Aanbiedingsbrochure De Bezige Bij Antwerpen - voorjaar 2012 by De Bezige Bij Antwerpen

België De Bezige Bij Antwerpen WPG Uitgevers België nv Mechelsesteenweg 203 2018 Antwerpen T +32 3 285 72 00 F +32 3 285 72 99 E info@debezigebijantwerpen.be www.debezigebijantwerpen.be

Salesmanager Frank Libeer E frank.libeer@wpg.be T +32 493 51 56 49

Verkoop binnendienst Griet Verhelst E griet.verhelst@wpg.be T +32 3 285 72 57 Pascale Smout E pascale.smout@wpg.be T +32 3 285 72 83

Accountmanager boekhandel Katrien Peenen E katrien.peenen@wpg.be T +32 499 94 27 66

Publiciteit en marketing Chris Boudewijns E chris.boudewijns@wpg.be T +32 3 285 73 04

de bezige bij antwerpen | voorjaar 2012

Bestelinformatie

Accountmanager grootdistributie Yves De Brauwer E yves.debrauwer@wpg.be T +32 479 80 00 10

Nederland Uitgeverij De Bezige Bij Van Miereveldstraat 1 1071 DW Amsterdam Postbus 75184 1070 AD Amsterdam T +31 20 305 98 10 F +31 20 305 98 24 F +31 20 305 98 39 verkoop/publiciteit E info@debezigebij.nl www.debezigebij.nl

Vertegenwoordigers

Publiciteit en marketing

Géa Thuis E g.thuis@debezigebij.nl T +31 6 549 01 627 Inky Menssink E i.menssink@debezigebij.nl T +31 6 203 69 003 Rutger Vos E r.vos@debezigebij.nl T +31 6 206 27 114

Jolanda van Dijk pers De Bezige Bij/coördinator publiciteit De Bezige Bij E j.van.dijk@debezigebij.nl T +31 20 305 98 33

Verkoop Anne Schroën hoofd verkoop en marketing Conny Hemelaar T +31 20 305 98 21 Philippe Robbers T +31 20 305 98 30 Elselien van der Kooi T +31 20 305 98 22 E verkoop@debezigebij.nl

Vormgeving catalogus: Herman Houbrechts (Beeldzorg) en Tom Suykens

Saartje Schwachöfer pers De Bezige Bij/Nederlandse literatuur en Thomas Rap E s.schwachofer@debezigebij.nl T +31 20 305 98 15 Sylvia de Vries advertenties en pos-materiaal E s.de.vries@debezigebij.nl T +31 20 305 98 29

De Bezige Bij Antwerpen voorjaar 2012

Berichten

Publieksprijs voor Ann De Craemer

Ann De Craemer (1981), die zich dit voorjaar liet opmerken met Vurige tong, een pittig relaas over haar katholieke jeugd in Tielt, ging aan de haal met de publieksprijs van De Bronzen Uil. Tijdens het festival Het Betere Boek werd deze nieuwe debuutprijs van het Willemsfonds uitgereikt. Sinds deze zomer heeft Ann De Craemer een wekelijkse column in de boekenbijlage van De Morgen.

JANUARI 2012

FEBRUARI 2012

Y.M. Dangre wint de Debuutprijs

Het stond in de sterren geschreven dat Y.M. Dangre (1987) de Vlaamse Debuutprijs in ontvangst zou mogen nemen. De jury van de Debuutprijs kon niet om de grote belofte heen. ‘Met het beeldrijk geschreven Vulkaanvrucht leverde Y.M. Dangre een ongewoon, ietwat tomeloos debuut af, dat de grote greep niet schuwt’, aldus de jury. Ze noemde Vulkaanvrucht ook nog een ‘opmerkelijk vroegrijp debuut’ en loofde Dangre vanwege zijn ambitie.

Halewijnprijs voor Johan de Boose

Het is de hoogste tijd dat de hele wereld weet wie Johan de Boose (1962) is, zo vindt de jury van de Halewijnprijs. De prijs is een initiatief van de stad Roermond, en is bedoeld voor auteurs van wie de literaire kwaliteiten buiten kijf staan, maar die om onduidelijke redenen nog niet door een breed publiek ontdekt zijn. Hiermee krijgt de vuistdikke, ambitieuze en bloedrode roman Bloedgetuigen terecht een tweede leven in de boekhandel.

Delphine Lecompte Blinde gedichten

Erik Spinoy As/zteken

Pascal Verbeken Grand Central Belge

Rolf Falter België

ISBN 978 90 8542 345 4

Gedichtendagessay

Voetreis door een verdwijnend land

Een geschiedenis zonder land

ISBN 978 90 8542 343 0

ISBN 978 90 8542 233 4

ISBN 978 90 8542 344 7

Joël De Ceulaer Denken als ambacht

Hans Declercq Een filosofie van de fiets

Jeroen van Rooij Het licht

Marc Reugebrink Het geluk van de kunst

De levenswijsheid van 10 Vlaamse ﬁlosofen

Londense notities

ISBN 978 90 8542 347 8

ISBN 978 90 8542 342 3

ISBN 978 90 8542 340 9

ISBN 978 90 8542 354 6

Stijn Tormans wint de Grote Prijs Jan Wauters Op de Taaldag van de VRT werd de eerste Grote Prijs Jan Wauters uitgereikt aan Stijn Tormans (1976). Volgens de jury is Tormans ‘iemand die heel hard aan teksten schaaft en schrapt en vijlt tot elk woord op de juiste plek staat, tot elke zin perfect in het verhaal past’. In 2010 werden zijn beste reportages gebundeld in Verhalen en reportages, een werk dat veel blijk gaf van zijn krachtige pen.

MEI 2012

Europese prijs voor Rodaan Al Galidi

Met zijn wonderlijke vertelling De autist en de postduif sleept Rodaan Al Galidi een European Union Prize for Literature in de wacht. Al Galidi ontvluchtte in 1998 Irak en belandde in Nederland. Hij leerde zichzelf Nederlands en vond zich opnieuw uit als de auteur van een hoogst origineel oeuvre. De European Union Prize for Literature wil de rijke verscheidenheid van de Europese schrijvers in de kijker zetten en biedt financiële steun zowel aan de auteur als aan toekomstige vertalingen.

Alexander Maksik Liefde die niets weet

Koen Peeters Duizend heuvels

ISBN 978 90 8542 349 2

ISBN 978 90 8542 341 6

Paul Bogaert heeft prijs Derde keer, goede keer. Nadat Paul Bogaert eerder al genomineerd was voor de VSB Poëzie-prijs en de Hugues C. Pernathprijs maar telkens net voor de meet strandde, mocht hij op 8 november op de Boekenbeurs eindelijk een prijs in ontvangst nemen. En niet de minste. Joke Schauvliege overhandigde hem de Prijs van de Vlaamse Gemeenschap voor Letteren Poëzie 2010 - 2011 voor de Slalom soft, een bundel over de uitwassen van het moderne leven, van airco tot tropisch zwemparadijs. Aan de prijs – de opvolger van de vroegere Staatsprijzen – hangt 12.500 euro vast.

Carrère pakt de Renaudot De Prix Renaudot 2011, de belangrijkste Franse literaire prijs na de Goncourt, is voor Limonov. In dit boek schetst Emmanuel Carrère, die wel vaker opereert op de grens van de nonﬁctie, een geromantiseerde biograﬁe van Eduard Limonov, de tot de verbeelding sprekende kandidaat voor de Russische presidentsverkiezingen van 2012. Limonov is een Frans-Russische schrijver die leefde als crimineel in Oekraïne, undergroundpoëzie-idool in de Sovjet-Unie, zwerver in New York en als jarenlange staatsgevangene van Vladimir Poetin. Momenteel is hij leider van de illegale NationaalBolsjewistische Partij. De Nederlandse vertaling verschijnt begin maart 2012 bij De Bezige Bij Antwerpen.

Chanson (Bart Van Loo) als totaalconcept

Nadat hij zijn volk leerde lezen aan de hand van reizen, recepten en erotiek (zie: De Frankrijktrilogie. Eten! Lezen! Vrijen!), leert Bart Van Loo het volk nu zingen. Het boek Chanson. Een gezongen geschiedenis van Frankrijk bevat een hoogst originele en vermakelijke alternatieve geschiedenis van Frankrijk. In samenwerking met EMI en Klara stelde Van Loo ook de dubbel-cd Chanson samen met 46 parels uit de chanson-schatkist. Bovendien zond Radio Klara in het najaar van 2011 een gelijknamige achtdelige radioreeks uit gebaseerd op Chanson. Samen met vtbKultuur, ten slotte, stippelde Bart Van Loo een dagtrip naar Parijs uit op basis van zijn boek. Voor alle informatie: www.bartvanloo.info.

De Bezige Bij Antwerpen blogt Voor literair nieuws en een bevoorrechte blik op het reilen en zeilen van de uitgeverij: houd ons in de gaten op

www.debezigebijantwerpen.be

De Bezige Bij Antwerpen voorjaar 2012

inhoudsopgave 4 Joost Vandecasteele Massa 8

Joan Didion Blauwe nachten Alexander Maksik Liefde die niets weet

Pascal Verbeken Grand Central Belge

Voetreis door een verdwijnend land

44 Rolf Falter België

Een geschiedenis zonder land

Annelies Verbeke en Klaas Verplancke Tirol inferno

Emmanuel Carrère Limonov

Koen Peeters Duizend heuvels

Christophe Van Gerrewey Op de hoogte Joël De Ceulaer Denken als ambacht De levenswijsheid van 10 Vlaamse ﬁlosofen

Jeroen van Rooij Het licht

Erdal Balci De mooiste leugen Ann De Craemer Vurige tong Delphine Lecompte Blinde gedichten

58 Erik Spinoy As/zteken Gedichtendagessay

Eric Min Rik Wouters

Jörgen Oosterwaal Johan Vande Lanotte

Dagboek van een politieke crisis

Marc Reugebrink Het geluk van de kunst

Hugo Camps Grote vrouwen

Verschijningsprogramma

Hans Declercq Een filosofie van de fiets

Londense notities

roman

Joost Vandecasteele Massa

‘Joost Vandecasteele is, behalve de veelzijdigste, ook de spannendste stem van zijn generatie. Wordt hij een total loss, of blijkt hij toch “Der Wunderknabe”? Volgens mij is hij dat laatste nu al.’ – tom lanoye

Massa is het verhaal van Margot, een jonge vrouw op de dool in een maatschappij die verdacht veel op de onze lijkt. Financiële markten storten ineen, opstanden breken uit en Europa kan niet meer volgen. Op zoek naar een houvast gaat Margot aan de slag bij Blurred Inc., een bedrijf dat de smerige zaakjes van multinationals overneemt. Opererend op het randje van het illegale dringt zij door in een verborgen wereld. Tot ambitie alle redelijkheid overtreft. Tot Margot zichzelf niet meer herkent. Een kroniek over verzet en verval, met gebeurtenissen in Brussel, Hongkong, Singapore en Los Angeles. Een must read voor iedereen die denkt dat economie iets met de realiteit te maken heeft.

Joost Vandecasteele (1979)

kreeg de Debuutprijs voor Hoe de wereld perfect functioneert zonder mij (2009). Het boek werd ook genomineerd voor de Selexyz Debuutprijs en de Academica Debutantenprijs. De roman Opnieuw en opnieuw en opnieuw (2010) haalde de shortlist van de BNG Nieuwe Literatuurprijs. Naast auteur is Joost Vandecasteele columnist voor De Standaard, komiek (zijn eerste avondvullende comedyshow Otaku werd geselecteerd voor Het Theaterfestival 2010) en televisiemaker (na opgemerkte verschijningen in de televisieprogramma’s De slimste mens ter wereld en Mag ik u kussen? bereidt hij samen met filmregisseur Pieter Van Hees een serie voor Canvas voor).

Promotie

– Televisieoptredens – Interviews – Trailer – Voorpublicatie – Blogt en twittert

9 78 9 0 8 5 4 2 3 3 6 2

Over 'Hoe de wereld perfect functioneert zonder mij':

‘Vandecasteele is een doemdenker met humor, én een meeslepende verteller.’ de Volkskrant

‘Vandecasteele zuigt je mee in een dritige, neurotische nachtmerrie waaruit je niet ongehavend terugkomt, maar waar je ook steeds weer in wilt verdwijnen.’ De Morgen

Over 'Opnieuw en opnieuw en opnieuw':

‘Opnieuw en opnieuw en opnieuw is hét boek voor lezers die de Vlaamse literatuur gewoonlijk terzijde leggen: driehonderd bladzijden hoogstaand entertainment, met personages die je iets doen en thema’s die je blijven plagen, lang nadat het boek zijn vuurwerkachtige inale heet bereikt. Een superbe roman.’ De Standa ard

‘Met Opnieuw en opnieuw en opnieuw injecteert Joost Vandecasteele een razend toekomstvisioen in het bloed van zijn lezer, meer echt dan reëel.’ Knack

‘Vandecasteeles vette geweld werkt dankzij een meeslepende stijl. Het ligt niet alleen aan de onderwerpkeuze dat Opnieuw en opnieuw en opnieuw overtuigt. Vandecasteeles rauwe gevoel voor humor is voelbaar in elke zin.’

Een gedreven roman over een jonge vrouw in de greep van het grote geld

Vrij Nederland

berichten uit

Massa Joost Vandecasteele onthult in zijn nieuwe roman de krachten

(gepost op facebook tijdens de rellen in europa.)

Nu we bijna aan het einde zijn, wordt het tijd voor iets schoons. (zin op de toiletdeur van een cafĂŠ in brussel.)

(stencil op de muur van een metrosation in hongkong. volgende dag verwijderd.)

die de wereld gaande houden. Niet voor gevoelige zielen.

Ik weet dat je bang bent. En terecht. (sms teruggevonden op de gsm van margot. afzender onbekend.)

(waarschuwing bij de ingang van de brusselse metro.)

(reclameagche met beelden van afrikaanse hongersnood.)

En sel dat mijn volgelingen gelijk hebben inzake mijn goddelijkheid, wat dan? (fragment uit een chatsessie tussen hyun-ki, ex-gamer, en wen, ex-spion.)

â&#x20AC;&#x2DC;Blauwe nachten van Joan Didion is een verzengend onderzoek van het verlies en een melancholische mijmering over sterfelijkheid en tijd.â&#x20AC;&#x2122; the new york times

fragment uit

Blauwe nachten

Ik weet dat ik haar niet meer kan bereiken. Als ik haar hand zou grijpen – alsof ze weer naast me zat op die avondvlucht van PAN AM van Honolulu naar Los Angeles – , als ik haar tegen mijn schouder in slaap zou wiegen, als ik een kinderliedje voor haar zou zingen, dan zou ze me ontglippen. Verdwijnen. Opgaan in het niets: die ene dichtregel van Keats die haar angst aanjoeg. Vervagen zoals blauwe nachten vervagen, uitdoven zoals de helderheid uitdoot. Teruggaan naar het blauw. Ikzelf heb haar as in de muur geplaatst. Ikzelf zag dat de deuren van de kathedraal gesloten waren om zes uur. Ik weet wat ik op dit moment aan het beleven ben. Ik weet wat de broosheid is, ik weet wat de angst is. De angst is er niet voor wat verloren is gegaan. Wat verloren is gegaan, zit al in de muur. Wat verloren is gegaan, zit al achter gesloten deuren. De angst is er voor wat nog verloren zal gaan. Misschien zie je niets dat nog verloren kan gaan. En toch is er geen dag in haar leven dat ik haar niet zie.

roman

Joan Didion Blauwe nachten

Vertaald door Marijke Versluys

In Blauwe nachten vertelt Joan Didion over de tragische dood van haar dochter. Het boek behandelt even openhartig als overdonderend de grote levensvragen. Didion schreef eerder over wat de dood met een naaste overlevende doet in Het jaar van magisch denken. Maar Blauwe nachten is een nog ontroerender getuigenis over het onafwendbare afscheid van een geliefde. Blauwe nachten begint op 26 juli 2010, het moment waarop Didion terugdenkt aan het huwelijk van haar dochter, zeven jaar eerder in New York. Ze wordt overstelpt door herinneringen aan de kindertijd van haar dochter. En terwijl Didion zich dat verleden voor de geest haalt en de confrontatie met haar ouderdom aangaat, vraagt ze zich af of ze als moeder heet gefaald. Misschien is de conclusie dat mensen vreemden blijven voor elkaar, hoe nauw de banden ook zijn.

Joan Didion (1934) is een van

de belangrijkste stemmen in de naoorlogse Amerikaanse journalistiek. Ze maakte naam met de doorleefde en onconventionele manier waarop ze over de Amerikaanse samenleving schreef, in romans en non-ﬁctie. Het jaar van magisch denken (2006) werd bekroond met de National Book Award.

Het jaar van magisch denken – wereldwijd vertaald – werd een internationale besteller: er werden meer dan 1,5 miljoen exemplaren van verkocht.

Promotie

– Interviews – Voorpublicatie – Advertenties

9 78 9 0 8 5 4 2 3 5 84

Over 'Het jaar van magisch denken':

‘Joan Didions stijl is indringend, ogenschijnlijk eenvoudig, ontbeend van iedere opsmuk, maar bij nadere bestudering akelig ingewikkeld.’ Connie Palmen in NRC Handelsblad

‘Ze spaart zichzelf niet, maar betrappen op sentimentaliteit zul je haar nooit.’ Annelies Beck

‘De kwaliteit van dit mooie boek zit in Didions vermogen om te nuanceren en in vraag te stellen wat je allemaal doet om vast te houden aan wat je eigenlijk allang losgelaten hebt.’

Voor iedereen die een geliefde heeft verloren

De Standa ard

roman

Alexander Maksik Liefde die niets weet Vertaald door Hien Montijn

Will Silver is een enigmatische docent Engels aan een privéschool in Parijs. Als een goeroe – met de ﬁlosoﬁsche werken van Sartre en Camus in de hand – weet hij zijn rot verwende leerlingen wakker te schudden en te inspireren. Will raakt echter verstrikt in een verschroeiende seksuele relatie met de zeventienjarige Marie. En ook andere leerlingen verwachten van hem een houvast die hij hun niet kan bieden. Liefde die niets weet wordt verteld door de verscheurde leraar en zijn chronisch verveelde studenten. Zij bewegen zich voort in een sensueel en chaotisch Parijs vol existentiële vragen. Deze uitdagende roman, in de trant van Reading Lolita in Tehran, voert de lezer mee in een crescendo van emoties en ideeën.

Alexander Maksik (1972)

schreef stukken voor verscheidene Amerikaanse tijdschriften en verscheen in de anthologie Strangers in Paris. New Writing from the City of Lights (2011). De beloftevolle schrijver werd geselecteerd voor een Truman Capote Fellowship en een Teaching/Writing Fellowship van de Iowa Writers’ Workshop. Hij woont afwisselend in Parijs en Iowa, waar hij werkzaam is aan de universiteit. Zijn debuut You deserve nothing (Liefde die niets weet) werd laaiend enthousiast onthaald.

Uitgeroepen tot een van de tien beste debuten van het jaar 2010. ‘Een uitzonderlijke roman: verrassend, provocerend en origineel.’ – a.m. homes

Promotie

– Auteursbezoek – Lezersacties – Advertenties – Voorpublicatie

9 78 9 0 8 5 4 2 3 4 9 2

Over 'liefde die niets weet':

‘Een veelbelovend debuut. Alexander Maksik is een onderlegd schrijver en deze roman toont een toewijding aan serieuze literatuur.’ New York Journal of Books

‘Ziehier een schrijver die begrijpt waarom het moedig en belangrijk is om op kunstzinnige wijze een moeilijk verhaal te vertellen. Lees dit boek.’ John Burnham Schwartz

‘Dit is een prachtig boek, eerlijk en rijk in de afspiegeling van de tegenstrijdigheden in het leven.’ Ben Fountain

‘Maksiks schrijven doet denken aan Martin Amis’ soepele schets van de gevaren der jeugd. Hij voert ons terug naar het punt in ons leven waarop persoonlijkheid nog gesmolten is, integriteit ongrijpbaar, en schoonheid ondraaglijk zinderend.’

Een passionele roman over liefde en literatuur in Parijs

The Barnes & Noble Review

â&#x20AC;&#x2DC;Alexander Maksik heeft een van de meest innemende boeken geschreven die ik ooit heb gelezen.â&#x20AC;&#x2122; Alice Sebold

fragment uit

Liefde die niets weet ‘Dat is erg aardig van je, Gilad. Dank je wel. Je zegt nooit veel. Ik krijg niet goed hoogte van je.’ ‘Ja, nou, ik vind ze goed. Ik geloof dat uw lessen op de een of andere manier vandaag meer betekenis hebben gekegen. Alles is duidelijker. Als u snapt wat ik bedoel.’ ‘Echt? Nee, eigenlijk niet. Ik weet niet. Ik begrijp niet wat je bedoelt.’ ‘Ik geloof, denk ik, niet meer dat de wereld enige zin zou moeten hebben. Dan ben je ook niet meer teleurgesteld. U weet wel, wanneer je steeds naar een logische verklaring zoekt en zo. Ik bedoel, ik geloof al een hele tijd niet meer in God, maar toch dacht ik, tot dit jaar, altijd dat er een, ik weet niet, systeem was, een soort universeel evenwicht of iets dergelijks. Dat, eh, als ik een bepaalde hoeveelheid gaf, ik een bepaalde hoeveelheid terugkreeg. Ik geloofde altijd wel dat ik, eh, aan het eind beloond zou worden omdat ik goed had gedaan. Of, eh, eigenlijk niet, niet omdat ik goed had gedaan, maar omdat ik, eh, had geleden.’ Bij deze laatste zin keek hij verlegen en hij wuifde met zijn hand als om hem weg te vegen. ‘Ach, wat maakt het ook uit.’ Ik knikte. ‘Omdat je hebt geleden?’ ‘Nee, nee. Laat maar zitten.’ ‘Zeg het maar.’ ‘Nou, de ellende die je meemaakt. De problemen die een mens heeft. Ik dacht altijd dat als je die het hoofd biedt, u weet wel, als je jezelf redt, als je je verantwoordelijkheid neemt, weet ik veel, eh, je er doorheen slaat zonder een volslagen hufter te worden, dat je dan uiteindelijk beloond wordt.’ ‘Door?’ ‘Weet ik veel. Het universum?’ Ik knikte. ‘En dat gevoel heb je niet meer?’ ‘Nee. Het is veel zinvoller om te doen wat je kunt. Ik bedoel, gezien wat je hebt meegekregen, en dan moet je er maar het beste van hopen. Dat hele idee dat je iets verdient, een soort beloning, is, weet ik veel… Hoe oud ben ik? Tien? Toe, mr. Silver.’ Ik mocht Gilad. Hij leek zo’n eenzaam joch. Hij glimlachte zelden en als hij glimlachte was het een cynisch lachje dat gewoonlijk vergezeld ging van een wetend knikje als antwoord op een commentaar dat hij belachelijk vond.

Over 'arm wallonië':

‘Het mooiste non-ictieboek ooit geschreven over Wallonië.’

Pascal Verbeken heeft het boek over België geschreven waar velen op wachten

La Libre Belgique

non-fictie

Pascal Verbeken Grand Central Belge

Voetreis door een verdwijnend land Ooit was België een land van belo≥e. Een industriële wereldmacht. Een baken van vooruitgang en ondernemerschap. De motor van dit kleine wonder was de ijzeren weg, het meest ontwikkelde spoorwegnet van het Europese continent. Terwijl België op sterven ligt, wandelt Pascal Verbeken terug naar het tijdperk van de great expectations. Hij maakt een voetreis langs de Grand Central Belge, de negentiendeeeuwse private spoorlijn die Wallonië met Vlaanderen verbond. Een slagader van het triomferende België, ongeveer 200 kilometer lang. De tocht leidt langs spookstations in de Ardennen, industriewijken in Charleroi, villawijken in Vlaams-Brabant en migrantenbuurten in Mechelen, de stad waar het Belgische spooravontuur ooit begon. Verbeken registreert de kleine en grote tekenen des tijds. Hij luistert naar een bonte verzameling van Belgen en hun unieke, soms tragische verhalen. Wat betekent hun leven voor België? En wat betekent het verdwijnende België voor hen? Meer nog dan zijn debuut Arm Wallonië is Grand Central Belge een requiem voor een verscheurd land dat zijn oude demonen niet kan verjagen.

Pascal Verbeken (1965) groeide

op in de Gentse spoorwegwijk Moscou. Hij is journalist, schrijver en documentairemaker. Arm Wallonië (2007) won de M.J. Brusse-prijs voor het Beste Journalistieke Boek van het Nederlands Fonds voor Bijzondere Journalistieke Projecten en haalde de shortlist van de ABN AMRO Bank Prijs voor het Beste Non-Fictie Boek. Arm Wallonië is verﬁlmd als documentairereeks op Canvas en RTBF.

Promotie

– Uitvoerige media-aandacht in België en Nederland – Voorpublicatie – Lezersacties – Lezingen

9 78 9 0 8 5 4 2 2 3 3 4

interview

Over

Grand Central Belge Gesprek met Pascal Verbeken Waarom heb je een oude spoorlijn gekozen als route in je nieuwe boek? ‘De spoorwegen zijn de ziel van België. In de negentiende eeuw belichaamden ze de grote ambities van een klein land. België ontpopte zich snel als een industriële wereldmacht. En de spoorwegen waren de motor van die ongebreidelde vooruitgang, hét symbool van nationale trots. Nu België dood verklaard wordt, wilde ik een reis maken naar de tijd dat het land nog barstte van ondernemingslust en zelfvertrouwen. Om terug te wandelen naar vandaag. Dan is er geen mooiere route denkbaar dan een spoorlijn die de verloren grandeur oproept. De glorietijd van België was ook de kraamkamer van alle problemen die het land vandaag blokkeren. Zonder de discriminatie van het Nederlands zou de N-VA niet bestaan. En zonder de uitbuiting van het proletariaat zou de PS niet zo almachtig zijn in Franstalig België.’

Hoe ben je bij de Grand Central Belge uitgekomen? ‘De Grand Central Belge loopt van zuid naar noord als de ruggengraat van het land. Rond de halteplaatsen – onder meer Mariembourg, Charleroi, Ottignies / Louvain-la-Neuve, Leuven en Aarschot – waren nog veel interessante getuigenissen en geschiedenissen te verzamelen. Ik ben lang blijven hangen in Charleroi, een stad die als geen andere de opkomst en neergang van België uitdrukt.’

Was je verbaasd over de impact van Arm Wallonië? ‘Wel, ik had nooit verwacht dat Yves Leterme, Bart De Wever en Elio Di Rupo zo hardnekkig reclame zouden blijven maken voor mijn boek. Het is vandaag zelfs actueler dan vier jaar geleden, in die mate dat de VRT de televisiedocumentaire maar blij≥ heruitzenden.

Hoe verhoudt Grand Central Belge zich tot je debuut? ‘Arm Wallonië is het verhaal van het beloofde land dat teloorgaat: de industriesteden in Henegouwen en Luik waar ooit een half miljoen Vlaamse immigranten neerstreken. Grand Central Belge vertelt de teloorgang van een land van belo≥e. Beide boeken zijn tegelijk een blueslied én een requiem. Ook de grondstof is dezelfde: herinnering.’

Heb je de indruk dat België zijn geheugen kwijt is? ‘Dat lijkt me zelfs een belangrijke oorzaak van de huidige problemen. België is een soort alzheimerpatiënt die in de waan van de dag lee≥. Dat geldt in het bijzonder voor de politiek en de media, die voortdurend opgejaagd worden door peilingen en verkoopcijfers. Daardoor bestaat er een buitensporige aandacht voor het opstootje van de week. Terwijl de vaderlandse geschiedenis één lange les in relativering is. Het sleutelwoord om België te begrijpen is: vernedering. Aan beide kanten van de taalgrens.’

Waarom ben je te voet gereisd? ‘Eén keer in zijn leven moet een man een lange wandeling maken, vind ik. Na een paar dagen voel je je zintuigen weer wakker worden: je ziet meer, je hoort meer. Zo heb ik gemerkt dat het nergens meer stil is in België. Zelfs op de meest afgelegen plekken in de Ardennen was er altijd wel een cirkelzaag, een auto of een vliegtuig te horen. ’t Is triest, maar alleen de oudere generaties Belgen herinneren zich nog wat stilte is. Wandelen houdt ook je brein aan de gang. Vijf kilometer per uur is de perfecte snelheid om je gedachten de vrije loop te laten.’

Heb je onderweg nieuwe inzichten gekregen over België? ‘Ik ben vooral geschrokken van de groeiende radicalisering. België is een wees. Niemand verdedigt het nog, tenzij uit eigenbelang. Daarbovenop komen gevoelens van onlust en onbehagen die opgewekt worden door immigratie en globalisering. België is een verscheurd land dat alleen nog in angst verenigd is.’

Genomineerd voor alle grote literaire prijzen. Met meer dan 150.000 verkochte exemplaren een formidabele bestseller. Zie ook aparte folder.

Over 'limonov':

‘Avonturier en dichter, onvoorspelbaar en narcistisch, resoluut en brutaal. Carrère geet gestalte aan een ambigu personage, een symbiose van held en klootzak. Sans foi ni loi, maar niet zonder panache.’ Télérama

‘Een passioneel heldenepos van onze tijd.’ Les Inrockuptibles

‘Met het geduld van een maniak verbrijzelt Carrère de clichés die de media ophangen over Limonov en zijn land. De schrijver betovert, amuseert, overtuigt en vertelt, als was het niets, over de wereldgeschiedenis van de afgelopen veertig jaar. Die van Limonov de Verschrikkelijke. Maar ook die van hem. Die van ons.’

Emmanuel Carrère won met Limonov de Prix Renaudot 2011

Le Figaro

roman

Emmanuel Carrère Limonov

Vertaald door Katelijne De Vuyst en Katrien Vandenberghe Emmanuel Carrère (1957) is een wereldwijd populaire auteur, scenarist en regisseur. Hij brak door met De sneeuwklas (1995), waarvoor hij de Prix Femina kreeg. Dit boek werd succesvol verﬁlmd, alsook het alom geprezen De tegenstander (2000). In 2007 schreef de russoﬁel zijn eerste roman over het land van Poetin: Een Russische roman. Hiervan werden 130.000 exemplaren verkocht in Frankrijk.

‘Limonov is geen ﬁctioneel personage. Hij bestaat echt. Ik ken hem. Zijn leven is avontuurlijk en ambigu – een ware roman. Het is een leven dat, naar mijn mening, iets vertelt. Niet alleen over hem, Limonov, niet alleen over Rusland, maar over onze geschiedenis sinds het einde van de Tweede Wereldoorlog.’ – emmanuel carrère

Eduard Limonov is een omstreden FransRussische schrijver die achtereenvolgens leefde als crimineel in Oekraïne, als undergroundpoëzie-idool in de Sovjet-Unie, als zwerver in New York en als jarenlange staatsgevangene van Vladimir Poetin. Momenteel is hij leider van de extreme Nationaal-Bolsjewistische Partij. Deze maakt deel uit van Het andere Rusland, de verenigde oppositie die het opneemt tegen Poetin, met Kasparov als voorman. In 2012 stelt Limonov zich kandidaat bij de presidentsverkiezingen. Carrère neemt de lezer mee door het leven van de markante Rus, van wie het onduidelijk blijt of we hem moeten zien als een charmante rebel of een brutale klootzak. Het resultaat is een genuanceerd, hedendaags verhaal met alle ingrediënten van een avonturenroman.

paperback | ca. € 19,95

9 78 9 0 8 5 4 2 3 5 2 2

9 78 9 0 8 5 4 2 3 6 4 5

ISBN 978 90 8542 352 2

gebonden | ca. € 24,95 ISBN 978 90 8542 364 5

maart 2012 | ca. 416 blz. | 15 x 23 cm NUR 302 vertaalde literaire roman e-book: ISBN 978 94 6042 155 6 oorspronkelijke titel: Limonov | oorspronkelijke uitgever: P.O.L. | boekverzorging: Dooreman omslagbeeld: Patrick Jacob / Opale

roman

Koen Peeters Duizend heuvels

De twaalfjarige Louis, een doodgewone Belgische jongen, is gefascineerd door Rwanda, een mysterieus land in het hart van Afrika. Hij verzint dat hij in Rwanda leeft en de taal van het land van duizend heuvels spreekt. Jarenlang koestert hij die dromen tot ze werkelijkheid worden. Als volwassene in Brussel leert hij Rwandese vluchtelingen kennen. Hij volgt een van hen, een kind, op diens zoektocht naar gerechtigheid in het verre Afrika. Soms is het beter om verhalen te vergeten. Of om ze zo voorzichtig mogelijk door te geven. In Duizend heuvels vertelt Koen Peeters het verhaal van Rwanda, een voormalige Belgische kolonie en een land verscheurd door oorlog. Het is een even subtiele, hartverscheurende als stoutmoedige roman over de kunst van het verhullen en het zwijgen.

Koen Peeters (1959) kreeg

de Nieuwe-Yangprijs voor zijn debuut Conversaties met K. Daarna schreef hij onder meer De postbode (NCR-prijs), Het is niet ernstig, mon amour (Prijs voor Letterkunde van de Provincie Vlaams-Brabant), Acacialaan (longlist AKO Literatuurprijs en De Gouden Uil), de dichtbundel Fijne motoriek en Grote Europese Roman (shortlist Libris Literatuurprijs 2008; verschenen in het Italiaans, Hongaars en Roemeens). Zijn vorige roman, De bloemen, is geroemd als een meesterlijke familieroman. Het boek haalde de shortlist van de AKO Literatuurprijs en won de F. Bordewijkprijs 2010.

Promotie

– Rwanda viert in juni 2012 50 jaar onafhankelijkheid – Interviews – Voorpublicatie – Lezersacties

9 78 9 0 8 5 4 2 3 4 1 6

over het werk van koen peeters:

‘Een gesoﬁsticeerde verteller.’ Knack

‘Haast mystiek is zijn greep naar de eeuwigheid.’ Ons Erfdeel

‘Een poëtisch netwerk, tintelend getuigend van verbazing over de vigerende willekeur.’ de Volkskrant

‘Een revelatie.’ Corriere della Serra

‘Grote Europese Roman is een boek met een kleine glans van weemoed en banaal geluk, subtiel aangeblazen door de grote adem van de geschiedenis.’

Koen Peeters heeft een ontroerende roman geschreven over een verscheurd land

De Morgen

Koen Peetersâ&#x20AC;&#x2122; grote roman over het mysterie van Afrika en de verwondering van de Europeaan

fragment uit

Duizend heuvels

In onze gesprekken verscheen een voorbije tijd van lang geleden: levend, uitgepuurd, met een ilmische vertelkracht. Ik zat er onbegrijpelijk dicht op, beeldde ik me in, als ik dicht bij die stokoude mannen zat in hun kleine witte rusthuiskamers. Een pater vertelde hoe hij eindelijk zelfs had begrepen hoe de Rwandees is. ‘Ik wilde weten hoe ik moest zijn om Rwandees te zijn. Ook al is elk mens een mysterie, ik denk dat ik het nu weet. Ze zegden me toen: je bent mufungu, een tovenaar. Ze zeggen: als je een koe wilt ontvangen, moet je doen als een koe. Maar tot het geheim van de Rwandezen heet de vreemde geen toegang. Alleen zij die ze vertrouwen, worden geïnitieerd.’ Ik knikte. ‘Wat ik cadeau kreeg, kan ik niet verder geven’, zei hij. De paters zegden me dat de Rwandees graag praat, maar pas kan antwoorden op een vraag als hij weet waarom de vraag wordt gesteld. Ze zeggen dat hij zichzelf altijd verdedigt, dat hij graag traag en diep denkt, daarbij soms niet tot een conclusie komt en verzinkt in zichzelf. Ik luisterde. Ik luisterde. Na beklemmende stiltes in ons gesprek hoorde ik hen zeggen wat ik wilde weten. Ze verschoven hun stoel, maakten één gebaar te veel, keken weg. Ze deden het nodige om de tragedie en vooral hun persoonlijke aandeel daarin, bijvoorbeeld duizend mensen die vermoord moesten worden, comme punition, te verkleinen. Dit waren hun soldatenverhalen, altijd ordelijk opgebouwd, ingeoefend. Soms namen ze snel een stelling in om te zien tot welk kamp ik behoorde. Ik bleef noteren zonder op te kijken, vroeg me nerveus af waarom ik daar zat. Soms overviel me nadien de horror.

roman

Christophe Van Gerrewey Op de hoogte

Een man ontwaakt in het huis van vrienden die op vakantie zijn. In het gezelschap van hun kat herinnert hij zich de vorige zomer, toen er nog een vrouw bij hem was. Hij besluit haar te schrijven om haar op de hoogte te brengen van recente ontwikkelingen. Hij brengt de plekken in herinnering waar ze hebben verbleven, de dingen die ze tegen elkaar hebben gezegd, de geheimen die ze met elkaar deelden. Steeds uitgebreider komt de afwezige geliefde zelf aan het woord, totdat haar stem de zijne verdringt en al zijn mankementen etaleert. Op de hoogte is een slim en geestig geschreven relaas van een verbroken relatie die blijt echoën. Het is een tragikomische poging om vat te krijgen op de praktische moeilijkheden en tegenstrijdige verlangens van de moderne liefde. De vraag is of we de liefde kunnen begrijpen als we onszelf niet eens begrijpen.

Christophe Van Gerrewey

(1982) laat zich al jaren in tijdschriften en kranten opmerken als een oorspronkelijk en veelzijdig denker. Hij kreeg er onder meer de essayprijs van Filosofie Magazine en de Prijs voor Jonge Kunstkritiek voor. Korte verhalen van hem kregen een plek in de bloemlezingen Print is dead (2009) en 20 onder 40 (2011). In de verhalenbundel Werkelijkheid zonder weerga. Fictionele architectuurkritieken (2005) en in novelles over het werk van Rem Koolhaas en Office Kersten Geers David Van Severen bedacht hij een bijzondere mengvorm tussen architectuurkritiek en fictie. In 2010 verscheen bij de bibliofiele uitgeverij Druksel de bundel Vijf ziekteverhalen.

Promotie

– Voorpublicatie in nY – Leesexemplaren voor de boekhandel – Interviews

9 78 9 0 8 5 4 2 3 5 0 8

Over 'op de hoogte':

‘Op de hoogte is een hartverscheurende brief aan een ex-geliefde. De lezer voelt pijn, woede, droeheid, angst, verlangen, jaloezie, onbegrip en wanhoop om zoveel moois dat stuk moet gaan. Alleen de prachtig geschreven brief brengt troost, maar die zal nooit worden verstuurd. Tenzij nu, in boekvorm, aan ons. Luister naar de muziek van het verdriet.’ Hugo Bousset

‘Van Gerrewey heet zo’n heldere en overtuigende stem, dat we uitkijken naar alles wat hij gaat schrijven.’

Hartbrekend romandebuut over de ongerijmdheden van de liefde

Juryrapport de Prijs voor de Jonge Kunstkritiek

‘Op de hoogte van Christophe Van Gerrewey is even hilarisch, herkenbaar gênant, onnozel, mooi en groots als het leven zelf. Geschreven door een auteur die goed weet hoe hij een lezer tegelijk om de tuin kan leiden en in de tuin van de literatuur kan lokken.’ Peter VerhelsT

fragment uit

Op de hoogte

Op een paar details na heb ik jou evenmin iets verteld wat je nog niet weet, maar natuurlijk ben ik niet zo naĂŻef om te geloven dat je het op alle vlakken met mij eens zult zijn. Aan de ene kant wil ik je eenvoudig en zonder bijbedoelingen op de hoogte brengen van wat ik denk dat er is gebeurd, maar aan de andere kant bestaat de voornaamste gebeurtenis daarin dat wij nooit nog een eensluidend verslag van de gebeurtenissen zullen kunnen opstellen, dat wij het nooit nog ergens eens over zullen zijn, dat wij ons altijd op andere hoogtes en andere golaengtes zullen bevinden, zoals dat dan heet, hoe hard we ook proberen. Is dit dan een gewelddadige poging, een vertelgesprek van mijn kant, om vast te leggen wat er is gebeurd, om de absurditeit, de werkelijkheid en de langdurigheid ervan op te dringen, eerst aan jou en dan aan alle anderen, om jou niet zozeer op gelijke hoogte te brengen als wel om dit verslag als een loodzware deken over je schouders heen te gooien, zodat je er zo klein mogelijk onder wordt? Is dit een vorm van mentale en emotionele hygiĂŤne, en is het nu eenmaal zo dat dit ten koste van jou moet gaan? Is dit mijn manier om wraak te nemen bijna een jaar na de zogenaamde feiten?

filosofie

Joël De Ceulaer Denken als ambacht

De levenswijsheid van 10 Vlaamse ﬁlosofen Met een inleiding van Jean-Paul Van Bendegem Met foto’s van Filip Van Roe

Joël De Ceulaer heet een onontbeerlijk boek geschreven voor wie op zoek is naar inzicht, levenswijsheid en inspiratie. De tien belangrijkste hedendaagse Vlaamse denkers delen de kennis die ze een leven lang hebben vergaard. De Ceulaer gaat dieper in op wat hen drijt en wat hun filosofische arbeid voor ons kan betekenen. Het zijn eerlijke gesprekken die helder en concreet ter sprake brengen wat al te vaak – en niet zelden onterecht – onduidelijk of abstract blijt. Het gaat uiteraard om de grote levensvragen. Maar ook om de persoonlijke en maatschappelijke vragen die eigen zijn aan onze tijd, de wetenschappelijke uitdagingen en de manier waarop we met elkaar kunnen of moeten samenleven. In Denken als ambacht krijgt filosofie een menselijk gezicht.

Joël De Ceulaer (1964) is journalist bij De Standaard en freelance televisiemaker. Voorheen verzamelde hij zijn meest ophefmakende interviews in de bundels Grote Vragen (2005) en Homo Sapiens (2008). Hij was ook de bedenker van het succesvolle Canvasprogramma Grote Vragen.

Promotie

– Lezersacties – Interviews

9 78 9 0 8 5 4 2 3 409

Met onder anderen:

Diederik Batens, Herman De Dijn, Hubert Dethier, Samuel IJsseling, Ulrich Libbrecht, Erik Oger, Herman Roelants en Etienne Vermeersch

Antwoorden op de grote vragen binnen ieders handbereik

UIT 'JOHAN VANDE LANOTTE. DAGBOEK VAN EEN POLITIEKE CRISIS':

‘Van de koning ben ik rechtstreeks naar het ziekenhuis gereden. Om halfzeven zat ik aan het bed van mijn moeder. Haar situatie was erg verslechterd. Ik kreeg een sms, nam mijn BlackBerry en las het bericht. Toen ik weer opkeek was ze gestopt met ademen.’

Openhartig document van een van de belangrijkste Belgische politici

politiek egodocument

Jörgen Oosterwaal Johan Vande Lanotte

Dagboek van een politieke crisis Met een voorwoord van Bart De Wever

Johan Vande Lanotte zit al ruim twintig jaar in het centrum van de politieke macht, als minister, vicepremier en sp.a-voorzitter. Tussen oktober 2010 en januari 2011 was hij 99 dagen lang koninklijk bemiddelaar. In Dagboek van een politieke crisis vertelt Vande Lanotte openhartig over deze helse periode: over de angst van Elio Di Rupo, de woede van koning Albert en de gedrevenheid van Bart De Wever. Ook andere kantelmomenten komen aan bod: Anders Behring Breivik, de rellen in Engeland, Dexia en het einde van het ﬁnanciële kapitalisme. En in volle onderhandeling vreet Vande Lanotte eenzame kilometers tussen Brussel en Ieper, waar zijn moeder op sterven ligt. Dagboek van een politieke crisis is een uniek en intens document over een cruciale periode in onze geschiedenis.

Jörgen Oosterwaal studeerde politieke wetenschappen en rechten. Hij werkte als wetenschappelijk medewerker aan de afdeling politicologie van de K.U.Leuven en als journalist voor De Morgen, De Standaard en Humo. Van 2001 tot 2010 was hij hoofdredacteur van Humo. Hij schreef eerder Louis Tobback. Zwart op wit (1995) en Piet Van Roe. Zijne majesteit de kijker (1999). Momenteel werkt hij als freelance journalist en consultant voor Corelio. Voor De Standaard ontwikkelde hij DS Weekblad.

Promotie

– Voorpublicatie – E-bookactie – Interviews

9 78 9 0 8 5 4 2 3 5 9 1

interviews

Hugo Camps Grote vrouwen Interviews Hugo Camps is niet alleen een gevierd en scherpzinnig columnist, hij is ook een formidabele interviewer. Voor De Morgen, Elsevier en NRC Handelsblad voerde hij de afgelopen jaren gesprekken met alle groten van de lage landen – en daarbuiten. Het leverde tal van legendarische ontmoetingen op. Met Hugo Claus bijvoorbeeld, Jean-Luc Dehaene, Willy Brandt, Melina Mercouri, Johan Musseeuw, Ramses Shaffy, Guy Verhofstadt, Irene van Lippe Biesterfelt – en wie niet al. Camps treedt zijn gesprekspartners tegemoet met een ruim hart en een ﬂuwelen rapier. Hij is misschien wel op zijn best als hij met vrouwen praat. Uit ervaring weet hij dat vrouwen beter kunnen luisteren dan mannen, dat zij meer mens dan mening zijn en dat zij meningmaal belangrijker dingen te zeggen hebben dan wat mannen te berde brengen. In Grote vrouwen heeft Hugo Camps voor het eerst zijn beste vrouweninterviews van de laatste twintig jaar bijeen gebracht. Hij is een meester in het scheppen van de juiste sfeer die de ondervraagde vrouwen verleidt tot vrijmoedigheid en openhartigheid, of hij nu met Brigitte Bardot praat of met Dominique Verhofstadt, met Juliette Gréco of Caroline Gennez. Er wacht de lezer een schat aan boeiende verhalen, want Hugo Camps houdt niet alleen van grote vrouwen, maar ook van stilistisch vuurwerk.

9 78 9 0 2 3 4 6 9 5 8 2

Hugo Camps (Molenstede,

1943) is journalist, columnist en schrijver. Na een carrière als oorlogsverslaggever schreef hij vanaf de jaren tachtig in Elsevier, De Morgen en NRC Handelsblad.

Promotie

– Presentatie – Interviews

Legendarische gesprekken met:

Brigitte Bardot Jeanneke Boon Cecilia Bartoli Sylvia Kristel Ann Demeulemeester Neelie Kroes Veerle Claus Dominique Verhofstadt Francesca Vanthielen Goedele Liekens Alessandra Mussolini Juliette Greco Celie Dehaene

Spraakmakende gesprekken met belangrijke vrouwen

en vele anderen

roman

Hans Declercq

Een ilosoie van de iets — l o n d e n s e n o t i t i e s ‘Ik ben geen mol, en ook geen sardien.’ Voor het hoofdpersonage in Een ilosoie van de iets is het een principekwestie: hij laat zich niet vrijwillig door de metro vervoeren. Zijn vrijheidsdrang is te groot. Als nieuwbakken Londenaar doet hij al zijn verplaatsingen daarom met de ﬁets. Op zijn tweewieler ontdekt hij zijn nieuwe thuisstad, haar bewoners, haar eigenaardigheden. Ook hijzelf blijt niet uit het vizier. Gaandeweg komt hij tot het besef dat zijn vader meeietst. Een ilosoie van de iets is veel meer dan een verrassende tocht door Londen. Het is tegelijk een speelse ilosoie van de grote stad en een ode aan de helende werking van de iets. Ook en vooral is het een roman over een dertiger die het ingesleten pad verlaat. Eigentijds, uitdagend en very much out of the box.

Hans Declercq (1976) is coauteur

van In de schaduw van Saddam (1992). Hij werd tweemaal laureaat van de Ward Ruyslinckprijs voor Kortverhalen en publiceerde een kort verhaal in De Brakke Hond en een in de bloemlezing 20 onder 40 (2011). Zijn debuutroman Hoe zwart is de duivel? (2009) haalde de shortlist van De Diamanten Kogel en van De Gouden Strop. De auteur pendelt tussen Berlijn, Brussel, Barcelona, Londen en Parijs. Hij neemt telkens zijn fiets mee.

Promotie

– Interviews – Voorpublicatie

9 78 9 0 8 5 4 2 3 5 4 6

Over 'Hoe zwart is de duivel?':

â&#x20AC;&#x2DC;De schwung en de stijl zijn zeker belangrijke factoren.â&#x20AC;&#x2122;

Hans Declercq zet onze liefde voor het fietsen in een verrassend perspectief

Juryrapport De Gouden Strop

Foto’s © Koen Broos

fragment uit

Een ilosoie van de iets — l o n d e n s e n o t i t i e s

Winston Churchill zei dat hij heet leren leven met ‘zijn zwarte hond’. Hij gebruikte de beeldspraak om zijn neerslachtige buien in hun nabijheid en vertrouwdheid te duiden. Als militair deed Churchill verscheidene continenten aan. Als eerste minister leidde hij Groot-Brittannië door de Tweede Wereldoorlog. Hij schreef er boeken over, en analyses in kranten, en won de Nobelprijs voor Literatuur. Ik begrijp het niet, hoe kan zo iemand te klagen hebben over een zwarte hond, in zijn geval overigens een zeer dorstig beestje dat koest moest worden gehouden met sloten whisky? Toch presteerde Churchill als geen ander. Het geet hoop dat het kan, je leven rijk stofferen wanneer je al die tijd een zwarte viervoeter naast je hebt lopen. Ik denk niet dat er mensen bestaan zonder zwarte hond. Ik denk dat iedereen er een heet. Sommigen hebben een grote waar je niet naast kunt kijken. Of een gevaarlijke, een zwarte hond die gemeen bijt. Anderen hebben een klein exemplaar dat goed afgericht is. Sommige mensen gaan elke dag met hun hond wandelen. Anderen sluiten hem liever op in de kelder. Ik meen dat je niet elke dag je zwarte hond moet uitlaten. Je kunt beter gaan ietsen. Ik geloof dat ietsen mensen goeddoet, en dat het belangrijk is dat ze blijven ietsen. Ik geloof in de helende werking van de tweewieler. En ik wil meer doen dan mijn geloof belijden. Ik wil het onderbouwen.

Over 'De eerste hond in de ruimte':

‘Fucking goed boek. Een verademing.’ Peter Verhelst

‘Een meer dan geslaagd debuut dat getuigt van een schrijver die de grenzen van zijn verhalen voortdurend durt op te zoeken en te doorbreken.’ Hans Demeyer in De Leeswolf

‘Weldadige uitbarsting van verbeeldingskracht.’

Ons te zijn, of niemand, dat was de vraag

De Standa ard

roman

Jeroen van Rooij Het licht

In Bruggend, een slaperig stadje zoals er zoveel zijn, vinden zes jonge mensen elkaar. Wat ze met elkaar gemeen hebben? Een intense drang om ieder weekend het eerste licht van de zon te zien en een overweldigend gevoel dat ze voor elkaar gemaakt zijn. Zoals een van hen zich afvraagt: kun je verliefd zijn op vijf mensen tegelijk? Twee jaar later komt Erik, een tekstschrijver die ooit journalist wilde worden, op het spoor van een verontrustend verhaal. Alles draait om Het licht, de naam van een afgesloten Facebookgroep met zes leden. Drie van hen hebben zelfmoord gepleegd. Maar waarom? Het licht pulseert, hypnotiseert en dringt diep in je door: een roman over de alles verterende vriendschap zoals je die maar één keer in je leven kunt meemaken.

Jeroen van Rooij (1979)

is schrijver en coördinator van het online recensieplatform De Reactor. Hij debuteerde als romanschrijver met De eerste hond in de ruimte (2010) en publiceerde verhalen, gedichten, essays en kritieken in onder meer DW B, nY, Parmentier en op De Reactor. Hij woont en werkt in Amsterdam.

Promotie

– Voorpublicatie – Interviews – Auteursoptredens

9 78 9 0 8 5 4 2 3 4 7 8

Niemand sliep, niemand stopte, niemand ging weg

fragment uit

Het licht In het park werd het donker. We stonden op om naar huis te gaan, maar voor we weggingen, vormden we een cirkel. We pakten elkaars handen stevig beet, begonnen rond te lopen. Het was een spelletje dat Maaike en Ann op de kleuterschool voor het laatst gedaan hadden. We draaiden rond en rond en rond en als vanzelf trokken we steeds harder aan elkaars handen, moesten we elkaar steeds steviger vasthouden terwijl de bomen en het gras en heel Bruggend om ons heen tolden en we een spiraal veroorzaakten, omhoog en omhoog ging onze denkbeeldige spiraal en de druk op onze handen nam toe tot we elkaar pijn moesten doen om vast te houden. Luuk – met zijn zweethanden – begon los te glijden. Maaike zette haar nagels in de palm van zijn hand, maar zijn grip aan de andere kant, op de bouwvakkerspoot van Christof, werd snel minder tot hij ineens losgleed en naar achteren vloog, Maaike met zich meenam en zo de keten brak, die uiteen stoof in alle richtingen en achterover in het gras viel, op Ann na, die tegen een boom wankelde en met haar achterhoofd tegen de stam sloeg, maar staan bleef. Onze harten sloegen wild en snel, onze ademhaling was gehaast en oppervlakkig en we lagen als verlamd in het gras te tollen. Ann hing voorover tegen de boom waar ze tegenaan gevallen was en braakte tussen haar voeten. Toch zijn we zulke cirkels blijven vormen. Niet zoals die keer in het park. Maar als je al onze aanrakingen optelt, zul je zien dat we telkens iets doorgaven, dat Maaike Christof aanraakte, Christof Luuk, Luuk Lucy, Lucy Ann, Ann Steven en Steven Maaike weer, zodat we rond waren en opnieuw konden beginnen, andere volgorde, andere vorm misschien, maar iedere keer uiteindelijk compleet. Vluchtige cirkels maakten we, met vervliegende aanrakingen. Zo schermden we onszelf af, waren we onze eigen grensposten. Binnen golden andere wetten dan buiten en daarom was buiten absurd, met zijn straatnaamborden, zijn bladkorven, zijn digitale wekkers, zijn tv-reclames en zijn lesroosters. Lucy had gelijk over het stockholmsyndroom, maar dat was pas het begin. Het was die andere vraag die er het meest toe deed, een vraag die niemand van ons ooit gesteld heet: of we nu de gijzelaars waren, of elkaars gijzelnemers. 43

Een andere kijk op de geschiedenis van BelgiĂŤ

geschiedenis

Rolf Falter België

Een geschiedenis zonder land Rolf Falter is een meesterlijk verteller die de geschiedenis tastbaar maakt, en menselijk. Hij vertelt over Julius Caesar, die in Gallië als een ordinaire rover op zoek was naar buit. Over Karel de Grote, de vermeende vader van Europa, die de term ‘Europa’ niet eens kende. Over de Guldensporenslag, die een halve eeuw burgeroorlog in het noorden van Frankrijk op gang bracht. Over België, dat ontstond omdat Fransen en Engelsen het na 150 jaar beu waren om ervoor te vechten. België. Een geschiedenis zonder land gaat over mensen die vooruit willen in het leven, over trots, dwaasheden, genialiteit en bekrompenheid, passie, moord en berusting. Rolf Falter zoekt de achterkant van de geschiedenis op en vindt daar verhalen die ons beeld van het verleden ingrijpend veranderen.

Rolf Falter (1958) is historicus.

Eerder schreef hij 1302. Opstand in Vlaanderen en 1830. De scheiding van Nederland, België en Luxemburg. Hij was politiek journalist, onder andere voor De Morgen. Hij begaf zich ook zelf op het politieke toneel, als adviseur van Guy Verhofstadt en woordvoerder van Annemie Turtelboom. Vandaag is hij werkzaam in het Europees Parlement. Zie crisisinbelgium.blogspot.com.

Promotie

– Voorpublicatie – Interviews – Lezersacties – Presentatie

9 78 9 0 8 5 4 2 3 4 4 7

Annelies Verbeke (1976) is de

auteur van de romans Slaap! (2003), Reus (2006), Vissen redden (2009), van de verhalenbundel Groener gras (2007) en van de journalistieke bundel Wakker (2011). Haar werk viel meermaals in de prijzen en wordt uitgegeven in tweeëntwintig landen. Ze schreef toneelstukken voor de gezelschappen tg STAN, Wunderbaum en SKaGeN. Het stuk Rail Gourmet (Wunderbaum) werd geselecteerd voor Het Theaterfestival 2010. Verbeke werkte als scenarist mee aan de film Swooni (2011) en is sinds 2006 tweewekelijks columniste voor NRC Handelsblad. Zie www.anneliesverbeke.be.

Een vrolijke vertelling over de nachtmerrie van elke wintersporter

In een vorig leven bevorderde

Klaas Verplancke (1964) de

lenigheid van Belgische soldaten toen hij een gymnastiekrubriek verzorgde in het soldatenblaadje. Later ging hij reclame maken voor mayonaise, aambeienzalf en kiekendraad. Intussen is Klaas een veelgeprezen en veelzijdig illustrator die nu en dan eens schrijft. Vaak om te lachen, soms ook ernstig, maar elke dag beter dan de vorige. Hij won o.a. de Boekenpauw, de Prijs Letterkunde van de Provincie WestVlaanderen, de Klara Publieksprijs én als eerste Vlaming de BolognaRagazzi Award, en hij werd genomineerd voor de Hans Christian Andersen Award, de Vlaamse Cultuurprijzen en de Astrid Lindgren Memorial Award. Zie www.klaas.be.

fictie

Annelies Verbeke en Klaas Verplancke Tirol inferno

Twee toptalenten vinden elkaar in een hilarische novelle. Annelies Verbeke, altijd te vinden voor een dosis waanzin, schreef een tekst in verzen – sterker nog: in jambische pentameters op rijm. Bij dit huzarenstukje tekende Klaas Verplancke prenten in een uitbundige mix van stijlen. Die prenten stijgen ver uit boven wat we doorgaans een illustratie noemen. De veertig personages die hun opwachting maken, zijn tot elkaar veroordeeld door de falende techniek. De skilit waar ze samen in gestapt zijn, blijt stilstaan. Hoe langer het duurt, hoe meer de eerst nog gemoedelijke sfeer beladen raakt met ergernis en onbegrip. Door een oud geheim komt het zelfs tot een handgemeen. Tirol inferno is een klucht en een parabel tegelijk. Want natuurlijk draait het ook hier om de kleine kanten en grote gevoelens waar de mens al eeuwenlang mee worstelt. Verbeke en Verplancke tekenen met Tirol inferno voor een van de origineelste en vermakelijkste boeken van het jaar.

Promotie

– Voorpublicatie – Interviews – Presentatie

9 78 9 0 8 5 4 2 2 9 90

fragment uit

Tirol inferno Er wordt wat afgebabbeld in de lit Het praten is al lang niet meer bedeesd Ahoe aan wie nog zwijgt! Hoera gesprek! ’t Doet denken aan een druk familiefeest De een ontdekt dat buurman net als hij Een hond heet. ‘Wat een toeval! Kippenvel!’ ‘Een schnauzervriend als u snapt donders goed Hoe eenzaam ik ontwaak in mijn hotel’ Een ander wil niet storen maar vermoedt Dat hij een zus kent van de vrouw naast hem ‘Wij zijn een tweeling, ja!’ zij onderbreekt Hem snel en lachend met haar zusters stem Twee dames zien dat zij dezelfde jas Dezelfde broek ook, in hetzelfde grijs Gekozen hebben in dezelfde zaak Ze veriiëren: voor dezelfde prijs! Wat heet een ander veel met jou gemeen Het kan niet op, het schalt uit elke hoek ‘Jij ook? Ik ook! Jij ook? Ik ook! Ik ook!’ Het delen start: ‘Wil iemand graag een koek?’ Als Mozartkugeln, chips en M&M’s Tevoorschijn komen, volgt er snel nog meer ‘Toe, neem er nog een, denk niet aan je lijn Dat ski je toch weg.’ Wat een toffe sfeer! Ja, zij die zwijgen hebben ongelijk Zijn zij hautain, verlegen, raar of laf? Waarom niet meedoen met de rest, wanneer Zet Stille Dikzak daar zijn skibril af?

Over 'Vandaag geen pont':

‘ Vandaag geen pont is een ontroerend boek waarin Erdal Balci op poëtische wijze aan de hand van de verhalen die hij op de pont hoort, zijn eigen ziel en die van zijn land blootlegt.’

Wervelende roman over het eeuwige lot van de man

De Groene Amsterdammer

roman

Erdal Balci

De mooiste leugen Is er nog redding voor de man? Gedreven door hoop en naïeve verwachtingen pendelt hij tussen het leger en de liefde. Erdal Balci gebruikt het beleg van Wenen in 1683 als decor om het eeuwige verhaal van de man te vertellen. Maak kennis met de schele gek die zingt in het leger van de grote sultan, dat naar de mooiste stad van de heidenen marcheert. Worden ook naar die stad gelokt: een jongen op zoek naar zijn vader en een veeboer op zoek naar een beter leven. Op surrealistische wijze kruisen hun wegen met die van een gedesillusioneerde vioolbouwer die niet zal rusten voor hij het lot van de man in vioolklanken gevat heet. De mooiste leugen is een hard maar hoopvol boek. De oorlog is lelijk, de mensheid ook, maar Erdal Balci bouwt de tristesse om tot een troost. Zijn taal is zinnelijk, zijn beelden zijn poëtisch, zijn inzicht is onvermijdelijk: de redding ligt soms in het geloof in een leugen, soms in een mooie dood en soms in een fantastische roman.

Erdal Balci (1969) is journalist voor Trouw, De Standaard en De Groene Amsterdammer. Sinds 1998 is hij correspondent voor Trouw in zijn geboorteland, Turkije. Hij woont in Istanboel. Hij heeft twee boeken op zijn naam: De kinderen van Atilla. Een geschiedenis van het hedendaagse Turkije (2007) en Vandaag geen pont. Notities uit Istanbul (2009). Met dat laatste boek werd hij genomineerd voor de Bob den Uyl Prijs.

Promotie

– Interviews – Lezersacties – Advertenties

9 78 9 0 8 5 4 2 3 4 6 1

Erdal Balci heeft een zinnelijke roman tegen de achtergrond van het beleg van Wenen geschreven

fragment uit

De mooiste leugen De schele zong door. Zijn stem deed de meest brute mannen op aarde naar adem snakken. Pinkte de ogcier stiekem een traantje weg? Kregen de wilde soldaten van de Nieuwe Garde kippenvel? Ze keken elkaar niet aan, maar waren hun ogen misschien enigszins vochtig aan het worden? In aanwezigheid van zijn kameraden kon een lid van de Nieuwe Garde de tranen niet laten rollen, maar zuchten mocht. Zuchten hoorde bij de man die het lot niet welgezind was. Het was mannelijk om een leven geleid te hebben dat niet over rozen was gegaan. De schele zong, de soldaten zuchtten, de ossen verrekten hun gezichten vanwege de zware last die ze moesten trekken, de kamelen zorgden met hun op en neer gaande bewegingen voor het ritme bij het gezang van de schele. Welpje was van geen tafereel onder de indruk. De lange gek volgde Opa in de hoop dat hij snel weer een snufje gemalen koge op zijn tong zou drukken. Toen de schele was uitgezongen, durfde niemand om nog een liedje te vragen. Een beroepssoldaat kon het niet maken om verzoeken te doen voor liedjes. Maar deze gek was door Tello gevonden. Tello kon ermee doen wat hij wilde. En Tello was niet de persoon die zich zou laten beperken door gedragsregels die onder de beroepssoldaten in de loop der eeuwen waren ontkiemd. Met zijn vingers kamde hij zijn blonde baard en zei tegen de gek die de hele tijd met zichzelf praatte: ‘Nog eentje, schele.’ Profeet Noah en de dode buurjongen moesten nog even wachten op de voortzetting van hun onderhoud in het hoofd van de gek. De schele zong dit keer een weeklacht. Huil niet, zoon, ik kan het niet aan om je wimpers nat te zien Laat mij in plaats van jou huilen, dan komt mijn hart misschien tot rust Zoon, jij bent als een tuin met duizend bloemen Laat me een enkele roos wezen in jouw tuin, zoon Mocht jij ooit een heer worden Laat mij dan je slaaf zijn Laat ze maar zeggen dat ik maar een slaaf van je ben Zoon, lieve zoon…

roman

Ann De Craemer Vurige tong

In Vurige tong maakt de aanblik van het dode lichaam van haar ‘tante nonne’ bij Ann De Craemer een woede wakker die ze nooit eerder voelde. Het dwingt haar te spreken, want in haar zeer katholieke West-Vlaamse ‘dorp dat zich stad noemt’ is ‘zwijgt en doet voort’ altijd gedragsregel nummer één geweest. Ann De Craemer laat zien hoe het katholieke geloof erin slaagde haar grootouders en ouders in slaap te wiegen, en hoe zelfs zij machtsmisbruik meemaakte, dat met permissie van God de Vader tot in de jaren 1990 doorging. En die God mag dan vandaag wel met stille trom uit haar dorp vertrokken zijn, Hij huist nog steeds in de geesten van veel dorpsgenoten, die zich als microben onder Zijn voetzolen gedragen. Net die dorpsnederigheid wilde ze ontvluchten door naar de grote stad Brussel te verhuizen. Maar ook daar duikt de schaduw van haar kerktoren weer op en beset ze dat ze willens nillens meer van dat dorp houdt dan ze zelf wilde toegeven.

9 78 9 0 8 5 4 2 3 5 6 0

ann de Craemer (1981) is schrijfster en journaliste. In 2010 verscheen van haar hand het actuele reisboek Duizend-en-één dromen. Een reis langs de TransIraanse Spoorlijn, dat werd genomineerd voor de VPRO Bob den Uyl-prijs. Sinds augustus 2011 schrijft ze een wekelijkse column voor de boekenbijlage ‘Uitgelezen’ van De Morgen.

Over 'vurige tong':

‘Met veel vuur rijgt De Craemer de benauwende belevenissen uit haar katholieke jeugd aan elkaar. Als een rozenkrans zou je haast zeggen. Levendig beitst ze de taferelen van zwartrokken, jeneverdrinkende dekens en frenetiek kerkgezang op het netvlies.’ De Morgen

‘Het boek is dan wel autobiograﬁsch, het is vooral een literaire parel.’ Dirk Verhofstadt

‘Een kroniek die de benauwende onderdrukking van een kleinsteedse opvoeding schetst.’

Winnaar van de Bronzen Uil Publieksprijs, nu voor maar €15

Erik Vlaminck

‘Ann De Craemer heet met scherpe pen een amusant boek geschreven.’ de Volkskrant

Over Delphine Lecompte:

‘Geen enkele dichteres heet het voorbije jaar de laaglandse poëziewereld zozeer beroerd als Delphine Lecompte.’ Knack

‘Een vrouwelijke Bukowski, een geilere Henry Miller… een van de gevaarlijkste schrijvers die ik ken.’ Peter Markus

‘Haar gedichten zijn sterk melodisch en ritmisch opgebouwd en men wil ze vertolken, niet omdat ze zich steeds opnieuw poëtisch openen, maar om greep te krijgen op al het bizarre dat zich ontrolt.’

Visionaire poëzie van een groot talent

Juryrapport C. Buddingh’-prijs 2010

poëzie

Delphine Lecompte Blinde gedichten

De derde dichtbundel van Delphine Lecompte is de eerste. Haar eerste ambitieuze, voldragen worp. Er wordt afgerekend met surrogaatvaders en er is geen plaats meer voor kleingeestige vetes. De moeder hoe≥ niet vermoord te worden en de muze wordt driedimensionaal. Het zijn ik-gedichten, maar het is wel een ik die genadig is voor anderen. Voor zichzelf blij≥ ze compromisloos spottend en kastijdend.

Hij denkt dat ik bluf wanneer ik zeg dat ik pyromanie en veertien kortverhalen in mij draag hij rilt ongewild en verandert van onderwerp ik hou niet van zijn onderwerpen (overspel en heraldiek) maar ik ben verslaafd aan de luchtigheid die hij ’s ochtends draagt.

Delphine Lecompte (1978)

debuteerde in 2004 in het Engels met de roman Kittens in the boiler, daarna schakelde ze over naar gedichten in haar moedertaal. Haar debuutbundel, De dieren in mij, viel twee keer in de prijzen: de C. Buddingh’-prijs 2010 en de Prijs voor Letterkunde van de Provincie West-Vlaanderen 2011. Af en toe vult ze warenhuisrekken met melkflessen en blikken dolﬁjnvriendelijke tonijn, wandelt ze met de waterschuwe spaniëls van bedlegerig geworden ex-kolonialen, voedert ze epileptische otters in illegale dierentuinen. Ze heeft een achtenzeventigjarige muze die kaas voor haar koopt en op tijd zegt dat het tijd is om te gaan slapen.

(uit ‘Zonder kaarten ben ik ongeslagen’)

Promotie

– Interviews – Voorpublicatie

9 78 9 0 8 5 4 2 3 4 5 4

PoĂŤzie: een blijde boodschap!

poëzie

Erik Spinoy

As/zteken — g e d i c h t e n d a g e s s ay Aswoensdag: wereldwijd zetten priesters een askruisje op de voorhoofden van miljoenen katholieke gelovigen. Zo, en op vele andere manieren, worden menselijke lichamen opgenomen in dwingende constellaties die richting geven, en betekenis. Ook poëzie werkt met de as-tekens die samen de taal maken en de werkelijkheid breken. In poëzie komt het lichaam opnieuw tot spreken: mateloos, buitenissig, ontketend, aan onze eerste diepste drit ten prooi. In poëzie rebelleert, tegen de gelovige conquistadores, de heidense en exotische Azteek, die geen boodschap heet aan het ‘kniel en pas u aan of verdwijn’.

Erik Spinoy (1960) is docent

Nederlandse Letterkunde aan de universiteit van Luik, dichter en essayist. Steevast tot het postmodernisme gerekend, maakt zijn poëzie echter een heel eigen ontwikkeling door. Vanaf Boze wolven (2002) behandelen zijn gedichten de manier waarop vertogen een individu en diens verhouding tot de samenleving bepalen. Een nieuw hoogtepunt in zijn oeuvre vormt Dode kamer (2011), waarin zijn fascinatie voor hedendaagse kunst aan bod komt.

Promotie

– Gedichtendagessay – Lezingen – Presentatie

9 78 9 0 8 5 4 2 3 4 3 0

Over 'rik wouters':

‘In een bloemrijke, soms wat geëxalteerde stijl vertelt Min het verhaal van dit korte, hevige en koortsachtig productieve leven.’ de Volkskrant

‘Eric Min prikt mythes door.’ Trouw

‘Min is duidelijk een erudiet man en verpakt zijn kennis in uiterst zorgvuldig gekozen woorden.’ Friesch Dagblad ‘Een caleidoscopisch beeld van Rik Wouters, een diepmenselijke hommage aan een gedreven, groot kunstenaar.’ De Morgen

Meeslepende biograﬁe van Rik Wouters, nu in paperback voor maar €19,95

‘Het leven van Rik Wouters (1882-1916) is geknipt voor een Hollywoodﬁlm.’ Gazet van Antwerpen

biografie

Eric Min Rik Wouters

Rik Wouters (1882–1916) zou een romanpersonage kunnen zijn: straatarm kunstenaar, tragische geliefde, jong gestorven genie. In zijn zolderateliers verzon hij met klei, strijklicht en tekenpapier een ongeduldig oeuvre, met het gulle lijf van zijn model Nel in een glansrol. De vrouw van zijn leven was meteen Wouters’ eerste biografe en de beschermengel die zijn nalatenschap met strenge hand zou beheren. Er zijn drie plaatsen in dit boek: de kunstmetropool Brussel, het dorpse Bosvoorde, waar Wouters de aardse, gouden gloed van de dingen in verf en brons wist te vatten, en Amsterdam. In de rafelrand van de Groote Oorlog zou hij in Nederland – tussen huurﬂat en ziekenboeg – zijn laatste werken maken: troost en trots voor wie alles te verliezen hee≥. Biograaf Eric Min hield de grotendeels ongepubliceerde memoires, plakboeken en brieven van Nel tegen het licht. Samen met andere unieke bronnen levert dat een breed panorama van de artistieke belle époque op.

eric min (1959) werkte als criticus

en essayist voor De Morgen en tal van andere bladen. Hij schrijft over beeldende kunst, fotografie en literatuur. Als curator verzorgde hij een tentoonstelling over Paul Nougé en het Belgische surrealisme. Zijn biografie van James Ensor werd in 2009 genomineerd voor de Vlaamse Cultuurprijzen.

promotie

Indrukwekkende tentoonstelling Rik Wouters. Hoogtepunten in het Schepenhuis in Mechelen

9 78 9 0 8 5 4 2 3 3 7 9

Over het werk van Marc Reugebrink:

‘Menens is een raak portret van het failliet van idealen. Het is een boek van deze tijd over wat er kan gebeuren als je overtuigingen niet meer bij de tijd zijn.’ De Standa ard

‘Menens gaat over toegepaste ideologie, ﬁlosoﬁe en psychologie, en dat allemaal met een intensiteit en een vaart die je zonder medelijden volledig in het boek meetrekken.’ Yves Desmet in De Morgen

‘Een verademing.’ NRC Handelsblad

Een passioneel boek over wat kunst en literatuur voor ons kunnen betekenen

‘Het grote uitsel is een meeslepende trip over het verlies van jeugdidealen.’ Juryrapport De Gouden Uil

filosofie

Marc Reugebrink

Het geluk van de kunst — e s s ay Maakt kunst gelukkig? Als schrijver is Marc Reugebrink de aangewezen man om die vraag te beantwoorden. Hij vertelt in Het geluk van de kunst hoe en waarom we in de fantasie van schrijvers willen geloven – of waarom net niet. Reugebrinks verhaal over de betekenis van literatuur gaat uiteindelijk over hoe wij naar de wereld kijken, twijfelend tussen realisme en romantiek. De fundamentele historische ervaringen die we delen – zoals de val van de Muur, 9/11, de explosie van de nieuwsstroom – bepalen hoe we met literatuur omgaan. Reugebrink ziet vooral een breuk na 1989 en probeert te begrijpen waarom literatuur een ongevaarlijke subcultuur is geworden, gedoogd in de media en verdwenen uit het onderwijs. Het geluk van de kunst is een verrassend, eerlijk en verhelderend boek over de inspiratie en de waarde die we vandaag uit literatuur kunnen putten.

Marc Reugebrink (1960)

is schrijver, dichter en essayist. Voor zijn dichtersdebuut Komgrond kreeg hij in 1989 de Lucy B. en C.W. van der Hoogt-prijs. Hij schreef de romans Wild vlees (1998) en Touchdown (2004 – genomineerd voor de Libris Literatuur Prijs en De Gouden Uil). Voor Het grote uitstel (2007) kreeg hij De Gouden Uil. In 2010 verscheen zijn roman Menens. Reugebrinks veelzijdige literaire inzet leidde tot het redacteurschap van de literaire tijdschriften De XXIe Eeuw, De Gids en Yang – van dat laatste blad is hij sinds 2001 redactiesecretaris. Marc Reugebrink woont en werkt momenteel in Gent, waar hij ook een felbesproken weblog bijhoudt, De inwijkeling. Zie reugebrink.skynetblogs.be.

Promotie

– Kerstessay De Standaard – Interviews – Lezersacties

9 78 9 0 8 5 4 2 3 4 2 3

versChijningsprogramma reeds versChenen

deCember 2011

Ann De Craemer Vurige tong

Eric Min Rik Wouters

Jörgen Oosterwaal Johan Vande Lanotte

isbn 978 90 8542 356 0

Een biograﬁe

Dagboek van een politieke crisis

isbn 978 90 8542 337 9

isbn 978 90 8542 359 1

ma art 2012

Joost Vandecasteele Massa

Emmanuel Carrère Limonov

Christophe Van Gerrewey Op de hoogte

isbn 978 90 8542 336 2

isbn 978 90 8542 352 2

isbn 978 90 8542 350 8

Joan Didion Blauwe nachten

Hugo Camps Grote vrouwen

Erdal Balci De mooiste leugen

isbn 978 90 8542 358 4

isbn 978 90 234 6958 2

Annelies Verbeke en Klaas Verplancke Tirol inferno

april 2012

isbn 978 90 8542 299 0

isbn 978 90 8542 346 1

Berichten

Publieksprijs voor Ann De Craemer

JANUARI 2012

FEBRUARI 2012

Y.M. Dangre wint de Debuutprijs

Halewijnprijs voor Johan de Boose

Delphine Lecompte Blinde gedichten

Erik Spinoy As/zteken

Pascal Verbeken Grand Central Belge

Rolf Falter België

ISBN 978 90 8542 345 4

Gedichtendagessay

Voetreis door een verdwijnend land

Een geschiedenis zonder land

ISBN 978 90 8542 343 0

ISBN 978 90 8542 233 4

ISBN 978 90 8542 344 7

Joël De Ceulaer Denken als ambacht

Hans Declercq Een filosofie van de fiets

Jeroen van Rooij Het licht

Marc Reugebrink Het geluk van de kunst

De levenswijsheid van 10 Vlaamse ﬁlosofen

Londense notities

ISBN 978 90 8542 347 8

ISBN 978 90 8542 342 3

ISBN 978 90 8542 340 9

ISBN 978 90 8542 354 6

MEI 2012

Europese prijs voor Rodaan Al Galidi

Alexander Maksik Liefde die niets weet

Koen Peeters Duizend heuvels

ISBN 978 90 8542 349 2

ISBN 978 90 8542 341 6

België De Bezige Bij Antwerpen WPG Uitgevers België nv Mechelsesteenweg 203 2018 Antwerpen T +32 3 285 72 00 F +32 3 285 72 99 E info@debezigebijantwerpen.be www.debezigebijantwerpen.be

Salesmanager Frank Libeer E frank.libeer@wpg.be T +32 493 51 56 49

Verkoop binnendienst Griet Verhelst E griet.verhelst@wpg.be T +32 3 285 72 57 Pascale Smout E pascale.smout@wpg.be T +32 3 285 72 83

Accountmanager boekhandel Katrien Peenen E katrien.peenen@wpg.be T +32 499 94 27 66

Publiciteit en marketing Chris Boudewijns E chris.boudewijns@wpg.be T +32 3 285 73 04

de bezige bij antwerpen | voorjaar 2012

Bestelinformatie

Accountmanager grootdistributie Yves De Brauwer E yves.debrauwer@wpg.be T +32 479 80 00 10

Vertegenwoordigers

Publiciteit en marketing

Géa Thuis E g.thuis@debezigebij.nl T +31 6 549 01 627 Inky Menssink E i.menssink@debezigebij.nl T +31 6 203 69 003 Rutger Vos E r.vos@debezigebij.nl T +31 6 206 27 114

Jolanda van Dijk pers De Bezige Bij/coördinator publiciteit De Bezige Bij E j.van.dijk@debezigebij.nl T +31 20 305 98 33

Verkoop Anne Schroën hoofd verkoop en marketing Conny Hemelaar T +31 20 305 98 21 Philippe Robbers T +31 20 305 98 30 Elselien van der Kooi T +31 20 305 98 22 E verkoop@debezigebij.nl

Vormgeving catalogus: Herman Houbrechts (Beeldzorg) en Tom Suykens

De Bezige Bij Antwerpen voorjaar 2012