Σχέδια - Κείμενα
HELM
Επιμέλεια Κειμένων
ΚΑΡΤΣΑΝΗΣ ΝΙΚΟΣ
Σχεδίαση Εξωφύλλου
ΜΑΥΡΟΓΙΑΝΝΗΣ ΣΠΥΡΟΣ
Σελιδοποιήση
ΓΕΩΡΓΙΟΥ ΑΡΗΣ
Εκδοτικός Υπεύθυνος
ΑΝΔΡΕΑΣ ΠΕΦΑΝΗΣ
ΕΚΔΟΣΕΙΣ COMICWORLD - ΑΝΔΡΕΑΣ ΠΕΦΑΝΗΣ ΑΓ. ΒΑΡΒΑΡΑΣ 1, ΚΟΡΥΔΑΛΛΟΣ, τ.κ. 18120 τηλ./fax 210 4957843 www.comicworld.gr info@comicworld.gr ISBN: 978-618-80118-3-0
ΣΟΒΑΡΑ ΤΩΡΑ Vol.1 Απρίλης 2013. ΠΡΩΤΗ ΕΚΔΟΣΗ. Για την Ελλάδα: Εκδόσεις Comicworld - Ανδρέας Πεφάνης. Διεύθυνση: Αγίας Βαρβάρας 1, Κορυδαλλός τ.κ. 181-20. Τηλ: 210 4957843, email: info@comicworld.gr. Οι ιστορίες και οι χαρακτήρες μέσα στον τόμο είναι προϊόν της φαντασίας των δημιουργών τους. Aπαγορεύεται η αναπαραγωγή των έργων ή μέρους αυτών με οποιοδήποτε μέσο χωρίς την έγγραφη συγκατάθεση του εκδότη.
SERIOUSLY Vol.1 Αρrιl 2013. FIRST PRINTING. Published by: Comicworld Editions - Andreas Pefanis. Office of publication: 1 Agias Barbaras str. Koridallos 181-20 Hellas, tel. +30 210 4957843 ALL RIGHTS RESERVED. Logos and all related characters are registered trademarks of their creators. With the exceptions of artwork used for review purposes, none of the contents of this book may be reprinted in any form without the express consent from the publisher.
Το καλοκαίρι του 2012 προσλαμβάνομαι από τη νεοσύστατη εφημερίδα “Η Ελλάδα Αύριο” για να τους κάνω πολιτικά και κοινωνικά στριπάκια σε καθημερινή βάση. Με το αφεντικό είχαμε συνεργαστεί στο παρελθόν σε εικονογραφήσεις πολιτικών κειμένων σε παλαιότερο περιοδικό. Η θέση στην ύλη (σελίδα 2) με αγχώνει και φοβάμαι πολύ για το πόσο μπορώ να παράγω πολιτικό λόγο, άλλα έχω ανάγκη για δουλειά, οπότε λοιπόν καταπίνω τις αμφιβολίες μου και ξεκινάω την ίδια ακριβώς μέρα της άτυπης πρόσληψης μου να σχεδιάζω.
Ξεκίνησα με ασπρόμαυρα και ζωγραφισμένα στο χέρι. Μέτα το μεγάλο μου σε μήκος κόμικ “ΖΧ”, που ήταν όλο μελανωμένο ψηφιακά, ένιωσα την ανάγκη να δουλέψω εδώ το μελάνι στο χαρτί απευθείας. Δεν θα κρατήσει αυτή η απόφαση. Επίσης, είναι ενδιαφέρον το πόσο έξω έπεσα πολιτικά στην αντίδραση που υπήρξε στην επίθεση Κασιδιάρη στη Λιάνα Κανέλλη. Είχα υποτιμήσει το πόσο διψάει για φασισμό ο ελληνικός λαός, και δεν ήμουν ο μόνος. Άξιο παρατήρησης είναι ότι το κείμενο είναι όλο κεφαλαία, όπως συνηθίζεται, γενικά, στα κόμιξ, αλλά όχι στα δικά μου. Σε μια προσπάθεια να είναι ευανάγνωστα για όλο το αναγνωστικό κοινό, προσπάθησα τα κεφαλαία. Άλλη μια απόφαση που δεν θα κρατήσει.
Αυτό είναι ένα καλό νοηματικά πρώιμο στριπ, κάτι που με ευχαριστεί, δοθέντων των πολλαπλών άουτ που σούταρα στην αρχή. Στο δεύτερο καρέ χρησιμοποιώ ένα γκρίζο τόνο με πολύ κόκκο στην υφή χωρίς να ξέρω πως ό,τι τυπώσει στο χαρτί-πολτό της εφημερίδας θα είναι, ούτως ή άλλως, υπερβολικά “βρόμικο”. Οι προσωπογραφίες των νεκρών αρχηγών του ΠΑΣΟΚ και της ΝΔ ήταν αρκετά δύσκολες και κάτι που δεν συνήθισα μέχρι το τέλος της αυτής εργασίας.
Πάλι γκρίζο με κόκκο. Είμαι ικανοποιημένος με τα εικαστικά εδώ αρκετά. Ένα θέμα που θα με απασχολήσει πολύ κατά τη διάρκεια αυτής της δουλειάς είναι να αποδίδω ανθρώπους με ανθρώπινο τρόπο, συναισθηματικά, ακόμα κι αν αυτά που λένε είναι απαράδεκτα. Υπάρχουν φόρες παρακάτω που υποκύπτω σε έναν “σχεδιαστικό κυνισμό”, αλλά όχι εδώ. Αστείο ίσως είναι και το ότι χρησιμοποιώ το εφέ με τα καμπυλωμένα καρέ λες και είναι τηλεόραση, ενώ οι τηλεοράσεις εδώ και αρκετά χρόνια είναι φλατ στα περισσότερα σπίτια. Αναρωτιέμαι αν είναι σαφές το νόημά τους σε έναν αναγνώστη 17 χρονών. Αλλά, από την άλλη, ποιος 17χρονος διαβάζει εφημερίδες γενικά, πόσο μάλλον στο χαρτί;
Με ζόρισε πολύ η ατάκα σε αυτό, ακόμα δεν είμαι ικανοποιημένος. Μου πήρε λίγο καιρό να καταλάβω ότι τα λογοπαίγνια είναι κακόγουστα, γενικά. Ποιο αστείο είναι το μεσαίο καρέ με τα άπειρα εικονίσματα για προστασία και η τετράγωνη CRT οθόνη αλά 1995.
Αυτό είναι το πρώτο ψηφιακά μελανωμένο στριπάκι, για λόγους ταχύτητας. Ακόμα, σε αυτό το επίπεδο, κρίνω ότι 3-4 ώρες τη μέρα σχέδιο είναι ορθές για τη δουλειά αυτή. Μου αρέσουν οι μικρές ιστορίες των ανθρώπων εδώ, που τις ξέρω μόνο εγώ. Τα περισσότερα πρόσωπα εδώ είναι χαρακτήρες που επανεμφανίζονται αργότερα.
Ενώ το έφτιαχνα αυτό εδώ με παίρνουν τηλέφωνο από την εφημερίδα να μου πουν ότι “το ατελιέ απαιτεί χρωματιστά στριπάκια”. Μα, μου, “δε θα δείχνουν στο πολτοχαρτί, έτσι κι αλλιώς”, “η εφημερίδα έχει βαθιά παράδοση σε ασπρόμαυρο στριπ”, τίποτε, επιμένουν. Αυτοσχεδιάζω όσο πιο γρήγορα μπορώ. Το στριπάκι αυτό με ενοχλεί σε ένα άλλο επίπεδο, ουσιαστικότερο της κακοτεχνίας. Ενώ δεν είναι ξεκάθαρο, ο πρωταγωνιστής του μπορεί να υποθέσει κανείς ότι είναι ο σκιτσογράφος. Αλλά δεν μου μοιάζει καθόλου. Δέχτηκα την κριτική από την κοπέλα μου τότε ότι κατασκεύασα έναν πιο φιλικό στην όψη αφηγητή για τους αναγνώστες ειδικά της εφημερίδας και ένιωσα δειλός. Τις δυο-τρεις φόρες παρακάτω όπου χρησιμοποιώ τον εαυτό μου σαν μέρος των στριπ, λοιπόν, φρόντισα να μου μοιάζει.
Εδώ αρχίζει η πολλή δουλειά στα στριπάκια και η προσπάθειά μου να βρω λύσεις για να γίνεται μέσα σε ένα εργασιακό οκτάωρο. Στη χειρότερη κατέληξε να είναι 10 ώρες το πρωί και 2-3 το προηγούμενο βράδυ, έξω “η ιδέα”, που είναι κάτι που με βασάνιζε στο πίσω μέρος του μυαλού μου όλη μέρα. Το σταθερό πλάνο μού επιτρέπει να επαναχρησιμοποιήσω το φόντο, όπως κάνουμε στα κινούμενα σχέδια. Έπρεπε να είναι πιο κοντά η λήψη, όμως, κάνει ζημιά το ότι είναι μικροί οι χαρακτήρες στο αστείο με τα μαλλιά.
Κάπου εδώ αρχίζω να νιώθω και την πολιτική πίεση να μη βγω άκυρος την επόμενη στην ανάλυσή μου. Όσο πιο ειδικό το θέμα τόσο πιο πολλή έρευνα πρέπει να γίνει. Σιγά σιγά το σχεδιαστικό κομμάτι γίνεται μόνο ένα τμήμα της δουλειάς (το πιο εύκολο, κι ας είναι χρονοβόρο), και το να διαβάζω πολλές εφημερίδες (κυρίως online) γίνεται δουλειά από μόνο του. Για αρκετά από τα αρχικά στριπάκια φαίνεται μια δυσκολία με το χρώμα. Αυτό είναι επειδή – όσο παράδοξο κι αν φαίνεται στον αναγνώστη – δεν χρωματίζω τα κόμιξ μου κατά κανόνα. Δεν μου αρέσει το χρώμα. Έχω αφιερώσει πολλά χρόνια στη μελέτη του ασπρόμαυρου κόμικ και νιώθω ότι εκεί είναι οι δυνατότητές μου. Οπότε, σε ένα βαθμό, θα με δείτε να “μαθαίνω να ζωγραφίζω” σε πραγματικό χρόνο όσο γυρνάτε τις σελίδες.
Ο ιδέα του στριπ βασίζεται στο ότι ο Σαμαράς βγήκε και είπε τις θέσεις Τσίπρα περί οικονομίας “από κόμιξ”. Είναι ευαίσθητο θέμα για τους κομίστες να παρομοιάζουν τη δουλειά τους με κάτι παιδαριώδες, όπως φαντάζεστε. Μικρή εκδίκηση.
Κάπου εδώ αρχίζω να βολεύομαι λιγάκι με τα χρώματα. Το στριπάκι έχει να κάνει με οφειλές του νεκρού Άσιμου στην εφορία. Δεν τα βγάζω από το μυαλό μου! Α, “Δεν τα βγάζω από το μυαλό μου” επίσης θα μπορούσε να λέγεται αυτό το βιβλίο.
Αυτό ήταν ένα στριπ που ήθελα να κάνω πριν ξεκινήσω καν τη δουλειά. Ένας φίλος Γερμανός μου είπε να προσέξω αυτή τη χειρονομία της κυρίας Μέρκελ. Ρώτησα κι έμαθα ότι κανένας Έλληνας γελοιογράφος δεν την είχε εκμεταλλευτεί, και μου έκανε μεγάλη εντύπωση. Το “περισσότερη κακία, περισσότερη Ευρώπη” έπαιξε και για τίτλος του βιβλίου που κρατάτε, επίσης!
Ίσως δεν φαίνεται τώρα, αλλά αυτό το στριπάκι ήταν μια μικρή νίκη για μένα, επειδή η πολίτικη του διάσταση είναι δευτερεύουσα στο να έχει μέσα μια γάτα. Αγαπάω τις γάτες.
Ο πρώτος Κουβέλης που έφτιαξα ίσως να ήταν κι ο καλλίτερος. Ο Σαμαράς μου θα πάσχει για τη διάρκεια των στριπ, ενώ κάπου βρίσκω τον Βενιζέλο μου και δεν τον αφήνω να φύγει ποτέ ξανά, για πάντα στην καρδιά μου.
Αυτό το στριπ πήρε 10 ώρες και δεν του φαίνεται. Δεν θα δείτε και πολλά άλλα με πέντε καρέ σε αυτό το βιβλίο, απλώς δεν χωράνε καλά οριζόντια! Είναι το πρώτο στριπάκι με εσωτερική συνοχή με κάποιο προηγούμενο, επίσης, κάτι που θα κάνω ξανά και ξανά στη συνέχεια. Το κόλπο είναι να μπορεί να διαβαστεί και το 'δεύτερο μέρος' από μόνο του, χωρίς γνώση του πρώτου ή του τρίτου.
Η πρώτη εμφάνιση του Μάκη_Ελλαδάρα! Περιλαμβάνει και το τέλος του. Κάπως αρχαιοελληνικοδραματικό αυτό, θα επανεμφανιστεί πολλές φόρες στα στριπάκια και ξέρουμε πώς τελειώνει η ιστορία του εξαρχής. Στο τελευταίο καρέ έχουμε και πεζό κείμενο, για το αστείο. Εκεί ένιωσα ότι χάνω τόσα με το να είναι όλα κεφάλαια και σιγά σιγά το γύρισα πάλι στο φυσικό μου με τα πεζά. Δεν είναι ωραία τα ελληνικά πεζά για κόμιξ, ως γραμματοσειρά δηλαδή, τελείως, άλλα κερδίζουν σε εκφραστικότητα. Σχεδόν όλα τα κείμενα στα κόμιξ μέσα είναι γραμμένα, όχι έτοιμα fonts. Αν είχα χρόνο θα ήταν και όλες οι υποσημειώσεις που διαβάζετε. Βαριέμαι θανάσιμα το “lettering”, όπως το λέμε στην πιάτσα, άλλα το θεωρώ απαραίτητο. Με ενοχλεί πολύ το τυποποιημένο lettering σε στυλ αμερικάνικων σουπερηρωικών κόμιξ.
Εδώ έμαθα να μην έχω πότε σε κακό χαρτί κόκκινα γράμματα. Τώρα το ξέρετε και εσείς.
Αυτό ήταν το πρώτο στριπάκι όπου ένιωσα ότι κάτι πάω να κάνω με αυτήν τη δουλειά. Κάπου εδώ άρχισα να τα ανεβάζω και στο facebook και υπήρξε θετική αντίδραση. Ήταν η σωστότερη επιλογή που έκανα για αυτήν τη δουλειά να έχω άμεσο feedback από αναγνώστες στο ιντερνέ. Σχημάτισαν τη μορφή των επόμενων στριπ, ουσιαστικά, και μου υπενθύμιζαν να προσέχω τι κάνω, μιας και δεν μπορώ να κρυφτώ πίσω από την ανωνυμία.
Ο τύπος-καρεκλάκι έχει μάλλον μόνο ένα χέρι;
Το πανό πίσω από τον Σόιμπλε-Νοσφεράτου είναι υπαρκτό αποκρυφιστικό σύμβολο που χρησιμοποιούσαν, μεταξύ άλλων, οι Ναζί, που πειραματίζονταν με αυτά τα συστήματα σκέψης/πίστης προς το τέρμα του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου. Έρευνα!
Το πρώτο μου έγχρωμο στριπάκι με θρησκευτικό περιεχόμενο πέρασε σχετικά αναίμακτο.
Εδώ προσπάθησα να κάνω μια γελοιογραφία με γεωμετρικές υπερβολές στο πρόσωπο, όπως κάνουν άλλοι πολύ καλλίτεροι συνάδελφοι. Ζορίστηκα τόσο, που πέρασε η ώρα και δεν προλάβαινα να κάνω και φόντο!
Η χειραψία στο πρώτο καρέ είναι αδύνατη, εκτός αν κοιτάμε μέσα από την κοιλιά του Τέρατος. Ουπς!
Ο φόβος μου εδώ ήταν μήπως δεν φαίνεται το ξυράφι στο τελευταίο καρέ καλά, άλλα νομίζω ότι τελικά έβγαλε νόημα.
Αυτό το στριπάκι το αντιπαθώ και το συμπαθώ για διαφορετικούς λογούς. Από πλευράς εκφραστικότητας είμαι πολύ ικανοποιημένος (βασίστηκα σε τρεις διαφορετικές φωτογραφίες του Σαμαρά). Σε νοηματικό επίπεδο όμως θα έπρεπε να είχα αποφύγει αστειάκια με το βιασμό όταν το θύμα του αστείου είναι ο βιασμένος.
Αχ, πρώτη εμφάνιση του Στουρνάρα. Να μια φορά που δεν έπεσα καθόλου έξω! Το πρώτο καρέ με κάνει να γελάω ακόμα.
Στριπάκι φτιαγμένο τόσο στα γρήγορα, που πιο γρήγορα πεθαίνεις. Η πρώτη φορά κι όχι η τελευταία. Ο κύριος λόγος που συμβαίνει είναι επειδή λάμβανα τηλεφωνήματα από την εφημερίδα ότι “το θέλουμε μέχρι τις 12”, αντί στις 4, που ήταν το σύνηθες deadline. Συμβαίνουν αυτά στις εφημερίδες, μου λένε. Πάντως, εδώ κάπου αρχίσει κι εμφανίζεται ο Βενιζέλος μου. Πονηρός και αηδιαστικός.
Το πρώτο χωρίς λόγια (εντάξει, το “Welcome to Greece” είναι, άτυπα). Πρέπει να άγγιξα κάποιο νεύρο κατακαλόκαιρα, γιατί ήταν το πιο πετυχημένο στριπάκι μου στο ιντερνέ για αρκετό καιρό.
Αγαπητός αναγνώστης μού υπέδειξε ότι τα γλειφιτζούρια δεν πάνε με την άμμο στην παράλια. Να τα τα μεγάλα λάθη που προκύπτουν όταν δεν γίνεται αρκετή Έρευνα!
Ο Βενιζέλος μου έχει εδώ πάρει την τελική μορφή του. Υπερόπτης και δολοπλόκος, κτήνος εξουσίας.
Ο Μάκης_Ελλαδάρα επιστρέφει! Ένα μικρό υποαστείο που κάνω εδώ είναι ότι ακόμα και ο πιο σεξιστής κάθαρμα φασιστοτέτοιος Έλληνας έχει σχέση παθολογική με τη μητέρα του με τα ντολμαδάκια. Δεν υπονοώ απαραίτητα ότι υπάρχει σχέση αιτιατή μεταξύ τους, σίγουρα το κεντρικό Πατριαρχικό μάθημα δεν το μαθαίνουμε από εκεί. Έχουμε όμως πολύ περίεργη οικογενειακή δομή στην Ελλάδα, είναι κάτι στο οποίο επιστρέφω αρκετά συχνά.
Μχ, πολλές μεταφορές. Είναι ένα στριπάκι που ξαναδοκίμασα αργότερα με περισσότερη επιτυχία.
Νιώθω ότι αυτό το στριπάκι θα ήταν πιο αστείο χωρίς τον Βενιζέλο να μιλάει στο τελευταίο καρέ, επειδή είναι προφανές αυτό που γίνεται. Έβαλα την ατάκα όμως για να αποφύγω την υπόνοια ότι το αστείο είναι περί του ανδρισμού του Βενιζέλου, που λίγο με απασχολεί.
Αυτό και το επόμενο τα αγαπάω. Είναι η πρώτη φορά που χρωματίζω απευθείας πάνω στα μολύβια (δεν έχω μελανώσει, δηλαδή) επειδή ήθελα ένα κάπως πιο μαλακό και ελαφρύ αποτέλεσμα εδώ, και λειτούργησε καλλίτερα από ό,τι περίμενα. Θα το ξαναδείτε ως εφέ αρκετές φόρες στη συνέχεια. Μικρή ήττα είναι η ανάγκη να έχει το στριπάκι “τίτλο” πάνω, άλλα καμιά φορά δεν μπορώ να βασιστώ στο ότι όλοι γνωρίζουν το θέμα μου. Μικρότερος όταν έκανα στριπάκια τούς έβαζα πάντα τίτλους. Ήταν μια ευκαιρία για ένα ακόμα αστείο, καμιά φορά δε, και το κεντρικό. Αλλά ένιωσα ότι είναι εξυπνακίστικη μέθοδος και πια την αποφεύγω.
Το σπαθί του Ζόλτρον (που θα έπρεπε να είναι “Δόλτρον”, όπως αναγνώστης σωστά έγραψε) που “περνάει μέσα από το σύννεφο” και όλα αυτά είναι αρκετά φροϋδικά, άλλα κάπως κι εγώ πρέπει να διασκεδάζω, έτσι δεν είναι;
Μερικές φορές είναι πιο αστείο κάτι αν δεν εξηγήσω την πολίτικη συγκυρία που το έθρεψε.
Εδώ κάπου αρχίζω και φτιάχνω χειροποίητα κάποιες υφές στις χρωματιστές επιφάνειες, που με ικανοποιούν ανεξάρτητα από το ρεαλισμό τους, κι ας παίρνουν λίγο παραπάνω χρόνο. Αν προσέξετε, εμφανίζονται συχνά από εδώ και πέρα κι αποφεύγω τα τελείως πλακάτα χρώματα, εκτός αν δεν προλαβαίνω.
Αχ, ρε Μάκη. Άλλη μια φορά υπερβολή ο τρόπος, άλλα το περιστατικό πραγματικό. Δεν τα βγάζω από το μυαλό μου!
Τελευταία φορά που κοίταξα ακόμα κυβερνάνε, λέει.
Πολύ διασκεδαστικό στριπ στη δημιουργία του. Το θέμα προέκυψε από ιντερνετικό μπλογκ που έφτιαξε ο κύριος Πάγκαλος, όπου σκόπευε να βγάλει τα άπλυτα, κάποια άπλυτα, στη φόρα. Ενδιαφέρουσα λεπτομέρεια ότι στο τρίτο καρέ φοράει αυτά τα πραγματάκια που κρατάνε τις κάλτσες ψηλά, τα παλιομοδίτικα, άλλα δεν είχα σκοπό να φαίνονται σαν γυναικείες ζαρτιέρες (που φτάνουν στον μηρό), όπως ερμηνεύθηκε!
Ο Στουρνάρας έχει πει ως τώρα τρομακτικές ατάκες, είναι λες και δεν μπορεί να μπει στο πρόγραμμα επικοινωνιακής πολιτικής της κυβέρνησης, είτε επειδή είναι κτήνος που δεν ξέρει να κρύβεται είτε επειδή νιώθει ότι δεν χρειάζεται. Μια από αυτές τις ατάκες ήταν και περί του μέλλοντος των παιδιών μας. Η δημιουργία αυτού του στριπ είναι πολύ ζωντανή ακόμα μέσα μου, το τι μουσική άκουγα εκείνο το πρωί (κάτι live bootlegs των Tool), το πώς μου ήρθε η ιδέα (στο ταξί), η γεωμετρική μελέτη της γέφυρας. Καλή ανάμνηση, περιέργως.
Τεχνικά ζόρικο άλλα διασκεδαστικό στριπάκι. Νομίζω, ένα από τα ελάχιστα που είναι ζωγραφικά, όχι μελάνικαι-χρώμα.
Ένα από τα πρώτα φιλοφεμινιστικά στριπάκια μου, εδώ ασχολείται με τον εσωτερικευμένο σεξισμό.
Το δεύτερο και τελευταίο στριπάκι με το ζευγάρι με τη γάτα. Τι κόπανος! Πάλι μολύβια εδώ, αυτό το κάπως μαλακό στυλ. Συχνή τεχνική μου είναι να παίρνω τον επικοινωνιακό λόγο της κυβέρνησης και να τον μεταφέρω στο διαπροσωπικό επίπεδο για να διαφανεί ο παραλογισμός του.
Το πρώτο με τα ταξί. Γενικά, είναι επαναλαμβανόμενο αστείο στο χώρο των ελληνικών κόμιξ ότι όποιος κάνει στριπάκια με αυτά που λένε οι ταξιτζήδες, θα πετύχει σίγουρα. Το πρόβλημα είναι ότι είναι αβάστακτο, χειρότερο από το να ζωγραφίζεις τον Βενιζέλο κάθε μέρα. Πάντως, οι ατάκες εδώ είναι όλες πραγματικές, απλώς ο μεσαίος (και αγαπημένος μου) με τους νίντζα δεν ήταν ταξιτζής άλλα πελάτης στο ντιβιντάδικο όπου δουλεύει ο φίλος μου ο Θάνος. Κουβαλάει μαζί του και μια σακούλα πλαστική με μια βρύση μέσα.
Tο πολιτικό περιεχόμενο αυτού του στριπ είναι όσο πιο ξεκάθαρο μπορούσα. Ένα από τα αγαπημένα μου, γενικά.
Ο αγαπητός Μιλτιάδης μετακόμισε κι έφυγε από το σπίτι, αλλά πότε από την καρδιά μου. Από όσο ξέρω, δεν μπορεί να το παίξει ακόμα το κομμάτι. Πλάκα-πλάκα, δεν τον ρώτησα αν είναι OK με το να τον βγάλω στη δημοσιότητα. Ούτε και το Μαύρο Πράγμα!
Μεχ. Άλλο ένα εύκολο που θα μπορούσα να αποφύγω. Η καθημερινή δουλειά είναι πολύ δύσκολη στο χώρο αυτό, παίζει αρκετός πανικός όταν περνάει η ώρα και δεν υπάρχει ιδέα. Χρησιμοποιώ αυτή την ευκαιρία να διορθώσω πως δεν με απασχολεί καθόλου το μέγεθος του μορίου του πρωθυπουργού ή ο ανδρισμός του, και πως δεν νομίζω ότι έχει καμία σχέση με τη διακυβέρνησή του.
Δεν είναι η μόνη φορά που θα χρησιμοποιήσω το ότι ο Σαμαράς είχε πιτσαρία στο Αμέρικα στην προϋπηρεσία του μεταξύ της σχεδόν καταστροφής του κόμματος που τώρα περιέργως ηγείται και τη δημιουργία μιας κάποιας πολίτικης άνοιξης. Καλό CV.
Τους θυμάστε αυτούς;
Δεύτερη φορά η χρήση της φωτιάς ως μεταφορά, εδώ πιο πετυχημένα.
Α! Το αγαπημένο μου δίδυμο. Μεταξύ Μακη_Ελλαδαρα και αυτών είναι οι πρωταγωνιστές με τις περισσότερες συνέχειες. Το εσωτερικό μου στοίχημα ήταν ότι κάθε φορά που τους ξανάφτιαχνα έπρεπε 1. να είναι εικαστικά πιο καλό και 2. να φαίνεται ότι έχουν προχωρήσει με τη ζωή τους στην εμφάνιση ή στο χώρο τους.
Ένα από τα στριπάκια “ο Τηλέμαχος πήγε κινηματογράφο την προηγούμενη μέρα”. Στο δεύτερο καρέ ήθελα να γράψω “την υγρή γροθιά της δικαιοσύνης” και το ξέχασα. Το στριπ είναι αποτέλεσμα της κριτικής στο Dark Knight Rises, που το αίσθημα που μου άφησε ως ταινία ήταν “χρειαζόμαστε τους μπάτσους μας, αλλά χρειαζόμαστε και τη Χρυσή Αυγή μας, τους εκδικητές μας, γιατί εμείς, ως όχλος, δεν καταφέρνουμε τίποτε”. Πολύ απογοητευτικό νόημα της ταινίας και κακή χρήση του Μπάτμαν. Οπότε, σκέφτηκα, εγώ τι θα τον έβαζα τον Μπάτμαν να κάνει;
Ο Σαμαράς απολογήθηκε στη Μέρκελ για την αντιμνημονιακή του γραμμή πριν τη νίκη του στις εκλογές με αυτά τα λόγια.
Ξανά από το πολίτικο στο διαπροσωπικό. Προσοχή στο δεύτερο καρέ, όπου βγαίνει όλη η καταπίεση από τη λήψη της κάμερας και τη γλωσσά του σώματος.
Αυτό το στριπάκι το μετανιώνω κάπως. Ενώ ο σκοπός του είναι να υποδείξει ότι ο άνθρωπος – και αυτοί που ο συγκεκριμένος εκφράζει – είναι δολοφόνος και απόβρασμα, νομίζω ότι το κάπως ποπ στυλ στο εικαστικό τούς κανονικοποιεί περισσότερο από ό,τι έπρεπε, τους κάνει φιλικούς και προσιτούς. Μπορώ να φανταστώ ένα χρυσαυγίτη να γελάει με αυτό το στριπ, άρα απέτυχε.
Αυτό το στριπάκι είχε αργή απήχηση στο ιντερνέ. Επί μηνών επέστρεφαν αναγνώστες σε αυτό και το εκτιμούσαν, κάτι που με χαροποίησε, μιας κι έκανα μια καλλιτεχνική γκάφα στο δεύτερο καρέ που το κάνει κάπως δυσνόητο. Ήθελε κάποιο πιο έντονο εικαστικό εφέ, για να φαίνεται περισσότερο ότι ενεργά μικραίνει, φασματικές μεγαλύτερες-προς-μικρότερες σκιές του Αλεξάνδρου, κάτι. Όπως είναι τώρα φαίνεται λες και τρέμει μόνο.
Εδώ έλαβα μια “παρότρυνση” από το αφεντικό μου να μην ακουμπάω τον Ιερώνυμο και, γενικά, τους παπάδες. Η “Ελλάδα Αύριο” μάς έβγαινε πιο δεξιά από όσο νομίζαμε στην αρχή. Προς τιμήν του, η παρότρυνση έγινε μετά τη δημοσίευση.
Η ιδέα των πολιτικών μας αρχηγών ως μαπετς μού φάνηκε βασική. Έχει γίνει ποτέ; Ίσως έχω κάποια παιδική ανάμνηση θαμμένη.
Τώρα που τα ξανακοιτάω αυτά με το λογότυπο ΠΑΣΟΚ είναι κάπως παρωχημένα. Υποθέτω κάπως πρέπει να διασκεδάσουν και οι γραφίστες, βέβαια.
Tσεκάρετε εδώ πως στο πρώτο καρέ είναι βαριά σχεδιασμένος ο πάππους και η κοπέλα όχι τόσο, και στο δεύτερο καρέ, που φεύγει το πνεύμα του, ο πάππους είναι πολύ λίγες γραμμές (ειδικά το χέρι του) και η κοπέλα μαζεύει όλη τη μαυρίλα. Στο τρίτο καρέ, που είναι παχιές οι γραμμές, είναι σχεδόν χυδαίο το αποτέλεσμα, για να τονίσει την ατάκα. Αυτά είναι τα μέσα του ασπρόμαυρου που χάνονται κάπως στο χρώμα, και ο λόγος που έκανα μια στο τόσο κι ένα από τα δικά μου, έτσι.
Ήταν μια συνεχής μου σκέψη το πόσο αυτό το δράμα της διακυβέρνησης ήταν Θέαμα για τα μάτια μας. Το αν ζορίζονταν όντως όταν έκλειναν οι πόρτες. Θα μάθουμε, υποθέτω, σίγουρα αρκετά χρόνια από τώρα.
Να τος ο ορισμός του εξυπνακίστικου τίτλου στριπ!
Ένα από τα πολλά ψυχαναλυτικά μου, εδώ ευθέως. Διασκέδασα με το γιατρό και τον χρησιμοποίησα αρκετές φορές ακόμα. Μου λένε, δε, ότι μοιάζει με έναν συγκεκριμένο υπαρκτό ψυχαναλυτή, πράγμα που με χαροποιεί!
Με εκνεύρισε πολύ η αντίδραση σε αυτό το στριπ. Είναι τόσο σοβαρό θέμα και όλοι μου λέγανε κάτι βλακείες για πόκεμον. Δεν καταλαβαίνω τι σχέση έχουν τα πόκεμον, ούτε μου αρέσουν ούτε προωθώ αυτές τις σατανιστικές καταναλωτικές μόδες του καπιταλισμοί στα παιδιά μας.
Που λέμε για χειροποίητο lettering. Για φανταστείτε το αυτό με γράμματα από υπολογιστή.
Από τα αγαπημένα μου στριπ σε επίπεδο ατμόσφαιρας.
Πώς διασκεδάζω να ζωγραφίζω τον Βενιζέλο εκτός εαυτού!
Πίτσα.
Από τα λίγα με 5 καρέ, προσπάθησα πολύ για το ρυθμό εδώ. Αν βγάλουμε το τέταρτο καρέ χάνει πολύ. Νοηματικά ένιωσα εδώ ότι δεν θα μπορούσα να εκφράσω το θέμα πιο ξεκάθαρα. Είναι καλό συναίσθημα.
Αυτό το στριπ είναι τόσο παράλογο χωρίς εξηγήσεις για τους αναγνώστες που δεν ξέρουν το πολίτικο συμβάν. Νομίζω ότι και ο Παστίτσιος θα το προτιμούσε έτσι.
Αυτό το στριπάκι πάσχει από υπερβολικά πολύ κείμενο. Βασανίστηκα να το φέρω βόλτα. Ίσως έπρεπε να ήταν 2 στριπάκια. Είμαι χαρούμενος που είμαι ακόμα ζωντανός, επίσης.
Ενώ “γιορτάζαμε” τα 20 χρόνια Φοίβου, είχαμε και μια από τις πιο βίαιες καταστολές πορείας. Το στριπάκι αυτό γράφτηκε μόνο του. Αυτό που δεν ήξερα όμως όταν έκανα το στριπ ήταν ότι κατά τη διάρκεια της συναυλίας μια από τις τραγουδίστριες βγήκε με σχηματισμό ΜΑΤ χορευτών από πίσω της. Εκεί κάπου σκέφτηκα για πρώτη φορά ότι θέλω να φύγω από την Ελλάδα και να μην ξαναγυρίσω ποτέ.
Σε αυτό το στριπ είχα την ιδιαίτερη τιμή να το πάρει κάποιος ιντερνετάκιας και να το πετσοκόψει αργότερα σε φάση τα πρώτα 2 καρέ μόνο και μετά να λέει “θέλετε να δείτε τι θα γίνει παρακάτω;;;; Πατήστε LIKE στην σελίδα μας!”. Υποθέτω, το πιο δημοφιλές στριπάκι μου λοιπόν.
Είναι πολύ ειρωνικό ότι σε αυτό το στριπ κριτικάρω τη Χ.Α. Για το ίδιο λάθος που κάνω και εγώ, μιας και στο πρώτο καρέ διορθώνει η σημαία “βγαλμένα”, ενώ ο ύμνος λέει “βγαλμένη”. Μεγάλη γκάφα, και θα περίμενε να την πιάσει έστω η επιμέλεια της εφημερίδας. Το ειδικό βάρος του λάθους μου και του λάθους τους δεν είναι το ίδιο, βεβαία, άλλα κακή στιγμή, όπως και να το κάνεις
Περισσότερες απολαυστικές εκφράσεις Βενιζέλου.
Το θέμα που ωθεί το στριπάκι εδώ είναι αυτές οι φήμες ότι, τάχα μου, έχουμε τόσα δις στο εξωτερικό ή ότι Έλληνες της ομογένειας θα μας σώσουν με ομόλογα ή ή ή. Αυτές οι ευκολίες που τόσο αρέσουν σε ένα λαό που δεν θέλει να δεχτεί το βάρος των επιλογών του.
Εδώ τελειώνουν τα πρώτα εκατό στριπάκια. Ο δεύτερος τόμος με άλλα τόσα θα κυκλοφορήσει του χρόνου αν όλα πάνε καλά. Ο λόγος που αναγκαστήκαμε να χωρίσουμε το βιβλίο στα δύο είναι καθαρά οικονομικός. Ήταν ή αυτό ή να κόψω από τα διακόσια στριπάκια τα μισά, το οποίο έρχεται σε αντίθεση με το πνεύμα του εγχειρήματος. Δεν είναι ότι πιστεύω πως όλα κομμάτια εδώ είναι καλά και δεν μπορώ να σκοτώσω ούτε ένα, είναι το αντίθετο. Αν έκανα μια σκληρή επιλογή θα διαβάζατε ένα βιβλίο με 40 κομμάτια. Είναι ότι πιστεύω πως αξίζει να κυκλοφορήσουν και τα κακά, καμιά φορά περισσότερο από τα καλά, για να διαφανεί πώς λειτουργεί αυτή η δουλειά σε καθημερινή βάση και ποια είναι τα ρίσκα της. Ευχαριστώ τις εκδόσεις Comicworld, που χωρίς αυτές απλώς δεν θα υπήρχε καμία έντυπη έκδοση του υλικού αυτού πέραν της αρχικής εφήμερης. Έδώ ίσως είναι καλό να πω ότι οι απόψεις που εκφράζονται στα στριπάκια δεν συμφωνούν απαραίτητα με αυτές του Comicworld, ή όποιας άλλης οντότητας, κτλ, ξέρετε. Α, δεν πονέσαμε κανένα παγκ για την δημιουργία των κόμιξ. Τι άλλο; Ευχαριστώ, Μαγέση.
ISBN: 978-618-80118-3-0