ZASŁUŻENI SENIORZY SEP ODDZIAŁU

gdzie prowadził kilkadziesiąt prac końcowych oraz na wielu kursach organizowanych przez Ośrodki Postępu Technicznego w Katowicach i Warszawie. Kol. Jan Felicki był członkiem wielu ciał kolegialnych w dziedzinie nauki i postępu technicznego. W Polskiej Akademii Nauk był przez kilka kadencji członkiem Komitetu Automatyki i Cybernetyki, Komitetu Naukoznawstwa oraz Komitetu Badań i Prognoz Polska 2000. Przez 20 lat był członkiem Państwowej Rady Pokojowego Wykorzystania Energii Jądrowej. Przez kilka kadencji był członkiem Komitetu Nagród Państwowych i wchodził w skład jego Prezydium. Był członkiem Rady Naukowej Instytutu Łączności oraz Instytutu Nauk Społecznych i Ekonomicznych Politechniki Warszawskiej. Od roku 1980 do 1991 pracował wyłącznie na Politechnice Warszawskiej – aktualnie jest emerytem. Kol. Jan Felicki jest wybitnym działaczem stowarzyszenia. Wstąpił do SEP w 1950 roku, członek zarządu głównego w latach 1969-1981 w tym 1972-1981 był wiceprezesem SEP, członek zarządu oddziału w latach 1988-1990. Przewodniczący Rady Stołecznej NOT w latach 1976-1981. Przewodniczący i członek rozmaitych komitetów i komisji. Przez dwie kadencje przewodniczył Centralnej Komisji Organizacyjnej, a w latach 1987-1990 był jej wiceprzewodniczącym. Członek Centralnej Komisji Odznaczeń i Nagród SEP w latach 1990-1998, członek Zarządu Oddziału Warszawskiego Elektroniki i Telekomunikacji w latach 1983-1985. Przewodniczący Centralnej Komisji Historycznej SEP (1998-2002). Za swą działalność został wyróżniony odznaczeniami: Złotą i Srebrną Odznaką Honorową NOT, Szafirową, Złotą i Srebrną Odznaką Honorową SEP oraz medalami SEP. Odznaczony również wieloma odznaczeniami państwowymi, resortowymi i stowarzyszeniowymi. Otrzymał Szafirową Odznakę Honorową SEP z numerem 1. Zasłużony Senior SEP od 1993 r.

Roman Trechciński (jr)

godność członka honorowego SEP nadana w 2002 roku

Urodził się w Warszawie 13 listopada 1923 r. Przed wojną ukończył Gimnazjum im. Stanisława Staszica, uzyskując tzw. małą maturę. W czasie okupacji dzięki staraniom grupy polskich inżynierów uruchomiono w Warszawie Liceum Telekomunikacyjne - ukończył to liceum w 1942 r. i otrzymał dyplom technika (specjalność radiotechnika). Po ukończeniu liceum kontynuował naukę w tzw. Wyższej Szkole Tech-

nicznej, działającej legalnie na terenie Politechniki Warszawskiej (pod jej przykrywką realizowano program Politechniki). Od 1940 r. był żołnierzem ZWZ-AK. Jako siedemnastolatek zorganizował konspiracyjnie w 1940 r. prywatny warsztat radiowy. W warsztacie zatrudnionych było kilku pracowników, którzy produkowali odbiorniki radiowe i nadajniki telegraficzne dla potrzeb konspiracji. Warsztat zlokalizowany był w Gmachu Fizyki Politechniki Warszawskiej w zakładzie Jego ojca. W 1942 r. warsztat został przejęty przez wojska łączności AK i stał się odrębną strukturą konspiracji AK. W 1942 r. Roman Trechciński ukończył konspiracyjną podchorążówkę, uzyskał awans na podporucznika i został odkomenderowany do wojsk łączności AK. W czasie Powstania Warszawskiego pierwszym Jego zadaniem był udział w uruchomieniu i konserwacji powstańczej radiostacji „Błyskawica”, a następnie uruchomienie radiostacji „Kalina II”, która była rezerwą „Błyskawicy”. Opracował również i uruchomił specjalną radiostację przeznaczoną do łączności z armią radziecką, dwaj radzieccy radiotelegrafiści zrzuceni w Warszawie korzystali z tej radiostacji do końca Powstania. Odkomenderowany do dyspozycji Delegata Rządu – został szefem łączności Delegatury Rządu na Kraj, aby odbudować i rozszerzyć łączność Delegata Rządu z Rządem w Londynie i z organami państwa podziemnego w kraju. Funkcję tę pełnił w dalszym ciągu w konspiracji do lipca 1945 r. (powstanie Rządu Jedności Narodowej z udziałem Stanisława Mikołajczyka). Po ujawnieniu się podjął pracę zarobkową i wznowił studia na Politechnice Warszawskiej. Pracował w rozmaitych instytucjach telekomunikacyjnych. W 1948 r. ukończył studia na Wydziale Elektrycznym PW. W połowie lat pięćdziesiątych w wyniku permanentnie dokonywanych wówczas reorganizacji znalazł się w Instytucie Łączności, był wtedy jedyną placówką badawczą Ministerstwa Łączności, Skonstruował samochód elektryczny na bazie układu jezdnego i karoserii produkowanej wówczas w FSO „Syreny”. Samochód rozwijał prędkość 40 km/godz. i miał zasięg między ładowaniami 40 km, nie znalazł jednak aprobaty kierowców pocztowych i sprawa skończyła się na prototypie. W latach 1957 - 1958 był zastępcą kierownika (ds. technicznych) wyprawy badawczej PAN na Spitsbergen. Reportaż – wspomnienia z wyprawy w sposób barwny opisali Roman Trechciński i Tadeusz Markiewicz w książce wydanej przez „Iskry” w 1960 r. „Halo, Spitsbergen”. Od roku 1960 pracował w Instytucie Badań Jądrowych. W roku 1968 uzyskał stopień doktora i został zatrudniony na stanowisku docenta. Przejawiał niezwykłą inwencję wynalazczą. Brał czynny udział w działalno-

ści unifikacyjnej i normalizacyjnej, m.in. był inicjatorem i prekursorem wprowadzenia w Polsce modułowego systemu aparatury elektronicznej CAMAC (Computer Application for Measurement and Control). Był to system, który umożliwiał wykorzystywanie komputerów do obsługi rozmaitych procesów (przyrodniczo – technicznych). W 1980 r. Międzynarodowa Agencja Energii Atomowej (MAEA) delegowała Go do Wietnamu, jako eksperta i doradcę tamtejszego rządu do spraw właściwego wyprofilowania wietnamskich instytutów jądrowych w zakresie organizacji działalności badawczo-rozwojowej w dziedzinie nukleoniki. Do SEP wstąpił w 1947 r. Działał głównie w zakresie normalizacji, promowania systemów elektronicznych i energetyki jądrowej. Był inicjatorem powołania i przewodniczącym Polskiego Komitetu CAMAC SEP (kadencja oddziału 2002-2006), inicjatorem utworzenia Fundacji Pro CAMAC SEP. Decyzję o przerwaniu budowy elektrowni atomowej w Żarnowcu Roman Trechciński przyjął z wysoką dezaprobatą, podobnie jak całe środowisko energetyków i atomistów. Nie pozostał jednak bierny. Wspólnie z Tadeuszem Wójcikiem, który po dwudziestu latach pracy w MAEA w Wiedniu wrócił do Warszawy, już w połowie lat dziewięćdziesiątych rozpoczęli organizowanie serii międzynarodowych konferencji poświęconych rozmaitym aspektom energetyki jądrowej. Obecny stan świadomości polskich środowisk technicznych i gospodarczych na temat energetyki jądrowej jest w dużym stopniu ukształtowany przez te konferencje. Były one organizowane w ramach Stowarzyszenia Elektryków Polskich i Polskiego Towarzystwa Nukleonicznego. Ostatnim aktem jego działalności było włączenie Polski w ruch ekologów na rzecz energii jądrowej i zorganizowanie SEREN-Polska, Stowarzyszenia Ekologów na Rzecz Energii Nuklearnej. Odznaczony wieloma odznaczeniami państwowymi, resortowymi i stowarzyszeniowymi. Zmarł 19 kwietnia 2007 r. i został pochowany w rodzinnym grobie na Cmentarzu Powązkowskim (kwatera 72, rząd 4, grób 25, 26).

Wiesław Leonard Woliński

godność członka honorowego SEP nadana w 2006 roku

Urodził się 1 stycznia 1929 roku w Dąbrowie Górniczej. W okresie okupacji, jako niepełnoletni chłopak został przymuszony do pracy w niemieckim zakładzie przemysłowym. Po wyzwoleniu podjął naukę w Gimnazjum i Liceum im. Waleriana Łukasińskiego. W 1948 roku roz-