05] Young and upcoming

YOUNG UP COMING [05]

Μελετήσαμε μία τηλεοπτική σειρά, το Westworld, που επιτρέπει να επεκταθούμε σε χώρο και χρόνο. Η σειρά παρουσιάζει ένα πάρκο διασκέδασης που αποτελεί τον φαινομενικά ιδανικό μελλοντικό χώρο ψυχαγωγικών καταστάσεων. Ποια είναι η μορφή που ο χώρος αποκτά για να φιλοξενήσει το απόλυτο παιχνίδι στο μέλλον; Σκοπός μας είναι η μετατόπιση του χώρου αυτού από το μυθικό στο πραγματικό.

Civitas Ludum (THESIS 01)

Dimitra Bitini & Eleni Eirini Mavridi

noted; therefore, it is interpreted as an apparatus with the mechanisms of the human body. In our search for the ultimate playspace, we shifted the Westworld apparatus into reality.

Αγίου Νικολάου. Ο τόπος του παιχνιδιού θα συμπυκνώσει τις μηχανικές διεργασίες και την ψυχαγωγική εμπειρία, πλησίον των σημείων αυτών, στον σταθμό του τρένου του Αγίου Διονυσίου.

Patras will be the host city of ludic activities, being a place of play during the annual carnival period. The city's center is transformed while chariots, made in a workshop in the area of Lefka, march the city and signify city landmarks. Reference points for the carnival parade are Georgiou I Square and St. Nicholas pier. The construction of the chariots is a concealed production process intended to be accessible to the resident of the city. A new public urban space of construction and entertainment experience will be located at the train station of St. Dionysios, near the reference points.

Ένα νοητό κουτί οριοθετεί ένα σκάμμα. Ο δρόμος που διασχίζει την τοποθεσία, είναι το μόνο στοιχείο που παραμένει αναλλοίωτο. Το εργαστήριο νέων δημιουργιών τοποθετείται κάτω από το δρόμο. Εκεί, τα άρματα του καρναβαλιού αποσυνθέτονται και τα κομμάτια τους δημιουργούν νέες συνθέσεις, κατασκευές που φιλοξενούν διαφορετικές χρήσεις. Αργότερα τοποθετούνται σε μια νέα τοπογραφία, το νέο πάρκο διασκέδασης. Οι γραμμές του τρένου, που υπήρχαν στην περιοχή, χρησιμοποιούνται και τμήμα τους τοποθετείται σε υπόγεια σήραγγα. Τα άρματα μεταφέρονται στο σκάμμα μέσω ενός δευτερεύοντος σιδηροδρομικού δικτύου. Τρεις τομείς οριοθετούνται από τις διαδρομές, καθένας από τους οποίους παρουσιάζει διαφορετική ατμόσφαιρα. amusement park. Train lines are preserved. A small part of the railroad is placed in an underground tunnel. Chariots are transported through a secondary railroad network. Three domains are defined by paths, each of them with a unique context.

Στο μέσον του σκάμματος και κάτω από τον δρόμο συναντάται το εργαστήριο κατασκευής των νέων δημιουργημάτων. Ένα σύστημα από υποστυλώματα και μεταλλικά στοιχεία στηρίζουν το δρόμο και συνθέτουν τη δομή του εργαστηρίου που αποτελείται από δύο επίπεδα. Στο ανώτερο επίπεδο υπάρχουν οι χώροι οργάνωσης των διεργασιών καθώς και οι περιμετρικές διαδρομές επίβλεψης και επιτήρησης. Στο κατώτερο επίπεδο διεξάγεται η γραμμική παραγωγή των νέων δημιουργημάτων.

The workshop of new play creations is found in the middle of the sandpit and under the road. Columns and metal elements support the road and compose the structure of the laboratory, which consists of two levels. The upper level hosts functions of organizing and supervision assisted by peripheral routes. The lower level accommodates the linear production of new play structures.

Ο νέος δημόσιος χώρος μπορεί να γίνει αντιληπτός σε δύο ενότητες. Το εργαστήριο με τον δρόμο και ο σιδηρόδρομος αποτελούν το αμετάβλητο βιομηχανικό μέρος. Οι τρεις ξεχωριστοί τομείς δημιουργούν ένα μεταβαλλόμενο νεκροταφείο αρμάτων. Τα δύο στοιχεία, το σταθερό και το ρευστό, λειτουργούν αρμονικά σαν μια συσκευή παιχνιδιού.

Necropolis Largely designed cemetery with elaborate tomb monuments (THESIS 02)

Maria Foustanou

Images courtesy of Maria Foustanou YOUNG AND UPCOMING

Το Εργοστάσιο Λιπασμάτων καθόρισε τον χαρακτήρα της περιοχής ως πόλο έλξης της εργατικής τάξης, επηρεάζοντας τον αστικό ιστό, όπου το ζωτικό κομμάτι αποτελείται κυρίως από κατοικίες. Καθιέρωσε νέα τοπόσημα τα οποία παρατηρούμε έως σήμερα στην σχεδόν ολοκληρωτική κατεδάφισή τους. Στη συνέχεια της μελέτης, αντικείμενο αποτέλεσε η υφιστάμενη κατάσταση των υπαρχόντων τοπόσημων και ο τρόπος διαχείρισης και αξιοποίησής τους ως ερείπια στο χώρο. Στο οικοδομικό συγκρότημα έχουν επιβιώσει μερικώς ο Υδατόπυργος, το Υαλουργείο, τα Σιλό, ο Κεντρικός Ηλεκτρικός Σταθμός, το φουγάρο και ο ταινιόδρομος Κράκαρη.

The Fertilizer Factory determined the character of Drapetsona as a pole of attraction for proletariats, which affected the urban fabric, where the vital part consisted of residences—determined new landmarks which still exist in their almost demolition. Continuing the analysis, the subject was the condition of existing structures and the strategy of utilization as ruins. The water tank, glass factory, silo, central power station, chimney, and Krakari conveyor belt have partially survived at the building complex.

Η μεθοδολογία σχεδιασμού για το τοπίο, την πόλη και σε μικρότερη κλίμακα τα ερείπια ξεκινά με τη συνέχεια της χάραξης της οδού Εθνικής Αντιστάσεως, που ενώνει Δραπετσώνα με Πειραιά και προεκτείνεται έως την θάλασσα χαρτογραφώντας το τοπίο. Ύστερα, τέμνοντας την πόλη παράλληλα με την χάραξη διακρίνουμε καθ’ ύψος τα σημαντικά όρια. Παρά την υψομετρική διαφορά με την πόλη το υψηλότερο όριο ειναι αυτό του φουγάρου και το χαμηλότερο η στάθμη της θάλασσας. Ως προς τα υπάρχοντα κτίρια, κατασκευάσαμε μια σειρά σχεδίων κατά την οποία μελετάμε μεθόδους επανάχρησής τους. Συνολικά, η τελική διαχείρισή τους αφορά περισσότερο τη χειρονομία της αφαίρεσης και της επανερμηνείας του «κτιρίου» ως αντικείμενο ή σκηνικό.

Design strategy about landscape, city and smaller scale ruins begins with continuing Ethn. Antistaseos street, which connects Drapetsona with Piraeus, extended until the sea as a map. Then, we made a parallel with the ‘engraving’ section of the city, noticing the main heights. The chimney is the highest limit, despite altitude difference, and the lowest is sea level. About the existing buildings, we made axonometric studies regarding conversion strategies. The final method is mainly about abstraction and reinterpretation of the “building” into an object or scenery. του τότε με το τοπίο του σήμερα. Το σήμερα ορίζεται από το άγριο εγκαταλελειμμένο τοπίο, με σκληρά και αχνά όρια γύρω από αυτό. Στόχος δεν είναι η εξευγενισμός του, αλλά η επανακατοίκηση και επανερμηνεία του. Διατηρούμε την ατμόσφαιρα των στοιχείων βιομηχανικής αρχιτεκτονικής σε κατάσταση ερειπίου, καθώς και την επαφή με τη θάλασσα. Ακόμα, επαναφέρουμε τη σύνδεση με την πόλη σημειακά.

This synthesis represents the Necropolis at the abandoned factory, where the existing buildings and structures are reinterpreted and utilized as objects with “added parts” to enhance the experience of their cemetery. In other words, it is the scenography of a dead place – a world where human has secondary existence. He has to walk through a linear delineation that defines it, crossing over objects and atmospheres that combine old “Lipasmata” with new. Now is defined by a wild, abandoned place with rigid and faint boundaries around it. The aim is not its gentrification but its’ resettlement and reinterpretation. We maintain the atmosphere of the elements of industrial architecture as ruin and connection with the sea. Finally, we bring back the connection to the city at points.

Στην πρώτη πλατεία, ο Υδατόπυργος πλέον αποτελεί αντικείμενο/γλυπτό ενδιαφέροντος και είναι προσβάσισμος ως παρατηρητήριο, και περιστασιακά τοποθετείται υπαίθρια αγορά. Το κενό μεταξύ Υδατόπυργου και των υπόλοιπων μονάδων γεφυρώνεται με ένα τύπου Υδραγωγείο, πάνω στα ίχνη της κύριας χάραξης. Στο μέσο της διαδρομής δημιουργείται η δεύτερη στάση, η πλατεία των ερειπίων. Εκατέρωθεν βρίσκονται βάθρα με «υπαίθρια έκθεση» βιομηχανικών αντικειμένων, σαν «τάφοι» παλαιών στοιχείων του εργοστασίου. Στην τρίτη στάση, στο Υαλουργείο, ακολουθώντας τις δύο κύριες όψεις τοποθετούνται σκηνές, ενώ ενδιάμεσά τους βρίσκεται κήπος. Στα Σιλό με τη μεθοδολογία της αποδόμησης, γίνεται διάτρηση στον συμπαγή όγκο, αφαιρώντας ένα στερεό κωνικού σχήματος με τελικό καδράρισμα τη θάλασσα. Η ατμόσφαιρα που δημιουργεί η συνύπαρξη των ερειπίων με την παρέμβαση διαμορφώνει τη νεκρή πόλη. Ένα τοπίο δύσβατο με εμφανή ιστορικά στρώματα. Έτσι, η σύνθεση γίνεται πάλι η αφορμή για περιπλάνηση και συμμετοχή στο βίωμα από το αστικό περιβάλλον, στη θάλασσα.

At the first square, the water tank is now an object/sculpture of interest, and it's only accessible as an observatory, and occasionally there is a flea market. An aqueduct bridges the space between the water tank and the rest factory buildings over the main engraving’s traces. In the middle of this route second stop appears, the square of ruins. On both sides are pedestals where “outdoor exhibition” of industrial objects takes place, such as tombs of later factory elements. At the third stop, the glass factory, following the two main facades, stages are placed, and a garden is between them. According to the deconstruction strategy, a hole is made in the solid object, removing a conical solid and ending up on a sea frame. The coexistence of ruins and intervention creates an atmosphere of a necropolis—a rutty environment with visible historical layers. In conclusion, synthesis becomes a cause for wandering and participation in the experience from urban to sea. 261

Rethinking Bauhaus

(THESIS 03)

Images Courtesy of Angeliki Tsamouridou & Selena Tsoukala Σύντομα διαπιστώθηκε ότι το Dessau εμφανίζει θραυσματική αστική δομή, η οποία αποτελείται από μια ευρεία γκάμα τυπολογιών και πυκνοτήτων. Η πόλη αυτή μπορεί να θεωρηθεί ως ένα μωσαϊκό αποτελούμενο από διαφορετικές ιστορικές διαστρωματώσεις, οι οποίες όμως είναι άσχετες μεταξύ τους και δημιουργούν ένα ασυνάρτητο αστικό τοπίο με τεράστιους ασχεδίαστους δημόσιους χώρους. Η περιοχή επέμβασης εντοπίζεται σε ένα κεντρικό τμήμα της πόλης, στα όρια των σιδηροδρομικών γραμμών, οι οποίες τεμαχίζουν την πόλη σε δύο διακριτά τμήματα. Λαμβάνοντας όλα τα παραπάνω υπόψη η πρόταση έχει σκοπό να δημιουργήσει ένα «μαγνητικό πεδίο», το οποίο αποτελεί έναν πολιτισμικό πόλο έλξης, όπου οι άνθρωποι έχουν ευκαιρία στη μάθηση και την κοινωνικοποίηση εντός ενός ευέλικτου κτιριακού συγκροτήματος, αφιερωμένο στην αρχιτεκτονική έκφραση. Η εκκίνηση της συνθετικής διαδικασίας ορίζεται από δύο νοητούς κύκλους, οι οποίοι καταδεικνύουν σε ομάδες τα σημαντικά κτίρια της πόλης. Με βάση τις νέες ροές και τις συνδέσεις που επιθυμεί να δημιουργήσει η πρόταση, ώστε εκτός των άλλων να συνδέει τα αποκομμένα τμήματα της πόλης με άμεσο τρόπο, σχεδιάζεται μια εξελιγμένη αστική τυπολογία. Σε ένα πρώτο επίπεδο η πρόταση λοιπόν επιθυμεί να μεταποιήσει μία από τις βασικές αστικές τυπολογίες που συναντάει κανείς στο Dessau, με τον περίκλειστο κενό χώρο να δεσπόζει. Σε ένα δεύτερο επίπεδο διερευνώνται τα βασικά στοιχεία της αρχιτεκτονικής (τοίχοι, κολόνες, παράθυρα, πόρτες, σκάλες, οροφές) δημιουργώντας έναν άτλαντα, ή μια συλλογή από μεταβαλλόμενα στοιχεία που συνθέτουν τις δομές του νέου Bauhaus. Αυτές οι δομές είναι καταρχάς η αρχιτεκτονική σχολή, η οποία αποτελείται από ευέλικτους χώρους διαφορετικών ποιοτήτων, όπως εργαστηριακούς χώρους, μια ανοιχτή βιβλιοθήκη-σκάλα, αίθουσες διδασκαλίας, οι οποίες διαρθρώνονται κυκλικά, και μια αίθουσα προβολών. Κατά δεύτερον, η φοιτητική εστία, η οποία διαρθρώνεται με τέτοιο τρόπο ώστε να υπάρχουν τρεις διαφορετικές τυπολογίες δωματίων. Η τυπολογία «Κατοικώντας μόνος», η «Κατοικώντας με παρέα» και η «Κατοικώντας μόνος και με παρέα». Επιπλέον, οι χώροι ξεκούρασης, η γέφυρα, η οποία λειτουργεί ως δημόσιο πέρασμα αλλά και ως υπαίθρια έκθεση και τέλος ο τόπος συγκέντρωσης, το κεντρικό κυκλικό αμφιθέατρο. Τελικά, η πρόταση φιλοδοξεί να αποτελέσει περισσότερο μια χειρονομία παρά μια αποκρυσταλλωμένη πρόταση. Επιθυμία της ομάδας είναι να κοινοποιήσει την αντίληψη ότι ένας θεμελιώδης τρόπος να μάθει να σχεδιάζει ένας φοιτητής αρχιτεκτονικής είναι μέσα από τη βιωματική αλληλεπίδρασή του με χώρους διαφορετικών ποιοτήτων.

Dessau is a city that has a fragmented urban structure consisting of a wide collection of typologies and changing densities. The city could be read as a mosaic of different historic layers, which seem to be unrelated, creating an incoherent cityscape with massive undefined public spaces. The project site is located in a central place on the fringes of the city’s train tracks, which split the city in half. Taking all of these into consideration the proposal aims to create an urban “magnetic field” that stands as a cultural meeting point, where people learn and socialize in a flexible complex of buildings dedicated to architectural expression. The starting point of the designing process is set by two different circles that define the influence that the important buildings of Dessau have on the project site. The inner circle is identified as the influence of the adjacent surroundings, whereas the outer circle indicates the influence that distant important buildings have on the project site. So by having different groups of lines we begin to design a new system that intends to create new urban flows and connections that unite the separated sides of the city. In parallel, the project aims to recreate one of the standard typologies of urban blocks in Dessau. To achieve that we explore the basic elements of architecture (walls, pillars, windows, doors, stairs, ceilings) by creating an atlas of transformative elements that compose the final structures of the new Bauhaus, which are the Architecture school, the dorms, the chilling areas, the bridge and the central auditorium. Our proposal is actually a gesture. We desire to share our belief that experiencing different space qualities as an architecture student stands as an essential means of learning.

YoUth campus (THESIS 04) Multifunctional Hub

Elli Koutsogianni & Dimitra Patila

Το Πανεπιστήμιο Θεσσαλίας έχει εδραιωθεί στην πανεπιστημιακή κοινότητα, με τις διακρίσεις του, το διδακτικό προσωπικό που διαθέτει και το επίπεδο των αποφοίτων του. Ο όγκος των φοιτητών και οι ανάγκες τους έχουν αυξηθεί τα τελευταία χρόνια, με αποτέλεσμα να υπάρχει έλλειψη κατάλληλων χώρων και υποδομών για να στεγάσουν το πλήθος αυτό. Στο μέλλον προβλέπεται να μεταφερθούν τα Τμήματα των Πολιτικών Μηχανικών και Μηχανολόγων Μηχανικών σε νέα κτίρια και στη θέση αυτών να μετακομίσει το Τμήμα των Αρχιτεκτόνων Μηχανικών. Με αυτή την αλλαγή, προκύπτει ένα ανεκμετάλλευτο κτίσμα, το οποίο θα μπορούσε να καλύψει τις ελλείψεις της πανεπιστημιακής κοινότητας, μία εκ των οποίων είναι και η διαμονή των διδασκόντων που έχουν ως μόνιμη κατοικία τους

κάποια άλλη πόλη. Έτσι, αναγνωρίσαμε τις ανάγκες του Πανεπιστημίου Θεσσαλίας, μελετήσαμε τα μειονεκτήματα του κτιρίου και καταλήξαμε στον σχεδιασμό, διατηρώντας την λογική «κτίριο μέσα σε κτίριο», αφαιρώντας όλα τα στοιχεία που το έκαναν δυσλειτουργικό και προσθέτοντας φύτευση και διαπερατότητες. Με τον τρόπο αυτό, το κτίριο «αναπνέει» και δημιουργείται μια αίσθηση στεγασμένης «πλατείας», που συνήθως τη συναντάς εκτός του αστικού ιστού. Στόχος μας είναι η διατήρηση τόσο της μνήμης του κτιρίου Παπαρήγα, κρατώντας τον μεταλλικό σκελετό, όσο και της μνήμης του σημερινού κτιρίου, επεμβαίνοντας κυρίως στο εσωτερικό του. Τέλος, προσθέσαμε ένα πλέγμα φύτευσης που σχεδιάστηκε και τοποθετήθηκε σε διάφορα σημεία περιμετρικά του στέγαστρου, με σκοπό να ιδιωτικοποιηθούν οι κατοικίες των διδασκόντων και να δημιουργηθεί ένα «παιχνίδι» μεταξύ του φωτός και των σκιών.

The University of Thessaly has been established in the university community through the gained distinctions, the talented professors, and the high performance of the graduates. The number of students and their needs has increased during the past few years, causing a lack of space and infrastructure to accommodate this crowd. In future plans, both the Departments of Civil Engineering and Mechanical Engineering are to be transferred to new facilities and be replaced by the Department of Architectural Engineering. This alteration results in a redundant building, which could cover the lack of usable space in the University community, such as hosting professors who live in a different city. Thus, we acknowledged the needs of the University of Thessaly, studied the disadvantages of the building, and came up with the design while maintaining the method of “building within a building,” removing all the malfunctioning elements and adding vegetation and porosity. Therefore, the building “breathes” and creates a sense of a covered “square,” usually found outside the urban structure. Our goal is to preserve both the memory of the Papariga building by maintaining the metal shell and the memory of the current building by intervening mainly in the interior. Finally, we added a climbing plants grid designed and placed in many spaces throughout the shelter to privatize the professors’ residences and create a ‘game’ between light and shadow.

Varosi (THESIS 05)

Georgia Theiakou & Dimitris Gourdoukis

Στα 48 χρόνια που πέρασαν, αυτοί οι άνθρωποι έχουν μετεγκατασταθεί σε διαφορετικά μέρη. Έχουν μεγαλώσει τις οικογένειές τους και έχουν ζήσει περισσότερο από το ήμισυ της ζωής τους αλλού. Ωστόσο εξακολουθούν να λένε σπίτι τους τα Βαρώσια. Όταν ρωτάω κάποιο συγγενή μου για μια ιστορία, είναι αρκετά ενδιαφέρον πως όλοι νιώθουν μεγάλη αυτοπεποίθηση πριν ξεκινήσει η αφήγησή τους. Κι όμως, στην πορεία φαίνεται πόσο δύσκολο είναι να αφηγηθούν κάτι που υποτίθεται ήταν τόσο οικείο για εκείνους. Αν και οι ιστορίες διέφεραν μεταξύ τους, οι ομοιότητες στις αναμνήσεις ήταν σαφείς. Αυτό μου έδωσε την ώθηση να προχωρήσω σε μια έρευνα, σε μια προσπάθεια να αποτυπώσω ξανά την εικόνα της πόλης. Ένα εγχειρίδιο για την απομνημόνευση αυτής της ξεχασμένης πόλης. quite interesting how they all feel very confident before they start telling. And yet, along the way, it shows how difficult it is to narrate something that was supposed to be so familiar to them. Although the stories differed, the similarities in the memories were apparent. This urged me to proceed with a research in an attempt to recapture the image of the city. A manual for remembering this forgotten city.

Η παρούσα διπλωματική εργασία, μέσα από ένα εγχειρίδιο, αποσκοπεί στην εξερεύνηση της πόλης μέσα από αναμνήσεις ανθρώπων που έζησαν στην Αμμόχωστο πριν από 48 χρόνια, αναβιώνοντας ξανά την πόλη.

This thesis, through a manual, aims to explore the city through memories of people who lived in Famagusta 48 years ago, reviving the city again.

Το συγκεκριμένο εγχειρίδιο αποτελείται από 4 τεύχη, ένα επιτραπέζιο παιχνίδι, μερικά τρισδιάστατα εκτυπωμένα αντικείμενα, 5 αναμνηστικά, ένα κτίριο και σχέδια. Όλα τους αποσκοπούν στο να βοηθήσουν στην απομνημόνευση αυτής της πόλης. Η εργασία αυτή φιλοδοξεί να αποτελέσει ένα τρόπο αναπαράστασης της μνήμης, προτείνοντας ουσιασικά μια διαφορετική ανάγνωση της πόλης των Βαρωσίων, μέσω της άντλησης και στη συνέχεια αποθήκευσης πληροφοριών, που βασίζεται στην αφήγηση και τη διάδραση, συνδυάζοντας τον ψηφιακό με τον αναλογικό χώρο. This particular manual consists of 4 issues, a board game, some 3D printed items, five souvenirs, a building, and blueprints. All of them to help remember this city. This work aspires to be a way of representing memory, essentially proposing a different reading of the city of Varosia through retrieval of information and then its storage, based on narrative and interaction, combining the digital with the analog space.

Η εικόνα της είναι μια από τις μεγαλύτερες πιέσεις που μπορεί να δεχτεί αυτή η πόλη. Μια πίεση από τους κατοίκους να αναβιώσουν την εικόνα που έχουν για αυτήν την πόλη. Οι τελευταίες παραστάσεις που συνοδεύουν τους πρόσφυγες τόσα χρόνια, καθιστούν πιο δύσκολο να ξεπεραστεί αυτή η εικόνα γιατί μπορεί να θεωρηθεί ως εγκατάλειψη του ονείρου της επιστροφής.

The city's image is one of the biggest pressures this city can take -a pressure from residents to revive the image they have of this city. The last memories that have accompanied the refugees for so many years make it more difficult to overcome this image because it can be seen as abandoning the dream of return.

Πώς μπορεί αυτή η πόλη να ανακάμψει πλήρως, ενώ τα ερειπωμένα της κτίρια εξακολουθούν να είναι μια μόνιμη υπενθύμιση του παρελθόντος; Πόσο σημαντικό είναι να αναδειχθεί η κοινωνική πτυχή του προβλήματος ώστε η πόλη να ανακτήσει την απαξιωμένη ιστορική και πολιτιστική της δύναμη και την αξιοπρέπεια των κατοίκων της; Υπάρχει ουσία για τη συζήτηση περί ανάκαμψης;

How can this city fully recover while its dilapidated buildings are still a permanent reminder of the past? How important is it to highlight the social aspect of the problem so that the city can recover its discredited historical and cultural power and the dignity of its inhabitants? Is there substance to the recovery talk? Η παρούσα εργασία δεν μιλά για την επαναλειτουργία της υπάρχουσας πόλης, όσο κι αν αυτό θα αποτελούσε ιδανική συνθήκη, αλλά έρχεται να σχολιάσει το καθεστώς που επικρατεί. Έρχεται να αφυπνίσει και να εμπλουτίσει τις εικόνες των ανθρώπων που την έζησαν. Λειτουργεί ως πυκνωτής των θραυσμάτων και αφορά μια προσωπική περιήγηση του καθενός.

This thesis does not discuss the re-opening of the existing city, even if that would be an ideal condition, but it comments on the prevailing regime. It comes to awaken and enrich the images of the people who lived it. It acts as a capacitor of the fragments and is about a personal tour of each one.

Η μνήμη μας μήπως είναι ένας τρόπος με τον οποίο επεξεργαζόμαστε και συσσωρεύουμε την εμπειρία; Φανταζόμαστε το παρελθόν; Μήπως τα αντικείμενα αυτά μπορούν να μας πλησιάσουν και να μας αγγίξουν περισσότερο από όσο πιστεύουμε;

Is our memory a way we process and accumulate experience? Do we imagine the past? Could these objects be closer to us and touch us more than we think?