OP ZOEK NAAR EEN NIEUWE LIEFDE? Je hebt je leven op orde, je hebt het naar je zin, maar jij weet ook dat het nóg leuker kan zijn. De juiste partner tegenkomen is niet altijd even gemakkelijk. Laat het zoeken naar een partner daarom over aan dé specialist op dit gebied!
Plus Relatie
Single, maar liever samen! Laat je uitnodigen voor een vrijblijvend gesprek en bel:
Armanda Ebeltjes 0229 - 572010
NIEUWE WONING WIJ KOMEN GRAAG LANGS VOOR EEN SCHERPE OFFERTE
STUKADOORSBEDRIJF MR STUC GEDEMPTE 1621 HOORN NIEUWETURFHAVEN NOORD 15,72, 1621 EMHHHOORN 0653394262 • INFO@MRSTUC.NL
COLUMN Marieke Brouwers
Heimwee Toen ik 18 jaar was, vertrok ik naar Parijs om daar een jaartje als au-pair te gaan werken. Ik had het getroffen; de locatie was fantastisch en ik woonde alleen. Op Rue Madame nr. 75, op de 6e etage in een Chambre de Bonne (dienstbodeskamer), om de hoek van het prachtige Jardin du Luxembourg. Ik was ingehuurd voor een meisje van 4 jaar, haar ouders waren net uit elkaar. Moeder woonde op Boulevard du Montparnasse en vader woonde aan Rue de Rennes. Allemaal op 5 minuten loopafstand. Ik moest ’s middags werken en was in de weekends, op een keertje oppassen na, vrij. De ouders waren verwikkeld in een allesbehalve fraaie echtscheiding. Wanneer ze samen kwamen vlogen létterlijk de borden door de kamer en ik werd door beiden continue omgekocht met kleding of geld om me maar aan hun kant te krijgen. Au-pairs waren toentertijd verplicht naar school te gaan en mijn school was in het 18e arrondissement, vlakbij de Sacré Coeur. Ik ging dagelijks met de bus en deze kwam langs alle bezienswaardigheden die Parijs te bieden heeft, twee keer per dag. Ik leerde de taal, dronk mijn eerste glas voortreffelijke wijn en ontdekte hoe Camembert werkelijk moest smaken (hij is op z’n best als ‘ie ruikt naar een strontluier.) Het ging mij eigenlijk goed, in Parijs. Maar ach, wat had ik het zwaar. Hoezeer ik het ook getroffen had, de heimwee trof mij vele, vele malen harder. Wat heb ik jammerend om mijn moedertje over Boulevard du Montparnasse rondgelopen in die weken, op zoek naar een telefooncel om naar huis te bellen. Wanneer ik iemand van de familie aan de lijn had was ik zó overstuur dat ik geen woord uit kon brengen. Ik schreef dagelijks in mijn dagboek en at 8 pains au chocolat per dag. Vaak keek ik op mijn horloge en was dan bezig met wat ze thuis aan het doen waren. ‘Nu kijken ze naar Twin Peaks, mama valt straks in slaap...’ Mijn vader kwam een weekend over toen ik daar inmiddels 2 maanden zat. We deden leuke dingen maar ik liep met buikpijn rond, omdat ik wist dat ik afscheid van hem moest nemen die zondagavond. ‘Je kunt altijd naar huis komen, ik kom je halen als het moet!’ Ik hoor het mijn moeder nog zeggen, maar dat wilde ik niet. Ik moest dit doorstaan, doorzetten. ’Kop op, het is maar een jaartje, misschien iets langer’, zei ik steeds tegen mezelf. De tranen biggelden over mijn wangen toen ik Parijs na een jaar verliet. Ik moet nu vaak aan die tijd denken. Aan heimwee. Het gaat voorbij. 39
