uitgekamd februari 2022

GEMEENSCHAPSKRANT

WEZEMBEEK-OPPEM • JAARGANG 23 • NR 1 • FEBRUARI 2022 UITGAVE VAN GC DE KAM EN VZW ‘DE RAND’

Nationaal hockeydoelman Vincent Vanasch: ‘Nerveus toen ik beelden terugzag’

Arthur Motté: ‘Als student vertrokken, als piloot teruggekomen’

Stijn Kolacny met Klassiek Revisited: ‘Gewoon een van de muzikanten’

FR • DE • EN

résumé Übersetzungen summary

© David Legrève

afgiftekantoor wezembeek-oppem P 007373

uitgekamd

De Letterbijter in nieuwe gebouwen De heropening van de scholen na de kerstvakantie betekende voor de leerlingen van de gemeentelijke bassischool De Letterbijter ook de intrek in de nieuwe schoolgebouwen van het Nieuw Administratief Centrum (NAC). Een korte plechtigheid ging aan de opening vooraf. Een maand eerder vond de officiële opening van het NAC al plaats.

De verhuis van de voorlopige containerklassen aan de Ban Eik naar de nieuwe school verliep vlekkeloos. Een meevaller was de zogenaamde afkoelingsweek voor de kerstvakantie, waardoor het onderwijzend en administratief personeel extra tijd kreeg om alles in te pakken. Na een toespraak van de schepen van Onderwijs hadden de jongste en oudste leerling van De Letterbijter de eer om samen het lint door te knippen om de school officieel open te verklaren.

De kleuterklasjes bevinden zich op de half ondergrondse verdieping met rechtstreekse toegang tot de speelplaats. Op diezelfde verdieping is de 350 m² grote turnzaal met een hoogte van zeven meter. Op de begane grond zijn de gemeenschappelijke ruimtes, waaronder de eetzaal die uitgeeft op de speelplaats van de lagere school, het bureau van de directrice en het secretariaat. De klassen van de lagere school bevinden zich op de eerste en tweede verdieping. Alle klassen worden nog uitgerust met digitale borden.

Vooral voor de jongste leerlingen was het nieuwe schoolgebouw even wennen, maar de directie hoopt dat de nieuwe infrastructuur mee zal helpen om de leerlingen een

extra leerstimulans te geven. Met de nieuwe gebouwen kan vanaf september het aantal leerlingen verhoogd worden tot 225, of 45 meer dan nu.

Op 17 december werd het NAC ingehuldigd met een gedenkplaat op het binnenplein voor de ingang van het tot City Hall omgedoopte gemeentehuis. De nieuwe publieke gebouwen staan volgens burgemeester Petit (LB-Union) garant voor een moderne en slimmere dienstverlening. ‘Deze nieuwe site moet een nieuwe dynamiek in de gemeente op gang brengen. Hopelijk laten we het beeld van een slaapgemeente achter ons en stappen we over naar dat van de levendige gemeente waar het prettig wonen is voor al haar inwoners’, aldus Petit.

De verhuis van de 30.000 boeken van de bibliotheek zal gebeuren vanaf 8 februari, de dag waarop de huidige bibliotheek definitief de deuren sluit. Als alles volgens plan verloopt, opent de nieuwe bib in het NAC op 19 februari. (UM) © TDW

De school telt vier verdiepingen, waaronder een half ondergrondse verdieping. Er zijn verder twee omheinde speelplaatsen

met luifel waar de kinderen bij regenweer kunnen schuilen: één met een groenzone voor de kleuters en één met tegelverharding voor de lagere school. De omheining van de speelplaats werd een tijdje geleden op het laatste moment nog verhoogd zodat kinderen er niet over kunnen klimmen.

Wissels in de meerderheid We zijn halfweg de gemeentelijke legislatuur. Dat betekent traditioneel ook een aantal wissels als gevolg van bestuursafspraken. Stéphane Bodart, raadslid voor cdH en uitbater van het plaatselijke tuincentrum, geeft als voorzitter van de gemeenteraad de fakkel door. Aan Bodart is geen groot voorzitter verloren gegaan. Hij had het moeilijk met het hanteren van het Nederlands, straalde weinig autoriteit uit en verloor af en toe de draad tijdens de raadszitting. Dat leverde, vooral tijdens stemmingen, enkele hilarische momenten op.

De voorzittershamer komt in handen van Ecolo-raadslid Robert De Lille. Hij was tijdens de vorige legislatuur nog gemeenteraadslid in Wemmel en voorzitter van het Plaatselijk Werkgelegenheidsagentschap. In 2018 stond hij vierde op de LB-Unionlijst. Hij werd met 509 voorkeurstemmen de negende verkozene van de lijst. In 2019 stond hij op de zesde plaats van de lijst van Groen voor het Vlaams Parlement. De Lille, officier en consultant, nam al enkele invalbeurten als voorzitter voor zijn rekening. Daarbij liet hij zich opmerken door zijn strakke en autoritaire leiding. Hij zat ook één keer een volledige zitting voor met een muts op het hoofd.

Bij het OCMW is er ook een wissel van formaat. Nicole Geerseau-Desmet (DéFi) geeft de fakkel door aan Jean Hermesse (cdH). Geerseau heeft vier mandaten als schepen – waaronder dat van eerste schepen –, twee als OCMW-raadslid en één als voorzitter achter de rug. In 2018 kreeg ze als OCMW-lijsttrekker nog een kwart van de stemmen (1.289) achter haar naam. Hermesse is gewezen secretaris-generaal van de Christelijke Mutualiteiten, heeft een waslijst aan (gewezen) bestuurdersfuncties en is bestuurder van het plaatselijke WZC Onze-Lieve-Vrouw. In 2018 was hij lijstduwer op de LB-Union-OCMW-lijst. Hij werd de vijfde verkozene met 661 stemmen. (UM)

2

Hoeveel verdienen onze burgemeester en schepenen?

Voor de uitoefening van hun mandaat als burgemeester en schepen krijgen onze lokale verkozenen uiteraard ‘een wedde’ die ten laste van de gemeentekas valt. Deze wedde wordt berekend op basis van twee criteria: enerzijds het inwonersaantal en anderzijds de grootte van de vergoeding van de leden van het Vlaams Parlement.

In Wezembeek-Oppem bedraagt de bruto jaarwedde van de burgemeester 68,8 % van die parlementaire vergoeding, laat het Agentschap Binnenlands Bestuur ons weten. Dat komt neer op een bruto jaarwedde van 65.400,85 euro. Voor de schepenen bedraagt de bruto jaarwedde 60 % van de wedde van de burgemeester. Dat is dus een bruto jaar-

I N F O R M AT I E uit de gemeente

wedde van 39.240,51 euro. De bruto maandwedde bedraagt 1/12 van de bruto jaarwedde.

Naast hun wedde krijgen de burgemeester en schepenen ook vakantiegeld en een eindejaarstoelage die worden berekend in overeenstemming met de regels voor de leden van het gemeentepersoneel.

Het is de gemeenteraad die bepaalt welke specifieke kosten die verband houden met de uitoefening van het mandaat van burgemeester en schepen kunnen worden terugbetaald.

De kosten worden gestaafd met bewijsstukken. Als hun mandaat stopt, krijgen ze een uittredingsvergoeding uitbetaald, die vervalt als de betrokkene een beroepsinkomen heeft.

(UM)

Telex • Eind november was er ’s nachts een kleine aardbeving waarvan het episch centrum in onze gemeente lag. De beving had een kracht van drie op de schaal van Richter en deed zich voor op 10 km diepte.

• Op de site van de voormalige ijzerwarenhandel Desmet zijn plannen voor een nieuwbouw met appartementen en een winkelpand.

• Het totale kostenplaatje van het NAC bedraagt momenteel 22.075.000 euro.

• Ondanks het vuurwerkverbod met oudejaar werd er zowel voor als na middernacht duchtig wat vuurwerk de lucht in geschoten.

• De opmaak van een ruimtelijk uitvoeringsplan (RUP) voor het cohousingproject Vosberg beroert het college. Er was geen unanimiteit over de agendering van de opmaak, waardoor het punt op de gemeenteraad kwam. Het punt werd na stemming toch afgevoerd, maar het is duidelijk dat cdH en

Dat is 1.550.000 euro meer dan oorspronkelijk begroot. Door het coronavirus kampte ook dit project met een forse prijsstijging van grondstoffen en bouwmaterialen.

• Het stof van het NAC is nog niet neergedaald of de kans is groot dat juist rechtover, op de hoek van de Wijngaard- en de Viooltjeslaan, nieuw stof zal worden gemaakt. Een hoekappartementsgebouw, een oudere woning en twee garages worden gesloopt om plaats te ruimen voor een nieuwbouw met tien appartementen en een winkelpand. Het openbaar onderzoek liep tot einde januari.

• Onze gemeente greep naast de aankoop van het voormalige treinstation op de grens met Tervuren. In overeenstemming met het schattingsverslag had het college een bod veil van net boven het half miljoen, maar dat werd met 15 % ruimschoots overtroffen door een andere bieder. In de vroegere goederenloods huist nu een drive-inhorecazaak waarvan de vergunning in 2025 verloopt.

• Het vaccinatiecentrum van Zaventem sloot tijdens de kerstweek de deuren om de vrijwilligers op adem te laten komen. Net dan moest de campagne voor een boosterprik in een hogere versnelling.

• Op de Wijngaardlaan rechtover de Viooltjeslaan zijn verschillende bestaande parkeerplaatsen ingericht als kiss-and-ridezone voor het afzetten van de leerlingen van de gemeentelijke basisschool De Letterbijter.

Ecolo op een andere golflengte zitten dan de rest van de meerderheid.

• Midden december stelden bewoners van de Schone Luchtwijk en een aantal aanpalende straten in Kraainem in hun huizen een mazoutgeur vast die uit de riolen leek te komen. Brandweer en civiele bescherming kwamen ter plaatse, maar er werd niet onmiddellijk een oorzaak gevonden. De riolen werden wel schoongespoten zodat de geur geleidelijk aan verdween.

• De 160 konijnen die eind oktober wegens verwaarlozing bij een kweekster in onze gemeente in beslag werden genomen, werden definitief toegewezen aan de vzw Huppeldepup uit Grimbergen. De vzw stelt de konijntjes nu ter beschikking voor adoptie.

• Tijdens het onweer op zondag 2 januari liep de Diepstraat opnieuw onder water. Volgens buurtbewoners is de oorzaak een probleem aan de riolering.

• ASPECT, de Advies- en Participatieraad voor Ecologische Transitie, heeft na zes maanden eindelijk een nieuwe voorzitter. Het is Anne Vandendries die al lid was van ASPECT, de stuurgroep die onze gemeente adviseert over ecologische transitie en duurzame ontwikkeling. (UM)

3

© Tine De Wilde

Hockeydoelman Vincent Vanasch

‘Ik was bloednerveus toen ik de beelden van de finale terugzag’ 5 augustus 2021. 13.35 uur Belgische tijd. 20.35 uur in Tokio. Op dat exacte moment wordt er Belgische sportgeschiedenis geschreven. Onze nationale hockeykeeper en inwoner van Wezembeek-Oppem Vincent Vanasch stopt de laatste shoot-outpoging van Australië.

Voor het eerst pakt een Belgisch team een gouden medaille op de Olympische Spelen.

‘The wall’ wordt hij ook weleens genoemd en veel kenners zijn het erover eens dat hij de beste hockeydoelman ter wereld is. En die nationale sportheld woont gewoon om de hoek, in Wezembeek-Oppem. ‘Ik ben zelf afkomstig van Evere, maar ik ken Wezembeek-Oppem heel goed. Mijn grootmoeder woonde hier en ook mijn schoonvader is van hier.

Ik heb hier een dik jaar geleden een huis gekocht.’

Praktisch én mooi

Het is niet alleen uit praktische overwegingen, maar ook voor het nog vrij dorpse karakter van de gemeente dat hij hierheen trok. ‘Als je, zoals ik, vaak de baan op moet voor je werk is de ligging 4

van Wezembeek ideaal. Ik speel in clubverband in Keulen en moet dus een paar keer per week naar daar: bijna 2 uur heen en nog eens 2 uur terug. Maar ik ben snel op de E40 van hieruit, dus dat is mooi meegenomen. Anderzijds trainen we vaak samen met de Red Lions, en dat is in Antwerpen. Ook daar geraak ik vrij makkelijk van hieruit, als er niet te veel files op de ring staan. Maar Wezembeek is ook een mooie en nog vrij groene gemeente, waar ik gewoon graag woon. We kennen onze buren goed, en we komen goed overeen. Het zijn uiteraard allemaal trouwe supporters geworden, en we hebben de gouden medaille samen gevierd.’

De vele uren in de auto vindt hij niet

altijd leuk, maar klagen hoort er niet bij.

‘Het is een offer dat ik moet maken om mijn gezinsleven en mijn leven als sportman te kunnen combineren. Mijn vrouw werkt hier en de kinderen zijn hier ook. Ik doe het voor hen, om dicht bij mijn vrouw te zijn en mijn kinderen te zien opgroeien. Een verhuis naar Keulen zal er dus niet van komen. Bovendien zal mijn gezin dit jaar hopelijk af en toe kunnen meekomen. Dat was vorig jaar door de covidcrisis niet mogelijk.’

Geen tijd om te rusten

Als ik Vanasch begin september bel om te vragen of hij een interview ziet zitten, zegt hij eerst: ‘Nu niet, ik ben net vertrokken uit de kraamkliniek. Kan ik je

MENSEN

I N F O R M AT I E

uit Wezembeek-Oppem

uit de gemeente

FR

Le gardien de hockey en or Vincent Vanasch Certains le surnomment ‘le mur’ et nombreux sont ceux qui le considèrent comme le meilleur gardien de hockey au monde. Les Jeux Olympiques lui valurent sa renommée internationale vu le rôle décisif qu’il joua lors de la conquête de la médaille d’or pour l’équipe nationale belge de hockey. Et le plus beau dans tout ça, c’est que ce héros national du sport vit à deux pas de chez nous, à Wezembeek-Oppem. ‘Je suis d’Evere, mais je connais Wezembeek-Oppem comme ma poche. Ma grand-mère a vécu ici et mon beau-père est aussi d’ici. J’aime vivre ici. Wezembeek-Oppem est une commune magnifique et encore assez verte. Nous connaissons nos voisins, nous nous entendons bien. Entre-temps ce sont devenus de fidèles supporters; nous avons fêté la médaille d’or ensemble. Je me rends bien compte que ce que nous avons réalisé est unique et je suis particulièrement heureux d’avoir pu divertir nos supporters et peut-être même le pays tout entier. J’espère que cela a permis à de nombreuses personnes d’oublier leurs soucis quotidiens, la misère des inondations dans notre pays, la crise corona.’

binnen een paar dagen terugbellen?’ Op 4 september werd Vanasch voor de tweede keer vader, van een dochtertje Zazie. ‘Ik heb sinds de Olympische Spelen nog niet veel kunnen uitrusten’, zegt de familieman Vanasch. ‘Met twee kleine kinderen in huis kan mijn vrouw alle hulp gebruiken. Vakantie hebben we niet gehad, op een paar dagen aan zee na.’

Maar Vanasch maalt er niet om. Hij doet het allemaal graag en de slapeloze nachten van de jonge vader hebben ook soms voordelen. ‘Ik heb voor de eerste keer de volledige finale terug bekeken omdat ik wakker geworden was door mijn dochter. Het hielp me niet meteen om terug in slaap te vallen’, verduidelijkt hij. ‘Ik was bloednerveus toen ik die beelden zag, veel nerveuzer dan op het moment zelf. Ik kan me voorstellen dat mensen voor de televisie op hun nagels zaten te bijten, maar ik verloor tijdens de wedstrijd zelf nooit mijn cool. Shoot-outs stoppen is een deel van mijn job, waar ik

Een vijfde van alle inbraken gebeurt tijdens de maand december Verleden jaar vond een vijfde van alle inbraken in onze gemeente plaats in de maand december. De 21 geregistreerde inbraken waren verspreid over het hele grondgebied, zodat er per straat meestal maar één feit plaatsvond. Volgens Wokra-korpschef Luc Breydels zijn de 101 inbraken in 2021 de normale tendens die jaarlijks wordt geregistreerd, al zijn het er wel dertien meer dan het jaar ervoor.

Bij dat cijfer plaatst de korpschef wel de volgende belangrijke kanttekening: ‘Van de 101 inbraken waren er 42 die als inbraakpoging staan geregistreerd. De woning is dus niet binnengedrongen en er werd ook niets gestolen.’ In 2021 heeft het politiekorps in totaal vijftien daders aangehouden. Tijdens de overgang van oud naar nieuw werden twee verdachten opgepakt die gelinkt werden aan minstens vijf inbraken op het grondgebied.

Op tweede kerstdag hield Wokra in het kader van de winterbobcampagne een alcoholen drugsactie met een controle op drie plaatsen. Van alle opgemaakte pv’s en onmiddellijke inningen was er slechts eentje gerelateerd aan drugs. Het jaar 2021 kan volgens Breydels met een positieve noot worden afgesloten: ten opzichte van 2020 is de algemene criminaliteit met 10,27 % gedaald. (UM)

elke dag voor train. Het is een beetje zoals een tovenaar, die zijn trucjes ook maar goed kan als hij voortdurend oefent. Ik probeerde me op dat moment gewoon te amuseren en gefocust te blijven.’

Hoewel hij de beelden ondertussen al terug heeft gezien, is het besef over wat de Red Lions gepresteerd hebben er nog niet helemaal. ‘Ik weet wel dat wat we gerealiseerd hebben uniek is, we zijn olympisch kampioen. Er zijn er niet veel die dat kunnen zeggen. Maar sinds die Olympische Spelen heb ik nog niet veel tijd gehad om een beetje afstand te nemen en het allemaal te overschouwen. Als ik eraan terugdenk, ben ik vooral blij dat we onze supporters en misschien wel heel het land hebben kunnen entertainen. Ik hoop dat veel mensen even hun zorgen van alledag hebben kunnen vergeten, de miserie van de overstromingen in ons land, de coronacrisis … Dat is de meerwaarde die sport kan bieden, voor de supporters bestaat op het moment van de wedstrijd enkel die wedstrijd. De rest wordt dan even aan de kant geschoven. Ik heb trouwens niet de indruk dat mijn leven sindsdien sterk veranderd is. Soms herkennen ze mij weleens op straat, maar ik blijf toch vrij anoniem. Die helm die ik de hele match moet dragen helpt daar natuurlijk wel bij.’

Rollende sneeuwbal

Binnen minder dan drie jaar zijn er al opnieuw spelen, in Parijs dit keer. ‘Ik

hoop dat ik er dan nog bij ben’, zegt Vincent Vanasch. ‘Hoe fantastisch zou het zijn om onze olympische titel te kunnen verlengen? Olympisch kampioen worden is sowieso al uniek. Die titel kunnen verlengen zou buitenaards zijn.’

Parijs hoeft geen eindstation te zijn voor de 33-jarige nationale doelman. ‘Ik wil doorgaan zolang ik er plezier uithaal.

Ook na mijn actieve carrière hoop ik nog iets in het hockey te kunnen betekenen, als keeperstrainer bijvoorbeeld.’

Ook als Vanasch zijn keepersuitrusting aan de haak zou hangen, hoeven we niet te vrezen voor een gigantisch kwaliteitsverlies tussen de nationale doelpalen.

‘Loïc Van Doren, onze tweede doelman, is steengoed. Hij zou bij elke andere nationale ploeg onder de lat staan. En ook daarna zal er vermoedelijk geen probleem zijn. Er is in België een sneeuwbal aan het rollen gegaan, hockey is in geen tijd een erg populaire sport geworden bij de jeugd. Er zal dus ook wel meer talent boven komen drijven, dat kan niet anders.’ Ook doelmannen? ‘Daar ben ik zeker van. Het imago van de doelman is veranderd.

Vroeger werd de traagste van de club tussen de palen gezet, nu is het vaak een bewuste keuze: jongeren willen doelman worden. Ik hoop dat ik die jongens geïnspireerd heb en dat ze evenveel plezier beleven aan hun sport.’

Maarten Croes

5

Arthur Motté

‘Als student vertrokken, als piloot teruggekomen’ Negen maanden geleden pakte Arthur Motté uit Wezembeek-Oppem zijn valies en stak hij de plas over om een opleiding tot vliegtuigpiloot te volgen. Uitgekamd volgde zijn avonturen op de voet. In dit laatste deel van zijn verhaal blikt hij terug op zijn laatste maanden in de Verenigde Staten. Arthur in Amerika deel drie.

6

Hoe kijk je terug op jouw vliegervaring in Amerika?

Arthur Motté: ‘Sinds 7 november ben ik terug in België. In totaal heb ik negen maanden in Arizona verbleven. De ervaring die ik daar heb opgedaan, is een once in a lifetime experience. De landschappen zijn er fantastisch, de mensen charmant. De Amerikanen zijn in het algemeen meer open van geest dan wij. Op het vliegtuig richting België heb ik een oudere dame ontmoet met wie ik de hele vlucht heb gebabbeld. We blijven contact houden en hebben elkaar zelfs kerstkaarten gestuurd!’

deel. Negen maanden later keer ik terug als een volwaardige commerciële piloot met 150 uur en meer dan 22.000 kilometer op de teller. Ik heb prachtige uitzichten gehad op alle uren van de dag: van vluchten in de namiddag met 50 °C op de thermometer tot een eenzame vlucht boven de woestijn om twee uur ‘s nachts. Ook al was het niet altijd makkelijk om zo vroeg op te staan, het was het altijd waard. De zonsopgang en zonsondergang in Arizona is van een heel ander niveau dan hier. Met de intense warmte en de prachtige kleuren heb je de indruk dat de hemel in brand staat.’

‘Het tofste van de reis was natuurlijk het vliegen zelf. Het was echt een droom die werkelijkheid is geworden. In februari ben ik als een doodgewone student vertrokken. Ik had nog geen enkele vliegervaring, enkel het theoretische

Had je ook de tijd om tripjes te maken door Amerika?

Motté: ‘95 % van de tijd is het in Arizona fantastisch weer: een knalheldere hemel, droogte, hoge temperaturen. Helaas is het niet altijd zo. Voeg er wat vochtig-

heid aan toe en je krijgt een tikkende tijdbom. Van juni tot en met september hebben we in Phoenix het moessonseizoen. Dan kunnen de stormen er soms echt angstaanjagend zijn. In de zomer van 2021 zijn er 30 van de 64 vliegtuigen van mijn school beschadigd, vier zelfs volledig verwoest. Daarnaast was een deel van het dak ingestort en werd een enorme deur van de hangar letterlijk kapot geblazen.

Bizar is wel dat door deze regen talloze zaden ontkiemen in de woestijn. Hierdoor verandert de dorre woestijn in een groene oase. Dat duurt niet lang, juist genoeg om prachtige foto’s te maken. Ze noemen dat fenomeen burst into bloom.’

‘De laatste maanden had ik helaas geen tijd om roadtrips te maken. Ik heb het redelijk druk gehad met het vliegen en in juli-augustus ben ik terug naar België gekeerd omwille van lange wachttijden.

De covidsituatie in de VS was al zo verbeterd dat de maatschappijen onze instructeurs terugriepen en er een gemiddelde wachttijd van 5 à 8 weken was.’

Je hebt tijdens jouw opleiding ook een noodlanding moeten maken. Ben je daar al van bekomen?

Motté: ‘In juni heeft er zich tijdens mijn laatste nachtelijke solovlucht een incident voorgedaan. Het was een zeer onweerachtige dag, ik moest rond 20 uur opstijgen om om 21 uur terug te landen. Ik had me al voorbereid om de vlucht te annuleren, maar om dat te mogen doen, moest ik de take-offtijd afwachten. Het weer in Arizona kan immers heel rap omslaan. Ik had een meteobriefing klaargemaakt en alle weersverwachtingen zeiden dat het tegen 21 uur zou opklaren. Een tiental minuten voor ik moest opstijgen, ging ik buiten een kijkje nemen en wat bleek?

De storm was gaan liggen en het begon op te klaren. Althans, zo zag het eruit.

Samen met de duty instructor besliste ik om te vliegen. De missie van de vlucht was om 4 à 5 circuits rond de luchthaven de maken. Tijdens de eerste drie circuits was de wind redelijk kalm en had ik

MENSEN

MENSEN

uit Wezembeek-Oppem

koken

absoluut geen probleem om te landen.

Maar bij mijn vierde en laatste circuit liep het mis. Na het opstijgen voltooide ik de after-take-offchecklist, waarna het vliegtuig hevig door elkaar begon te schudden en plots in een duikvlucht terechtkwam. In plaats van met 500 voet per minuut te stijgen, daalde het vliegtuig met 2.700 voet per minuut.

Angstaanjagend. Ik kon er niets aan doen. Ik was in een microburst terechtgekomen, een zeer gevaarlijk weersverschijnsel waarbij er een plotse, hevig dalende luchtstroom ontstaat onder aan een cumulonimbus. Mijn vliegtuig is tot 25 meter boven de grond gedaald. Ik ben maar een paar meter boven de daken beland. Het was niet de tofste ervaring.

En zeker niet nadat de verkeerstoren vervolgens sloot en mij alleen in het donker liet staan. Gelukkig is het goed gekomen en heb ik dankzij veel geluk en goede flying skills het vliegtuig veilig aan de grond kunnen zetten.’

Vier generaties aan de kersttafel

Heb je jouw opleiding nu afgerond?

Motté: ‘Ik heb mijn Commercial Pilot Licence (CPL) uiteindelijk afgelegd op 3 november 2021. Ik had een strenge examinatrice, maar na de vlucht vertelde ze me dat het één van de beste examens was in haar 35-jarige carrière. En eerlijk gezegd: het was een supertoffe vlucht.

We zaten gezellig te babbelen tijdens de kruisvlucht en genoten van de prachtige landschappen.’

‘Voor ik naar Arizona vertrok, had ik het theoretische deel van mijn licentie afgelegd in Brussel. In Phoenix heb ik vervolgens visueel en op instrumenten gevlogen. Het volgende deel van de opleiding, dat waarschijnlijk in maart zal starten, zal op instrumenten van een tweemotorig toestel vliegen zijn. Juist daarvoor zal ik nog een acrobatische vlucht moeten uitvoeren in de buurt van Oxford. Het laatste deel van de opleiding is op de simulator van een Boeing 737 in Brussel. Hierbij maken we de overgang van piston engine naar turbine engine. Ook leren we in crewverband vliegen, want tot nu toe moesten we nog altijd alles zelf doen: het vliegen, de communicatie, de navigatie, monitoren van alle parameters, etc. Voilà. Hiermee zitten we meteen aan het einde van mijn verhaal in uitgekamd. Hopelijk hebben jullie er mee van kunnen genieten.’ (SC)

T

huis kookt Sonia Telese Izzi zowel traditioneel Belgisch als Italiaans, maar haar echte kookpassie gaat uit naar fijne patisserie: koekjes, gebak … Ze kookt dagelijks voor haar gezin: haar echtgenoot Eric Schonkeren en hun drie kinderen Gaia, Milo en Alba. Maar in de voorbije kerstperiode werd het nog drukker aan tafel, want Sonia’s grootouders waren op bezoek.

‘Ze wonen in Molise, een bergachtige streek in Zuid-Italië. Iedere zomer reizen wij naar ginds; om de drie, vier jaar komen zij naar hier. Met Kerstmis was het hier gezellig druk, want ook mijn mama, tante en neef waren er. Op het menu stond onder andere gevulde ravioli met ricotta en ragoutsaus. Het is dankzij mijn mama en oma dat ik zo graag kook; zij leerden me alles. Familie komt bij ons op de eerste plaats, traditionele waarden zoals verbondenheid, zorg voor elkaar, respect en dankbaarheid koester ik en hoop ik te kunnen doorgeven aan mijn eigen kinderen. Het is immers dankzij alle opofferingen van mijn grootouders dat wij hier nu een aangenamer leven leiden dan zij ooit gekend hebben.

Mijn grootmoeder, Domenica Capaldi, is op haar vijftiende naar België gekomen om hier als huishoudster te werken.

Thuis waren ze met acht kinderen en de streek was zo arm dat ze er honger leden. Bij mijn grootvader, Olympio Martino, waren ze met zes kinderen, van wie er vijf uitgeweken zijn. De twee leerden elkaar hier in België kennen en startten in 1964 samen met een ijswagen Glacier Martino aan het Flageyplein.

Aangezien ik in 1985 ben geboren, heb ik daar geen herinneringen aan.’

‘Het was hard werken’, licht Anna, Sonia’s mama, toe. ‘Mijn ouders bouwden hier voor ons een toekomst op en tegelijk droegen ze ook nog de zorg

© Tine De Wilde

Ravioli met ricotta en ragoutsaus

voor hun eigen ouders die in Italië waren gebleven.

Iedere dag stond mijn vader om vier uur op om naar de vroegmarkt te gaan om fruit te kopen, want synthetische aroma’s die nu aan ijs worden toegevoegd, gebruikten ze niet. Het ijs werd volledig ambachtelijk bereid. In het atelier hing altijd een zoete geur, want er werd telkens gestart met het koken van rauwe melk. Het bereide ijs verkochten ze in het ijssalon en vader had ook nog een ijsronde met zijn camionette.’

Ondanks hun hoge leeftijd en een leven van hard werken zien beide grootouders er nog bijzonder kwiek uit. Hun geheim? ‘Moed en liefde’, lacht Domenica. ‘Het waren andere tijden. IJs was toen ook nog een luxeproduct, terwijl het in vergelijking met nu amper wat kostte: voor drie bolletjes betaalde je 5 Belgische frank, dat is zo’n 0,12 euro. Na ons heeft een broer de ijswagen voortgezet. Zelf keerden we terug naar de streek waarvan we kwamen omwille van het mildere klimaat, zeker niet omdat het hier niet goed was. We zijn het land heel dankbaar voor alle kansen die we hier kregen.’

‘Ook aan vaderskant had mijn oma Philomène een ijsatelier. Daar heb ik nog wel herinneringen aan’, vertelt Sonia. ‘Zij werkte met een oude installatie waarbij het ijs gekoeld werd met ijsblokjes. Ik zie haar nog gigantische ijsblokken met een pikhouweel in stukken hakken. Die oma reed meer dan 45 jaar met een ijsbakfiets rond in het park van Woluwe.

Soms droom ik er ook van om een eigen traiteurszaak op te starten … Maar tegelijk doe ik mijn werk op de medische afdeling van de Franstalige universiteit met volle goesting.’

Karla Stoefs Scan deze QR-code en ontdek het recept.

Smakelijk!

7

© Tine De Wilde

MENSEN met een object

Dirk Thys van den Audenaerde

Afrikaanse kunst In uitgekamd van december 2015 stond een interview met Dirk Thys van den Audenaerde, gepassioneerde wetenschapper, gewezen directeur van het Afrikamuseum en professor aan de KU Leuven. Dat artikel kan je in ons online archief lezen. Ditmaal geeft Dirk ons een inkijk in zijn verzameling Afrikaanse kunst.

Dirk heeft een Afrikaanse (kunst)collectie die boeken, textiel, gebruiks- en kunstvoorwerpen omvat. Door de jaren heen is die verzameling hem boven het hoofd gegroeid, maar een eindpunt is nog niet in zicht. Omdat het voor hem te moeilijk is om slechts één object te kiezen, starten we met het allereerste object waarmee zijn collectie begon.

Antilope

‘Als derdejaarsstudent Landbouwingenieur kreeg ik in 1954 een reisbeurs voor onderzoek in viscentra in het vroegere Congo’, vertelt Dirk. ‘Tijdens die reis kocht ik als souvenir een ivoren beeldje van een antilope. Er was toen nog geen verbod op de handel in ivoor. Deze beeldjes werden in serie gemaakt, later kreeg ik van vrienden een gelijkaardig beeldje. Voor de beeldhouwers was het een kunde om zo veel mogelijk beeldjes uit één tand te snijden, vandaar dat de antilope haar kop naar haar rug draait.

De waarde van dit beeldje is voor mij de 8

herinnering aan mijn eerste reis. In die periode was er nauwelijks belangstelling voor Afrikaanse kunst. Mijn schoonbroer, een witte pater, kreeg van zijn oversten de instructie om geen aandacht te schenken aan lokale, spirituele en religieuze objecten. Op zich was dat al een verbetering tot de voorgaande periode, waarin zulke objecten systematisch vernietigd werden.’

Expo 58

‘Ik verzamel zowel oude als moderne Afrikaanse kunst. De eerste moderne werken kocht ik op onze Congostand op de Wereldtentoonstelling van 1958. Twee schilderijen van Afrikaanse kunstenaars, waarvan eentje vol gekleurde vissen, een directe verbinding met mijn onderzoekswerk over vissen.

Veel collectioneurs beperken zich tot de traditionele Afrikaanse kunst, liefst zo authentiek mogelijk. Ik heb in mijn verzameling ook objecten die enkel voor

verkoop gemaakt zijn en louter een decoratieve functie hebben. Als je die objecten naast hun oorspronkelijke voorbeeld houdt, zie je de degeneratie in de gebruikte materialen en in de uitvoering. Vaak mist de maker van objecten voor toeristen de nodige achtergrondkennis. Maar in zo’n serie van gelijkaardige voorwerpen is die evolutie didactisch interessant. Ook zie je in die series soms de politieke evolutie.

Zo heb ik een serie beeldjes waarbij de haartooi van de vrouw wijzigt. Onder het Huturegime heeft de vrouw gekroezeld haar, maar de maker van het beeld was een Tutsi en zodra het tij keerde, kreeg de vrouw opnieuw het traditionele Tutsikapsel.’

‘Als laatste zal ik je het eerste object van mijn etnografische verzameling tonen.

Een masker uit Zuid-Gabon, van het Punuvolk. Het witte gelaat refereert aan het geestenrijk. Het is uit hout van de parasolboom gesneden, licht van gewicht, want het werd in ceremonies door mensen op stelten gedragen. Als professor vind ik andere invalshoeken om over kunst te praten boeiend.’

Dirk inventariseerde zijn Afrikaanse objecten. Hij heeft een enorme boekencollectie waar hij nog aan moet beginnen.

De vraag is wanneer hij daar tijd voor zal hebben? In maart 2020, twee dagen voor de lockdown, gaf hij de lezing Het Zoniënwoud, onze grote natuurlijke buur. Dat studieobject diept hij momenteel verder uit.

Karla Stoefs

I N F O R M AT I E

MENSEN

verenigingsnieuws

met een mening

Belastingen op prietpraat maandag 14 februari Bloedinzameling Rode Kruis – Tervuren 17.30 uur – Parochiezaal De Vos, Sint-Pauluslaan z/n, 3080 Vossem gratis inschrijven verplicht via donorportaal.rodekruis.be of via 0800 777 00 info: elefantino1968@gmail.com

maandag 28 februari Bloedinzameling Rode Kruis – Tervuren 17.30 uur – Pachthof Stroykens, Merenstraat 19, 3080 Duisburg gratis inschrijven verplicht via donorportaal.rodekruis.be of via 0800 777 00 info: elefantino1968@gmail.com

Voor tweede keer meeneem-spaghettislag Chiro Berkenbloesem Het mossel- en vol-au-vent-festijn van Chiro Berkenbloesem gaat omwille van de coronamaatregelen voor de tweede keer niet door. Het festijn, ook wel gekend als de Vosbergleute, met een grote show van de chiroleden, is een begrip in Wezembeek-Oppem. Er wordt wel een meeneem-spaghettislag georganiseerd.

Chiro Berkenbloesem breit wel een vervolg aan de succesvolle take-away. ‘We organiseren voor de tweede keer een meeneem-spaghettifestijn. Vorig jaar waren we door de coronaregels verplicht om een traiteur in te huren, dit jaar maken we de spaghettisaus zelf. Vorig jaar was de take-away een groot succes. Mensen willen ook in deze moeilijke tijden de Chiro steunen’, zeggen volwassen begeleiders Veerle Cammaerts en Jolijn Bosseloo. ‘De opbrengst van de spaghettislag gaat naar de organisatie van het kamp van 22 tot 31 juli in Itegem.

Het kamp, dat al zestig jaar in augustus plaatsvindt, wordt vanaf nu eind juli georganiseerd, omdat sommige leiders herexamens hebben begin augustus.’

Chiro Berkenbloesem draait inmiddels op volle toeren.

‘Bij aanvang van het werkingsjaar kregen we er verrassend veel nieuwe leden bij. We starten met meer dan honderd leden. Dat is zowat twintig procent meer dan het jaar voordien, een absoluut record en een serieuze opsteker.’ (JH) Info: Chiro Berkenbloesem, spaghettislag met afhaalmoment op zondag 6 februari in GC de Kam. Je vindt de inschrijvingslink via www.chiroberkenbloesem.be.

Als er iets is dat de pandemie duidelijk heeft gemaakt, is het dat we een natie van bromberen zijn. Wellicht hebben wij dit gedrag ontwikkeld omdat we door de eeuwen heen moesten dansen naar de pijpen van bezetters. Niet te verwonderen dat wij een volk zijn van nooit content, zagemannen, zeurpieten, kommaneukers en knorpotten.

Doorgaans ook van jaknikkers die, bij elk nieuw reglement, via achterpoortjes achterbaks toch altijd onze zin doen.

Dat we flinke klagers zijn, bewijzen onder meer de lezersbrieven in de geschreven pers. Soms leerrijk; vaak waardeloze en polariserende prietpraat. De uitlaatklep op Facebook en Twitter is doorgaans iets minder beschaafd. Achter de fysieke anonimiteit van het net worden de sluizen met drek opengetrokken. Een walm waar je bijwijlen misselijk van wordt.

Ook in onze gemeente tiert het ongenoegen soms welig door de hoofden. Zo was het midden december opnieuw prijs. Na zowat twee jaar slopen, graven, timmeren, beton gieten, metselen en boren werd het gloednieuwe administratieve centrum City Hall officieel ingehuldigd. Het cement was nog niet goed droog, het voegen moest nog starten, de grasperkjes waren nog niet ingezaaid of de eerste malcontenten roerden zich met gefronste wenkbrauwen in het debat. ‘Wat moet dat niet gekost hebben? Wie gaat dat betalen? Dat is gewoon een gedrocht! Die appartementen lijken meer op duiventillen. Ronduit megalomaan! Waar is onze feestzaal? Waar is het oorlogsmonument?

Waar is al dat groen naartoe?’ Zo klonk, in een notendop, de flink gekruide mening van onze medeburgers. De al dan niet terechte oordelen rolden schaamteloos over de lippen. Ongecensureerd, gemeend en vrij van enige gêne.

Nu ja, het City Hallproject valt misschien iets te groot uit voor zo’n kleine gemeente, maar het werd wel toekomstgericht en met respect voor het milieu gebouwd. Of het complex volledig energieneutraal is, weet ik niet, maar het is wel uitgerust met zonnepanelen, warmtepompen, laadpunten voor fietsen en regenwaterrecuperatie. Zelfs aan onze zomerse gasten, de zwaluwen, werd gedacht. Zes nestkasten maken in de lente hun opwachting voor onze logés.

Dat we hoe dan ook tegenwoordig reden tot zagen hebben, is naar mijn gevoel meer dan terecht, want wat tante Corona ons onder meer geleerd heeft, is dat onze regeringsleiders van bij de virusinvasie niet wisten op welke manier ze het probleem moesten aanpakken. Wie wel eigenlijk? Van in het begin werd er een partijtje paniekvoetbal gespeeld.

Intussen zijn de mensen het zo beu als koude pap dat de coronarichtlijnen en de jojomaatregelen soms absurd zijn en niet met de realiteit stroken.

Richtlijnen waar een kat haar jongen niet in terugvindt. Dat ze daarbij telkens weer een beroep doen op de burgerzin stuit me nog het meest tegen de borst. Vooral omdat het vaak om politiek gemarchandeer gaat.

Ze sluiten zonder rekening te houden met de adviezen van de experten onderling compromissen waarbij, om zichzelf in te dekken, de verantwoordelijkheid almaar doorgeschoven wordt naar het volk.

Maar zoals je weet heeft elk nadeel ook zijn voordeel. Als we nu eens op al dat geklaag en gezeur een soort van publiceervergoeding vragen?

We rijden binnen de kortste keren alle deficitaire begrotingen dicht en we kunnen het verplegend personeel, dat al jaren in de frontlinie staat, eindelijk eens behoorlijk betalen.

Pol Verdickt

9

C U LT U U R muziek

Stijn Kolacny dirigeert en delegeert niet in Klassiek Revisited

‘Gewoon een van de muzikanten’

Jarenlang kon Stijn Kolacny geen klassieke muziek meer horen. Tot de verstilling van de lockdown de dirigent van het rockkoor Scala opnieuw in de armen dreef van zijn eerste liefde: de piano. Met de erg persoonlijke multimediale voorstelling Klassiek Revisited als troostend resultaat.

L

angdorp bij Aarschot is nog wakker aan het worden als we stipt om acht uur arriveren ten huize Stijn Kolacny. We worden zo vroeg verwacht omdat hij om half tien samen met een Spaanstalige operazanger een online taalcoaching heeft ingepland voor de meisjes van Scala, die door corona het ene na het andere optreden zagen wegvallen. ‘Dat we ontdekt hebben dat het op deze manier efficiënter werken is, moet zowat het enige voordeel zijn geweest van de pandemie’, klinkt het wat schamper. ‘Als je met een groep van veertig fysiek samenzit, verdampt je boodschap soms. Met deze onlinesessies kunnen de meisjes achteraf thuis zelf aan de slag.’

Niet te veel noten

Kolacny corrigeert zich meteen, want natuurlijk is ook Klassiek Revisited ontegensprekelijk het resultaat van de pandemie. Van de weeromstuit is hij een pak enthousiaster. De voorstelling waarin hij hedendaagse en klassieke pianomuziek combineert met strijkers, gitaar en elektronica is zijn eerste klassieke project in jaren. ‘Ik ben intensief piano beginnen te spelen op mijn zesde en ben met mijn broer Steven snel een professioneel duo geworden. Wij oefenden tot acht uur per dag. Ik heb dat altijd graag gedaan, tot er op mijn 30e iets is geknakt. Ik herinner me dat ik wakker werd met een sonate van Mozart en het eerste waaraan ik dacht was: nu zitten we aan de doorwerking en nu aan de recapitulatie … Ik hoorde niet alleen alle noten, maar ook de vorm. Dit project heeft me doen herontdekken hoe graag ik piano speel.’

10

Sommige klassieke stukken verdraagt Kolacny nog steeds niet. ‘Vroeger vond ik al die 19e-eeuwse virtuositeit met veel noten en spierballenvertoon fantastisch, nu zet ik zoiets meteen af. Bach, Satie en Chopin speel ik wel nog heel graag.’ Ze komen ook aan bod in de nieuwe voorstelling, net als zijn neoklassieke helden Max Richter, Nils Frahm, Jóhann Jóhansson en Ólafur Arnalds, wiens vertraagde ritmes voor velen de soundtrack van de lockdowns vormgaven. ‘In Richters bewerking van De vier jaargetijden van Vivaldi herkende ik een mogelijke manier om over generaties heen ook in deze moderne tijd klassieke muziek te brengen. Alleen klassieke muziek spelen zou intrinsiek voldoende waarde hebben, maar ik vind dat die nieuwe lichting componisten daar nog een dimensie aan toevoegt, terwijl ze tegelijk een alternatief biedt voor onze jachtige levens. Zij hebben me door de eerste lockdown getrokken.’

Intieme brieven

Het idee voor Klassiek Revisited sluimerde al langer, maar de uitwerking kreeg pas vorm toen de samenleving stillag en er ruimte vrijkwam voor verdieping.

‘Met Scala doen we makkelijk honderd concerten per jaar. Dat was ineens allemaal weggevallen. Naast thuisonderwijs, wandel- en fietstochten hebben we in ons gezin elke dag een stiltemoment ingebouwd. In die twee uur trokken mijn vrouw, ik en onze vier kinderen ons even terug. Ik installeerde in de ruimte waar we nu zitten een piano met koptelefoon en ben beginnen te spelen.’

Op aanraden van zijn vrouw hield Kolacny het niet enkel bij muziek. Hij

vrijdag 18 februari Klassiek Revisited Stijn Kolacny MUZIEK

20 uur – GC de Kam tickets: 16 euro (kassa), 14 euro (vvk), 12 euro (nachtvluchtabo), 10 euro (- 26 jaar)

ging ook samenzitten met de Aarschotse videokunstenaar Karl Verlinden, die sfeervolle natuurbeelden van opdwarrelende stofdeeltjes verzamelde, en met De Standaard-journaliste Eva Berghmans, een voormalige klasgenote die hem hielp om tekst te verwerken in de voorstelling. ‘Uiteindelijk hebben we besloten dat ik brieven zou schrijven aan mensen die dicht bij mij staan. Aan mijn pianoleraar die tijdens de eerste lockdown was overleden, maar ook aan mijn ouders, mijn broer, mijn vrouw en mijn dochter Rosa.’ Die persoonlijke ontboezemingen las hij stuk voor stuk in deze ruimte in. Tijdens de voorstelling krijgen ze een klassieke underscore en ontspinnen er zich simultaan tekeningen die de Aarschotse illustrator Cindy Van Briel verzon op basis van de brieven.

Introvert versus extravert Zonder Scala had hij Klassiek Revisited nooit kunnen maken, zegt Kolacny eerlijk. ‘Bij hen heb ik setlists leren samenstellen, ging ik op zoek naar muzikale verfijning en regelde ik het tourmanagement, inclusief licht, klank en video: allemaal dingen die hier belangrijk zijn.’ Toch overheersen de verschillen. Niet alleen werkt Kolacny

samen met een strijkkwartet – tot in zijn studententijd speelde hij zelf viool – en nestelt hij zich achter de piano, een liveshow van Scala is ook veel extraverter en beweeglijker. ‘Als dirigent van Scala is delegeren een tweede natuur geworden. Hier ben ik gewoon een van de muzikanten.’

Eigenlijk sluit de voorstelling dichter aan bij zijn karakter. Ook het jongetje dat vroeger in een hoekje een boekje zat te lezen lijkt een manier gevonden te hebben om zich uit te drukken. ‘Als kind had ik thuis mijn vaste leesstek, op een stoeltje naast de diepvriezer (lacht). Ik was wel sociaal, maar ook graag op mezelf. Zelfs nu speel ik ondanks de nauwe samenwerking met andere muzikanten vaak alleen. Dan zit ik helemaal in mijn wereld.’

Focus op en door stilte

© Tine De Wilde

Kolacny noemt Klassiek Revisited zijn passieproject. Tijdens de première op Cristal Open Air kon je volgens hem een speld horen vallen. ‘Die stilte zorgt voor focus. De aandacht op het podium mag ook geen moment verslappen, want de muziek is één lange lijn. Alles is gericht op een intieme beleving. De kritiek zou kunnen zijn dat ik recycleer of dat de muziek weinig uitdagend is. Ik vergelijk het graag met de huizen in neostijlen zoals in de Cogels-Osylei in Berchem.

Die zijn ook niet nieuw, maar wel prachtig.’

DE

‚Einfach einer der Musiker‘ Jahrelang konnte Stijn Kolacny keine klassische Musik mehr hören. Bis die Stille des Lockdowns den Dirigenten des Rockchors Scala zurück in die Arme seiner ersten Liebe trieb: das Klavier. Mit der sehr persönlichen Multimedia-Performance Klassiek Revisited als tröstlichem Ergebnis. ‚Mit Scala geben wir locker hundert Konzerte pro Jahr. Mit Corona war das auf einmal weggefallen.‘ Es ist alles sehr extrovertiert, und er wird sich bewusst, dass er ohne Scala wahrscheinlich nicht Klassiek Revisited gemacht hätte, aber er weiß auch, dass diese Aufführung seinem Charakter näher kommt. Der kleine Junge, der früher in einer Ecke saß und ein Buch las, scheint einen Weg gefunden zu haben, sich auszudrücken.

‘Het is trouwens nooit de intentie geweest om er de wereld mee te veroveren’, besluit Kolacny. ‘Daar is Scala geschikter voor. Onze backcatalogus bestaat intussen uit ruim tweehonderd nummers. Wekelijks komen er aanvragen om songs in een serie of een film te gebruiken. We lopen er niet mee te koop, maar we hebben net voor de derde keer in Los Angeles een vijfjarige deal met Warner getekend.’ Dat loont, want Scala’s versie van Lou Reeds Perfect Day zat onlangs nog in de trailer van de Diana-biopic Spencer. ‘En voor de Netflix-documentaire Montage of Heck wilde de familie van Kurt Cobain onze versie van Smells like teen spirit. Rammstein vroeg ons of ze onze cover van Engel mochten coveren. Hadden we alleen de optredens gehad, dan waren we in deze voor het koor mentaal en financieel erg lastige periode waarschijnlijk gek geworden.’

Tom Peeters 11

I N F O R M AT I E nieuws uit het centrum

donderdag 3 februari Smart Café Aanmelden bij de online overheid VORMING

13.30 uur – Café de Kam Tijdens dit Smart Café leer je toegang krijgen tot de online diensten van de overheid en het Covid Safe Ticket.

GC de Kam i.s.m. Avansa. prijs: 5 euro

vrijdag 4 februari Bart Van Loo De Bourgondiërs, ons spannend oerverhaal LEZING

20 uur – GC de Kam Waar komen we vandaan? Om die vraag te beantwoorden doorkruist meesterverteller Bart Van Loo de middeleeuwen.

VERPLAATST NAAR VRIJDAG 20 MEI UITVERKOCHT

donderdag 17 februari La Civil FILM

15 uur en 20 uur – GC de Kam De tienerdochter van Cielo wordt ontvoerd door een drugskartel. Vlaams-Roemeens-Mexicaanse samenwerking, gebaseerd op een waargebeurd verhaal. tickets: 4 euro filmpas: 15 euro (5 films) •

vrijdag 18 februari Stijn Kolacny Klassiek revisited KL ASSIEK • LEZING

20 uur – GC de Kam Stijn Kolacny speelt zelf piano en wordt begeleid door sfeervolle projecties en een intieme lichtshow. tickets: 16 euro (kassa), 14 euro (vvk), 12 euro (abo) •

zaterdag 19 februari Bar Clochard MUZIEK

20 uur - GC de Lijsterbes Deze coverband speelt live bekende liedjes waarop je kan dansen en wegdromen. tickets: 18 euro (kassa), 16 euro (vvk)

zondag 20 februari De Zonderlingen Zusje kan vliegen (4+) FAMILIE

15 uur – GC de Kam Papa is verdrietig. Hij moet nu alleen voor Merel en Robin zorgen. Samen met jullie gaan ze op zoek naar antwoorden. tickets: 10 euro (kassa), 8 euro (vvk), 6 euro (abo)

donderdag 3 februari Smart Café VORMING

maandag 28 februari tot vrijdag 4 maart Vakantiestage (7-9 jaar) Theaterstage FAMILIE VAK ANTIEA ANBOD

van 9 tot 16 uur – GC de Kam i.s.m. GC de Lijsterbes info: www.dekam.be prijs: 96 euro TICKETS EN INFO GC de Kam, Beekstraat 172, 1970 Wezembeek-Oppem info@dekam.be • Tel. 02 731 43 31 • www.dekam.be OPENINGSUREN: ma tot vr van 9 tot 12 uur en van 13 tot 17 uur. Woensdagvoormiddag is het onthaal gesloten.

Bezoek de online overheid met je smartphone Dat je smartphone veel meer is dan een telefoon, dat wist je al. Maar wist je ook dat je nóg meer met je smartphone of tablet kan doen dan je misschien wel denkt? Dat je ermee kan aanmelden bij de onlinediensten van de overheid? En heb jij al de CovidSave app met daarop alle informatie over je vaccinaties, testresultaten en Covid Safe Ticket? In het Smart Café toont een ervaren begeleider aan de hand van praktische voorbeelden de uitgebreide mogelijkheden van je smartphone of tablet. Je wisselt ervaringen en tips uit met de andere deelnemers. Verwacht je niet aan een saaie cursus maar aan een gezellig en leerrijke workshop. Vergeet je eigen smartphone en/of tablet niet, net als je Apple ID of Google-accountgegevens. Klinkt dit al als een vreemde taal? Dan is het Smart Café zeker iets voor jou. (BC) info: 13.30 uur - GC de Kam • tickets: 5 euro

TICKETS EN INFO GC de Lijsterbes, Lijsterbessenbomenlaan 6, 1950 Kraainem info@delijsterbes.be• Tel. 02 721 28 06 • www.delijsterbes.be OPENINGSUREN: ma, woe, do en vr van 9 tot 12 uur en van 13 tot 17 uur, di van 13 tot 17 uur.

12

Meer info over

: www.dekam.be/nl/taalicoon

donderdag 17 februari La Civil FILM

Zondag 20 februari Zusje kan vliegen FAMILIE

Ontvoerd door een Mexicaans drugskartel De Belgisch-Roemeense cineaste Teodora Ana Mihai wilde aanvankelijk een documentaire maken over het geweld en de ontvoeringen door Mexicaanse drugskartels. Maar toen ze Miriam Rodriguez ontmoette, veranderde ze haar plannen. Miriams’ dochter Karen was enkele jaren voordien ontvoerd voor losgeld. Toen de familie betaalde, werd Karen echter niet bevrijd. De politie hielp amper, dus ging Miriam zelf op onderzoek in een donkere, gewelddadige wereld. Haar zoektocht zou uiteindelijk slecht aflopen: in 2017 werd Miriam vermoord.

In de film La Civil heet de Mexicaanse moeder Cielo.

Het verhaal is fictie, maar steunt grotendeels wel op de ervaringen van Miriam. Regisseuse Teodora Ana Mihai maakte er geen gestileerde blockbuster van, wel een rauwe, realistische film. Zonder flitsende cuts, met weinig muziek. De camera volgt hoofdpersonage Cielo van heel nabij, zodat je het gevoel krijgt naar een documentaire te kijken. De Mexicaanse actrice Arcelia Ramírez draagt de hele film met glans. Je voelt haar hoop en wanhoop, haar frustratie, verdriet en angst.

De film werd trouwens in Noord-Mexico gedraaid. Dat was niet zonder risico, want de drugskartels zwaaien er al jaren de plak.

De film kreeg bijzonder lovende commentaren en won de Audacity Award – de Prijs voor Durf – op het filmfestival van Cannes. ‘La civil is een film die er niet voor terugdeinst om het geweld recht in zijn dode ogen aan te staren’, schrijft De Standaard, die de film vier op vijf geeft. Ook Humo geeft de film een vier op vijf en schrijft: ‘Zonder ook maar één melodramatische kunstgreep hakt La Civil er zó diep in.’ (BC) info: 15 en 20 uur – GC de Kam • tickets: 4 euro

Rouwen en verdriet op kindermaat Theatergroep De Zonderlingen maakten deze theaterproductie voor kinderen speciaal op vraag van GC de Kam. ‘We wilden niet het eenvoudigste onderwerp kiezen’, vertelt regisseur Hendrik Van Eycken. ‘De voorstelling gaat over een vader en een zoontje, waarvan het jongere zusje is overleden. De moeder is vertrokken, want elke ouder gaat anders om met het verdriet. Het verhaal ontspint zich als het buurmeisje op bezoek komt. Zij weet niet wat er zich in het gezin heeft afgespeeld en vraagt zich af waarom er bepaalde rituelen gerespecteerd moeten worden. En hoe het gezin die rituelen kan loslaten, want je kan nu eenmaal niet eeuwig in je verdriet blijven steken.’

De titel licht een tip van de sluier. ‘Je hoeft herinneringen aan overledenen niet vast te hangen aan een huis vol objecten. Je kan ook dingen uit de natuur gebruiken. Een vogel die voorbij vliegt, bijvoorbeeld. Alles wat je tegenkomt, kan een herinnering opwekken. Een moeilijk onderwerp? Ja, maar kinderen vatten dat. Ze kunnen echt wel op hun manier met de dood om.’ De theatervoorstelling speelt zich letterlijk heel dicht bij de kinderen af. De acteurs staan tussen hen in, en maken er een interactief verhaal van voor kinderen vanaf vier jaar.

Spelersgroep De Zonderlingen uit Kraainem is niet bang van een uitdaging. Met reizende poëzieprogramma’s en locatieprojecten reiken ze vanuit Kraainem tot in heel Vlaanderen. Met hun repertoire brengen ze zowel klassiekers als eigentijds werk. (BC) info: 15 uur – GC de Kam • tickets: 10 euro, 8 euro (voorverkoop)

•

13

De fiets steekt een tandje bij Er wordt hard gewerkt aan de fietssnelwegen in de Rand. En ook in de buurt van Wezembeek-Oppem vind je verschillende aansluitingen op het netwerk. Hoever staat het met de routes? Waar vind je ze? Worden ze intensief gebruikt? En helpen ze mee de verkeersknoop te ontwarren? Een stand van zaken.

N

og niet eens zo lang geleden vonden we het een bizar woord: fietssnelweg. Maar intussen is het concept flink ingeburgerd en bollen er dagelijks honderden, zo niet duizenden, fietsers uit de Rand van en naar de hoofdstad. De aantrekkingskracht ervan is niet moeilijk te begrijpen: je bent in de frisse lucht, bewegen is gezond, en je zoeft zomaar de files voorbij.

Maar wat is in feite een fietssnelweg?

‘Daarvoor zijn er een aantal criteria’, legt Tom Dehaene (CD&V) uit, die als gedeputeerde voor de provincie Vlaams-Brabant al vele jaren mee zijn schouders zet onder de fietssnelwegen.

‘Een fietssnelweg moet minstens vier meter breed zijn, zo min mogelijk conflictpunten kennen waar je in

14

aanraking komt met ander verkeer, hij moet het liefst in een aangename omgeving liggen en bij voorkeur aangelegd zijn in asfalt. Een veilige en comfortabele route dus.’

Goed netwerk

Wie op www.fietssnelwegen.be inzoomt op onze regio ziet al een flink netwerk.

Dehaene: ‘Samen met de Vlaamse overheid liet de provincie in 2012 een studie uitvoeren voor wat toen nog het FietsGEN heette, naar analogie met het Gewestelijk ExpresNet van de NMBS. In die studie werden meer dan 25 mogelijke fietssnelwegen voorgesteld. Een viertal daarvan waren prioritair: de F3 vanuit Leuven, de F20 via Halle, de F209 van Denderleeuw via Opwijk en de F1 Antwerpen-Mechelen-Brussel. Geen van die

routes is al helemaal af, maar heel wat knelpunten worden snel aangepakt. Zo wordt op de F3 momenteel een brug over de ring afgewerkt. En op de F20 zijn er net belangrijke realisaties gedaan in Sint-Pieters-Leeuw en Beersel, waardoor dit nu de populairste route van de provincie is.’

Waar zijn de cijfers?

Harde cijfers over hoe intensief de routes gebruikt worden, zijn er niet. En dat betreuren ze bij belangenorganisatie de Fietsersbond. ‘Bij de keuze van de tracés wordt wel gekeken naar het fietspotentieel – hoeveel bedrijven liggen er, waar wonen de werknemers, enzovoort – maar wat ontbreekt, zijn evaluaties nadien’, zegt Wies Callens, de woordvoerder van de Fietsersbond. ‘Er

I N F O R M AT I E rand-nieuws

EN

Cycling boom rolls on An extensive network of bicycling highways is gradually taking shape. The four main routes in our part of the world are: the F3 from Leuven, the F20 via Halle, the F209 from Denderleeuw via Opwijk and the F1 connecting Antwerp to Brussels via Mechelen.

‘None of these routes is completely finished yet, but many of the problems are expected to be sorted out in within a short space of time. On the F3, for example, a bridge over the Ring Road is now being finished. And on the F20, major projects were recently completed in Sint-Pieters-Leeuw and Beersel, making it the most

zijn weinig tellingen en onderzoek naar tevredenheid. Dat is nochtans info die we nodig hebben om mee naar buiten te komen en om weerstand te weerleggen: het aantal fietsers, de hoeveelheid CO2 die je uitspaart, de gezondheidswinst.

Dat soort zaken.’ Callens en Dehaene zijn er wel van overtuigd dat de routes nu al goed gebruikt worden, en dat dat in de toekomst alleen zal toenemen. ‘Ik hoop het nog te mogen meemaken dat er file staat op de fietssnelweg’, lacht Dehaene.

Om ook bedrijven warm te maken voor de fiets, organiseert de provincie de fietstest. Dehaene: ‘Ondernemingen krijgen drie weken elektrische fietsen ter beschikking, die de werknemers mogen uittesten. Met een zeer positief effect: 65 % van de deelnemers zegt daarna meer de fiets te gebruiken.’ Callens wijst op iets wat volgens hem onderbelicht blijft: ‘We hebben het altijd over het verkeer naar Brussel, maar ook voor de mobiliteit in de andere richting zijn fietssnelwegen een zegen. Veel bedrijven uit de Rand hebben een tekort aan arbeidskrachten en worden nu bereikbaarder voor werkzoekenden uit Brussel.’

popular route in the Flemish Brabant province’, says the provincial delegate Tom Dehaene (CD&V). Reliable statistics about how many people actually use the routes are not yet available. Much to the regret of the Fietsersbond (Flemish Cycling Federation). ‘The choice of routes takes into account the potential for cycling growth but more censuses and satisfaction surveys need to be undertaken to gain a clearer understanding of the situation’, says Fietsersbond representative Wies Callens.

Een-tweetje met Brussel

Over de samenwerking met Brussel, vaak een heikel punt, zijn ze allebei positief. Ook in de hoofdstad wordt er hard gewerkt aan fietsinfrastructuur, en de twee netten sluiten vrij goed op elkaar aan. Alleen de bewegwijzering loopt soms mank, een typisch Belgisch verhaal. ‘Vlaanderen had daarvoor een F-logo uitgewerkt,’ zegt Dehaene, ‘en Brussel aangeboden om dat over te nemen. Maar dat zag Brussel niet zitten, want die F staat voor ‘fiets’. Misschien dat ze nu het beeld overnemen, maar dan met de letter C van ‘cyclo’.’

En wat dan met de andere fietspaden in de Rand? Lopen we niet het risico dat de fietssnelwegen het leeuwendeel van de investeringen opslokken? Dehaene wijst erop dat de fietssnelwegen de gemeenten niets kosten. Ze worden voor de helft door de provincie gefinancierd en voor de andere helft door de Vlaamse overheid. En ook om functionele fietspaden, recreatieve routes en schoolroutes veiliger en beter te maken, kunnen de gemeenten rekenen op subsidies.

Iedereen op de fiets dus. Heeft dat intussen al een merkbare invloed op het

UITGEKAMD is een uitgave van het gemeenschapscentrum de Kam en vzw ‘de Rand’. Uitgekamd komt tot stand met de steun van het ministerie van de Vlaamse Gemeenschap en de provincie Vlaams-Brabant. REDACTIERAAD Louis Declerck, Anne Decuypere, Luc De Vogelaere, Ulrich Motté, Karla Stoefs, Paul Verdickt, Jan Walraet VORMGEVING heartwork.be FOTOGRAFIE Tine De Wilde DRUK Drukkerij Van der Poorten EINDREDACTIE

autoverkeer? Callens: ‘Sinds 2020 en de eerste lockdown heeft het fietsverkeer een boost gekregen. Het autoverkeer daalde fel, maar zit intussen weer op en zelfs boven het niveau van daarvoor.

Toch lijkt het aantal fietsers stabiel te blijven. Het is vooral het openbaar vervoer dat minder wordt gebruikt.’

Zuid en noord in Wezembeek-Oppem

Wezembeek-Oppem zelf heeft geen fietssnelwegen op zijn grondgebied.

Maar net ten noorden van de gemeente loopt de F203 van Sterrebeek naar het Jubelpark en centrum van Brussel. Ten zuiden is er de F29 van Tervuren naar Brussel, die ook via het Jubelpark naar het centrum leidt. Beide fietssnelwegen worden in de toekomst wellicht doorgetrokken naar Leuven.

Jan Haeverans www.fietssnelwegen.be

Silke Castro Kaasmarkt 75, 1780 Wemmel, silke.castro@derand.be HOOFDREDACTIE Geert Selleslach, Kaasmarkt 75, 1780 Wemmel, 02 456 97 98, geert.selleslach@derand.be VERANTWOORDELIJKE UITGEVER Jo Van Vaerenbergh, Kaasmarkt 75, 1780 Wemmel ARCHIEF Je vindt deze editie en het volledige archief van uitgekamd op www.dekam.be

15

uit Wezembeek-Oppem

William Vanderborght Tweede prijs - fotowedstrijd Erfgoed vzw Wezembeek-Oppem

Foto moet emotie naar boven halen

Een plek waar je ’s avonds liever niet alleen langsgaat? Of een plaats waar je kunt schuilen als het regent? Of een locatie met een tikkeltje mysterie? Al die beschrijvingen zijn van toepassing op de foto van William Vanderborght. Maar wat ziet hij zelf in het beeld?

Wanneer is jouw interesse voor fotografie ontstaan?

‘Als student volgde ik een kunstrichting. Daar kwam ik in contact met fotografie. Mijn eerste analoge fototoestel kocht ik in 1970. Het was een Nikon F2AS, een toptoestel. Hoewel ik later voor de studierichting ‘beeldhouwen en keramiek’ koos en en nog later een diploma ‘plastische kunsten’ haalde in Frankrijk, bleef ik geïnteresseerd in fotografie.’

Welke fotograaf inspireerde jou het meest tijdens je beginjaren?

‘Henri Cartier-Bresson. Kenmerkend is dat hij zijn foto’s bij het afdrukken niet herkadert.

Samen met andere fotografen richtte hij in 1947 Magnum op. Dat was het eerste fotografencoöperatief.’

Wat sprak je aan in de foto die je voor de fotowedstrijd indiende?

‘Elke inwoner van Wezembeek-Oppem kent de brug die ik fotografeerde. Het is dan ook een plek die bij veel mensen heel uiteenlopende herinneringen oproept. Dat vernam ik tijdens de opening van de tentoonstelling. Dat één plek met zo veel verschillende gebeurtenissen geassocieerd wordt, vind ik een boeiend gegeven. Als ik zelf naar de foto kijk, zie ik een zekere dreiging. Een beeld dat wat onwennig aanvoelt.’

Wanneer is een foto voor jou geslaagd?

‘Als de foto erin blijft slagen om een bepaalde emotie op te roepen, ook als je ze een hele tijd later opnieuw bekijkt. Ik heb dat bijvoorbeeld met een kerstfoto die ik een aantal jaren geleden van mijn vader nam. Ondertussen is hij

overleden. Maar de foto blijft de emoties van toen naar boven halen.’

Wat betekent kunst in het algemeen voor jou?

‘Een exacte definitie van kunst kan ik niet geven. Kunst is subjectief. Iedereen heeft zijn persoonlijke affiniteiten, gevoelens en achtergrond. Maar ik kan wel meegeven dat kunst, al ben ik geen kunstverzamelaar, alom aanwezig is in mijn leven. Kunst en de beleving ervan verrijken zonder meer mijn bestaan. De kruisbestuiving tussen kunst, wetenschap en technologie vind ik interessant, maar mijn interesse in de hedendaagse kunstscene is de voorbije jaren toch wat afgezwakt. Dat heeft veel te maken met de internationale kunstmarkt die heel wat kunstenaars uitsluit.’

Nathalie Dirix

© William Vanderborght

BEELD