HOOFDREDACTIE Neal Petersen Geert Jan Darwinkel EINDREDACTIE Kasper Dijk SENIOR WRITER Jules Zane REDACTIE Lennart Beishuizen Pieter Brouwers Geert Jan Darwinkel Rob van Gameren Vincent Van Genechten Eva Gerritse Pieter Horstman Justin Kevenaar Paul Klomp Jasper Laman Marco Post Jurian Ubachs KlaasJan ter Veen Jeroen Veenstra Seb Visser Frank Wielaard Joeri Zwarts COLUMNISTEN Matthijs van den Beukel Gijsbregt Brouwer Jeroen Elshoff Leander Schaerlaeckens FOTOGRAFIE Getty Images PRODUCTION, ART DIRECTION & DESIGN DarChicago Ltd. MET DANK AAN Issuu, Scribus
SportAmerika Magazine is een uitgave van Petersen Media. Niets uit deze uitgave mag op welke wijze dan ook worden gekopieerd zonder uitdrukkelijke toestemming van de uitgever. © Petersen Media 20122013 Alle rechten voorbehouden.
Momenten
Jules Zane. Eén van de allereerste schrijvers van Sport Amerika. Het had iets met met Lennart (of zijn ex‐vriendin) te maken, maar helemaal precies weet ik het niet meer. Dat maakt ook niet uit, want er zijn andere herinneringen blijven hangen die er wel toe doen. Nachtelijke Hangout‐sessies, onze eerste 'sponsor' in de vorm van Gulpener, de eerste Super Bowl party, het bezoek aan het GS HQ. Zo kan ik nog wel even doorgaan, maar allemaal mooie momenten. Maar dit haalt het allemaal niet bij de trots die ik heb als ik denk aan alle artikelen die je in de afgelopen jaren hebt geschreven voor de site en het magazine. Vanaf het begin liet je zien een absolute aanwinst te zijn en durf te stellen dat je door de jaren alleen maar vakwerk hebt afgeleverd. Met voor mij persoonlijk het verhaal over Joe Paterno, één van de beste en meest indrukwekkende verhalen die ooit in ons magazine heeft gestaan.
Over een maand gaat je grootste droom in
vervulling. Ik ben heel blij voor je en weet zeker dat de komende jaren fantastisch gaan worden in de VS en met Grace, de liefde van je leven. Ik hoop oprecht dat we de komende jaren nog steeds van je kunnen blijven genieten, in welke vorm dan ook. All the best mate,
Passie
Mafioso
23/24 april 2012. Wat gebeurde er
Toen ik aan het begin van mijn
Ik kreeg een inkijkje in zijn tijd in Wisconsin en zag memorabilia van NHL‐ ervaringen uit zijn verleden. Daar genoot ik al van, maar ook de wedstrijd zal ik nooit vergeten. Bij verlies zouden de Rangers uitgeschakeld zijn en Chris Neil zet de Senators in de eerste periode op een 1‐0 voorsprong. Ik heb nog nooit iemand zo pissed off gezien als Jules op dat moment.
Jules Zane bleek echter je echte naam. Motherfucking awesome. Je vertelde me dat je familie uit de buurt van Genua komt en een voorliefde heeft voor Sampdoria, de voetbalclub die ik van jongs af aan een warm hart toedraag. Een band was geschapen. Ik kon zelfs niet anders meer dan je Limburgse roots gedogen. Met name tijdens de lockout hebben we veel contact gehad. Ik kon altijd uit jouw kennis en bronnen putten, waardoor ik informatie vaak sneller had dan via de officiële NHL‐kanalen.
toen? Het was de dag dat ik voor het eerst persoonlijk kennis maakte met de #SportAm‐familie, op een meeting in Coco’s Outback. Eén familielid was Jules, bij wie ik vanwege de reistijd zelfs nog een nachtje mocht overnachten. Op één voorwaarde: we gaan wel kijken naar de playoffwedstrijd tussen zijn New York Rangers en de Ottawa Senators. Geen straf, natuurlijk.
Maar, eind goed al goed. De Rangers kwamen terug en forceerden met een 3‐ 2 overwinning een beslissende zevende wedstrijd. De passie straalde er van af en dat was geweldig om te zien. Dat is ook precies zoals ik Jules ken. Dat‐ie weer een of andere ijshockeyer, referee of wie dan ook afzeikt omdat er iets gebeurt wat hij totaal niet kan verdragen. Recht uit het hart en hij heeft ook vrijwel altijd gelijk.
Die passie, zoals we die in
heel Nederland voor #SportAm graag nog meer zouden zien, gaan we hier heel erg missen. Maar, wie gunt Jules die eeuwige trip naar de USA nou niet? Jules, het ga je goed, see ya! ∙
Jeroen Veenstra.
SportAm‐tijd doorverwezen werd naar Jules Zane dacht ik; geweldige nickname. Met Jules legde ik de link naar de stoere neger die in Pulp Fiction bijbelse teksten oplepelde voordat hij mensen afknalde. En Zane, een mafioso achternaam, maakte het tot één briljant gekozen geheel.
Het is jammer dat we elkaar in real life
enkel kort hebben gesproken tijdens de Super Bowl Party van 2013. Wie weet ontmoeten we elkaar nog eens. In The States of wanneer je als toerist terug in Nederland bent. Via social media spreken we elkaar gelukkig vaker. We zullen wat mij betreft ook als je aan de andere kant van de oceaan woont contact houden . Ik vind je een toffe, blanke gast, maar voor mij blijf je door je naam toch altijd een stoere, half‐ Italiaanse neger, een Mario Balotelli die ook nog eens van ijshockey houdt. Jules Zane, het ga je goed jong! ∙
AnneGeert Pruim.
Harde 'g'
Achtbaan
De eerste ontmoeting die ik had met
“Wat zit er in een puck?” “Weet ik
Terwijl Jules honderuit praatte over hoe geweldig hockey (noem het vooral geen ijshockey waar hij bij is!) is en de New York Rangers in het bijzonder, nam ik een slok van mijn biertje en begon me iets op te vallen. Er klopte iets niet. Halverwege een anekdote over Madison, Wisconsin en de Badgers was ik met mijn derde biertje bezig en begon ik me ongemakkelijk te voelen. Ik kon er de vinger niet opleggen, ik wist nog niet wat het was, maar het gevoel bekroop me dat ik na die bewuste dag anders in het leven zou staan.
Jules zei ooit tegen mij, toen ik eerlijk was over mijn onwetendheid over (ijs)hockey: "Het is heel simpel, je hebt vijf spelers per ploeg, ieder een doelman, puck moet in 't netje en hoe erger de botsing, hoe groter de kans dat dat toevallig wel mag. Oja, en je kunt scoren zonder te scoren." Dat is bijna Rotterdams to the point. Indrukwekkend, voor een Limburger.
Jules vond plaats verder van zijn geboorteplaats verwijderd dan zijn toekomstige woonplaats. Hoewel er een tweetal provincies en een oceaan tussen Limburg en de Verenigde Staten ligt, is dat natuurlijk kinderspel vergeleken met de afstand tussen Limburg en Groningen. Goed, Groningen dus. Geen plaats in Nederland waar Jules' accent meer uit de toon valt dan tussen het voor mij zo vertrouwde geknauw van de Stadjers.
Gedurende het eten dronk ik nog een
paar biertjes en luisterde ik naar Jules' enthousiaste verhaal over vrouwelijke roeiers en wist ik het ineens. Mijn wereldbeeld was definitief veranderd. Limburgers, Jules voorop, hebben ons altijd voor de gek gehouden. Die zachte 'g' is een complot. Een grote grap. In Limburg is de harde 'g' net zo gewoon als boven de rivieren in het beschaafde deel van Nederland. Ze gebruiken hem alleen terwijl ze de 'r' willen uitspreken. ∙
Pieter Jaarsma.
veel? Water misschien?” “Ja of zand? Of misschien helemaal niks?” “Ik zie die puck eigenlijk nooit, dat ding gaat veel te snel.” Ik kan het hier wel toegeven, de gesprekken over ijshockey op de redactie zijn niet altijd van hoog niveau. Dus vragen we het aan Jules. Zoals we eigenlijk alles aan Jules vragen wat ijshockey betreft (ja Jules, ik weet dat het ‘hockey’ is, zonder ‘ijs’).
Naast Grace en hockey heeft Jules nog een passie: achtbanen. Hij gaat er speciaal voor op reis en hij krijgt naar eigen zeggen zelfs de grootste bangerik de achtbaan in. Nu ben ik nogal een schijtluis, dus ik denk dat ik er maar eens een tripje naar de USA op moet gaan wagen om Jules' overtuigingskracht te testen. Dan kan ik gelijk nog iets over hockey te leren, want wat lijkt het me geweldig om een hele NHL game lang naar de kennis van ‘onze’ Jules te luisteren.
Jules, ik ben er trots op dat je deel uit
blijft maken van de Sport Amerika familie. Geniet van je nieuwe leven met Grace (eindelijk!), het wordt ongetwijfeld de mooiste achtbaan ooit. ∙
Eva Gerritse.
Goud
Best oké
Van mij krijg je hier geen gouden toen‐ik‐
Ik weet nog precies de eerste keer dat ik
Ik zal voor deze ode wat anders moeten bedenken, want de jaren waarin we hebben samengewerkt bij het magazine heeft ons wel degelijk nader tot elkaar gebracht.
Prima natuurlijk, want ik wist inmiddels dat jij fan was van ijshockey en ook al had ik daar geen verstand van: we hadden in ieder geval een raakvlak.
je‐zag‐herinneringen waarmee ik vervolgens met een rake kwinkslag de lachers op mijn hand krijg. Want die heb ik niet (de herinneringen dus, lachers heb ik in overvloed). Ik moet het van de willekeurige, incidentele snapshots in de groepschat hebben om te weten hoe je eruitziet. Dat beeld heb ik inmiddels.
Maar wat dan precies? Er zijn veel inkoppers. Einde van een tijdperk... Pijler onder de webredacties... Duizendpoot qua sportkennis... Enorme inzet... Positivo... Hebben we het al lang en breed over gehad.
De toekomst dan maar doen? Oké.
Gelukkig voor ons als redactie (en voor de lezers) blijf je betrokken bij het magazine vanuit de States. Je stukken zouden in elk vaderlands medium moeiteloos meekunnen en daarom is het een groot goed om jou in ons midden te hebben en te houden. Met jou erbij is het magazine stukken beter, dus ik hoop dat de samenwerking nog lang standhoudt. (Nu ik zo aan het tikken ben ‐ wat ik wel altijd mooi vind is dat wanneer ik een slechte grap maak, er in ieder geval altijd één is die erom lacht. Geeft een veilig gevoel.) Geniet van je tijd in de States. Doe geen dingen die ik ook niet zou doen. Schreeuw haar naar Olympisch goud. En laat het contact niet verwateren. Cheers,
Kasper Dijk.
je zag. Het moet ergens in 2010 geweest zijn. Jij was met Grace en je ex Daniëlle (dat was veel minder awkward dan ik van tevoren had gedacht) in Amsterdam en Laura vroeg of ik zin had om met jullie af te spreken.
Nou, daar bleek niets aan gelogen en ik weet nog dat we bij de pizzeria urenlang geanimeerd over Amerikaanse sporten hebben gepraat. Jij was bij de Rangers en de Brewers geweest, ik bij de Mets en we konden niet ophouden met praten over 'SportAmerika', zelfs, toen dat nog niet eens bestond. Het werd zelfs zo erg dat het restaurantpersoneel twee keer vriendelijk toch dringend aan ons vroeg of we iets rustiger konden praten, aangezien we met ons gelach en geschreeuw door het hele restaurant te horen waren.
Dat zal mij nog heel lang bijblijven,
eindeloze gesprekken over Amerikaanse sporten, zoals ik ze sindsdien veel vaker heb gevoerd. Maar jij was de eerste.
Ook al zien we elkaar niet vaak: ik ga jou en jouw verhalen missen. Ik wens je heel veel succes in de rest van je leven met je lieve en ambitieuze Grace. Jullie zijn perfect voor elkaar! En voor een Limburger ben je best oké. ∙
Lennart Beishuizen.