Kant en klaar in de fietstas. Over maaltijden uit fabrieken wordt weinig geschreven. En als er iets over wordt gezegd, is het door lui die er niets van moeten hebben. De culinaire elite, die eethuizen bespreekt en rapportcijfers geeft met een minnetje er voor. En die niet gezien wil worden aan de frietkraam. Het gebeurt zelfs dat een hoogculinair zich vergist en iets erg lekker vindt, kant en klaar uit een fabriek en dan doodleuk in zijn krant schrijft dat hij zich er voor schaamt. Want het hoort niet. Je hoort zelf te koken. Verfijnd, bijzonder. Thuis, in een keuken die je je gasten laat zien. Ik ken er zo een die in een kookrubriek uitvoerig de nieuwe keuken in zijn tweede huis beschreef. Jantje pedantje poepoe. Was ik baas van zo’n krant, ik zou culiverslaggevers zeggen, zich nog alleen bezig te houden met eten waar we niks van weten. Voorbeeld: waarom zijn de sukadelappen die bejaarden krijgen in het ene huis waar ze met honderd samen wonen, zoveel beter dan in het andere? Het verschil zit hem in de bereidingswijze. Een kookfabriek kan ze ongeÍvenaard goed bereiden met de modernste technieken, waarbij temperatuur nauwkeurig gecontroleerd wordt en het lapje er 36 uur over mag doen om topspul te worden. Bejaardengeluk. In een vorig stukje werd hier plompverloren beweerd dat we geen keuken nodig hebben. Een kraan voor wat water is genoeg. Het mooiste is dan een keteltje en een buurvrouw. Of een buurman natuurlijk, die graag kookt. Kan de magnetron ook bij het grof vuil. Dan heb je alleen een dubbelwandig keteltje nodig voor het transport. Een keteltje waarmee je warm eten haalt bij naaste buren of een paar straten verderop. Door de dubbele wand blijft het eten warm onderweg terug. Van deze keteltjes zijn er miljoenen in omloop. Veel, heel veel Aziaten lopen zo met een maaltje over straat. We zagen ze voorheen ook in grote steden in Nederland. Maar waar zijn ze gebleven? Ik voorspelde de terugkeer in het straatbeeld van het eetketeltje. Het schiet nog niet erg op, maar ik blijf er in geloven. Er zijn in
het hele land al honderden buren die voor buren koken (website: thuisafgehaald.nl). Warm eten. Maar koud gaat er veel meer mee in de fietstas. Uit de supermarkt, van een kookfabriek. In BelgiÍ durven sterrenchefs met hun foto op dozen kant en klaar eten te gaan staan. Durven? Ze bemoeiden zich persoonlijk met de receptuur. Kan in Nederland ook. Maar het gebeurt niet, zegt heel stellig, de oprichter van een nieuw verzendhuis in diepvriesmaaltijden. Culidelight.nl. Het is nog niet van de grond, de oprichter sprokkelt geld bijeen. Zo’n verzendhuis is er al, het IJspaleis. Maar mijn maaltijden, zegt de man van Culidelight, moeten veel beter, beter ook dan het aanbod van de supermarkt. In Engeland is zo een verzendhuis van diepvriesmaaltijden (cookfood.net) een succes. Topkwaliteit. Het is het Engelse kookhuis dat de Nederlander inspireerde zijn eigen Culidelight te beginnen. Hij bezorgt de verslaggever drie proefmaaltijden, gekookt door HartKamp (van de heren Hartmans en Van der Kamp) in Leeuwarden. En? Voorlopig oordeel: de stoofschotel Thaise kip met boontjes kent zijn weerga niet. Maar nog niet op de markt. Keukenlozen moeten zich nog een poosje aangenaam behelpen met stoofpotjes van Lidl. Of dat keteltje. Wouter Klootwijk
Als Culidelight wilde we zeker weten of het concept Culidelight; Authentieke, trendy & gezonde maaltijden voor jong & oud, iets zou zijn voor de Nederlandse markt. Dus ga je met je staart tussen je benen naar DE CRITICASTER van Nederland, de oprichter van "Keuringdienst van Waarde" Wouter Klootwijk. Gelukkig hebben we hem aan onze zijde!!!
Wikipedia Wouter Klootwijk
Wikipedia Keuringsdienst van Waarde