CZŁONKOWIE HONOROWI

zatrudniony w zakładach przemysłu elektronicznego (ZDUT, UNIMA, PIE) jako konstruktor, inżynier marketingowy, specjalista w zakresie informacji naukowo – technicznej. Od 1980 roku pracował w branży telekomunikacyjnej, w pierwszych latach w Instytucie Łączności a następnie w przedsiębiorstwach operatorów prywatnych, jako szef marketingu, konsultant i doradca. Członek SEP od 1969 roku, w latach 1971 – 2002 był członkiem zarządu oddziału, w tym w latach 1976 – 1994 członkiem prezydium, a w latach 1981 – 1987 wiceprezesem. Od 1988 roku był wiceprzewodniczącym Zarządu Funduszu Stypendialnego SEP. Rzeczoznawca i weryfikator SEP. W latach 1996 – 2001 był wiceprzewodniczący a w roku 2002 przewodniczącym Rady Ośrodka Rzeczoznawstwa w Warszawie. W latach 1983 –1995 był członkiem Rady Stołecznej NOT, a od 1978 roku członkiem Komisji Nagród RS NOT – Mistrz Techniki – Warszawa. Członek Rady Nadzorczej Spółki Warszawski Dom Technika w latach 1991 – 1996. Odznaczony wieloma odznaczeniami państwowymi, resortowymi i stowarzyszeniowymi. Zasłużony Senior SEP od 2004 roku.

Witold Tadeusz Kucharski

Prezes Oddziału Elektroniki, Informatyki, Telekomunikacji SEP (3.04.1994 r. – 11.04.2002 r.)

Urodził się 17 marca 1945 r. w Głoskowie (pow. piaseczyński). Studia na Wydziale Elektroniki Politechniki Warszawskiej ukończył w 1972 roku. W czasie studiów pracował jako monter w Zakładach Radiowych im. M. Kasprzaka. Praktykę dyplomową na zakończenie studiów, odbywał w Twente Enschede School w Holandii. Po dyplomie do roku 1980 pracował na Politechnice Warszawskiej w Instytucie Telekomunikacji. Następnie był zatrudniony w Zespole Szkół Mechaniczno – Samochodowych w Grodzisku Mazowieckim (do 1990 roku). W latach 1990 – 2003 był dyrektorem Ośrodka Rzeczoznawstwa SEP w Warszawie, a w latach 1993 – 1996 równocześnie był dyrektorem / prezesem Izby Rzeczoznawców SEP. W roku 2003 wygrał konkurs na stanowisko dyrektora Przedsiębiorstwa Kompletacji i Dostaw Elektroniki Profesjonalnej „Radwar”. Kończył wiele kursów i szkoleń specjalistycznych. Jest autorem wielu publikacji. Posiadał uprawnienia budowlane, był rzeczoznawcą

i weryfikatorem SEP. Od 2001 r. przewodniczył Radzie Zarządzającej Ośrodka Certyfikacji Wyrobów Przemysłowego Instytutu Elektroniki. Członkiem SEP został w 1971 r. Od 1984 był członkiem zarządu oddziału, w tym w latach 1984 - 2002 członkiem prezydium, a w latach 1987-1994 wiceprezesem. W latach 1996 - 2002 przewodniczył komisji kwalifikacyjnej IRSEP. Od roku 2000 był członkiem Prezydium Rady Stołecznej NOT, a w latach 1992 - 1996 przewodniczył Głównej Komisji FSNT-NOT ds. Doradztwa Gospodarczego. Był organizatorem wielu konferencji naukowych, w tym również międzynarodowych jak np. Microelectronic 92, Electronic Passive Components. Odznaczony wieloma odznaczeniami państwowymi, resortowymi i stowarzyszeniowymi.

Mieczysław Eugeniusz Frącki

Prezes Oddziału Elektroniki, Informatyki, Telekomunikacji SEP (11.04.2002 r. – 30.03.2006 r. oraz p.o. 8.12.2006 r. – 25.01.2007 r.)

Urodził się w 1937 roku w Ciechanowcu. Studia na Wydziale Łączności Politechniki Warszawskiej ukończył w 1961 roku. Doktorat, z dziedziny jakości i niezawodności podzespołów elektronicznych, uzyskał w 1977 roku na Politechnice Wrocławskiej. Pracę zawodową rozpoczął w 1961 roku, w Zakładach Ceramiki Radiowej CERAD, jako stażysta. Kolejno zatrudniony był na stanowiskach: technologa, kierownika laboratorium, kierownika działu konstrukcyjno – technologicznego, dyrektora Zakładu Doświadczalno – Badawczego, I zastępcy dyrektora Kombinatu ELPOD (w którego ramach działał CERAD). W roku 1975 przeszedł do pracy w centrali Zjednoczenia UNITRA, początkowo na stanowisku zastępcy dyrektora ds. podzespołów elektronicznych a następnie dyrektora technicznego Zjednoczenia. W latach 1980 - 1990 roku pracował w Centrum Naukowo – Produkcyjnym Materiałów Elektronicznych CEMAT, na stanowisku dyrektora naczelnego. Równolegle, w okresie 1980 – 1985 kierował Instytutem Technologii Materiałów Elektronicznych, działającym w strukturze CEMAT-u. W latach 1991 – 1993 kierował spółką FARMAC, a w latach 1994 - 2000 Ośrodkiem Postępu Technicznego NOT. Od roku 2001 do przejścia na emeryturę (30 kwietnia 2003) był dyrektorem Centralnego Ośrodka Szkolenia i Wydawnictw SEP. W okresie 1985

– 1989 był posłem na Sejm PRL IX kadencji. Do SEP wstąpił w 1968 roku, w latach 1975 – 1980 przewodniczył Oddziałowej Sekcji Elektroniki, w latach 1980 – 1987 był przewodniczącym Centralnego Kolegium Sekcji Elektroniki. W okresie 1984 – 2002 był członkiem zarządu głównego SEP (w tym: skarbnikiem – jedna kadencja, wiceprezesem i skarbnikiem – jedna kadencja, wiceprezesem – jedna kadencja). Organizator i współorganizator wielu konferencji naukowo – technicznych, seminariów, odczytów i wystaw. Odznaczony wieloma odznaczeniami państwowymi, resortowymi i branżowymi.

Andrzej Jakubiak

Prezes Oddziału Elektroniki, Informatyki, Telekomunikacji SEP (30.03.2006 r. – 8.12.2006 r.)

Urodził się 1 listopada 1951 r. w Gójsku (woj. mazowieckie). W 1974 r. ukończył z wyróżnieniem studia na Wydziale Elektroniki Politechniki Warszawskiej, uzyskując dyplom magistra inżyniera. W tym samym roku rozpoczął pracę w Instytucie Radioelektroniki Politechniki Warszawskiej. Od 1976 r. pracował w Instytucie Telekomunikacji na Wydziale Elektroniki i Technik Informacyjnych Politechniki Warszawskiej. W 1982 r. uzyskał doktorat na tym wydziale, a w 2001 r. uzyskał stopień naukowy doktora habilitowanego. W roku 2014 prezydent RP nadał mu tytuł profesora nauk technicznych. Kol. Andrzej Jakubiak jest autorem lub współautorem ponad 100 prac naukowych, w tym 2 monografii, 8 książek i 3 skryptów. Jego badania dotyczą zagadnień przetwarzania sygnałów, klasyfikacji zakłóceń radiolokacyjnych i statystycznej teorii detekcji. Przez dwie kadencje był prodziekanem ds. studenckich Wydziału Elektroniki i Technik Informacyjnych (1990-1996). W latach 1996-2008 był członkiem Senatu Politechniki Warszawskiej. W 2002 r. został wybrany na funkcję prorektora ds. Studenckich Politechniki Warszawskiej, pełnił ją przez dwie kadencje. Jest członkiem licznych organizacji i stowarzyszeń krajowych i zagranicznych. Przewodniczył Komitetom Sterującym bądź Programowym trzech dotychczasowych Kongresów Elektryki Polskiej. Kol. Andrzej Jakubiak został odznaczony wieloma odznaczeniami państwowymi (w tym Krzyżem Oficerskim Orderu Odrodzenia Polski i Krzyżem Komandorskim z Gwiazdą Orderu św. Stanisława)), a także

odznaczeniami i nagrodami resortowymi, stowarzyszeniowymi i regionalnymi.

Jan Bolesław Grzybowski

Prezes Oddziału Elektroniki, Informatyki, Telekomunikacji SEP (25.01.2007 r. – 9.08.2007 r.)

Urodził się 29 września 1941 r. w Tuczępach. Ukończył Wydział Elektroniki Politechniki Warszawskiej. W latach 1968-72 pracował w Zakładzie Podzespołów Radiowych OMIG w Warszawie. Do SEP wstąpił w 1968 r. Był prezesem Koła SEP w ZPR OMIG. W 1970 r. został sekretarzem Centralnego Kolegium Sekcji Elektroniki SEP. Studiował na Wydziale Ekonomiki Produkcji SGPiS (obecnie Szkoła Główna Handlowa). W 1973 r. został przeniesiony do pracy na stanowisku głównego specjalisty w Zjednoczeniu Przemysłu Elektronicznego UNITRA. W 1975 r. objął funkcję zastępcy sekretarza generalnego SEP. Był współzałożycielem Komitetu Inżynierii Biomedycznej SEP. W latach 1980-92 był dyrektorem Izby Rzeczoznawców SEP doprowadzając do jej znaczącego rozwoju. Ukończył studium „Wprowadzenie do biznesu” w IFG w Paryżu oraz kursy zarządzania, finansów i marketingu. Pełnił funkcje członka oraz przewodniczącego rad nadzorczych spółek Skarbu Państwa. Był członkiem Prezydium Komitetu Naukowo-Technicznego FSNT NOT ds. Polityki Eksportu i Importu, członkiem Rady Krajowej FSNT NOT oraz przewodniczącym Głównej Komisji FSNT NOT ds. Działalności Gospodarczej. W latach 1992-2006 pełnił funkcję sekretarza generalnego SEP. W tym czasie SEP osiągnęło pozycję największego polskiego SNT. W latach 1997-2006 pełnił funkcję przewodniczącego Komitetu Organizacyjnego Światowego Dnia Telekomunikacji objętego m.in. patronatami Prezydenta RP i Sekretarza Generalnego Międzynarodowej Unii Telekomunikacyjnej, a w latach 2002-2006 pełnił funkcję przewodniczącego Komitetu Wykonawczego Europejskiej Konwencji Stowarzyszeń Elektryków EUREL. Był twórcą i wieloletnim redaktorem naczelnym czasopism SEP

„Elektronizacja” i „Spektrum”. Był członkiem ZG SEP w kilku kadencjach. Pełniąc funkcję prezesa Oddziału EIT SEP doprowadził do uzyskania przez oddział osobowości prawnej. W latach 2007-2010 w ramach Izby Gospodarczej Energetyki i Ochrony Środowiska organizował cykliczne, strategiczne konferencje „Polska elektroenergetyka – realia, problemy, dylematy” z udziałem m.in. Przewodniczącego Parlamentu Europejskiego. W latach 2007-2014 w ramach Polskiego Towarzystwa Informatycznego zainicjował i współorganizował coroczne obchody Światowego Dnia Społeczeństwa Informacyjnego pod licznymi międzynarodowymi i krajowymi patronatami, m.in. Prezydenta RP i Sekretarza Generalnego Międzynarodowej Unii Telekomunikacyjnej, który na zaproszenie organizatorów gościł w ich siedzibie w Warszawie. Od 2006 r. pełni funkcję dyrektora generalnego Przedsiębiorstwa Innowacyjnego MAJAX. W 2015 r. kierowane przez niego PI MAJAX wydało obszerne wydawnictwo książkowe „Zarys Historii Elektroniki w Polsce”, którego był współautorem. Wydawnictwo to było objęte honorowym patronatem Ministerstwa Gospodarki oraz Patronatem Merytorycznym Naczelnej Organizacji Technicznej oraz Krajowej Izby Gospodarczej Elektroniki i Telekomunikacji. W latach 2012-2016 w ramach FSN-T NOT koordynował organizowanie corocznego konkursu „Laur Innowacyjności”, cieszącego się z roku na rok coraz większą popularnością i prestiżem oraz objętego licznymi patronatami, w tym rządowymi i parlamentarnymi. Aktualnie, w ramach PI MAJAX, zajmuje się nadal szeroko rozumianą promocją w polskich mediach problematyki innowacyjności. Jan Bolesław Grzybowski jest autorem kilkuset publikacji krajowych i zagranicznych oraz współautorem kilku książek. Został odznaczony wieloma odznaczeniami państwowymi (w tym Krzyżem Komandorskim Orderu Odrodzenia Polski), resortowymi, stowarzyszeniowymi oraz regionalnymi. Zasłużony Senior SEP od 2005 r.

Mieczysław Żurawski

Prezes Oddziału Elektroniki, Informatyki, Telekomunikacji SEP (9.08.2007 r. – 4.03.2014 r.)

Biogram zamieszczony wśród biogramów członków honorowych Oddziału

Zbysław Antoni Kucza

Prezes Oddziału Elektroniki, Informatyki, Telekomunikacji SEP (4.03.2014 r. – 9.06.2022 r.)

Urodził się 17 stycznia 1948 r. w Świebodzinie. Jest absolwentem Oficerskiej Szkoły Łączności w Zegrzu w 1969 r. Studia na Wydziale Elektroniki Wojskowej Akademii Technicznej ukończył w 1980 r., a w 1998 r. ukończył podyplomowe studia ekonomiki wojskowej w Akademii Obrony Narodowej. Od 1980 r. był pracownikiem dydaktyczno-naukowym w Wyższej Szkole Oficerskiej Wojsk Łączności w Zegrzu k/Warszawy. Wykładowca i konsultant z zakresu bezpieczeństwa systemów łączności i zarządzania strategicznego. Jest wychowawcą wielu łącznościowców, współtwórcą nowych rozwiązań urządzeń telekomunikacyjnych, organizatorem wielu konferencji naukowych i naukowo-technicznych. W latach 19921998 był głównym specjalistą, a następnie Naczelnikiem Wydziału w Ministerstwie Łączności. Był konsultantem w zakresie prawa telekomunikacyjnego przy opracowaniu wymagań na GSM z punktu widzenia wewnętrznego i zewnętrznego bezpieczeństwa kraju. Od kwietnia 1999 r. zajmuje się tematyką ochrony informacji niejawnych pracując w różnych firmach na stanowisku dyrektora Pionu Ochrony – pełnomocnika ds. ochrony informacji niejawnych. Kolega Zbysław Antoni Kucza jest bardzo aktywnym członkiem SEP od 1976 r., działającym na początku swego członkostwa w szczególności w obszarze Kół Wojskowych. Reaktywował Koło Terenowe „ZEGRZE” i pełnił przez wiele lat (cztery kadencje w latach 1986-2002) funkcję prezesa. Organizował dla członków SEP m.in. zawody strzeleckie, wycieczki, Bal Elektryka w Zegrzu itp. W czasie działalności w Komisji Koordynacji Pracy Kół Wojskowych SEP był współorganizatorem VIII Ogólnopolskiego Zlotu Kół Wojskowych SEP w dniach 22/23 września 1989 r. w Zegrzu k/Warszawy połączonego z Konferencją Naukowo Techniczną. W wyniku tych i innych działań kolegi Zbysława Antoniego Kuczy, Koło Zakładowe przy Wyższej Szkole Oficerskiej Wojsk Łączności w Zegrzu otrzymało Dyplom Uznania za zajęcie I miejsca w konkursie na najaktywniejsze koło OW EiT w grupie B w 1989 roku. Spowodowało to znaczny wzrost zainteresowania działalnością stowa-

rzyszenia przez podchorążych WSOWŁ oraz kadrę dydaktyczną Uczelni. Aktywne działania Zbysława Antoniego Kuczy doprowadziły do silnej integracji środowiskowej wojskowych elektroników, energetyków i informatyków. Za swoje zaangażowanie został mianowany Honorowym Prezesem Koła Terenowego „ZEGRZE”, którego był założycielem i prezesem. Dzięki tym działaniom Kolegi Zbysława Antoniego Kuczy rozwinął się ruch stowarzyszeniowy na Uczelni mobilizujący studentów do pogłębiania wiedzy technicznej oraz zdecydowanie wzrosło zainteresowanie działalnością społeczną w Stowarzyszeniu Elektryków Polskich. Kolega Zbysław Antoni Kucza jest delegatem na Walne Zjazdy Delegatów SEP bez przerwy od 1994 r. Współorganizator XXXII Nadzwyczajnego Walnego Zjazdu Delegatów SEP (17 grudnia 2004 r.). Swoją aktywną działalnością stwarza motywację młodym ludziom do wstępowania w szeregi SEP. Efektem tego jest założenie w 2006 r. Koła Zakładowego ABG Ster-Projekt S.A. oraz w 2009 r. Koła przy Technikum Łączności im. Prof. Janusza Groszkowskiego. Równolegle kol. Zbysław Antoni Kucza od 2000 roku działał w Ogólnopolskim Stowarzyszeniu Pełnomocników Ochrony Informacji Niejawnych, którego był współzałożycielem i pełnił funkcję wiceprezesa przez ostatnie 8 lat. Za wyjątkowo aktywną działalność Zarząd OSPOIN postanowił 10 grudnia 2021 nadać Koledze Zbysławowi Antoniemu KUCZY, na podstawie § 14, ust. 2 Statutu, godność Członka Honorowego Stowarzyszenia OSPOIN. Kolega Zbysław Antoni Kucza przez ostatnie 36 lat działał w strukturach organizacyjnych na szczeblu oddziału SEP zaczynając od funkcji wiceprzewodniczącego Komisji Koordynacji Kół Wojskowych w latach 1986-1990, a następne 32 lata już w składzie zarządu oddziału w tym pełniąc funkcję wiceprezesa przez 4 kadencje i ostatecznie przez dwie kadencje prezesa oddziału EIT SEP. Jednocześnie udzielał się i nadal działa społecznie na szczeblu centralnym w Centralnych Komisjach SEP (Organizacyjnej od 2010 r.; Sportu i Turystyki od 2018 r.). Wykorzystując wiedzę i profesjonalizm kol. Zbysława Antoniego Kuczy prezes SEP powołał go do pełnienia funkcji Pełnomocnika prezesa SEP ds. ochrony. Za swą działalność został wyróżniony odznaczeniami: Diamentową, Złotą i Srebrną Odznaką Honorową NOT, Szafirową, Złotą i Srebrną Odznaką Honorową SEP, medalem 100-lecia SEP oraz innymi medalami SEP. Odznaczony również wieloma odznaczeniami państwowymi (m.in. ZKZ), resortowymi i stowarzyszeniowymi. Jest zasłużonym seniorem SEP od 15 grudnia 2011 roku.

Wojciech Stęplewski

Prezes Oddziału Elektroniki, Informatyki, Telekomunikacji SEP (9.06.2022 r. –)

Urodził się 30 marca 1975 roku w Kielcach. Jest absolwentem Politechniki Krakowskiej Wydziału Mechanicznego w specjalności: Inżynieria Materiałowa. W 2000 roku z wynikiem bardzo dobrym i wyróżnieniem obronił pracę magisterską. Swoją karierę w Instytucie Sieć Badawcza Łukasiewicz – Instytut Tele- i Radiotechniczny rozpoczął w 2001 roku w Zakładzie Piezoelektroniki. Od maja 2021 jest Liderem Grupy Badawczej Technologii Obwodów Drukowanych i Montażu. Do SEP wstąpił w 2006 roku. Pełni funkcję Przewodniczącego Centralnej Sekcji Elektroniki w Stowarzyszeniu Elektryków Polskich. W listopadzie 2021 roku Uchwałami Rady Dyscypliny Naukowej Automatyka, Elektronika i Elektrotechnika Politechniki Wrocławskiej uzyskał tytuł doktora w dziedzinie nauk inżynieryjno-technicznych oraz wyróżnienie rozprawy doktorskiej. Jego dysertacja pt. „Wytwarzanie i właściwości elementów biernych wykonanych w technice cienko- i grubowarstwowej zintegrowanych z wielowarstwową płytką obwodu drukowanego” dotyczy zagadnień związanych z wytwarzaniem elementów biernych do jakich zaliczają się rezystory, kondensatory i cewki indukcyjne zintegrowanych z płytką obwodu drukowanego. Kolega Wojciech Stęplewski jest autorem lub współautorem 10 patentów oraz ponad 80 artykułów zamieszczonych w PBN, drukowanych zarówno w zagranicznych, jak i polskich czasopismach technicznych, między innymi pod patronatem SEP (np. Elektronika, Przegląd Elektrotechniczny). Brał aktywny udział w konferencjach pod patronatem SEP, jak i konferencjach międzynarodowych. Brał udział w realizacji wielu projektów badawczo-rozwojowych w dziedzinie elektroniki zwiększających konkurencyjność polskiej gospodarki na arenie międzynarodowej. Zasłużył się w opracowaniu nowoczesnych technologii w produkcji płytek drukowanych. Jest koleżeński i pracowity, co zjednuje mu sympatię kolegów. Aktualnie oprócz pełnienia funkcji prezesa oddziału kieruje Sekcją Elektroniki i Radiotechniki SEP. Odznaczony Srebrną i Złotą Odznaką Honorową SEP oraz Medalem im. prof. Janusza Groszkowskiego.

CZŁONKOWIE HONOROWI

1. Janusz GROSZKOWSKI – członek honorowy od 1957 roku 2. Stanisław IGNATOWICZ – członek honorowy od 1969 roku 3. Stanisław KUHN – członek honorowy od 1969 roku 4. Stanisław RYŻKO – członek honorowy od 1972 roku

5. Bohdan PASZKOWSKI – członek honorowy od 1978 roku

6. Edmund JANOWSKI 7. Adam Karol SMOLIŃSKI

– członek honorowy od 1984 roku – członek honorowy od 1987 roku 8. Juliusz GRABOWSKI – członek honorowy od 1989 roku 9. Mirosław KOLASZEWSKI – członek honorowy od 1989 roku 10. Witold NOWICKI – członek honorowy od 1989 roku 11. Juliusz KELLER 12. Henryk ZDZIECH 13. Andrzej ZIELIŃSKI – członek honorowy od 1990 roku – członek honorowy od 1999 roku – członek honorowy od 1999 roku

14. Jan FELICKI

– członek honorowy od 2002 roku 15. Roman TRECHCIŃSKI – członek honorowy od 2002 roku 16. Wiesław Leonard WOLIŃSKI – członek honorowy od 2006 roku 17. Mieczysław ŻURAWSKI – członek honorowy od 2018 roku 18. Andrzej SKORUPSKI – członek honorowy od 2019 roku

KRÓTKIE BIOGRAMY CZŁONKÓW HONOROWYCH

Janusz Groszkowski

godność członka honorowego SEP nadana w 1957 roku Urodził się 21 marca 1898 roku w Warszawie. W 1918 roku jako student Politechniki Warszawskiej zaciągnął się do Wojska Polskiego i został skierowany do szkolenia radiotelegrafistów. Ukończył Politechnikę Warszawską (1919) i Oficerską Szkołę Łączności w Paryżu (1922). Od lat dwudziestych działał w organizacjach inżynierskich, początkowo w Stowarzyszeniu Radiotechników Polskich – był jednym z głównych architektów połączenia SRP ze Stowarzyszeniem Elektrotechników Polskich i utworzenia Stowarzyszenia Elektryków Polskich (1919). W latach 1935 – 1936 piastował funkcję prezesa SEP.W 1928 roku obronił pracę doktorską; w 1929 roku otrzymał tytuł profesora nadzwyczajnego, a w 1935 roku profesora zwyczajnego nauk technicznych. Był organizatorem i pierwszym dyrektorem Instytutu Radiotechnicznego i Państwowego Instytutu Telekomunikacyjnego w Warszawie. W latach

1935 – 1937 był dziekanem Wydziału Elektrycznego Politechniki Warszawskiej. Był autorem prac o fundamentalnym znaczeniu dla rozwoju radiotechniki i elektroniki (monografie: „Lampy katodowe i ich zastosowanie w radiotechnice”- 1925, „Generacja i stabilizacja częstotliwości”- 1947, „Technika wysokiej próżni”- 1948 i inne). W czasie II wojny światowej działał w konspiracji AK. Najsłynniejszym jego osiągnięciem wojennym była rekonstrukcja układu sterującego niemieckich rakiet V2 (na podstawie badań zdobytego niewypału rakiety). Od 1945 został ponownie wykładowcą na Politechnice Warszawskiej, wychowawcą licznych kadr naukowych i inżynierskich, promotorem w trzydziestu trzech przewodach doktorskich. Był doktorem honoris causa Politechniki Warszawskiej oraz innych uczelni polskich i zagranicznych. Uczestniczył w wielu krajowych i zagranicznych organizacjach naukowych i technicznych. Od 1952 był członkiem rzeczywistym Polskiej Akademii Nauk; w latach 1955 – 1980 członkiem prezydium, 1957 – 1962 wiceprezesem, a w latach 1962 – 1971 prezesem PAN. Od 1970 roku był przewodniczącym Komitetu Nagród Państwowych. Od 1971 pełnił funkcję przewodniczącego Ogólnopolskiego Komitetu Frontu Jedności Narodu, a od 1972 roku zastępcy przewodniczącego Rady Państwa PRL. W roku 1976 złożył rezygnację z pełnienia wszystkich oficjalnych funkcji politycznych. Zmarł 3 sierpnia 1984 roku i pochowany został na Cmentarzu Powązkowskim w Warszawie (kwatera 100-II-12/13).

Stanisław Ignatowicz

godność członka honorowego SEP nadana w 1969 roku Urodził się w 1902 roku w Warszawie. W roku 1920 rozpoczął studia na Politechnice Warszawskiej, musiał je jednak przerwać ze względu na śmierć ojca. Studia ukończył w 1928 roku, uzyskując dyplom inżyniera elektryka ze specjalnością teletechnika. W latach 1929 - 1939 pracował w Departamencie Techniki MPiT. W czasie wojny 1920 roku, jako ochotnik, służył w artylerii konnej. We wrześniu 1939 roku walczył w kraju, a następnie w Polskich Siłach Zbrojnych na Zachodzie (zdemobilizowany w stopniu kapitana). W 1946 roku wrócił do kraju i podjął pracę w MPiT, a następnie na stanowiskach kierowniczych w Zakładach Wytwórczych Materiałów Telekomunikacyjnych, w Zjednoczeniu Przemysłu Teletechnicznego i w Instytucie Tele- i Radiotechnicznym. W 1959 roku powierzono mu organizowanie Zakładu Badań i Studiów Teletechniki (ZBiST) – był pierwszym dyrektorem

tej placówki, doprowadzając do jej rozwoju, uzyskując wysoki poziom prac badawczych i technicznych. Działał również jako autor i redaktor publikacji z dziedziny teletechniki. Od 1932 roku pracował w redakcji Przeglądu Teletechnicznego i Wiadomości Teletechnicznych. Był redaktorem i współautorem „Podręcznika Teletechnika” oraz współautorem słownika tele- radiotechnicznego angielsko – polskiego. Brał czynny udział w działalności dydaktycznej: w latach 1928 – 1934 wykładał w Państwowej Szkole Teletechnicznej, w latach 1934 – 1939 był starszym asystentem w Katedrze Teletechniki na PW (kierowanej przez prof. Romana Trechcińskiego), w latach 1950 – 1956 był wykładowcą w Wieczorowej Szkole Inżynierskiej. W roku 1926 wstąpił do Stowarzyszenia Teletechników Polskich (STP), od 1931 był członkiem zarządu, a w latach 1938 - 1939 prezesem STP, jednym z głównych inicjatorów i organizatorów połączenia STP ze Stowarzyszeniem Elektryków Polskich. Był jednym z organizatorów Brytyjskiego Oddziału SEP w okresie II wojny światowej. W latach 1939, 1947 – 1949 i 1950 – 1951 był wiceprezesem, a w latach 1949 – 1950 prezesem SEP. W latach 1969 – 1975 pełnił funkcję przewodniczącego głównej komisji rewizyjnej SEP, a w latach 1975 – 1987 był członkiem głównego sądu koleżeńskiego SEP. Odznaczony wieloma odznaczeniami państwowymi (w tym Krzyżem Komandorskim OOP), resortowymi i stowarzyszeniowymi. Zmarł 20 sierpnia 1991 roku i pochowany został na Cmentarzu Bródnowskim w Warszawie.

Stanisław Kuhn

godność członka honorowego SEP nadana w 1969 roku Urodził się 29 marca 1903 roku w Piotrkowie Trybunalskim. W latach 1921 – 1926 studiował na Politechnice Warszawskiej. Jeszcze przed zakończeniem studiów w roku 1925 rozpoczął pracę jako młodszy asystent w Katedrze Prądów Słabych. Po zakończeniu studiów (1926) kontynuował pracę na PW jako starszy asystent (w katedrze kierowanej przez prof. Romana Trechcińskiego), podejmując również wykłady z teletechniki w Państwowej Wyższej Szkole Budowy Maszyn i Elektrotechniki im H. Wawelberga i S. Rotwanda oraz pracując jako inżynier w Polskiej Akcyjnej Spółce Telefonicznej (PAST). Z ramienia PAST-y był kierownikiem budowy pierwszej w Polsce automatycznej centrali telefonicznej w Warszawie, przy ulicy Pięknej. W roku 1932 został powołany na stanowisko kierownika nowoutworzonego Działu Studiów w

Państwowych Zakładach Tele- i Radiotechnicznych. Pod jego kierownictwem dział ten bardzo szybko stał się poważną placówką badawczo-rozwojową, legitymującą się znaczącymi opracowaniami i będącą kuźnią kadr badawczych dla telekomunikacji polskiej. We wrześniu 1939 roku, ewakuowany wraz z Działem Studiów PZT, znalazł się we Francji, a następnie w Wielkiej Brytanii. W Wielkiej Brytanii został odkomenderowany jako porucznik Wojska Polskiego do dyspozycji admiralicji brytyjskiej i skierowany do prac badawczych związanych z programem budowy radarów. Był współtwórcą pierwszego radaru morskiego. W 1946 roku wrócił do kraju i objął kierownictwo Katedry Techniki Łączenia na Wydziale Elektrycznym PW, w tymże roku uzyskując stopień doktora nauk technicznych, za prace związane z powstaniem radaru. W roku 1949 uzyskał tytuł profesora nadzwyczajnego a w 1957 profesora zwyczajnego PW. W latach 1947 – 1949 był prodziekanem Wydziału Elektrycznego a w latach 1956 – 1959 prorektorem Politechniki Warszawskiej. Był autorem wielu prac dotyczących telekomunikacji, a szczególnie telekomutacji i ruchu telefonicznego. Był członkiem Towarzystwa Naukowego Warszawskiego, członkiem i wieloletnim zastępcą przewodniczącego Komitetu Elektroniki i Telekomunikacji PAN, członkiem rad naukowych wielu instytucji i instytutów, a także przedstawicielem Polski w pracach Międzynarodowego Doradczego Komitetu Telegraficznego i Telefonicznego (CCITT). Od pierwszych lat działalności zawodowej brał udział w ruchu społecznym inżynierów i techników, był członkiem Stowarzyszenia Teletechników Polskich, w latach 1934 – 1938 pełnił funkcję prezesa STP. Brał czynny udział w pracach, które doprowadziły do połączenia STP z SEP. W SEP uczestniczył w Sekcji Telekomunikacyjnej, brał udział w pracach normalizacyjnych, był aktywny w ruchu rzeczoznawstwa. Odznaczony wieloma odznaczeniami państwowymi (w tym Krzyżem Komandorskim OOP), odznaczeniami resortowymi i stowarzyszeniowymi. Zmarł w Warszawie 20 lutego 1982 roku i został pochowany na Cmentarzu Bródnowskim w Warszawie (kw. 48G-VII-33).

Stanisław Ryżko

godność członka honorowego SEP nadana w 1972 roku Urodził się 14 stycznia 1910 roku w Stanisławowie (powiat Mińsk Mazowiecki). W latach 1927 – 1934 studiował na Wydziale Elektrycznym Politechniki Warszawskiej. Pod koniec studiów został zatrudniony na

stanowisku asystenta w Katedrze Radiotechniki. Podjął również pracę w Państwowym Instytucie Telekomunikacyjnym. Był współtwórcą pierwszego w świecie magnetronu z katodą tlenkową (z Januszem Groszkowskim w 1937 roku). W czasie okupacji brał udział w tajnym nauczaniu na Politechnice Warszawskiej i uczestniczył w konspiracji wojskowej. Po zakończeniu wojny kontynuował pracę na Politechnice Warszawskiej oraz w Państwowym Instytucie Telekomunikacyjnym, współpracował również z Polskim Radiem i z przemysłem. W roku 1948 uzyskał stopień doktora, w 1954 roku tytuł profesora nadzwyczajnego, a w 1962 roku tytuł profesora zwyczajnego. W 1967 roku został członkiem Polskiej Akademii Nauk. W roku akademickim 1951/52 był prodziekanem Wydziału Łączności PW, w latach 1952 – 1954 dziekanem tego wydziału, a w roku akademickim 1954/55 prorektorem Politechniki Warszawskiej. Przewodniczył Komitetowi Elektroniki i Telekomunikacji PAN, Radzie Naukowej Przemysłowego Instytutu Telekomunikacji oraz innym komitetom i komisjom. Kierowany przez niego zespół był laureatem Nagrody Państwowej I stopnia za prace nad rozwojem techniki cyfrowych przyrządów pomiarowych (1966 rok). Stanisław Ryżko był autorem wielu artykułów i monografii o zasadniczym znaczeniu dla rozwoju radiotechniki i techniki pomiarów cyfrowych. Zmarł 7 kwietnia 1974 roku i został pochowany na Cmentarzu Powązkowskim w Warszawie.

Bohdan Paszkowski

godność członka honorowego SEP nadana w 1978 roku Urodził się 28 marca 1916 roku w Lublinie. W roku 1933 rozpoczął studia na Wydziale Elektrycznym Politechniki Warszawskiej i równocześnie na Wydziale Fizyki Uniwersytetu Warszawskiego. W czasie studiów pracował jako kreślarz w Instytucie Metalurgii i Metaloznawstwa. Następnie podjął pracę w Państwowych Zakładach Tele- i Radiotechnicznych jako technik. W czasie wojny pracował w Lublinie w Lubelskim Związku Elektryfikacyjnym ZUBZEL, w konspiracji zajmował się montażem nadawczo- odbiorczych urządzeń radiowych. Po wojnie wrócił do Warszawy, pracował w Katedrze Radiotechniki i ukończył studia (1946 rok). W Politechnice Warszawskiej przeszedł wszystkie szczeble kariery naukowej, profesorem nadzwyczajnym został w 1961 roku, a

profesorem zwyczajnym w 1969 roku. W roku 1965 został członkiem korespondentem Polskiej Akademii Nauk, a w 1976 roku członkiem rzeczywistym PAN. W pierwszych latach powojennych, równolegle do pracy na Politechnice, pracował w Państwowym Instytucie Telekomunikacyjnym, następnie podjął pracę w Instytucie Podstawowych Problemów Techniki PAN. W roku 1966 organizował Instytut Technologii Elektronowej i został pierwszym dyrektorem ITE. W latach 1978 – 1986 był dyrektorem Instytutu Fizyki na Wydziale Fizyki Technicznej i Matematyki Stosowanej PW. Prowadził rozmaite wykłady z dziedziny technologii elektronowej i optoelektroniki. Poza Politechniką wykładał również w Wojskowej Akademii Technicznej. Wojskowa Akademia Techniczna nadała mu godność doktora honoris causa (1968 rok). Był promotorem dwudziestu pięciu doktorów, prowadził kilkadziesiąt prac dyplomowych. Był autorem ponad dziewięćdziesięciu artykułów naukowych oraz dziesięciu książek (monografie i podręczniki). Do Stowarzyszenia Elektryków Polskich wstąpił w 1938 roku. Działał w licznych komisjach i komitetach. W latach siedemdziesiątych i osiemdziesiątych był członkiem zarządu głównego SEP, przez trzy kadencje był wiceprezesem SEP. W latach 1987 – 1990 pełnił funkcję prezesa SEP. Był również członkiem wielu prestiżowych stowarzyszeń zagranicznych, posiadał wiele odznaczeń i wyróżnień krajowych oraz zagranicznych. Zmarł 13 sierpnia 2000 roku i został pochowany na Cmentarzu Powązkowskim w Warszawie (kw. 45, rząd 3, grób 20).

Edmund Janowski

godność członka honorowego SEP nadana w 1984 roku Urodził się w 1921 roku. Inżynier łączności, od lipca 1944 roku był pracownikiem resortu komunikacji, poczt i telegrafów w Polskim Komitecie Wyzwolenia Narodowego w Lublinie, organizatorem odbudowy sieci telekomunikacyjnej na terenach wyzwalanych. Był wieloletnim pracownikiem Ministerstwa Łączności: inspektorem, naczelnikiem wydziału, wicedyrektorem, dyrektorem departamentu, dyrektorem generalnym. Do SEP wstąpił w 1945 roku, był członkiem Prezydium Sekcji Telekomunikacyjnej SEP, wiceprezesem SEP (lata 1961-1981), naczelnym redaktorem Wiadomości Telekomunikacyjnych (lata 1968-1981). Zmarł w końcu lutego 2002 roku i został pochowany na cmentarzu w Wilanowie.

godność członka honorowego SEP nadana w 1987 roku Urodził się 1 października 1910 roku w Radziechowie koło Lwowa. Studia na Wydziale Elektrycznym Politechniki Warszawskiej ukończył w 1933 roku. Po ukończeniu studiów rozpoczął pracę w Państwowych Zakładach Tele- i Radiotechnicznych; przeszedł szczeble służbowe od konstruktora do dyrektora technicznego. W 1945 roku, jako dyrektor techniczny PZTiR, organizował odbudowę zakładów po zniszczeniach wojennych. Odbył półroczny staż naukowy w USA i Wielkiej Brytanii, wykorzystując stypendium UNRRA. W 1945 roku uzyskał stopień doktora na Wydziale Elektrycznym Politechniki Warszawskiej, promotorem był Janusz Groszkowski. W pierwszych miesiącach 1946 roku podjął pracę na Politechnice Warszawskiej, początkowo jako zastępca profesora, w 1949 roku otrzymał tytuł profesora nadzwyczajnego, a w 1956 roku tytuł profesora zwyczajnego. W roku 1962 został członkiem korespondentem, a w 1973 roku członkiem rzeczywistym Polskiej Akademii Nauk. W latach 1947 – 1950 był kierownikiem Oddziału Telekomunikacji na Wydziale Elektrycznym, a w latach 1951 – 1952 dziekanem nowopowstałego Wydziału Łączności. Był twórcą czterech szkół naukowo–dydaktycznych: teorii wzmacniania, materiałów magnetycznych, mikrofalowej elektroniki ciała stałego i techniki światłowodowej. Ze szkół tych wyrosła liczna kadra (wypromował 31 doktorów) badawcza i inżynierska. W latach 1956 – 1986 był członkiem Międzynarodowej Naukowej Unii Radiowej (URSI), w latach 1978 – 1983 był wiceprezydentem URSI. Zainicjował powołanie i afiliowanie przy SEP Polskiej Sekcji Institute of Electrical and Electronics Engineers (IEEE) i został jej pierwszym przewodniczącym. Założył również Polski Oddział Society of Photo – Optical Instrumentation Engineers (SPIE). Brał czynny udział w pracach wielu konferencji i seminariów organizowanych przez SEP. Był wielokrotnie nagradzany oraz odznaczany odznaczeniami państwowymi, resortowymi i stowarzyszeniowymi. Wojskowa Akademia Techniczna nadała mu tytuł doktora honoris causa. Zmarł 26 lutego 1996 roku i został pochowany na cmentarzu Powązkowskim w Warszawie (kw. 87-5-1).

Juliusz Grabowski

godność członka honorowego SEP nadana w 1989 roku Urodził się 29 stycznia 1908 roku w Nizianach koło Wołkowyska. Stu-

dia na Wydziale Elektrycznym Politechniki Warszawskiej rozpoczął w 1928 roku. W czasie studiów podjął pracę zawodową w Państwowych Zakładach Tele- i Radiotechnicznych. Lata wojny spędził na Litwie. Był żołnierzem AK, organizował łączność radiową oddziałów partyzanckich. W 1945 roku wrócił do Warszawy, formalnie ukończył studia i kontynuował pracę w PZTiR. W latach 1948 – 1957 pracował kolejno w Zakładach Wytwórczych Materiałów Teletechnicznych, w Zakładach Radiowych im. M. Kasprzaka, w Przemysłowym Instytucie Telekomunikacji i w Instytucie Tele- i Radiotechnicznym na stanowiskach średniego szczebla zarządzania. Równolegle, od roku 1945, pracował w szkolnictwie wyższym na Politechnice Warszawskiej i Wyższej Szkole Inżynierskiej im. Wawelberga i Rotwanda. W 1956 roku objął stanowisko docenta w Katedrze Urządzeń Teletransmisyjnych i Telegraficznych na Wydziale Łączności Politechniki Warszawskiej. W roku 1983 uzyskał tytuł profesora nadzwyczajnego. Miał poważny dorobek w zakresie kształcenia kadr naukowych i technicznych, był promotorem pięciu doktorów, prowadził sto kilkadziesiąt prac dyplomowych magisterskich i inżynierskich. Prowadził prace badawcze, stanowiące istotny wkład do rozwoju telekomunikacji. Prace te koncentrowały się w trzech głównych kierunkach: telefonicznych systemów nośnych, systemów i urządzeń transmisji danych o średniej prędkości modulacji, metod i urządzeń miernictwa teletransmisyjnego. Rezultaty wielu Jego opracowań zostały wdrożone do praktyki przemysłowej i eksploatacji. Z tytułu wdrożeń uzyskał nagrody i wyróżnienia. Wielokrotnie odznaczany odznaczeniami państwowymi, resortowymi oraz stowarzyszeniowymi. W SEP przez ponad trzydzieści lat patronował działowi teletechniki w Izbie Rzeczoznawców, był wieloletnim członkiem Centralnego Kolegium Sekcji Telekomunikacyjnej. Zmarł 27 maja 2001 roku i został pochowany w Grodzisku Mazowieckim.

Mirosław Kolaszewski

godność członka honorowego SEP nadana w 1989 roku Urodził się w 1925 roku. Dyplom inżyniera łączności uzyskał na Politechnice Gdańskiej w 1954 roku. Dyplom magisterski otrzymał w roku 1979 na Wydziale Organizacji i Zarządzania Uniwersytetu Warszawskiego. W latach 1955 – 1965 był zastępcą dyrektora, a następnie dyrektorem (lata 1967 –1989) Okręgu Poczt i Telekomunikacji w Warszawie. W latach 1965- 1966 był dyrektorem Biura Studiów i Projektów Łącz-

ności. Członek SEP od 1954 roku, wiceprezes Oddziału w latach 1955 – 1956, przewodniczący Centralnego Kolegium Sekcji Telekomunikacyjnej w latach 1980 – 1981, członek zarządu głównego SEP w okresie 1972 – 1990 w tym wiceprezes w latach 1981 – 1987. Od 27 lutego 1975 r. do 25 lutego 1981 r. pełnił funkcję prezesa Oddziału Warszawskiego Elektroniki i Telekomunikacji SEP. Zmarł 19 stycznia 2000 roku, pochowany został na Cmentarzu Powązkowskim w Warszawie.

Witold Nowicki

godność członka honorowego SEP nadana w 1989 roku Urodził się 11 stycznia 1903 roku w Wilnie. Studia na Wydziale Elektrycznym Politechniki Warszawskiej ukończył w 1930 roku. Pracę zawodową rozpoczął bezpośrednio po zakończeniu studiów w Laboratorium Teletechnicznym przy Ministerstwie Poczt i Telegrafów. W roku 1934 przeszedł do pracy w Państwowym Instytucie Telekomunikacyjnym, gdzie prowadził badania w zakresie teletransmisji przewodowej. Równolegle prowadził zajęcia dydaktyczne w Państwowej Szkole Teletechnicznej a od 1937 roku zajmował się również wykładami zleconymi na Politechnice Lwowskiej. W październiku 1939 roku podjął uwieńczone sukcesem starania, zmierzające do uruchomienia w warunkach okupacyjnych Państwowego Liceum Telekomunikacyjnego. Liceum rozpoczęło działalność na terenie Politechniki Warszawskiej początkowo jako samodzielna jednostka, a następnie funkcjonowało jako Wydział Telekomunikacyjny Szkoły Elektrycznej II Stopnia. Na początku 1943 roku rozpoczął pracę w spółdzielni Grupa Techniczna, gdzie również prowadził działalność konspiracyjną. 3 kwietnia 1944 roku został aresztowany przez Gestapo, przesłuchiwany w Alei Szucha, więziony na Pawiaku, po miesiącu wywieziony do obozu koncentracyjnego w Stutthofie. Wyzwolony w marcu 1945 roku. Po powrocie do Warszawy rozpoczął pracę w Państwowym Instytucie Telekomunikacyjnym na stanowisku wicedyrektora. Równolegle podjął pracę na Politechnice Warszawskiej, organizując Katedrę Teletransmisji Przewodowej. W roku 1945 obronił pracę doktorską wykonaną przed wojną pod kierunkiem prof. Romana Trechcińskiego. W 1947 roku uzyskał tytuł profesora nadzwyczajnego, a w 1956 roku tytuł profesora zwyczajnego. W roku 1949 zrezygnował z pracy w PIT i ograniczył się do pracy na Politechnice Warszawskiej, biorąc aktywny udział w życiu kraju. Był kierownikiem Katedry Tele-

transmisji Przewodowej, a następnie (do przejścia na emeryturę w roku 1973) dyrektorem Instytutu Teleelektroniki. Był wieloletnim redaktorem naczelnym Rozpraw Elektrotechnicznych oraz stałym współpracownikiem wielu czasopism naukowych i technicznych. Autor wielu książek i publikacji, odznaczających się szczególną dbałością o kulturę słowa i zwięzłość wypowiedzi. Członek Stowarzyszenia Teletechników Polskich, a od 1939 roku członek SEP. Członek Polskiego Komitetu Terminologii Elektrycznej SEP, członek honorowy Polskiego Towarzystwa Elektrotechniki Teoretycznej i Stosowanej od 1986 roku. Odznaczony wieloma odznaczeniami państwowymi, resortowymi oraz stowarzyszeniowymi. Zmarł 17 grudnia 1994 roku.

Juliusz Keller

godność członka honorowego SEP nadana w 1990 roku Urodził się 20 czerwca 1911 roku w Gorlicach. Studia na Wydziale Elektrycznym Politechniki Warszawskiej ukończył w 1935 roku. Po odbyciu służby wojskowej w 1936 roku rozpoczął pracę w Państwowym Instytucie Telekomunikacyjnym. W czasie wojny pracował w Wytwórni Oscylatorów Piezoelektrycznych, a następnie w Polskich Zakładach Philipsa jako kierownik działu aparatury pomiarowej. Od 1945 roku pracował na Wydziale Elektrycznym Politechniki Warszawskiej, gdzie wspólnie z prof. Cezarym Pawłowskim organizował studia w zakresie elektrotechniki medycznej. Równolegle był zatrudniony w PIT jako naczelnik laboratorium radiotechniki specjalnej, a następnie w Instytucie Podstawowych Problemów Techniki (PAN). Kierowany przez Niego zespół na Wydziale Łączności PW, opracował i zbudował unikalny w skali światowej aparat kardiologiczny – stereowektokardiograf – osiągnięcie to zostało nagrodzone Nagrodą Państwową w 1953 roku. W roku 1954 Juliusz Keller otrzymał tytuł profesora nadzwyczajnego. W latach 1955 –1963 kierował kilkudziesięcioosobowym zespołem w Instytucie Badań Jądrowych, gdzie zorganizował zakład elektroniki jądrowej. W latach 1963 – 1971 pracował w Centralnym Laboratorium Ochrony Radiologicznej. W latach 1970 –1973 kierował opracowaniem dwutomowej monografii Elektronika medyczna. W roku 1971 rozpoczął pracę w nowopowstałym Centralnym Ośrodku Techniki Medycznej (w resorcie Ministra Zdrowia). Pracę na Politechnice Warszawskiej zakończył w 1970 roku, gdy w związku ze zmianami organizacyjnymi (powstanie instytutów), zagadnienia elektroniki medycznej utraciły od-

rębność organizacyjną. W SEP przewodniczył Komitetowi Inżynierii Biomedycznej (od 1977 roku), był wiceprzewodniczącym Polskiego Komitetu Pomiarów i Automatyki NOT. W 1976 roku zorganizował Polski Komitet Inżynierii Biomedycznej NOT i był pierwszym jego przewodniczącym. Był także wieloletnim prezesem Polskiego Towarzystwa Fizyki Medycznej. Odznaczony wieloma odznaczeniami państwowymi, międzynarodowymi, resortowymi i stowarzyszeniowymi. Zmarł 1 maja 2006 roku w Warszawie i został pochowany na cmentarzu Bródnowskim (kw. 57B-II-29).

Henryk Zdziech

godność członka honorowego SEP nadana w 1999 roku Urodził się w 1920 roku w Nadolnej. Studia na Wydziale Elektrycznym Politechniki Gdańskiej rozpoczął w 1947 roku. Pracę zawodową podjął w 1952 roku jako referent techniczny w Gdańskim Przedsiębiorstwie Robót Telekomunikacyjnych. W grudniu 1952 roku otrzymał dyplom ukończenia Wydziału Elektrycznego i Łączności na Politechnice Gdańskiej oraz przydział pracy do resortu poczty i telekomunikacji. W 1963 roku uzupełnił studia magisterskie. W 1953 roku został służbowo przeniesiony do Warszawy, gdzie objął stanowisko wicedyrektora Warszawskiej Dyrekcji Telekomunikacji. Pracował na różnych stanowiskach w resorcie łączności, był m.in. wicedyrektorem Centralnego Zarządu Telekomunikacji. W końcu lat sześćdziesiątych rozpoczął pracę w Instytucie Tele- i Radiotechnicznym. W połowie lat siedemdziesiątych przeniósł się do Radomia, gdzie był nauczycielem przedmiotów elektrycznych w szkolnictwie średnim. Do SEP wstąpił w 1950 roku i został przyjęty do Koła Elektryków Studentów Politechniki Gdańskiej. Na Walnym Zjeździe Sekcji Telekomunikacyjnej w dniu 15 listopada 1952 roku powołano zarząd oddziału, w którym w latach 1952 – 1955 był wiceprezesem Oddziału Inżynierów i Techników Łączności SEP w Warszawie, a od 23 kwietnia 1955 r. do 7 czerwca 1956 r. pełnił funkcję prezesa oddziału. Sekretarz generalny SEP w latach 1963 – 1968, wieloletni członek Centralnego Kolegium Sekcji Telekomunikacji i innych centralnych organów SEP. Odznaczony Krzyżem Kawalerskim OOP, Złotym i Srebrnym Krzyżem Zasługi, Krzyżem Partyzanckim, Krzyżem Armii Krajowej, Medalem „Za udział w wojnie obronnej 1939” oraz licznymi odznaczeniami resortowymi oraz stowarzyszeniowymi. Zmarł 21 sierpnia 2003 i został pochowany w miejscowości Przysucha koło

Andrzej Zieliński

godność członka honorowego SEP nadana w 1999 roku Urodził się 24 grudnia 1934 roku w Mokobodach powiat Siedlce. Studia na Wydziale Łączności Politechniki Warszawskiej ukończył w 1959 roku. Przed ukończeniem studiów został zatrudniony na stanowisku zastępcy asystenta w Katedrze Podstaw Telekomunikacji. W roku 1966 uzyskał stopień doktora. Na Politechnice Warszawskiej pracował do 1970 roku, przechodząc kolejne szczeble służbowe, jako asystent, starszy asystent i adiunkt do docenta włącznie. W latach 1969 – 1970 był prodziekanem Wydziału Elektroniki. Od 1970 do 1980 i ponownie w latach 1981–1993 kierował Instytutem Łączności w Warszawie. Został też członkiem Komitetu Elektroniki i Telekomunikacji Polskiej Akademii Nauk. Jest członkiem Akademii Inżynierskiej w Polsce. Nie przerwał jednak kontaktu z Politechniką Warszawską, kontynuując prowadzenie wykładów z teorii obwodów na Wydziale Elektroniki. W roku 1979 uzyskał tytuł naukowy profesora nadzwyczajnego w zakresie nauk technicznych. Wypromował czterech doktorów, jest autorem kilkudziesięciu artykułów oraz pięciu patentów, ma poważny dorobek w zakresie organizacji działalności badawczej i rozwojowej. W latach 1980-1982 był dyrektorem Zjednoczenia Stacji Radiowych i Telewizyjnych. Od 26 października 1993 do 31 października 1997 z rekomendacji Polskiego Stronnictwa Ludowego pełnił funkcję ministra łączności w trzech rządach koalicji SLD-PSL: Waldemara Pawlaka, Józefa Oleksego i Włodzimierza Cimoszewicza. W roku 1997 wrócił do pracy naukowej w Instytucie Łączności. Kol. Andrzej Zieliński jest wybitnym działaczem stowarzyszenia. Wstąpił do SEP w 1959 roku. W stowarzyszeniu brał udział w pracach Sekcji Telekomunikacyjnej, w latach siedemdziesiątych działał w Radzie Stołecznej NOT, był przewodniczącym Komisji Technik Komunalnych. Wyjątkowo aktywny członek Oddziału Warszawskiego Elektroniki i Telekomunikacji co skutkowało wyborem 25 lutego 1981 roku na prezesa oddziału. Funkcję tę powierzono mu ponownie na drugą kadencję na Walnym Zgromadzeniu Oddziału 5 maja 1984 roku. Prezesem oddziału był do 9 kwietnia 1987 roku, a jego osiągnięcia w pracy stowarzyszeniowej na szczeblu oddziału pozwoliły na awans do zarządu głównego SEP i objęcie w latach 1987-1994 funkcji wiceprezesa SEP. W la-

tach 1994-1998 był nadal członkiem zarządu głównego SEP, a w latach 1989-1993 wiceprezesem Naczelnej Organizacji Technicznej. Następnie pełnił funkcję prezesa FSNT NOT przez dwie kadencje do 2001 roku. W latach 2002–2005 zasiadał w radzie nadzorczej Telewizji Polskiej. 6 maja 2005 został wybrany przez Sejm RP na członka Krajowej Rady Radiofonii i Telewizji z rekomendacji PSL i SDPL, stanowisko to zajmował do końca 2005 roku. Za swą działalność stowarzyszeniową został wyróżniony odznaczeniami: Złotą i Srebrną Odznaką Honorową NOT, Szafirową, Złotą i Srebrną Odznaką Honorową SEP oraz medalami SEP. Szafirową Odznakę Honorową SEP otrzymał z numerem 1. Odznaczony również wieloma odznaczeniami państwowymi (m.in. KKOOP i ZKZ) i resortowymi. Jest krótkofalowcem (posiada znak SP5LVV); w latach 1980–1985 przewodniczył Polskiemu Związkowi Krótkofalowców. Kol. Andrzej Zieliński otrzymał Godność Honorowego Prezesa FSN-T Naczelnej Organizacji Technicznej.

Jan Felicki

godność członka honorowego SEP nadana w 2002 roku Urodził się 13 sierpnia 1927 roku w Radzyminie. Szkołę powszechną ukończył w 1939. Szkołę średnią (mała matura) ukończył w 1944 r. w Warszawie (Gimnazjum Księży Marianów na Bielanach). Maturę zdał we Włocławku w 1946 r. Okres okupacji przeżył w Warszawie. W latach 1943 – 1945 był żołnierzem Armii Krajowej, w okresie Powstania Warszawskiego walczył w Puszczy Kampinoskiej. Studia na Politechnice Warszawskiej ukończył w 1951 roku i dyplom ukończenia studiów otrzymał w 1952 roku. W roku akademickim 1951/52 został adiunktem na nowo powstałym Wydziale Łączności Politechniki Warszawskiej. W roku akademickim 1952/53 rozpoczął pracę w Katedrze Techniki Łączenia. Brał udział w organizowaniu nowego kierunku studiów w zakresie specjalności Automatyka i Telemechanika. Prowadził wtedy pionierskie wykłady, nie mające wcześniejszych wzorów w polskim szkolnictwie wyższym. Brał także udział w pracach prowadzonych na potrzeby instytucji zewnętrznych, m.in. nt. sterowania częstotliwością akustyczną po sieci energetycznej, na zlecenie Terenowej Obrony Przeciwlotniczej i sterowania rurociągiem Przyjaźń. W ramach tej pracy opatentował sposób ciągłej kontroli stanu rurociągu. W roku akade-

mickim1957/58 odbył siedmiomiesięczny staż w koncernie ASEA w Szwecji. Opracował tam kilka oryginalnych i wdrożonych do praktyki układów sterowania zdalnego, m.in. do sterowania stacjami przetwornikowymi energetycznej kablowej linii przesyłowej prądu stałego pod Kanałem La Manche. W ramach przygotowywania pracy doktorskiej, w latach 1959/61 odbył staże w uczelniach oraz instytutach Moskwy i Leningradu. W 1961 roku obronił pracę doktorską „Wpływ zakłóceń transmisyjnych na cyfrowe sygnały telemechaniki”, przygotowaną pod kierunkiem profesora Stanisława Kuhna. Zainteresowania badawcze kol. Jana Felickiego dotyczyły sygnałów cyfrowych oraz sieci informacyjnych, głównie w aspekcie niezawodności działania i ekonomicznej efektywności rozwiązań. Jego publikacje z tej dziedziny zostały zamieszczone w Archiwum Automatyki i Telemechaniki. Był promotorem 3 prac doktorskich i ponad 20 prac dyplomowych. W latach 1963 –1965 pracował w Moskwie jako radca Sekretariatu Rady Wzajemnej Pomocy Gospodarczej (RWPG), gdzie zajmował się koordynacją działalności badawczej i rozwojowej w krajach członkowskich. W latach 1965 – 1968 był adiunktem w Katedrze Automatyki i Telemechaniki PW. W latach 1968 – 1970 pełnił funkcję dyrektora Instytutu Tele- i Radiotechnicznego, działającego w Ministerstwie Przemysłu Maszynowego, w latach 1970 – 1973 zastępcy Pełnomocnika Rządu ds. Wykorzystania Energii Jądrowej, w latach 1973 – 1976 prezesa Urzędu Energii Atomowej, w latach 1976 – 1979 wiceministra w Ministerstwie Energetyki i Energii Atomowej. Silnie zaangażował się we współpracę międzynarodową, zwłaszcza w dziedzinie atomistyki. W tych latach reprezentował Polskę w organizacjach międzynarodowych w obszarze atomistyki oraz był odpowiedzialny za bilateralną współpracę międzynarodową w tej dziedzinie. W roku 1975 był Prezydentem Konferencji Generalnej Międzynarodowej Agencji Energii Atomowej (MAEA), a następnie przez dwa lata wiceprzewodniczącym Rady Zarządzających MAEA. Brał również udział, jako reprezentant Polski, w pracach Klubu Londyńskiego. Przez cały czas pracy poza Uczelnią utrzymywał ścisły kontakt z macierzystą Katedrą (po zmianach organizacyjnych z Instytutem), prowadził wykłady i brał udział w życiu naukowym, początkowo na stanowisku docenta kontraktowego, a od roku 1975 jako profesora kontraktowego w Instytucie Automatyki Wydziału Elektroniki i Technik Informacyjnych Politechniki Warszawskiej. W latach siedemdziesiątych rozpoczął pracę dydaktyczną w dziedzinie zarządzania oraz organizacji działalności badawczej i rozwojowej, wykładał na studium podyplomowym INES,