Devetzis by Katerina Danou

Ανδρέας Δεβετζής Andreas Devetzis Αθήνα 2012

Α ν δ ρ έ α ς Δε β ε τ ζ ή ς . ζ ω γ ρ α φ ι κ η . 2 0 0 9 - 2 0 1 2

με την ευγενική υποστήριξη

στον Ορφέα

σιωπή / silence / 80 X 90 cm

Ανδρέας Δεβετζής Andreas Devetzis

όψεις / facades / 80 X 70 cm

"...η ζωγραφική ζητεί εκ νέου να εκπληρώσει την παλιά της αποστολή: Να μεσιτεύσει δια του ορατού στο αόρατο και να ξαναδιεκδικήσει την ψυχή των πραγμάτων κατοχυρώνοντας όμως πάνω απ’ όλα το σώμα τους."

Ανδρέας Δεβετζής. Απρόσωπες πολυκατοικίες, προσωπεία ύπαρξης και οι ψυχές τους. Μέσα απ’ το φως ακόμη και το κενό αποκτά υπόσταση. Και η τέχνη είναι εκείνος ο Λαβύρινθος, στον οποίο ο Μίτος δίνεται στην έξοδο κι όχι στην είσοδο. Μάνος Στεφανίδης

Σαν πρόλογος Τέχνη είναι το κλάμα μας αλλιώς. Και το γέλιο μας βέβαια. Σπανιότερα όμως. Την τέχνη γεννούν ο έρως, ο θάνατος, το δέος της ύπαρξης και η κοινωνική ανάγκη. Η ευκολία εκφυλίζει τη τέχνη, η εγωπάθεια την ακυρώνει, το δράμα την σώζει. Εξάλλου, μακάριοι οι πενθούντες ότι αυτοί ελεηθήσονται. Η τέχνη λοιπόν είναι το έλεος σ’ έναν ανήλεο κόσμο. Είναι επίσης η δύναμη που προκύπτει από την αδυναμία μας. Εδώ ακριβώς έγκειται και το θαύμα της. Η τέχνη, τέλος, περισσότερο από «έργα» ή «αριστουργήματα» συγκροτεί έναν ιδιαίτερο τρόπο του υπάρχειν. Και καθιστά καλλιτέχνη όποιον υιοθετεί αυτόν τον τρόπο, ενώ περιφρονεί βαθιά τις τρέχουσες πόζες, τις εμμονές περί την κατανάλωση ή την επίδειξη, την αγραμματοσύνη που περνιέται για στιλ, τα δάνεια φώτα που σβήνουν μ’ ένα «κλικ». Και χλευάζει όσους την ταυτίζουν με την ιδιοκτησία. Η τέχνη μπορεί, μην το ξεχνάτε, ν’ ανήκει σε όλους, πλούσιους ή πένητες, με μιαν αμείλικτη δημοκρατία. Προσοχή όμως. Οι εγκλωβισμένοι στον ματεριαλισμό δύσκολα ραντίζονται από την δρόσο της πνευματικότητάς της και ευκολότερα βολεύονται με υποκατάστατα. Η τέχνη επαφίεται τόσο στην παιδεία όσο και στο ένστικτο, τόσο στο λαϊκό, δηλαδή το συλλογικό, – υπόστρωμα της κάθε ατομικότητας - όσο και στο υποκείμενο αποκλειστικά, τον πυρήνα του μοναδικού . Η τέχνη είναι πολύτιμη επειδή δεν μπορούμε να την ορίσουμε επακριβώς. Όπως λ.χ. ορίζουμε ένα, έστω, πολύπλοκο μηχάνημα ή ένα φυσικό φαινόμενο. Η τέχνη γεννιέται με την αστραπή και με την αστραπή πεθαίνει. Είναι σκοτεινή και απρόσιτη στους γελοίους που την υποτιμούν νομίζοντας πως την έχουν κλειδωμένη στα μικροαστικά τους ντουλάπια ή τα μουσειάκια της πλάκας. Ενώ είναι γενναιόδωρη και παρηγορητική στους αθώους και τους αναμάρτητους, σαν τον Ντον Τζιοβάνι και τον Βαν Γκογκ, και στους αλαφροΐσκιωτους ή σαλούς σαν τον Χαλεπά, τον Στέρη ή τον Σκλάβο. Όσοι πάλι αμαρτάνουν για χάρη της καθαγιάζονται αυτόματα, σαν τον Βιγιόν, τον Καραβάτζο, τον Ρεμπό ή τον Εμπειρίκο. Οι αστοί έχουν περισσότερες πιθανότητες μαζί της παρά οι προλετάριοι (ιδιαίτερα όταν πλουταίνουν προς εκδίκηση). Μόνο που έχουν εκλείψει οι αστοί σήμερα. Σαν τον Κώστα Παπαϊωάννου, τον Κοσμά Πολίτη, τη Μάτση Χατζηλαζάρου, τον Δημήτρη Καπετανάκη, την Κοραλία Θεοτοκά, τον Γιώργο Μαυροϊδη,τον Νίκο Εγγονόπουλο, τη Μαντώ Αραβαντινού, τον Αλέξη Ακριθάκη, τον Γιώργο Μακρή, τη Φλέρη Νταντωνάκη, τον Γιάννη Μόραλη, τη Χρύσα και τον Νίκο Κεσσανλή, τον Γιώργο Χειμωνά, το Νίκο Κούνδουρο, τη Μαρία και τον Βλάση Κανιάρη κι οσους από την αριστερά συνδυάζουν πνευματικότητα και αριστοκρατία, δηλαδή εγκράτεια και συγχρόνως περιφρόνηση στη νεοπλουτίστικη λίγδα. Ονειρεύομαι μια εποχή όπου ο νεοπλουτισμός και η επίδειξη θα αποφεύγονται ως η χειρότερη εκδοχή του κιτς κι όπου η αισθητική θα αρχίζει από τον ύπατο κανόνα της λιτότητας και της ασκητικής. 10

Andreas Devetzis. Faceless apartment buildings, facades of existence and their souls. Through light, even the void acquires substance. And art is that Labyrinth, in which the Thread is given at the exit and not at the entrance.

Manos Stefanidis

As a preface Art is another form of our weeping. And, of course, also our laughter. However, more seldom. Art is born through love, through death, through the awe of existence and through social need. It is degenerated by ease, cancelled by egocentricity and saved by drama. For, blessed are they that mourn, for they shall be comforted. Hence, art is the mercy in a merciless world. It is also the strength which emerges from our weakness. And it is precisely here that the miracle of art lies. Art, finally, more than “works” or “masterpieces”, constitutes a particular way of being. And it renders whoever adopts this way an artist, while deeply scorning contemporary attitudes, obsession with consumption or display, illiteracy passing as style, borrowed lights that go out with a “click”. And it mocks those who equate it with ownership. Art can, don’t forget, belong to everyone, rich or poor, in a relentless democracy. But, beware. Those trapped in materialism are less likely to be showered by the dew of art’s spirituality and will more easily settle with substitutes. Art is dependent as much on education as on instinct, as much on the popular, i.e. the collective – substratum of each individuality – as on the subject exclusively, the nucleus of the unique. Art is valuable because we cannot give it a precise definition. In the way that we define, for example, a piece of machinery, however complex, or a natural phenomenon. Art is born with lightning and with lightning it dies. It remains dark and inaccessible for those who foolishly underestimate it in their belief that they keep it sealed in their petit bourgeois cabinets or small, insignificant museums. While it is generous and consoling to the innocent and sinless, like Don Giovanni and Van Gogh and to those light-minded or daring like Chalepas, Steris or Sklavos. They, again, who sin for the sake of art, are instantly sanctified, like Villon, Caravaggio, Rimbaud or Embirikos. The bourgeois have more chances with art than the proletarians (especially when they acquire wealth in vengeance). Only that the bourgeois have today disappeared. Like Kostas Papaioannou, Kosmas Politis, Matsis Chatzilazarou, Dimitris Kapetanakis, Koralia Theotoka, George Mavroidis, Nikos Engonopoulos, Mando Aravandinou, Alexis Akrithakis, George Makris, Flery Dadonaki, Yiannis Moralis, Chrysa and Nikos Kessanlis, Giorgos Chimonas, Nikos Koundouros, Maria and Vlassis Kaniaris and all those from the left who combine spirituality and nobility, namely self-restraint and, at the same time, contempt for the nouveau riche grime. I dream of a time when the nouveau riche and showing off will be avoided as the ultimate form of kitsch and when aesthetics will originate from the highest standard of austerity and asceticism. 11

Εύα / Eva / 90 X 90 cm

Οι ψυχές

The souls

Πώς ζωγραφίζονται οι ψυχές; Ο Γκρέκο το έμαθε από τη βυζαντινή παράδοση και τις εικόνες της “Κοιμήσεως”. Γι’ αυτό στην “Ταφή του Κόμητα Οργκάθ” ένας Άγγελος κρατάει την ψυχή-φάσμα του νεκρού. Ο Ανδρέας Δεβετζής είναι ένας σύγχρονος ζωγράφος, ευαίσθητος, παρατηρητικός, τελειομανής – χωρίς όμως τις εμμονές του δήθεν μοντέρνου- ο οποίος θέλει να ζωγραφίζει τα πράγματα αλλά και την ψυχή τους, το φως αλλά και το μυστήριο που το συνοδεύει, τις σκιές αλλά και την απελπισία που τις νοηματοδοτεί, τα πρόσωπα αλλά και την αύρα τους, τα κτήρια αλλά και την ιστορία τους, τα σώματα αλλά και τον καημό τους. Σ’ όλη του τη ζωγραφική έρευνα ως σήμερα ζωγραφίζει το οπτικό ερέθισμα αλλά και το “άλλο”, τα πράγματα, τα πρόσωπα, τους χώρους αλλά και το αίνιγμά τους σαν ένα σημερινό σχόλιο στα επιτεύγματα της pittura metafisica έναν αιώνα πριν.

How can the souls be depicted? Greco learnt it from the Byzantine tradition and the paintings of the “Assumption”. That is the reason why in “The Burial of the Count of Ogaz” an Angel holds the soul-spectrum of the deceased. Andreas Devetzis is a contemporary artist, sensitive, observant, a perfectionist – though without the obsessions of the supposedly modern – who wants to paint objects but also their soul, the light but also the mystery that surrounds it, the shadows but also the despair that gives them meaning, the people but also their aura, the buildings but also their history, the bodies but also their yearning. In all his art research until today he paints the visual stimulus, but also the “other”, the objects, the people, the places, but also their enigma, like a comment of today on the achievements of pittura metafisica of the previous century.

Έλεγε ο Γιώργος Βακιρτζής, πολυεπίπεδος δημιουργός, ενεργός πολίτης και πρόδρομος εκείνων των πορτρέτων που αργότερα θα έκαναν διάσημο τον Andy Warhol: ποιος είναι ο καλύτερος χορευτής; Εκείνος που μπορεί να ερμηνεύσει την εποχή του ξεπερνώντας την. Καθιστώντας τα προσωπικά του βιώματα, την ιδιαιτερότητα της εφηβείας ή της γειτονιάς του πανανθρώπινη συνείδηση. Και που βέβαια κουβαλάει το παρελθόν και τους θησαυρούς του όχι σαν αχθοφόρος αλλά σαν σκυταλοδρόμος. Παρηγοριέται από το παρελθόν ονειρευόμενος το μέλλον. Εξάγοντας, εν τέλει, νόημα από το μηδέν ή το θάνατο και καθιστώντας την Τέχνη μεγαλειώδη μεταφορά της ύπαρξης. Και μάλιστα της ύπαρξης του καθενός. Αφού εδώ έγκειται το πιο βαθύ μυστικό της δημιουργίας: στη μνημείωση της μονάδας, αυτής της έννοιας που απώλεσαν οι μεγάλες επαναστάσεις ομνύοντας στα πλήθη και στις μάζες. Ενώ στην πραγματικότητα την Ιστορία αλλάζουν τα πρόσωπα εκείνα που συνεργάζονται με τις εξίσου προσωποποιημένες συλλογικότητες. Ο Δεβετζής δουλεύει μεθοδικά αποτυπώνοντας αυτά που γνωρίζει και ακραγγίζοντας όσα δεν γνωρίζει αλλά υποπτεύεται πως υπάρχουν. Επειδή δεν παίζει κανείς με τις ψυχές!

George Vakirtzis, multilevel creator, active citizen and forerunner of those portraits that would later make Andy Warhol famous, used to say: Who is the best dancer? He who can interpret his time, surpassing it. Making his own personal experiences, the specificity of his own puberty or of his neighbourhood a universal conscience. And who, of course, carries the past and its treasures, not as a burdened porter but as a relay runner. He takes comfort in the past dreaming of the future. Ultimately extracting meaning from zero or from death and rendering Art the magnificent metaphor of existence. And everyone’s existence at that. As this is where the deepest secret of creation lies: in the commemoration of the unit, of this concept which was lost by the great revolutions, in the name of the crowds and the masses. While, in reality, History is changed by those persons who collaborate with the equally personified collectivities. Devetzis works methodically, portraying what he knows and just touching upon what he doesn’t know but suspects that it exists. Because no one plays with the souls!

Τα σώματα Για να το πω απλά: Όταν ένα παιδί κλαίει και πεινάει κάπου στον πλανήτη, ο παγκόσμιος πολιτισμός ηττάται. Κι όταν πεθαίνει, καταργείται.

Ένα είναι το μήνυμα: Ό, τι εικονίζεται, πεθαίνει. (Όπως και ο,τιδήποτε άλλο άλλωστε.) Όσοι αφελείς ομνύουν στην επικράτεια των εικόνων, κατ’ ουσίαν προσβλέπουν στον θάνατό τους και στην απίσχνανση του όποιου νοήματος. Ώσπου να ξαναρχίσει πάλι η αρχαία τελεολογία, σύροντας εκ νέου μια γραμμή στην άμμο, ώστε να γεννηθεί το σχέδιο και να εκκολαφθεί η πρώτη γραφή, τα σήματα λυγρά και το μυστικό νόημά τους. Το δράμα της εποχής είναι τα κείμενα που καθίστανται εικόνες. Θα μπορούσε πάντως αυτό το ίδιο ν’ αποτελούσε και την ελπίδα της... Καθώς η τέχνη αντλεί από το ανεπεξέργαστο νόημα και γλώσσα εκβάλλει σε νέες σημασίες. Υπάρχει πάντα το αρχέτυπο μιας αναπαράστασης: στον λόγο και την γραφή, στη γραφή και την εικόνα, στην εικόνα και τη σημασία της. Και τα σώματα; Αυτά περιμένουν τις ερμηνείες τους ώστε να διεκδικήσουν μίαν ιδιοτελή αθανασία. Όπως συνέβη στην “Ανάστασιν” της Μονής της Χώρας ή στις φιγούρες του Bacon, του Giacometti ή του Freud. Σ’ αυτή τη παράδοση κι ο Ανδρέας Δεβετζής επιμένει σε μιαν φευγαλέα κίνηση, σε μιαν απρόβλεπτη στάση ώστε να εγκλωβίσει απ’ τη φιγούρα ό, τι δεν εγκλωβίζεται· ώστε να ζωγραφίσει, δηλαδή να δώσει υλική υπόσταση στο αβαρές, το άυλο: τον ερωτισμό, την εσωστρέφεια, το φόβο, την αισθησιακότητα, την μοναξιά. Τα σώματα που σχεδιάζει, ξεφεύγουν εσκεμμένα από την ανωνυμία ή την τυπικότητα και αποκτούν σταδιακά όσο και επώδυνα την ταυτότητά τους. Το τιμιότερον!

λουτρό / bathing / 80 X 80 cm

The bodies To put it in simple words: when a child cries and is hungry somewhere on the planet, world culture is defeated. And when a child dies, it is repealed.

The message is but one: Whatever is depicted dies. (As is, however, with everything else). Those who foolishly swear on the prevalence of the image, in essence anticipate their death and the waning of any meaning. Until the ancient teleology resumes, drawing anew a line across the sand, so that the first sketch is created and the first script is born, ominous signs and their secret meaning. The drama of the time are the texts which are rendered into images. This, however, in itself could also constitute the hope for art… As art draws from the unprocessed meaning and language, it flows into new meanings. The archetype of an enactment always exists: in speech and in writing, in writing and in the image, in the image and in its meaning. And the bodies? They await their interpretations, so that they can claim self immortality. As in the “Resurrection” of the Chora Church, or in the figures of Bacon, Giacometti or Freud. In this tradition, Andreas Devetzis insists on a fleeting movement, an unpredictable posture, so that he can capture from the figure that which cannot be captured, so that he can paint, i.e. give material substance to the weightless, the intangible: eroticism, introversion, fear, sensuality, loneliness. The bodies he sketches willfully escape anonymity or typicality and assume their identity gradually and also painfully. The more virtuous!

Απ’ την άλλη η ηδονή της αναπαράστασης σχεδόν ποτέ δεν σχετίζεται με τον βαθμό ομοιότητας ανάμεσα στην εικόνα και το πρότυπό της. Ιδού ένα μεγάλο μυστικό. Στοχάζομαι την ανθρώπινη συνθήκη, θα πει παρατηρώ την πτώση μου θριαμβικά· όχι σαν των φύλλων αλλά σαν των άστρων. Ιδού η μέγιστη εικόνα με το απαράμιλλο νόημα. Ένα πεφταστέρι στο διάστημα να επανασηματοδοτεί το κενό και να καθαγιάζει την ανυπαρξία, τον δικό μας παράδεισο. Τίποτε μελαγχολικό ή μακάβριο σ’ όλα αυτά. Το σχέδιο του Θεού μπορεί να βρίσκεται στα χέρια μας. Αρκεί να βρούμε την δύναμη και ν’ αδράξουμε το κοντύλι· ένα τεράστιο, αρραγές αρυτίδωτο σύμπαν μας περιμένει σαν ένα κομμάτι λευκό χαρτί. Ή σαν ένα λευκό σεντόνι έτοιμο να δεχτεί το σώμα και τα αιμάτινα ίχνη του. Και τότε, το περίγραμμα ενός κορμιού θα ενώσει την ζωή και το πέρα απ’ αυτήν...Ή, αλλιώς: «Κατάλαβέ το, ερχόμαστε από μια παροδική αβεβαιότητα θανάτου» (Κική Δημουλά). Στα μάτια μου πλέον ο ρόλος του δημιουργού παρουσιάζεται προδιαγεγραμμένος: είτε υπαλληλοποιείται και βουβαίνεται εμπρός στο άτεγκτο κράτος- θεατρώνη που τον χρησιμοποιεί αποκλειστικά -δηλαδή τον επιδοτεί- ως προπαγανδιστικό υλικό, είτε ασκεί ως πρώτιστο καθήκον του κριτική στους μηχανισμούς του κράτους αυτού αποκαλύπτοντας τις τρομοκρατικές του στρατηγικές ως προς το «ωραίο». Ουδετερότητα δεν επιτρέπεται, ούτε ισχύουν πρωθύστερα σχήματα, παλαιότεροι τίτλοι ή επαναστατικά εύσημα. Στον τόπο μας συμβαίνουν σημεία και τέρατα περί τον πολιτισμό και δεν δικαιούνται οι θεράποντές του να σιωπούν ή να κωφεύουν. Ιδού το τρίπτυχο: πολιτισμός κωφαλάλων, κράτος του «ωραίου», και αισθητική της ύαινας, όπως θα ‘λεγε ο Κούντερα. Με τα σώματα να μένουν ορφανά αφού δεν στέργουν οι ψυχές για να τα γεμίσουν.

On the other hand, the pleasure of the re-enactment hardly ever relates to the degree of similarity between the image and its archetype. Here lies a great secret. To contemplate the human condition means to triumphantly follow my fall; not such as that of the leaves, but as that of the stars. Behold the prime image with the unparalleled meaning. A falling star in space, remarking the void and sanctifying the emptiness, our paradise. Nothing melancholic or macabre in all of this. God’s plan may lie in our hands. We need but to discover the strength to grasp the slate-pencil; a vast, united, unmarked universe awaits us like a piece of white paper. Or like a white sheet, ready to receive the body and the traces of its blood. And then, the outline of a body will unite life and the beyond… Or, in other words: “Understand it, we come from a transient uncertainty of death” (Kiki Dimoula). In my eyes now the role of the creator appears predetermined: he either, in an employee-like fashion, falls silent in the face of the rigid state – a showman used exclusively- i.e. sponsored – as propaganda material, or, as his first and foremost duty, he strongly criticizes the workings of this state, revealing its terrorist strategies concerning the “beautiful”. Neutrality is not an option, neither are past forms valid, previous titles or revolutionary distinctions. In our country wonders and signs regarding culture are taking place and its attendants are not entitled to silence or deafness. Behold the triptych: a culture of deaf-mutes, a state of the “beautiful” and hyena aesthetics, as Kundera would say. With the bodies remaining orphaned, as the souls do not hasten to fill them.

Νεάπολη / Neapolis district / 100 X 100 cm

Τα κτίρια

The buildings

Η μουσική, η ζωγραφική, η ποίηση και οι εργάτες τους... Το θέατρο, ο χορός, η λογοτεχνία και οι λειτουργοί τους είναι ό, τι πιο αισιόδοξο συμβαίνει σ’ αυτόν τον τόπο των αγράμματων μάνατζερ και των κρατικοδίαιτων «παραγόντων».

Music, painting, poetry and their workers… Theatre, dance, literature and their functionaries are the most optimistic things taking place in this country of illiterate managers and government-funded “officials”.

Στην εποχή που οι εικόνες κατακυριεύουν τα πράγματα επειδή η ορατότητα κατάντησε δυνάστης και που υπάρχει μόνο ό, τι φαίνεται, η ζωγραφική ζητεί εκ νέου να εκπληρώσει την παλιά της αποστολή: Να μεσιτεύσει δια του ορατού στο αόρατο και να ξαναδιεκδικήσει τη ψυχή των πραγμάτων κατοχυρώνοντας όμως πάνω απ’ όλα το σώμα τους. Αν ο Duchamp μέσα από μια ντανταϊστική άρνηση καταδίκαζε τη ζωγραφική του αμφιβληστροειδούς ως χυδαία, σήμερα η ζωγραφική, υπό προϋποθέσεις, αναλαμβάνει μια σταυροφορία εναντίον της χυδαιότητας του ορατού και διεκδικεί την επιφάνεια – θεοφάνεια εκείνου που κρύβεται πίσω από την όραση. Του σώματος που ασπαίρει την αθανασία του. Των πραγμάτων, των χώρων, των τοπίων, των κτισμάτων που σφραγίζονται, σχεδόν μεταφυσικά, από τα έργα, τη παρουσία ή την απουσία των ανθρώπων. Γι’ αυτούς τους λόγους συνοπτικά καταδικάζουμε τη ζωγραφική της διακόσμησης, γι’ αυτούς τους λόγους αποκηρύσσουμε και τη ζωγραφική που ντρέπεται για το σώμα της κρυμμένη πίσω από αφηρημένες έννοιες και εξυπνακίστικα τρικ. Γι’ αυτό ζητάμε μία ζωγραφική της αποκάλυψης, το πιο δύσκολο!

At a time when the image is dominant over all things, as visibility has ended up an oppressor and as only that which can be seen exists, painting seeks anew to accomplish its old mission: To mediate via the visible to the invisible and to reclaim the soul of the objects, securing however, above all, their body. If Duchamp through a Dadaistic negation condemned retinal art as vulgar, art today, under certain conditions, embarks upon a crusade against the vulgarity of the visible and claims the surface - epiphany of that which is hidden behind vision. The body, quivering in its immortality. The objects, spaces, landscapes, buildings which are sealed, almost metaphysically, by the works, the presence or absence of the people. For these reasons we unreservedly condemn painting for decoration, for these reasons we also renounce painting which appears to be embarrassed of its own body, hidden behind abstract notions and petty tricks. That is why we seek a painting of revelation, the most difficult!

Στην τωρινή ενότητα των έργων του ο Ανδρέας Δεβετζής επιμένει στην σπαραχτική επικαιρότητα μιας αρχιτεκτονικής με αρνητικό πρόσημο, ενός οικοδομημένου τοπίου που γίνεται σταδιακά σκηνογραφία φρίκης ή χτισμένο περιβάλλον μη αρχιτεκτονικής. Υπαινίσσομαι δηλαδή όλες αυτές τις συνοικίες ανάμεσα στο Σύνταγμα, την Ομόνοια και το Πεδίο του Άρεως, που ήταν κάποτε ένα σφύζον κέντρο και τώρα κατάντησαν παρακμασμένη περιφέρεια: Εξάρχεια, Νεάπολη, Κυψέλη, πλατεία Βάθη, Ψυρρή, Μεταξουργείο, παρυφές του Λυκαβηττού, πλατεία Βικτωρίας, πλατεία Αιγύπτου, λεωφόρος Αλεξάνδρας, Γύζη, Πολύγωνο... Ο ζωγράφος περισσότερο ως χειρουργός και λιγότερο ως αισθηματίας του τοπίου καταγράφει σαν σε μάθημα ανατομίας, τα κτίσματα που γερνάνε και εγκαταλείπονται όπως γερνάνε και εγκαταλείπονται οι άνθρωποι.

In his present unit of works Andreas Devetzis insists on the anguished timeliness of an architecture bearing a negative notation, a built-up landscape which gradually turns into a stage design of horror, or a non-architecturally constructed environment. Namely, I am hinting at all those areas between Syntagma, Omonoia and Pedion Areos, which once constituted a centre pulsing with life and have today been reduced to a declining periphery. Exarhia, Neapoli, Kypseli, Plateia Vathi, Psyrri, Metaxourgeio, the foot of mount Lycabettus, Victoria square, Egypt square, Alexandras avenue, Gyzi, Polygono… The artist, more in the fashion of a surgeon and less like a sentimentalist of the landscape, records, as though in an anatomy class, the aging and slowly abandoned buildings, just like people age and are slowly abandoned. 21

Πρόκειται για πίνακες- οδοδείκτες σαν παραγγελίες σε ταξιτζήδες: Μαυρομιχάλη και Ναβαρίνου, Κολοκοτρώνη λίγο πριν την Αθηνάς, Ασκληπιού και Βουλγαροκτόνου, Λιοσίων κοντά στη Χέϋδεν, Ευελπίδων και Δροσοπούλου γωνία. Οπτικές γωνίες απροσδόκητες που μοιάζουν να κοιτούν τα κτήρια όχι απ’ έξω αλλά από μέσα. Στις ιστορίες που σοβούν σιωπηλές... Τι συμβαίνει, αλήθεια, πίσω από τα κλειστά παράθυρα, τις μισοκατεβασμένες γρίλιες, τα μπαλκόνια με τις αυθαίρετες κατασκευές; Τα κατοικούν άνθρωποι ή σκιές; Πόσοι, ποιοι, γιατί; Γιατί ζουν έτσι εγκλωβισμένοι, αποκλεισμένοι; Ποιος κατέστησε έτσι αισχρά αυτή τη πόλη φυλακή κι εμάς ισοβίτες της; Εγκλείστους της;

It is about paintings-road signs, like directions to taxi-drivers: Mavromihali and Navarinou, Kolokotroni just before Athinas, Asklipiou and Voulgaroktonou, Liosion near Heyden, the corner of Evelpidon and Drosopoulou. Astounding visual angles which seem to be looking at the buildings not from the outside but from within. In the slowly simmering stories… What is really going on behind the shut windows, the half-closed blinds, the balconies with the arbitrary constructions? Are they inhabited by people or shadows? How many, who, why? Why do they live in this way, trapped, cut-off? Who so disgracefully turned this city into a prison and us into its prisoners for life? Its captives?

Ο ζωγράφος μελετάει τις πολυκατοικίες, τις τόσο διαφορετικές στην ομοιομορφία τους, την φθορά, τις σκιές ή το φως τους, αυτό που γράφει για λίγο καθώς ο ήλιος ταξιδεύει στο δρόμο του, κλινικά επανερχόμενος, με εμμονή στις λεπτομέρειές τους, σαν αποφασισμένος για τη δέουσα τομή χειρουργός. Ασθενικό, μικροαστικό τοπίο, απομεινάρι μιας παλιάς αρχοντιάς που ραγδαία υποβαθμίζεται, που γίνεται λούμπεν παρακμιακή ατμόσφαιρα στο άλλοτε ναρκισσευόμενο, ιστορικό κέντρο της πόλης.

The artist studies the apartment buildings, so dissimilar in their sameness, their deterioration, their shadows or their light, that which writes for a short while as the sun travels along its path, clinically returning, with a persistence for their details, like a surgeon determined to make the necessary incision. Weak, middleclass landscape, a remnant of past nobility rapidly degrading, turning into a lumpen, decadent atmosphere in the once narcissistic historical centre of the city.

γωνία / corner / 52 X 120 cm

Πλάι στα κτήρια που απολεπίζονται ή καταρρέουν χωρίς φροντίδα, στέκονται οι φιγούρες που απελπίζονται, οι άνθρωποι που τα κατοικούν και που τους στερούν την αξιοπρέπεια. Οι φιγούρες του Δεβετζή είναι όλες θήλειες. Οι γυναίκες όπως και οι κατοικίες. Αποσπασματικές, εγκλωβισμένες, βυθισμένες στη ενδοσκόπηση ή τη σιωπή. Ματαιωμένες. Αιφνίδια το θέμα του αποκτά δραματική, υπαρξιακή διάσταση: άνθρωποι και κτίρια. Φιγούρες σε δωμάτια αφιλόξενα, γυμνά. Γερασμένα. Ούτε καν το μεσημβρινό φως δεν αποτελεί παραμυθία. Ο ζωγράφος με εντιμότητα, πείσμα και λιτή, άμεση – σχεδόν ασκητική παρά τον χρωματικό της πλούτο- γλώσσα πρώτα περιγράφει κι έπειτα ερμηνεύει. Το πως φθάσαμε ως εδώ. Εμείς, εσείς, οι άλλοι, η πόλη...

Next to the buildings which are flaking or crumbling without care stand figures in desperation, the people who occupy them, deprived of their dignity. Devetzis’ figures are all female* i . Women, just like residences. Fragmentary, trapped, immersed in introspection or silence. Cancelled. Suddenly, his theme acquires a dramatic, existential dimension: people and buildings. Figures in inhospitable, bare rooms. Aged. Not even the midday sun can act as a source of solace. The painter with honesty, determination and simple, direct – almost ascetic, despite its richness in colour – language initially describes and then interprets. How we got where we are today. We, you, the others, the city… * i In Greek the words woman (η γυναίκα) and residence (η κατοικία) are both feminine in grammatical gender.

Φεβρουάριος - Μάρτιος 2012

February - March 2012

Μάνος Στεφανίδης

Manos Stefanidis

Ιστορικός Τέχνης

Επίκ. καθηγητής Πανεπιστημίου Αθηνών

Assistant Professor, University of Athens

Art Historian

λούσιμο / hair wash / 50 X 45 cm

πάροδος / side street / 90 X 90 cm

οδός Μάρνη / Marne street / 80 X 120 cm

μετακόμιση / moving out / 90 X 90 cm

"...θέλει να ζωγραφίζει τα πράγματα αλλά και την ψυχή τους, το φως αλλά και το μυστήριο που το συνοδεύει, τις σκιές αλλά και την απελπισία που τις νοηματοδοτεί, τα πρόσωπα αλλά και την αύρα τους, τα κτήρια αλλά και την ιστορία τους, τα σώματα αλλά και τον καημό τους."

διάλογος / dialogue / 90 X 90 cm

Σωκράτους / Socrates street / 70 X 80 cm

διέξοδος / way out / 60 X 70 cm

στο ατελιέ / at the art studio / 90 X 90 cm

Γενάρης / January / 70 X 110 cm

φθνινόπωρο / autumn / 60 X 70 cm

"Ο ζωγράφος περισσότερο ως χειρουργός και λιγότερο ως αισθηματίας του τοπίου καταγράφει σαν σε μάθημα ανατομίας, τα κτίσματα που γερνάνε και εγκαταλείπονται όπως γερνάνε και εγκαταλείπονται οι άνθρωποι."

Αλεξάνδρας / Alexandra avenue / 105 X 110 cm

γειτνίαση / vicinity / 70 X 80 cm

λεπτομέρεια / detail / 60 X 70 cm

"...επιμένει σε μιαν φευγαλέα κίνηση, σε μιαν απρόβλεπτη στάση ώστε να εγκλωβίσει απ' τη φιγούρα ό, τι δεν εγκλωβίζεται· ώστε να ζωγραφίσει, δηλαδή να δώσει υλική υπόσταση στο αβαρές, το άυλο."

προετοιμασία / preparation / 60 X 70 cm

"Και τα σώματα; Αυτά περιμένουν τις ερμηνείες τους ώστε να διεκδικήσουν μίαν ιδιοτελή αθανασία."

μετά τη δουλειά / after work / 80 X 90 cm

"Τι συμβαίνει, αλήθεια, πίσω από τα κλειστά παράθυρα, τις μισοκατεβασμένες γρίλιες, τα μπαλκόνια με τις αυθαίρετες κατασκευές; Τα κατοικούν άνθρωποι ή σκιές;"

ξέφωτο / clearing / 70 X 105 cm

περιοχή δημαρχείου / city hall district / 80 X 120 cm

στο μάθημα χορού / at the dancing class / 70 X 60 cm

κεντρική συνοικία / central district / 105 X 120 cm

το προηγούμενο διαμέρισμα / the previous apartment / 90 X 90 cm

ανάμνηση / remembrance / 80 X 70 cm

πολυκατοικία / apartment block / 60 X 70 cm

πέρασμα / passage / 70 X 80 cm

στροφή / turn / 90 X 90 cm

"Τα σώματα που σχεδιάζει, ξεφεύγουν εσκεμμένα από την ανωνυμία ή την τυπικότητα και αποκτούν σταδιακά όσο και επώδυνα την ταυτότητά τους. Το τιμιότερον!"

χαλάρωση / relaxation / 70 X 80 cm

περσίδες / blinds / 60 X 70 cm

είσοδος / entrance / 100 X 110 cm

Καστέλα / Kastella district / 100 X 110 cm

"Η τέχνη γεννιέται με την αστραπή και με την αστραπή πεθαίνει."

Γεννήθηκε στην Αθήνα το 1954. Σπούδασε ζωγραφική στην Ανωτάτη Σχολή Καλών Τεχνών στην Αθήνα με δάσκαλο τον Γιάννη Μόραλη και Σκηνογραφία και διακόσμηση με δάσκαλο τον Β. Βασιλειάδη. Υποτροφία της Σχολής Καλών Τεχνών και σπουδές στην École Supérieure Nationale des Beaux Arts και στο Πανεπιστήμιο Paris X στο Παρίσι. He was born in Athens in 1954. He studied at the Athens School of Fine Arts, painting next to Yiannis Moralis, and stage design and decoration under the instructions of Vassilis Vassiliades. Being awarded a scholarship of the Greek State, he continued his studies in Paris, both at the École Nationale Supérieure Des Beaux-Arts and Paris X University.

Ατομικές εκθέσεις

Personal Exhibitions

2012 Αθήνα 2008 Αθήνα 2006 Φιλοθέη 2005 Πρέβεζα 2004 Αθήνα 2000 Καλαμάτα 2000 Άλιμος 1999 Αθήνα 1994 Αθήνα 1991 Αθήνα 1987 Αθήνα 1985 Αθήνα

2012 Athens 2008 Athens 2006 Philothei 2005 Preveza 2004 Athens 2000 Kalamata 2000 Alimos 1999 Athens 1994 Athens 1991 Athens 1987 Athens 1985 Athens

Γκαλερί Titanium Γκαλερί Α.Δ. Κέντρο Εικαστικών Τεχνών Γ. Καρύδης Δημοτικό Πολιτιστικό κέντρο Γκαλερί Titanium Πανταζοπούλειο Πνευματικό Κέντρο Δήμου Καλαμάτας Πολιτιστικό Κέντρο Δήμου Αλίμου Γκαλερί Titanium Γκαλερί Α.Δ Γκαλερί Titanium Γκαλερί Α.Δ. Αίθουσα Τέχνης Αντήνωρ

TITANIUM Gallery A.D. Gallery Center Of Arts G. Karides Former Street Market Art Gallery TITANIUM Gallery PANTAZOPOULIO Municipal Cultural Centre Cultural Centre, Municipality of Alimos TITANIUM Gallery A.D. Gallery TITANIUM Gallery A.D. Gallery ANTINOR Gallery

Ομαδικές εκθέσεις 2011 Αθήνα 2011 Βαρκελώνη 2010 Παρίσι 2010 Γαλλία 2010 Αθήνα 2008 Αθήνα 2007 Αθήνα 2007 Μόσχα 2007 Βρυξέλλες 2007 Αθήνα 2006 Θεσ/νίκη 2005 Αλεξ/πολη 2005 Λευκωσία 2004 Αθήνα 2004 Αθήνα 2004 Φιλοθέη 2003 Λέσβος 2003 Μύκονος 2003 Αθήνα 2003 Ψυχικό

Γκαλερί Titanium, «Θερινή Ανάβαση» Δεύτερη «World Art Vision» - Cίrculo Artίstico de Barcelona (Royal Artistic Circle) Grand Palais «Art En Capital» Chamalières : Όγδοη Διεθνής Τριενάλε πρωτότυπης χαρακτικής έργων μικρού σχήματος ΤεχνόπολH, «Η ανθρώπινη φιγούρα στη νεοελληνική τέχνη» (διοργάνωση Εικαστικού Επιμελητηριου Ελλάδος) Art Athina (συμμετοχή μέσω της Γκαλερί Α.Δ.) Μουσείο Πόλεως Αθηνών, «Απόψεις της Αθήνας» Μουσείο Πόλεως Μόσχας, «Απόψεις Αθήνας» (συλλογή έργων του Μουσείου Πόλεως Αθηνών) Art Brusseles, (συμμετοχή μέσω της Γκαλερί Α.Δ.) REMAP (Κ.Μ.) (μέσω της Γκαλερί Α.Δ.) Τελλόγλειο Ίδρυμα Τεχνών, «Ρέον ύδωρ» (διοργάνωση Οργανισμού Παπιώτη) Art Gallery, Έκθεση συλλογής Γ. Κωστόπουλου Πύλη Αμμοχώστου, «Απόψεις Αθήνας» (συλλογή έργων του Μουσείου Πόλεως Αθήνών) Γκαλερί Titanium, «Διεθνής Μαραθώνιος» Artower Agora, «4ο Διεθνές Εικαστικό Forum» Εικαστικό Κέντρο Γ.Καρίδης, «Μια φιλική συνάντηση» Υπουργείο Αιγαίου, «Ημερολόγιο 2003» (εκδήλωση για το περιοδικό «η Λέξη») Γκαλερί Μπάλλας, Titanium Τεχνοχώρος Το Μήλο, Έκθεση Χαρακτικών Μουσείο Χαρακτικής Πινακοθήκη Ν. Γρηγοράκη, «Την Ύδρα Έλληνες Εχάραξαν»

2002 Αθήνα 2001 Αθήνα 2001 Αθήνα 1999 Αθήνα 1999 Άνδρος 1999 Αθήνα 1998 Αθήνα 1996 Πάτρα 1996 Αθήνα 1991 Αθήνα 1990 Αθήνα 1990 Αθήνα 1990 Κηφισιά 1989 Αθήνα 1989 Αθήνα 1989 Πάτρα 1989 Αθήνα 1985 Αθήνα 1985 Γαλλία 1984 Αθήνα 1983 Χαλάνδρι 1983 Πειραιάς 1979 Παρίσι 1977 Αθήνα

Γκαλερί Γιαγιάννος, «Καπέλα» Εκθεσιακός Χώρος Χάρτου, « Έργα σύγχρονων Ελλήνων Καλλιτεχνών» (διοργάνωση Εργαστηρίου Χαρακτικής Ηλία Κουβέλη) Γκαλερί Γιαγιάννος, «Θερινή Ανάβαση» Γκαλερί Titanium, «Αφιέρωμα στον Πόλεμο στην Σερβία» Ίδρυμα Κυδωνιέως, «Η ελιά» (διοργάνωση Εικαστικής Έκθεσης στα Πλαίσια Διεθνούς Συμποσίου) Ρόζ Κτίριο Δήμου Αθηναίων, διοργάνωση ΕΕΤΕ Γκαλερί Titanium, «Καλοκαίρι του ΄98» Γκαλερί Πολύεδρο, Συνάντηση στη Μνήμη του Β.Βλαχόπουλου Σπίτι της Κύπρου, (διοργάνωση Περιοδικό «Βαβέλ») Γκαλερί Titanium, «Καλοκαίρι ΄91» Αίθουσα Τέχνης Αντήνωρ, «Ημερολόγιο ΄91» Γκαλερί Titanium, «Καλοκαίρι ΄90» Γκαλερί Αίολος, «Τέχνη και περιβάλλον» Πάρκο Ελευθερίας, «Το πορτραίτο» Σπίτι της Κύπρου, «18 Εικαστικές επισημάνσεις» Δημοτική Πινακοθήκη, «Το τραπέζι» Δημοτική Πινακοθήκη, «Το τραπέζι» Αίθουσα Τέχνης Αντήνωρ, «Συνάντηση-84» Πνευματικό Κέντρο στο Enghien les Bains Γκαλερί Αντήνωρ, «Τάσεις 74-84» Γκαλερί Χρυσόθεμις Ελληνικά Κρουαζιερόπλοια, (διοργάνωση Πινακοθήκη Πιερίδη) Maison des Arts Κέντρο Εικαστικών Τεχνών

Group exhibitions 2011 Athens TITANIUM Gallery, "Summer Climbing" 2011 Barcelona Second «World Art Vision» - Cίrculo Artίstico de Barcelona (Royal Artistic Circle) 2010 Paris Grand Palais "Art En Capital" 2010 France Chamaliére: 8th International Triennale of original etching with small works 2010 Athens Technopoli, "The human figure in modern Greek art", (organized by the Chamber of Fine Arts of Greece) 2008 Athens ART ATHINA (participation via A.D. Gallery) 2007 Athens Athens City Museum, "Views of Athens" 2007 Moscow City of Moscow Museum, "Views of Athens" (collection of Athens City Museum) 2007 Brussels Art Brussels, (participation via A.D. Gallery) 2007 Athens REMAP (Κ.Μ.) (by A.D. Gallery.) 2006 Thessaloniki Teloglio Art Foundation, "Flowing water" (produced by Papiotis Organization) 2005 Alexandroupolis ART Gallery Exhibition of Kostopoulos Collection 2005 Nicosia Pyli Ammohostou, "Views of Athens" (collection of Athens City Museum) 2004 Athens TITANIUM Gallery, "International Marathon" 2004 Athens Artower Agora, "4th International Art Forum" 2004 Philothei Center Of Arts G. Karides, "A friendly meeting" 2003 Lesbos Ministry of Aegean Archipelago, "Calendar 2003" (an event of «Lexis» magazine) 2003 Mykonos Ballas Gallery, Titanium Gallery 2003 Athens Milo Technochoros, Exhibition of Engravings 2003 Psychiko N. Grigorakis Museum of Engraving, "Ydra carved by Greeks",

2002 Athens 2001 Athens 2001 Athens 1999 Athens 1999 Andros 1999 Athens 1998 Athens 1996 Patra 1996 Athens 1991 Athens 1990 Athens 1990 Athens 1990 Kifissia 1989 Athens 1989 Athens 1989 Patra 1989 Athens 1985 Athens 1985 France 1984 Athens 1983 Halandri 1983 Piraeus 1979 Paris 1977 Athens

Yiayiannos Gallery, "Hats" Exhibition house of paper, "Works of Contemporary Greek Artists", (organized by the Elias Kouvelis Engraving Workshop) Yiayiannos Gallery, "Summer Climbing" Titanium Gallery, "Tribute to the War in Serbia" Kydoniefs Foundation, "The Olive Tree" (an art Exhibition organized in the context of an International Symposium) pink building, Municipality of Athens, (organized by the Hellenic Visual Art Chamber) Titanium Gallery, "Summer of ΄98" Polyedro Gallery, Meeting in memory of V. Vlachopoulos House of Cyprus (organized by "Vavel" Magazine) Titanium Gallery, "Summer ΄91" Antinor Gallery, "Journal ΄91" Titanium Gallery, "Summer ΄90" Aiolos Gallery, "Art and Environment" Freedom Park, "The Portrait" House of Cyprus, "18 Visual Art Notes" Municipal Gallery, "The table" Municipal Gallery, "The table" Antinor Gallery, "Meeting-84" Cultural Centre, Municipality in Enghien les Bains Antinor Gallery, "Trends 74-84" Chrysothemis Gallery Greek Cruise Ships, (organised by the Pierides Gallery) Maison des Arts Centre for Visual Arts

€ 700.000.000

τζίρος καταστηματαρχών το χρόνο

25.000.000 HA

επισκέπτες το χρόνο

AT H

535 καταστήματα πάνω από 5.500 brands 300 retailers 6.300 θέσεις εργασίας

Targeting Perfection

Ο κατάλογος του Ανδρέα Δεβετζή τυπώθηκε σε 1.500 αντίτυπα, με την ευκαιρία της έκθεσής του στην γκαλερί Titanium. Το κείμενο έγραψε ο ιστορικός τέχνης Μάνος Στεφανίδης, η μετάφραση έγινε από την Φωτεινή Τσιβάκη, την σελιδοποίηση πραγματοποίησε η Κατερίνα Δανού, η φωτογράφιση των έργων έγινε από τον Βαγγέλη Ανδρεόπουλο, εκτύπωση & βιβλιοδεσία ΔΙΑΣ ΑΕΒΕ

Ευχαριστώ θερμά το φίλο Σταύρο Κιβωτίδη για την συμβολή του στην έκδοση αυτού του καταλόγου. θερμεσ ευχαριστιεσ στο φίλο δημοσιογράφο, Χάρη Καλογερόπουλο.