BloemBoek Bestemming China
Zal Ik ? Zal Ik Niet ?
Zo’n moment dat je door de grond wil zakken, verdwijnen. Je kijkt om je heen, misschien enigszins verdwaasd, niet wetend wat je moet denken, wat je er van vind, de pijn van onmacht stroomt door je lichaam.
maken. Iemand anders zou je een klap voor je kanis geven als je dergelijke oordelen over hem zou vellen maar ik, en ik durf te zeggen wij, zijn onze grootste vijand als ons brein weer eens op hol slaat. En dat doet het nogal erg makkelijk.
Ik ben vanochtend letterlijk mijn evenwicht kwijt. Weer volledig uit balans. Vandaag over twee weken ga ik naar China, is de bedoeling tenminste, maar ik kan niet eens fatsoenlijk op mijn benen blijven staan. Mijn rechterknie is zijn eigen leven gaan leiden, laat zich op dit moment niet aansturen door mijn koppie. -Hahaha, waar heb ik dat meer gezien? Dat zegt wel iets over mezelf als ‘Gesamtkunstwerk’ :-)
Niet dat je denkt dat ik een mietje ben, maar ik heb daarom even staan huilen. Zachtjes. Niet eens omdat het mij zelf overkomt en ik er geen vat, geen sturing op kan uitoefenen, ik pijn heb en allerlei dromen, even, voor mijn ogen in duigen zie vallen, maar omdat ik me er van bewust ben dat deze dialectische gedachtenspinsels dus in ons allen ‘gebakken’ zitten.
Die afscheiding doet pijn. Als ik op mijn rechterbeen wil staan, wiebelt mijn knie op en neer, de spieren lijken geen vat te krijgen. Ik heb geen houvast, waar is aarde?
Zal ik ? Zal ik niet?
Nu moet je weten dat ik in de herkansing zit. Twee maanden geleden stond ik ook al op het punt om de koffers te pakken om naar China te gaan, toe een hernia ‘roet in het eten gooide’. - Deze uitspraak is mij wellicht ten gevolge van de absurde Zwarte Pieten discussie, die nu loopt in ons benepen landje, mijn hoofd komen binnenvliegen. Ook toen kon ik door de grond zakken. En ik heb nu heel zeker geen behoefte aan een herhaling van zetten.
Voordat ik mijn stift aan het papier durf toe te vertrouwen, gaat deze gedachtencyclus door mijn brein; Waarom zal ik gaan schrijven over mijn pijn? Wat heb ik daar nou aan? Wat heb jij daar als lezer aan? Leest dit iemand? Maakt dat uit? Is het niet een ego-dingetje, op zoek naar bevestiging? Narcisme? Ik ben toch niet zo ziek, in mijn hoofd, dat ik met dit verhaal nu weer medelijden wil wekken bij anderen, zodat de pijn voor mezelf draaglijker word? En dan vliegt er ook nog eens een gedachte door mijn hoofd om nu een foto te maken van de stift die zijn schaduw niet durft te raken? pffff
Dat alles wetende, vliegen de doemscenario’s door mijn hoofd, gratis ende voor niks, gevolgd door verwijten die je eigenlijk alleen maar jezelf durft te
Weet je, mijn brein kan me de pot op ! Zijn verrotte gedachtenspinsels ben ik niet. Ze worden me door veel teveel factoren waar ik zelf geen vat op heb
(gehad) ingegeven. Mijn omgeving, mijn opvoeding, mijn cijfers op school, de constante crash met autoriteit die van mij wil maken wat ik niet ben..... Ik zie, terwijl ik zit na te denken over de eerste letter, het eerste woord, zin of misschien wel een rode draad, een mooi beeld van twee stiften die elkaar eerst eens moeten ontmoeten, omarmen, die met elkaar moeten versmelten alvorens er creatie kan plaatsvinden. De doemscenario’s gaan dus de prullebak in, bespiegelingen en perceptie over mijn persona, ego en zelf laat ik gewoon bij jou, mocht je de moeite genomen hebben om dit te lezen. Het gaat toch vooral om jezelf. Misschien doet het iets met je. Ik ga nu dus naar de dokter, kijken of ze pilletjes hebben voor mijn knie, op zoek naar grond onder mijn voeten. Dan kan ik over twee weken tenminste vliegen. @Denkbeeldhouwer
3
4