In bed met

IN BED MET… Noten Peter

TEKST Vivianne Rijnders FOTO'S Peter van Hooren

De blauwwitte Hästens Boxspring is inmiddels vertrouwd en uitnodigend. En al helemaal dankzij mijn bedgenoot PETER NOTEN. Deze man vertelt zo sprankelend, bevlogen en vol emotie over zijn Mestreechs Volleks Tejater, dat ik niet onderuit in de kussens hang, maar aan zijn lippen. 't Mestreechs Volleks Tejater is in 1982 opgericht door Huub Noten zaliger en met enorm veel passie en liefde voortgezet door zoon Peter. Hij is artistiek leider en producent van dit fantastische amateurtoneelgezelschap.

Voordat ik een vraag heb gesteld brandt Peter al los. "Na corona klinkt er eindelijk weer applaus in het theater. Na bijna twee jaar in een relatieve stilstand te hebben geleefd, komt het leven weer op gang. Het is druk, want veel van wat twee jaar geleden bedacht of gepland was, komt nu tevoorschijn, samen met de plannen voor het nieuwe seizoen. Maar wat ben ik blij met weer een lach in de zaal, met ontmoetingen, we mogen weer samen genieten."

Genieten, dat doen ook de mensen van 't Mestreechs Volleks Tejater, al veertig jaar lang. De spelers hebben plezier en het publiek kijkt uit naar een echte Mestreechse voorstelling vol humor, en af en toe een traan. In het najaar komt eindelijk 'LEWIEKE!' op de planken. Dit stuk is gebaseerd op de Engelse musical-hit 'OLIVER!' van Lionel Bart. "In najaar 2019 zijn honderdtwintig kinderen gecast," vertelt Peter. "Op een enkeling na zijn ze allemaal gebleven. Als ik met ze werk, herken ik veel van mezelf in hen. Ik ben zo ongeveer opgegroeid in de coulissen, ik mocht mee met ama naar de schouwburg maar in plaats van op mijn stoel te zitten, stond ik in de coulissen. Zo heb ik het vak geleerd. Van kleins af aan heb ik de magie van theater mogen beleven. In het Derde Orde-gebouw heb ik pa met Mao en Truus (Willems) en andere Mestreechse coryfeeën zien spelen. Toneel van zo dichtbij meemaken is de beste leerschool. Zien hoe acteurs spelen met de zaal, hoe ze dingen die misgaan weer opvangen. Het improviseren en de lol van de spelers maar ook hoe het op het publiek werkt. De lach, altijd weer die lach."

OOK DE KINDEREN RAKEN BETOVERD DOOR DE MAGIE VAN HET THEATER

Je hoort mensen wel eens zeggen dat 't Mestreechs Volleks Tejater tegenwoordig professioneler overkomt dan vroeger. "De regelgeving is tegenwoordig strikter en strenger dan toen het gezelschap werd opgericht," legt Peter uit. "We spelen bovendien in een professioneel theater en daar zullen we ons toe moeten verhouden. We hebben een team van professionals die ons daarin begeleiden. Eén ding is niet veranderd in al die jaren: het speelplezier van de acteurs. Ruimte om te improviseren is er ook nog altijd. Tijdens de repetities kunnen grappen ontstaan die we erin houden. Een komische scène die in de Engelse 'OLIVER!' twee minuten duurt, is in "LEWIEKE!' uitgegroeid tot een vijf minuten durend kemik speul. Ook de kinderen raken betoverd door de magie van het theater. De impact is groot, ze zingen de liedjes voortdurend, hun enthousiasme en speelplezier werkt heel aanstekelijk."

IK HOOR HUN STEMMEN EN WEET DAT HET KLOPT

Hoe gaat Peter te werk bij het maken van een productie? "Nog voordat het huidige stuk in première gaat, heb ik al ideeën voor het volgende. Na afloop van de voorstellingen zijn in de artiestenfoyer bij een glas wijn dan de eerste gesprekken met mijn bestuur en mijn vaste creatives. Dat deed ik vroeger met mijn vader al zo. Langzaam wordt de groep erom heen steeds groter, fantastisch om te zien hoe zo'n proces werkt en hoe mensen erin meegaan.

Als ik een stuk aan het schrijven ben, hoor ik de acteurs in mijn hoofd. Ik hoor hun stemmen en weet dat het klopt."

Hoe staat je vrouw Daisy hierin? "Zij houdt me met twee benen op de grond en bewaakt mijn rust. Ik ben van nature verlegen en ben graag thuis, zij is het tegenovergestelde en neemt me mee. We kunnen samen filosoferen en plannen maken. We completeren elkaar. Dat ik iets mag doen voor de stad vinden we allebei erg sjiek."

EEN VOLLE BAK 'AWWERWÈTS LAOTE LACHE' IS DE KRACHT

Wat is het moment waarop jij denkt: 'Hei daon iech 't veur!' "Het gaat niet om mij, je moet dienstbaar zijn aan de productie, ervoor door het vuur gaan. Mensen kopen het kaartje voor 't Mestreechs Volleks Tejater. Als je ziet dat iets dat je in de nachtelijke uren aan de schrijftafel bedacht hebt, werkt; dat het publiek lacht of stil is. Dat zijn gouden momenten. Mensen op de bühne zien stralen omdat ze doen waar ze van houden, is schitterend. Het publiek amuseren. Zoals pa altijd zei: 'De zaal werkt als een spiegel: hoe meer plezier je hebt op de bühne, hoe meer plezier de mensen in de zaal hebben.' Een volle bak awwerwèts laote lache, dat is de kracht. De sjaterbette dieste altied de bovenoet huurs, heerlek! Iemand zei ooit: jullie geven de mensen een koffertje vol geluk, het leven wordt even wat lichter. De traditie die mijn pa is begonnen, te mogen voortzetten is een eer en dat doe ik met alle liefde en plezier. Als ik kijk naar de spelende kinderen in 'LEWIEKE!', daar zitten de talenten van morgen bij. De toekomst is er. Ik hoop dat onze dochter Belle het ooit van mij gaat overnemen. Ik zal me op de achtergrond nog wel 'detegenaon bemeuje' zoals pa dat ook bij mij deed, maar je moet de nieuwe generatie ook het vertrouwen geven. Zodat die mooie traditie van 't kemediespeule nooit verloren gaat."

En als het doek na de laatste voorstelling valt? "Dat is als een zeepbel die uit elkaar spat. Dan valt de groep uiteen. Maar, zoals Jos Brink ooit zei: Er komt altijd iets nieuws. Als je die gedachte hebt, ga je meteen door naar het volgende. Want mensen laten lachen, dat is het allerleukste. Lache is 't sjoenste wat 't gief."