Column Vivianne Rijnders

COLUMN

RIJNDERS Vivianne

De kastanjebomen hebben hun bloesem afgegooid. Het lijkt of de natuur een loper heeft uitgelegd voor iedereen die op deze maandag in mei weer mag beginnen. Ondanks de kou en fikse tegenwind fiets ik met een feestelijk gevoel naar school, we mogen weer!

Op het schoolplein leggen we platen met voetstapjes erop. Elke groep heeft zijn eigen kleur en eigen route naar de klas. We moeten er blokken opleggen want ze waaien gelijk weg. Weer flitst er door me heen dat de natuur ons iets wil vertellen … Hebben dit soort maatregelen misschien geen zin? Maar goed, we houden ons aan alle regels, dus ook aan een nieuwe discipline voor ons en onze leerlingen.

En dan komen de eersten de speelplaats op. Wat zijn ze gegroeid! En gekleurd door de zon! Ik spreid mijn armen uit om mijn hummels op te vangen maar realiseer me op het nippertje dat dat dus niet mag. Wat is dat hard. Een vierjarige op afstand houden is zo onnatuurlijk. Om tien voor negen heb ik een groepje van slechts zes kleuters. Er zijn behoorlijk wat telefoontjes van ouders gekomen die het te vroeg vinden om hun kinderen naar school te sturen. De angst zit er bij veel mensen nog goed in.

We zitten in de kring, ik achter een tafel, voor die afstand. Waar ik eerlijk gezegd steeds meer een hekel aan krijg. Ik leg de nieuwe routine uit: ik moet heel vaak hun tafeltjes poetsen, op het toilet zal ik hen helpen met handschoenen aan, voor elke nieuwe activiteit handjes wassen. Dat oefenen we samen. Twee keer ‘Happy birthday’ zingen en je handen zijn schoon. de anderhalve meter-maatschappij met alle regels en restricties. Evenwicht in onze door elkaar lopende werk- en privésituatie, evenwicht in onze emoties die behoorlijk door elkaar geschud zijn. Evenwicht houden, even belangrijk als afstand houden.

WE MOGEN WEER!

De NT2-kinderen zijn veel Nederlandse taal kwijt. Maar ik weet zeker dat ze dat binnen een week weer opgehaald hebben. Ze beheersen inmiddels wel allemaal wat nieuwe woorden want tijdens het werken en spelen klinkt er te pas en te onpas: “Nee, is niet goed, is coronacrisis!” Of “Jaja, coronamaatregelen!”

Eén meisje roept in plaats van ‘afstand houden’ voortdurend “Evenwicht houden!” Eerst moet ik er om lachen maar dan besef ik wat een waarheid dit kind onbedoeld zegt. Want dat is wat we al drie maanden aan het doen zijn: ons evenwicht proberen te bewaren in deze bizarre tijd. Een nieuwe balans vinden in Dat laatste is me niet gelukt. Hoe kan ik een huilende kleuter troosten op anderhalve meter afstand? Hoe maak ik een jasje dicht, hoe strik ik een veter? Hoe plak ik een pleister op een kapotte knie? Heb ik nu gefaald? Ik weet het niet. Ik weet wel dat de kinderen genoten hebben en deze juf ook. En hoe het verder gaat? Ik hoop in evenwicht maar zonder

afstand.

Vivianne Rijnders ©