Toekomst aan de kookfabriek. Wat is het meest luxe van een woning in dit rijke land? Het meest comfortabele dat een mens zich wensen kan? En waarvan de meeste mensen in de wereld niet eens weten dat zoiets kan bestaan? De waterkraan. We beseffen het niet, maar het is het grootste goed. Het is het verschil tussen zwervers en honkvasten. Alles kunnen we missen. Maar komt er geen water uit de kraan, dan kunnen we net zo goed in een bushokje gaan wonen of onder een viaduct met een krat blauwe Spa om ons tanden te poetsen en een kartonnen doos om in te slapen. De kraan in de keuken zou gekoesterd moeten worden. Maar we hebben meer op met deurtjes onder het aanrecht. Kijk mij eens met mijn deurtjes. Zulke mooie heb jij niet. Het is vloeken in de culinaire kerk, maar evenzogoed wel waar. Het kan heel goed zonder keuken; in leven blijven. De fabriek kan, als de fabriek een beetje zijn best doet, beter koken dan ons gevierde opoe, naar wie nog altijd gehaktballen worden vernoemd. En kroketten. In Aalsmeer maakt een hypermoderne fabriek kroketten van Oma Bobs. Beter dan die van toen. Een manager op visite. Baas van een onderneming in oprichting. Hij zoekt publiciteit en dat begint vanzelf hier, nu het er over gaat. Nieuws: er komt lekker eten voor mensen die geen keuken hebben. De manager geeft drie maaltijden aan de verslaggever. Op proef. Ze zijn gekookt in Leeuwarden en daar ook ingevroren. Aha, je moet dus wel nog iets hebben om eten warm te maken? Dat hangt er maar vanaf. Ook dat kunnen we missen, maar daarover later op deze plek. Wat zegt de manager? Hij gaat het anders doen. Hij gaat kookfabrieken lekker laten koken. Dat doen ze nu niet, zegt hij en hij maakt ze vervolgens verdacht met te zeggen dat ze jus
maken van poedertjes en geen echte jus, dus minder lekker. En meer lelijke dingen zegt hij. Over maaltijden in supermarkten waar de winkelbazen zoveel mogelijk op willen verdienen en kookfabrieken daarom dwingen zo weinig mogelijk ingrediĂŤnten te gebruiken. Is dat ook zo, moderne manager van een onderneming in oprichting? Ik weet van een roerbakbamifabrikant die failliet geknepen is door supermarkten, in de eerste supermarktoorlog. Hij weigerde nog minder vlees in zijn bami te doen en mocht vervolgens doodvallen. Is er sindsdien niets veranderd? Omdat ik graag kook - heb er geen hele keuken voor nodig, een pitje is genoeg en een kraan - kijk ik nooit naar maaltijden bij Heijn en de goedkoperen. Het moet nu even en ik sta paf. Zoveel! Na een half uur heb ik nog niet helemaal kunnen bevatten wat Albert Heijn allemaal aan koele maaltijden te koop heeft. De vriezer heb ik dan nog niet gevonden. Zou het allemaal zo slecht zijn als de manager van de onderneming in oprichting (zie: culidelight.nl) vol vuur beweert? Kan toch niet? Het staat er nota bene op: Nieuw; Lekker en Vers. Een andijviestampotje van Heijn om op te warmen. De andijvie ligt los op de puree. Is dit de toekomst? Goed voedsel. Maar zonder veel extra inspanning kan de het stukken beter. Moet ook wel. We gaan het eisen. Wordt vervolgd. Wouter Klootwijk.
Als Culidelight wilde we zeker weten of het concept Culidelight; Authentieke, trendy & gezonde maaltijden voor jong & oud, iets zou zijn voor de Nederlandse markt. Dus ga je met je staart tussen je benen naar DE CRITICASTER van Nederland, de oprichter van "Keuringdienst van Waarde" Wouter Klootwijk. Gelukkig hebben we hem aan onze zijde!!! Wikipedia Wouter Klootwijk
Wikipedia Keuringsdienst van Waarde