het Onze Lieve Vrouweplein fractievoorzitter van CDA Maastricht Niels Peeters en vicefractievoorzitter Florence van der Heijden. Het plein met haar groene bomen waar de wind door ruist, straalt rust uit. Vogels fluiten. Geen scenario voor de vrijdagmiddagborrel.

CDA in Coronatijd; waar liggen de prioriteiten? “Allereerst is het belangrijk om uit te spreken dat dit een ongewone tijd is. Vooral voor al die Maastrichtenaren die geraakt worden door het Coronavirus. Dat heeft onze aandacht. Omzien naar elkaar is nu nog belangrijker geworden,” stelt Niels Peeters. “Economisch gezien nemen wij maatregelen op urgentie. Eerst kijken we wie er directe economische schade lijdt, ontstaan door Corona en daar gaan we mee aan de slag. Dit geldt voor alle sectoren: we houden de lijnen kort met degene die er over gaat en ondernemen actie.”

Florence van der Heijden vertelt dat het CDA als fractie niet in Lock Down is gegaan: ”We wisten niet wat er zou gebeuren, hoe lang alles zou duren en besloten om te focussen op datgene wat we altijd doen: de agenda van de Raad blijven volgen. Elke donderdag vergadert de hele fractie online. We zijn voor iedereen bereikbaar, horen veel van onze achterban en houden contact met de ondernemersverenigingen van alle branches,”. “Een grote meerwaarde is,” vult Niels aan, “dat we in Limburg gelijk hebben opgeschakeld: alle Limburgse CDA- kopstukken van de Eerste en Tweede Kamer, het Europees Parlement, Provinciale Staten, Gemeenteraad, onze Wethouder Vivianne Heijnen en Staatssecretaris Raymond Knops, zijn één team geworden dat alle signalen oppakt en neerlegt waar ze horen. Zo konden we het probleem van de Maastrichtse ondernemers die in België wonen maar hier een bedrijf hebben en niet in aanmerking kwamen voor enige regeling, meteen doorsluizen naar het Europees Parlement. Daardoor is dit aan het rollen gebracht. Bepaalde sectoren die te klein zijn om zich te laten horen kunnen dankzij ons brede platform wel gehoord en geholpen worden.” Van der Heijden: “Alle CDA-leden zijn door ons telefonisch benaderd om te informeren naar hun zorgen en behoeften. Zo konden signalen worden opgepikt en snel in behandeling worden genomen. Door die telefoontjes merkten we ook hoe belangrijk aandacht voor elkaar is. Dat is één van de zaken die wij als CDA voorop hebben staan en die nu des te noodzakelijker blijkt: zorg en aandacht voor elkaar!”

CREATIVITEIT EN OPLOSSINGEN

Na goed naar de verschillende sectoren geluisterd te hebben, komt de volgende stap: wat biedt het CDA concreet? “Je onderneemt bij sommige op zichzelf staande verhalen meteen actie maar bij bredere of maatschappelijke problematiek maak je het bij het stadsbestuur aanhangig om het met z’n allen op te pakken,” legt Niels uit. “Bijvoorbeeld een probleem met de thuiszorg of een ondernemer die tegen iets aanloopt, dat is urgent maar binnen een dag op te lossen. Soms is het ingewikkelder en moet je meer bieden dan een luisterend oor en een snelle probleemgerichte actie.” Hij geeft als voorbeeld de weekmarkten. “We hebben flinke druk uitgeoefend om vooral te kijken naar wat mogelijk is en niet te snel alles stop te zetten. Dit heeft erin geresulteerd dat de foodsector inmiddels terug is op de markt en op 15 mei werd bekend dat ook non-food weer mag beginnen.”

“Bij de horeca, Retail en andere lokale ondernemers,” gaat Florence verder, “zien we veel creativiteit. Wie het kan is bereid om mee te financieren bij de realisatie van bepaalde plannen. Er is een stuk opgesteld voor het stadsbestuur met de vraag om gericht te kijken naar wat mogelijk is. Bijvoorbeeld de uitbreiding van de terrassen. Maar ook moet er naar andere oplossingen gekeken worden zoals bijvoorbeeld aanpassing van de precariobelastingen. Dit is een voorportaal naar de beslissingen die de Raad moet gaan nemen. Immers, in alle stukken over de bezuinigingen ontbreekt één paragraaf: de Corona-paragraaf. Deze zal ingepast moeten worden. Daarna is het de vraag op welke manier het Rijk gemeenten financieel gaat ondersteunen. Maar in hoeverre dat zal gebeuren? We kampen al met tekorten op Jeugdzorg en WMO, het is zaak dat er goed gekeken gaat worden hoe één en ander zich financieel tot elkaar gaat verhouden.”

KOOP LOKAAL!

In deze tijd wordt voortdurend geschermd met ‘Samen doen’. Hoe krijg je onze inwoners zover dat ze naar lokale ondernemers gaan? Florence is van mening dat veel mensen dit al deden en juist door de crisis zijn blijven doen. “Het is een natuurlijk effect van de Coronacrisis: de wereld is kleiner geworden, mensen blijven in hun eigen omgeving en kopen daardoor in buurtwinkels.

“Er is van ons uit ook een campagne gevoerd ten bate van de lokale ondernemer,” zegt Niels: ’Koop lokaal!’ We willen duidelijk maken dat grote internetbedrijven niet zorgen voor gevulde winkelstraten, maar ook niet de sport- en muziekvereniging sponsoren. Dat doet juist de kleine ondernemer en dat moeten we koesteren. Bovendien geven die kleine winkels sfeer aan de stad en zorgen ervoor dat Maastricht aantrekkelijk blijft zodat de mensen weer komen en het niveau van business in het MKB hoog kan blijven.”

DOORGAAN VOOR EEN SOLIDE BASIS

“Het kan zijn dat bedrijven die nu nog floreren later de Coronaklap krijgen, daar moet dan wel nog iets voor in het vat zitten,” geeft Peeters aan. “De midden- en lange-termijnproblematiek mogen we niet uit het oog verliezen en dit kan voor elke sector anders zijn.”

“Eerst moeten we urgente zaken afhandelen,” voegt Van der Heijden toe, “Net als de provincie doet, moeten wij ook in basisinfrastructuur investeren zodat het banengehalte op peil blijft. Die basis, die brede laag, moet solide zijn, dan kun je verder.”

“Per slot van rekening wil je zorgen dat Maastricht een fijne stad blijft om in te wonen en te ondernemen,” is de aanvulling van Niels. “Niet stilvallen maar doorgaan,” geeft Florence nogmaals aan. “In alle sectoren kijken we hoe je de basis in stand kunt houden, daar moeten we zoveel mogelijk op inzetten. Er is een grote mate van samenwerking. Besluiteloosheid is funest voor ontwikkeling.”

En de grootste kracht van het CDA in Coronatijd? “We bewaren de rust en kunnen daardoor verbindingen maken,” zegt Florence. “Ja,” beaamt Niels, “door de rust te bewaren in crisistijd houd je overzicht, kun je goed schakelen en je netwerk actief inzetten. Dat is wat wij doen.”

COVID-19 raakt iedereen, zo ook De Yogaschool Maastricht die sinds half maart de deuren heeft moeten sluiten. En volgens het laatste nieuws moeten de deuren dicht blijven tot 1 september maar wie weet verandert dat nog.

De kleinschalige studio aan het Bassin van yogadocent Liselotte Spoormans is vanaf de derde week van maart online verder gegaan. Want juist in deze

Liselotte Spoormans De Yogaschool Maastricht We gaan naar buiten!

crisistijd hebben mensen behoefte aan ontspanning. Even een moment van rust, weg van alle zorgen. Thuis werken, thuis onderwijs, de zorg voor ouders, het is niet makkelijk allemaal en yoga kan daarbij helpen. Daarnaast verhoogt het beoefenen van yoga de weerstand dus daarom wil de studio met name nu lessen aanbieden. Maar als je iets wilt leren heb je een leraar nodig. Iemand die je begeleidt, uitdaagt, corrigeert, zeker als je ergens last van hebt. Heb je beperkingen vanwege een lastige rug of een moeilijke heup, dan vergt dat aanpassingen. Aanpassingen die online lastig te geven zijn.

Sinds het mag van het RIVM biedt Liselotte dan ook buiten yoga aan. Dagelijks (met uitzondering van zondagen) zijn er ’s ochtends en ’s avonds buiten yoga lessen op een rustige plek in de natuur, in het Sphinxkwartier. Uiteraard volgens de richtlijnen van het RIVM. De lessen zijn toegankelijk voor ieder niveau, met deskundige begeleiding en op gepaste afstand. Voor meer informatie zie www.deyogaschoolmaastricht.nl

De weken voorafgaande aan zondag 15 maart 2020 hoorden we steeds vaker over het opkomende coronavirus. Het leek tot dusver een redelijke ‘ver-vanons-bed-show’ en we lachten zelfs nog om sommige grappen die op de sociale media verspreid werden.

Doordat wij een redelijke naamsbekendheid hebben en veel uitleveren aan bedrijven, waren wij ook de ‘gelukkigen’ die vrijdag 13 maart extra drukte ervaarden door het vroegtijdig afbreken van de TEFAF. Zowel het MECC, verschillende vliegmaatschappijen en diverse kunstvervoerders wisten ons te bereiken met het verzoek om de lunch te verzorgen. We waren blij dat we ondanks de naderende berichten toch omzet wisten te boeken.

En dan is het virus in Maastricht ...

Hierder Hepke in crisistijd

Omdat de bestellingen voor maandag al bij diverse toeleveranciers gedaan waren, hebben we die dag toch de deuren geopend. We wilden zoeken naar een werkwijze waarin het mogelijk werd om desondanks te kunnen leveren. Echter juist omdat wij aan zoveel bedrijven leveren, werd de ene na de andere bestelling geannuleerd of uiteindelijk niet doorgegeven, omdat plotseling iedereen thuis moest werken en vergaderen. Afhalen mocht ook (nog) niet, drie particulieren plaatsten via ‘thuisbezorgd’ hun order.

We beseften toen dat we omwille van de veiligheid van ons personeel en hun gezinnen, onze vijfenzestigplus chauffeurs en het niet kunnen garanderen van de versheid van onze producten, de deuren beter konden sluiten. In één klap waren onze beide bedrijven, Hierder Hepke en Grand Café Geusseltbad, gesloten. Onze ruim veertig medewerkers zaten plotsklaps thuis; de gezondheid van onze toppers en fijne gasten staat immers voorop. Maar dan maak je je behoorlijk wat zorgen: hoe gaat dit met salarissen, huur, verzekeringen, belastingen etc. Al hakt het er financieel goed in; het is ’maar’ geld. Nogmaals, gezondheid voor alles.

“Sinds we weer buiten bezig zijn, zijn de reacties hartverwarmend. De Yogaschool is een plek van community, waarbij de mensen elkaar kennen en elkaar gemist hebben sinds de lock down. Weer naar buiten gaan, je lijf aan de gang brengen en met elkaar een praatje maken is wat we gemist hebben. Op naar een zonnige, gezonde en veilige zomer! Met elkaar. Haw pin!”

Alles zal anders zijn en blijven zolang wij nog geen vaccin tegen het coronavirus hebben. En of het ooit het zelfde gaat worden, we zullen het zien.

We missen vooral onze familie, vrienden, collega’s, gasten, gezellig een terrasje pakken en een hapje gaan eten. Dus eigenlijk het ‘normale’ leven.

Met een gezonde groet en hopelijk tot snel.

Jo en Lilian Brands, en onze toppers van Hierder Hepke en Grand Cafe Geusseltbad