Á infancia recobrada, á fonte dos Cuatro Caños, aos fillos de Horacio, á saeta do xitano Aleluya. Á capa do toureiro do Tío Carlos, ao roubabocadillos, a Mi Tienda, á caixa da chatarra e á Eragudina. Aos curmáns, vaia caterva; aos “estercoleros” e aos “trones”, a “zalita” e a “lunita”. A meus irmáns, que nobreza; a meus pais, que paciencia, que lealdade; a miña madriña Elsia, que cariño. Aos que creron no Deus dos solitarios, ás ras que cruzan correntes e aos lobos que ouvean á lúa. Á música, á música, á música. E, sobre todo… Sobre todo a miña avoa, que sempre creu na igualdade e na xustiza, e a meu avó, que nos paseaba da man pola muralla e non había día sen agasallo. A meu avó, que era Xefe de Estación.
A la infancia recobrada, a la fuente de los Cuatro Caños, a los hijos de Horacio, a la saeta del gitano Aleluya. A la capa de torero del Tío Carlos, al robabocadillos, a Mi Tienda, a la caja de la chatarra y a la Eragudina. A los primos vaya caterva, a los estercoleros y a los trones, a zalita y a lunita. A mis hermanos qué nobleza, a mis padres qué paciencia qué lealtad, a mi madrina Elsía qué cariño. A los que creyeron en el Dios de los solitarios, a las ranas que cruzan corrientes y los lobos que aúllan a la luna. A la música, a la música, a la música. Y sobre todo…Sobre todo a mi abuela, que siempre creyó en la igualdad y la justicia, y a mi abuelo, que nos paseaba de la mano por la muralla y no había día sin regalo. A mi abuelo, que era Jefe de Estación.
Well then what can a poor boy do except to sing for a Rock'N'Roll Band Jagger/Richards
Bright light city gonna set my soul Gonna set my soul on fire Got a whole lot of money that’s ready to burn, So get those stakes up higher There’s a thousand pretty women waitin’ out there And they’re all livin’ devil may care And I’m just the devil with love to spare Viva las vegas, viva las vegas Doc Pomus/Mort Shuman. Int. Elvis Presley
Vien, mort, vien O lexionario. Sven Hassel
Quiero Rock and Roll, todo lo demás me importa un huevo. Quiero Rock and Roll, es mi verdadera religión M. Costas. Aerolíneas Federales
Thomas O vello Thomas sentado no fondo da lagoa salina pesca cada noite barbos prateados que viven nos círculos da auga A lúa filtrada nas astillas dos carballos é o farol das grileiras e o tinte de domingo das escamas do mar Suavemente en silencio o bosque latexa Suspira a greta dunha rocha no acantilado e agarda un novo día vestida de vapor Transcurre o mundo tan lentamente que o vello Thomas durmiu no fondo da lagoa salina Ó seu carón a súa vella cana Moly coida del
15
Laura Aí vai a tola á orela do mar axeonllada en raís de area submarina con fume de burbullas na súa boca en nubes de bágoas e escuma Aí vai a tola viúva do pescador Un frío deserto de dunas nas súas mans Cara o fondo enchida de mar Unha enagua flotando nun suspiro e un ceo azul sobre outro ceo azul
16
Moc Moc vive dentro dun pozo Sete quilómetros por embaixo de Deus Dono de fórmulas máxicas para ser máis pequeño Coida con paciencia un liquen anano Con tesouras diminutas fabricadas por el Cada día perfuma con espliego a súa barba cana Axeonllado reza tristemente a ese Deus tan elevado Estase tan fondo sete quilómetros por embaixo de Deus Que a abertura do pozo unha estrela lonxana e inmutable Inmóbil cravada nun crespón Brilla somentes para Moc Que se perfuma cada día con espliego Que reza e reza a ese Deus tan elevado Que recolle as moedas que lanzan os namorados Ordéaas por tamaños e sons E escribe con elas na parede A miña vida o meu amor agárdame no pozo O meu anxo o mellor de min Agárdame no pozo Agárdame no pozo meu ceo Agárdame no pozo
18
O Fuxitivo Tódolos nenos queren ser como o fuxitivo recurtado en cartolina negra sobre o solpor vagando só por esas montañas silencioso con esa mirada tan triste cargado de recordos que desexaría esquecer que os nenos non entenden moi ben pero que os creen convincentes e misteriosos Tódolos nenos queren ser como o fuxitivo perseguido pola xustiza por un delicto que para os nenos non é delicto aínda que eles saben que fuxe doutras cousas de sobras que o atormentan e que nunca se reflicten na súa cara O fuxitivo fala pouco pero cando fala os nenos o admiran de verdade onde vai el non hai árbores nin flores aínda que os nenos sospeitan que acariña ós canciños cando ninguén o ve Podería ter descansado en calquera deses fermosos lugares que apenas puido vislumbrar con calquera das belísimas mulleres que o amaron ata desfalecer e que tal vez el puido amar también pero non o fixo nunca non estaba moito tempo no mesmo sitio Quen sabe..... unha vida máis feliz non sempre vagando só por esas montañas silencioso con esa mirada tan triste perseguido pola xustiza cargado de lembranzas que desexaría esquecer pero xa non sería o fuxitivo e os nenos queren ser como o fuxitivo
20
O preso do profundo calabozo O preso do profundo calabozo é un asasino borracho ladrón xogador non ten conciencia e non está en paz con Deus Vive nun calabozo profundo e escuro que el cre cheo de tesouros por descubrir ou de fermosas mulleres dos soños&elefantes& animais exóticos&flores do índico que el nunca pode ver porque non lle chega o sol O preso do profundo calabozo asasino ladrón sen familia amoral busca nos resquicios dos muros ocultos mecanismos de pasadizos secretos que como unha fenda no ceo abran fermosos verseis cruzados de ríos&froitos& delicias sen fin Sabe que é noite cando escoita ós presos berrar verán cando o comen as moscas inverno se gotea o musgo na parede E conta cada gota con instrumentos manuais e cre medi-las precipitacións e pensa que o exterior é un mundo de sol O preso do profundo calabozo asasino ladrón dañino para todos e para el agarda cada día a chegada do carcereiro e nos segundos en que a luz branca se filtra polo portón o preso do profundo calabozo homicida criminal sen paz con Deus sobre a sombra das rellas no muro xoga ó xadrez
22
O seu nome O aguador de Greenville Village era Patrick McNally Digo era porque morreu Unha embolia afirmou o doutor Anderson Joseph Licenciado en Birminghan no 53 naquela brillante promoción que tantas vidas salvou Foi un sepelio correcto incluso ese vello tolo de Gregory Blackmore asistiu deixando soa a súa cottage en Norfolk Coventry Inaudito insólito Patrick McNally era un home moi querido en Greenville Village O seu socio Fergus O´Dogherty (Ian O´Leary antes de ser perseguido polas súas opinións revolucionarias -"Disolventes" tiña dito o ancián e respetado maxistrado Edwardsnos disturbios de estibadores do outono negro de Liverpool. levaba unha enorme coroa de flores E en xeral todos manifestaban o seu pesar Pero eso non consolou á viúva A viúva McNally bebeu tanto whisky esa tarde que tras perde-las unllas na lápida de Patrick e anegala de bágoas rematou saloucando no leito dese animal de Bob o policía Market Street trece terceiro Hai un límite para a dor A partires de agora xa non poderá sufrir máis Nin aínda que queira Pero ¿Cal era o seu nome? ¿Margaret? ¿Susan? ¿Mary? ¿Cal era o seu nome por Deus bendito?
24
O neno que busca tesouros O neno que busca tesouros traza o mapa sobre o forro da caligrafía nese papel verde e rugoso como un vello envoltorio atravesando o xardín, as maceiras e o trigal de amapolas cruzando o regato no seu cóbado a dez pasos do olmo oco e queimado na liña que debuxa o sol xusto ó solpor E dobra o mapa e o enterra baixo unha pila de libros para construí-los seus pregues e o expón o sol da claraboia do desván redondea os seus bordes arrincándolles pequenos trozos como mordiscos de rató e o garda logo, envellecido e afumado nunha desas caixas metálicas de pementón da aboa coa tapa redonda oxidada Para encontralo anos despois e cruza o xardín, as maceiras, o trigal de amapolas e o regato e cava a dez pasos do olmo xusto ó solpor pero alí alí non hai nada O neno que busca tesouros xa non é tan neno cando crea o seu segundo mapa encontrou novos materiais máis apergaminados e avellenta o papel cunha mistura de iodo e betún de Xudea inventada por el aínda que o segue gardando na vella caixa metálica que é como un ventre onde xéstanse mapas de tesouros a terra onde xerminan as cartas mariñas semente de brúxulas e astrolabios que só sinalan prodixios e agora debe crestear serras fabulosas afundirse nos vales profundos e durmir baixo a estrelas no refuxio caído 25
Crúzase con rebecos e perdices no camiño e bebe a auga fresca do manantial da montaña pero cando cava na cara umbría da peña de cabeza de aguia xusto cando ó sol do mediodía a sombra do pico curvado amenaza o centro do nevero cando cava entre o brezo a dous centímetros da huella do oso alí alí non hai nada O neno que busca tesouros é xa un anciano cando quere busca-lo terceiro O proceso de avellentamento das láminas é perfecto agora cunha solución de azufre e metacrilato diluída en barniz de nogal que debuxa no papel esas manchas de memoria A xestación é máis tardía pero a vella caixa oxidada segue sendo o seo dun mundo misterioso e agora debe atravesar o terrible deserto de Jeddah o val do Eufrates e chegar ata Isfahan para mergullarse logo nos fondos coralinos de Aqaba a selva de Zanzíbar xunto ó lago Bangwelu no pobo de Chitambo e máis cara u oeste cando a última marea do cuarto crecente regresa cara ó Atlántico e os esqueletes dos buques de pesca son como arañas buceando na duna de area rosada cavar coa mesma pala do avó, con que cavou o seu primeiro tesouro pero o neno que busca tesouros non ten medios nin forzas xa e agora llora sobre os acimut borracho e frustrado e incluso os debuxos das bágoas lle deron ó mapa máis credibilidade un mapa que cruzaba Arabia e Mesopotamia e o Asia Menor e Centro África e que morría na costa Namibia alí onde tampouco había nada
26
As mans do avó O avó de Brisco fora contable e cada tarde ó volver á pensión leváballe nos petos da súa chaqueta negra anacos de lápices de cores ou pequenas chinas de gomas de borrar gomas elásticas prendedores caperuchas de bolígrafo e rollos de papel enrugado con renques de contas e contas, en tinta chinesa que aquí ou alá tiñan un borrón E Brisco víalle sacar todo aquel tesouro como se o avó fose un prestidixitador un mago co seu traxe negro de onde tamén saían anacos de carbonciño algún pedazo de calcante de cebola ou tiritas enrugadas de papel de seda azul e ás veces caramelos ou paquetiños de alpiste para o canario Federico ou unha bolsiña marrón de castañas asadas E Brisco que pasaba as súas tardes cos pés no hornillo baixo unha manta e perante as caligrafías podía un ratiño baixar un pouco a luz da buxía e encher de debuxiños as marxes das facturas erradas Dende entón as cousas non foron tan ben para el Si, é certo xa non ten ese frío pero padece outro e pagou a casa onde vive pero sente que non é súa el tamén fai contas pero son doutra maneira non conserva aquel carro de caixa de zapatos nin o barco talado en corteza de piñeiro cun cuarto de factura como vela maior nin aquela outra flota de almadías de palillos pegados 27
e botes pesqueiros de cáscara de noz Ten outros vehículos pero gústanlle menos e come outras cousas pero nada como aquelas castañas que lle queimaban as mans Xa non dorme porque cando pecha os ollos se lle aparecen tantos infernos que nunca puido imaxinar que houbese tantas cousas malas no mundo durante todas aquelas tardes de inverno. Xa non ten quen lle ate os zapatos nin quen o leve da man paseando polo parque nin quen lle berre cando pise as fendas das pozas xeadas nin quen comparta con el a última bandeiriña Unha tarde despois de tantos anos Brisco abriu por fin a vella caixa metálica de doce de marmelo do avó e atopou un mazo de cartas suxeitas cunha cinta azul xusto ata a data en que que Brisco se fixo maior e pareceulle unha pesadez escribir ó avó a foto de Brisco de bebé e aquí noutra cun sombreiro calzado cunha goma os cromos de coches antigos de Brisco e a baralla e os garabanzos e fabas de xogar ó mus o trompo e as súas bólas de cores algún indio algún vaqueiro e o vello reloxo de peto do avó E Brisco que quería vivir no centro desas pirámides de luz que nacen baixo os focos como un vagalume máis cando pecha os ollos non ve máis que velatorios e coroas de flores Segue sen poder dormir pero agora leva á cama a vella caixa metálica e colocaa xunto a almofada As cousas non melloraron moito pero mundo para el xa non é tan malo 28
Balada do pequeno bubón solitario O pequeno bubón solitario abandoado baixo a túa axila Agardou máis de dez anos para poder ve-la luz Pero xa era cego por entón O pequeno bubón solitario que medra baixo a túa axila Arrolábase cada noite nun bosque calcinado e acariñante Onde todo pemanecía en silencio Afundindo lentamente as súas mans na pila de auga Refrescándose a fronte e devolvendo logo as gotas unha a unha Peiteándose cara diante e cara atrás Cara adiante e cara atrás E sentándose a descansar de nada Poderíase ter recollido o seu amor como nun cafetal Poderíase ter recollido o seu amor en arrozais silenciosos e suaves Pero seguiría sen saber qué era o amor Qué era o café Comezou a gran voráxine Derramouse o viño e cubriu as páxinas deportivas como unha onda de destrucción O can mediodurmido mordisqueou a zapatilla de cadros como un monstruo terrible E ti mordisqueaches con constancia a tostada ennegrecida {como un aventurero nunha difícil misión Mentres a túa muller buscaba unha canle E ó tempo bicábate, acariñábate, queríate, amábate, mimábate Así es ti Tan canso E o pequeño bubón solitario que medra baixo a túa axila Só necesita unha lixeira incisión Para florecer Descargar tódalas bágoas que xa non podía soportar dentro de si E ofrecer á túa pel envellecida O seu amor perfumado e profundo 30
A illa Hai unha pequena illa nun paralelo descoñecido que xurdiu do océano como unha burbulla onde unha vez espertei tras unha tormenta na noite do trópico, espido e acariñado pola escuma nunha enseada coralina. Na ourela da pequena illa arrolada polo mar trencei unha liana co meu pelo e con argazos para non se-lo primeiro en debuxa-lo meu paso nas túas praias nacaradas, cruzando suspendido cara á espesura. Alí abro anchos canais nas dunas da túa espalda e así navego por unha prácida corrente de augas escarlatas cara un lago interior. Alí erízase a túa lanuxe dourada como un campo de trigo, mexido polo sopro dos meus bicos alisios e eu busco na túa boca un cálido refuxio temeroso do monzón. Recollo cada día os froitos que me regalan os teus ollos; Húmidos, maduran ó soñarme. Fermentan apenas ó roza-las xemas dos meus dedos e así embriágome no oco da túa axila co doce licor. Repouso logo baixo a sombra das túas pálpebras, dous salgueiros choróns; Perfúmame o teu alento e non máis de dúas ou tres gavelas de luz vértense sobre min. Os días, sucédense como as alturas dun pastel. Fun unha vez un náufrago varado na túa illa mimada polo mar. Alí, pobre indíxena, puiden desexar extinguirme.
41
No Hospital Amanece Retíranse as putas Mendigos conxelados enxendran o seu último esputo na boca dun metro Como demiúrgos da miseria Un sol tenue suspéndese Tiñe os charcos e dá vida ás paredes de cal No Hospital comeza un novo día As nenas dormen en sabas brancas Serán mañá mortallas de desexos Cansada dos malditos nacementos No Hospital morre a comadrona Que non deixa nada E cando quero dicir nada é nada Nalgún centímetro da miña pel ela ámame e un neno morre no Hospital Difumínanse as formas no verán Sudan as putas cando hai verán Nunca choverá Morre un neno no Hospital e nalgunha fenda da miña ruína ela ámame Hai un alude no formigueiro Enfermos tolos buscan esmeraldas nos baldosíns Pequenos personaxes negros Grosas batas de rodas de oruga Encenden velas manchadas de rezos Pálidas e inútiles como espantallos no deserto E seguen morrendo nenos no Hospital Resécase o asfalto e as prantas desprenden a súa última gota de savia Como unha ofrenda a un Deus ávido de sacrificios Somentes hai perfección na dor A area é a lepra dos anos e o po o almanaque dos mortos As nenas teñen soños que eu descoñezo Gardan recordos que a min fanme dano Non datan as súas risas con Carbono 14 Os cans volcan caldeiros de lixo Non hai sobrevivintes no alude A vida é un esputo de Deus Si oh ceos ela ámame E o último neno morre no Hospital
43
Cen anos de estepa As rapazas bromean nos descansos da fábrica Alísanse os pregues das saias soñan con burbullas en baños de leite e viaxes ó mar Escondidas nos cauces secos do millo inventan escenas románticas nunha noite clara falan das estacións e de amores que virán Non añoran as guerras pero si o uniforme dos tamborileiros O po da fariña envolve os muíños como neve en verán Mimosiñas trenzadas regalan cestiñas de olor no mercado de sal Pequenas catedrais medran nos niños de andoriña E aquí cen anos de estepa Cando a noite é cálida como un edredón eu saio á ventá a lava-los meus pecados remángome o mandilón e froto as mans A brisa percorre os meus peitos e penso nese outro desgraciado que nalgún lado comulga conmigo na oscuridade Nubes de tormenta aparéanse en buñuelos queimados Camioneiros solitarios saloucan sobre programas de radio Astrónomos borrachos bautizan nebulosas con nomes de muller E aquí Cen anos de estepa
44
Os nenos sospeitan a verdade Os nenos sospeitan a verdade Saben que as agullas de piñeiro non son cordas para cítaras de duende e que non hai unha liña no mar trala que se volve verde e misterioso Saben que as caracolas son esqueletos de crustáceos e non oen nelas o ruído das ondas senón un último estertor Non atopan entradas secretas nos ocos das árbores e non ven nas nubes máis que néboa moi alta Saben que o Nadal é a época en que os borrachos morren de frío na que os mendigos multiplican a súa marxe de beneficios e na que se compra doce nos hospicios Xa non din Mamá Mamá Non me leves ó fondo da escura caverna porque agora gústalles o fondo da escura caverna Os nenos sospeitan a verdade
45
Mercado de valores Ti dásme o teu amor nadando nun cepo E eu douche a miña cicatriz Sorprendida aínda con compota de amora nos beizos Branda e flotante Coma un desmaio nunha pluma Soleada Prácida Coma un estuario nun grao de sal Nunha caixiña encarnada chea de equinoccios e forestas Envolta en lazos de raspadura de laranxa Diluída nun nobelo de la Dormida pobriña Bícasme debe ser fermoso E eu tremo un pouco Coma un cadafalso na súa primeira vez
46
O importante é soñar O meu peito no máis fondo de si quixo chamarse Jack Recoller copra nas Salomón cunha goleta da Compañía de Indias, saltando na súa barba pelirroxa, orcas e delfíns Orzar á entrada da ensenada de Perlay, uliscando o aire á búsqueda do tifón E mirar desesperado na ponte as velas inmóbiles na calma chicha do atolón das Célibes, mentres os homes se angustiaban de inacción. E repousando sobre min o meu peito no máis fondo de si debuxando os seus medos na sombra dun albatros escoitaba o mar Os meus ollos, a miña boca, os meus beizos, a miña tez anenada, todo o meu rostro soñaron ser a Irmandade das Illas e dende Tortuga tomar Maracaibo E os meus dentes débiles quixeron ser O Olonés e a miña pequena cicatriz no beizo superior vía todo en vermello escoitaba unha profunda chamada de sangue e ondeando perante si a Union Jack O meu cabelo era o peor como vivía solto, suxo e salvaxe, quixo ser cazador de focas na Bahía de Hudson pero certo día escoitou algunhas historias sobre un novo filón no Klondike cargou as súas peles e a súa vella india no trineo e mentras el perdía a súa mirada no branco sen fin deslizaronse cruzando o Gran Norte cara Dawson coa vella india narrando vellas historias dos seus antergos de cando Chitanaagoo Moses perdeu as dúas pernas con aquel rabaño no Yukón ou cando Shawarma atopou as luces da gran lúa no val dos renos 47
cruzando Alaska polo mar de xelo e levando a súa tribo a un novo país, salvaxe e frío E todo coas vellas palabras da tribu que o meu cabelo, asubiando ós cans coa mirada perdida no branco infinito non podía entender E aínda que buscaba ó lonxe un reflexo dourado No maís fondo de si todo era branco e xelado E logo todo o meu corpo entrou en ebullición e os meus dedos fracos cruzaban o Wadi Rum á fronte da revolta árabe e os meus xeonllos saudáronse flemáticos frente ó lago Tanganika e ata o meu embigo quixo ser Richard Burton e arrastra-las súas febres e o seu mosquetón e a súa rabia polas montañas da lúa Pero...pobres...eles eles só viven en min e nada máis que en min que son o que conta as gotas que esvaran polo vidro o que busca e non atopa figuras nas manchas de humidade igual que os nenos as buscan nas nubes o que se senta no fondo das igrexas para pensar que hai quen aínda cre en algo E agora falan entre si nun círculo fronte a unha fogueira colocando novas achas nas brasas que se extinguen Non están de todo frustrados e soña o meu peito que é unha lápida de mármol do sur de Petra e o meu rostro o borde de letras de cobre bruñido por artesáns fillos netos e bisnetos de mestres bruñidores de Souk Hadaddine e o meu cabelo libre e salvaxe un anxo de bauxita negra tendida ó vento adornando os tres o horrible cemiterio do meu corpo a tumba valeira e inútil que me acolle porque ao final O que importa é soñar 48
Africa Africa ábrese ó mar como unha ostra enferma Desgarrada na médula inflámase e póboase de ventos vagabundos que arrastran miseria de deserto en deserto pechando oasis e abrindo lagos de area dende Hudai-asim ata Fez-Abaldallah dende as ruínas berberiscas do Xeque de Hanah ata o xardín de dátiles de Sim-el-Abuin dende as covas calizas das montañas de Fedha ata as cálidas areas do oasis de El´Web Africa derrámase ó sur como unha man exangüe sen veas que a crucen nin destiños por ler tendida sumisa ante un sol implacable bañada en torrentes de plomo fundido dóbrase fatigada sen forzas para pedir Voa o Sahel no oasis de El´Web alonxando as sombras dunha fauna que houbo enterrando pisadas e vellas madrigueiras sumerxindo a El´Web en ritmos arcaicos deudores dun pasado esquecido un mundo sin tempo que se mide no sereo cimbrear das palmeiras diapasóns exhaustos derrotados péndulos que marcan ciclos de estacións repetidas que nunca acaban de pasar que se deslizan descoidadamente se sustitúen sen diferenciarse sen nada que ofrecer sen semillas que traer nin flores que agostar sen significado algún para a vida que se arrastra abatida en El´Web As palmeiras crecen desfalecidas en suor esvara entre a pelaxe secándose e solidificándose en estalactitas de zume de coco Os dátiles derrúmbanse maduros na area 49
abríndose e deixando caer exánimes pulpas humedecidas ataúdes de licores olorosos que se afunden con cansancio cara o centro da duna cumprindo un perverso mandato inútil e suicida -ermo serás, e a ninguén traerás beneficio...Africa ábrese a min como un último soño como a distancia que separa a infancia a última bágoa vertida por un xoguete roto o humo opiáceo que disfraza o fracaso A súa lonxanía é a certeza da súa utilidade A comunión con algo que xa posúo.
50
Catorce Estacións Ela leva no seu peito un parte de baixas e gardado como un tesouro un mapa no que a cruz é o seu propio matadoiro Ó norte da súa alma un coro fúnebre de irlandeses borrachos que cantan saloucando "Oh Danny boy" E ó sur un fluxo constante de pateras de ilusións que a despoboan a busca dun paraíso que non existe pero ela non quixo alambra-lo corazón E ó oeste unha necrópolis que avanza de flores que nacen e mustian de poliños que sempre caen do niño e hai novas sementes e novos ovos pintados pero é unha necrópolis que avanza E ó este, a este o que queda é o resplandor do sol en cada nova mañá que se clava na súa frente como unha nova espiña No unha vez na vida senón a cada instante sedenta e cansa peregrina axoénllase inflamada de amor no chan de tódolos templos e ora ante cada imaxe pois pensa que todas a achegan a Deus pero ó fin tras cada peregrinaxe só chega á mesma Pedra Negra do seu peito E o tempo non corre para ela o tempo enquístaselle e apodrece Os seus metereólogos datan catorce estacións 52
que son catorce invernos Os que a amamos asistimos desarmados a este ocaso sabemos que non pode máis que sufrir e como Cirenes non podemos máis que axudala no calvario ou lanzarlle o último bico dende a multitude Pero ela está sempre soa caminando co corazón inflamado de amor cara á súa propia morte mentres ó seu redor os fantasmas de amores fracasados os besos prostituídos as miradas traizoadas Os recordos falsificados a tristeza utilizada a inocencia extraviada a dozura perdida Ó seu redor todos berran ¡Queremos a Barrabás!
53
O Cartógrafo Durante meses vaguei polo océano buscando un paraíso Despois de cruza-la última fronteira na liña esmeralda do mar atopei o continente escuro ou tal vez o síntoma terminal do febril delirio do mal do mariño. Apenas esbozado detrás da kalima semellaba flotar e alonxarse ou achegarse ó seu capricho como unha masa viva, cambiante e informe que parecía latir sobre as olas ou acunarse entre as sabas de espuma Quixen facer real o continente escuro pero tódolos instrumentos descompuxéronse a brúxula parecía o reloxio enlouquecido dun suicida e o catalexo un caleidoscopio de verdeselvas escuras inútil o sextante que trazaba todo o arco celeste e nin sobre o mar servía o altímetro de ebullición según o cal eu debía estar no ceo e tal vez tal vez estaba A veinte nudos a trinta difícil saber unha milla ou cincuenta Cada día con todo o trapo ó vento non deixábamos de achegarnos sen facelo a ese debuxo cambiante baixo un ceo diferente e nunca visto cun astrolabio recollendo unha colleita de novas estrelas con constelacións de debuxos misteriosos e inquietantes que pensabamos perdidos na noite dos tempos onde non brillaban a Estrela do Norte nen a Cruz do Sur 54
Os homes eran supersticiosos e comezaron a murmurar non era un continente senón un monstruo mitolóxico e eu un Acab cegado por unha obsesión enferma pero había días nos que a kalima se difuminaba e os contornos parecían cercanos e amigables incluso un solpor creímos ver unha bandada de aves mariñas e chegounos o son do regato na montaña e o olor da auga doce Non sei o tempo que pasou deixamos de mirar o calendario e o día e a noite fundíronse na mesma liña difusa que o resto dos signos do ceo e da terra só avanzando sofocando motíns e avanzando coa mirada fixa nesa promesa incumprida Un día á fin tracei a posición do continente que xamáis se movera do seu sitio 40º 23´ 78´´ latitude N 23º 09´ 32´´ lonxitude O e esa noite escura e estrelada no acto do ceo apareceu con forza Casiopea, os Xemelgos e a Osa Maior Desapareceu a kalima, a aura do continente escuro e sentinme como se acertase o enigma da esfinxe como se recibise o permiso de Caronte Así cheguei a fins de outubro á costa do continente escuro circunnavegándoo en dirección sur-sudeste dende unha paraxe que semellaba unha selva tropical impenetrable Diario de a bordo J.A. cartógrafo o 29 deixamos a intrincada selva e ante nós apareceu unha cova mariña horadada pola ola que se perdía estreita debuxando volutas acaracoladas sen chegar a ve-lo fin
56
Sobre o acantilado avanzamos suavemente por pequenos campos de rosas amarelas colinas boscosas e campos de labradío ata chegar ó que semellaban dous pequenos oasis xemelgos cercados de negras palmeiras datileras E na area un cego oraba co rostro cara á auga brillante e escura e no centro do pequeno lago flotaban colonias de plantas de loto azulado Eran o iris do que nacían cara á orela como as barcas dunha noria cara ó círculo do ceo como camiños dorados ó centro de Oz os reflexos do sol que navegaba o lago ó solpor Probei as plantas querendo esquecer pero non puiden Día 30 despois dunha longa calma chicha volvín navegar cara ó sudeste deixando a babor suaves acantilados rectilíneos que se perderon en cinco fiordos redondeados coronados cada un por un pequeno glaciar Seguín rumbo sur cruzando paralelos cada vez máis calurosos sen perde-la liña da costa que se me antoxaba fértil e chea de vida 31 desembarquei nunha ancha ensenada deixando ó norte dous volcáns paralelos pechando un val verde e luminoso onde atopei as primeiras manadas bosques de acacias e cana de azucre xacarandás e fentos aéreos palmas e bananos tamarindos sicomoros e vin gráciles saltar pola sabana
57
cebras e gacelas garzas impalas xirafas e antílopes Grant e cheguei ó Ngorongoro do teu ombigo e máis ó sur pisei Tierra de Fuego para entón bautizaba cada metro do teu continente escuro como un demiúrgo agradecido a un deus de grao superior Ante os meus ollos alzábase todo espectáculo da vida sen mácula as grandes migracións de mamíferos cruzando ó longo de ti dende a estación seca a estación das chuvias os cantos das tribus os tambores os nenos coidando o gando o aire azul pálido das Terras Altas o susurro dos saltos de auga e o roxo sanguíneo do flamenco e novos lagos pechados en papiros e novas selvas cubrindo templos e efixies de deuses extinguidos Todo o continente floreceu para min e por primeira vez vin o meu mar como un vasto cementerio a metáfora inútil do paso do tempo Agora vago de novo polo océano circunnavegando o teu continente escuro non hai cartas mariñas que debuxar nin novos rumbos que seguir cada milímetro de ti está trazado en miles de mapas idénticos que non podo renunciar a correxir e os meus intrumentos néganse a guiarme a otro lugar que non sexas ti xa non agardo hallar outras terras só navego respirando o ar salobre da túa costa arredor de ti Ó fondo do meu catalexo acostumeime a mirar en círculo Todo o meu mundo es ti
58