sjoenke februari 2022 by vzw 'de Rand'

GEMEENSCHAPSKRANT

LINKEBEEK • JAARGANG 62 • NR 425 • FEBRUARI 2022 UITGAVE VAN GC DE MOELIE EN VZW ‘DE RAND’

Sofi van Saltbommel ‘De menselijke natuur boeit me mateloos’

Buurten in Linkebeek Het witte woonerf van het Holleken

John Denver Tribute ‘De kracht van eenvoud en universele gevoelens’

FR • DE • EN

traductions Übersetzungen translations

afgiftekantoor Linkebeek 1 P 006804

sjoenke

jaar in de OCMW-raad. ‘In april van vorig jaar maakte Marco Schetgen bekend dat hij zou vertrekken’, vertelt Letier. ‘Vier maanden had ik de tijd om al zijn dossiers in te studeren. Marco heeft me hier goed bij geholpen.’

Nieuwe schepen Cédric Letier

Meer fietsstraten

‘Inwoners mogen hoge verwachtingen hebben, ik heb die ook’ Als jongste en nieuwste lid van het schepencollege moet Cédric Letier (46) ervoor zorgen dat het verkeer in Linkebeek veiliger wordt en dat projecten zoals het GEN het dorpskarakter niet aantasten. ‘Het is meer werk dan ik had verwacht, maar ik vind het boeiend.’

inds een klein half jaar mag Cédric Letier (Link@venir) zich schepen van Linkebeek noemen, nadat voorganger Marco Schetgen de gemeentepolitiek vaarwel zegde. Voor 2

Letier, die pas begin 2019 toetrad tot de gemeenteraad, betekent dit een eerder onverwachte stap voorwaarts. Toch is hij geen politiek groentje, want tijdens de vorige legislatuur zetelde Letier zes

Het pakket bevoegdheden dat Letier op zijn bord krijgt is niet min. Zo is hij politiek verantwoordelijk voor ruimtelijke ordening, stedenbouw, milieu, openbare werken, de begraafplaats, mobiliteit, het GEN-dossier en volksgezondheid. ‘Mobiliteit is misschien wel de bevoegdheid waarvan de inwoners het meeste verwachten. Daar heb ik geen moeite mee, want ik heb dezelfde verwachtingen’, geeft Letier aan. ‘Uit een enquête van drie jaar geleden blijkt dat de inwoners meer aandacht willen voor zachte mobiliteit. Mijn voorganger nam al initiatieven, zoals het plaatsen van fietsboxen of een premie voor wie een elektrische fiets koopt. Nu moet de infrastructuur volgen, zodat de inwoners veiliger kunnen fietsen. Alleen zijn we beperkt door de typologie van onze gemeente. Linkebeek heeft geen brede straten waar zomaar overal een fietspad naast kan. Daarom gaan we voor extra fietsstraten bovenop de ene die we al hebben in de Kasteeldreef. In die fietsstraten mag je fietsers niet inhalen, wat de snelheid van het verkeer omlaag haalt. We mikken nog op extra fietspaden. Een studie moet duidelijk maken waar die precies moeten komen. En dan is er natuurlijk nog de toekomstige fietssnelweg naast de spoorlijn. Die is gepland binnen het GEN, meteen een van mijn moeilijkste dossiers. We volgen het op de voet en blijven erbij dat twee extra sporen enkel kunnen als ze goed ingepast worden in de omgeving.’

Klimaatmaatregelen

Aan milieu- en klimaatdossiers zal Letier ook veel aandacht moeten schenken. In het najaar van 2021 ondertekende Linkebeek immers het Lokaal Energieen Klimaatpact. Dat betekent onder meer dat tegen 2030 de straatlampen allemaal uitgerust moeten zijn met ledverlichting en dat de CO2-uitstoot van de gemeentelijke gebouwen 40 % lager moet liggen. ‘In dat pact staan heel wat duidelijke doelstellingen. Het aantal

I N F O R M AT I E uit de gemeente

laadpalen voor elektrische voertuigen moet omhoog, we moeten inwoners aanmoedigen om hun woning te renoveren, we moeten ontharden … Van de Vlaamse overheid krijgen we subsidies en we kunnen rekenen op hulp van externe partners. Dat is belangrijk voor een kleine gemeente als de onze.’

Eigenheid behouden

Het uitzicht van die kleine gemeente bewaren is ook een bekommernis van Letier. ‘We willen geen stolp over onze gemeente plaatsen. Linkebeek is geen museum. Veranderingen en nieuwe projecten moeten kunnen, maar ze moeten wel passen binnen het dorpskarakter. Daarom zorgen we voor zo veel mogelijk begeleiding vooraleer mensen een project indienen. Zo sturen we bij waar dat nodig is, onder meer op het vlak van de gebruikte materialen. Deze manier van werken is nuttig, al kruipt er wel veel tijd in. Mijn opleiding als architect-ingenieur en mijn zelfstandige activiteit als strategische consultant sluiten goed aan bij deze bevoegdheid. Dat is een voordeel. Sinds mijn aantreden als schepen heb ik mijn voltijdse job logischerwijs moeten afbouwen. Ik probeer zo vaak mogelijk in het gemeentehuis te werken, onder meer om veel contact te hebben met de diensten.’

Burgerparticipatie

Letier zegt ook veel belang te hechten aan het betrekken van de burgers bij het beleid. ‘Binnen mijn beleidsdomeinen zijn er werkgroepen rond mobiliteit en milieu. Ik geef de leden van die groepen de kans om projecten in te dienen en ze mee uit te werken. Het natuurproject in Den Bocht is daar een mooi voorbeeld van. In die werkgroepen zitten allemaal mensen met kennis van zaken die zich vrijwillig inzetten. Hun inspraak is welkom.’ Letiers eerste vijf maanden als schepen smaken naar meer. ‘Het is meer werk dan ik had verwacht, maar het is leuk en boeiend. Ik zet me graag in voor de Linkebeekse gemeenschap. Ik ben hier opgegroeid. Ik liep school in Linkebeek, voetbalde bij KHVC en zat bij de scouts. Ik heb wel even in het Brusselse en ook in het buitenland gewoond, maar ik ben teruggekeerd. De dorpssfeer dicht bij de stad, daar hou ik van.’

Telex • Midden januari had drie kwart (75,35 %) van de Linkebeekse bevolking zijn eerste twee coronavaccins gekregen. Daarmee behoort Linkebeek tot een groep van 51 Vlaamse gemeenten waar de vaccinatiegraad lager ligt dan 80 procent. Halfweg januari had bijna de helft (47,3 procent) zijn boostervaccin gekregen. • Sinds de tweede helft van november verplicht de overheid telewerk. Oppositiepartij ELS vroeg zich af of de gemeentelijke administratie die verplichting naleeft. Omdat de administratie een beperkte bezetting heeft met verschillende eenmansdiensten, werd voor de meeste werknemers één dag telewerk ingevoerd. De gemeente wil zo de continuïteit van de dienstverlening blijven garanderen. • De buitenverlichting aan de SintSebastiaanskerk steekt in een nieuw kleedje. De gemeente koos voor ledverlichting, waarmee ieder jaar een kleine 2.000 euro verbruikskosten wordt uitgespaard. De jaarlijkse CO2-uitstoot zou 2,57 ton lager liggen. • Sinds eind november gelden er strengere coronamaatregelen in de twee gemeentescholen. De warme maaltijden werden opgeschort en in de schoolbussen werden de mondmaskerplicht en een systeem met vaste plaatsen ingevoerd. De opvang gebeurt zo veel mogelijk buiten. • De Bibliothèque des Jeunes viert dit jaar haar vijftigjarig bestaan met allerlei activiteiten. Twee jaar geleden verhuisde de vzw haar werking van de Brouwerijstraat naar de Kerkstraat. • Het OCMW van Linkebeek is op zoek naar vrijwilligers die minder mobiele Linkebekenaren naar de winkel of afspraken in het ziekenhuis willen brengen. De vrijwilligers kunnen rekenen op een kilometervergoeding en de nodige verzekeringen. Meer info: info@ocmwlinkebeek.be of 02 380 69 23.

• Het coronavirus zorgde in januari voor tal van annuleringen in de Moelie. Zo konden het Repair Café en Gamebeek niet doorgaan. • Inwoners van Linkebeek kunnen sinds januari pmd-zakken van 100 liter kopen. Intradura besliste om ook een extra groot formaat aan te bieden omdat sinds vorig jaar alle plastic verpakkingen in de blauwe zak mogen. • De vzw Operatie Thermos, die zich onder meer inzet voor daklozen, heeft een extra subsidie van 500 euro gekregen. Die eenmalige som werd gebruikt voor de organisatie van hun stoempmaaltijd. • Dimitri Grassin, het voormalige diensthoofd Grondgebiedszaken van Linkebeek, mag zich de nieuwe financieel directeur van de gemeente en het OCMW noemen. De gemeenteraad stelde hem aan op proef. • De geruchten dat de wijkantenne van de politie in Linkebeek zou sluiten, kloppen volgens burgemeester Ghequiere niet. Het is wel zo dat er een poel van zes wijkagenten voor Linkebeek en Drogenbos werd gemaakt en dat de briefing iedere ochtend in Drogenbos plaatsvindt. Nadien gaat iedereen naar zijn eigen wijkkantoor. De openingsuren blijven dezelfde. • Het domein rond de Perckhoeve kreeg een opvallende dubbele afsluiting. • Begin januari werden de ramen aan de achterkant van Hoeve Holleken beschadigd. Er werd een pv opgemaakt. De gemeente bekijkt hoe ze de veiligheid van de Hoeve en het park errond kan verbeteren. • In het kader van de Behaag-je-tuinactie hebben een 15-tal vrijwilligers midden december 1.000 haagplanten aangeplant in Den Bocht. Natuurpunt verzorgde tijdens deze eerste plantdag een toelichting bij het beheersplan voor deze site. (JS)

Jelle Schepers

Wouterbos en Schaveistraat

Het witte woonerf van het Holleken In onze verkenningstocht van Linkebeekse buurten gaan we deze maand op pad in de Wouterbos en de Schaveistraat. Een rustig woonerf in Holleken, gekenmerkt door de witte vrijstaande woningen.

e buurt die in deze aflevering onder de loep wordt genomen, ligt wat verscholen in de diepte. Eigenlijk is de wijk die gevormd wordt door de Wouterbos en de Schaveistraat een vertakking van de Hollebeekstraat, niet zo ver van de begraafplaats. Hier staan een veertigtal huizen, haast allemaal vrijstaande woningen, een groot deel in bungalowstijl.

er nu is (langs de begraafplaats en het hockeyterrein tot Park Schaveys, red.) was er toen helemaal nog niet. Je kon toen van hier een heel eind in de verte kijken. Je had een weids uitzicht tot de Alsembergsesteenweg. De Leuvense universiteit was eigenaar van de gronden, maar omdat er weinig mee gedaan werd, heeft de gemeente ze overgekocht om te verkavelen.’

Een van de bewoners die er het langst woont, is Anne Van Loey. ‘De wijk is begin jaren 60 gezet’, vertelt ze. ‘Voordien waren dit allemaal landbouwgronden, met graan en groenten. Het bos dat

Strenge voorschriften

De bedoeling was om er een woonerf van te maken. ‘Er waren strenge bouwvoorschriften’, herinnert Anne zich. ‘De huizen moesten witte gevels hebben en

mochten maar maximaal één etage hoog zijn. De percelen moesten een levende afscheiding hebben. Met andere woorden, er moest een haag rond de tuin. Maar het ging zoals wel vaker, al snel werden er uitzonderingen gemaakt en op den duur bleef er van de oorspronkelijke bepalingen niet veel meer over. De voorschriften werden niet in alle notariële akten opgenomen, dus had het ook niet veel zin meer om aan te dringen op de witte gevel of het aantal verdiepingen.’ De wijk bestaat uit twee straten, de Wouterbos en de Schaveistraat. De

I N F O R M AT I E buurten in Linkebeek

Le quartier résidentiel blanc de Holleken

Ce mois-ci, dans le cadre de nos explorations des quartiers de Linkebeek, nous nous rendons à Wouterbos et la Schaveistraat. Un quartier résidentiel calme à Holleken, caractérisé par des maisons détachées blanches. Le quartier qui fait l’objet de cet épisode est quelque peu caché dans les profondeurs. En fait, le quartier formé par le Wouterbos et la Schaveistraat est une branche de Hollebeekstraat, non loin du cimetière. On y trouve une quarantaine de maisons, presque toutes détachées, dont beaucoup sont de style bungalow.

Wouterbos is een smalle straat die van de Hollebeekstraat naar beneden loopt. Na een bocht van 90 graden is er een doodlopende zijstraat, die ook gewoon Wouterbos heet. Naar het einde van de straat wordt er een flink hoogteverschil overwonnen. Op het laagste punt loopt de Wouterbos dood, maar je kunt er via een onverharde weg naar Park Schaveys. Op dat punt takt ook de Schaveistraat aan op de Wouterbos, net als de Wouterbos een doodlopende, smalle staat. ‘De straat is zo smal dat als een vrachtwagen hier moet zijn, de hele straat geblokkeerd is. We hebben dan ook met de buren de afspraak dat we elkaar goed op voorhand laten weten wanneer hier een vrachtwagen moet zijn, bijvoorbeeld bij verbouwingen.’

Wateroverlast

Dat de wijk op een glooiend terrein ligt, heeft zo zijn gevolgen. ‘In het begin was er geen riolering. Er werden bij de aanleg van de Wouterbos sterfputten aangelegd, maar die putten waren niet diep genoeg. Het gevolg was dat ze vaak overliepen en dan stroomde het vuile water gewoon naar beneden. Dat stonk en het was een hele troep, natuurlijk. Het was ook een bron van ruzie, omdat de mensen die beneden woonden vonden dat de mensen van de bovenstraat grotere putten moesten plaatsen. Dat was behoorlijk duur, dus die mensen wilden dat niet doen. Uiteindelijk werd het probleem pas opgelost toen de gemeente een riolering heeft aangelegd, 20 of 25 jaar geleden.’

L’une des résidentes qui y vit depuis le plus longtemps est Anne Van Loey. ‘Le quartier fut construit au début des années 1960’, nous raconte-t-elle. ‘Avant cela, ce n’était que des terres agricoles, où céréales et légumes furent cultivés. Avant, vous aviez une magnifique vue sur l’horizon d’ici. Vous aviez une large vue jusqu’à l’Alsembergsesteenweg. L’université de Louvain était propriétaire du terrain, mais comme on n’en faisait pas grandchose, la municipalité a décidé de le racheter afin d’en faire des lotissements.

Geen wildernis

Als je vandaag door de wijk loopt, dan valt de rust op, maar ook een beetje de afzondering. ‘Toen we hier kwamen wonen, was de buurt helemaal niet afgelegen. We zijn niet in de wildernis komen wonen. Holleken was een levendig gehucht. Er was de school in de Hollebeekstraat, maar ook vier kruideniers, twee slagers, een bakker, meerdere cafés ... Zoals op de meeste plaatsen zijn die kleine winkeltjes ondertussen al lang verdwenen. Vandaag is het best moeilijk om boodschappen te doen. Zeker voor wie ouder is of wie aangewezen is op het openbaar vervoer. Het is een heuvelachtig parcours van en naar het centrum van Linkebeek. Er rijdt wel een bus, maar die volgt niet de meest logische route, en passeert bijvoorbeeld niet langs de Delhaize van Beersel, waar heel wat mensen hun boodschappen doen.’

Een van de eerste bewoners

Toen Anne en haar man hier kwamen wonen, waren ze een van de eerste bewoners. Ondertussen is de wijk helemaal volgebouwd, met een veertigtal huizen. ‘Het is hier nog steeds erg rustig wonen. Wie hier niet moet zijn, komt hier niet. Er is geen doorgaand verkeer. Gelukkig zijn er af en toe wandelaars op de paden die achter en tussen de huizen lopen. In directe aansluiting met de wijk is er immers het Schaveyspark en het Kleetbos, twee prachtige heuvelende stukken natuur,

die heel veel wandelaars en hondenuitlaters aantrekken. Samen met de bezoekers van de sportvelden die erachter liggen en die via de wijk toegankelijk zijn, betekent dat heel wat voorbijgangers die zorgen voor sociale controle en maken dat de bewoners er ook heel gerust wonen.’ ‘Onze kinderen speelden op straat met de andere kinderen uit de buurt. Alle huizen werden in een vrij korte tijdspanne gebouwd, en aangezien de meeste mensen een huis bouwden kort na een huwelijk, wil dat zeggen dat de meeste bewoners – en ook hun kinderen – zowat dezelfde leeftijd hadden. Van die oorspronkelijke bewoners zijn er nog enkele hier. Het feit dat we hier vrij dicht op elkaar wonen, maakt dat er wel contact was tussen de buren, al is dat nooit echt overdreven geweest. In de 60 jaar dat ik hier woon, zijn er wel buurtfeesten geweest, maar zoals op wel meer plaatsen doofde dat na enkele jaren uit omdat al het werk steeds op dezelfde schouders terecht kwam. Mensen komen hier vaak wonen omdat ze in Brussel werken, en voelen zich niet zo betrokken bij de plaatselijke gemeenschap. Maar dat is geen recent verschijnsel, en het is allicht het verhaal van de hele regio.’ Wim Troch

MENSEN kunstenaarsdorp Linkebeek

Sofi van Saltbommel

‘De menselijke natuur boeit me mateloos’ Sofi van Saltbommel is een kunstenares die je niet meteen in een hokje kan plaatsen. Maar goed ook, want haar artistieke creaties zijn één grote zoektocht naar vrijheid. En naar wat wij als ‘moderne mens’ onderweg verloren zijn. Hoe lang woon je al in Linkebeek? Sofi van Saltbommel: ‘Vier jaar. Vroeger woonden we in Brussel. Maar het verlangen naar de natuur werd steeds groter. Toen we hier een huis vonden met een garage die ik als atelier kon inrichten, was de beslissing om te verhuizen snel genomen.’ Je liefde voor keramiek, hoe is die ontstaan? van Saltbommel: ‘Al op heel jonge leeftijd wist ik dat ik beeldhouwer wilde worden. Tijdens mijn beeldhouwstudies kwam ik erachter dat aarde mijn favoriete materiaal is. Het zette me ertoe aan om ook een avondopleiding keramiek te volgen. Met de tijd werd het de kunstvorm die mij het meest ligt. Voor mij heeft keramiek iets magisch. Iets mysterieus. Iets dat me toelaat om op een heel vrije manier te werken.’ Hoe ga jij te werk om tot een keramieken creatie te komen? van Saltbommel: ‘Ik denk dat elke kunstenaar een aantal thema’s heeft die hem of haar bezighouden en waarover hij of zij op een andere manier wil communiceren. Ik hou ervan om verschillende werelden te integreren in mijn werken. Een mix van mythologie en surrealisme, folkloristische elementen gemengd met aspecten uit de hedendaagse kunsten. Het zijn dat soort ongewone combinaties die je in mijn werken vindt.’ Welke thema’s houden je bezig? van Saltbommel: ‘Het menselijke lichaam. In onze cultuur wordt het lichamelijke genot nogal snel als iets verderfelijks gezien. Ik wil tonen dat

onze lichamelijke verlangens, ons instinct en onze intuïtie iets heel menselijks zijn. Dat ze een teken van vitaliteit zijn. We vergeten nogal gauw dat we zoogdieren zijn. Het is niet toevallig dat ik vaak met hybride figuren werk. Ik wil onze relatie met het dierlijke niet uit de weg gaan. Integendeel, ik wil ze tonen om ons te doen stilstaan bij wie we werkelijk zijn.’ ‘In sommige creaties integreer ik pels. Ook dat zegt iets over onze menselijke natuur. Ze kan hard, maar tegelijkertijd zacht zijn. Een ander thema dat me bezighoudt is carnaval. Het jaarlijkse ritueel dat ons de toelating geeft om onze verborgen verlangens en emoties naar boven te laten komen. Met een masker op is alles als het ware toegelaten. Het fascineert me om te zien welke maskers mensen op- of net afzetten. In een wereld waar we er steeds meer hetzelfde gaan uitzien en als het ware geprogrammeerd worden, wordt het des te belangrijker om onze ware menselijke aard aan bod te laten komen.’ Je verdiept je graag in andere en oude culturen. van Saltbommel: ‘Ze vertellen ons veel over de mens. Neem bijvoorbeeld de tarantella. Een Italiaanse dans die door het herhalingseffect therapeutisch werkt. Of de magische krachten die in het heidendom aan heksen werden toegeschreven. Het zijn fenomenen die me fascineren. Ze vertellen ons dat we in onze moderne tijd voeling verloren zijn met iets dat niet meteen waarneembaar is, maar daarom niet minder levensnoodzakelijk voor de mens. De mens heeft er nood aan om zich verbon-

den te voelen met krachten die in de natuur aanwezig zijn. Daar schuilt een grote universele intelligentie. Het is een bron die steeds verder van ons af staat, maar die ons zo veel te bieden heeft. In de objecten die ik maak, probeer ik die afstand te overbruggen. Onlangs heb ik een hele reeks keramieken schotels met gerechten gemaakt die dat uitdrukken. Ze doen denken aan gulzigheid. Een eigenschap waarmee we niet zo graag geassocieerd worden. Maar ze maakt nu eenmaal deel uit van onze condition humaine. Laten we dat gewoon erkennen. Het gaat ons heel wat frustraties besparen.’ Je hebt ook iets met mode. In sommige creaties verwerk je textiel. van Saltbommel: ‘Ik ben opgegroeid met mode. Mijn ouders waren actief in de prêt-à-porter. Ze verdeelden verschillende kledingmerken. Mijn grootmoeder ontwierp hoeden en was ook vaak aan het breien. Net zoals mijn moeder. Kleding ontwerpen zit ook wat in mijn vingers. Ik maak soms kledingstukken van gerecycleerd textiel. Mijn kledinglijn heet Zoumilictrick. Het zijn unieke stukken voor een heel schappelijke prijs. Duurzame mode hoeft echt niet duur te zijn.’ ‘Ik integreer textiel in mijn keramieken creaties. Onlangs nog in reuzen die ik maakte. Hun hoofd en buste bestaan uit keramiek. Hun voeten en armen uit textiel. Opnieuw een ongewone combinatie van hard en zacht materiaal. Je merkt het, ik kan het niet laten om codes te breken en zaken op een onconventionele manier te benaderen.’

Is dat volgens jou de rol van de kunstenaar in onze samenleving? van Saltbommel: ‘Er moet toch iemand onze ontspoorde relatie met de natuur en dieren aan de kaak stellen. Er moet toch iemand de mens duidelijk maken dat het hoog tijd is dat hij zichzelf terug gaat respecteren. Dat is toch de basis om de andere te respecteren. Het baart me zorgen als ik zie hoe weinig ruimte er in onze samenleving is voor diversiteit. Waarom willen we er allemaal hetzelfde uitzien en hetzelfde denken? Dat is toch een verarming.’ ‘Veel mensen verwachten absolute waarheden. Het lijkt alsof ze de zin voor nuance verloren zijn. Maar het is precies in de nuance dat je waardevolle antwoorden vindt. De wereld is niet zwartwit. Zelfs de wetenschap moet het van nuances hebben. Als kunst kan helpen om de mensheid dat duidelijk te maken, dan is dat al heel wat.’

Welke kunstenaars inspireren je? van Saltbommel: ‘Mijn spirituele moeder is Louise Bourgeois. Haar grootschalige creaties hebben een grote indruk op me gemaakt. Matthew Barnays en David Altjmed zijn dan weer twee hedendaagse kunstenaars die ik volg. Zij slagen er elk op hun manier in om bijzonder vernieuwende dingen met kunst te doen.’ Het geluk. Waar vind jij het vooral? van Saltbommel: ‘In mijn werk. Ik heb het geluk dat ik via mijn creaties kan zeggen wat ik wil zeggen. Ik omhels het leven. Er is veel liefde in mijn leven. Ik heb het dan niet alleen over de liefde voor mijn partner, maar ook over alles wat ik met veel liefde doe. Dat kunnen zo veel dingen zijn: lesgeven, ontwerpen, koken ...’ Nathalie Dirix

‘La nature humaine me fascine terriblement’ Sofi van Saltbommel est une artiste qu’il est difficile de mettre dans une case. Et c’est tant mieux, car ses créations artistiques forment une grande quête de liberté. Quelque chose que nous, ‘gens modernes’, avons perdu en cours de route. Depuis combien de temps vis-tu à Linkebeek? Sofi van Saltbommel: ‘Quatre ans. Nous vivions d’abord à Bruxelles. Mais le désir de se rapprocher de la nature est devenu de plus en plus grand. Lorsque nous avons repéré une maison avec un garage qui pourrait me servir de studio, la décision de déménager ici a été prise en très peu de temps.’ Quelle est votre procédure pour créer une œuvre en céramique? van Saltbommel: ‘Je pense que chaque artiste a un certain nombre de thèmes qui l’occupent et à propos desquels il souhaiterait communiquer de manière différente. J’aime intégrer des mondes différents dans mes œuvres. Un mélange de mythologie et de surréalisme, d’éléments folkloriques mêlés à des aspects des arts contemporains. C’est ce genre de combinaisons inhabituelles que l’on retrouve dans mes œuvres.’

©Patricia Grobben

Wat de jury van de twee winnende foto’s van Patricia Grobben vindt, kan je lezen op www.randkrant.be/artikel/ winnaars-postkaartenwedstrijdsint-genesius-rode-en-linkebeek.

De postkaartfoto’s van Patricia Grobben

‘Ik hou van beelden die een verhaal vertellen’ Met open blik blijven kijken. Zodat de schoonheid van de gewone dingen nog meer binnenkomt. Met die houding staat Patricia Grobben in het leven. En zo werd ze niet toevallig een van de winnende fotografen van de postkaartenwedstrijd in Linkebeek. Herinner je je wanneer je passie voor fotografie ontstaan is? Patricia Grobben: ‘Al op jonge leeftijd. Ik herinner me hoe geboeid ik naar de portretfoto’s van Patrick De Spiegelaere in het weekblad Knack kon kijken. Hoe hij mensen binnen hun context in beeld kon brengen, maakte toen al indruk op mij.’ Weet je nog welke foto van hem een bijzondere indruk op je maakte? Grobben: ‘Een beeld waarop je enkel de voeten van een man ziet. En toch weet je dat het de voeten van een biddende moslim zijn. De suggestieve kracht van die foto vind ik sterk. Zoals ook de foto van Wilfried Martens die op het autosalon met meer interesse naar de hostess dan de persoon die aan het speechen is, kijkt.’

Hoe ben jij als fotograaf door de jaren heen geëvolueerd? Grobben: ‘Het onderwerp ‘mens’ heeft me altijd gefascineerd. Sinds ik lid van het fotografencollectief Stadsbiografie Brussel ben, trek ik regelmatig de straat op om de diversiteit van de stad in al haar facetten te fotograferen. En ik merk dat dat niet altijd even makkelijk is. Vroeger waren mensen haast vereerd dat je een foto van hen nam. Vandaag merk ik een zekere terughoudendheid. Misschien uit bezorgdheid dat je de foto’s via sociale media zou verspreiden.’ De foto waarmee je de fotowedstrijd won, toont koeien waarop het zonlicht neergedaald is. Ze lijken haast verlicht. Wat sprak jou aan in dat beeld? Grobben: ‘De foto heeft voor mij iets

grappigs. Iets speels. Je voelt er het landelijke karakter van Linkebeek door. Het effect van het tegenlicht werkt ook goed.’ De andere foto van jou die geselecteerd werd, is heel anders. Daarop valt vooral de dreigende lucht op. Grobben: ‘Ik vind vooral het licht prachtig op die foto. Je ziet een indrukwekkende lucht met veel kleurschakeringen die een mooi contrast met de velden en de Perkhoeve vormen. Opnieuw een plaatje dat helemaal bij Linkebeek past.’ Welke Belgische fotograaf kan jou inspireren? Grobben: ‘Onlangs heb ik de expo van Max Pinckers in het FOMU (Fotomuseum in Antwerpen) gezien. Hij is een documentairefotograaf. Zijn foto’s zijn beelden met een verhaal. Hij zet je aan het denken. De kritische manier waarmee hij naar beelden kijkt, vind ik heel interessant. Hij doet je stilstaan bij vragen zoals: hoe komen die beelden tot stand? Wat vertellen ze? In welke mate werden ze misschien gemanipuleerd? Hoe kunnen foto’s onze denkpatronen beïnvloeden? Ik was echt onder de indruk van die tentoonstelling. Het werk van Sébastien Van Malleghem en de manier waarop hij met contrast omgaat, vind ik ook knap. Hij werkt vooral in zwart-wit. Van hem is het beeld van iemand in een sneeuwlandschap in een noordelijk land blijven hangen. Een fantastische foto.’ Zijn er ook internationale fotografen die je volgt? Grobben: ‘De Zwitser Bernard Voïta vind ik best interessant. Ik zou hem eerder een beeldende kunstenaar noemen. Hij gebruikt fotografie om zijn indrukwekkende installaties op beeld vast te leggen. Wat hij doet met licht en vormen en de illusies die hij daarmee oproept, vind ik bijzonder. Je kunt ernaar blijven kijken.’

C U LT U U R

I N F O R M AT I E

fotografie

verenigingsnieuws

Huize Lismonde-Hoeve Holleken

nog tot 20 februari Tentoonstelling schilderijen-glasraam

Welk beeld heeft jou het voorbije jaar geraakt? Grobben: ‘Er komt dagelijks een tsunami van beelden op ons af. Het is moeilijk om daar een keuze uit te maken. Spontaan denk ik aan de overstromingen in Wallonië, vluchtelingen uit Afghanistan, de coronatoestanden in ziekenhuizen ... Een beeld kiezen kan ik niet. Ze deden allemaal iets met me.’ ‘Ik hou van beelden die meerlagig zijn, die een verhaal vertellen. Dat doet me denken aan het Blue Skiesproject van Anton Kusters. Hij fotograeerde de lucht boven elk Duits concentratiekamp en bracht zo op een indirecte manier de genocide in beeld. Wat een sterk statement. Ook al was het niet meteen zijn invalshoek, mij is vooral bijgebleven dat dromen en gedachten niet opgesloten kunnen worden.’ Waarin vind jij geluk in dit leven? Grobben: ‘In heel alledaagse dingen, een fijne ontmoeting, een boeiend gesprek, een gezellig moment met familie of vrienden, een lekkere maaltijd, een wandeling of fietstocht in de natuur. Nu ik veel van thuis uit werk, heb ik zicht op onze tuin die naar het westen gericht is. Regelmatig zie ik prachtige zonsondergangen. Of zwermen vogels die voorbijkomen. Daar met open blik naar kijken, dat kan me echt gelukkig maken. Geluk bevindt zich vaak veel dichter bij huis dan we denken.’ Kan fotografie jou helpen om die geluksmomenten intenser te beleven? Grobben: ‘Fotografie helpt me om verwonderd naar de wereld te blijven kijken. Een mooie lichtinval, bijzondere kleuren en vormen, ik heb daar nu meer oog voor. Een paar dagen geleden waren de wolken echt bijzonder mooi. Alsof ze met een penseeltje getekend waren.’

14 tot 17.30 uur – Huize Lismonde info: j.lismonde@skynet.be

zaterdag 12 en zondag 13 maart Haantjeskermis Chiro Sjoen Op zaterdag 12 en zondag 13 maart organiseert Chiro Sjoen haar aarlijkse eetkermis in take-away vorm, beter bekend als de Haantjeskermis. Dit jaar gaat de opbrengst naar de organisatie van ons buitenlandse kamp in Kroatië! We zoeken ook helpende handen voor beide dagen. Waarmee kan jij helpen? Met het maken van een dessert (taart, cake ...), met groenten snijden op zaterdagvoormiddag, met het helpen in de keuken op zaterdagavond of zondagmiddag en met de opkuis op zondag vanaf 16 uur.

donderdag 17 februari Concert Stéphane Salkin ‘Jazz Pop Trio’ Stéphane Salkin (gitaar en zang), Fabrizio Erba (contrabas) en Adrien Verderame (drums). tickets: 15 euro info: info@fermehollekenhoeve.be

donderdag 3 maart Concert electrorock ‘Down the lighthouse’ Yohan Lévy (zang), Walther Brochier (keyboard), László Coppé (drums) en Charly (gitaar en synthesizer). tickets: 15 euro info: info@fermehollekenhoeve.be

van 5 maart tot 22 mei Tentoonstelling tekeningen 14 tot 17.30 uur – Huize Lismonde info: j.lismonde@skynet.be

Voel jij je geroepen om een handje toe te steken? Neem dan contact op met Emilie Testaert via chiro.sjoen@gmail.com of op 0479 53 01 13.

vrijdag 18 maart Exploration du Monde 7 dagen in Rome door Philippe Soreil

Natuurlijk verwachten we jullie ook allemaal in de Moelie om een take-away bestelling te komen afhalen. info: zaterdag vanaf 17 uur / zondag vanaf 11.30 uur – GC de Moelie chiro.sjoen@gmail.com of 0479 53 01 13 (Emilie Testaert)

zondag 20 maart Concert – Jean-Luc Pappi (jazz)

16 uur en 20 uur – Hoeve Holleken prijs: 10 euro, 5 euro (-12 jaar) info: Claudine Saillez, csaillez@gmail.com

17 uur – Huize Lismonde prijs: 10 euro (niet-leden), 6 euro (kinderen/studenten, leden vzw Huize Lismonde), gratis -12 jaar info en reserveren: 02 537 68 21 of patemsens@gmail.com

Nathalie Dirix

donderdag 10 maart Jimmy Duchateau & band John Denver tribute MUZIEK

20 uur – GC de Moelie tickets: 16 euro (basis), 10 euro (-21 jaar)

de kunst om die complexiteit vooral niet te laten horen.’

25 jaar na zijn dood komt John Denver tot leven

‘John Denver kan ook een feest zijn’ Het duurde even voor zanger en gitarist Jimmy Duchateau klaar was voor de muziek van John Denver. ‘Zijn eenvoudige, maar oh zo doeltreffende liedjes hebben me langzaam over de streep getrokken’, klinkt het aan het begin van het jubileumjaar van de Amerikaanse singer-songwriter die hij straks in GC de Moelie komt eren.

immy Duchateau heeft ons uitgenodigd in een oud schoolgebouw in Maastricht. Samen met zijn vriendin bouwde hij er drie maanden geleden een studio in een voormalig klaslokaal. Ook al zijn de banken verwijderd en kregen de muren een fris likje verf, bij het zien van het groene krijtbord dwalen onze gedachten meteen af naar het verleden. Bijvoorbeeld naar de jaren 70 en 80, toen ook de Amerikaanse singer-songwriter John Denver (1943-1997) zijn grootste hits scoorde met idyllische liefdesliedjes als Annie’s song en Perhaps love en meezingers als Take me home, country roads en Thank God I’m a country boy. Toch was het niet van meet af aan een ideale match. ‘Ik ben 36 en John is later dit jaar (op 12 oktober, red.) 25 jaar dood. En ik was altijd meer een rockfan. Maar mijn zanglerares, die lang voor de Gentse opera werkte, zei een tiental jaar geleden al dat ik hem een kans moest geven. Ik heb haar advies lang naast me neergelegd, maar ben uiteindelijk toch 10

gezwicht. Niet alleen onze stemkleur bleek verwant, ook zijn zanglijnen gingen me makkelijk af. Zo is de liefde voor zijn muziek langzaam gegroeid tot ik er niet meer aan kon ontsnappen. Als ik hem coverde, merkte ik dat hij ook bij mijn publiek een gevoelige snaar raakte.’ Volgens Duchateau beschikte Denver over de gave om in heel eenvoudige woorden universele gevoelens te beschrijven. ‘Ik werd me voor het eerst bewust van de kracht van die eenvoud toen ik in 2009 tijdens een lange reis door Australië iemand Leaving on a jet plane hoorde zingen. Maar het beste voorbeeld vind ik Perhaps love, dat hij bracht met de beroemde tenor Placido Domingo. Het klinkt erg eenvoudig, maar er schuilt een complex arrangement achter. Toen ik zijn werk begon in te studeren, dacht ik: dat doe ik met twee vingers in de neus. Maar dat viel tegen. Zijn composities zijn geraffineerd en gelaagd, zowel op emotioneel als op technisch vlak. Qua gitaarspel heb ik flink moeten oefenen. Denver beheerste

Zonder pruik

Ondanks de bijval die de zanger bij het publiek kreeg, werd over zijn naïef klinkende liedjes weleens meewarig gedaan. Volgens Duchateau is het een van de redenen waarom er zo weinig tributebands bestaan. ‘Hier in Nederland ken ik er nog één. Meestal zijn het wat oudere fans die een bandje begonnen.’ Ook toen hij zelf op zoek ging naar muzikanten werd hij geconfronteerd met die weerstand. ‘John Denver? Nee, laat maar zitten’, hoorde ik steevast, alsof er een stigma op kleefde. Maar kwamen diezelfde muzikanten eens mee repeteren, dan ontdekten ze dat John Denver ook een feest kan zijn.’ De 7-koppige band die Duchateau samenstelde overbrugt generaties. Het jongste lid is een zangeres van 30, het oudste een violist van 60. Met ook nog een pedalsteelgitarist en de voormalige ritmesectie van de populaire nederpopband Volumia! ligt de nadruk op muzikaliteit. ‘Tijdens onze set brengen we zowel de rustige liefdesliedjes als de up-temponummers en alle hits. Thank God I’m a country boy en Perhaps love zijn de publieksfavorieten. Sporadisch spelen we een verzoeknummer van iemand van de Nederlandse fanclub, die nog altijd actief is.’ Ook Jacques Brels Amsterdam, dat Denver in 1970 coverde, zit in de set. ‘Toen we dat voor het eerst in België brachten, was de zaal erg enthousiast. Je zou misschien niet meteen zeggen dat Brel een van zijn grote invloeden was, maar het bewijst hoe Denver een nummer naar zijn hand kon zetten. Ik vind het belangrijk dat we als tributeband geen imitatie of kopie zijn. Ik draag geen pruik, maar wil wel eenzelfde gevoel en boodschap overbrengen. Je kan een artiest alleen eer betonen in een tributeband door er ook iets van jezelf in te stoppen.’

C U LT U U R

MENSEN

muziek

uit de cultuurraad

Sociaal bewogen

Zo sprak Denver zich in een historische Senaatshoorzitting in 1985 ooit uit tegen het censureren van popliedjes met expliciete teksten. Dat verraste velen, omdat zijn eigen liedjes nooit aanstootgevend waren. ‘Hij bracht inderdaad muziek voor iedereen. Dat zelfs zijn zieligste liedjes positief klonken, kwam zijn bekendheid alleen maar ten goede. Als ik me niet vergis is Take me home, country roads zelfs het meest gezongen liedje ooit. Het hoorde in alle Amerikaanse scholen bij het lespakket.’ Overal ter wereld herkenden mensen dat milde patriottisme en nostalgische verlangen naar hun thuis op het platteland, tot in China. Dat laatste was een rechtstreeks gevolg van het bezoek van de voormalige Chinese leider Deng Xiaoping aan de Verenigde Staten in 1979. Denver zong op het bijbehorende gala Rocky Mountain high. Xiaoping was meteen verkocht en nam later Country roads op in de standaardcursus Engels in China, terwijl andere westerse muziek er verboden was. ‘Zo werden generaties Chinezen fan van John Denver en zou hij ginds met veel succes toeren. Misschien moeten we ook maar eens naar China.’ (lacht)

Geen knip- en plakwerk

Voor Duchateau is authenticiteit cruciaal. De originele orkestrale partituren voor zijn eerbetoon kreeg hij persoonlijk toegestuurd van Lee Holdridge, de vroegere arrangeur van Denver. Het sluit aan bij de manier waarop hij tegen zijn artistieke praktijk aankijkt. Na studies ICT en een job in een elektronicazaak zette hij vanaf 2010 alles op de muziek. Hij stelde een band samen, won een rockconcours en nam met Two shots of love een album met eigen nummers op. Pas met dit John Denverproject lijkt alles in de plooi te vallen. ‘Het draait niet meer om ego, maar om de muziek zelf, om de energie van de spelers en het publiek. Op de radio hoor ik veel autotune en knip -en plakwerk. Alles klinkt er als een formule, maar voor mij kan iets niet recht uit het hart komen met zo veel digitale vervorming. Ik droom ervan om dit eerbetoon ooit met een groot orkest te spelen.’

Hoewel er veel over Denvers leven en liedjes te vertellen valt, springt Duchateau daar tijdens de optredens omzichtig mee om. ‘Ik wijd niet uit over zijn sociale bewogenheid, want ik wil niet preken, maar hij belichaamde wel een tijdperk van protest. Vaak kwam hij een uur voor een optreden nog een extra speech of persconferentie geven. Hij noemde dat ‘being human’. Hij had het dan vooral over het feit dat we de wereld en elkaar niet kapot moesten maken. Alles wat hij toen te vertellen had is vandaag nog superrelevant.’

Johan Sterckx Aan de tekentafel De cultuurraad van Linkebeek brengt al meer dan 45 jaar de Vlaamse verenigingen van de gemeente samen in een adviesorgaan. De komende maanden stelt sjoenke de leden van het dagelijks bestuur van de cultuurraad voor. Penningmeester Johan Sterckx bijt de spits af. Johan Sterckx (60) is een geboren en getogen Linkebekenaar, maar hij verkaste twintig jaar geleden naar Dworp. ‘Toch is mijn band met Linkebeek nog altijd sterker dan die met Dworp. ‘Dat heeft wellicht te maken met het feit dat de Vlaamse gemeenschap in Linkebeek zo klein is. Iedereen kent iedereen en net dat maakt het fijn. Ik vind het dan ook belangrijk om die Vlaamse gemeenschap via mijn engagement in de cultuurraad te blijven steunen, ook al woon ik niet meer in de gemeente.’ Johan vult beroepshalve zijn dagen als architect. ‘Dat ik architect wilde worden, wist ik al heel vroeg. Alles wat met beeldende kunsten heeft te maken, boeit me. Mijn grootvader was ook architect. Hij ontwierp onder meer het schooltje op ’t Holleken. Ik hou enorm van mijn job. Het liefst van al zit ik aan mijn tekentafel.’ Een duidelijk omlijnde hobby heeft Johan niet, maar er zit wel een rode draad in alles wat hij in zijn vrije tijd doet: oude spullen een nieuw leven geven. ‘Ik ben een hele tijd geleden begonnen met de restauratie van oude schilderijen. Het is fascinerend om te ontdekken wat er zich bij elk schilderij onder de vergeelde vernislagen schuilhoudt. Ik trek regelmatig naar de rommelmarkt op het Vossenplein in Brussel, op zoek naar schilderijen ‘om te redden’. Van waardevolle schilderijen blijf ik voor alle duidelijkheid af’, lacht Johan. ‘Ook oude moto’s oplappen, doe ik graag. Sleutelen aan die machines is de perfecte manier om mijn hoofd leeg te maken. En sinds kort breng ik mijn passie voor architectuur en mijn liefde voor oude spullen samen in de renovatie van panden. Het is fijn om te zien hoe zo’n oud huis stapje per stapje weer tot leven wordt gewekt.’ (TD)

Tom Peeters 11

I N F O R M AT I E nieuws uit het centrum

doorlopend Linkebeek Legends en Drogenbos Dragons FAMILIE • ONLINE

De zeven centra van vzw ‘de Rand’ en Just4Fun verenigen gamers uit de zes faciliteitengemeenten en Overijse in e-sportteams. Maak je klaar voor een gamingbattle tussen de gemeenschapscentra. Wil je aansluiten bij de Linkebeek Legends of de Drogenbos Dragons? Ga naar www.j4f.online. Klik op ‘League’ en je komt terecht bij de verschillende e-sportteams.

dinsdag 15 februari FilmMatinee The Father FILM

14 uur – GC de Moelie The Father is een fascinerend portret van een man die zijn grip op de realiteit aan het verliezen is. Anne zoekt opnieuw een verzorgster voor haar dementerende vader Anthony, die steeds weer alle hulp afwijst. Ze wil zeker zijn dat er goed voor hem gezorgd wordt als zij er niet is. Voor Anthony is niet meer duidelijk wat echt is en wat zich in zijn hoofd afspeelt. We beleven het verhaal door zijn ogen en voelen zijn verwarring. De briljante vertolking van Anthony Hopkins laat je geen moment los. Zijn verbluffende acteerprestatie leverde Hopkins zijn tweede Oscar voor beste acteur op. Florian Zeller won de Oscar voor beste bewerkte scenario. speelduur: 97 minuten tickets: 3 euro info: www.demoelie.be, 02 380 77 51 of info@demoelie.be

donderdag 17 februari Brussels Volkstejoêter Moeste weite wa da’k paas THEATER

20 uur – GC de Moelie Gesprekken en geheimen worden gecombineerd in deze komedie van Florian Zeller door het Brussels Volkstejoêter. Patrick is van plan zijn nieuwe vriendin Emma voor te stellen aan zijn vrienden Daniël en Isabel. Een pittig detail is dat Patrick tot voor kort een koppel vormde met Laurence, de beste vriendin van Isabel. Eerst kijkt iedereen uit naar de ontmoeting, maar de verschijning van Emma slaat bij Daniël en Isabel in als een bom. De confrontatie wekt twijfel, frustratie, jaloezie en onzekerheid op. tickets: 18 euro (kassa), 16 euro (abo) info: www.demoelie.be, 02 380 77 51 of info@demoelie.be

vrijdag 25 februari Gamebeek Junior (8 tot 13 jaar) JEUGD

van 16 tot 19 uur – GC de Moelie Kom meteen na schooltijd gamen met je vrienden. Ontdek de nieuwste games en consoles of speel een game van vroeger. gratis info: Vooraf inschrijven via www.demoelie.be is verplicht, max. 20 deelnemers. 02 380 77 51 of info@demoelie.be

vrijdag 25 februari Gamebeek (14+) JEUGD

20 uur – GC de Moelie Kom gamen op de nieuwste spelconsoles en grote schermen. gratis info: Vooraf inschrijven via teji@j4f.be is verplicht, max. 30 deelnemers. 02 380 77 51 of info@demoelie.be

zondag 20 februari Speelkriebels vilten (4-9 jaar) I.s.m. Het Vilthuis OUDER • KINDAC TIVITEITEN

10.30 uur – FeliXart Museum Speelkriebels zijn activiteiten voor ouders met kinderen tussen 4 en 9 jaar. Kom elke 3e zondag van de maand samen met andere duo’s genieten van een fijn ouder-kindmoment in het Nederlands. Spreek je thuis met je kind een andere taal dan Nederlands? Geen probleem, ook dan ben je welkom. Dit is geen opvang. De aanwezigheid van een volwassene is verplicht. Tijdens deze heerlijke voormiddag proeven ouder (of grootouder, peter, meter …) en kind van vilt in al haar facetten en tegelijkertijd van het enthousiasme dat kunst teweeg kan brengen. Ook op 20 maart, 17 april en op 15 mei. info: www.demuse.be, 02 333 05 70 of info@demuse.be

Meer info over

van maandag 28 februari tot woensdag 2 maart Urbanstage I.s.m. Roncha Voor kinderen geboren tussen 2012 en 2009 FAMILIE

9 uur – FeliXart Museum Hou je van rap en hiphop? Vind je 3D-lettering en graffiti cool? Dan is dit kamp van drie dagen iets voor jou! Samen met rapper Roncha speel je met woorden en rijm, in het Nederlands. Je schrijft zelf een songtekst en oefent die daarna in op muziek. Je leert wat ‘flowen’ in de rapmuziek betekent en je krijgt tips van een echte professionele rapper. De laatste dag nemen jullie samen een rapnummer op in een mobiele studio. Naast muziek en slam poetry zit er ook street art in het programma. Je leert en oefent op 3D-lettering en creëert zelf tags die we daarna met verf als graffiti spuiten. De begeleiders stimuleren de kinderen tijdens het spelen om Nederlands te spreken. Het zijn geen taallessen. tickets: 60 euro per kind info: www.demuse.be, 02 333 05 70, info@demuse.be

: www.demoelie.be/nl/taalicoon

TICKETS EN INFO GC de Moelie, Sint-Sebastiaanstraat 14, 1630 Linkebeek info@demoelie.be • Tel. 02 380 77 51 • www.demoelie.be OPENINGSUREN: ma van 13.30 tot 17 uur, di, do en vr van 9 tot 12.30 uur en van 13.30 tot 17 uur en op wo van 9 tot 13 uur, tijdens schoolvakanties elke werkdag tot 16 uur. TICKETS EN INFO GC de Muse, Kuikenstraat 4, 1620 Drogenbos info@demuse.be • Tel. 02 333 05 70 • www.demuse.be • OPENINGSUREN: ma, di, do van 9 tot 12.30 uur.

I N F O R M AT I E uit de gemeente

donderdag 10 maart Jimmy Duchateau & band John Denver tribute MUZIEK

20 uur – GC de Moelie In 2022 is het precies 25 jaar geleden dat John Denver overleed. Dat Denver meer is dan Country roads en Leaving on a jet plane bewijst Jimmy Duchateau met zijn zevenkoppige band. Ze brengen een groots eerbetoon aan deze Amerikaanse countrylegende. Lees het interview op p. 10-11. tickets: 16 euro (kassa), 14 euro (abo) info: www.demoelie.be, 02 380 77 51 of info@demoelie.be

dinsdag 15 maart FilmMatinee Becoming Astrid FILM

14 uur – GC de Moelie In het vooroorlogse Zweden vindt de jonge Astrid het leven zo saai dat ze het soms moet uitschreeuwen. Ze is dan ook dolgelukkig als ze aan de slag kan als stagiaire bij de lokale krant. Het geeft haar een kans om haar wereld te verruimen en te ontsnappen aan het eentonige leven in het religieuze dorp. De samenwerking met haar baas Reinhold verloopt goed – te goed, want de twee vallen voor elkaar, ook al is hij een getrouwde man. Als Astrid zwanger blijkt, is dat dan ook een groot probleem. speelduur: 123 minuten tickets: 3 euro info: www.demoelie.be, 02 380 77 51 of info@demoelie.be

Werken Ukkelsesteenweg bijna klaar De grote riolerings- en wegenwerken op de Ukkelsesteenweg naderen stilaan hun einde. In april van vorig jaar werd het startschot gegeven voor de omvangrijke werf; intussen is er al heel wat gerealiseerd. De bestaande, versleten riolering werd vervangen door een gescheiden stelsel waardoor het afvalwater en het regenwater niet langer in eenzelfde buis terecht komen. Het propere regenwater wordt afgevoerd naar de Linkebeek, terwijl het vuile afvalwater via de riolering onder de Alsembergsteenweg in de grote collector onder de Grote Baan in Drogenbos belandt. Van daaruit gaat het richting het waterzuiveringsstation Brussel-Zuid. Bovengronds moet er nog een en ander gebeuren. De onderlaag bovenop de riolering ligt er al, maar voor het aanbrengen van de toplaag is het wachten tot het minstens tien graden is. Het geplande fietspad aan beide kanten van de steenweg is grotendeels zichtbaar, al moet ook daar nog een deklaag in asfalt bovenop komen. Aan de onderkant van de steenweg is het voetpad aangelegd. Niet overal langs de steenweg was er evenwel genoeg plaats om een voetpad én een fietspad naast elkaar te voorzien. Fietsers en voetgangers zullen de ruimte daar moeten delen. Voor de kwetsbare weggebruikers zal de steenweg er een stuk veiliger op worden. Niet alleen door de aanleg van de fietsen voetpaden, maar ook door enkele snelheidsremmende maatregelen, zoals de invoering van geschrankt parkeren. Verder gaat de veiligheid er aan enkele kruispunten op vooruit. Aan het kruispunt met de Edmond Theunisselaan is het verkeersplateau reeds zichtbaar. Meer hogerop wordt het brede kruispunt met de Dachelenbergstraat aan jeugdcentrum Moesjebaaz dit voorjaar nog volledig heringericht. Er komt een klassiek T-kruispunt waardoor het voor bestuurders niet meer mogelijk wordt om aan hoge snelheid de zijstraat in of uit te rijden. Iets hogerop komt er een veilige bushalte en het fietsen voetpad wordt doorgetrokken tot aan de spoorlijn. Het einde van de werken is voorzien in mei. Tot dan is enkel plaatselijk verkeer mogelijk. (JS)

Expo over fauvisme lokt veel volk De expo over het fauvisme afgelopen najaar in de Moelie, Hoeve Holleken en Huize Lismonde was een succes. Op initiatief van bibliothecaris en curator Peter Vanruysseveldt en het platform BEEcause waren er drie weekends op rij tientallen, vaak nooit vertoonde, fauvistische kunstwerken te zien. Zowat een eeuw geleden was Linkebeek immers het centrum van het Brabants fauvisme. Het was overigens de eerste keer dat de Linkebeekse cultuurhuizen op deze manier samenwerkten. Ook de gemeente was erbij betrokken. ‘De expo is uitstekend verlopen. Omdat de toegang gratis was en we toch zicht wilden hebben op het aantal bezoekers, stond er op iedere plek iemand om te tellen. Voor iedere locatie kwamen we uit op zowat 1.400 aanwezigen. Door die gelijklopende bezoekersaantallen vermoeden we dat de meeste mensen alle drie de centra hebben bezocht. We zijn tevreden met dat aantal, zeker omdat er tijdens die periode nog veel andere evenementen plaatsvonden’, zegt Rik Otten van BEEcause. ‘De bezoekers kwamen niet alleen uit Linkebeek maar ook uit buurgemeenten zoals Beersel en verder. Ook verschillende eigenaars die een of meerdere werken ter beschikking hadden gesteld, kwamen graag langs. De expo gaf de bezoekers ook de kans om onze gemeente te ontdekken. De mensen die Linkebeek nog niet kenden, waren aangenaam verrast. We hadden voor een wandelplan gezorgd, en de eerste zaterdag was er een shuttledienst voorzien.’ Ook financieel klopte het plaatje. ‘We konden een beroep doen op subsidies uit het coronanoodfonds. Daarnaast hadden we inkomsten van het concert en de lezing die we hebben georganiseerd. En de verkoop van de catalogus liep vlot. De kosten die we moesten maken, konden we verspreiden over de vier deelnemende organisaties.’ De samenwerking tussen de drie cultuurhuizen, met BEEcause als platform, smaakt alvast naar meer. Half mei staat er al een nieuw evenement op de planning. Dan wordt er samen een klein muziekfestival georganiseerd. (JS)

Er wordt hard gewerkt aan de fietssnelwegen in de Rand. En ook Linkebeek krijgt binnenkort aansluiting op het netwerk. Hoever staat het met de routes? Waar vind je ze? Worden ze intensief gebruikt? En helpen ze mee de verkeersknoop te ontwarren? Een stand van zake

og niet eens zo lang geleden vonden we het een bizar woord: fietssnelweg. Maar intussen is het concept flink ingeburgerd en bollen er dagelijks honderden, zo niet duizenden, fietsers uit de Rand van en naar de hoofdstad. De aantrekkingskracht ervan is niet moeilijk te begrijpen: je bent in de frisse lucht, bewegen is gezond, en je zoeft zomaar de files voorbij. Maar wat is in feite een fietssnelweg? ‘Daarvoor zijn er een aantal criteria’, legt Tom Dehaene (CD&V) uit, die als gedeputeerde voor de provincie Vlaams-Brabant al vele jaren mee zijn schouders zet onder de fietssnelwegen. ‘Een fietssnelweg moet minstens vier meter breed zijn, zo min mogelijk conflictpunten kennen waar je in

aanraking komt met ander verkeer, hij moet het liefst in een aangename omgeving liggen en bij voorkeur aangelegd zijn in asfalt. Een veilige en comfortabele route dus.’

Goed netwerk

Wie op www.fietssnelwegen.be inzoomt op onze regio ziet al een flink netwerk. Dehaene: ‘Samen met de Vlaamse overheid liet de provincie in 2012 een studie uitvoeren voor wat toen nog het FietsGEN heette, naar analogie met het Gewestelijk ExpresNet van de NMBS. In die studie werden meer dan 25 mogelijke fietssnelwegen voorgesteld. Een viertal daarvan waren prioritair: de F3 vanuit Leuven, de F20 via Halle, de F209 van Denderleeuw via Opwijk en de F1 Antwerpen-Mechelen-Brussel. Geen van die

routes is al helemaal af, maar heel wat knelpunten worden snel aangepakt. Zo wordt op de F3 momenteel een brug over de ring afgewerkt. En op de F20 zijn er net belangrijke realisaties gedaan in Sint-Pieters-Leeuw en Beersel, waardoor dit nu de populairste route van de provincie is.’

Waar zijn de cijfers?

Harde cijfers over hoe intensief de routes gebruikt worden, zijn er niet. En dat betreuren ze bij belangenorganisatie de Fietsersbond. ‘Bij de keuze van de tracés wordt wel gekeken naar het fietspotentieel – hoeveel bedrijven liggen er, waar wonen de werknemers, enzovoort – maar wat ontbreekt, zijn evaluaties nadien’, zegt Wies Callens, de woordvoerder van de Fietsersbond. ‘Er

De fiets steekt een tandje bij

I N F O R M AT I E rand-nieuws

Cycling boom rolls on An extensive network of bicycling highways is gradually taking shape. The four main routes in our part of the world are: the F3 from Leuven, the F20 via Halle, the F209 from Denderleeuw via Opwijk and the F1 connecting Antwerp to Brussels via Mechelen. ‘None of these routes is completely finished yet, but many of the problems are expected to be sorted out in within a short space of time. On the F3, for example, a bridge over the Ring Road is now being finished. And on the F20, major projects were recently completed in Sint-Pieters-Leeuw and Beersel, making it the most

zijn weinig tellingen en onderzoek naar tevredenheid. Dat is nochtans info die we nodig hebben om mee naar buiten te komen en om weerstand te weerleggen: het aantal fietsers, de hoeveelheid CO2 die je uitspaart, de gezondheidswinst. Dat soort zaken.’ Callens en Dehaene zijn er wel van overtuigd dat de routes nu al goed gebruikt worden, en dat dat in de toekomst alleen zal toenemen. ‘Ik hoop het nog te mogen meemaken dat er file staat op de fietssnelweg’, lacht Dehaene. Om ook bedrijven warm te maken voor de fiets, organiseert de provincie de fietstest. Dehaene: ‘Ondernemingen krijgen drie weken elektrische fietsen ter beschikking, die de werknemers mogen uittesten. Met een zeer positief effect: 65 % van de deelnemers zegt daarna meer de fiets te gebruiken.’ Callens wijst op iets wat volgens hem onderbelicht blijft: ‘We hebben het altijd over het verkeer naar Brussel, maar ook voor de mobiliteit in de andere richting zijn fietssnelwegen een zegen. Veel bedrijven uit de Rand hebben een tekort aan arbeidskrachten en worden nu bereikbaarder voor werkzoekenden uit Brussel.’

popular route in the Flemish Brabant province’, says the provincial delegate Tom Dehaene (CD&V). Reliable statistics about how many people actually use the routes are not yet available. Much to the regret of the Fietsersbond (Flemish Cycling Federation). ‘The choice of routes takes into account the potential for cycling growth but more censuses and satisfaction surveys need to be undertaken to gain a clearer understanding of the situation’, says Fietsersbond representative Wies Callens.

Een-tweetje met Brussel

Over de samenwerking met Brussel, vaak een heikel punt, zijn ze allebei positief. Ook in de hoofdstad wordt er hard gewerkt aan fietsinfrastructuur, en de twee netten sluiten vrij goed op elkaar aan. Alleen de bewegwijzering loopt soms mank, een typisch Belgisch verhaal. ‘Vlaanderen had daarvoor een F-logo uitgewerkt,’ zegt Dehaene, ‘en Brussel aangeboden om dat over te nemen. Maar dat zag Brussel niet zitten, want die F staat voor ‘fiets’. Misschien dat ze nu het beeld overnemen, maar dan met de letter C van ‘cyclo’.’ En wat dan met de andere fietspaden in de Rand? Lopen we niet het risico dat de fietssnelwegen het leeuwendeel van de investeringen opslokken? Dehaene wijst erop dat de fietssnelwegen de gemeenten niets kosten. Ze worden voor de helft door de provincie gefinancierd en voor de andere helft door de Vlaamse overheid. En ook om functionele fietspaden, recreatieve routes en schoolroutes veiliger en beter te maken, kunnen de gemeenten rekenen op subsidies. Iedereen op de fiets dus. Heeft dat intussen al een merkbare invloed op het

SJOENKE is een uitgave van gemeenschapscentrum de Moelie en vzw ‘de Rand’. Sjoenke komt tot stand met de steun van het ministerie van de Vlaamse Gemeenschap en de provincie Vlaams-Brabant. REDACTIERAAD Mark De Maeyer, Patricia Grobben, Jan Otten, Rik Otten, Anne Van Loey, Ilke Weyers VORMGEVING heartwork.be FOTOGRAFIE Tine De Wilde DRUK Drukkerij Van der Poorten

autoverkeer? Callens: ‘Sinds 2020 en de eerste lockdown heeft het fietsverkeer een boost gekregen. Het autoverkeer daalde fel, maar zit intussen weer op en zelfs boven het niveau van daarvoor. Toch lijkt het aantal fietsers stabiel te blijven. Het is vooral het openbaar vervoer dat minder wordt gebruikt.’

Tweemaal Linkebeek

Wie vanuit Linkebeek snel met de fiets naar Brussel wil, kan binnenkort hopelijk gebruikmaken van de F207. Die zal tussen Sint-Genesius-Rode en de hoofdstad worden aangelegd naast de spoorweg Brussel-Waterloo. Het project heeft evenwel wat vertraging opgelopen. Ook een tweede fietssnelweg zal in de toekomst via Linkebeek passeren: de F208, die via Huizingen richting Ter Kamerenbos loopt. Van deze route is al een klein deel gerealiseerd. Jan Haeverans www.fietssnelwegen.be

EINDREDACTIE Veerle Weeck, Kaasmarkt 75, 1780 Wemmel, veerle. weeck@derand.be HOOFDREDACTIE Geert Selleslach, 02 456 97 98, geert.selleslach@derand.be REDACTIEADRES GC de Moelie, Sint-Sebastiaanstraat 14, 1630 Linkebeek, tel. 02 380 77 51, info@ demoelie.be, www.demoelie.be VERANTWOORDELIJKE UITGEVER Jo Van Vaerenbergh, Kaasmarkt 75, 1780 Wemmel

LINKEBEEK in beeld