RIJNDERS
A
ls ik op maandagochtend in alle vroegte door de binnenstad naar mijn werk fiets, zingt Jacques Dutronc in mijn hoofd 'Paris s'eveille'. Glazenwassers lappen de ramen van etalages, vuilnis wordt opgehaald. 'Mestreech weurt wakker'. Winkels worden bevoorraad en mensen haasten zich naar kantoor om als eerste bij de koffieautomaat te zijn. Ergernissen aan de 'Aw brögk' want die staat omhoog en dan moet je je fiets dat voetpad omhoog sleuren.
Goede morgen! Tot mijn verrassing zijn ze op het Vrijthof de kermis aan het opzetten. Wat lijkt het lang geleden dat die er voor het laatst was! Vroeger keken we daar echt naar uit. We kregen kermisgeld van oma en dan ging het op woensdagmiddag richting 'meulekes'. Een suikerspin sloot de zalige middag af. Later met vriendinnen, zwieren in de 'rups'. Ik was altijd de kleinste van het stel en waaide zo ongeveer uit dat ding. Mijn beste vriendin wilde altijd in het Lunapark. Ze kreeg er geen genoeg van. Ik zwoegde achter haar aan. Die bewegende trappen op, door een ronddraaiende ton rennen, over een snelle lopende band gaan. Dat durfde ik nooit en dan pakte een kermisjongen me stevig beet en zorgde dat ik veilig aan de overkant kwam. Tegenwoordig wordt dat waarschijnlijk niet veilig gevonden, maar in die tijd waren twee sterke handen om je bovenarmen geen probleem. Toen we aan
COLUMN
Vivianne
een bijbaantje begonnen en zagen hoeveel we moesten werken om in een paar molentjes te kunnen en wat plakkerig snoep te kopen, gingen we niet meer. Maar later wilde ik toch mijn kinderen altijd even aan die kermissfeer laten proeven en mochten ze drie attracties kiezen. Inmiddels ben ik oma en ja hoor, Mia moet toch ook een beetje kermis meekrijgen! Op zondag na de Stadsprocessie is het helemaal leuk. Harmonieën spelen onverstoorbaar naast het kermisgeweld en de misdienaars lopen in hun gewaden tussen de meulekes door. Heerlijk, dat is Mestreech. Maar ik moet door. Op de Brusselsestraat beland ik in zo'n wietwolk dat ik vrees dadelijk high voor de klas te staan. 'Mestreech weurt wakker'. Op het Volksplein staan al mensen voor de nog gesloten Aldi en beklagen zich luidkeels over hoe duur alles is geworden. "Ze duie gewoen minder krissie in 'n tuut!" klinkt het verontwaardigd. "Het kos 't zelfde meh dao zit euveral minder in!" En ze hebben gelijk. Ik moet de 'berg' nog op trappen. En rap ook. De tijd gaat sneller dan mijn benen, lijkt het wel. Ik heb een nieuwe fiets maar geen elektrische. Behalve zwemmen (lees: lekker in het water dobberen, in het bubbelbad zitten en van de glijbaan sjezen) sport ik niet, ik vind het vreselijk. En rennen kan ik ook al niet. Ik heb het echt geprobeerd maar ik heb veel te krakkemikkige enkels en een versleten knie, dus dat schiet niet op. Daarom een gewone 'ouderwetse' fiets om de conditie op peil en de beentjes strak te houden. En dat kost wat moeite, af en toe. 'Mestreech weurt wakker', deze juf is wakker. Gewekt door de ontwakende stad. Klaar voor mijn leerlingen, klaar voor tientallen keren: "Juf, juf, juhuf!". Klaar voor al die vragen. Klaar voor al die knuffels. Goede morgen, gezellig dat jullie er weer zijn! Vivianne Rijnders©
CITYMAGAZINE Maastricht
| 23
